Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 1

Παρασκευή 8 Ιούνη. …Νομίζω πως όταν τα 9 στα 10 ρεπορτάζ για την Γάζα κάνουν κριτική στο Ισραήλ, καλό θα ήταν οι δημοσιογράφοι να πάνε να συζητήσουν με τους ειδικούς για να καταλάβουν ότι δεν θα μπορεί να γίνει τίποτ’ άλλο… Μίλησα με ειδικούς του στρατού στο Ισραήλ, στις ΗΠΑ και σε άλλα κράτη και πείστηκα ότι δεν υπάρχουν «λιγότερο βίαια μέσα» για να προστατέψει το Ισραήλ τον εαυτό του… Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να κρατάνε κλειστό το στόμα τους μέχρι να ενημερωθούν σωστά…

Αυτά είπε την περασμένη Δευτέρα ο ακροδεξιός πρεσβευτής των ηπα στο ισραήλ David Friedman· μιλώντας (φυσικά) από την Ιερουσαλήμ – για την σφαγή στη Γάζα. Το πρόβλημά του είναι φανερό: ενώ το Τελ Αβίβ έκανε έγκλημα με ποινή δέκα χρόνια φυλακή το να φωτογραφίζονται οι πεζοναύτες του εν δράσει (κατά αόπλων διαδηλωτών), δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος να απαγορευτεί το ρεπορτάζ απ’ την μεριά των παλαιστίνιων. Πολύ περισσότερο που δεν χρειάζονται καν διεθνείς επαγγελματίες για να αποτυπωθούν τα ισραηλινά εγκλήματα.

Τρώνε, πίνουν και σκοτώνουν… Και προσπαθούν να το κρύψουν…

(φωτογραφία: Ο Taher Herzallah, ένας ακτιβιστής υπέρ των παλαιστινιακών δικαίων, προσπαθεί να παρέμβει στην επίσημη ακρόαση του ακροδεξιού Friedman – σε πρώτο πλάνο – στην αμερικανική γερουσία, πριν εγκριθεί η τοποθέτησή του στην πρεσβεία στο ισραήλ, τον Φεβρουάριο του ’17)

 

Καμπάνια Μ15 + / Να βγάλετε τον σκασμό 2

Παρασκευή 8 Ιούνη. Εντός αμερικανικής επικράτειας γίνονται διαρκείς κρατικές και παρακρατικές προσπάθειες να απαγορευτεί οποιαδήποτε κριτική στο ισραήλ – όσο κι αν σας φαίνεται «πολύ προχωρημένο» για ένα δήθεν “δημοκρατικό” καθεστώς!…

Το κύριο πεδίο απειλών και απαγορεύσεων είναι τα πανεπιστήμια, όπου αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα BDS. Η οργάνωση “Φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” τελεί υπό απαγόρευση σε κάποια campus. Η ψοφιοκουναβική διοίκηση έβαλε έναν γνωστό φίλο του Τελ Αβίβ, τον Kenneth Marcus, επικεφαλής του «Γραφείου για τα πολιτικά δικαιώματα στην εκπαίδευση». Ο Marcus έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία συλλογής καταγγελιών για «αντισημιτισμό» εκ μέρους όσο περισσότερων φοιτητών και καθηγητών οπαδών του ψόφιου κουναβιού γίνεται, ώστε να εντατικοποιήσει τις απαγορεύσεις κατά του κινήματος BDS και οποιασδήποτε άλλης αντιμιλιταριστικής, αντιφασιστικής, αντιρατσιστικής κριτικής κατά του Τελ Αβίβ.

Αλλά και σε διάφορες πολιτείες, με ακροδεξιούς κυβερνήτες, υπάρχει μια εκστρατεία να μπουν στην παρανομία εκδηλώσεις (λόγου) που υπερασπίζονται τους παλαιστινίους. Στο κόλπο έχουν μπει και οι χρηματοδοτήσεις διάφορων δημόσιων ή μκο οργανισμών, που θα διακόπτονται αν υπερασπίζονται την Παλαιστίνη. Δεκαπέντε αμερικανικές πολιτείες πέρασαν πρόσφατα νόμο που περιορίζει δικηγόρους στη δουλειά τους με δημόσιες υπηρεσίες αν κάνουν κριτική στο μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ. Το πράγμα έφτασε στην (ως τώρα) φασιστική κορυφή του όταν απαιτήθηκε απ’ τα θύματα του τυφώνα Harvey στο Dickinson του Texas να υπογράψουν δήλωση ότι δεν στηρίζουν το μποϋκοτάζ στα ισραηλινά εμπορεύματα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίρνουν τα επιδόματα πρόνοιας!…

