Ροντέο!

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Στην Ουάσιγκτον, η πιο καλοπληρωμένη δουλειά αυτή την εποχή, θα πρέπει να είναι η «βρες μου ένα λόγο να ρίξω κυρώσεις». Με κάποια καθυστέρηση είναι αλήθεια (τα νέα δεν ταξιδεύουν, φαίνεται, τόσο γρήγορα πάνω απ’ τον Ατλαντικό…), κάποιοι θυμήθηκαν την θρυλική «δηλητηρίαση των Skripal» (πατέρα και κόρης) στην αγγλία, τον περασμένο Μάρτη.

Ουπς! Να μια καλή αιτία: ήταν ρωσική δουλειά, οπότε «πάμε γερά»!!! Να ζητήσουμε κι απ’ τον οηε να επιβάλει τις δικές του κυρώσεις, για «χρήση χημικών όπλων»!!!

Όλα αυτά είναι παραλλαγές του ίδιου τσαμπουκά: δεν χρειάζομαι αποδείξεις, ισχύει ό,τι λέω επειδή το λέω εγώ, και θα τιμωρήσω τον «ένοχο» ό,τι και να λέτε. Η διάρκεια που έχει ήδη αυτό το μοτίβο «εξωτερικής πολιτικής» απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχει όριο, και οι απανωτές «αιτίες κι αφορμές» που βρίσκει (ή κατασκευάζει) για να αυτο-νομιμοποιείται, είναι (νομίζουμε) χωρίς προηγούμενο στις διακρατικές σχέσεις εδώ και πολλές δεκαετίες. Το αμερικανικό κράτος συμπεριφέρεται πλέον, συστηματικά, σαν πυρηνικός ταύρος σε υαλοπωλείο.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για εμάς τους ασήμαντους…

Κορεατική χερσόνησος

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Όπως θα ήταν εύκολο να υποθέσει κανείς, το – ας πούμε – honeymoon της συνάντησης του ψόφιου κουναβιού με τον βορειοκορεάτη (βασιλιά) Kim εκπνέει αργά αλλά σταθερά. Φυσικά το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ πέτυχε τους κατ’ αρχήν στόχους του (ένα πολύμηνο πάγωμα των εντάσεων που προκαλούσε στην περιοχή η Ουάσιγκτον) και το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει αξιοποιήσει όλη τη μεθόδευση κάνοντας μάλλον πετυχημένες κινήσεις εξόδου απ’ την «διεθνή απομόνωση». Και μετατροπής του σ’ έναν ακόμα «κανονικό», «normal» κρίκο επίδειξης της αμερικανικής μονομέρειας, ανά τον πλανήτη.

Η Πγιονγκγιάνγκ διαμαρτύρεται – διαμαρτύρεται και καταγγέλει. Έχει όμως ενδιαφέρον ο cool τόνος αυτών των διαμαρτυριών, καθώς και η γραμμή «ο Τραμπ θέλει αλλά δεν τον αφήνουν», την καταγωγή της οποίας την αποδίδουμε στην Μόσχα. Το βορειοκορεατικό στυλ δεν έχει, πια, καμία σχέση με εκείνο του 2017, του είδους «θα ισοπεδώσουμε τις αμερικανικές πόλεις» ή «δεν θα σας μείνει καμία βάση στον Ειρηνικό χάρη στις πυραυλάρες μας»!…

Χτες, ο εκπρόσωπος τύπου του βορειοκορεατικού υπ.εξ. έκανε την εξής ανακοίνωση (αποσπάσματα):

Στην πρώτη ιστορική σύνοδο DPRK-US και στις συζητήσεις που έγιναν, οι κορυφαίοι ηγέτες συμφώνησαν να εργαστούν μαζί για να βάλουν τέλος στις εξαιρετικά εχθρικές σχέσεις, μέσα απ’ την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και την δημιουργία νέων σχέσεων ανάμεσα στην DPRK και τις US, προς όφελος των αναγκών και των συμφερόντων των λαών των δύο χωρών, και υπέρ της ενεργητικής συμβολής στην ειρήνη, στην ασφάλεια και στην ευημερία στην Κορεατική Χερσόνησο και στον κόσμο.

