Παρασκευή 3 Αυγούστου. Μετά την εκκαθάριση όλης της ζώνης της Dara’a, στα νότια της συριακής επικράτειας, στα σύνορα με την ιορδανία και το ισραήλ, το συριακό καθεστώς και οι σύμμαχοί του, μπορούν να ξαναδηλώσουν ότι νίκησαν. Είτε αυτό οφείλεται στην πετυχημένη διπλωματία του Κρεμλίνου είτε όχι, ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (και παρά το γεγονός ότι ακόμα ο αμερικανικός στρατός και οι δικοί του σύμμαχοι κρατάνε τις θέσεις που τους έχουν παραχωρήσει οι ypg στα βόρεια και τα ανατολικά) βγαίνει απ’ το συριακό πεδίο μάχης όχι απλά ηττημένος. Βγαίνει σχεδόν παράλυτος.
Στο ρωσικό Sochi, στα τέλη τους προηγούμενου μήνα, ξαναμαζεύτηκε το μπλοκ της Αστάνα, για να σχεδιάσει τα επόμενα βήματά του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και η Μόσχα, και η Τεχεράνη, και η Άγκυρα βρίσκονται πια στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ· προς το παρόν φραστικά και με «κυρώσεις». Και, προφανώς, έχουν πολλή δουλειά μπροστά τους. Ωστόσο δεν φαίνεται λογικό να υποστηριχτεί ότι η μεθοδολογία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού «όταν αναγκάζομαι σε υποχώρηση απαντάω με κυρώσεις» μπορεί να ανασχέσει τους αντίπαλους ιμπεριαλισμούς, που δοκιμάστηκαν, μάτωσαν και νίκησαν εκεί που κρίνονται, «σε τελευταία ανάλυση», οι αναμετρήσεις: στο έδαφος.
Την μεγαλύτερη ήττα, σ’ αυτή τη βάση, την έχει υποστεί το ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Πολλά γράφονται για τις «συμφωνίες» ανάμεσα στον υπόδικο Netanyahou και τον Putin – κρατήστε όσο πιο μικρό καλάθι γίνεται. Υποτίθεται πως το Τελ Αβίβ εξασφάλισε την εγγύηση της Μόσχας ότι οι ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» θα μείνουν απεριόριστα μακρυά απ’ τα ισραηλινά σύνορα… Όμως οι «φρουροί της επανάστασης» στην περιοχή λέγονται Χεζμπ’ αλλάχ, και υπάρχουν τουλάχιστον 3 τέτοιες αξιόμαχες στρατιωτικές οργανώσεις πια. Μία στο λίβανο, μία στο ιράκ, και μία στη συρία, που είναι ο επίσημος τακτικός συριακός στρατός, έτσι όπως αναγεννήθηκε απ’ τις στάχτες του, υπό την ρωσική και ιρανική εκπαίδευση και καθοδήγηση. Συνεπώς το Τελ Αβίβ, που το 2015 πανηγύριζε (όταν ο Άσαντ στριμωχνόταν στη θάλασσα απ’ τους αντικαθεστωτικούς ένοπλους) δεν είναι σε θέση να «διαπραγματεύεται» πια, με την πλήρη έννοια της λέξης. Σε μεγάλο βαθμό παρακαλάει. Την Μόσχα – αλλά και το αμερικανικό καθεστώς: να τσακίσει το ιράν.
Πρέπει να θυμήσουμε ότι ποτέ η Μόσχα, είτε σαν εσσδ είτε μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού», δεν έβλεπε στο ισραηλινό καθεστώς τίποτα περισσότερο απ’ αυτό που πραγματικά είναι: μια μιλιταριστική αποικία του δυτικού πρώτου κόσμου (κυρίως της αγγλίας και των ηπα) στη μέση Ανατολή. Σ’ όλους τους πολέμους στην περιοχή ως τα ‘70s στήριξε τα αραβικά καθεστώτα (συρία, ιράκ, αίγυπτο), παρότι αυτά αποδείχθηκαν ανίκανα κι όχι μόνο από στρατιωτική άποψη. Στήριξε επίσης την «οργάνωση για την απελευθέρωση της παλαιστίνης», όταν ήταν μάχιμη.
Το ότι πέρασαν 70 χρόνια απ’ το τέλος του β παγκόσμιου πολέμου για να διευθύνει το ρωσικό καθεστώς άμεσα και με στρατιωτική συμμετοχή την μια πλευρά ενός πολέμου στη μέση Ανατολή (κερδίζοντάς τον) είναι κάτι που διαφεύγει της προσοχής των «ειδικών» – όχι ανεξήγητα! Μπορεί η Μόσχα και οι σύμμαχοί της του μπλοκ της Αστάνα (συν τον όψιμο σύμμαχο: την Ντόχα) να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται, αλλά πρακτικά έχουν επιβληθεί στην περιοχή – μ’ έναν τρόπο που ήταν αδιανόητος ακόμα και πριν μια 5ετία.
Κι ενώ αυτό δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά «ειρήνη» (μάλλον το αντίθετο: ένας επόμενος γύρος απ’ την μεριά των ηττημένων καθόλου δεν πρέπει να αποκλειστεί, όταν θεωρήσουν ότι έχουν μια «ευκαιρία») προς το παρόν, για ένα άγνωστης διάρκειας διάστημα, το ευρασιατικό project (που περιλαμβάνει και το Πεκίνο…) μπορεί να αποτιμήσει θετικά τις εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Σε σχέση με ό,τι μεθοδευόταν απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ το 2011 και το 2012 και το 2013, το 2018 είναι μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.
Όχι, φοβούμαστε, και το τέλος του αίματος στην περιοχή…