Αυτά (θα) τα βλέπουν οι εδώ τσατσορούφιανοι του Τελ Αβίβ και της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας και θα αναρωτιούνται: πότε θα τα καταφέρουμε κι εμείς αυτά τα σπουδαία;

Ο αιώνιος εχθρός 1

Παρασκευή 8 Ιούνη. Η Άγκυρα «πάγωσε» την διμερή συμφωνία ελλάδας – τουρκίας για την «επανεισδοχή παράνομων μεταναστών» (σαν αντίποινα για την οριστική απελευθέρωση, μετά τιμών και ασύλου, των 8 χουντοκαραβανάδων). Και η Αθήνα κάνει το κουνέλι! «Σιγά μωρέ, το θέμα» λέει το φαιορόζ γκουβέρνο. «Η συμφωνία έχει παγώσει απ’ το 2016» λέει…

Είναι γνωστά καθάρματα – συνεπώς το να πούμε άλλη μια φορά ότι κοροϊδεύουν δεν προσθέτει κάτι. Χρωστάμε στο εγχείρημα «γιατί φοράς κλουβί;» της Πάτρας που μας άνοιξε τα μάτια, τα όσα ξέρουμε (και ψάξαμε) γι’ αυτήν την «διμερή συμφωνία» Αθήνας – Άγκυρας. Το ότι δεν καταφέραμε ως τώρα να κάνουμε την αναλυτική παρουσίαση που οφείλαμε το χρεωνόμαστε – αλλά…

Να, ενδεικτικά, ένα απ’ τα αναμφισβήτητα στοιχεία, που αποδεικνύουν τα καθεστωτικά ψέματα. Είναι απόσπασμα από συνέντευξη του (τότε) τούρκου πρεσβευτή Κερίμ Ουράς, στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 14 Αυγούστου του 2016 (μέσα στα «μπάνια του λαού» τέτοιου είδους υλικό περνάει σίγουρα ντούκου!):

Ερώτηση: Ανεξαρτήτως των πιθανών εξελίξεων μεταξύ Ε.Ε. – Τουρκίας, θα λειτουργήσει η συμφωνία για τους πρόσφυγες σε διμερές επίπεδο με την Ελλάδα;

Απάντηση: Έχουμε ήδη ένα διμερές πρωτόκολλο που υπεγράφη μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδας, το 2001, πολύ πριν από την οριστικοποίηση της συμφωνίας επανεισδοχής μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το οποίο λειτουργεί καλά. Ισως δεν είναι τόσο ορατό στη σκιά της τρέχουσας έμφασης που δίνεται στα νησιά, αλλά σύμφωνα με αυτό, από τις αρχές του 2016, 1.098 παράνομοι μετανάστες έχουν ήδη επανεισαχθεί στην Τουρκία από τα σύνορα στους Κήπους. Αυτό σημαίνει ότι στην πράξη το διμερές πρωτόκολλο Τουρκίας – Ελλάδας λειτουργεί καλύτερα απ’ ό,τι εκείνο της Τουρκίας – Ε.Ε. Είμαστε φυσικά σε στενή επαφή με τις ελληνικές αρχές σε όλα τα επίπεδα και το διμερές πρωτόκολλο εφαρμογής της συμφωνίας Τουρκίας – Ε.Ε. επανεισδοχής είναι επίσης σε εξέλιξη μεταξύ των δύο χωρών μας.

Τον Αύγουστο του 2016, λοιπόν, που κατά τα κυβερνοκαθάρματα «η συμφωνία είχε παγώσει», το ελλαδιστάν είχε στείλει «δεμένους» πίσω στην τουρκία 1.100 «παράνομους μετανάστες». Ως το τέλος της χρονιάς; Την επόμενη; Την μεθεπόμενη ως τώρα;

Το γεγονός είναι ότι οι φαιορόζ, παριστάνοντας τους ανθρωπιστές, κάνουν ότι και οι προηγούμενοι. Χρησιμοποιούν την «διμερή συμφωνία» κατά κύριο λόγο, και όχι την συμφωνία «ε.ε. – τουρκίας», για να απελαύνουν τους «παράνομους», για τους εξής λόγους:

Α) Οι «επαναπροωθήσεις» μ’ αυτό το deal είναι αόρατες. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους.