Ενώ εμείς έχουν πάρει πρακτικά μέτρα αποπυρηνικοποίησης όπως την καταστροφή ενός πεδίου πυρηνικών δοκιμών και ενός πεδίου δοκιμών για βαλιστικούς πυραύλους, οι ΗΠΑ επιμένουν στην μονομερή απαίτηση «πρώτα η αποπυρηνικοποίηση» στις πρώτες υψηλού επιπέδου συνομιλίες DPRK-US στην Πγιονγκγιάνγκ στις αρχές του Ιούλη.

Παρόλα αυτά, και για χάρη της οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στην DRPK και τις US. … πήραμε την γενναιόδωρη απόφαση να επιτρέψουμε τον επαναπατρισμό των υπολειμμάτων αμερικανών πεζοναυτών.

Ελπίζαμε ότι αυτές οι κινήσεις καλής θέλησης θα συμβάλουν στο να σπάσει το φράγμα της έλλειψης εμπιστοσύνης που υπάρχει ανάμεσα στην DPRK και τις US, και ότι θα αποκατασταθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Ωστόσο οι US ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας υποκινώντας διεθνείς κυρώσεις και πιέσεις κατά της DPRK.

Οι US προσπαθούν να εφεύρουν μια δικαιολογία για αυξημένες κυρώσεις κατά τις DPRK κινητοποιώντας όλα τα φερέφωνα και τους οργανισμούς μυστικών υπηρεσιών που διαθέτουν, για να κατασκευάσουν όλα τα είδη των ψεμμάτων για το πυρηνικό μας ζήτημα. Δημοσιοποίησαν το «Συμβούλιο Κυρώσεων και Πίεσης κατά της Βόρειας Κορέας» και επιπλέον κυρώσεις, και κάλεσαν σε συνεργασία για την επιβολή κυρώσεων και πιέσεων εναντίον μας σε διεθνείς συναντήσεις.

…

Το ζήτημα είναι τώρα ότι, πηγαίνοντας κόντρα στην πρόθεση του προέδρου Trump για βελτίωση των σχέσεων μεταξύ DPRK-US, που απ’ την μεριά μας εκδηλώνεται μέσω των κινήσεων καλής θέλησης για εφαρμογή της κοινής δήλωσης DPRK-US, κάποιοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι μέσα στην αμερικανική διοίκηση εκτοξεύουν αβάσιμες κατηγορίες εναντίον μας και κάνουν απελπισμένες προσπάθειες για την εντατικοποίηση των διεθνών κυρώσεων και πιέσεων.

…

Παραμένουμε αμετακίνητοι στη θέλησή μας να πραγματοποιήσουμε τις προθέσεις των ηγετών της DPRK και των US και να οικοδομήσουμε την εμπιστοσύνη και την καλή πίστη που προβλέπεται απ’ την κοινή τους δήλωση βήμα βήμα. Οι US θα πρέπει, ακόμα κι αυτήν την έσχατη στιγμή, να αναποκριθούν στις ειλικρινείς μας προσπάθειες με τον προσήκοντα τρόπο.

Τέλειο – δεν συμφωνείτε; «Καταγγέλουμε τη βία απ’ όπου κι να προέρχεται» ένα πράμα!!! Μια ευγενέστατη ανακοίνωση, που διαχωρίζει το ψόφιο κουνάβι απ’ το ψοφιοκουναβιστάν, τελειώνοντας με κάτι «ειλικρινά δικοί σας, ματς, μουτς, love for ever…».

