Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)

Η “μάχη της Αθήνας”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Η πραγματική μάχη, η “μητέρα όλων των μαχών” του πλανήτη, γίνεται όμως (που αλλού;) στην πρωτεύουσα της “χρυσής βίδας του κόσμου”: η φαιορόζ κυβέρνηση ενάντια στον εαυτό της!! Με έπαθλο τις “επενδύσεις”… Τρανταχτό μήλο της έριδας η θρυλική “επένδυση στο Ελληνικό”.

Όπως είναι γνωστό υπάρχει ένα επιχειρηματικό σχέδιο που σπαρταράει: μια disneyland για ενηλίκους. Βιτσιόζοι vips, κοκότες πολυτελείας και ακριβά ναρκωτικά γύρω από ένα καζίνο (και, μελλοντικά, την απαραίτητη μαρίνα για τα γιωτ). Το σχέδιο αξίζει τα λεφτά του: οι κροίσοι και οι λακέδες τους νομαδίζουν ανά τον κόσμο, οπότε ένα καινούργιο μαγαζί θα δουλέψει για κάποια χρόνια.

Κατά συνέπεια μας προβληματίζει η έλλειψη φαντασίας σ’ αυτήν την μάχη – μέχρις – εσχάτων. Γιατί, κατά την ταπεινή μας άποψη, το κλειδί (“υπέρ της επένδυσης”), το απόλυτο επιχείρημα, βρίσκεται στα χέρια του ψεκασμένου κυβερνοεταίρου. Είναι κάπως έτσι:

Ρε μαλάκες; Γιατί να τρέχω να παίζω στο Λονδίνο και να μην φτιάξει ο Λάτσης εδώ, δίπλα, ένα γκλαμουράτο καζίνο, με τα σέα του και τα μέα του, να κάνω τις γνωριμίες τις καλές, να μένουν και τα λεφτά μου στην πατρίδα;

That’s it! Just do it!!

Αποκαλυπτήρια

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Για όποιον / όποια δεν το πήρε χαμπάρι, ας το δείξουμε: αυτός ο περιβόητος isis βιάστηκε να «αναλάβει την ευθύνη» για την σφαγή από έναν λευκό παρανοϊκό στο Las Vegas… κι έτσι αποκαλύφθηκε! Το γραφείο προπαγάνδας του στελεχώνεται από τύπους που ψάχνουν ποιο έγκλημα ανά τον κόσμο να υιοθετήσουν, συντηρώντας τον μύθο του απόλυτου κακού – χωρίς οργανική σχέση με τους δράστες… Κι αυτή είναι όλη κι όλη η γραμμή, που στα πραγματικά πεδία μάχης, στη μέση Ανατολή και (πλέον) στη νοτιοανατολική Ασία, παίρνει πραγματική σάρκα και οστά από μισθοφόρους και ιδεολόγους πληρωμένους απ’ το Ριάντ και όχι μόνο.

Μαζί, όμως, αποκαλύπτεται ο ρόλος των πρωτοκοσμικών ασφαλιτών: αυτοί δεν είναι που σφράγιζαν τα πιστοποιητικά αυθεντικότητας στις «αναλήψεις ευθύνης» του isis για τις σφαγές στο ψαχνό στην ευρώπη;

Αυτοί ακριβώς είναι. Και ξέρουν…

Rumba Cataluna

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Μια μπάντα σε κάποιους δρόμους, συγκρουσιακούς τώρα… Και: καλή δύναμη για τους επόμενους μήνες, φθινοπωρινούς, χειμωνιάτικους, κι ύστερα πάλι ανοιξιάτικους.