Β) Η συμφωνία ε.ε. – τουρκίας, όταν ο λόγος πάει στα νούμερα, φαίνεται κολοβή και αχαμνή. Αυτό επιτρέπει στην Αθήνα να ρίχνει στην ε.ε. το φταίξιμο (για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης) και να ζητάει διάφορα ανταλλάγματα.

Γ) Το δήθεν «ανθρωπιστικό προφίλ» (του στυλ «εμείς δεν κυνηγάμε τους μετανάστες») μένει ατσαλάκωτο. Ως γνωστό οι ίδιοι οι μετανάστες απαγορεύεται να έχουν φωνή στα μέρη μας.

Για έναν (όχι και τόσο…) περίεργο λόγο, αυτή η συμφωνία (που αποτελεί, ας το επαναλάβουμε, την βασιλική οδό των απελάσεων) «διέφυγε της προσοχής» διάφορων που δηλώνουν «φίλοι των μεταναστών». Οι οποίοι, υπηρετώντας την φτηνή πολιτική τους ατζέντα, ήθελαν οπωσδήποτε να υπάρχει ε.ε. μέσα στις απελάσεις· και δεν ήθελαν με τίποτα (γιατί άραγε;) να υπάρχει σκέτο ελληνικό κράτος… Που κάνει την δουλειά…

Δεν είναι ηλίθιοι στην Άγκυρα να σταματήσουν μια συμφωνία που δεν παίζει εδώ και 2 χρόνια!!! Σταματάνε κάτι που ισχύει!!! Όσο για τον φαιορόζ ρατσισμό; Μια χαρά την έχει βγάλει!!! Αφού τράβηξαν (τυχαία; εσκεμμένα;) όλη την «προσοχή» του ντόποιου αντιφασισμού οι μ.κ.ο. (καθόλου άμοιρες ευθυνών!) και όχι το ελληνικό κράτος και παρακράτος, δηλαδή το «επιτελείο», τι μπορεί να πει η ασταμάτητη μηχανή;

Μίλησε όταν έπρεπε. Φώναξε…. Μάταια.

Ο αιώνιος εχθρός 2

Παρασκευή 8 Ιούνη. Κοιτάξτε τους δρόμους τους… Είναι υπανάπτυχτοι… Τάδε έφη ο Erdogan προεκλογικά, κάνοντας σύγκριση τουρκίας – ελλάδας. Μπορεί να μην αρέσει, αλλά η ασταμάτητη μηχανή, έχοντας οδηγήσει όχι σε εκατοντάδες αλλά σε χιλιάδες χιλιόμετρα στην τουρκική επικράτεια, δυτικά, ανατολικά, βόρεια και σ’ ένα τμήμα του νότου, σε πόλεις και σε εξοχές, πάνω σε δύο ρόδες (ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις τον δρόμο…) το λέει με κάθε βεβαιότητα: έχει δίκιο! (Που να κοιτάξει κανείς την Πατησίων πριν και μετά την πλ. Αμερικής: όλη η ευρώπη στην άσφαλτο! Βουνά, λαγκάδια, κοιλάδες, όλα είναι εκεί!)

Αυτό που στο ελλαδιστάν είναι καμάρι, ας πούμε η «εθνική οδός» Κορίνθου Πατρών ή Αντίρριου – Ιωαννίνων (δρόμοι που έχουν πληρωθεί πολλαπλάσια απ’ το κόστος τους… θα τα πούμε με άλλη αφορμή), δηλαδή ένας κλειστός δρόμος διπλής κατεύθυνσης με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση, συν λ.ε.α., στην τουρκία είναι οι επαρχιακοί δρόμοι. Κι ούτε καν: συνήθως αυτοί οι επαρχιακοί έχουν τρεις λωρίδες plus λ.ε.α. Αυτό που στην τουρκία θεωρείται «οτοστράντα» έχει από τρεις έως πέντε λωρίδες κυκλοφορίας (plus λ.ε.α.) και, οπωσδήποτε, πλήρεις «σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών» κάθε 50 χιλιόμετρα. Σε κάθε κατεύθυνση. Δεν θα μιλήσει η ασταμάτητη μηχανή για την διαρκή συντήρηση των δρόμων εκεί… Θα πει όμως αυτό: διόδια; Λιγότερα δεν γίνονται!Ένα όταν βγαίνεις απ’ την Istanbul, κι άλλο ένα όταν μπαίνεις στην Ankara, μετά από 450 χιλιόμετρα… Κι αν είναι μέρες γιορτών και άρα μεγαλύτερης κίνησης; Όλα είναι free pass.

