Tag: ε.ε.

Ευπρεπές θανατόμετρο 2

Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου. Ο ευρωπαϊκός ορισμός (που είναι επίσης ο ορισμός του π.ο.υ.) είναι λιγάκι πιο «μαζεμένος» απ’ τον αγγλικό, εξίσου κυνικός όμως:

Ένας θάνατος από covid-19 ορίζεται σαν θάνατος που προκύπτει από μια κλινικά εντοπίσιμη ασθένεια σε μια πιθανή ή επιβεβαιωμένη περίπτωση covid-19, εκτός αν υπάρχει ξεκάθαρα εναλλακτική αιτία θανάτου που δεν μπορεί να σχετίζεται με ασθένεια του covid-19 (π.χ. τραύμα)…

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον ευρωπαϊκο τρομοκρατικό κυνισμό, αν φας τσεκουριά στο κεφάλι δεν θα πεταχτείς στην «κοινή δεξαμενή». Όλες, όμως οι αιτίες θανάτου των ηλικιωμένων με προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας (καρδιακά, κυκλοφορικά, κλπ) δεν είναι «ξεκάθαρα εναλλακτικές αιτίες» – οπότε; Ρίχτον μέσα! Επιπλέον, δεν χρειάζεται καν ένα θετικό τεστ. Αρκεί η «πιθανότητα» να έχεις κολλήσει covid-19. Και από που προκύπτει η «πιθανότητα»; Από … έτσι!…

Για να γίνει ξεκάθαρο ότι απ’ τον covid-19 μπορεί να γλύτωσαν πολλοί απ’ το θανατόμετρο όμως όχι, ο ορισμός συνεχίζει:

Ένας θάνατος που οφείλεται στον covid-19 δεν θα πρέπει να αποδοθεί σε άλλη ασθένεια (π.χ. καρκίνο), και θα πρέπει να μετριέται ανεξάρτητα από προϋπάρχουσες συνθήκες για τις οποίες υπάρχει η εκτίμηση ότι προκάλεσαν σοβαρές επιπλοκές του covid-19.

Ξεκάθαρο και ωμό. Δεν πρόκειται, όμως, απλά για στατιστική απάτη. Πρόκειται για μια καραμπινάτη στροφή σ’ αυτό που λέγεται «ιατρική»: οι αιτίες θανάτου γίνονται «πολιτικές», με την έννοια ότι επιλέγονται με βάση την καλύτερη εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Και δεν γίνονται τέτοιες μόνο οι αιτίες θανάτου. Είναι ήδη εξαρτημένες απ’ τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών ΚΑΙ οι θεραπείες ΚΑΙ οι διαγνώσεις.

Κάποιοι – από τους «αιρετικούς» – έχουν πει αυτούς τους μήνες, με αφορμή τον covid-19 και, κυρίως, την διαχείρισή του, ότι τώρα γίνεται μια σκληρή μάχη για την ψυχή της ιατρικής. Έχουν δίκιο. (Εκτιμάμε μάλιστα πως είναι η τελευταία μάχη γύρω απ’ αυτό το ζήτημα… Αν χαθεί δεν θα υπάρξει μελλοντικά περιθώριο για άλλη…) Κάνουν όμως ένα στρατηγικό λάθος οι αιρετικοί. Αφήνουν έξω απ’ αυτήν την μάχη τον βασικότερο σύμμαχό τους: τις κοινωνίες, που είναι οι «οποιαδήποτε στιγμή ασθενείς», αυτοί κι αυτές που χρειάζονται την φροντίδα, τις γνώσεις και την ηθική ακεραιότητα των γιατρών.

Αν η μάχη ήταν για την … ψυχή της ηλεκτρολογίας (ας πούμε) ίσως ο ρόλος των «πελατών» να ήταν μικρής σημασίας. Όμως σε ότι αφορά την ιατρική δεν ισχύει το ίδιο.

Θα φροντίσουμε να επανέλθουμε αναλυτικότερα – επειδή και αυτή η πλευρά είναι πολύ σημαντική σε τέτοιους ζόρικους καιρούς.

Η total «προστασία της υγείας»: αυτόματη ενοχοποίηση…

Πέμπτη 30 Ιούλη. Αν σκοπεύατε να ταξιδέψετε εκτός εθνοκρατικών συνόρων, ακόμα και εντός της “ζώνης Σέγκεν”, σίγουρα έχετε διάφορα προβλήματα, δυσκολίες, εμπόδια. Όλα είναι κτισμένα βιαστικά ίσως αλλά βίαια πάνω στο θέωρημα της μολυσματικότητας των κοινωνικών σχέσεων. Έχουν πέσει πολλοί “πόροι” (κρατικοί και επιχειρηματικοί”) υπέρ της συντήρησης του τρόμου – της – αρρώστιας. Είναι τυραννία – αλλά, μην ανησυχείτε. Οι ενοχλήσεις είναι παροδικές, η “νέα κανονικότητα” μόνιμη· θα λέγαμε παραφράζοντας πινακίδες που τοποθετούνται σε έργα οδοποιίας.

Οι φίλοι της καραντίνας μπορεί να μην χαίρονται καθόλου μελλοντικά – αλλά θα είναι αργά πια. Είδαν το “τυράκι” (την δήθεν “προστασία της δημόσιας υγείας”…), δεν είδαν την φάκα, και μετατράπηκαν κυριολεκτικά σε μια νύχτα σε οπαδούς και διαφημιστές της αναβαθμισμένης εγκληματικότητας των κρατών και των αφεντικών.

Πριν λίγες ημέρες η μη κερδοσκοπική ευρωπαϊκή οργάνωση statewatch, που ειδικεύεται στην παρακολούθηση των ευρωπαϊκών νομοθεσιών επιτήρησης και καταστολής, δημοσίευσε μια έκθεση 38 σελίδων, για την επιτάχυνση της δημιουργίας των “ηλεκτρονικών συνόρων” στην ευρώπη, που μεθοδευόταν μεν προ-covid, αλλά τα κρατικά και επιχειρηματικά αφεντικά άρπαξαν την ευκαιρία της «προστασίας της υγείας» για να κάνουν άλματα.

Στην περιληπτική εισαγωγή της η έκθεση, με τον δηλωτικό τίτλο Αυτόματη Υποψία: Οι καινούργιες πρωτοβουλίες της ε.ε. για την επιτήρηση των ταξιδιών, η έκθεση γράφει:

Η εξελισσόμενη πανδημία του κορονοϊού έχει αυξήσει την πιθανότητα εκτεταμένης επιτήρησης και ιχνηλάτησης θέσης για τον έλεγχο της ασθένειας, εκπέμποντας σήμα κινδύνου στους υπερασπιστές της ιδιωτικότητας και των πολιτικών δικαιωμάτων. Σε κάθε περίπτωση οι θεσμοί και οι κυβερνήσεις της Ε.Ε. έχουν ανοίξει εδώ και καιρό τον δρόμο για εντατικότερη επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων με σκοπό τον έλεγχο της μετανάστευσης, και αυτές οι εξελίξεις έχουν περάσει εντελώς απαρατήρητες απ’ τον τύπο και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών.