Προφανώς είναι σκηνοθεσία· σκηνοθεσία, όμως, εναντίον τίνος; Εναντίον μιας (πρώην) υπερδύναμης που έχει χάσει την αξιοπιστία της, και τρεκλίζει, περίπου, σαν αλκοολικός με σύνδρομο στέρησης….

(φωτογραφία: οι υπ.εξ. βόρειας κορέας και ρωσίας τον περασμένο Απρίλη…)

Απ’ την Πγιονγκγιάνγκ στην Τεχεράνη με αγάπη

Παρασκευή 10 Αυγούστου. Μέσα στα συστηματικά βήματα συμπεριφοράς σαν «κανονικό κράτος» (και σαν «κανονική πυρηνική δύναμη» θα προσθέταμε) το βορειοκορεατικό καθεστώς έχει επιδοθεί σε έναν ασυνήθιστο (για τα ως πρόσφατα δεδομένα του) γύρο διεθνών επισκέψεων και επαφών. Απ’ τις αρχές της άνοιξης ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Ri Yong Ho έχει κάνει επίσημα ταξίδια σε ρωσία και κίνα (ο.κ.: ως εδώ είναι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ…) αλλά και αζερμπαϊτζάν, τουρκμενιστάν, τατζικιστάν – και σουηδία…

Κάπως έτσι, πριν 3 ημέρες, τα βήματά του τον έφεραν στην Τεχεράνη. Όπου κουβέντιασε τόσο με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif όσο και τον πρόεδρο Hassan Rouhani, για τις διμερείς σχέσεις και την ανάπτυξή τους.

Έτσι όπως το γράφουμε το ζήτημα είναι απλό. Τι άλλο θα κουβέντιαζαν, δηλαδή; Αλλά δεν είναι καθόλου απλό! Μέχρι πριν την υπογραφή της 5+1 συμφωνίας για τα πυρηνικά (το 2015), η Ουάσιγκτον κατηγορούσε επί χρόνια την Τεχεράνη ότι έχει «κρυφές σχέσεις» με την Πγιονγκγιάνγκ, απ’ την οποία παίρνει τεχνολογία για πυρηνικά όπλα!!! Μέχρι πριν από 3 ή 4 μήνες, η Πγιονγκγιάνγκ (με την βοήθεια των φίλων της) προσπαθούσε να βγει απ’ την γωνία όπου την είχε στριμώξει η Ουάσιγκτον και το Τόκιο, σαν «παράνομη πυρηνική δύναμη» που κάνει και «εξαγωγές know how» σε άλλους “διεθνείς ταραξίες” – δηλαδή στο ιράν…

Και τώρα να: Όσο κι αν γρυλίζει η Ουάσιγκτον, όσες «κυρώσεις» κι αν επιβάλλει ή απειλεί, οι πρώην «παράνομοι» έως «ελεεινοί», αυτοί οι καραμπινάτοι “τρομοκράτες του πλανήτη” (κατά την Ουάσιγκτον), ο άξονας του κακού όπως τον είχε ονομάσει η κυβέρνηση Μπους του Β (που θα έπρεπε να ισοπεδωθεί), συναντιούνται κανονικά, επίσημα, στο φως της ημέρας, με όλο το τυπικό (συμπεριλαμβανομένων των φωτογραφήσεων)… Για να συζητήσουν την «ανάπτυξη των μεταξύ τους σχέσεων».

Είτε αυτές οι σχέσεις περιλαμβάνουν και οπλική πυρηνική τεχνολογία (λογικό) είτε όχι, συνιστούν ροχάλα στα μούτρα της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης»!!! Μοιάζει συμβολικό αλλά μην το υποτιμήσετε καθόλου: είναι δείκτης παγκόσμιων συσχετισμών στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό… Το πιο ήπιο που εκφράζουν τέτοιες ανοικτές συναντήσεις είναι μια αυτοπεποίθηση (που έχει πίσω της σίγουρα το Πεκίνο και την Μόσχα αλλά ίσως και κάτι από ε.ε.), του είδους: Ωωωω μωρέ αμερικάνοι…. Δεν μας παρατάτε κι εσείς με τα κολλήματά σας;

Μια αυτοπεποίθηση που εκδηλώνεται δημόσια, για να γίνει ευρύτερο παράδειγμα…

Χμμμμμ… Δεν θα τα αντέξει αυτά το πληγωμένο θηρίο…

Φασίστας σύμμαχος με τα όλα του!

