Μνημόσυνο

Τετάρτη 28 Ιούνη. Η ημέρα της επετείου (23 Ιούνη) πέρασε. Και η επόμενη, και η μεθεπόμενη, και η παραμεθεπόμενη… Τίποτα… Περιμέναμε κάποιες αναμνηστικές εκδηλώσεις, κάποιον θρίαμβο, έστω πύρινες ομιλίες… Τίποτα…

Κι έτσι η πρώτος χρόνος απ’ το αγγλικό δημοψήφισμα ολοκληρώθηκε, και άρχισε ο δεύτερος. Δεν είναι σίγουρο ότι ο «αγγλικός λαός» είναι σε καλή διάθεση καθώς βρίσκεται μπροστά στο κατόρθωμα της ελεύθερης (ελεύθερα χειραγωγημένης δηλαδή) βούλησής του. Μια αμηχανία, όσο νάναι, υπάρχει.

Δεν πανηγύρισαν επετειακά ούτε οι ντόπιοι «επαναστάτες», «απελευθερωτές», «ανατροπείς» κλπ, που πριν ένα χρόνο έβλεπαν (με χαρά) την ε.ε. και την ευρωζώνη να διαλύονται· με αφετηρία την αγγλία. Κάπου στον κυβερνοχώρο θα επιπλέουν, φυσικά, σαν κουφάρια, οι επινίκειες απόψεις τους, οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, και όλα τους τα σέα… (Κουφάρια είναι και οι ίδιοι, αλλά ας μην τους το πείτε: δείξτε κατανόηση στη ντόπια διανόηση που έλεγε κι ένα παλιό τραγούδι).

Κρίμα!… Μόλις ένα χρόνο πριν ο αγγλικός μικροαστικός εθνικισμός έμοιαζε σαν προπομπός. Έκανε ζευγάρι με τον αμερικανικό λίγους μήνες αργότερα, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περίμεναν οι αφελείς.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιοι θα θέλαμε να φωνάξουμε…. Αλλά σε ποια αυτιά, σε ποια μυαλά;

London sinking

Τρίτη 13 Ιούνη. Αντί να διευκολύνει τον εαυτό της και, κυρίως, εκείνα τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, η (ακόμα…) πρωθυπουργός του Λονδίνου May φαίνεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Η προοπτική κυβερνητικής συμμαχίας με το ακροδεξιό βορειοϊρλανδικό και «ενωτικό» κόμμμα dup κινδυνεύει να λειτουργήσει διαλυτικά για την βόρεια ιρλανδία. Όπου, ας το θυμίσουμε, οι (καθολικοί) ιρλανδοί όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε. στο περσινό δημοψήφισμα αλλά έχουν πια σοβαρές ανησυχίες για την δημιουργία ενός αυστηρού συνόρου με την (υπόλοιπη) ιρλανδία, πράγμα που θα δυσκολέψει σοβαρά την καθημερινή ζωή τους.

Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και μερικούς μήνες, μετά τις (τοπικές) εκλογές στην βόρεια ιρλανδία, δεν έχει φτιαχτεί κυβέρνηση εκεί. Με βάση την συμφωνία της «καλής Παρασκευής» (του 1998) πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου προτεσταντικού κόμματος (του dup) και αντιπρόεδρος της (τοπικής) κυβέρνησης ο επικεφαλής του όποιου μεγαλύτερου κόμματος των καθολικών (του sinn fein) – λόγω του αριθμού των δύο “κοινοτήτων”. Όμως βασικός όρος της συμφωνίας της «καλής Παρασκευής» είναι ότι κανένα απ’ τα κυβερνώντα κόμματα στη βόρεια ιρλανδία δεν θα πρέπει να έχει σχέσεις με την αγγλική και την ιρλανδική κυβέρνηση – έτσι ώστε οι «μητέρες κυβερνήσεις» να φαίνονται «ουδέτερες» απέναντι στην βόρεια ιρλανδία.

