Tag: ε.ε.

Διαφορική ολοκλήρωση 1

Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, το λεπτομερές κείμενο ενός συνταγματικού χάρτη. Το αντίθετο. Ένα λιγόλογο ευχολόγιο ήταν, που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ημερομηνία της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά “η διακήρυξη της Ρώμης” 2.0 χρειαζόταν τώρα για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν υπήρχε ο ανώτατος κυβερνητικός εκπρόσωπος της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας (you know who). Και δεύτερον, για να περιλάβει (στη γλώσσα της αυτού εξοχότητας; χμμμμ…) αυτήν την πρόταση:

…We will act together, at different paces and intensity where necessary, while moving in the same direction, as we have done in the past, in line with the Treaties and keeping the door open to those who want to join later…

Που στα ελληνικά μεταφράζεται:

… Θα δράσουμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου είναι απαραίτητο, πάντα κινούμενοι προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και κρατώντας την πόρτα ανοικτή σ’εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα…

Την διακήρυξη την υπέγραψαν και οι 27, των κρατών / μελών της ε.ε. Αλλά δεν σκέφτονται όλες οι ηγετικές μερίδες αυτών των κρατών το ίδιο πράγμα. Καθόλου…

Δεν πρόκειται η 26η Μάρτη να είναι μια «διαφορετική ημέρα» για το project europe. Μπορούμε ωστόσο να προβλέψουμε από τώρα ότι ένας πυρήνας μιας δεκάδας τουλάχιστον κρατών μελών της ε.ε., που επιπλέον ανήκουν στην ευρωζώνη, θα προσπαθήσουν να «τσιμεντώσουν» τις συμφωνίες τους (και να διαχειριστούν τις διαφωνίες / διαφορές / αντιθέσεις τους) χωρίς το όπλο του «βέτο». Στο βαθμό που θα πετυχαίνουν τα επόμενα χρόνια ορατά αποτελέσματα, ελκυστικά για «εκείνους που θα θελήσουν», θα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το τελετουργικό μιας «εισόδου», εδώ κι εκεί. Με περισσότερο ή λιγότερο αυστηρή «πόρτα», ανάλογα με τις περιστάσεις.

Διαφορική ολοκλήρωση 2

Κυριακή 26 Μάρτη. Ξεκινώντας από σήμερα, λοιπόν, και με μικρότερα ή μεγαλύτερα βήματα στην εξέλιξη του χρόνου, η ευρωζώνη όπως την ξέρουμε τώρα (με τις συνθήκες, τους κανόνες και τις ισχύουσες δεσμεύσεις) θα πάψει να είναι ο “σκληρός πυρήνας” του project europe. Αυτό, όμως, καθόλου δεν σημαίνει ότι θα «χαλαρώσουν» οι όροι για την ένταξη ή την συμμετοχή σ’ αυτό το ενδιάμεσο επίπεδο στο οποίο θα εξελιχθεί, από πολιτική άποψη, η σημερινή ευρωζώνη – όπως θα ήθελαν να ελπίζουν οι κατά τον Κονδύλη (και όχι μόνο) «αναξιοπρεπείς επαίτες» της Αθήνας. Το αντίθετο εκτιμάμε ότι θα συμβεί. Έχοντας προεξοφλήσει (ή διαμορφώσει) ένα ισχυρό «κέντρο» μέσα στην και πάνω από την ευρωζώνη, όσα κράτη μείνουν στην «περίμετρό» της (και μάλιστα άκρη άκρη, όπως το ελληνικό εδώ και χρόνια) θα είναι ευκολότερο να υποβιβαστούν.

Η ελληνική κρατικο / καπιταλιστική προσοδική μικρόνοια βαυκαλιζόταν ότι πάντα θα απολαμβάνει μια ιδιαίτερη μεταχείριση, επειδή θα ήταν από οικονομική άποψη καταστροφική για τους άλλους η έξοδός της απ’ την ευρωζώνη. Αυτό πράγματι ίσχυε το 2010 και σε μικρότερο βαθμό το 2011· όχι απ’ το 2012 και μετά. Ύστερα η ίδια μικρόνοια οχυρώθηκε στο ότι αυτή η έξοδος θα ήταν πολιτικά βλαβερή για το project europe· με την γνωστή ηλίθια έννοια του domino effect. Κι αυτό ήταν φρεναπάτη όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει απ’ το brexit (που δεν αφορά, φυσικά, την ευρωζώνη· δεν αφορά όμως και έναν καπιταλισμό μικρού μεγέθους όπως ο ελληνικός). Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι διατηρούσαν μέχρι προχτές κάποιες έσχατες ψευδαισθήσεις για το «πολιτικό βάρος» που έχει στην ευρωζώνη και στην «τύχη» της ένα μέγεθος σαν το ελληνικό, θα διαπιστώσουν σύντομα τη σημασία που έχει γι’ αυτήν την «τύχη» η διαμόρφωση ενός ενιαίου πολιτικού βάρους 8 ή 10 κρατών στο κέντρο του project. Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο εκεί κρίνεται η ιστορία.