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Τα τοπικά πάθη δεν αφήνουν περιθώριο ενασχόλησης με τα κατορθώματα των συμμάχων. (Αλλά και χωρίς πάθη πάλι οι σύμμαχοι είναι υπεράνω κριτικής).

Στις 19 του περασμένου Ιούλη η ισραηλινή βουλή ψήφισε έναν «βασικό νόμο» που δίνει συνταγματική εγκυρότητα στο καθεστώς απαρτχάιντ. Τώρα πια κανείς που δεν είναι φασίστας, είτε μέσα είτε έξω απ’ το ισραήλ, δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια!

Θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα προσεχώς (στο Sarajevo.pdf). Από εδώ μερικά απ’ τα βασικά. Το ένα είναι ότι το ισραηλινό μιλιταριστικό κράτος δεν έχει σύνταγμα με την έννοια του corpus θεμελιωδών αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του, όπως το ξέρουμε στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο (εκτός αγγλίας). Στη θέση του συντάγματος υπάρχουν οι «βασικοί νόμοι», που έχουν θέση «κεφαλαίων» αυτού του ανύπαρκτου συντάγματος· ψηφίζονται όμως (και αλλάζουν) με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Θεωρητικά, σύμφωνα με την «διακήρυξη της ανεξαρτησίας» που αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, το ιδρυτικό κείμενο του ισραηλινού κράτους (τον Μάη του 1948), αυτοί οι «βασικοί νόμοι» πρέπει να είναι συμβατοί με την διεθνή νομοθεσία του οηε, μιας και σε απόφαση του οηε οφείλεται η δημιουργία του κράτους. Πρακτικά αυτό δεν ισχύει – και γιατί, άλλωστε;

Παρότι, λοιπόν, στην αρχική φάση, και από τυπική άποψη, το ισραηλινό κράτος είχε δημιουργηθεί σαν δημοκρατικό και «δι-θρησκευτικό» (εβραίοι και άραβες υπήκοοι), με μια σειρά (και πάλι τυπικές) πρόνοιες για την θεσμική ισότητα των δύο κοινοτήτων στην ισραηλινή επικράτεια, ο καινούργιος «βασικός νόμος» ορίζει το ισραηλινό κράτος σαν αποκλειστικά εβραϊκό – άρα σαν καθαρόαιμο θρησκευτικό κράτος. Νομιμοποιεί έτσι αυτό που ήδη συνέβαινε στην πράξη, το γεγονός δηλαδή πως όσοι παλαιστίνιοι ζουν εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας (περίπου το 20% του πληθυσμού) είναι β κατηγορίας· και δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με την πλειοψηφία.

Ένα άλλο που συνταγματοποίησε ο συγκεκριμένος «βασικός νόμος» είναι πως η Ιερουσαλήμ, «ενιαία και αδιαίρετη», είναι η πρωτεύουσα του «του εθνικού κράτους των εβραίων» – όπως θα είναι απο δω και στο εξής ο επίσημος αυτοπροσδιορισμός του ισραηλινού κράτους. Το «δώρο» της Ουάσιγκτον δεν πήγε χαμένο.