Η έκθεση που ακολουθεί εξετάζει, εξηγεί και κάνει κριτική σε πολλά πληροφοριακά συστήματα μεγάλης κλίμακας στην Ε.Ε. που βρίσκονται υπό σχεδιασμό ή και εφαρμογή, τα οποία θα επεκτείνουν την απόσπαση και την χρήση βιομετρικών και βιογραφικών δεδομένων από επισκέπτες της ζώνης Schengen, στην οποία συμμετέχουν 26 κράτη μέλη της Ε.Ε. και η Ισλανδία, το Λιχτενστάιν, η Νορβηγία και η Ελβετία. Ιδιαίτερα εξετάζει τα νέα συστήματα που εξετάζουν και θα πιθανολογούν τους δυνητικούς κινδύνους δημόσιας υγείας, ασφαλείας, και μετανάστευσης που οφείλονται σε ανθρώπους που δεν είναι υπήκοοι της Ε.Ε….

…Τα data θα συγκεντρώνονται απ’ τους ταξιδιώτες τους ίδιους καθώς και απ’ τις οικογένειές τους, και θα αφορούν την εκπαίδευσή τους, τον τόπο κατοικίας τους και πιθανές καταδίκες. Δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφίες θα λαμβάνονται απ’ όλους τους ταξιδιώτες, συμπεριλαμβανόμενων εκατομυρίων παιδιών από έξι χρονών και πάνω. Αυτά τα δεδομένα δεν θα χρησιμοποιούνται απλά για την έγκριση της ατομικής αίτησης εισόδου, αλλά για να τροφοδοτήσουν αλγόριθμους data mining και profiling. Θα αποθηκεύονται σε μεγάλες βάσεις δεδομένων στις οποίες θα έχουν πρόσφαση χιλιάδες υπάλληλοι διαφορετικών κρατικών αρχών.

… Αυτό το σύστημα, που ονομάζεται Common Identity Repository (CIR), πρόκειται να εφαρμοστεί σαν τμήμα της ευρωπαϊκής σύνθετης «δια-λειτουργικότητας», και σκοπεύει να ενισχύσει τους αστυνομικούς ελέγχους ταυτότητας εντός Ε.Ε…. Αυξάνεται έτσι ο κίνδυνος ρατσιστικών διακρίσεων εκ μέρους των αστυνομιών…

Πολλοί θα καθησυχαστούν: «ντάξει μωρέ, αυτά αφορούν τους ξένους»… Και ρατσιστικό και γελοίο. Πρώτον, επειδή οι τεχνολογίες επιτήρησης διαμορφώνονται και εξαπλώνονται ήδη για τους πρωτοκοσμικούς «βασιλιάδες» υπήκοους. Η ψηφιακή ταυτότητα υγείας / το ψηφιακό φακέλωμα δεν αφορά μόνο εκείνους που έρχονται είτε νόμιμα είτε όχι «απ’ έξω» – αφορά κυρίως τους «μέσα». Και δεύτερον επειδή, χάρη στο «αναπτυγμένο και πολιτισμένο» ευρωπαϊκό παράδειγμα, τα ίδια μέσα θα εφαρμόσουν και άλλα κράτη, μη ευρωπαϊκά. Τα σύνορα στα οποία οι ευρωπαίοι θα είναι οι «ξένοι» θα γίνουν εξίσου «απορροφητήρες» προσωπικών δεδομένων!

Αυτήν την φλέβα της «υγείας» τα αφεντικά και οι ειδικοί τους την δούλευαν πολλά χρόνια – τα έχουμε πει. Το ότι η μεγάλη μάζα των πρωτοκοσμικών υπηκόων κοιμόταν τον ύπνο του fit ήταν η σημαντικότερη προϋπόθεση για την επιτυχία (έστω σχετική ως τώρα) της τρομοεκστρατείας. Απ’ την στιγμή που αυτήν την φλέβα την κτύπησαν δεν πρόκειται να την αφήσουν.

Για παράδειγμα ποιά «ζώνη Schnegen» σ’ αυτή την ιστορική φάση; Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη μπορούν τόσο εύκολα, τόσο δικτατορικά και χωρίς αντιρρήσεις να κλείνουν και να ανοίγουν κατά βούληση τα εθνικά τους σύνορα· όταν μπορούν να κλείνουν με τον στρατό την μία ή την άλλη «ανθυ-υγιεινή» περιοχή· όταν στο ελλαδιστάν έχουν κλειδώσει (όσο μπορούν) τους πρόσφυγες και τους μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης απ’ τον περασμένο Μάρτη (και δεν τρέχει τίποτα)· κι όταν μπορούν να κόβουν πρόστιμα κατά βούληση, τι περιμένει οποισδήποτε λογικός άνθρωπος ότι θα κάνουν στη συνέχεια; Τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια;

Αν δεν υπάρξει οργανωμένη, εργατική αντιπολίτευση… (Σωστό! Είναι αυτό που δεν έχουμε κάνει: πρέπει να την φτιάξουμε…)

Reset or not reset? (2)

Τετάρτη 29 Ιούλη. Στην άλλη μεριά του κόσμου όμως, οι ανατολικές τεκτονικές πλάκες, κινούνται με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αυτό που για τον δυτικό κόσμο είναι η “μεγάλη απειλή”, ο κινέζικος καπιταλισμός, για πολλά καθεστώτα (αλλά και μεγάλα τμήματα των πληθυσμών…) είναι το αντίθετο. Από “μεγάλη λύση” μέχρι “μεγάλο παράδειγμα”. Η εξάμηνη ως τώρα “ιστορία της μόλυνσης” στις ανατολικές τεκτονικές πλάκες έχει εντελώς διαφορετική “ανάγνωση”. Η σχετική ταχύτητα με την οποία ο κινεζικός καπιταλισμός και μια σειρά άλλοι (απ’ τον νοτιοκορεάτικο ως άλλους μικρότερους) “ξεμπέρδεψαν” έχει προσθέσει στο μεγάλο σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού» ένα έξτρα άρωμα βιοασφάλειας. Κι ενώ οι παρακμιακοί του δυτικού κόσμου προσπαθούν να φρενάρουν το αναπόφευκτο, οι «αναπτυσσόμενοι» του ανατολικού υποδέχονται το Πεκίνο σαν «στυλοβάτη». Ειδικά εφόσον το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει αρκετά περιθώρια να είναι «γενναιόδωρο», που σημαίνει ότι δεν ζητάει απ’ τους εταίρους του περισσότερα απ’ ό,τι μπορούν πράγματι να του δώσουν.

