Μέση Ανατολή – και όχι μόνο

Τρίτη 9 Απρίλη. Όταν η Τεχεράνη έκλεινε την συμφωνία με την Δαμασκό για το λιμάνι στη Λατάκεια, υποθέτουμε ότι δεν περίμενε ένα ζεστό χειροκρότημα απ’ τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ!

Ωστόσο, απ’ την μια μεριά το στρίμωγμα του άξονα και των συστατικών του κρατών· κι απ’ την άλλη η πολύπλευρη αξιοποίηση της ως τώρα νίκης στο συριακό πεδίο μάχης απ’ το μπλοκ της Αστάνα, (εκτιμάμε ότι) προκαλεί την επέκταση (και την εντατικοποίηση) της γραμμής αντιπαράθεσης “ανατολική Μεσόγειος – Ειρηνικός”.

Κατ’ αρχήν, στη δυτική άκρη της, αυτή η γραμμή φτάνει ήδη στη λιβύη – σχεδόν με συνεχή τρόπο. Στο κέντρο της, στα υψίπεδα του Ινδοκούς, οι ταλιμπάν, είτε με είτε χωρίς διαπραγματεύσεις με την Ουάσιγκτον είναι σε θέση μεσοπρόθεσμα να “σπάσουν” την αμερικανική διάταξη. Και πέρα απ’ την κορεατική χερσόνησο (που ήταν ως τώρα η φανερή ανατολική άκρη της γραμμής αντιπαράθεσης) προστίθεται τώρα και η ταϊβάν. Ενώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, η βενεζουέλα (και το μπλοκ του Καράκας).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει αρκετά μειονεκτήματα σ’ αυτή τη φάση, έχει όμως ένα τακτικό πλεονέκτημα: ένα μόνο (τυπικά τουλάχιστον) κέντρο σχεδιασμού και αποφάσεων, στην Ουάσιγκτον. Χάρη σ’ αυτό μπορεί να προκαλεί “τριβές” σε διάφορα σημεία όλων των γραμμών αντιπαράθεσης (συνήθως αποτυχημένες μεν, δημιουργώντας “εκκρεμότητες” δε…) σχετικά εύκολα. Απ’ την άλλη μεριά, οι αντίπαλοι ιμπεριαλισμοί, πρέπει να συντονίζουν τις προτεραιότητες (και τις δυνατότητές) τους μέσα απ’ την συνεννόηση πολλών και διάφορων πρωτευουσών. Πεκίνο, Μόσχα, Σεούλ, Πγιονγιάνγκ, Τεχεράνη, Βαρδάτη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός, Τομπρούκ (για τον λίβυο Haftar), Καράκας, Αβάνα, Μανάγκουα…

Στο βαθμό που δεν υπάρχει ενοποιημένο «κέντρο αποφάσεων» απ’ αυτήν την μεριά, είναι πιθανό να εμφανίζονται κάποιες «ασυνέχειες» πρακτικά. Αυτό αφορά ειδικά τη μέση Ανατολή, όπου το μιλιταριστικό, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ μοιάζει να προσπαθεί – με βιασύνη – να αξιοποιήσει τα όποια «τακτικά κενά» εμφανίζει το μπλοκ της Αστάνα.

Τώρα: επειδή η Μόσχα (κατ’ αρχήν στρατιωτικά) και το Πεκίνο (κατ’ αρχήν οικονομικά) βρίσκονται παντού, σε όλα αυτά τα επιμέρους μέτωπα, η όποια ενοποίηση (των τακτικών κινήσεων) ή/και ο συντονισμός τους θα προκύψει κατ’ αρχήν γύρω απ’ αυτά τα καθεστώτα, στο βαθμό που μια δράση σε ένα σημείο (θα) επηρεάζει την κατάσταση σ’ ένα άλλο. Κι αυτό οδηγεί την ασταμάτητη μηχανή στο ερώτημα αν υπάρχει περίπτωση ο ρωσικός στρατός να εμφανιστεί (πάντα μέσα από διακρατικές συμφωνίες…) είτε στο ιράκ, είτε στο λίβανο, είτε και στα δύο κράτη…

Πολυδιάστατες συμμαχίες

Τρίτη 9 Απρίλη. Στη χτεσινή συνάντηση Erdogan – Putin στη Μόσχα (η τρίτη απ’ τις αρχές του 2019 – το 2018 είχαν συναντηθεί εφτά φορές…) πολλά θα κουβεντιάστηκαν, αρκετά θα αποφασίστηκαν· αλλά τα περισσότερα θα φανούν στην πράξη. Ένα απ’ αυτά θα πρέπει να ήταν, οπωσδήποτε, η λιβύη· όπου Άγκυρα και Μόσχα φαίνεται να είναι αντίπαλες…