Η Αθήνα χειροκροτεί (σεμνά)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Όπως έκανε στη διάρκεια των σφαγών παλαιστινίων διαδηλωτών (που συνεχίζονται αν και όχι, προς το παρόν, με τον μαζικό ρυθμό του περασμένου Μάη), έτσι και τώρα το ελληνικό κράτος / παρακράτος σωπαίνει εγκρίνοντας. Ο πρόσφατος ισραηλινός «βασικός νόμος» παραβιάζει όλες τις διεθνείς (αν και εικονικές: χωρίς δυνατότητα εφαρμογής) αποφάσεις του οηε εδώ και δεκαετίες· ακόμα και την ίδια την ίδρυση του ισραηλινού κράτους – και λοιπόν; Όποιος έχει την ισχύ επιβάλλεται, και τα υπόλοιπα είναι σημειώσεις στην ιστορία.

Έχει, όμως, πραγματικά το ισραηλινό κράτος την ισχύ που νομίζει πως έχει; Η δική μας εκτίμηση είναι «όχι». Όλος ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ μοιάζει να κινείται μ’ έναν τρόπο του είδους «ή τώρα ή ποτέ», καθώς στροβιλίζεται στους χειρότερους (σε βάρος του) διεθνείς ενδοκαπιταλιστικούς συσχετισμούς ever.

Το ζήτημα δεν είναι οι δυνατότητες στρατιωτικής καταστροφικότητας· αν αυτό εξακολουθεί να είναι το μέτρο (δηλαδή το φάντασμα) της ισχύος. Καμμία αυτοκρατορία δεν κατέρρευσε επειδή ξέμεινε από στρατό! Οι διαδοχικές κινήσεις του φασιστικού, μιλιταριστικού κράτους του ισραήλ απ’ την στιγμή που έγινε ξεκάθαρο ότι το κόλπο που έπαιξε στη συρία ηττήθηκε, δείχνουν νευρικότητα και βιασύνη. Κι όλα όσα κάνει (μαζί με τις κακουργηματικές συνέπειες τους) προσπαθεί να τα κρύψει πίσω από ένα κουρελιασμένο παραβάν: όποιος είναι αντίθετος στο ισραηλινό κράτος είναι «αντισημίτης»! Don’t touch my racism, my imperialism!!! It’s the Holy One!!!!

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα…

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Μέσα στην μεταμοντέρνα παραζάλη των ημερών, οι ειδικοί του ισραηλινού καθεστώτος έχουν καταλάβει τι είναι αυτό που ωριμάζει διεθνώς, κινηματικά αλλά και «θεσμικά»: το τέλος του απαρτχάιντ και η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα, με αραβική / παλαιστινιακή πληθυσμιακή πλειοψηφία και εβραϊκή μειοψηφία (όπως ακριβώς συμβαίνει ήδη), με κατοχυρωμένη την πολιτική ισότητα των δύο συνιστωσών κοινοτήτων, με επιστροφή των 2 εκατομμυρίων παλαιστινίων προσφύγων… Όπως έγινε πριν όχι άπειρο καιρό σ’ ένα άλλο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, το νοτιοαφρικανικό.

(Τείνει, για παράδειγμα, το συριακό κράτος να αποκτήσει μια πολυ-εθνική – ή πολυ-θρησκευτική – δομή, και το ισραηλινό θα συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό σαν αυτό που είναι τώρα, ένα κατοχικό καθεστώς;)

Γι’ αυτό ακριβώς προσπαθούν να απαντήσουν εντείνοντας την ρατσιστική βία τους, με κάθε διαθέσιμο τρόπο. «Ένα κράτος απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο; Ο.Κ… – Θα είναι καθαρόαιμα ισραηλινό! – έξω οι παλαιστίνιοι!»