Για να το θέσουμε πιο ωμά. Η διαφορική ολοκλήρωση της ευρώπης ΔΕΝ υπογράφτηκε και θα προωθηθεί για να κρατήσει (ή να χάσει) ο «ευρωπαϊκός πυρήνας» την ελληνική χερσόνησο. Αλλά για να συμμαζέψει (ή να εξουδετερώσει) την αμερικανόφιλη ανατολική ευρώπη. Από οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική άποψη εκεί βρίσκεται η κύρια διακύβευση.

Η ελληνική χερσόνησος είναι η άκρη της βαλκανικής και ανήκει στον ανατολικομεσογειακό / μεσανατολικό (γεωπολιτικό) κύκλο. Αν εκεί το παρόν και το μέλλον είναι στάχτη και μπούρμπερη (και υπάρχουν σοβαροί λόγοι που αυτό συμβαίνει ήδη…) γιατί η ελληνική επικράτεια «αξίζει» κάτι περισσότερο απ’ το να γίνει κάποια στιγμή απλό (και επιτηρούμενο, λόγω χρεών) μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης;

Προς το παρόν ίσως εξακολουθεί να έχει μια χρησιμότητα το να υπάρχει στην περίμετρο της ευρωζώνης ένα μέλος ανεπίδεκτο: για να προκαλεί κατά περιόδους εκείνες τις «τριβές» που εκτιμώνται απ’ τους εμπόρους χρήματος και βοηθούν στο να είναι η ισοτιμία του ευρώ προς το δολάριο κοντά στο 1:1.

Φυσικά μπορεί να αναρωτηθεί κανείς για πόσο ακόμα θα έχει αξία έστω και μια τέτοια εκδούλευση…

Διαφορική ολοκλήρωση 3

Κυριακή 26 Μάρτη. Το μοντέλο που υιοθετήθηκε από χτες επιτρέπει, πάντως (τουλάχιστον θεωρητικά) σε διάφορα κράτη / μέλη (είτε της ε.ε. είτε της ευρωζώνης) να διαμορφώνουν, ή προσπαθούν να διαμορφώσουν ad hoc μπλοκ, σαν «αντίβαρα», στις πρωτοβουλίες της όποιας κάθε φορά «μεγαλύτερης ταχύτητας». Οι «4 του Βίσεγκραντ», για παράδειγμα (τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία και πολωνία) θα μπορούσαν να δοκιμάσουν έτσι την «τύχη» τους, εφόσον λαμβάνουν αποφάσεις που επιτρέπονται απ’ τις υπάρχουσες συνθήκες και δεσμεύσεις τους. Και όχι μόνο σε ότι αφορά τους πρόσφυγες / μετανάστες.

Ένα αντίστοιχο σχήμα σε στυλ «mediterranean club» όπως προσπάθησε να το πουλήσει λίγους μήνες νωρίτερα ο φαιορόζ πρωθυπουργός είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσε να υπάρξει στα σοβαρά (κι όχι μόνο για διακοπές)· εκτός από τις περιπτώσεις που θα υπηρετούσε τα συμφέροντα του Παρισιού κατ’ αρχήν και της Ρώμης στη συνέχεια.

Όμως τι χρεία μαρτύρων έχουμε; Την ώρα που συμβολικά (και όχι μόνο) υπογραφόταν η «συνθήκη της Ρώμης» 2.0, το ελληνικό βαθύ κράτος είχε ξαποστείλει τον ψεκασμένο υπ.αμ. του για να διαπραγματευτεί με τον killer «τρελό σκύλο» των αμερικάνων συντηρητικών την ανανέωση της παραχώρησης της αεροναυτικής βάσης στη Σούδα όχι για ένα χρόνο (όπως γινόταν ως τώρα) αλλά για 5 ή και για 10. Θα έλεγε κανείς πως είναι ένα απ’ τα αποκαλυπτήρια του τι είναι η «πρωτο-δεύτερη φορά αριστερά» στην ελλάδα: ακόμα πιο πολύ νταραβέρι με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, μπας «και δώσει κάτι»… Πάντα πιστοί στα συμφέροντα και την οπτική της νο 1 ελληνικής καπιταλιστικής βιομηχανίας και των αφεντικών της. Της ναυτιλίας.