Και τώρα η May θέλει να κάνει κυβερνητικό εταίρο το dup… Πράγμα που προσθέτει επιπλέον προβλήματα στη συμφωνία του 1998… Σε σημείο ώστε ο πρωθυπουργός της ιρλανδίας να προειδοποιεί ήδη (ευγενικά είναι η αλήθεια…) την May …. «να μην κάνει καμιά μαλακία»… Το sinn fein δήλωσε εν τω μεταξύ ότι μια τέτοια κυβερνητική συνεργασία είναι προδοσία όσων συμφωνήθηκαν πριν σχεδόν 20 χρόνια…

Πως ξεκίνησαν όλα αυτά; Επειδή ένας δεξιός πρωθυπουργός, ο Kameron, σκέφτηκε να κάνει ένα δημοψήφισμα για την έξοδο ή όχι του Λονδίνου απ’ την ε.ε., προκειμένου να «ταπώσει» τους φιλο-brexit βουλευτές του (αυτός ήταν υπέρ της παραμονής…) Ήλπιζε ότι θα το κέρδιζε άνετα… Άσσοι της πολιτικής οι γιάπηδες!!

Όση κι αν είναι η παρακμή της άλλοτε «μεγάλης» βρετανίας, δεν παύει να είναι ένα παλιό, πολύ παλιό κρατικό μαγαζί: θεωρητικά έχει το «ιστορικό βάθος» να δέσει ξανά, κάποια στιγμή, το βρακί του στη μέση του. Όμως προς το παρόν, μετά το περσινό δημοψήφισμα, μοιάζει σα να κυλάει στην κατηφόρα με χαλασμένα φρένα: κανένα κόλπο δεν πιάνει…

(φωτογραφία: η φωτογραφία εντείνει την προσωποποίηση ενός προβλήματος καπιταλιστικού… Αλλά πείτε μας: τι ύφος είναι αυτό για πρωθυπουργό της αυτού μεγαλειότητας;)

Καθ’ εικόνα και ομοίωση…

Σάββατο 10 Ιούνη. Μπορεί να μην πάρουν υπουργικές καρέκλες. Το γεγονός ωστόσο ότι οι άγγλοι συντηρητικοί θα στηριχτούν (για όσο…) όχι απλά για να κυβερνήσουν αλλά για να διαπραγματευτούν το διαζύγιό τους με την ε.ε. σ’ αυτούς τους προτεστάντες ακροδεξιούς της β. ιρλανδίας, θα βγάλει πολύ γέλιο. Μπορεί όμως να βγάλει και κλάμα. Ακόμα κι αν οι καθολικοί ιρλανδοί δεν έχουν σε πρώτη προτεραιότητα την επανέναρξη του ένοπλου αγώνα, το γεγονός ότι η αγγλική έξοδος θα δυσκολέψει σοβαρά την καθημερινότητά τους και τις σχέσεις τους με την υπόλοιπη ιρλανδία ενώ ταυτόχρονα θα τρώνε στη μάπα την αναβάθμιση των φασιστών του ulster, μόνο σε εντάσεις θα οδηγεί.

Ως τώρα θα μπορούσαν να θεωρούνται ένα περιθωριακό φαινόμενο· από τώρα και στο εξής όμως οι αποψάρες τους θα γίνονται viral. Το μόνο που λείπει απ’ την συλλογή των πεποιθήσεών τους είναι ότι η γη είναι επίπεδη. Και το διαμάντι τους είναι η «ευφυής δημιουργία»: αυτούς ο μεγαλοδύναμος τους έφτιαξε μια κι έξω!!! Στο ίδιο καλούπι με τους αμερικάνους φασίστες ομοϊδεάτες τους…

(Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι οι συντηρητικοί θα τους κρατούν «μαζεμένους». Όμως το να ασχολείται μια κυβέρνηση με το να κρατάει δεμένο τον σκύλο απ’ τον οποίο εξαρτιέται δεν είναι απλή δουλειά· που γίνεται ακόμα δυσκολότερη αν ταυτόχρονα πρέπει να «διαπραγματεύεται σκληρά», εντείνοντας ταυτόχρονα την εσωτερική «οικονομική» κατοχή.)

London calling

Παρασκευή 9 Ιούνη. Μα καλά. Τόσον κόσμο σκότωσε («εκ των ενόντων»…) ο isis για να καταφέρει η κυρά Τερέζα να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και τίποτα; (Κάποιοι ήδη λένε: σκέψου και να μην είχαν παρακινηθεί οι ψήφοι «του νόμου και της τάξης»… Αντιπολίτευση θα ήταν οι συντηρητικοί…)

Δηλαδή τι θέλουν αυτοί οι ξεροκέφαλοι ψηφοφόροι; Να βγάλει ο isis T-shirt με το σλόγκαν «σκέψου αντι-τρομοκρατικά / ψήφισε σωστά»;

Όπως και νάχει νοιώθουμε ότι στην ευρώπη κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους. Όχι ότι είχαν κάτι να φοβηθούν αν υπήρχε η «ισχυρή διαπραγματευτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία» που ονειρεύτηκε η May. Σκέψου, όμως, το να μην υπάρχει…

(Α, εν τω μεταξύ, εξαφανίστηκαν οι φασίστες του ukip – όχι σαν ιδεολογία, σαν κουκιά! Τι στο διάολο; Δεν έμαθαν ότι στην ελλάδα πολλοί περίμεναν πολλά από δαύτους; Ααααααα….)