Πως θα είναι ο κόσμος σε 20 χρόνια; (1)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Σαν κράτος / χωροφύλακας, σαν πρωτοκοσμικό προκεχωρημένο φυλάκιο στη μέση Ανατολή, το μιλιταριστικό καθεστώς του ισραήλ υποφέρει από μια κρίση «διεθνούς γεωπολιτικής χρησιμότητας». Γι’ αυτό, ακριβώς, προσπαθεί να οχυρωθεί ως τα δόντια, γι’ αυτό ακριβώς γίνεται ακόμα πιο ωμό, ακόμα πιο φασιστικό. Τα επιτελεία του (πολιτικά και στρατιωτικά) ξέρουν ότι η κατάρρευση του «αντιτρομοκρατικού» σχεδιασμού (δική τους και των συμμάχων τους) για το ιράκ και την συρία φέρνει στον πάγκο του χασάπη το τελευταίο άλλοθι «χρησιμότητας»: την σαουδική αραβία, μαζί με τις υπόλοιπες μικρές πετρο-χούντες της περιοχής· σαν πετρελαιοπαραγωγούς ερήμους.

Ο μεγάλος σύμμαχος, η Ουάσιγκτον, προσπαθεί να «κόψει» την ιρανική παραγωγή πετρελαίου απ’ την διεθνή αγορά, για να δώσει παράταση ζωής στην σαουδαραβική, σε μια περίοδο όπου έχει αναγγελθεί ήδη η σταθερή μείωση της ζήτησης. Αλλά… Κανείς δεν φαίνεται να υπακούει πια· και είναι λογικό. Ούτε το Πεκίνο, ούτε το Νέο Δελχί, ούτε η Άγκυρα, ούτε η Μόσχα, ούτε η ε.ε. Στο χορό αυτών που απορρίπτουν τις αμερικανικές πετρο-κυρώσεις κατά του ιράν μπήκε χτες, προς γενική έκπληξη, ένας ακόμα σύμμαχος των ηπα: το Τόκιο. Δεν μπορεί να μπει σε κίνδυνο η λειτουργία των ιαπωνικών επιχειρήσεων διαμηνύθηκε στην Ουάσιγκτον, που σε απλά ελληνικά σημαίνει: εμείς θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε πετρέλαιο απ’ το ιράν.

Αν, λοιπόν, δεν υπάρχει η πετρο-προοπτική για το Ριάντ, έστω μιας ή δύο δεκαετιών, τι σκατά θα απομείνει (με διεθνή γεωπολιτική αξία) να φυλάει ο ισραηλινός μιλιταρισμός στη μέση Ανατολή – εκτός απ’ τον εαυτό του φυσικά – ε;

Καλή ερώτηση!

Πως θα είναι ο κόσμος σε 20 χρόνια; (2)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Δεν αφορά μόνο το ισραηλινό κράτος. Αφορά και το ελληνικό, καθώς και μια σειρά κρατών ακόμα – και στη Μεσόγειο. Έπιαναν «καλή διεθνή γεωπολιτική τιμή» όταν το πεδίο των συγκρούσεων, των αντιπαραθέσεων, ή των συγκλίσεων και των αμοιβαίων υποχωρήσεων ήταν αυτό που έμεινε να ονομάζεται «δυτικός κόσμος». Η ευκολία του να είσαι «πολύτιμο οικόπεδο» σε τέτοιες συνθήκες έγινε συνήθεια, αφού πρώτα είχε γίνει εθνική ιδεολογία.

Η καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική άνοδος της ασίας, με ατμομηχανή την κίνα, αλλάζει τον χάρτη. Όχι γεωφυσικά, αλλά γεωπολιτικά. Εκείνο το οικόπεδο που έμοιαζε σχετικά δευτερεύον γίνεται τώρα πρώτης σημασίας· κι εκείνο που απολάμβανε γεωπολιτικές προσόδους πρώτης κατηγορίας (οικονομικές, στρατιωτικές) ξεπέφτει.

Οι φασίστες πολιτικοί του Τελ Αβίβ ονειρεύονται την εκμηδένιση του ιράν· όπως, αντίστοιχα οι έλληνες όμοιοί τους ονειρεύονται την εκμηδένιση της τουρκίας. Όμως αυτές οι φαντασιώσεις εγγράφονται πλέον στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο· σε μια διαδικασία, δηλαδή, μαζικής καταστροφής όπου όποιος ηττηθεί ενδέχεται να ηττηθεί απόλυτα – και για πάντα.