Έχει αρχίσει μια καινούργια ημέρα για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και στον τομέα της άμυνας δήλωσε ο ψεκασμένος. Για να συνεχίσει: Ενώ με την προηγούμενη κυβέρνηση, παρότι, ο ίδιος ο Πρόεδρος είχε βοηθήσει, είχαν την αντίληψη περί παγκοσμιοποιήσεως, η νέα διοίκηση του Τραμπ αντιλαμβάνεται τον ιδιαίτερο ρόλο του έθνους – κράτους, όπως επίσης και την ιδιαιτερότητα που έχουν τα κράτη με ιστορία και ιδιαίτερους δεσμούς να αναπτύξουν συνεργασίες…

Δυστυχώς για τον ψεκασμένο δεν μπορεί να γίνει το 51ο αστέρι στη σημαία των ηπα. Δεν υπάρχει χώρος. Επιπλέον εκεί στο αμέρικα δείχνουν σφιχτοχέρηδες…

Η πολωνία του νότου;

Παρασκευή 24 Μάρτη. Δεν είναι μόνη της η Αθήνα στους “προβληματισμούς” που έχει εν όψει της 25ης Μάρτη, στη Ρώμη, και της καινούργιας διακήρυξης για το project europe (μιας διακήρυξης που δεν θα έχει ούτε έναν παπά παρόντα! Γαμώτο!!!) Είναι και η Βαρσοβία που έχει τα θεματάκια της. Θέλει να λέει η διακήρυξη, για παράδειγμα, ότι η μελλοντική ευρώπη θα είναι ακόμα πιο πολύ νατοϊκή (δηλαδή αμερικάνικη) απ’ ότι είναι τώρα η πολωνία…

Η φαιορόζ ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει αυτό – προς το παρόν… Θέλει να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό κλαδί στο πιο ψηλό δέντρο του κόσμου, και να βροντοφωνάξει: κόσμε, μας χρωστάς! Ή, αν δεν γίνεται αυτό, να πάρει στις 26 Μάρτη ο παλιοΤόμσεν τα μπογαλάκιά του και να μας αδειάζει τη γωνιά.

Το ενδιαφέρον με τις ελληνικές βιτρίνες (όπως, άλλωστε, και με την πλειοψηφία του ελληνικού «λαού») είναι ότι εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Εξηγείται: με την κατασκευή του ελληνικού κράτους (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις», μην ξεχνιόμαστε) ο λαός έπεσε στο βαρέλι των γεοπολιτικών προσόδων. Και δεν βγήκε ποτέ.

Το ανησυχητικό είναι ότι ο παλιοΤόμσεν έχει φύγει ήδη – ουσιαστικά. Θα φύγει και τυπικά. Η δουλειά που του ανάθεσαν τα ντόπια αφεντικά έχει γίνει. Μ’ άλλα λόγια οι φαιορόζ παίζουν εν ου παικτοίς.

Μην μας πουν μετά μα δεν εννοούσαμε αυτό!….

Τα αληθινά αφεντικά στις λεπτομέρειες φαίνονται

Παρασκευή 24 Μάρτη. Θυμάστε (ίσως, το έχουμε αναφέρει) ότι επίκειται ένα κάποιο προστιματάκι στις ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, για την άγρια υπερκοστολόγηση των δημόσιων έργων που αναλάμβαναν απ΄το 1989 ως πρόσφατα, μέσω της δημιουργίας καρτέλ. Θα θυμάστε επίσης (ίσως) ότι ποτέ δεν θα μάθουμε πόσα δισεκατομύρια τσέπωσαν οι εθνικοί εργολάβοι, μικροί και μεγάλοι, (και κάποιοι διεθνείς συνεταίροι τους) όλα αυτά τα χρόνια – φεσώνοντας (ποιους άλλους;) εμάς.

Η “επιτροπή ανταγωνισμού” πρέπει να τους ρίξει ένα προστιματάκι, όσο πιο light γίνεται. Απ’ την άλλη η καταραμένη ε.ε. καραδοκεί: κάποια απ’ αυτά τα «μεγάλα έργα» ήταν συγχρηματοδοτούμενα απ’ τα ταμεία της, οπότε αφού έχει προκύψει μεγα-λαμογιά υπερκοστολογήσεων πρέπει να επιστραφούν πολλά φράγκα. Απ’ το ελληνικό κράτος, κι ας τα πάρει αυτό απ’ τους εργολάβους.