Είναι κι αυτό ένα δείγμα του «πολυκεντρισμού» που χαρακτηρίζει τους αντίπαλους των αμερικανικών σχεδίων. Ο τουρκικός ιμπεριαλισμός θα ήθελε αλλά δεν έχει πια ελπίδες ή δυνατότητες στη λιβύη (σε αντίθεση με τον ρωσικό), έχει όμως τον απαιτούμενο ρεαλισμό ώστε να αναγνωρίσει τους συσχετισμούς δύναμης εκεί. Erdogan και Putin γνωρίζονται αρκετά ώστε να συμφωνήσουν ότι η «σουνιτική επιρροή» της Άγκυρας δεν εμποδίζεται απ’ τον λίβυο Haftar αλλά απ’ τον αιγύπτιο Sisi. Κι αυτός είναι κυρίως πρόβλημα της Άγκυρας (όπως επίσης της Τεχεράνης αλλά και της Χαμάς, άσχετα αν αυτή η τελευταία είναι αναγκασμένη να το καταπίνει..) κι όχι της Μόσχας. Αν μπορούν να το λύσουν αυτοί που το έχουν, καλώς. Αν όχι, θα ζήσουν μ’ αυτό…

Απ’ την άλλη μεριά στη βενεζουέλα τα δύο καθεστώτα (τουρκικό και ρωσικό) βρίσκονται στην ίδια μεριά. Και όχι μόνο στη βενεζουέλα. Μπορεί να χαλάσει την καρδιά των ελλήνων φίλων του, αλλά σήμερα ο Evo Morales, πρόεδρος της βολιβίας, θα βρίσκεται στην Άγκυρα για επίσημη επίσκεψη για δουλειές· όχι για δημόσιες σχέσεις.

Ο Morales ανταποκρίνεται στην πρόσκληση που του μετέφερε ο τούρκος αντιπρόεδρος Fuat Oktay τον περασμένο Γενάρη, όταν συναντήθηκαν στο Καράκας…

Young, gifted ‘n’ black

Δευτέρα 8 Απρίλη. Ένα δυνατό mix (του Amerigo Gazaway) με Aretha Fraklin και Black Star. Soul και hip hop· σα να λέμε η μάνα και η κόρη. Αν η Aretha δεν χρειάζεται συστάσεις, οι Yasiin Bey (Mos Def) και Talib Kweli είναι γεννήματα του Brooklyn.

Αυτά, και καλή βδομάδα.

Παλαιστίνη 1

Δευτέρα 8 Απρίλη. Το τέλος της τραγικής φάρσας (δυστυχώς και οι δύο λέξεις αποδίδουν μαζί την πραγματικότητα) περί “δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους” δεν πρόκειται να έρθει όταν το φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ θα προσαρτήσει την “περιοχή Γ” (area C) της κατεχόμενης δυτικής Όχθης. Αυτό το τέλος ήρθε όταν ο Αραφάτ έβαζε την υπογραφή του στις «συμφωνίες του Όσλο», το 1993 και το 1995. Γιατί με την συγκατάθεση μιας «παλαιστινιακής αρχής» και με αντάλλαγμα τα λιλιά μιας “προεδρικής καρέκλας” και τις πολιτικές προσόδους μιας κλίκας που παριστάνει την “αρχή”, το Τελ Αβίβ εξασφάλισε τις προϋποθέσεις για την εξέλιξη και την ολοκλήρωση του απαρτχάιντ.

Με τις «συμφωνίες του Όσλο» η δυτική Όχθη χωρίστηκε σε τρεις «περιοχές» (την Α, την B, και την C) ανάλογα με το νομικό καθεστώς που θα ίσχυε στην κάθε μία. Η area C αφορά το 61% της έκτασης της δυτικής Όχθης, περιλαμβάνει και την ανατολική Ιερουσαλήμ, και σ’ αυτήν κατοικούν ήδη περίπου 400.000 έποικοι (και ακόμα περίπου 300.000 παλαιστίνιοι). Είναι υπό την απόλυτη δικαιοδοσία του Τελ Αβίβ – εκτός απ’ τα ζητήματα εκπαίδευσης και υγείας, που τα διαχειρίζεται η «παλαιστινιακή αρχή». Είναι σαφές ότι το φασιστικό κατοχικό καθεστώς άφησε το κόστος της «κοινωνικής αναπαραγωγής» των παλαιστινίων πληβείων στην «παλαιστινιακή αρχή» (δηλαδή στους χορηγούς της και στην ανθρωπιστική βοήθεια του οηε) ώστε να κάνει οικονομία· και ανέλαβε όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή τον αστυνομικό, στρατιωτικό και χωροτακτικό / πολεοδομικό έλεγχο.