It rules ok!

Δευτέρα 5 Ιούνη. Τέλειο το timing των τρομοκρατών: μόλις η κυρά Τερέζα και το κόμμα της άρχισαν να απειλούνται στα σοβαρά με απώλεια της πλειοψηφίας (αν και όχι και της πρώτης θέσης) στις εκλογές της ερχόμενης Πέμπτης, «τσουπ»!!! Να η υπενθύμιση της αναγκαιότητας του ρατσισμού, του νόμου και της τάξης!

Γιατί η κυρά Τερέζα άρχισε να χάνει τόσο έντονα λάδια με κίνδυνο να μην μπορεί να φτιάξει μονοκομματική συντηρητική κυβέρνηση, πράγμα που θα είχε διάφορες συνέπειες; Επειδή ανακοίνωσε στα τέλη Απρίλη ότι οι συντάξεις θα αρχίσουν να μειώνονται. Κι έτσι ένας καλός αριθμός δεξιών ψηφοφόρων ψυχανεμίστηκε ότι η αγαπημένη και εθνικά υπερήφανη (καπιταλιστική) κυβέρνησή τους, παράλληλα με την απελευθέρωση απ’ τα ευρωπαϊκά δεσμά, έχει και κάτι ράματα για τις δικές τους γούνες.

Αλλά όχι!!! Στο όνομα της αυτού μεγαλειότητας: Βρετανικέ λαέ μην τα σκέφεται αυτά! Υπάρχουν χειρότεροι κίνδυνοι: να σε τρώνε σα σκυλί στο αμπέλι!!! Ψήφισε λοιπόν «σωστά» – και άντε στο καλό…

It rules ok! (2)

Δευτέρα 5 Ιούνη. Μετά από 15,5 χρόνια «τρομοκρατίας – αντιτρομοκρατίας» το συμπέρασμα, τεράστιου μεγέθους, μπορεί να θεωρείται ασφαλές: οι υπήκοοι δεν στρέφονται κατά των κυβερνήσεων / κρατών τους, ακόμα και αν είναι ολοφάνερο ότι η χ ή ψ «τρομοκρατική ενέργεια» μπάζει από παντού σαν inside job. Η μόνη εξαίρεση ήταν των ισπανών το 2004. Όμως εκεί η οργή τους οφειλόταν στο ότι η (δεξιά τότε) κυβέρνηση τους είπε ψέματα, πως οι βόμβες στο τραίνο στη Μαδρίτη ήταν δουλειά των βάσκων. Δεν φάνηκε πάντως εκείνο το μοιραίο λάθος του Αθνάρ να ψύλλιασε στο βαθμό που έπρεπε: αν οι «ευθύνες για τις σφαγές» αποδίδονται όπως βολεύουν την ατζέντα των τάδε ή των δείνα πρωτοκοσμικών βιτρινών (έτσι ώστε να γίνονται ακόμα και «μπερδέματα» στην απόδοσή τους) τότε μήπως οι πραγματικοί σχεδιαστές των σφαγών είναι άλλοι;

Οπότε το πράγμα δουλεύει: οι ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις, ο ψυχαναγκασμός σαν κοινωνική συνθήκη, η συγκινησιακή πανούκλα, αποτελούν την βασική και συχνά την κύρια «πρώτη ύλη» της σύγχρονης πρωτοκοσμικής κοινωνικής συγκρότησης. Είναι μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία του φόβου που έχει καθιερωθεί. Αλλά και κάτι πολύ ευρύτερο: μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία των «συγκινήσεων» και των «συναισθηματικών αντιδράσεων». Δεν τίθεται ζήτημα λογικής συνοχής, κι ούτε κουβέντα για κριτική σκέψη που να αντέχει το όνομά της. Το αντίθετο: μόνο «εκλογικεύσεις» της όποιας έκφρασης της συγκινησιακής πανούκλας, του καθοδηγούμενου «συναισθηματισμού». Η αγοραία εκδοχή της «λογικής» της οποίας τυπικό δείγμα είναι αυτό: ε, άνεργοι, φτωχοί, εργάτες… τι άλλο θα γίνουν; Φασίστες! Περιθωριακοί, ξένοι… τι άλλο θα γίνουν; Τρομοκράτες!