Α χα!!! Μαλάκες ευρωπαίοι!!! Που νομίζατε ότι… Η καθεστωτική «καθημερινή» σε χθεσινό της ρεπορτάζ δείχνει ότι θα πάρουν (ξέρετε τι…):

…Θετική για τα ελληνικά συμφέροντα έκβαση αναμένεται να έχει εξάλλου το ζήτημα των ενδεχόμενων επιπτώσεων στους κοινοτικούς πόρους. Οι λόγοι είναι δύο: αφενός διότι εξαιρέθηκαν τελικώς της έρευνας οι συμβάσεις παραχώρησης των μεγάλων αυτοκινητοδρόμων και αφετέρου, διότι δεν αναμένεται τελικώς η ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει κονδύλια στα κοινοτικά ταμεία, αλλά να υπάρξει ανακατανομή των πόρων…

Το καταλάβατε; «Εξαιρέθηκαν τελικώς της έρευνας» οι κατασκευές των δρόμων… Αφενός για να πέσουν στα ακόμα μαλακότερα οι εθνικοί εργολάβοι, αφετέρου για να μην επιστραφούν στην ε.ε. τα (πολλά) παραπάνω λεφτά που έδωσε εξαιτίας των υπερκοστολογήσεων ακριβώς γι’ αυτές τις οτοστράντες… (Το να υποθέσουμε ότι τα στελέχη της επιτροπής ανταγωνισμού, που «εξαίρεσαν» κλπ, ανταμείφθηκαν δεόντως θα ήταν ελεεινό εκ μέρους μας…)

Το καταλάβατε; Δόξα και τιμή στη φαιορόζ στολή του ντόπιου βαθέος κράτους / κεφάλαιου!!.. (Η «σκληρή διαπραγμάτευση» συνεχίζεται.. Μάλλον θα μειωθεί το αφορολόγητο, ε; Αν δεν πληρώσουμε πως θα το φχαριστηθούμε;)

Νέοι Ηρόστρατοι

Πέμπτη 23 Μάρτη. Μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας πάσχει από ηροστρατισμό· ακόμα κι αν αγνοεί τον ίδιο τον αρχαίο εμπρηστή. Είναι ο “πληγωμένος μικροαστισμός” που επιθυμεί την μέγιστη δυνατή καταστροφή (των άλλων), κι ας προκληθεί απ’ οτιδήποτε, προκειμένου να διασωθεί / επωφεληθεί ο ίδιος. Όχι στα βάθη της ιστορίας, αλλά cash. Τοις μετρητοίς.

Ο ροζ ευρωβουλευτής Κούλογλου επιμένει στις συνεντεύξεις του: … Επιβεβαιώνοντας ότι στο εσωτερικό του συ.ριζ.α. υπολόγιζαν ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στην ευρώπη θα οδηγούσε σε αλλαγή πολιτικής, κυρίως του Βερολίνου, παραδέχτηκε ότι «δυστυχώς δεν έγινε τίποτα απ’ την άνοδο της ακροδεξιάς ή το Brexit. Περιμέναμε την άλλη μέρα του Brexit να έχει αλλάξει, ήταν ακριβώς σα να μην έχει συμβεί τίποτα» («ναυτεμπορική» 22/3).

Δυστυχώς!!… Πρόκειται ακριβώς για τους ίδιους τύπους που πριν σχεδόν δύο χρόνια ανήγγειλαν πανηγυρικά μια Παρασκευή βράδυ ότι θα γίνει δημοψήφισμα και απ’ τα χαράματα της επόμενης Δευτέρας ήταν κρεμασμένοι στις οθόνες των υπολογιστών τους περιμένοντας να δουν την κατάρρευση των χρηματιστηρίων του πλανήτη, αρχίζοντας από εκείνα της ασίας… «Δυστυχώς ήταν σα να μην έχει συμβεί τίποτα»… Δυστυχώς…

Οι φαιορόζ είναι γνήσιοι εκπρόσωποι αυτού του νέου Ηροστρατισμού· αλλά όχι οι μοναδικοί. Το μπαλατζάρισμα χιλιάδων ψηφοφόρων πριν τις εκλογές του Γενάρη του ’15 για το αν θα το έριχναν στα βοθρολύματα ή στον συ.ριζ.α. και ο παλλαϊκός ενθουσιασμός για την «διαπραγματευτική τακτική by Gianis» (που θα διέλυε την ευρωζώνη μ’ ένα του βλέμμα) ανήκουν σ’ αυτήν την μαζική υποκουλτούρα…