Καταλωνία 1

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Επιτρέψτε μας: έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον το δημοψήφισμα ήταν ο μοναδικός ή, έστω, ο κυριότερος λόγος της επίδειξης αστυνομικής βίας εκ μέρους της μαδριλένικης κυβέρνησης. Το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν “όχι”. Αλλά ακόμα κι αν ήταν “ναι” δεν θα αναγνωριζόταν από κανέναν. Επιπλέον δεν θα ήταν ένα ισχυρά πλειοψηφικό “ναι”· στην καλύτερη για τους οπαδούς της κρατικής ανεξαρτησίας περίπτωση θα ήταν λίγο παραπάνω απ’ το 50%. Με το υπόλοιπο, κοντά στο 50% να είναι εναντίον. (Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμφανίζεται μέσα σ’ αυτήν την άγρια νύχτα, λαμβάνοντας υπόψη και την αισθητά κάτω απ’ το μισό συμμετοχή, επιβεβαιώνει τα πιο πάνω: πήγαν να ψηφίσουν – και καλά έκαναν με τέτοια απαγόρευση… – βασικά οι υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ισπανικό καθεστώς θα μπορούσε απλά να κρατήσει την υπομονή του και την ψυχραιμία του. Αλλά όχι: στο σύνολο του το βαθύ ισπανικό κράτος, και οπωσδήποτε χωρίς τύψεις η δεξιά του, είναι κληρονόμοι του φρανκισμού. Τον οποίο φρόντισαν απλά να κουκουλώσουν όταν ψόφησε ο φασιστο-στρατηγός. Ποτέ δεν έγινε στην ισπανία αυτό το, έστω προσχηματικό, που έγινε στην ελλάδα και ονομάστηκε “αποχουντοποίηση”. Ποτέ δεν πήγε κάποιος φυλακή για τα συστηματικά, επί 40 χρόνια, θηριώδη εγκλήματα του ισπανικού φασισμού.

Αυτό που ξέρει να κάνει καλά το ισπανικό βαθύ κράτος (και δεν είναι το μόνο…) είναι, λοιπόν, ένα: η τακτική της πόλωσης.

Βασκία

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Αυτή η τακτική δούλεψε αποτελεσματικά (για την Μαδρίτη και τα ισπανικά αφεντικά) στην υπόθεση της ανεξαρτησίας της χώρας των Βάσκων. Εκεί υπήρχε και ένοπλος αγώνας, για πολλά χρόνια. Η ΕΤΑ ηττήθηκε βέβαια σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικά. Όμως η ισπανική αστυνομία έκανε πάμπολλες φορές και επι χρόνια ό,τι “καλύτερο” μπορούσε για να συντηρεί το μίσος των βάσκων εναντίον της, και εναντίον των κυβερνήσεων πίσω της: το ξύλο, η βία, οι απαγορεύσεις εναντίον συχνά ειρηνικών διαδηλώσεων, οι στοχοποιήσεις και κάθε είδους διώξεις, είχαν τέτοια ένταση που συμπέραινε κανείς ότι ο πυρήνας της πολιτικής της Μαδρίτης απέναντι στη βασκική ανεξαρτητοποίηση ήταν αποικιακός.

Τώρα, με αφορμή (και κατά την γνώμη μας όχι αιτία…) ένα δημοψήφισμα καταδικασμένο, δείχνει ξανά το ισπανικό βαθύ κράτος (και ο Ραχόι είναι καλός εκπροσωπός του) να απολαμβάνει την επίδειξη της πυγμής του. Ίσως κάνει και μεσοπρόθεσμους υπολογισμούς: η ριζοσπαστικοποίηση κάποιας μειοψηφίας στην Καταλωνία θα τροφοδοτήσει την “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, ενισχύοντας τους μηχανισμούς καταστολής.

Καταλωνία 2

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η τακτική της πόλωσης στο ζήτημα της Καταλωνίας εκ μέρους της ισπανικής (βαθιάς) δεξιάς πάει πίσω σχεδόν μια δεκαετία. Το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που χθες θα ψήφιζαν (ή ψηφισαν) “ναι” στο δημοψήφισμα θα ήταν ευχαριστημένο με την εφαρμογή του καθεστώτος αυτονομίας που είχε συμφωνηθεί το 2006 μεταξύ της Βαρκελώνης και των σοσιαλδημοκρατών του Θαπατέρο. Αλλά οι επόμενες δεξιές κυβερνήσεις φρόντισαν να ακυρώσουν βασικά σημεία της συμφωνίας, αξιοποιώντας και το βαθυκρατικό, “μαύρο” δικαστικό σύστημα της ισπανίας. Κι όπου μπορούσαν πήγαν ακόμα πιο πίσω. Υποδαυλίζοντας με “μαλακίες” την καταλανική διάθεση για ανεξαρτητοποίηση.