Στην πρώτη απ’ τις εκδηλώσεις του project Παρασκευές για την Παλαστίνη / ενάντια στον ελληνικό ιμπεριαλισμό του «συμβουλίου για την εργατική αυτονομία», στις 23 Νοέμβρη του 2018, προβάλαμε video με ομιλία του ισραηλινού εξόριστου αντιφασίστα ιστορικού Ilan Pappe. Η ομιλία είχε γίνει κάποια στιγμή το 2017, στην Ουάσιγκτον. Εκεί ο Pappe, πολύ καλός γνώστης της ρατσιστικής πολιτικής του Τελ Αβίβ και των κρατικών σχεδίων, το είχε διατυπώσει όχι σαν δυσοίωνη πρόβλεψη αλλά σαν βεβαιότητα: η area C θα προσαρτηθεί απ’ το ισραηλινό κράτος. Ο Pappe το ήξερε (ή το τεκμηρίωνε) απ’ το 2017 – το πότε θα ολοκληρωνόταν και πρακτικά ήταν γι’ αυτόν, απλά, ζήτημα χρόνου.

Γι’ αυτό «κομματιάστηκε» η κατεχόμενη δυτική Όχθη απ’ τα ‘90s. Για να προχωρήσει το ισραηλινό φασιστικό καθεστώς την επέκτασή του· αφήνοντας στην «παλαιστινιακή αρχή» ένα μπαντουστάν γύρω απ’ τη Ραμάλα, και ίσως λίγες ακόμα περιοχές της area A…

(φωτογραφία: Ο χάρτης δείχνει την area C: οι περιοχές με σκούρο μπλε είναι απαγορευμένες για τους παλαιστίνιους, και με το θαλασσί υπάρχουν περιορισμοί· ημι-απαγορεύσεις. Οι λευκές περιοχές είναι οι areas A και B. Θύλακες αποκλεισμένοι (τα «μπαντουστάν» του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ) όπου δεν μπορεί κανείς παλαιστίνιος να μετακινηθεί απ’ τον ένα στον άλλο χωρίς την άδεια της ισραηλινής στρατο/αστυνομίας).

Παλαιστίνη 2

Δευτέρα 8 Απρίλη. Η ανατολική Ιερουσαλήμ που το ψοφιοκουναβιστάν παραχώρησε στο ισραηλινό κράτος περιλαμβάνεται στην area C. Τόσο αυτή η παραχώρηση όσο και εκείνη των συριακών (και κατεχόμενων απ’ τον ισραηλινό στρατό) υψωμάτων του Golan είναι επίδειξη της κλιμάκωσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου: «νομιμότητα» είναι ό,τι αποφασίζει ο ισχυρότερος… Συνεπώς βρισκόμαστε ήδη στην αρένα της καθολικής σύγκρουσης όπου θα πρέπει να αποδειχθεί παγκόσμια, και χωρίς αμφισβήτηση (άρα με στρατιωτικά μέσα) ποιός / ποιοί είναι εκείνοι που θα καθορίσουν τις επόμενες δεκαετίες τη διεθνή νομιμότητα – με βάση τα δικά τους κατ’ αρχήν συμφέροντα.

Σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα, η προσάρτηση της area C θα γίνει επίσημα μέσα απ’ την μεθόδευση αυτού που το ψοφιοκουναβιστάν ονομάζει «deal του αιώνα». Η «παλαιστινιακή αρχή» θα το απορρίψει, αφού μεταξύ άλλων προβλέπει αποχώρηση των παλαιστινίων απ’ την δυτική Όχθη και «αυτο-εξορία» τους στην ιορδανία, όπου υποτίθεται θα τους παραχωρηθεί γη για να φτιάξουν «κράτος» (με αντάλλαγμα για το καθεστώς του Αμμάν την παραχώρηση ίδιας έκτασης απ’ την σαουδική αραβία…) Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό το «deal» θα απορριφθεί και απ’ το Αμμάν και απ’ το Ριάντ (ο τοξικός έχει παροπλιστεί απ’ τον βασιλιά πατέρα του), αλλά Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον δεν χολοσκάνε. Το deal είναι πρόσχημα, και η απόρριψή του θα χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία: Ε, αφού δεν σας αρέσει το σχέδιό μας, τι να κάνουμε; Θα προσαρτηθούν τα κατεχόμενα…