Και ιδού το κωμικοτραγικό (από ιστορική άποψη: το εμβληματικό) αυτής της κατάστασης: όσο περισσότερο βυθίζονται στον βούρκο των «δικαιολογημένων συναισθηματικών αντιδράσεων» οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, τόσο ευκολότερο το έχουν να ενοχοποιούν, συχνά με λύσσα, όποιον τους υποδειχθεί κατάλληλα απ’ τους άρχοντες. Και ενώ δεν το ξέρουν καν και καν, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνουν και ενσωματώνουν εκείνο που είχε προδιαγράψει «κάποιος» σαν τον πιο αποτελεσματικό μαζικό χειρισμό για τον 21ο αιώνα. Δίνοντάς του μάλιστα ένα υβριδικό αλλά ακριβές όνομα: tittytainment…

Ποιος, πότε και που ήταν αυτός ο “κάποιος”, ο “νονός” της μαζικής διανοητικής πειθάρχησης που είναι, πια, η κοινοτοπία της εποχής; Ο πολύς Zbigniew Brzezinski, στο “παγκόσμιο φόρουμ” των αφεντικών στο San Francisco, το 1995. Πέθανε, αλλά η «φιλοσοφία» του βασιλεύει.

Ψάξτε το και θα καταλάβετε. (Όχι, δεν έχει υπάρξει καμία «συνωμοσία»! Όλα έχουν γίνει και γίνονται μπροστά στα μάτια μας…)

(Και πως αντιμετωπίζεται αυτό; Εμείς εδώ το πολεμάμε χρόνια! Χωρίς σπουδαίες επιτυχίες – αυτό είναι αλήθεια! Εκτός αν αποφασίσετε κι εσείς ότι σας αντιστοιχεί ένα καλό κομμάτι ενεργητικής αναμέτρησης με τα θηρία· και βρεθούμε δίπλα δίπλα όχι στα λόγια μόνο αλλά και στα έργα.

Ως τότε; Θάνατος στη λογική, ζήτω η πανούκλα!!)

Επείγον!

Παρασκευή 2 Ιούνη. Σε λιγότερο από μια βδομάδα, στις 8 Ιούνη, στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας ψηφίζουν πρόωρα για κυβέρνηση. Και ακόμα, ΑΚΟΜΑ, δεν έχουμε ακούσει τίποτα για το ποιος μπαγάσας αντιδημοκράτης προσπαθεί, με ηλεκτρονικό τρόπο, να επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών! Το επαναλαμβάνουμε τονισμένο: ΑΚΟΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΓΑΝΩΣΕΙ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΘΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ!!!

Το ακούσαμε (και ακούγεται ακόμα) για τις ηπα. Μισοακούστηκε για την ολλανδία και την γαλλία. Για την αγγλία; Κανείς; Κανείς αλλότριος δεν θέλει να «βγάλει» ή να «μην βγάλει» κάποιον; Τίποτα;

Εεεε… Αυτό κι αν είναι απόδειξη παρακμής: η παντελής έλλειψη συνωμοτικού ενδιαφέροντος!!! Διεθνώς…

Πόρκα μιζέρια…

Κυριλέ φονιάδες

Παρασκευή 26 Μάη. Αυτό το «love from Manchester» γράφτηκε πάνω σε αγγλική βόμβα. Που φορτώθηκε σε αγγλικό βομβαρδιστικό, σε κάποια απ’ τις αγγλικές βάσεις στη νότια κύπρο. Και θα ριχτεί… ξέρετε που…

Όμως αυτό δεν λέγεται «ανάληψη ευθύνης» για το μακελειό στο Μάτζεστερ! Όχι. Αυτό λέγεται «οργισμένη αλλά δικαιολογημένη αντίδραση». Και επειδή εκείνοι που θα δολοφονηθούν απ’ αυτήν την βόμβα δεν θα προλάβουν να διαβάσουν την «αφιέρωση», οι πρωτοκοσμικοί δολοφόνοι φρόντισαν να την φωτογραφήσουν και να την διανείμουν ηλεκτρονικά. Για να το μάθουν οι πάντες. Σημερινοί και αυριανοί νεκροί απ’ τα πρωτοκοσμικά βομβαρδιστικά.