Γιατί «πολιτική», με την έννοια της τεχνικής της εξουσίας, αυτό το «περιμένουμε να καταστραφούν οι άλλοι για να ανατιμηθούμε γεωπολιτικά», δεν μπορεί να το πει κανείς…

Οι έλληνες και οι άλλοι 1

Τετάρτη 22 Μάρτη. Τέσσερεις ημέρες πριν την “πανηγυρική διακήρυξη της Ρώμης”, στις 25 Μάρτη (σατανική σύμπτωση η “εθνική επέτειος”: όληηηη η δόξα όοολη χάααρη, άγια μέεεεερα ξημερώωωνει…), το ελληνικό κοινωνικο – κρατικο – καπιταλιστικό σύμπλεγμα βρίσκεται σε ένα είδος ground zero. Το συμβολικό της κατάστασης είναι ότι οι πολιτικές του βιτρίνες παλεύουν να δώσουν μια κάποια ώθηση στην ολοκλήρωση μιας (ακόμα) “αξιολόγησης”, της δεύτερης στη σειρά απ’ τις πέντε (!) συνολικά που υποτίθεται έχουν υπογράψει ότι θα πρέπει να γίνουν μέχρι την “λήξη του 3ου προγράμματος δανειακής στήριξης”, το 2018· την ώρα που οι καταραμένοι δανειστές (ή αρκετοί ανάμεσά τους) σχεδιάζουν το πολιτικό μέλλον του project europe.

Το συμβολικότερο του συμβολικού είναι η (κατά την καθεστωτική “καθημερινή”) απειλή της Αθήνας ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ αυτήν την διακήρυξη αν δεν μπει μια παράγραφος για το “ευρωπαϊκό κεκτημένο στις εργασιακές σχέσεις”. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο… Επιπλέον, σαν τον στραβό στο σκοτάδι, οι νυν κυβερνητικές βιτρίνες ξύνουν την πληγή του τι πάει να πει “υπογράφω” και τι πραγματικό βάρος έχουν οι υπογραφές στα χέρια του ελληνικού κρατικού παρακράτους… Πόσα και πόσα δεν έχουν υπογραφτεί όλα αυτά τα χρόνια, μόνο για να κορνιζαριστούν;

Εν τω μεταξύ ούτε οι ρεζέρβες, της αντιπολίτευσης, νοιώθουν άνετα. Ο πάνκακος Σόιμπλε τους υπενθύμισε ότι θα πρέπει να ψηφίσουν τα νέα μέτρα (που είναι μελλοντικής εφαρμογής) αφού θέλουν να είναι η επόμενη κυβέρνηση. Μην αρχίσουν τα “έχω νωπή λαϊκή εντολή και δεν μπορώ”…

Πόρκα μιζέρια.

Η μικρή ασθενής

Τρίτη 21 Μάρτη. Αν έχουμε αποφύγει ως τώρα να σχολιάσουμε σε καθημερινή βάση την (για μια ακόμα φορά) “σκληρή και περήφανη” διαπραγμάτευση της φαιορόζ κυβέρνησης, είναι επειδή έχουμε ήδη προσδιορίσει ορισμένες βασικές κατευθύνσεις του θέματος (όσοι / όσες βρίσκονται στις αόρατες πόλεις ξέρουν). Κατά τα άλλα θα πρέπει σύντομα να τα πούμε μαζεμένα.

Από eurogroup σε eurogroup και από την μια ημερομηνία ορόσημο στην επόμενη, «η ζωή τραβάει την ανηφόρα». Προς το παρόν, σαν παρακαταθήκη, σημειώνουμε το εξής. Την προηγούμενη φορά (πριν 2 χρόνια) που η ίδια «εθνική γραμμή» βγήκε στο μεϊντάνι με την σιγουριά ότι «αν πάμε το ματς στην παράταση θα το κερδίσουμε», εκείνο που έγινε δεν είναι μόνο ότι μεταφέρθηκαν (στο «γ μνημόνιο») όλες μα όλες οι εκκρεμότητες του προηγούμενου· αλλά, επιπλέον, προστέθηκαν οι ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες (στην «εθνική οικονομία»….) της 6μηνης χρονοτριβής…

Τώρα πάλι, εκεί που οι φαιορόζ καμαρώνουν ότι κάθονται πάνω στο μαξιλάρι της υποτιθένης «ανάπτυξης» και περιμένουν μήπως και οι φασίστες διαλύσουν (εκλογικά) την ευρωζώνη, έχουν στην καμπούρα τους ήδη ένα τρίμηνο (το τελευταίο του ’16) βεβαιωμένης ύφεσης, άλλο ένα (το πρώτο του ’17) που θα είναι παρόμοιο, και είναι έτοιμοι να χαντακώσουν και το επόμενο (το δεύτερο του ’17). Είναι, άραγε, σίγουροι πως όταν θα έρθει η στιγμή να βάλουν τις τζίφρες τους δεν θα είναι υποχρεωμένοι και σε «έξτρα μέτρα» για το ’17; Είναι σίγουροι ότι δεν ξαναπριονίζουν το κλαδάκι που πάνω του προσπαθούν να καθήσουν;