Τα διπλωματικά, οικονομικά και εμπορικά ραντεβού σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου πυκνώνουν, καθώς – με επικέντρο τον κινέζικο καπιταλισμό – η «ανάπτυξη» έχει ξαναμπεί στις ράγες. Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα. Για να μπουν κοινωνίες με ισχυρές εσωτερικές / ταξικές αντιθέσεις (και καπιταλισμούς όλων των προηγούμενων εποχών) έστω και σαν «συμπληρώματα» στον κινέζικο 21ο αιώνα θα χρειαστούν μετασχηματισμούς που δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχουν. Αλλά το convoy μεγαλώνει και προχωράει.

Κι έτσι, την ώρα που το ψοφιοκουναβιστάν θα βουλιάζει στα εκλογικά του αδιέξοδα και η ε.ε. θα προσπαθεί να μοιράσει δανεικά και επιδοτήσεις στα μέλη της, το Πεκίνο θα απλώνει την εμβέλεια του ψηφιακού γουάν…

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 2

Κυριακή 26 Ιούλη. Γιατί επιστρατεύεται τώρα η “αγιασοφιά”; Σε ποια ατζέντα; Επειδή, μόνο, το κυβερνόν AKP ξαναέκανε το μνημείο τζαμί, εξασφαλίζοντας ωστόσο ότι θα συνεχίσει να είναι και τουριστικό αξιοθέατο;

Ας αρχίσουμε ανάποδα. Γιατί το AKP επέλεξε αυτήν την συμβολική και εύκολη ενέργεια; Κατ’ αρχήν πρόκειται για το σύνολο του AKP, μαζί με τις ρεζέρβες του, και καθόλου για έναν “παρανοϊκό” Erdogan όπως βολεύονται διάφοροι ντόπιοι και δυτικοί ψυχωσικοί! Το αποδεικνύει η επαινετική στάση των «αμφισβητιών» (διαγραμμένων, με δικά τους κόμματα πια) Abdullah Gul και Ahmet Davutoglu.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Αν και ορισμένοι ντόπιοι “αναλυτές”, εθνικόφρονες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βολεύονται να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι “ο Erdogan έκανε μια ενέργεια εσωτερικής κατανάλωσης”, η εμβέλεια αυτής της “ιστορικής αποκατάστασης” είναι πολύ μεγαλύτερη. Γιατί πολύ μακρύτερα φτάνει τόσο η στρατιωτική όσο, κυρίως, η soft power του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Προφανώς τόσο το ντόπιο όσο και το δυτικό αντι-μουσουλμανικό φασισταριό δυσκολεύεται να θυμάται όσα δεν το βολεύουν. Ωστόσο το AKP ποτέ δεν έκρυψε ούτε την ιδεολογία του ούτε την γεωπολιτική του. Να θυμίσουμε μόνο ότι μετά την θριαμβευτική του νίκη στις εκλογές του 2011 (πάνω από το 50% των ψήφων, 326 έδρες στο 550 εδρών κοινοβούλιο), στον επινίκειο λόγο του, ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η υπό τους ισλαμοδημοκράτες τουρκία θα είναι η «φωνή της μέσης Ανατολής και των μουσουλμάνων» απέναντι, κόντρα στη Δύση. Είχε πει τότε:

…Πιστέψτε με, σήμερα νίκησε το Sarajevo όσο η Istanbul, η Beirut όσο η Izmir, η Damascus όσο η Ankara, η Ramallah, η Nablus, η Jenin, η West Bank, η Jerusalem νίκησαν όσο το Diyarbakir…

Προσκλητήριο πολύ συγκεκριμμένων εκκρεμοτήτων… Μεγαλοϊδεατισμός; Ναι. Με περισσότερα του ενός νοήματα! Και χωρίς «αγιασοφιάδες»! Οι δυτικοί τρόμαξαν τότε. Η Ουάσιγκτον προσέφερε στην Άγκυρα ένα δηλητηριώδες δώρο: μια θέση στη διάλυση της συρίας (χρειάστηκαν 4 χρόνια για να επιβεβαιώσουν οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τον πραγματικό αμερικανικό σχεδιασμό!). Το 2016 διάφοροι μηχανισμοί οργάνωσαν βιαστικά ένα πραξικόπημα…

Έχει ενδιαφέρον, σίγουρα για την εργατική αντικρατική / αντικαπιταλιστική κριτική στη μεγάλη κλίμακά της. Σύμφωνα με το manual «διαχείρισης του πλανήτη» που εξέδωσε το 1993 ο «πολύς» Samuel Huntington με τίτλο «η σύγκρουση των πολιτισμών», ένα βιβλίο που διαβάστηκε πολύ στα ‘90s, κράτη (μαζί με τους μεγαλοϊδεατισμούς / ιμπεριαλισμούς τους) σαν το τουρκικό (σε ότι αφορά το σουνιτικό ισλάμ) ή το ιρανικό (σε ότι αφορά το σιιτικό ισλάμ) θα έπρεπε να θεωρούνται κομβικά και απαραίτητα για τις παγκόσμιες (υπό δυτική ηγεμονία πάντα) ισορροπίες· στο βαθμό που οι απειλές θα προέρχονταν από «αδέσποτους» και γι’ αυτό ανεξέλεγκτους παράγοντες… Με δυο λόγια: τα κράτη – περιφερειακοί φύλακες που θα ήταν τέτοιοι με ιδεολογικά και πολιτικά μέσα και όχι με στρατούς και χούντες, θα ήταν πολύ προτιμότερα για τις παγκόσμιες ισορροπίες μετά το «τέλος της ιστορίας» και την «οριστική νίκη του νεοφελελευθερισμού» σε σχέση με μια επίπλαστη δυτική ηγεμονία που θα γεννούσε ανεξέλεγκτους «αμφισβητίες»… Κάποιος ισχυρός “συγγενής” θα έπρεπε να υπάρχει κάθε φορά, για να τους μαζεύει…

Το AKP της εποχής Davutoglu, των “μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες” και του στρατηγικού βάθους, ήταν απ’ το 2001 έτοιμο να αναλάβει αυτόν τον ηγεμονικό, περιφερειακό ρόλο καπιταλιστικής ισορροπίας στον πλανήτη, τόσο στον Καύκασο όσο και στην μέση ανατολή… Δέκα χρόνια μετά, το 2011, με τις αραβικές εξεγέρσεις / δημοκρατικές επαναστάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του αραβικού κόσμου, με τις νίκες τους στην Τύνιδα και στο Κάιρο, η πολιτική και ιδεολογική “κεντρικότητα” των τούρκων ισλαμοδημοκρατών έμοιαζε πια αναγνωρισμένη και δεδομένη.