Υπάρχουν, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, οικονομικοί λόγοι για μια τέτοια τάση; Θα είχαν κάτι πραγματικό να φοβούνται τα αφεντικά του ισπανικού κράτους; Η Καταλωνία είναι η δεύτερη πιο πλούσια περιφέρεια της ισπανίας (η πρώτη είναι η Βασκία). Ένα καλό κομμάτι της καταλανικής δεξιάς εμφορείται απ’ την ιδέα “γιατί να πληρώνουμε εμείς τους φτωχότερους της ισπανίας” – κλασσική προσέγγιση ρατσιστών του “βορρά”. Απ’ την απέναντι μεριά ένα κομμάτι της καταλανικής αριστεράς (και άκρας αριστεράς) συμφωνεί με την ανεξαρτητοποίηση στο όνομα της “κοινωνικής δικαιοσύνης”: ένα αυτοτελές καταλανικό κράτος (υποστηρίζει) θα αξιοποιεί καλύτερα τα έσοδά του, υπέρ αδυνάτων. Αλλά αυτός ο δεξιο-αριστερός εθνικισμός (που μας θυμώνει, αλλά είμαστε έξω απ’ τον χορό…) δεν είναι πραγματικά πλειοψηφικός, και σε καμία περίπτωση ηγεμονικός. Θα ήταν μάλιστα πολύ πιο αδύναμος αν δεν τον έτρεφε, με τον τρόπο της, η Μαδρίτη, με ζητήματα όπως η διδασκαλία των καταλανικών στα σχολεία, και άλλα παρόμοια δευτερεύουσας σημασίας – εκνευριστικά ωστόσο.

Απ’ την καταλανική μεριά, πολλές φράξιες του ντόπιου κεφάλαιου δεν έχουν ανάγκη την μαδριλένικη διοίκηση. Ας ρωτήσει όμως κανείς και τους ιδιοκτήτες της Barca: σε ένα αμιγώς καταλανικό πρωτάθλημα πως θα συντηρούνταν; Και πως θα κρατούσε ζωντανό τον θρύλο της χωρίς το el clasico; Συνεπώς η ομάδα μπορεί να φωτογραφήθηκε πριν τον χθεσινό αγώνα με την Las Palmas με φανέλες / σημαίες της Καταλωνίας, αλλά ούτε ένα απ’ τα αστέρια της δεν θα έμενε αν έπρεπε να βγάλει σαιζόν με αντιπάλους την Girona και άλλες ανάλογες…

Καταλωνία 3

Δευτέρα 2 Οκτώβρη. Η Guarda Civil είναι μισητή στην Καταλωνία, και όχι μόνο: είναι το παραστρατιωτικό σώμα (δίκην αστυνομίας) του Φράνκο, που διατηρήθηκε στη συνέχεια. Το γεγονός ότι πήρε εντολές να δράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Απέναντι σε ένα προβληματικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα (αυτό της ανεξαρτητοποίησης) το ισπανικό κράτος φρόντισε να παρατάξει κάτι πολύ χειρότερο, βγαλμένο απ’ τα σιχαμένα βάθη του: αστυνομία με διαταγές συμπεριφοράς «κατάστασης πολιορκίας».

Αυτή είναι η «φύση» του! Κι όπως ο σπορπιός στο γνωστό γνωστό ανέκδοτο δεν μπορεί να την αφήσει στην άκρη…

(Υ.Γ. Το πολίτευμα στην ισπανία είναι κοινοβουλευτική μοναρχία. Έχει βασιλιά και παλάτι, πράγμα κακόγουστο έτσι κι αλλιώς. Ο δεξιός Ραχόι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που στέκεται στη θέση της χάρη στην «διακριτική» στάση των σοσιαλδημοκρατών. Επιπλέον αυτός και το κόμμα του είναι βουτηγμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους στα σκατά – σε σκάνδαλα εντός ή εκτός εισαγωγικών που είναι τόσο μεγάλα και τόσο πολλά ώστε μόνο μια πορωμένη εκλογική βάση μπορεί να είναι στήριγμα και αποκούμπι τους. Ε, είναι «στη φύση» τέτοιων μαγαζιών να πορώνουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους· και η «επιχείρηση Καταλωνία» είχε / έχει και αυτή την χρησιμότητα… Ίσως κυρίως αυτήν…)