Είναι προφανές πως όλα αυτά προχωρούν με βιασύνη, μιας και πρέπει να ολοκληρωθούν πριν ζεσταθεί η προεκλογική περίοδος στις ηπα (το 2020). Όμως τι σημαίνει να «ολοκληρωθούν»; Όλα αυτά (και στην πράξη η με κάθε τρόπο βία και κατοχή της Παλαιστίνης εδώ και 70 χρόνια) βρίσκονται υπό την αίρεση των ευρύτερων συσχετισμών δύναμης όπως αυτοί εξελίσσονται ήδη· καθώς και των αποτελεσμάτων του 4ου παγκόσμιου στην ευρύτερη περιοχή επί του εδάφους.

Είναι, όμως, δυνατόν να δεχτούμε ότι η δικαίωση της παλαιστινιακής αντίστασης θα γίνει μέσα από ένα γενικευμένο αιματοκύλισμα; (Όσοι υποστηρίζουν ότι την «απελευθέρωση» της Παλαιστίνης θα την φέρει ο συριακός, ο ιρανικός (ή και ο ρωσικός) στρατός θα πρέπει να σκεφτούν στα σοβαρά και σαν ενήλικες αν μετά από ένα τέτοιο μακελειό θα έχουν μείνει ζωντανοί για να απελευθερωθούν…)

Λέμε κατηγορηματικά όχι!!! Μπορεί να είμαστε αυτή τη στιγμή λίγοι και αδύναμοι, ωστόσο μέσα στα επείγοντα αντι-ιμπεριαλιστικά καθήκοντά μας και σε απόλυτη συνέπεια με τις πολιτικές μας αρχές και την πολιτική μας καταγωγή, είναι όχι μόνο η υπεράσπιση της παλαιστινιακής αντίστασης όπως εξελίσσεται μέσα απ’ την «Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής», αλλά κι αυτό: η υποστηρίξη του αγώνα για ένα και μόνο ένα δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη, για εβραίους και παλαιστίνιους άραβες απο κοινού, με ελεύθερη την επιστροφή των παλαιστίνιων προσφύγων. Η υποστήριξη του αγώνα ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ!

Φαίνεται αντιφατικό απ’ την μια να διαπιστώνουμε την όξυνση του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, και απ’ την άλλη να αναθέτουμε στους εαυτούς μας τέτοιου είδους καθήκοντα; Όχι. Όπως αντι-ιμπεριαλισμός δεν σημαίνει να διαλέγει κανείς εκείνους που νομίζει σαν «φιλικούς» ιμπεριαλισμούς (!!!), έτσι και ο τερματισμός του απαρτχάιντ και η αποκατάσταση των βασικών αστικών ελευθεριών για όλους, απ’ το ποτάμι ως την θάλασσα, είναι ο μόνος έντιμος προσανατολισμός που δεν βρωμάει αίμα (ό,τι και να λέει το ισραηλινό φασισταριό).

Παλαιστίνη 3

Δευτέρα 8 Απρίλη. Να θυμίσουμε, επιπλέον, ότι το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος είναι στενός σύμμαχος και του Τελ Αβίβ, και της Ουάσιγκτον (και του Καΐρου, ίσως όχι τόσο σφικτά) και ότι ποντάρει τον ιμπεριαλισμό του πάνω στους δικούς τους;

Να θυμίσουμε ότι αυτά δεν είναι αστεία, κι αν τ’ αφήνεις να προχωρήσουν έρχονται καταπάνω σου;

Δεν είμαστε εμείς κουραστικοί με τις επαναλήψεις. Η πραγματικότητα είναι φρικαλέα…

