Tag: ε.ε.

18/2/2017. Αν και δεν μπορούμε από τώρα να προβλέψουμε τι απ’ αυτά (ή από άλλα) θα εγκριθεί ή θα δρομολογηθεί στις 25 Μάρτη, μπορούμε να προβλέψουμε τι και πως απ’ αυτές τις εξελίξεις θα “απασχολήσει” το ελληνικό βαθύ κράτος / κεφάλαιο και τον “λαό” του: τίποτα! Για την ακρίβεια θα παίξει ατελείωτη πλαστογραφία και ψευδολογία αν και όταν υπάρχουν αναφορές. Του είδους “τα σχέδια του σατανικού Σόιμπλε για την γερμανική ευρώπη”, κλπ κλπ.
Λογικό αν συνυπολογίσει κανείς ότι η Αθήνα θα προσπαθεί (απ’ την επόμενη Δευτέρα…) να “πιάσει” την επόμενη “ημερομηνία ορόσημο” για το “πρόβλημά” της: που θα είναι το “επόμενο eurogroup” στις 20 Μάρτη…
Εν τω μεταξύ, 5 ημέρες πριν, στις 15 Μάρτη, θα έχουν γίνει οι ολλανδικές εκλογές. Αν η ελληνική διαπραγματευτική μεγαλοφυΐα ήλπιζε ότι το «ελληνικό πρόβλημα» θα είναι ένα χαλικάκι στο παπούτσι, που θα δημιουργήσει φοβερά και τρομερά προβλήματα στον εκλογικό βηματισμό διάφορων ευρωπαϊκών κρατών, ας βγάλει απ’ τον λογαριασμό το Άμστερνταμ: οι εκλογές εκεί θα γίνουν με το «ελληνικό πρόβλημα» αιωρούμενο…
Επόμενος σταθμός; Εκλογές στο Παρίσι…

16/2/2017. Οι έλληνες, το πόπολο και οι πολιτικές του βιτρίνες, ψώνια και οι μεν και οι δε, απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου. Είναι ο μύθος της “χρυσής βίδας”. Απολαμβάνουν να πιστεύουν ότι ο τρισκατάρατος Σόιμπλε κοιμάται και ξυπνάει με το “ελληνικό πρόβλημα”.
Αλλά τα ευρωπαϊκά κράτη / μέλη της ευρωζώνης (και της ε.ε.) και ο γερμανός υπ.οικ. αυτοπροσώπως (κι όχι μόνον αυτός), έχουν σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούν. Ο εμπορικός, νομισματικός, και φορολογικός πόλεμος με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον έχει κηρυχτεί. Και για τα (σοβαρά) καπιταλιστικά συμφέροντα των αφεντικών στην ευρώπη ΑΥΤΟ είναι ένα απ’ τα καυτά θέματα. Όχι η “μικρή ασθενής”!
Στα μέσα Μάρτη (σε ένα μήνα δηλαδή) ο Σόιμπλε θα είναι οικοδεσπότης της συνόδου των g-20 στο Baden – Baden. Κι εκεί, εκπροσωπώντας τους δυναμικούς και εξαιρετικά ανταγωνιστικούς διεθνώς τομείς του ευρωπαϊκού κεφάλαιου, θα βρεθεί αντιμέτωπος επίσημα, για πρώτη φορά μετά την εκλογή του ψόφιου κουναβιού, με την προστατευτική γραμμή της Ουάσιγκτον. Οι απειλές για μετατροπή της αγγλίας σε φορολογικό παράδεισο θα είναι κι αυτές εκεί, δίπλα.
Πιθανόν να εκδηλωθούν ελιγμοί ένθεν και ένθεν. Πιθανόν να μην ανοίξουν όλα τα χαρτιά. Ωστόσο δέκα μέρες μετά, στη Ρώμη, η ε.ε. (ή οι «παλιοί» σ’ αυτήν, με δηλώσεις τους) θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν μια διακήρυξη για κάποιου είδους update της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μπορεί να έχει ένα πιο κουκουλωμένο ή ένα πιο καθαρό περιεχόμενο· προφανώς τα (ευρωπαϊκά) συμπεράσματα απ’ την αμερικανο-αγγλική στάση στη σύνοδο των g-20 θα ληφθουν σοβαρά υπόψη.
Αλλά ποιοι αυτο-ικανοποιούμενοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο καϋμός στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη, στο Άμστερνταμ ή στη Βιένη, είναι το τι θα κάνει και τι θα απογίνει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης;