Αλλά όχι! Στις παγκόσμιες ιμπεριαλιστικές “ζώνες επιρροής” τέτοιου είδους “περιφερειακοί” αλλά και καπιταλιστικά ικανοί παράγοντες, σαν την Άγκυρα και την Τεχεράνη, θεωρούνται από “πρόβλημα” έως “απειλή”. Απ’ την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο και απ’ το Παρίσι ως την Αθήνα προτιμητέες είναι πετροχούντες σαν αυτές του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι· ή χασάπηδες σαν τον Sisi. Καθεστώτα, δηλαδή, χωρίς σοβαρή εσωτερική έδραση, με στήριγμα μόνο την βία, τους διεθνείς πελάτες τους και τα πάντρεμα των κυρίαρχων τάξεων με τα συμφέροντα αυτών των συμμάχων…

Συνεπώς, αυτό που κατά τον Huntington ήταν στρατηγικά απαραίτητο έγινε (για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς) απαράδεκτο, εχθρικό. H Άγκυρα έλαβε την προειδοποίηση απ’ το δυτικό προγεφύρωμα στη μέση Ανατολή, το ρατσιστικό Τελ Αβίβ, με την σφαγή στο mavi marmara, στα τέλη Μάη του 2010. Η «πολιτισμένη και φιλελεύθερη» δύση έβγαλε τον σκασμό, αφήνοντας το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ να κάνει την βρώμικη δουλειά. Αν το AKP επέμενε στα «μηδενικά προβλήματα» άλλοι θα φρόντιζαν να του τα δημιουργούν.

Από ένα σημείο και μετά (ειδικά μετά το 2015 και την διαμόρφωση του μπλοκ της Αστάνα) η μεθοδολογία των τούρκων ισλαμοδημοκρατών άλλαξε. Απέναντι στους δυτικούς εργολάβους τύπου σαουδική αραβία, εμιράτα, αίγυπτος και στις μεθόδους τους, προστέθηκαν τα όπλα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το τουρκικό κράτος άρχισε δικούς του πολέμους εκτός συνόρων. Δικαιούται να υποστηρίζει “εσείς ξεκινήσατε”!

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 3

Κυριακή 26 Ιούλη. Ο εύκολος και ανέξοδος συμβολισμός της “επαναθρησκειοποίησης” της “αγιασοφιάς” είναι ακατανόητος χωρίς το ευρύτερο περιβάλλον μιας μεγάλης κλίμακας σύγκρουσης. Που δεν είναι ούτε “σύγκρουση πολιτισμών”, ούτε “σύγκρουση θρησκειών”, παρότι τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά τέτοιου είδους πουλιούνται πιο εύκολα. Ο έπαινος προς την ενέργεια των τούρκων ισλαμοδημοκρατών απλώθηκε πολύ μακριά στον κόσμο. Ωστόσο δεν έκαναν τζαμί την “παναγιά Σουμελά” στην Trabzon – την αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί τον “αηΓιώργη”, την εκκλησία του πατριαρχείου στην Istanbul. Δεν έκαναν τζαμί τον εντυπωσιακό βουλγαρικό “αηΣτέφανο” με την σκεπή, τον τρούλο και τον σκελετό από ατσάλι – τον αναστήλωσαν… Δεν έκαναν τζαμί κάποια απ’ τις 136 χριστιανικές εκκλησίες και μοναστήρια (όλων των φραξιών) που υπάρχουν διάσπαρτα σε τουρκικό έδαφος, σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Το έργο ΔΕΝ ήταν «θρησκεία εναντίον θρησκείας» όπως πουλάνε οι εγκάθετοι! Ήταν κάτι διαφορετικό.

Έκαναν τζαμί ένα κτήριο του οποίου η διακοπή της θρησκευτικής λειτουργίας του το 1934 είχε συνδεθεί (ή μπορούσε εύκολα να αποδοθεί) στη δυτική πολιτική επιβολή πάνω στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτός ήταν / είναι ο συμβολισμός, και γι’ αυτό η «επαναθρησκειοποίηση» έγινε ιδιαίτερα αποδεκτή, κατ’ αρχήν στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα απ’ τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό· αλλά κι από όχι θρησκόληπτους, που κατάλαβαν τον συμβολισμό: ενάντια στη δυτική πολιτική ηγεμονία.

Αν οι δυτικοί, που βλέπουν ότι χάνουν αυτήν την ηγεμονία, όχι μόνο (ή όχι τόσο) απ’ την Άγκυρα αλλά απ’ το σύνολο των «αναθεωρητικών δυνάμεων» του ευρασιατικού project, κρατούσαν την ψυχραιμία τους και έκαναν μια εφάπαξ ανόρεχτη δήλωση, ο συμβολισμός θα έμενε λειψός και άτονος. Χάρη, όμως, στην «κατακραυγή» (που προβλήθηκε δεόντως και με ιδιαίτερη απόλαυση από πάμπολλα παλιά και νέα μήντια στον ισλαμικό κόσμο!) οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες πέτυχαν εκείνο που σκόπευαν: η «αγιασοφιά» τις ώρες και τις ημέρες που θα δουλεύει σαν τζαμί θα είναι το πιο φρέσκο ιστορικά, το πιο πολιτικά κατασκευασμένο και, σαν τέτοιο, παγκόσμιας εμβέλειας «κέντρο ισλαμικής λατρείας»!

Δεν υπήρχε ως τώρα τέτοιο μνημείο τέτοιας ακτινοβολίας στην τουρκική επικράτεια! Η Μέκκα και η Μεδίνα είναι στην εχθρική σαουδική αραβία· το αλ Ακσά είναι παγιδευμένο στην κατεχόμενη al Quds / Ιερουσαλήμ… Τώρα υπάρχει!!! Η βοήθεια των όποιων δυτικών και οπωσδήποτε των εθνοφασιστοχριστιανών ελλήνων σ’ αυτήν την ανάδειξη υπήρξε καίρια! (Και να σκεφτεί κανείς ότι ακριβώς δίπλα στην «αγιασοφιά» βρίσκεται το τζαμί του Sultan Ahmet… Εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής, αλλά χωρίς την αύρα της απελευθέρωσης…)

Ας το επαναλάβουμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η «αγιασοφιά» σαν τόπος προσευχής μουσουλμάνων δεν ανήκει στην αλυσίδα των ιερών θρησκευτικών σημείων με βάση την ιστορική κίνηση του Μωάμεθ ή των πρώτων επιγόνων του. Όχι. Η ιστορία της «αγιασοφιάς» είναι πολιτική – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας. Η προσευχή της Παρασκευής στην «αγιασοφιά» δεν πρόκειται να είναι απλά μια προσευχή σ’ έναν ιερό τόπο με την θρησκευτική έννοια· τελεία! Θα είναι και ένα πολιτικό προσκύνημα ενάντια στην ιστορική δυτική κυριαρχία, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλιστικό 20ο αιώνα! Ή τέτοιο είναι το περιεχόμενο και το ζητούμενο της αριστοτεχνικής κίνησης των τούρκων ισλαμοδημοκρατών. Κι αυτό ενόσω το κτήριο θα παραμένει ταυτόχρονα τουριστική ατραξιόν και μ’ όλα τα σημάδια του χριστιανικού παρελθόντος του. Κάποια στιγμή, όχι μακρινή, κάποιοι θα πουν: Ωωωω! Εδώ έχουμε χειροπιαστή την συμφιλίωση των θρησκειών! Και τζαμί, και (πρώην) χριστιανική εκκλησία, και πολιτιστικό μνημείο επισκέψιμο χωρίς εισιτήριο…

Οποιοσδήποτε ψυχρός καθεστωτικός παρατηρητής δεν θα μπορούσε παρά να συγχαρεί τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες που με τόσα λίγα έξοδα πέτυχαν τόσα πολλά!