Ατυχήματα;

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Οι αμερικανο-νοτιοκρεατικές ασκήσεις τέλειωσαν με ηπιότερα (σε σχέση με το 2015) πολεμικά “περιστατικά” – παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς του ψόφιου κουναβιού. Ο αυτοκράτορας Κιμ έχει υποσχεθεί ωστόσο ότι θα συνεχίσει τις εκτοξεύσεις πυραύλων.

Μήπως παρατρίβεται στην γκλίτσα; Αυτοί οι πύραυλοι που πέφτουν διαλυμένοι στη θάλασσα μπορεί να μην σημαδεύουν κάποιον στρατιωτικό στόχο… αλλά η θάλασσα δεν είναι άδεια. Θα μπορούσε κάποιος, κατά λάθος, να σκάσει πάνω σε κανά εμπορικό· ακόμα και σε γιώτ. Υπάρχουν, φυσικά, θαλάσσιοι δρόμοι οριοθετημένοι. Αλλά εδώ τρακάρουν αμερικανικά πολεμικά με εμπορικά· πολύ θέλει;

Και τότε η Ουάσιγκτον θα είχε μια ευκαιρία να διατρανώσει ότι “υπερασπίζεται την ελευθερία της ναυσιπλοΐας” στον ειρηνικό… Κάνοντας όχι γενική επίθεση στην Πγιονγκγιάνγκ αλλά κάτι σαν “κτύπημα παραδειγματικής τιμωρίας”.

Αυτό, φυσικά, είναι ένα ενδεχόμενο… Ποιος, όμως, μπορεί να αποκλείσει ένα τέτοιου είδους λάθος; Ίσως το Πεκίνο πρέπει να πείσει τον αυτοκράτορα Κιμ να σταματήσει να πετάει τα πυραυλικά του σκουπίδια του στη θάλασσα. Ό,τι ήταν να αποδείξει τώρα το απέδειξε… Τα “ατυχήματα” δεν τον βολεύουν…

Προσεχώς, σε ένα σινεμά (κάπου μακρυά… )

Σάββατο 2 Σεπτέμβρη. Να μια ταινία που (θα) είναι πολύ δύσκολο να την δείτε στα μέρη μας. Sarajevo March: ένα φιλμ ντοκυμαντέρ του βόσνιου κινηματογραφιστή Ersan Bayraktar, για την πολιορκία του Sarajevo απ’ τους σερβοφασίστες (και όλον τον «πολιτισμένο κόσμο») απ’ το 1992 ως το 1995. Ο τίτλος της ταινίας / ντοκυμαντέρ (παίχτηκε στο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ σινεμά στο Sarajevo) αφορά την μεγάλη διαδήλωση στις 5 Απρίλη του 1992, στο Sarajevo, υπέρ της πολυεθνικής βοσνίας. Μια διαδήλωση που έπνιξαν στο αίμα οι ελεύθεροι σκοπευτές μπράβοι του φίλου και αδελφού των ελλήνων Ράντοβαν Κάραζιτς…

Το φιλμ δείχνει τις εμπειρίες και τις διηγήσεις ανδρών και γυναικών που επέζησαν της σχεδόν 4χρονης πολιορκίας και της σφαγής – της μεγαλύτερης σε διάρκεια στη σύγχρονη ιστορία: αυτά που ελληνικός εθνικισμός / ιμπεριαλισμός βολεύεται να υποστηρίζει ότι «δεν έγιναν ποτέ»…

Εικοσιδύο ή εκατονεικοσιδύο χρόνια μετά θα πρέπει, εμείς οι «τρίτοι», να ξεχάσουμε; Όχι. Ισχύει πάντα ότι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι αγώνας ενάντια στην εξουσία…