Έτσι δείχνουν αλλά δεν θα έπρεπε. Εκτός αν το κάνουν επίτηδες… Όχι μόνο επειδή «το δις εξαμαρτείν…» – έχουμε διατυπώσει έγκαιρα τη γνώμη μας, απ’ τις σελίδες του Sarajevo, και για την «πρώτη φορά» των αμαρτιών. Αλλά επειδή, επιπλέον, ο μόνος τρόπος για να κερδίσει το κόμμα της δραχμής είναι καταλάθος….

Οι ελπίδες που έρχονταν

Σάββατο 19 Μάρτη. Απάντηση: ….Μέχρι τώρα αναμέναμε τον Ομπάμα, ο Ομπάμα έδωσε κάτι, τελείωσε αυτή η ιστορία. Στη συνέχεια αναμενόταν πως ενδεχομένως στις ολλανδικές εκλογές αν έβγαινε ο ακροδεξιός, πιστεύω, θα τους ταρακουνούσε τους Ευρωπαίους να κλείσουν την αξιολόγηση… Αυτό δεν έγινε…

Ερώτηση: Μα να έχει επενδύσει αριστερή κυβέρνηση στην εκλογή ακροδεξιών;

Απάντηση: Όχι, δεν λέω αυτό. Λέω ότι η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, εγώ ήλπιζα, εγώ προσωπικά ήλπιζα πως θα συνέτιζε παραπάνω τους Ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, και θα έλεγαν ας κλείσουμε τώρα ένα θέμα όπως το ελληνικό, που είναι μικρό. Ούτε αυτό έγινε. Άρα στο μέλλον δεν βλέπω να δημιουργούνται καλύτερες, ευνοϊκότερες προϋποθέσεις…

Αυτά είπε (ομολόγησε; ξέρασε;) ο ευρωβουλευτής του συ.ριζ.α. και γνωστός καθεστωτικός δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, συνεντευξιαζόμενος στο καθεστωτικό κανάλι (του εσχάτως διακριτικά φιλικού προς την φαιορόζ κυβέρνηση ομίλου Αλαφούζου) sky.

Δεν ισχύει εδώ το “από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια” – τίποτα απ’ τα δύο δεν είναι η εν λόγω persona. Ισχύει, όμως, το “γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει”. Το απρόσωπο “αναμενόταν πως…” στην πρώτη παράγραφο αφορά ευρύτερες ελπίδες. Όταν, όμως, ρωτιέται για το “πως είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να ποντάρει σε φασίστες;” το μαζεύει και το παίρνει πάνω του με έμφαση, “εγώ προσωπικά ήλπιζα…”

Το ζουμί το έχουμε παρουσιάσει εδώ· και τώρα τεκμηριώνεται. Η λούμπεν πολιτική του ελληνικού βαθέος κράτους, που εδώ και 2 χρόνια έχει στο κέντρο της τις φαιορόζ βιτρίνες, εμπνέεται εδώ και πολλά χρόνια απ’ το εξής απλό δόγμα: οι δανειστές μας κάπου θα στριμωχτούν και θα αναγκαστούν να μας (ξανα)χαρίσουν λεφτά. “Θα τους κάνουμε μια πρόταση που δεν θα μπορούν να την αρνηθούν: ακουμπείστε τα!!!”

Οι πρασινόμαυρες βιτρίνες, νέα δημοκρατία και πασοκ, αυθεντικά κομμάτια του βαθέος κράτους, ήλπιζαν ότι θα “στριμώξουν” τους δανειστές απειλώντας τους ότι θα κάνουν εκλογές και θα βγει ο συ.ριζ.α. Οι καταραμένοι δεν το έφαγαν, οι εκλογές έγιναν (σε άψογη συνεργασία των υποτιθέμενων αντιπάλων, γύρω απ’ την fake αφορμή της εκλογής προέδρου της δημοκρατίας, υπό την διεύθυνση συγκεκριμένων πυρήνων του παρακράτους), και στη συνέχεια η Βαρουφάκιος φάση της τακτικής “θα σας στριμώξουμε” περιστράφηκε γύρω απ’ το “θα χρεωκοπήσουμε και θα πονέσετε”. Συμπληρωματικά υπήρχε και η ακροδεξιά διάσταση, από τους ψεκασμένους Καμμένο και Κοτζιά, ότι “θα εκτοξεύσουμε χιλιάδες πρόσφυγες και εκατοντάδες τζιχαντιστές τρομοκράτες στην ευρώπη”…