12/2/2017. …Όποιοι παίζουν παιχνίδια για Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων, για διασπάσεις και διαιρέσεις παίζουν με τη φωτιά και είμαι βέβαιος ότι η ίδια τους η κυβέρνηση δεν θα αφήσει τους πυρομανείς να παίζουν με τα σπίρτα στην αποθήκη με τα πυρομαχικά… Αυτά τα σοφά δήλωσε ο έλληνας πρωθυπουργός, απευθυνόμενος (υποτίθεται) στην τρισκατάρατη γερμανίδα πρωθυπουργό. Ο “πυρομανής” είναι, κατά την γνώμη του, ο τρισκατάρατος υπ.οικ. του Βερολίνου.
Ένα που θα έπρεπε να έχει μάθει η εξοχότατη ελληνική πολιτική βιτρίνα στα 2 χρόνια της καριέρας θα ήταν να κρατάει το στόμα της κλειστό – το λέμε όσο πιο κομψά γίνεται. Τουλάχιστον αυτό. Τα “άπαντα” του κυρ Αλέξη, με τον ασύστολο βερμπαλισμό και την ανεξέλεγκτη έπαρση, τον έχουν κάνει ρεζίλι, και όχι μόνο εντός συνόρων. Επειδή δεν έχουμε καμία σχέση, μπορούμε να το πούμε: η “κρατική διπλωματία” δεν γίνεται με κουλτούρα φοιτητικού αμφιθεάτρου! Εκτός αν ο εξοχότατος ανήκει στη “σχολή Μπερλουσκόνι / Τραμπ”…
Έτσι, για την ιστορία λοιπόν. Πρώτον: τις δηλώσεις περί πολλών ταχυτήτων τις έκαναν η Μέρκελ, ο Ολάντ, η ιταλική πολιτική σκηνή, και τις υποστήριξαν οι πολιτικές βιτρίνες τουλάχιστον άλλων τριών κρατών / μελών της ευρωζώνης. Αμέσως μετά την άτυπη σύνοδο της Μάλτας, στην οποία συμμετείχε και ο εξοχότατος. Αν δεν τον βοηθούν τα αγγλικά του να καταλαβαίνει τι λέγεται και από ποιους, ας έχει μόνιμα δίπλα του μεταφραστές. Κι αν δεν καταλαβαίνει τι σημασία έχουν αυτά που λέγονται, ας παρατήσει την δουλειά. Δεν είναι ντροπή να το παραδεχθεί. Δεν κάνει για το πόστο. Έχει αποτύχει παταγωδώς σε όσα έχει πει, έχει απειλήσει, έχει υποσχεθεί, έχει υπονοήσει. Για ένα ήταν και είναι μόνο ικανός: για το “ατύχημα” που περιμένει μεγάλο μέρος των ντόπιων αφεντικών.
Δεύτερο, αν νομίζει ότι εκπροσωπεί έναν κρατικο/καπιταλιστικό σχηματισμό που μπορεί, ακόμα, να δίνει συμβουλές ή να έχει απαιτήσεις από οποιονδήποτε “εταίρο” του, τότε μέσα στην τύφλα του είναι ανίκανος ακόμα και να ανάψει ένα σπίρτο.