Όσο για τους εντόπιους που άφρισαν και θα αφρίζουν; Παλιά έλεγαν σε τέτοιες περιπτώσεις (κάνοντας την ανάλογη χειρονομία): Πάρτα! Πέντε και πέντε δέκα!! Τώρα τα “δέκα” είναι λίγα. Αλλά έτσι είναι ο φασισμός. Τυφλώνει!

(φωτογραφίες: Το ντόπιο φασισταριό, οργανωμένο και χύμα, της μάζας ή των πανεπιστημίων, των παλιών media ή των καινούργιων, ζει τόσο έντονα τα κτηνώδη μελοδράματα που φτιάχνει για να αυτο-ντρογκάρεται, ώστε δεν έχει ούτε όρεξη ούτε χρόνο να δώσει μιαν απάντηση της προκοπής σ’ αυτήν την απλή ερώτηση: μα πώς έμειναν χριστιανικές τοιχογραφίες σ’ ένα τζαμί επί 480 χρόνια; Απ’το 1453 ως το 1934;

Μήπως, τελικά, αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι αποδεδειγμένα πιο ανεκτικοί απ’ τους έλληνες ορθόδοξους; Ίσως πιο ανεκτικοί και από τους χριστιανούς γενικά;)

Η περίπτωση του Έβρου

Παρασκευή 24 Ιούλη. Όταν, προς τα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, μερικές χιλιάδες πρόσφυγες / μετανάστες συγκεντρώθηκαν (με σαφή υποστήριξη του τουρκικού καθεστώτος) κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα στο πιο “συμβολικό” πέρασμα (στις βόρειες Καστανιές όπου υπάρχει ο φράχτης κι όχι στο βασικό, στους Κήπους…) ο εθνικός κορμός φρόντισε, όπως κάνει πάντα, να αδειάσει τον οχετό του, παρουσιάζοντας τον Erdogan σαν «ανθέλληνα παράφρονα»…

Είναι βέβαιο ότι το τουρκικό καθεστώς αξιοποίησε στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο τους πρόσφυγες / μετανάστες· όπως, άλλωστε, εργαλειοποιεί τις ίδιες φιγούρες κατά κόρον το ρατσιστικό ελληνικό καθεστώς εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά «παράφρων» ο Erdogan; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο, που να είναι λογικότερο;

Είναι εύλογο ότι το τουρκικό καθεστώς (εντελώς άσχετα απ’ τον Erdogan ή οποιονδήποτε άλλο στη θέση του) δεν αντιμετωπίζει καθόλου θετικά μια αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη· ούτε, φυσικά, την αμερικανική στρατιωτικοποίηση (προς το παρόν κατά περιόδους) όλης της ζώνης του νομού Έβρου, λίγα χιλιόμετρα απ’ τα ελληνοτουρκικά σύνορα. (Λίγα χιλιόμετρα απ’ τον turkstream 2…) Είναι μια στρατιωτική εγκατάσταση για την οποία καταλαβαίνει καλά την γεωπολιτική μιλιταριστική χρήση της, τωρινή ή μελλοντική. Είναι κάτι απέναντι στο οποίο δεν μπορεί να αντιδράσει ανοικτά υπό τις τωρινές συνθήκες. Μήπως, όμως, θα μπορούσε να αντιδράσει υπόγεια, έμμεσα;

Λέμε ναι. Αν και περιστασιακά διάφορες μικρές ομάδες προσφύγων / μεταναστών προσπαθούσαν να περάσουν σε ελληνικό έδαφος απ’ τον έβρο, για πολλά χρόνια ο προτιμότερη (απ’ τα κυκλώματα, τουρκικά και ελληνικά) διαδρομή ήταν προς τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Ο Έβρος ξαναέγινε επιλογή μόνον αφού πρώτα επισημοποιήθηκε η παραχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στον us army! Σύμπτωση!… (Για να είμαστε πιο ακριβείς: όταν ξεκαθαρίστηκε ότι το λιμάνι θα ιδιωτικοποιηθεί και θα το αγοράσει αμερικανική εταιρεία…)

Τι, όμως, θα μπορούσε να πετύχει το καθεστώς Erdogan μαζικοποιώντας και υποστηρίζοντας (για ένα μικρό, άρα συμβολικό χρονικό διάστημα) τις προσπάθειες των μεταναστών / προσφύγων να διασχίσουν αυτήν την υπό αμερικανική στρατιωτικοποίηση ζώνη; Η απάντηση ήταν φανερή σε μας ήδη από τότε: εκείνο που θα μπορούσε να πετύχει ήταν / είναι περισσότερη ευρωπαϊκή και ειδικά περισσότερη γερμανική (άμεση ή έμμεση) παρουσία εκεί: με την μορφή της frontex ή οποιαδήποτε άλλη…

Φαίνεται «μακιαβελικό»; Υπερβολικό; Παράλογο; Το πρώτο ναι. Τα υπόλοιπα όχι. Το Βερολίνο είναι ο πιο αξιόπιστος σύμμαχος της Άγκυρας στην ευρώπη. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες στο γερμανικό οικονομικό θαύμα. Όχι μόνο επειδή υπάρχουν μεγάλες και διαφόρων επιπέδων συνεργασίες των γερμανικών και των τουρκικών αφεντικών. Αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό και επίκαιρο λόγο: το Βερολίνο είναι ίσως το μόνο ισχυρό ευρωπαϊκό κράτος του οποίου τα συμφέροντα είναι πολύ κοντά στο ευρασιατικό project· κι άρα δεν έχει κανένα λόγο να θεωρεί εχθρούς ή αντιπάλους είτε την Μόσχα είτε την Άγκυρα… Αντίθετα έχει πολλούς λόγους να θεωρεί εχθρική την Ουάσιγκτον – και επειδή αυτή η εχθρότητα είναι αμοιβαία δεν κρύβεται…

Θα έλεγε κάποιος ότι η εργαλειοποίηση των μεταναστών / προσφύγων απ’ το τουρκικό καθεστώς (σαν προσπάθεια ενίσχυσης της ιδέας ότι η δυτική, ελληνική Θράκη είναι ε.ε. και όχι η.π.α.!) απέναντι στην στρατιωτικοποίηση της περιοχής απ’ την συμμαχία Αθήνας – Ουάσιγκτον, έχει μεν μια λογική κρατικών αντιπαλοτήτων μεγάλης κλίμακας, αλλά είναι μάλλον αδύναμη. Ό,τι κι αν καταλαβαίνει το Βερολίνο για όσα συμβαίνουν στα ανατολικά βαλκάνια, στη Βαλτική και – καθόλου ασήμαντο – στην ουκρανική επικράτεια (και τα καταλαβαίνει όλα) έχει αποδειχθεί ανίκανο ως τώρα να αποτρέψει τις αμερικανικές κινήσεις. (Στην ουκρανία, μάλιστα, τους άνοιξε την πόρτα. Ο Pyatt, με τα χέρια του στο αίμα της σφαγής / προβοκάτσιας στην πλατεία Maidan του Κιέβου, ξέρει καλά. Και η παρουσία του στην Αθήνα είναι απλά μια ακόμα υπενθύμιση των σχεδιασμών του άξονα).