Ό,τι και να σκέφτεται κανείς για τον τουρκικό καπιταλισμό, οι δρόμοι (και, άρα, η κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων) δεν είναι πεδίο ιδιωτικής κερδοφορίας. Παρότι κατασκευάζονται από ιδιωτικές εταιρείες, οι δρόμοι είναι δημόσιοι…

Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό, που απλά μπορεί να κάνει την σύγκριση με το ελλαδιστάν ακόμα χειρότερη σε βάρος του. Λόγω εδαφικής έκτασης και ταξικής διαστρωμάτωσης αλλά και πολιτιστικής ποικιλομορφίας, τα τουρκικά καθεστώτα (φανερές ή κρυμμένες χούντες) έδωσαν μεγάλη έμφαση σε δύο τομείς, προκειμένου να διαμορφωθεί μια ορισμένη εθνική ενότητα / συνείδηση. Στους δρόμους (και τα τραίνα) σ’ όλη την επικράτεια· και στην τηλεόραση, όταν αυτή ήταν ο κυρίαρχος ιδεολογικός μηχανισμός.

Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα, όταν το τέλος του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου και, άρα, η ανάπτυξη του εμπορίου στην Ανατολία (προς τον Καύκασο και όχι μόνο) δημιούργησε μια δυναμική μικρο-μεσοαστική τάξη εκεί που πριν ήταν “η άκρη”, μια τάξη φραγκάτη αλλά και συντηρητική που ψήφιζε δαγκωτό ισλαμοδημοκράτες (: Erdogan), τα έργα οδοποιίας (και όχι μόνο) αναπτύχθηκαν εκρηκτικά κατά μήκος και κατά πλάτος της τουρκικής επικράτειας. Κι όχι μόνο η άσφαλτος, τα διαχωριστικά, ή οι «ροτόντες» διασταυρώσεις, που επιτρέπουν εύκολη έξοδο απ’ την ταχεία κυκλοφορία… Αλλά και η οδική σήμανση.

Εκείνο που εντυπωσιάζει κάθε ξένο οδηγό στους τουρκικούς δρόμους είναι ότι για να χαθεί πρέπει να είναι και στραβός και βλάκας· το καθένα μόνο του δεν είναι αρκετό! Το αντίθετο συμβαίνει στο ελλαδιστάν: αν είσαι ξένος και πλησιάζεις την Αθήνα απ’ την μεριά της Λαμίας, είναι πιθανότερο να καταλήξεις στον Πειραιά, παρά να οδηγηθείς στο κέντρο της Αθήνας. (Αυτό είναι εθνικό μυστικό!!!) Στην τουρκία, αντίθετα, σε οποιονδήποτε δρόμο, υπάρχει σαφέστατη σήμανση που σε στέλνει στο (εμπορικό) κέντρο μεγαπόλεων, μεσαίων πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών – ακόμα και οικισμών: sehir merkezi…

Επιπλέον («άχρηστη πληροφορία»;) σε κάθε αστική συγκέντρωση, πόλη ή κωμόπολη, υπάρχει σήμανση για το υψόμετρο και τον πληθυσμό…

Προφανώς όλα αυτά δείχνουν τη σχέση ανάμεσα στο τουρκικό «κατασκευαστικό κεφάλαιο» (ιδιαίτερα αναπτυγμένο, σε πολλούς και δύσκολους τομείς, άγνωστους στους έλληνες εθνικούς εργολάβους…) και στο τουρκικό κράτος, διαχρονικά. Η ελληνική εκδοχή αυτής της σχέσης δεν είναι ο κανόνας!!! Δρόμοι τύπου Εγνατία (όπου είτε είσαι ξένος είτε όχι είναι πολύ πιθανό να μείνεις από βενζίνη, αφού δεν υπάρχουν ούτε σταθμοί ούτε βενζινάδικα) ή Ιόνια οδός («ναι μωρέ, τώρα, όπου νάναι, θα τους φτιάξουμε τους σ.ε.α….»), που πέφτουν τα διόδια “κατά σύσταση και συρροή” επειδή τα αφεντικά έχουν ζόρια, θεωρούνται ντροπή για τον τουρκικό καπιταλισμό.

Μπορείς να τα «τρως» (ασφαλώς…) – αλλά όχι σε βάρος των πελατών…

(φωτογραφία: πάνω τουρκική οτοστράντα, κάτω επαρχιακός δρόμος, στα οροπέδια…)

Συρία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Η συμφωνία ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ουάσιγκτον σε ότι αφορά την πόλη Manbij στη βόρεια συρία δυτικά του Ευφράτη (ή, πιο σωστά, αυτά που είναι δημόσια γνωστά απ’ την όποια συμφωνία) επιβεβαιώνουν τα περιθώρια κινήσεων και ελιγμών που έχει το τουρκικό καθεστώς στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο. Δεν θα πρέπει, ωστόσο, να θεωρηθούν σαν μια «καινούργια» ή «τελική» κατάσταση στους συσχετισμούς της περιοχής. Οι λόγοι είναι αρκετοί.