9/2/2017. Οπωσδήποτε μπορεί να κάνουμε λάθος (ποιοί είμαστε για να μην κάνουμε;). Έχουμε ωστόσο την εντύπωση ότι δυο “θέσεις” (σε ότι αφορά το περιβόητο “ελληνικό χρέος”) που μοστράρονται σαν αντίπαλες μεταξύ τους έχουν αρχίσει να “κουμπώνουν”. Οι τεχνικοί του δντ υποστηρίζουν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι μη εξυπηρετήσιμο μεσομακροπρόθεσμα· έχοντας βάλει σιωπηλά μεν αλλά κατηγορηματικά στην άκρη οτιδήποτε θα μπορούσε να ονομαστεί σαν “καπιταλιστική ανάπυξη” του ελλαδιστάν τις επόμενες δεκαετίες. Με απλά λόγια το δντ λέει ότι το “ελατήριο ανάπτυξης που θα εντυπωσιάσει το σύμπαν” που είχε υποσχεθεί πέρυσι περίπου τέτοιον καιρό ο εξοχότατος έλληνας πρωθ. είναι μια αυταπάτη και μισή. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν βρεθεί τρόπος μεσοπρόθεσμης εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, το δντ, με βάση τους περιορισμούς του καταστατικού του, δεν μπορεί να ξαναδανείσει την Αθήνα. Συνεπώς; Imf out! Χαράς ευαγγέλια!
Μια σειρά ευρωπαϊκά κράτη απ’ την μεριά τους, λένε – και έχουν το δίκιο τους – ότι δεν μπορούν να χαρίσουν λεφτά στην Αθήνα. Μπορούν να κάνουν διευκολύνσεις στο επιτόκιο και στη διάρκεια των δανείων: σύμφωνα με τους ενιαίους ευρωπαϊκούς κανόνες για τους προϋπολογισμούς μια τέτοια διαχείριση δεν θεωρείται «απώλεια εσόδων» γι’ αυτά. Αν, όμως, χαρίσουν λεφτά στην Αθήνα, θα πρέπει να αυξήσουν την φορολογία τους για να καλύψουν την χασούρα. Κι αυτό δεν σκοπεύουν να το κάνουν. Εκτός εάν…
Εκτός εάν… Υπάρχει και «εκτός εάν»; Υπάρχει. Το τελευταίο που είπε ο γερμανός υπ.οικ. επί του θέματος: δεν χαρίζουμε λεφτά στην ελλάδα όσο είναι στην ευρωζώνη. Εάν, όμως, φύγει;

Το Βερολίνο τα έχει πει αυτά, ανεπίσημα φυσικά, απ’ το καλοκαίρι του 2012: «αν είναι να φύγετε απ’ την ευρωζώνη σας δίνουμε bonus 50 δις. ευρώ – ψηνόσαστε;» Και άλλοι τα έχουν υπονοήσει. Αντίθετα απ’ την σοφία διάφορων αναλυτών (των οποίων τα κίνητρα ποτέ δεν είναι γνωστά) η έξοδος της μόνιμα «μικρής ασθενούς» απ’ την ευρωζώνη δεν θα είναι πρελούδιο διάλυσής της δεύτερης. Θα είναι ένα βήμα για την μεγαλύτερη συνοχή της. Κι αυτό μπορούν να το καταλάβουν εύκολα οι βουλευτές και στο γερμανικό, και στο ολλανδικό, και στο φινλανδικό κοινοβούλιο. Ένας μπελάς λιγότερος έναντι μιας μικρής επιδότησης: σ’ αυτήν την περίπτωση (και μόνο σ’ αυτήν) μπορεί να χαριστεί ένα πόσο στην Αθήνα… Αυτό, τουλάχιστον, υπονοεί ο κυρ Σόιμπλε.
Εν τω μεταξύ το δντ έχει σοβαρούς λόγους να σταματήσει να δανείζει την Αθήνα· πίσω απ’ το αν είναι ή δεν είναι βιώσιμο του δημόσιο χρέος της. Τα τελευταία χρόνια η ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος δανειζόμενος απ’ το δντ. Kαι ένας μεγάλος αριθμός κρατών / μελών του ταμείου (με όχι μεγάλη ισχύ απ’ την άποψη των ψήφων πλην όχι αμελητέα αξία στη φάση της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού) διαφωνούσε και διαφωνεί με το να διοχετεύεται το «ρευστό» του ταμείου στην ελληνική περίπτωση· παρότι ο δανεισμός αυτός μεγαλώνει, λόγω επιτοκίου (γύρω στο 3,5%) αυτό το ρευστό… Aυξάνει βέβαια το ρευστό του δντ αν το χρέος αποπληρώνεται. Αν όχι; Συνεπώς, η «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους είναι η μόνη απάντηση στους διαφωνούντες. Αν δεν είναι βιώσιμο, τότε πρέπει να σταματήσει αυτή η εκστρατεία «σωτηρίας». Άμεσα.
Το δντ και η Αθήνα δεν έχουν υπογράψει «3ο μνημόνιο». Το καλοκαίρι του 2015 το δντ έμεινε απ’ έξω σαν δανειστής, επικαλούμενο τις αμφιβολίες του για την βιωσιμότητα. Έκτοτε είναι μόνο «τεχνικός σύμβουλος»· και εκκρεμούν (πάνω από 1,5 χρόνο) οι αμφιβολίες του. Συνεπώς πρακτικά έχει φύγει απ’ την «ελληνική διάσωση». Απομένει μόνο μια επίσημη ανακοίνωση· και οι αλυσιδωτές της συνέπειες.
Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει το δντ, σαν δανειστής, στην «ελληνική διάσωση»; Εκτιμάμε πως είναι απίθανο. (Αλλά μπορεί να κάνουμε λάθος… Ποιοί είμαστε να μην κάνουμε;)