Το Βερολίνο δεν μπορεί λοιπόν να πετύχει κάτι χειροπιαστό – μέχρι τώρα. Αν το μόνο που απομένει είναι απλά να «παρατηρεί» (δηλαδή να κατασκοπεύει εκτός νατοϊκών δομών) τα σούρτα – φέρτα του αμερικανικού στρατού από και προς την Αλεξανδρούπολη, ε, αυτό δεν είναι αξιόλογο σαν αποτέλεσμα…

(φωτογραφία: Η Nulan και ο Pyatt μοιράζουν μπισκότα στην πλατεία Maidan. Αργότερα μοίραζαν δολάρια και σφαίρες. Αυτό που ήταν η αμερικανική γραμμή για την ουκρανία το είχε εξηγήσει η πρώτη στον δεύτερο: να πάει να γαμηθεί η ε.ε.! Εκπροσωπώντας αυτήν ακριβώς την γραμμή ο Pyatt έγινε, μετά το Κίεβο, πρεσβευτής στην Αθήνα το 2016. Οι φαιορόζ όχι απλά συμφώνησαν μαζί του, όχι απλά τον αγκάλιασαν, όχι απλά του έστρωσαν παντού κόκκινα χαλιά, αλλά τον παρακαλούσαν να μεσολαβήσει στον Obama για περισσότερες αμερικανικές βάσεις στο ελλαδιστάν.

H “πρώτη φορά”, το ψιλικατσίδικο δηλαδή της Κουμουνδούρου, εξοφλούσε έτσι τα γραμμάτια που του επέτρεψαν να χαρεί τις γλύκες της εξουσίας… Τι μισθοί, τι ταξίδια, τι λούσα, τι κόλπα περίεργα…)

Προσοδικός οικονομισμός

Τετάρτη 22 Ιούλη. Να πανηγυρίσει το ρημαδογκουβέρνο για τα ευρωευρώ που θα αρχίσουν να ρέουν από του χρόνου; Ή να μην πανηγυρίσει; Το σούμα που κελαηδούν οι δημαγωγοί (70 δισ., “όλα μέσα”, για τα επόμενα λίγα χρόνια…) είναι εντυπωσιακό. Και – τι άλλο; – εξάπτει την “λαϊκή φαντασία”. Τώρα, επιτέλους, λεφτά υπάρχουν!

Οι μανατζαρέοι του ρημαδογκουβέρνου θέλουν να ελπίζουν ότι χάρη σ’ αυτήν την ευρωπαϊκή (διάβαζε: γερμανική!) βοήθεια θα “μετασχηματίσουν την ελληνική οικονομία”. Κάθε μια απ’ τις βασικές λέξεις αυτού του όνειρου μπορεί να ερμηνευτούν κατά βούληση. Αλλά το πραγματικό τους νόημα είναι πολύ συγκεκριμένο. “Οικονομία”; Καπιταλισμός… “Μετασχηματισμός”; Αναδιάρθρωση… Έτσι ήταν πάντα οι εκσυγχρονιστές στο ελλαδιστάν: ονειρεύονταν με βοναπαρτίστικο τρόπο αλλά μασούσαν τα λόγια τους για να μην θυμώσει το πόπολο που τους ψηφίζει… Στο τέλος φώναζαν ότι “υπάρχουν δυο ελλάδες”…

Η αλήθεια είναι πως το ελλαδιστάν είναι η πιο αποτυχημένη (αν και όχι η μοναδική…) περίπτωση “καπιταλιστικού μετασχηματισμού με εξωτερική χρηματοδότηση”, σίγουρα από τότε που υπογράφτηκε η συμμετοχή του στην τότε εοκ. Τα ευρωπαϊκά “κονδύλια” δεν έλειψαν ποτέ. Στο Α “κοινοτικό πλαίσιο στήριξης”, που είχε σκοπό να μειώσει τις καπιταλιστικές ανισότητες στην τότε εοκ, απ’ το 1989 ως το 1993, το ελλαδιστάν “έκλεισε” 14,3 δισεκατομμύρια ecu (δηλαδή ευρώ σε σημερινές τιμές). Πολλά λεφτά, πάρα πολλά με τα τότε δεδομένα… Στο Β κπς η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση έμεινε περίπου στα ίδια: 13,9 δισεκατομμύρια ecu…. Στο Γ κπς πήγε στα 22,7 δισεκατομύρια ευρώ… Απ’ το 2007 ως το 2013 “αναλώθηκαν” 20 δισεκατομύρια απ’ την τρισκατάρατη ε.ε….

Οι αστικοί μετασχηματισμοί που δεν έγιναν στο ελλαδιστάν στη διάρκεια του 20ου αιώνα δεν ήταν ζήτημα χρηματοδότησης. Το μοντέλο του πολιτικού προσοδισμού που είναι δομικό στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο όχι απ’ την στιγμή της αυτοτελούς πολιτικής δημιουργίας του τον 19ο αιώνα αλλά ακόμα νωρίτερα, απ’ τα χρόνια της μυθοποιημένης “εθνικής” επανάστασης, και η πατροπαράδοτη ιδέα ότι οι “ξένοι οφείλουν να πληρώνουν επειδή τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού” (ή επειδή “η ελλάδα είναι πολύτιμο οικόπεδο”…) δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Βολεύει. Τους πάντες – εκτός απ’ τους κάθε φορά “ασύμβατους”, “ξένους”, “περιθωριακούς”, “εχθρούς του έθνους”, κλπ. Ο εμφύλιος που στο ελλαδιστάν κράτησε πάνω από 50 χρόνια ήταν γι’ αυτό: οι πολιτικές πρόσοδοι δεν έφταναν για όλους, κάποιοι έπρεπε να αποκλειστούν δια της βίας. Κι όταν, στα ‘80s, ο πολιτικός προσοδισμός εκδημοκρατίστηκε (το αληθινό πασοκ!) οι κρατικές χρεωκοπίες έγιναν ρουτίνα… Εκτός απ’ τα πανηγυρικά ‘90s όπου η βίαιη εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων «ξένων» εργατών εξασφάλισε και την άγρια συσσώρευση και τον αποκλεισμό, «δύο σε ένα»… Χρυσή εποχή!!!