Το αποτέλεσμα της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον είναι η αποχώρηση (ή το θέαμα της αποχώρησης…) των ypg/pkk απ’ την Manbij. Ωστόσο οι κούρδοι ένοπλοι μάτωσαν το καλοκαίρι του 2016 για την κατάληψη της αραβικής (και όχι κουρδικής) πόλης· υπό τις εντολές και με την βοήθεια (σε «βαριά όπλα» και διοικητές) της Ουάσιγκτον. Συνεπώς δεν θα αποχωρούσαν απ’ την Manbij χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα (απ’ την μεριά των ηπα και των συμμάχων τους). Αυτά θα πρέπει να βρεθούν, και δεν είναι δύσκολο… Παρόλα αυτά, ακόμα και με ανταλλάγματα, οι «πολιτικές θέσεις» του pkk στη βόρεια συρία αδυνατίζουν όταν δείχνει με κάθε αφορμή πόσο «πιστό» είναι στις αμερικανικές εντολές…

Το άλλο θέμα είναι αυτό: ακόμα και σαν κατοχικός στρατός οι ypg/pkk μπορούσαν να λένε ότι βρίσκονται στην Manbij σαν «ντόπιοι αντιτρομοκράτες» – κατά του isis. Με την βοήθεια, φυσικά, των αμερικανικών όπλων. Τώρα που αποχωρούν τι είναι που νομιμοποιεί την αμερικανική (και γαλλική) κατοχή της πόλης; Η βοήθεια προς τα τοπικά αραβοσυριακά κλαν; Δεν θα πρέπει να παραδοθεί η περιοχή στις αρμοδιότητες του συριακού στρατού; Θα πρέπει…

Δεν ξέρουμε ούτε το περιεχόμενο της συμφωνίας Άγκυρας – Ουάσιγκτον, ούτε τους όρους της· ούτε, κατά συνέπεια, μπορούμε να προβλέψουμε τι απ’ αυτήν θα υλοποιηθεί και πότε. Ωστόσο, με δεδομένο ότι η Άγκυρα ανήκει ακόμα στο μπλοκ της Αστάνα, του οποίου τα υπόλοιπα μέλη (συμπεριλαμβανομένης της «αόρατης» Δαμασκού…) ασφαλώς και είναι ενημερωμένα, αυτή η συμφωνία μπορεί να αποδειχθεί «ένας πόντος που ξηλώθηκε» – εναντίον του αμερικανικού σχεδιασμού.

Πρόωρο να το πούμε με σιγουριά. Απλά το σημειώνουμε σαν ενδεχόμενο.

Ασία – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ενόσω, για ένα εξάμηνο απ’ την αρχή του χρόνου, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει μπλέξει στην κορεατική «επίθεση ειρήνης» με πρωταγωνιστές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ έχοντας βραχυκυκλώσει ως προς τους άμεσους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του στα πέριξ, φαίνεται πως έχει χάσει έδαφος και στο ακόμα πιο «κύριο» πεδίο μάχης στον Ειρηνικό. Στη νότια θάλασσα της κίνας.

Αν δει κανείς τον χάρτη των κινεζικών αξιώσεων κυριότητας και ελέγχου σ’ όλη αυτή τη θαλάσσια ζώνη, είναι πράγματι τερατώδεις – από ιμπεριαλιστική άποψη. Ειδικά απέναντι στο βιετνάμ και, σε δεύτερο βαθμό, στις φιλιππίνες. Η τακτική του Πεκίνου φαίνεται ότι είναι αφενός να κατοχυρώσει στρατιωτικά τον έλεγχο της περιοχής και, στη συνέχεια, να κάνει διακρατικές συμφωνίες κοινών οικονομικών project εκμετάλλευσής της, με τα κοντινά ασιατικά κράτη. Είναι ένα είδος «καλόκαρδου νταβατζή».