7/2/2017 …Ο πυρήνας των χωρών που κινήθηκε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα προς την κοινή άμυνα – δηλαδή ιταλία, γαλλία, γερμανία και ισπανία – πρέπει να επεξεργαστεί ενισχυμένες συνεργασίες, οι οποίες να προάγουν ακόμη περισσότερο τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί. Η περαιτέρω επένδυση των χωρών αυτών προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, θα παρακινήσει θετικά και τις υπόλοιπες…
Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή της στην Il Messaggero προχτές (Κυριακή) η ιταλίδα υπ.αμ. Ρομπέρτα Πινότι. Μια μέρα νωρίτερα, ο συνάδελφός της Σάντρο Γκότζι (υπουργός αρμόδιος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις) είχε δηλώσει στον απόηχο της συνόδου της ε.ε. στη μάλτα και των δηλώσεων της Μέρκελ:
… Είναι πολύ θετικό που η γερμανία καγκελάριος υιοθέτησε θέσεις που έχουν επεξεργαστεί η ιταλία και άλλα κράτη-μέλη… είναι απατηλό να πιστεύει κανείς ότι σε μια ένωση με 27 κράτη μπορούν να προχωρήσουν όλοι μαζί με την ίδια ταχύτητα και με κοινούς στόχους και πολιτική… Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει μόνο να επιτραπούν εξαιρέσεις σε όσους δεν είναι έτοιμοι να κάνουν βήματα ολοκλήρωσης, αλλά και να διευκολυνθούν όσοι είναι έτοιμοι να προχωρήσουν ταχύτερα…
Χάρη σ’ αυτές τις δύο ιταλικής διατύπωσης απόψεις μπορούμε ίσως να έχουμε προκαταβολικά μια χοντρική ιδέα για το τι κυοφορείται σαν μέλλον της ε.ε. σε συγκεκριμένες πρωτεύουσες· και ένα γενικό περίγραμμα για το τι θα μπορούσε να είναι η επερχόμενη «διακήρυξη» της 25ης Μάρτη.

7/2/2017. Σαν μοντέλο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η εμπειρία του eurogroup. Για τους έλληνες αυτό είναι μόνο ένα κολαστήριο στο οποίο βασανίζονται οι ντόπιοι υπουργοί οικονομικών (εκτός αν πρόκειται για τον κυρ Γιάνη) από ανθέλληνες σαδιστές – αλλιώς θα αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του. Ωστόσο το eurogroup είναι μια άτυπη (ως τώρα) διαδικασία αποφάσεων των υπ.οικ. των κρατών μελών της ευρωζώνης (19)· ένα υποσύνολο δηλαδή του ecofin που είναι το τυπικό συμβούλιο και των 27 υπ.οικ. της ε.ε. Μ’ άλλα λόγια το eurogroup μορφοποιεί ήδη αυτό που περιέγραψε ο Γκότζι: όσοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη· αυτοί όμως που θέλουν και μπορούν προχωρούν (χωρίς παρεξηγήσεις απ’ τους υπόλοιπους).
Η Πινότι (δηλαδή οι πολιτικές βιτρίνες της ιταλίας) προτείνει (υποθέτουμε) κάτι ανάλογο: ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας», στο οποίο βλέπει σαν σίγουρα μέλη την ιταλία, την ισπανία, την γαλλία και την γερμανία. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε και τους άλλους 3 των αρχικών συνθηκών της Ρώμης (το μεγάλο δουκάτο, το βέλγιο και την ολλανδία), και γιατί όχι; την αυστρία. Ένα τέτοιο «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας» θα μπορούσε να σχεδιάσει και να μεθοδεύσει «ευρωπαϊκά οπλικά συστήματα» (έρευνα και κατασκευή), καθώς και έναν «ευρωπαϊκό στρατό» – αν καταφέρει να λύσει το ερώτημα της διοίκησής του…
Ωστόσο ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας» θα είναι λειψό αν δεν δημιουργηθεί και ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής». Κι εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Γιατί θα πρέπει να συμβιβάζονται τα διαφορετικά έως και αντίπαλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μελών του.
Εννοείται ότι τέτοιοι θεσμοί θα είναι τυπικοί· όπως λογικά τυπικό θα γίνει και το eurogroup. Και φυσικά θα έχουν αυστηρούς κανόνες συμμετοχής· ίσως, μάλιστα, φροντίσουν να έχουν και έναν μηχανισμό αποβολής κάποιου μέλους… Συνεπώς η συμμετοχή δεν θα προκύπτει από πρόσκληση του είδους «όποιος θέλει έρχεται», αλλά μάλλον όποιος έχει τις προϋποθέσεις (και θέλει) έρχεται…