Οι μανατζαρέοι του ρημαδογκουβέρνου δεν είναι οι πρώτοι που θα αποτύχουν. Την ζόρικη δεκαετία των καταραμένων «μνημονίων», όπου το ταψί μίκρυνε, η λιγούρα και η επιθετικότητα της νομής του κράτους (και μέσω του κράτους) οξύνθηκε (απόδειξη τα κατορθώματα των φαιορόζ…)· το οργανωμένο έγκλημα επεκτάθηκε· η κουλτούρα του «άρπαξε να φας και κλέψε νάχεις» απογειώθηκε· ενώ ένα καλό ποσοστό του «ενεργού πληθυσμού» πήρε των οματιών του, μειώνοντας έτσι την «πίεση προς το ταψί»…

Τώρα που, επιτέλους, λεφτά υπάρχουν, θα αναστηθούν πολλές ορέξεις…

Κακές κουβέντες

Πέμπτη 9 Ιούλη. Ο Josep Borrell, ισπανός σοσιαλδημοκράτης, είναι κάτι σαν υπουργός εξωτερικών της ε.ε.. Μια θέση βιτρίνα δηλαδή, αφού η ε.ε. δεν έχει κοινή «εξωτερική πολιτική»: οι ιστορικοί ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί νοιώθουν ακόμα ικανοί να τα καταφέρουν με ad hoc συμμαχίες, ακόμα και εκτός ε.ε. Συνεπώς οι κατά καιρούς βιτρίνες της καρέκλας «επίτροπος της ε.ε. για θέματα εξωτερικής πολιτικής», με διεθνή αξία κάπως μεγαλύτερη απ’ τους ιπποκόμους διάφορων βασιλικών οίκων της ευρώπης (υπάρχουν αρκετοί), περιορίζονται σε ανακοινώσεις σε ζητήματα όπου δεν υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ενός ε.ε.

Εκεί ήταν που προέκυψε μια κάποια ανατριχίλα στο ευρύτερο και βαθύτερο ελλαδιστάν. Ο Borrell πέταξε χτες ως την Άγκυρα για επαφές με τον Cavusoglu (πριν είχε περάσει από Αθήνα και Λευκωσία). Στιγμιαία το ρημαδογκουβέρνο θεώρησε (ή διέδωσε για μαζική χρήση) ότι ο Borrell θα τραβήξει τ’ αυτί του τούρκου υπ.εξ. για τα αίσχη που κάνει ανά την υφήλιο… Αλλά «δεν»!

Μετά την συνάντηση, αφού δήλωσε διάφορα γενικόλογα και νεφελώδη, ο Borrell χρησιμοποίησε μια λέξη που χρησιμοποίησε και ο Cavusoglu: διαμοιρασμός! «Να τα βρείτε βρε παιδί μου» εννοούσε «και να μοιράσετε τα υποθαλάσσια προικιά – όσα υπάρχουν τέλος πάντων»….

Η λέξη και η έννοια «διαμοιρασμός» είναι ανάθεμα για τα σχεδόν 10 εκατομμύρια θείες Λίτσες του ελλαδιστάν! Πρώτον επειδή το έχουν προτείνει ξανά και ξανά οι «αιώνιοι εχθροί», που είναι μπατίρηδες και θέλουν να μας φάνε τα χρυσαφικά και την ομορφιά που μας έχει κληροδοτήσει ο μεγαλ(α)δύναμος. Δεύτερον επειδή το έχουν προτείνει συγκεκριμένα οι «αιώνιοι εχθροί» για τα όποια κυπριακά γκαζοκοιτάσματα, εννοώντας ότι είναι ίσια κι όμοια το υπερκράτος της νότιας κύπρου και το «ψευδοκράτος» της βόρειας (: «πολιτική ισότητα» λέγεται αυτό…). Τρίτον και χειρότερο, επειδή όλος ο πλανήτης χρωστάει στο ελλαδιστάν (που έδωσε τα led και τις μπρίζες του πολιτισμού…) οπότε δεν θα μας πει κιόλας να δώσουμε κι άλλο!!!

Αλλά ο Borrell την είπε την κακιά κουβέντα απ’ την τουρκία… Μαύρα φίδια κύκλωσαν (προς στιγμήν…) το ρημαδογκουβέρνο: τόσος κόπος και τόση φασαρία συμμαχίας με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και να μιλάει ο ευρωυπ.εξ. για μοιρασιές;

Η αλήθεια είναι πιο πεζή. Κανείς (εκτός, ίσως, των ελλήνων gonnabe σεΐχηδων…) δεν καίγεται για πιθανά κοιτάσματα σε αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας οικόπεδα. Χωρίς μοιρασιές no holes! (Και με μοιρασιές πιθανά no holes…)

(Καλό για όλους εκτός των gonnabe… Και των εφοπλιστών…)

(φωτογραφία: Ένας υπ.εξ. και ένας περίπου τέτοιος χτες. Undercover…)

Υπόθεση remdesivir (2)

Σάββατο 4 – Κυριακή 5 Ιούλη. Για να μην μείνετε με το παράπονο: και η ε.ε., δια στόματος της επιτρόπου υγείας και ασφάλειας τροφίμων (νοτιοκύπριας…) Στέλλας Κυριακίδη, ανακοίνωσε χτες ότι «δεν θα αφήσουμε πέτρα στη θέση της στην προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε ασφαλείς θεραπείες ή εμβόλια κατά του covid-19… εγκρίνουμε την χρήση του remdesivir σαν σημαντικό βήμα στη μάχη εναντίον του…»

Η ε.ε. σηκώνει τις πέτρες, και η κατασκευάστρια Gilead σηκώνει τα ποτήρια! Υπάρχει ένα πρόβλημα για το που θα βρεθεί το φάρμακο (αφού η εντός ηπα παραγωγή έχει δεσμευτεί…), αλλά η έγκριση της ε.ε. σημαίνει (υποθέτουμε) ότι θα διαπραγματευτεί με την αμερικανική φαρμακοβιομηχανία να «νοικιάσει» την πατέντα, πληρώνοντας αδρά.

Συνεπώς, ένα πεντάκις αποτυχημένο, ακόμα πειραματικό και πανάκριβο φάρμακο, κάποια στιγμή, somewhere near you…. Τρία ζήτω!!! (Τα ντόπια “άλογα” της Gilead θα έχουν μεγάλη χαρά…)

(φωτογραφία: Η κυρά Στέλλα έκανε τις διαπραγματεύσεις με την Gilead. Αλλά, είτε επειδή τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα είτε επειδή το να φτύνουν τα αφεντικά τους υποτελείς τους μπορεί να τους έχει γίνει σαδιστική διασκέδαση, το συγκεκριμένο ρεπορτάζ των financial times έγραφε κι αυτό: …Οι κλινικές δοκιμές του φαρμάκου, που δίνεται ενδοφλέβια, βρήκαν ότι μειώνει την παραμονή στο νοσοκομείο για τους ασθενείς covid-19 έως και κατά τέσσερεις ημέρες, αλλά ότι δεν έχει αξιοσημείωτη επίδραση στην θνησιμότητα ή στο ιικό φορτίο που μετριέται στο αίμα…