Ούτε κι αυτό δούλεψε. Οπότε απ’ το καλοκαίρι του 2015 τα δαιμόνια κουνάβια του ελληνικού βαθέος κράτους (ζώα πολιτικά, δημοσιογραφικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά) έψαχναν τι άλλο θα “στριμώξει” τους καταραμένους. Απ’ το φθινόπωρο του 2016 θεώρησαν πως το βρήκαν: οι εκλογές σε ολλανδία, γαλλία και γερμανία και… “η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς” … που “θα συνέτιζε τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο…” Και άρχισαν να βαράνε μεθοδικά καθυστερήσεις και κωλυσιεργείες, για να πέσει η περιβόητη “αξιολόγηση” λίγο πριν τις εκλογές στην ολλανδία. Σκέφτηκαν: θα βγει πρώτο το φασιστόμουτρο την ολλανδία, θα χεστούν για τις εκλογές στη γαλλία, οπότε θα συνετιστούν…

Σε τι συνίσταται αυτή η λούμπεν πολιτική που στηρίζεται μόνο σε εκβιασμούς που, υποτίθεται, μπορεί να κάνει ή να εκμεταλλευτεί η Αθήνα; Συνίσταται στην προσπάθεια του εθνικού οργανωμένου προσοδισμού να προστατέψει το μοντέλο του, δηλαδή να εξασφαλίσει πολιτικές και γεωπολιτικές προσόδους από οπουδήποτε, χωρίς να εμφανιστεί πουθενά δημόσια και καθαρά σαν αυτό που είναι και σαν το πραγματικό αφεντικό, το πραγματικό ελληνικό κράτος / κεφάλαιο.

Είναι μια μαφιόζικη πολιτική. Με μια διαφορά. Προσπαθεί να την ασκήσει ένας μικρομεσαίος γκάγκστερ απέναντι στην κεντρική τράπεζα της ηπείρου. Δεν ξέρει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να λέει απέναντι στον δανειστή του πότε “πρόσεξε, έχεις και παιδιά”, πότε “πρόσεξε, οι δρόμοι έχουν λακούβες” και πότε “πρόσεξε, υπάρχουν τύποι που δεν σε χωνεύουν”. Και ύστερα να τρώει τις σφαλιάρες, ανάλογες της πραγματικής του θέσης και της αναίδειάς του.

Τους είχε μείνει ένα ακόμα χαρτί, αλλά το έκαψαν (ίσως επειδή ήταν σίγουροι για τους ευρωπαίους φασίστες): να απειλήσουν τους ευρωπαίους ηγέτες, δηλαδή το Βερολίνο, μ’ αυτό: προσέξτε, γιατί θα κάνουμε εκλογές και θα βγει πρωθυπουργός ο Σώρρας! Μπας και συνετιστεί – το Βερολίνο…

Πάει όμως… Εξατμίστηκε ο κύριος 600 δισ… Όπως προβλεπόταν, άλλωστε, απ’ το σενάριο της απάτης. (Το έχουμε πει, και άλλοι ακόμα καλύτερα: έτσι έχει γίνει και στα άλλα μέρη του κόσμου που η διεθνής σπείρα δοκίμασε το ίδιο κόλπο… )

Οι ελπίδες που πέρασαν

Σάββατο 19 Μάρτη. Ο λανθάνων στα λόγια του ροζ ευρωβουλευτής / δημαγωγός λέει όμως, αντεστραμμένα, κάτι σωστό: τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά για τέτοια κολπάκια. Γιατί στενεύουν;

Επειδή έχει μπει σε κίνηση η διαδικασία της διαφορικής ολοκλήρωσης της ευρώπης και, καθόλου συμπτωματικά, οι μάζες των ψηφοφόρων στα τρία κράτη αυτήν την διαδικασία την στηρίζουν με σημαντική πλειοψηφία ακόμα κι αν δεν ψηφίζουν απευθείας γι’ αυτήν. Κάτι τέτοιο ήταν λογικά προβλέψιμο (απ’ την εργατική, αυτόνομη, και “περιθωριακή” σκοπιά μας) αρκεί να είχε κάποιος την βασική αίσθηση του (καθεστωτικού) πολιτικού, δηλαδή την επίγνωση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της όξυνσής του, όχι με κριτήρια “αρπαχτής” (όπως οι έλληνες πατριώτες και η βορθο-ιντελιγκέντσιά τους).