7/2/2017. Φαίνεται λογικό: το Βερολίνο, που ήταν ως πρόσφατα σταθερός υποστηρικτής μιας ενιαίας θεσμικής (ομοσπονδιακής) συγκρότησης και της “πολιτικής ολοκλήρωσης” του συνόλου της ε.ε., έχει αποφασίσει, ενόψει της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, να κινηθεί πιο ευέλικτα· άρα και πιο γρήγορα. Όμως, όπως η προηγούμενη “γραμμή” είχε προβλήματα (οπωσδήποτε αυτό: άφηνε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εκτεθειμένη στα “καπρίτσια” των φανερών ή κρυφών ευρωπαίων συμμάχων της Ουάσιγκτον…) έτσι και η τωρινή έχει τα δικά της.
Ας ονομάσουμε ένα: πολωνία. Με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες της η Βαρσοβία είναι (έχουμε τη γνώμη) απίθανο να ενταχτεί σε ένα συγκροτημένο “ευρωπαϊκό συμβούλιο άμυνας” και ένα “ευρωπαϊκό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής”. Όμως το να μείνει έξω, σημαίνει ότι αφήνεται κρίσιμο ευρωπαϊκό έδαφος στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ενδεχομένως να μην είναι εφικτό οτιδήποτε άλλο (με “ειρηνικά μέσα”). Αυτό δεν κάνει μικρότερο το πρόβλημα. (Πάντως σήμερα η Μέρκελ κάνει επίσκεψη στη Βαρσοβία…)
Απ’ την άλλη μεριά, φυσικά, η διευκόλυνση των αποφάσεων σε τέτοιους θεσμούς θα ισχύει όσο ο αριθμός των μελών τους παραμένει σχετικά μικρός. Κι εδώ το παράδειγμα του eurogroup, όταν βρέθηκε στα τέλη του 2009 μπροστά στην ελληνική χρεωκοπία, είναι διδακτικό. Εν τέλει, όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού σημαίνει και (άλλοτε ξαφνικά άλλοτε προβλέψιμα) «πυκνώματα» του ιστορικού χρόνου. Σε τέτοιες φάσεις οι χρονοβόρες διαδικασίες μπορεί να γίνουν αυτοκαταστροφικές.
Εν τω μεταξύ, η δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού συμβουλίου άμυνας» όπως το προτείνει η Πινότι δεν είναι μόνο μια «άλλη ταχύτητα» μέσα στην ε.ε. Είναι το ίδιο και μέσα στο νατο. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε ποιες θα είναι οι εξελίξεις στην ξεπερασμένη “ατλαντική συμμαχία” αν και εφόσον (μεσοπρόθεσμα μιλώντας) δημιουργηθεί ένα τέτοιο συμβούλιο.

7/2/2017. Τι θέση θα μπορούσε να έχει η Αθήνα σε τέτοιου είδους θεσμούς; Η απάντηση είναι απλή: ιστορικά οι βασικές επιλογές συμμάχων του ελληνικού κράτους προσδιορίζονται απ’ τα συμφέροντα του μεγαλύτερου “εθνικού” καπιταλιστικού κλάδου: των εφοπλιστών. Στο βαθμό που είναι υπό διαμόρφωση 3 βασικοί “πυρήνες” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (ηπα/ αγγλία, μια κάποια ευρώπη, ρωσία / κίνα and friends) μπορούμε να υποθέσουμε τι είναι έξω (ή και εχθρικό) προς τα συμφέροντά τους: η μια κάποια ευρώπη…
Όμως πέρα απ’ το τι θα ήθελε η Αθήνα υπάρχει και το αν θα την ήθελαν μαζί τους οι «βασικοί» σε ένα «ευρωπαϊκό συμβούλιο ασφάλειας». Οι πατριώτες αυτοθαυμάζονται για την υποτιθέμενη «γεωπολιτική αξία του οικοπέδου», υπονοώντας ότι παζαρεύουν το ποιος θα δώσει τα περισσότερα. Αλλά «το οικόπεδο στο κέντρο του κόσμου» έχει καταφέρει να έχει ανοικτές συνοριακές διαφορές σχεδόν με όλους τους γειτονές του. Αυτό είναι αρκετό: μόνο μπελάδες θα έφερνε σε οποιαδήποτε παραπέρα κίνηση ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