Καταλάβατε; Επειδή το remdesivir θα πληρωθεί τελικά απ’ τους γνωστούς υποτελείς με τον γνωστό τρόπο (μέσω φόρων) είναι να αναρωτιέται κανείς τι πέτρες θα έπρεπε να σηκωθούν εναντίον όλων αυτών των “σωτήρων” μας…)

Ψηφιακές φυλακές

 

Πέμπτη 2 Ιούλη. Το (ψηφιακό) φακέλωμα των πάντων, μέσω μιας «ψηφιακής ταυτότητας υγείας», δεν είναι όνειρο μόνο του κυρ Βασίλη του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων και όλων εκείνων των αφεντικών που εκπροσωπεί. Είναι απόφαση της ε.ε.! Και είναι απόφαση που έχει ληφθεί ΠΡΙΝ εμφανιστεί ο τσαχπίνης! Στις 12 Σεπτέμβρη του 2019, μετά από μια συνάντηση αξιωματούχων της ε.ε. και του π.ο.υ. με θέμα «τον παγκόσμιο εμβολιασμό», οι ευρωτεχνοκράτες και φύλακες της υγείας μας παρουσίασαν ένα πλάνο, ένα χρονοδιάγραμμα γι’ αυτό το ψηφιακό φακέλωμα υγείας – σε κλίμακα ε.ε. Μεταφράζουμε ενδεικτικά τις αριστερές στήλες (αποσπάσματα αυτού του οργανογράμματος) απ’ τις πιο πάνω φωτογραφίες. Ο τονισμός με bold είναι του πρωτότυπου:

– Να αναπτυχθούν οδηγίες της ΕΕ για την δημιουργία συνολικών πληροφοριακών ηλεκτρονικών συστημάτων ανοσοποίησης για την αποτελεσματική επίβλεψη των προγραμμάτων ανοσοποίησης.

– Να εξεταστεί η δυνατότητα ανάπτυξης μιας κοινής κάρτας / διαβατηρίου εμβουλιασμού για τους πολίτες της ΕΕ (που θα λαμβάνει υπόψη τα πιθανά διαφορετικά εθνικά συστήματα εμβολιασμού και) θα είναι συμβατό με τα πληροφοριακά ηλεκτρονικά συστήματα ανοσοποίησης, και θα είναι αναγνωρίσιμη για χρήση στα σύνορα, χωρίς να επαναλαμβάνεται αυτή η δουλειά σε εθνικό επίπεδο.

– Να αναπτυχθούν οδηγίες για το ξεπέρασμα των νομικών και των τεχνικών εμποδίων που εμποδίζουν την διαλειτουργικότητα των εθνικών πληροφορικών συστημάτων ανοσοποίησης, εξαιτίας των κανόνων της προστασίας προσωπικών δεδομένων, όπως έχει σχεδιαστεί στην Επιτροπή Επικοινωνιών για να επιτρέπει την ψηφιακή μεταφορά [των δεδομένων] υγείας και φροντίδας στην Ενιαία Ψηφιακή Αγορά, ενισχύοντας τους πολίτες και δημιουργώντας μια υγιέστερη κοινωνία.

– Δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος διαμοιρασμού πληροφοριών εμβολιασμού.

Όπως είναι ολοφάνερο, αυτό το φακέλωμα επικεντρώνεται … στους εμβολιασμούς. (Άρα και στις “απειλές υγείας” που εμπίπτουν στη διαχείριση μέσω εμβολίων). Όχι σε άλλες αρρώστιες. Όχι σε καρδιακά, καρκίνους, αυτοάνοσα ή ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις… Αλλά επειδή η γενικευμένη ψηφιοποίηση και ψηφιακή εκμετάλλευση των πληροφοριών υγείας ενδιαφέρει εντονότατα τις ασφαλιστικές εταιρείες (και τους εργοδότες), το πλάνο για το ψηφιακό φακέλωμα με βάση τα εμβόλια, με όλον του τον πλούτο, μπορεί να θεωρηθεί με σιγουριά ο προπομπός.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Πρώτον, αυτά είναι σχεδιασμοί οριστικοποιημένοι το φθινόπωρο του 2019, και δεν έχουν καμμία σχέση με covid-19, έχουν όμως άμεση σχέση με την κερδοφορία των φαρμακοβιομηχανιών. Δεύτερον, όπως φαίνεται και απ’ τα χρονοδιαγράμματα, ο covid-19 και, ουσιαστικά, η υγιεινιστική τρομεκστρατεία, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να επιταχυνθούν τα βήματα. «Αν όχι τώρα πότε;» θα πρέπει να είναι το motto…

Τρίτον, αυτοί οι σχεδιασμοί γίνονταν ήδη πριν ένα χρόνο τουλάχιστον ερήμην των υπηκόων. Είναι εύλογο το γιατί. Στο τρίτο απ’ τα πιο πάνω σημεία φαίνεται καθαρά πως θεωρούνται εμπόδιο οι κανόνες που θέσπισε οριστικά μόλις πρόσφατα (το 2018) ο «ευρωπαϊκός κανονισμός προστασίας προσωπικών δεδομένων» (general data protection regulation / GDPR), που είναι εξαιρετικά αυστηρός σε σχέση (ειδικά) με την προστασία των προσωπικών δεδομένων υγείας. Ακόμα κι αν δεν έχουν καταλάβει όλοι τι συμβαίνει με την (καπιταλιστική) εκμετάλλευση των προσωπικών δεδομένων, μια δημόσια συζήτηση για το ψηφιακό φακέλωμα υγείας θα έδινε την ευκαιρία για την αποκάλυψη της αντιδραστικότητας και των πραγματικών στόχων του.

Αντί, λοιπόν, να εκτεθούν σε μια κοινωνική αντιπολίτευση που θα ήταν συντριπτική σε βάρος τους, τα συγκεκριμένα ευρωαφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος προτιμούσαν ήδη απ’ το περασμένο φθινόπωρο την «υπόγεια δράση».

Έχετε τώρα, ακόμα, αμφιβολίες για τους λόγους που φούσκωσαν σε βαθμό κακουργήματος και «εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας» την υποτιθέμενη απειλή του covid-19; Έχετε αμφιβολίες για τους λόγους που κατασκευάστηκαν οι «κοινές δεξαμενές», για το τι υπηρετούσαν και τι υπηρετούν οι δημαγωγοί, για ποιο σκοπό τα θηριώδη ψέμματα, η τρομοπροπαγάνδα, από που κατευθύνονται σαν μαριονέτες οι προφήτες της Αποκάλυψης και οι ιερείς της Σωτηρίας, κλπ κλπ;

Ακόμα και τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας θα μπορούσαν να σοκαριστούν απ’ το μέγεθος της απύθμενης ανοησίας τους!!! (Αλλά πώς να τα βάλει κανείς με το μέγεθος του απύθμενου Εγώ του που εννοείται πως είναι πανέξυπνο, πανέμορφο κι αλάνθαστο;)