Αβίαστο συμπέρασμα

Δευτέρα 8 Απρίλη. Στην αρχή ήρθε ένα κοντέινερ. Μικρό μεν, κοντέινερ δε. Μετά ήρθαν υπήκοοι του αυτοκράτορα Xi και αγόραζαν όχι σπίτια αλλά κτίρια ολόκληρα. Στο τέλος ήρθαν και οι λιμενόμπατσοι (μάλλον σε αναγνωριστική αποστολή)· και οι μπάτσοι ξηράς δεν γούσταραν. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι, τελικά, στα Εξάρχεια δεν θα γίνει σταθμός μετρό. Λιμάνι θα γίνει. Θάρθει και η cosco… Άντε μπας και φυσήξει λίγο θαλασσινό αεράκι απ’ την Πατησίων. Και όταν οι λάτζες θα πηγαινοέρχονται στο κανάλι της Πανεπιστημίου – αφού δεν θα πεζοδρομηθεί ας γίνει κανάλι – και οι γλάροι θα ζευγαρώνουν χαρούμενα στο λόφο του Στρέφη, θα αποδειχθεί πόσο προφητικό ήταν το παλιό επαναστατικό σύνθημα:

Κάτω απ’ την άσφαλτο είναι η παραλία!!!

Τρομοκράτες

Κυριακή 7 Απρίλη. Είναι γελοίο: ποτέ ως τώρα ένα κράτος δεν ανακήρυξε τον στρατό ενός άλλου “τρομοκρατική οργάνωση”! Αλλά για την “πολιτική” του ψοφιοκουναβιστάν η γελοιότητα είναι οργανικό στοιχείο. Πολύ περισσότερο που υπάρχει τεράστια δυσκολία να κατασκευαστούν καινούργιες λέξεις / έννοιες που να δαιμονοποιούν τον εχθρό.

Συνεπώς, κατά πάσα πιθανότητα αύριο Δευτέρα (8 Απρίλη) το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών, δηλαδή ο “πομπηίας” (θα το θυμίζουμε: είναι ο plus 1 της συμμορίας των 3, σύμμαχος του ελλαδιστάν…), θα ανακηρύξει τους ιρανούς φρουρούς της επανάστασης «τρομοκρατική οργάνωση». Γιατί, στη βάση «υπολογισμών» που έγιναν μόλις το 2019, το ιράν – μέσω των φρουρών της επανάστασης – είναι υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον 608 αμερικάνων στρατιωτών στο ιράκ, απ’ το 2003 ως το 2011…

Υπονοείται ότι η Τεχεράνη παρείχε υποστήριξη σε κάποιες ένοπλες αντικατοχικές ιρακινές οργανώσεις; Ναι. Αλλά δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις· ας αφήσουμε το γεγονός ότι η ένοπλη αντίσταση εναντίον κατοχικού στρατού ως τώρα θεωρούνταν «τρομοκρατία» βασικά απ’ το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (οι παλαιστινιακές οργανώσεις) και τους συμμάχους του.

Δεν χρειάζονται συγκεκριμένες αποδείξεις, όπως δεν χρειάζονταν το 2001 ότι ο bin Laden είχε οργανώσει την επίθεση με τα πολιτικά αεροπλάνα, ή το 2003 ότι ο δικτάτορας του ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν είχε πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα. Η Ουάσιγκτον τραβάει την τελειωμένη πολιτικά «δικαιολογία της αντι-τρομοκρατίας» πέρα απ’ τα όριά της. Ενισχύοντας το πολεμικό, ιμπεριαλιστικό «πλαίσιο δράσης» της.

Σίγουρα ο διοικητής των επίλεκτων «Guds Force» Qasem Soleimani έχει γίνει μεγάλος μπελάς για όλο τον άξονα, όχι σκέτα σαν στρατιωτικός αλλά (αυτό είναι το χειρότερο) σαν στρατιωτικός / στρατηγικός διπλωμάτης. Και θα τον «καθάριζαν» με μεγάλη ευχαρίστηση, αν μπορούσαν να τον πλησιάσουν… κάπως…

Τώρα που θα ανακηρυχτεί «επικεφαλής τρομοκρατικής οργάνωσης» θα μπει επίσημα στη λίστα προς εξόντωση…

Ίσως και να επικηρυχτεί.

Η γκλίτσα του τσοπάνη

Κυριακή 7 Απρίλη. Μέχρι να “τελειώσει το νατο” ο κόκκινος Κατρού προλαβαίνουν τα αφεντικά του θα δείξουν την συμμαχική τους πειθαρχία και προσήλωση… Που; Στη μαύρη θάλασσα. Η νατοϊκή άσκηση “θαλάσσια ασπίδα 2019” ξεκίνησε εκεί προχτές και θα διαρκέσει ως τις 13 Απρίλη.