6/2/2017. Η δήλωση της Μέρκελ (σε δημοσιογράφους) μετά την σύνοδο των 27 + 1 (ο 1 μόνος του είναι το υπ’ ατμόν Λονδίνο) της ε.ε. στη Μάλτα ότι …Μάθαμε απ’ την ιστορία των τελευταίων ετών ότι μπορεί κάλιστα να υπάρξει μια ευρωπαϊκή ένωση διαφορετικών ταχυτήτων, όπου δεν θα συμμετέχουν όλοι κάθε φορά σε όλα τα βήματα της ολοκλήρωσης… δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στα μέρη μας. Λογικό. Τα φλέγοντα ελληνικά θέματα δεν μπορούν να υποστούν την ταπείνωση του χαρακτηρισμού “βήματα”. Ικανοποιούνται μόνο με τους όρους “κουτσό”, “κρυφτό”, “τυφλόμυγα” – ίσως και “μακρυά γαϊδούρα”.
Κατ’ αρχήν η διατύπωση της γερμανίδας πρωθ. μοιάζει να παραπέμπει σε κάτι ήδη πραγματοποιημένο, αν και από θεσμική άποψη υπάρχουν μόνο δύο ταχύτητες: η ε.ε. και η ευρωζώνη. Αν λάβει όμως κανείς υπ’ όψη του τόσο το “πλαίσιο αναφοράς” των συγκεκριμένων δηλώσεων, όσο την ιστορική συγκυρία και την δυναμική του παγκόσμιου ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού, αυτά που είπε η Μέρκελ αφορούν όχι την αποτίμηση του παρελθόντος αλλά τον σχεδιασμό του μέλλοντος της ευρωπαϊκής ένωσης. Δεν το έκρυψε: …θα υπάρχει μια διακήρυξη στη Ρώμη επ’ αυτού συμπλήρωσε.
Στη Ρώμη, τον Μάρτη, πρόκειται να γιορταστούν τα 60 χρόνια απ’ την υπογραφή των δύο διεθνών “Συνθηκών της Ρώμης” (συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής οικονομικής κοινότητας / εοκ, και συνθήκη για την ίδρυση της ευρωπαϊκής κοινότητας ατομικής ενέργειας). Είναι οι γενέθλιες πράξεις της ευρωπαϊκής ένωσης. Που μετά από 60 χρόνια διαδρομής (60 χρόνια προφητειών, επίσης, ότι θα διαλυθεί…) καλείται τώρα να κάνει (ή να επιχειρήσει) ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα εμπρός. Τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι προχωρά που θα έλεγε και ο καϋμένος ο έλληνας πρωθυπουργός; Θα δείξει.

Στις 25 Μάρτη του 2017 λοιπόν, ενώ οι έλληνες θα γιορτάζουν την επανάσταση του 1821, την αναγγελία της “αμώμου συλλήψεως”, και αρκετοί αναμεσά τους θα νοσταλγούν την δραχμούλα (όλα αυτά στραμμένα στο μέλλον, ε;) στη Ρώμη αναμένεται (χωρίς τη συμμετοχή του Λονδίνου…) μια διακήρυξη των “πολλών ταχυτήτων” για την συμμετοχή των κρατών / μελών της ε.ε. στα “επόμενα βήματα της ολοκλήρωσης”. Είμαστε περίεργοι να καταλάβουμε ποιες θα είναι οι επιπλέον ταχύτητες απ’ τις δύο που υπάρχουν τώρα· και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα. Κι αν θα υπονοείται η δυνατότητα έκπτωσης απ’ την ως τώρα “πάνω ταχύτητα” (ευρωζώνη) στην “κάτω” (ε.ε.) Με κάποιο είδος απότομου φρεναρίσματος…