Απέναντι η Ουάσιγκτον παριστάνει τον υπερασπιστή της ελευθερίας, με έναν τρόπο που δεν κάνει καν τον κόπο να κρύψει ότι αυτό που υπερασπίζεται είναι η παγκόσμια ναυτική υπεροχή της. Και το κάνει στρατιωτικά· ή, σε κάθε περίπτωση, μόνο έτσι μπορεί να κινηθεί. Αυτός ο νταβατζής δεν έχει φήμη καλής καρδιάς, ειδικά στην ανατολική ασία: πόλεμοι στο βιετνάμ, την καμπότζη, το λάος… Γι’ αυτό τώρα θέλει να εμφανίζεται σαν «ιδεολόγος».

Τους προηγούμενους μήνες το Πεκίνο κατάφερε να προχωρήσει στην στρατιωτικοποίηση διάφορων τεχνητών νησιών που έχει κατασκευάσει, και να αρχίσει την χρήση τους για «ασκήσεις». Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον έκανε καταγγελίες. Όμως καμία απ’ τις επιμέρους κινεζικές κινήσεις δεν ήταν τόσο «χοντρή» ώστε να μπορεί η Ουάσιγκτον να απειλήσει στρατιωτική τιμωρία. Τα χίλια τσιμπίματα καρφίτσας πέτυχαν τελικά αυτό που παραδέχτηκε ο αμερικάνος ναύαρχος Philip Davidson στα τέλη Απρίλη μιλώντας στο αμερικανικό κογκρέσσο:

…Οι οχυρώσεις των νησιών έχουν ολοκληρωθεί. Οι αεροδιάδρομοι είναι έτοιμοι. Τα λιμάνια περιμένουν. Το μόνο που πρέπει να κάνει η Κίνα από τώρα και μετά είναι απλά να μετακινεί τα πλοία και τα αεροπλάνα της… Με λίγα λόγια η Κίνα μπορεί τώρα να ελέγχει την νότια κινεζική θάλασσα σε οποιαδήποτε περίπτωση, εκτός από έναν πλήρη πόλεμο με τις ηπα…

Είναι αναμενόμενο απ’ τους καραβανάδες να χοντραίνουν στα λόγια τις καταστάσεις για να ανεβάζουν την δική τους χρησιμότητα. Ωστόσο μη αμερικάνοι «τρίτοι» παραδέχονται ότι στο πρώτο εξάμηνο του 2018 το Πεκίνο προχώρησε πολύ γρήγορα τις στρατιωτικές κινήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, είτε με την μορφή ολοκλήρωσης υποδομών, είτε με αλλεπάλληλες ασκήσεις.

Ινδο – Ειρηνικός

Πέμπτη 7 Ιούνη. Ο αμερικάνος ναύαρχος Davidson (πιο πάνω) μίλησε το κογκρέσσο επ’ ευκαιρία της ορκομωσίας του σαν «αρχηγού του αμερικανικού στόλου» όχι στον Ειρηνικό, αλλά (πλέον) στον Ινδο-Ειρηνικό. Η Ουάσιγκτον (αυτό περιγράφεται άλλωστε και στο νέο «δόγμα εθνικής ασφάλειας» της) προσπαθεί να επεκτείνει (ακόμα και τυπικά, μέσω ονοματοδοσιών) την γραμμή αντιπαράθεσης· και φαίνεται πως θεωρεί το Νέο Δελχί στρατηγικό σύμμαχο σ’ αυτήν την επέκταση. Είναι, όμως, έτσι;

Μιλώντας πριν 5 ημέρες σ’ ένα απ’ τα πολλά και διάφορα διεθνή φόρουμ ασφάλειας, τον διάλογο Shangri-La, στη Σιγκαπούρη, ο ινδός πρωθ. Narendra Modi περιέγραψε μια διαφορετική, και πάντως όχι συγκρουσιακή αντίληψη για την «στρατηγική ασφάλειας» στον ινδικό – ειρηνικό· σε σχέση με εκείνη του «τρελού σκύλου» Mattis, στην δική του ομιλία.

Πριν 20 ή ακόμα και 15 χρόνια, ο ινδικός και ο κινεζικός καπιταλισμός θεωρούνταν ότι βρίσκονται περίπου στο ίδιο επίπεδο «ανάπτυξης». Και ότι θα κινούνταν με περίπου παρόμοια ταχύτητα. Εν έτει 2018 η σύγκριση είναι συντριπτική – σε βάρος του ινδικού καπιταλισμού. Παρότι έχει κάνει κι αυτός βήματα «ανάπτυξης» τα κινεζικά άλματα τον έχουν αφήσει πολύ πίσω. Οι αιτίες γι’ αυτό το «άνοιγμα της ψαλίδας» είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δεν θα τις αναφέρουμε αυτή τη στιγμή.