Αν και είναι καθιερωμένη ετήσια άσκηση, φέτος γίνεται μετά την απόφαση του νατο “να ενισχύσει την ουκρανία και την γεωργία”. Έτσι, παρότι το Κίεβο και η Τυφλίδα δεν ανήκουν στο νατο, θα συμμετάσχουν λιγάκι στη «θαλάσσια ασπίδα 2019». Αυτό είναι καινούργιο – και προβοκατόρικο.

Το θίξαμε στο παρελθόν, ας το θυμήσουμε: η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να «ανεβάσει την πίεση» κατά της Μόσχας στην ανατολική Μεσόγειο όσο πιο κοντά γίνεται στην Κριμαία. Η μαύρη θάλασσα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού απαιτεί την (αντιρωσική) συνεργασία της Άγκυρας, που δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το Αιγαίο είναι κάπως ευκολότερο, αφού υπάρχει η διαθεσιμότητα της Αθήνας. Που δείχνεται έμπρακτα.

Έχει ξαναπάρει μέρος ο ελληνικός ιμπεριαλισμός σε τέτοια κόλπα. Ήταν το 1919 και η «εκστρατεία της Κριμαίας» ήταν μέρος της δυτικής επίθεσης κατά των μπολσεβίκων. Αν και η πρωτοβουλία ερχόταν απ’ το Παρίσι, ο γίγαντας Βενιζέλος χάρηκε τόσο πολύ που (αρχικά) προσέφερε περισσότερο στρατό απ’ όσο θα έβαζαν οι γάλλοι…. Τελικά συμβιβάστηκε να στείλει περίπου τον ίδιο (2 μεραρχίες, συν 4 πολεμικά). Ο ελληνικός στρατός, όμως, αποδείχθηκε πιο πορωμένος απ’ τον γαλλικό: κάμποσες εκατοντάδες γάλλοι ναύτες στασίασαν και σηκώνοντας την κόκκινη σημαία ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους της Σεβαστούπολης. Ποιοι ανέλαβαν να τους «συνετίσουν»; Ένας ελληνικός λόχος…

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα εκείνης της «περιπέτειας»; Ατυχές λέει η επίσημη ιστορία, λέξη που είναι ο ευφημισμός της δεινής ήττας – και δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη της σχολικής ιστορίας… Ήταν «συντριβή μετ’ ιμπεριαλιστικών συμμαχικών επαίνων» – αλλά οι σχεδόν 400 (απ’ τον ελληνικό στρατό) που άφησαν τα κοκκαλάκια τους για χάρη του εθνικού συμφέροντος δεν το γιόρτασαν.

Εκατό χρόνια μετά ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και οι υπηρέτες του συνεχίζουν να τρίβονται… Εύκολο: ποιός τους εμποδίζει;

Όταν οι φονιάδες γίνονται αδιάφορη κοινοτοπία, τότε…

Κυριακή 7 Απρίλη. Ένα πλοίο με γερμανική σημαία, γερμανικής μκο, γερμανικής ιδιοκτησίας, με καπετάνιο απ’ το Αμβούργο. Έδρασε σε λιβυκή θάλασσα και ζητάει ασφαλές λιμάνι. Ωραία, να πάει στο Αμβούργο…

Αυτή ήταν η απάντηση του ιταλού φασίστα υπ.εσ. Salvini στο αίτημα του πλοίου sea eye να αποβιβαστούν 64 πρόσφυγες (ανάμεσά τους 10 γυναίκες, 5 παιδιά και ένα νεογέννητο μωρό) σε ιταλικό λιμάνι. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι μια πολιτική βιτρίνα ξεφωνημένα φασιστική όπως το ιταλικό κάθαρμα. Και η κυβέρνηση της Μάλτας τα ίδια λέει. Αυτή είναι, υποτίθεται, «κεντρώα».

Το ότι το φασιστικό (άσχετα από «ιδεολογία» και “μασκάρεμα”) θράσος έχει ξεφύγει οφείλεται στην κούραση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των όποιων αντιρατσιστικών δράσεων· αυτό είναι ολοφάνερο. Όμως όταν οι νεοφασίστες αποκτούν περιθώρια και, κυρίως, τα «κλειδώνουν» (σαν κράτος / παρακράτος που είναι) δεν υπάρχει «επόμενη γωνία» για να τους περιμένει κανείς ελπίζοντας σε καλύτερους συσχετισμούς. Αύριο και μεθαύριο θα είναι χειρότερα.