Η “μάχη του Κιρκούκ”

Τρίτη 3 Οκτώβρη. Ένα άλλο δημοψήφισμα δημιουργίας ανεξάρτητου κράτους (ή κάτι τέτοιο…), ανατολικότερα, πριν καμιά 10αριά ημέρες, δεν κηρύχτηκε αντισυνταγματικό· ίσως επειδή στο ιράκ η έννοια “σύνταγμα” είναι σχετική. Ούτε, επίσης, προσπάθησαν ένοπλοι με διαταγές απ’ την Βαγδάτη να κλέψουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια. Ο κουρδικός πληθυσμός του βόρειου ιράκ αποφάσισε ότι θέλει κράτος· αλλά είναι πολύ πιθανό ότι (σ’ αυτή τη φάση τουλάχιστον) πρόκειται για “διαπραγματευτικό χαρτί” απέναντι στην κεντρική ιρακινή κυβέρνηση.

Μέχρι τώρα οι κουρδοκρατούμενες περιοχές του βόρειου ιράκ την βγάζουν (οικονομικά) με λαθρεμπόριο. Πετρελαίου. (Το ίδιο ισχύει για τις αντίστοιχες περιοχές της βόρειας συρίας). Το λαθρεμπόριο γίνεται μέσω τουρκίας: το τουρκικό καθεστώς επιτρέπει διακριτικά στα βυτιοφόρα (μέχρι πρόσφατα ανάμεσά τους και σ’ εκείνα του isis) να μεταφέρουν το λαθραίο πετρέλαιο μέσω του εδάφους του επειδή απ’ αυτό επωφελούνται και δικά του αφεντικά. Όσο απομένει αδιάθετο στην τουρκία, φορτώνεται σε τάνκερ από λιμάνια της νότιας τουρκίας (στο σχετικό νταραβέρι διαπρέπουν και έλληνες εφοπλιστές…)

Αυτό το ξέρουν οι πάντες, στην περιοχή και όχι μόνο· το ξέρουν πολύ καλά στο Αρμπίλ. Ό,τι και να διαπραγματευτεί η φεουδαρχικού τύπου πολιτική εξουσία του με την Βαγδάτη, ό,τι και να συμφωνήσει, δεν μπορεί να σταθεί οικονομικά χωρίς την συγκατάθεση της Άγκυρας. Επιπλέον, απ’ την στιγμή που το άλλο μακρύ χέρι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού στη μέση Ανατολή, οι συριακές ypg, έχουν επεκταθεί και εξοπλιστεί δίπλα στο ιρακινό κουρδιστάν (καταλαμβάνοντας εδάφη που δεν έχουν ούτε καν κουρδικές μειονότητες· έχουν όμως πετρέλαιο…), απ’ την στιγμή δηλαδή που οι «φιλοκουρδικές» μεθοδεύσεις της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ είναι εκτεθειμένες στο φως της ημέρας, είτε αρέσει στους κούρδους του ιράκ είτε όχι, οι εθνικιστικές κινήσεις (ή ελιγμοί) τους αφορούν όχι μόνο την Βαγδάτη και την Άγκυρα αλλά και την Τεχεράνη και την Δαμασκό.

Έτσι, απέναντι στο «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος της 25 Σεπτέμβρη, έχει παραταχτεί ένα αντίπαλο «διαπραγματευτικό χαρτί», από βορρά, νότο και ανατολή: στρατοί της Άγκυρας, της Βαγδάτης και της Τεχεράνης. Η απειλή εισβολής είναι πραγματική αλλά όχι άμεση: εξαρτιέται απ’ το πως θα κινηθεί το καθεστώς των Μπαρζανί (που έχει και τις εσωτερικές του κόντρες). Στο βαθμό που δεν έχει την ανοικτή και δημόσια υποστηρίξη της Ουάσιγκτον (την υπόγεια την έχει, όπως έχει την φανερή του Τελ Αβίβ), το γήπεδο των ελιγμών του έχει μικρύνει σημαντικά. Όσο για τους ypg; Έχουν γίνει απόλυτα proxie της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ, θεωρούμε μάλιστα πολύ πιθανό μονάδες τους να διοικούνται κατευθείαν από αμερικάνους. Το να γίνεσαι εγκάθετος μιας «μεγάλης δύναμης» προσφέρει σιγουριά… μέχρι να αναποδογυρίσει το τραπέζι και να βρεθείς πλακωμένος στα σίγουρα.

(Το Κιρκούκ είναι απ’ τις βασικές πετρελαιοπαραγωγές περιοχές / πόλεις του ιράκ, που έχει καταληφθεί και ελέγχεται απ’ τους πεσμεγκρά, αν και ο κουρδικός πληθυσμός της πόλης είναι μειονότητα. Αν το Ερμπίλ σκοπεύει να το κρατήσει για καιρό, σε βάρος της Βαγδάτης, – δείχνει απαραίτητο για την οικονομική του επιβίωση – θα χυθεί πολύ αίμα…)

Comments are closed.