Προς στιγμήν «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη» – είναι η ιστορική περίοδος που ζούμε, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διασωθεί με οικονομική βία… Και όπου ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «φάει» ό,τι παλαιστινιακό έχει απομείνει, μπας και…

Όσο για τον ελληνικό; Είναι κάπως ζαλισμένος απ’ τις περιστροφές της ιστορίας, γι’ αυτό έχει ακουμπήσει πάνω σε τέτοιους συμμάχους…

Ελληνική φαγούρα

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Η απέλαση δύο ρώσων διπλωματών και η απαγόρευση εισόδου στην ελλάδα για άλλους δύο, και η αναπόφευκτη αντίδραση της Μόσχας περίπου στα ίσια, προορίζεται μεσοπρόθεσμα να χαθεί στη γενική αμνησία, αφού πρώτα κάνει την μεταφυσική διαδρομή της, του είδους «ωωωω, γιατί τα σπάμε με το αγαπημένο ξανθό γένος»; Οι «ρωσόφιλοι» ποτέ δεν έλειψαν στα μέρη μας, έστω κι αν είναι το ίδιο ετερόκλητοι όσο και οποιοιδήποτε άλλοι «-φίλοι».

Προς το παρόν έχει μείνει μια ασαφής ιδέα: ότι η Μόσχα «κάτι ήθελε να κάνει σε σχέση με το ‘μακεδονικό’, για να ‘χαλάσει την λύση’…» Περισσότερο σαν θεωρία συνωμοσίας παρά σαν στοιχειώδης εξήγηση αυτή η ιδέα βολεύει ωστόσο. Επειδή σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (και του ελληνικού κράτους) δεν πρέπει να λέγονται πολλά. Και είναι προτιμότερο να κυκλοφορούν φαντάσματα, σύγχιση, εθνικά χρήσιμη άγνοια.

Ήταν, λοιπόν, το «μακεδονικό» και «η ρωσική προσπάθεια να γίνει κάποια ζημιά στη λύση» η αιτία; Έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις, το λιγότερο. Το αρχικό δημοσίευμα της καθεστωτικής καθημερινής (στις 11 Ιούλη) θα έπρεπε να τύχει μεγαλύτερης προσοχής. Αναπαράγουμε βασικά αποσπάσματά του (ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας):

…. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών. Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η Αθήνα έχει ήδη αποφασίσει και δώσει εντολή για την άμεση απέλαση δύο ατόμων –ο ένας είναι το στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας Βίκτορ Γιάκοβλεφ– και την απαγόρευση νέας εισόδου στη χώρα για δύο ακόμα, οι οποίοι εμπλέκονται σε σωρεία ενεργειών, μεταξύ των οποίων πληροφοριακής δραστηριότητας (ο διπλωματικός όρος για την αλίευση και διακίνηση πληροφοριών) εις βάρος της Ελλάδας. Η πρωτοβουλία της Αθήνας δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αλλά έρχεται ως απάντηση μετά μια σειρά από συντονισμένες κινήσεις προσπάθειας επέκτασης της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Διπλωματικές πηγές εντάσσουν σε αυτές τη δραστηριότητα διαφόρων κύκλων ρωσικών συμφερόντων, όπως η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Eνωση. Η αντίδραση της Αθήνας αποτελεί, μεταξύ άλλων, ένα μήνυμα προς τη Μόσχα και για όλες αυτές τις δραστηριότητες.

…

Ουπς!!!! “Αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση”; Τι είναι αυτό; Και τι σχέση έχει η παλαιστίνη με τα βαλκάνια; Μήπως η πιο σοβαρή αιτία (αν και όχι αναγκαστικά η μοναδική) της ελληνικής φαγούρας για τις ρωσικές κινήσεις δεν αφορά τα βαλκάνια αλλά την μέση Ανατολή;

Χμμμμ…

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.