Αυτή η διαδικασία έχει μπει υποχρεωτικά σε κίνηση για έναν πολύ βασικό λόγο: για να ξεμπερδεύουν οι βασικές καπιταλιστικές αναδιαρθωτικές τάσεις των αφεντικών στα ευρωπαϊκά κράτη απ’ τα «μικρά» που προσπαθούν να τις βραχυκυκλώσουν. Απ’ τα «χαλίκια μέσα στα παπούτσια τους» (σε όποιους αρέσουν οι μαφιόζικες αναφορές: Νονός 3). Τέτοιο «μικρό» δεν είναι μόνο το ελλαδιστάν· αυτό είναι απλά δυσανάλογα φασαριόζικο και ψευτοτσαμπουκαλεμένο. Είναι και το ουγγρικό «μικρό». Είναι και το πολωνικό «μικρο-μεσαίο». Είναι και τα «μικρά» των βαλτικών κρατών.

Με άλλα λόγια η διαφορική ολοκλήρωση, άπαξ και εγκριθεί απ’ τους «λαούς» (έχει αρχίσει να συμβαίνει αυτό, και θα συνεχίσει, μην έχετε καμία αμφιβολία) της ολλανδίας, της γαλλίας και της γερμανίας (εκλογικώ τω τρόπω) προορίζεται κυρίως για να ενισχύσει το project europe, και δευτερευόντως για να συνετίσει αυτά τα άλλα κράτη / μέλη (αυτές τις εθνικές ηγετικές φράξιες των αφεντικών στην ευρώπη) που νομίζουν ότι έχουν βρει την ιερή αγελάδα που έχουν δικαίωμα να την αρμέγουν όπως και όποτε γουστάρουν: τον ισχυρά αναπτυγμένο καπιταλισμό της κεντρικής και βόρειας ευρώπης (μέσα απ’ την συνεισφορά του στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, στα ευρωπαϊκά προγράμματα, κλπ).

Με άλλα λόγια αυτή η διαφορική ολοκλήρωση λέει σε κάθε ενδιαφερόμενο αυτό που λέει η συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού για το νατο: Το δωρεάν γεύμα τέλειωσε… Ελεημοσύνες τέλος! Όποιος θέλει να είναι «στον σκληρό πυρήνα» θα το αξίζει και αυτό θα αποδεικνύεται. Καταλάβατε κύριε Κούλογλου and friends; Αν εκπροσωπούσατε ποδοσφαιρική ομάδα, στο ουεφα και με το ζόρι!

Η ελπίδα των φαιορόζ βιτρινών ήταν και είναι όντως ακροδεξιά (άλλωστε ακροδεξιό είναι το μισό τους): ότι η εθνικιστική παλινδρόμηση μέσα στον πραγματικό ευρωπαϊκό πυρήνα θα καθήλωνε την διαφορική ολοκλήρωση… Και ότι η καθήλωση αυτή θα επέτρεπε στην ανίατη «μικρή ασθενή» θα παριστάνει ότι είναι σοβαρό θέμα, ένα «ευρωπαϊκό δράμα».

Αλλά δεν είναι. Έχει πάψει να είναι απ’ το 2012. Το χειρότερο απ’ όλα; Αυτή η εθνικιστική παλινδρόμηση στην οποία ήλπιζαν οι φαιορόζ «Όλυμποι της πολιτικής» θα έστελνε χωρίς δεύτερη κουβέντα, ακαριαία, την «μικρή ασθενή» στην ευθανασία. Είναι , όντως, τόσο ηλίθιοι οι ντόπιοι μαφιόζοι στις μπλόφες τους: νομίζουν ότι «η συνολική άνοδος της ακροδεξιάς ατζέντας» στην ευρώπη θα κρατούσε ένα ταμείο για το ελλαδιστάν!

Κι όμως: αυτό νομίζουν οι πολιτικοί αυνάνες!!! Ότι οι φασίστες στην ευρώπη ακούνε «ελλάδα» και λιώνουν…

Ας ψάξουν μπας και πιάσουν «καλή τιμή» στην Ουάσιγκτον…. Μπας…

(Η τροφή των ξεπεσμένων είναι του είδους «αααα, δεν την χαιρέτησε – το ψόφιο κουνάβι την Μέρκελ – εκεί που τους φωτογράφιζαν… Ε, της άξιζε!!!»

Αααααα… Συγκλονιστικό! Αφού το ψόφιο κουνάβι είναι «κοσμάρα»!)