Η σημαντική (και αυξανόμενη) υστέρηση έναντι του Πεκίνου είναι ένα δεδομένο που το ινδικό καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει πολύ σοβαρά υπόψη του, παρότι υπάρχουν και συνοριακές και ιστορικές διαφορές / αντιπαλότητες με το κινεζικό. Απ’ την άλλη μεριά, για τις ινδικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, το να γίνει το Νέο Δελχί εξάρτημα της Ουάσιγκτον δεν είναι η λύση… Συνεπώς ο Modi, παρότι κατηγόρησε «κάπως» το Πεκίνο για τις επιχειρήσεις του στη νότια θάλασσα της κίνας, εξέθεσε μια «αρχιτεκτονική ασφάλειας» με όλους μέσα: και το Νέο Δελχί, και την Ουάσιγκτον, και το Πεκίνο και την Μόσχα. Με διάφορους τρόπους ο Modi επιβεβαίωσε την «στρατηγική ανεξαρτησία» του ινδικού καπιταλισμού και την παράδοση της «ανεξάρτητης πολιτικής» του. Όπως ήταν αναμενόμενο αυτά δεν ήταν όσα θα ήθελε να ακούσει ο Mattis…

Επιπλέον το Νέο Δελχί συμμετέχει στο «σύμφωνο της Σαγκάης»… Ακόμα κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί μια «συμπαγής στρατιωτική συμμαχία», ούτε το νατο είναι πλέον κάτι τέτοιο…

Ευρασία

Πέμπτη 7 Ιούνη. Το πλήθος και η ένταση των πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών και πολιτιστικών κρατικών καπιταλιστικών σχέσεων, συμφωνιών, σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ασία (ως τις όχθες της στην ανατολική Μεσόγειο – να το θυμάστε πάντα αυτό!) με την οργανική συμμετοχή και της «ευρασιατικής» ρωσίας είναι τόσο μεγάλα που θα χρειαστεί μελλοντικά μια αναλυτική αναφορά, πέρα απ’ την ασταμάτητη μηχανή.

Οι αλλαγές στους συσχετισμούς δύναμης βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη· ακόμα κι αν γίνονται μέσα στην ομίχλη της (πρωτοκοσμικής) ιδεολογίας και της (εξίσου πρωτοκοσμικής) νοσταλγίας της ηγεμονίας της. Που, στο τέλος, κομματιάζεται, σπάει σε «ψιλά», γίνεται εθνικιστική (φασιστική) νοσταλγία «μεγαλείου».

Σ’ ένα πρόσφατο 100σέλιδο βιβλίο του με τον προκλητικό τίτλο «Έχασε η Δύση;» ο Kishore Mahbubani, πρώην πρεσβευτής της σιγκαπούρης στον οηε και νυν καθηγητής πανεπιστημίου, συμπυκνώνει τις παρατηρήσεις του:

«…Κοιτώντας τους τελευταίους 18 αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας, η πρόσφατη σχετική υπεροχή του δυτικού πολιτισμού απέναντι σ’ όλους τους άλλους είναι μια σημαντική ιστορική παρέκκλιση. Όλες οι παρεκκλίσεις τέτοιου είδους κάποτε τελειώνουν, κι αυτό είναι που συμβαίνει τώρα…»

Παρότι υπάρχουν αξιοσημείωτες πολιτιστικές διαφορές, δεν πρόκειται για «σύγκρουση πολιτισμών»! Η χριστιανική δύση, και ειδικά η προτεσταντική φράξια του χριστιανισμού, έκανε ένα «δηλητηριώδες δώρο» σ’ όλον τον πλανήτη· κι αυτό το «δώρο» εξαπλώθηκε και εγκαταστάθηκε παντού: τον καπιταλισμό. Μετά απ’ αυτό, δεν πρόκειται για ζητήματα πολιτιστικής υπεροχής· αλλά για ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς κσι συγκρούσεις.

Ένας άλλος πανεπιστημιακός, διευθυντής κινεζικού ινστιτούτου που ασχολείται με τους «δρόμους του μεταξιού», ο Xiang Lanxin, το είχε πει σαφώς πιο πολιτικά μιλώντας στον διάλογο Shangri-La πριν 2 χρόνια: δημιουργείται ένας μετα-Βεστφαλιανός κόσμος…

(Για την θεία Λίτσα μην ανησυχεί κανείς: είναι προ-Βεστφαλιανά σκαρφαλωμένη πάντα στην “χρυσή βίδα / κέντρο του κόσμου” και ασχολείται με τα γνωστά, καμαρωτά καμαρωτά…)

Λευτερία στους χουντοκαραβανάδες!