Η συγκεκριμένη αγγλική ιδέα (όπως και αρκετές άλλες) μπορεί να προέρχεται κατευθείαν απ’ το φασιστικό καθεστώς του ισραήλ και τους υποστηρικτές του. Εκεί το έχουν παράδοση να γράφουν οι πολίτες συνθήματα πάνω στις βόμβες που ρίχνονται κατά των παλαιστινίων. Στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας αυτό το κάνουν ακόμα οι καραβανάδες. Σιγά σιγά…

Δεν είναι, λοιπόν, αυτοί οι τύποι άξιοι διάδοχοι των πιο αντι-ανθρώπινων στιγμών όλων των πολιτισμών; Είναι! Ενδιαφέρονται για «δικαιοσύνη»; Όχι. Ενδιαφέρονται να χορτάσουν αίμα. Ενδιαφέρονται για αντίποινα…

Στις επόμενες φάσεις του 4ου παγκόσμιου οι βόμβες και οι οβίδες θα έχουν μόνο «καρδούλες». Και «like». Τα υπόλοιπα θα εννοούνται…

Βόμβες στο ψαχνό 1

Τετάρτη 24 Μάη. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα για το μακελιό στο Μάτζεστερ. Τα έχουμε πει και ξαναπεί· τελευταία φορά με το 1ο τετράδιο… Δεν είναι δυνατόν άλλωστε να ακολουθούμε κατά βήμα κάθε σφαγείο δείχνοντας τα κενά των «επίσημων ερμηνειών».

Ένα μόνο. Εάν κάποιος κρατικός αξιωματούχος επισκεφτεί τα “γραφεία” μιας μαφίας, σταυροφιληθεί με τον capo, και τον χαιρετίσει λέγοντας «ω, εσύ είσαι ενσάρκωση της νομιμότητας», την άλλη μέρα ή την παράλλη, η συμμορία μπορεί να γαζώσει ακόμα και παιδικό σταθμό πουλώντας προστασία. Τότε η πολιτική περσόνα θα κατηγορηθεί, το λιγότερο, για ηθική αυτουργία…

Αν, όμως, η πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται όλο χαρά τους μαφιόζους μπας και τους πουλήσει κανά όπλο…. αν το ψόφιο κουνάβι σταυροφιλιέται με τον οίκο των Σαούντ, τον ιδεολογικό, οικονομικό και στρατιωτικό σπόνσορα της «φίρμας» ισλαμική τρομοκρατία, τον αποκαλεί «συνέταιρο της αντιτρομοκρατίας» και, σε ακόμα μεγαλύτερη συνδρομή και ξεκάρφωμα, δείχνει σαν «παγκόσμιο τρομοκράτη» την Τεχεράνη (…!) τότε δεν τρέχει τίποτα. Καμία ηθική αυτουργία για οτιδήποτε. Και για κανέναν.

Όχι χωρίς λόγο. Υπεργολαβία είναι οι σφαγές στο ψαχνό, και το τραγικό λάθος είναι δικό μας (εννοούμε: τους απο κάτω, γενικά): όσο δεν δείχνουμε επιθετικά τους πραγματικούς φονιάδες (δηλαδή τους σχεδιαστές, τους εμπνευστές, τους υποστηρικτές), διεθνείς και κάθε φορά ντόπιους, αυτοί θα συνεχίσουν την δουλειά τους.

Γιατί να την σταματήσουν; Μια χαρά πάει…

(φωτογραφία: η May με τον ετοιμοθάνατο βασιλιά, στην πρωτεύουσά του, στις 5 του περασμένου Απρίλη).

Βόμβες στο ψαχνό 2

Τετάρτη 24 Μάη. Για να το πούμε απλά (αν και εξαιρετικά αδύναμα από πρακτική, πολιτική άποψη): μια δολοφονική προβοκατόρικη πρακτική, όπως οι «βόμβες στο ψαχνό», μπορεί να παγώσει και να σταματήσει όταν, και μόνον τότε, φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά στα οποία σκοπεύει. Όταν εκθέτει τους πραγματικούς δράστες όχι στον κίνδυνο της αστυνομικής αποκάλυψης (φροντίζουν γι’ αυτό) αλλά στον κίνδυνο της ιδεολογικής αστοχίας και της πολιτικής χρεωκοπίας. Όταν αντί για την παράδοση του πληθυσμού και το ακόμα μεγαλύτερο δέσιμό του με το οικείο σύμπλεγμα της ασφάλειας προκαλούν την οργή, την αμφισβήτηση, την έχθρα στις «υπηρεσίες προστασίας».