Τρίτη 5 Ιούνη. Δεν μας κάνει καμία εντύπωση που (μπορεί και με «σφιγμένη καρδιά»… αλλά, ξέρετε τώρα, «η εξωτερική πολιτική είναι δύσκολο πράγμα»… ελεείστε, λοιπόν, τους εθνικόφρονες!) το ελλαδιστάν έκανε ό,τι περισσότερο μπορούσε για να δείξει σ΄ όλο τον γαλαξία ότι όταν κάποιος κάνει πραξικόπημα σε «αιώνιο εχθρό» (ή σκέτο εχθρό) μπορεί να υπολογίζει βάσιμα στην ελληνική υποστήριξη. Ούτε ότι τους 8 «αγωνιστές της χούντας» τούρκους καραβανάδες θα τους προστατεύουν οι ειδικές δυνάμεις της στρατοαστυνομίας μέχρι να φύγουν (αν φύγουν) μας κάνει εντύπωση. Το έχουμε γράψει άλλωστε: «έδωσαν» οι τύποι ό,τι ήξεραν για τον τουρκικό στρατό, και για αντάλλαγμα πήραν την «φιλία» του ελληνικού καθεστώτος. It’s a deal…

Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι ότι το τουρκικό καθεστώς πίστεψε, έστω και προς στιγμήν, ότι ο ψόφιος κοριός (ή οποιοσδήποτε άλλος απ’ την ελληνική καθεστωτική πολιτική σκηνή) έχει «λόγο τιμής»!!! Μην κουβεντιάσουμε καν γι’ αυτόν τον βροντόσαυρο που λέγεται «δημοκρατική συνείδηση» – αυτό το είδος εξαφανίστηκε προ πολλού ρεεεεεεε!

Σιγά!!!

(Φωτογραφία: Μαλακία τους που παραδόθηκαν! Αν δοκίμαζαν να έρθουν στο ελλαδιστάν, μα 100 θα ήταν; μα 1000; τώρα θα είχαν καβατζωθεί σαν ήρωες….

Για να το πούμε όπως ακριβώς το νοιώθει η ελληνική εθνική ψυχή αλλά ντρέπεται να το φωνάξει: Ερντογάν, δώσε μας όλους τους χουντικούς σου και πάρε πίσω τους πρόσφυγες και τους μετανάστες!!!)

Το όνομά της!

Τρίτη 5 Ιούνη. Η θεία Λίτσα κοντεύει να πάθει πολλαπλή κβαντική σύζευξη! Έχει κλείσει εισιτήριο για καμιά δεκαριά σημερινά τοπικά συλλαλητήρια – και, απ’ την στιγμή που βγήκε απ’ την κρυψώνα της, κάτω απ’ το κρεβάτι, φαίνεται ικανή να το καταφέρει: να πάει σ’ όλα, ταυτόχρονα! Χαλκίδα, Κέρκυρα ή Κατερίνη, δεν ξέρω που ακριβώς θέλεις να πας, η εθνική ανάταση πολλά σου δίνει, να κάνεις βόλτες by φασιστοbus θα τραγουδούσαν οι Τρύπες για την περίσταση – αν υπήρχαν ακόμα.

Φαίνεται ότι κανείς δεν παίρνει τοις μετρητοίς την δέσμευση του ψόφιου κοριού (στο κόμμα του) ότι δεν θα έρθει στην (τωρινή..) βουλή καμία συμφωνία· ούτε του ψεκασμένου τον όρκο ότι θα ρίξει το “ειδικό πολιτικό βάρος του” (το κήτος του δηλαδή) και θα εμποδίσει οποιαδήποτε προδοσία. Κανείς επίσης (η θεία Λίτσα σίγουρα) δεν συζητάει το ενδεχόμενο να πάρει σβάρνα τα ελληνικά συλλαλητήρια κανάς Ορμπάν, και να παίξει τρελή εμψύχωση από ουγγαρία μεριά…

Εν πάσει περιπτώσει, ακόμα και χωρίς καθαρόαιμες διεθνείς φασιστικές βοήθειες, αυτό που θα διευκόλυνε εντελώς την ελληνική τακτική είναι μια απόπειρα πραξικοπήματος, εναντίον του Zaev, στη δημοκρατία της μακεδονίας. Τα υπόλοιπα, μα τα χίλια καλοστημένα συλλαλητήρια, θα τα αναλάμβανε η εντόπια ανεξάρτητη δικαιοσύνη…

Αυτή ξέρει!