Brexit ολέ!

Πέμπτη 11 Απρίλη. Με τον βρετανικό λέοντα πάντα σφηνωμένο στην πόρτα της εξόδου, η ε.ε. πήρε μια απόφαση προκλητικής γενναιοδωρίας. Αντί για μια ακόμα παράταση στην παράταση ως τα τέλη Ιούνη που ζητούσε η δόλια κυρά May κατ’ εντολή του κοινοβουλίου της, της έδωσε – so large! – μια παράταση στην παράταση ως τις 31 Οκτώβρη! Πράγμα που σημαίνει ότι αν το κοινοβούλιό της και η ίδια την δεχτούν, θα πρέπει η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να συμμετάσχει … στις ευρωεκλογές! Κι αν δεν την δεχτούν; Θα πρέπει να αποχωρήσουν μαλλιοκούβαρα … αύριο!

Τι δηλητηριώδης (και καλά υπολογισμένη) γενναιοδωρία, ε; Αφού εδώ και σχεδόν 3 χρόνια η «κυβέρνα βρετανία» φεύγει, σε ενάμισυ μήνα θα συμπεριφερθεί σα να μένει! Θα το αντέξουν αυτό οι αποφασισμένοι brexiters; Θα ρίξουν την δόλια κυρά May (για την οποία λένε ήδη ότι δεν ήθελε την έξοδο και έκανε τα λιγότερα δυνατά γι’ αυτήν); Θα πηδήξουν στην κοντυνότερη θάλασσα ή στο κοντινότερο ποτάμι με πέτρες στις τσέπες;

Η προσφορά ανακοινώθηκε ήδη, οι λεπτομέρειες θα ξεκαθαριστούν σήμερα το πρωί. Θα (μας) μείνει αυτή η απορία: στο Βατερλώ τί είπαμε ότι έγινε;

(Εμ, βέβαια: άμα σαν ε.ε. έχεις κάνει τις συμφωνίες σου με το Πεκίνο, δείχνεις μεγάλο μεσαίο δάκτυλο στους φευγάτους!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 1

Πέμπτη 11 Απρίλη. Ενώ η ε.ε. υπέγραφε μια (φιλόδοξη) “συμφωνία εμπορικής / οικονομικής συνεργασίας” με το Πεκίνο, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές, σαν “τιμωρία” για ευρωκρατικές ενισχύσεις στην airbus… Μπορεί να διαβαστεί και ανάποδα: ενώ η Ουάσιγκτον ανακοίνωνε 11 δισ. δολάρια ετήσιους δασμούς στις ευρωπαϊκές εισαγωγές (με τις Βρυξέλες να ετοιμάζονται να απαντήσουν ανάλογα, με το ίδιο ποσό δασμών στις αμερικανικές εισαγωγές) ο αυτοκρατορικός πρωθυπουργός Li Keqiang, ο πληθωρικός εκ λουξεμβούργου ορμώμενος αρχικομισσάριος Jean Claude Juncker, και ο πολωνός πρόεδρος του ευρωπαϊκού συμβουλίου Donald Tusk άναβαν στις Βρυξέλες την πίπα της (καπιταλιστικής) ειρήνης: η «ευρασία», για άλλους όνειρο και για άλλους εφιάλτης, έκανε μερικά βήματα ακόμα: σα σύνολο η ε.ε. είναι ήδη η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο και ο νο 1 προορισμός των κινεζικών εξαγωγών· ενώ η κίνα είναι ο νο 2 προορισμός των ευρωπαϊκών εξαγωγών…

Αυτές οι μέρες του Απρίλη του 2019 θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμπυκνωμένα στιγμιότυπα των ριζικών αλλαγών στις παγκόσμιες καπιταλιστικές ισορροπίες (ή ανισορροπίες) και στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό· θα ήταν αφελές ωστόσο να νομίσει κανείς ότι είναι η είσοδος στην «επί γης ειρήνη». Το αντίθετο…

Σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν των Βρυξελλών, πριν 2 μέρες, το Πεκίνο ανέλαβε την δέσμευση να μειώσει τις κρατικές επιδοτήσεις στις κινέζικες εταιρείες, καθώς και την υποχρέωση των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που στήνουν εργοστάσια στην κίνα να μοιράζονται τις τεχνολογικές τους γνώσεις με ανάλογες κινεζικές. Απ’ την μεριά της η ε.ε. θα γίνει φιλικότερη σε κινεζικές επενδύσεις στο έδαφός της· αν και όχι αδιακρίτως.

Αυτά θα έχουν ολοκληρωθεί σε κανά χρόνο· ίσως, τότε, ο κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει ιδιαίτερη ανάγκη τα ευρωπαϊκά τεχνολογικά know how. Επιπλέον, οι πολιτικοί εκπρόσωποί του δεν κινούνται (συνεπώς δεν εξαρτιώνται) αποκλειστικά απ’ την «κεντρική πολιτική ευρωπαϊκή διαχείριση» των ευρω-καπιταλισμών, όπως αυτή μορφοποιείται στις Βρυξέλες. Το πολύ πρόσφατο (και πετυχημένο) ταξίδι για δουλειές του αυτοκράτορα Xi σε ιταλία (με το Παλέρμο μέσα – θα το θυμίζουμε!), μονακό και γαλλία αποδεικνύει ότι η κινεζική εξωτερική πολιτική κινείται άνετα σε όλα τα “επίπεδα” όπου μπορούν να λαμβάνονται αποφάσεις.

Κι έτσι, πέρα απ’ τις κινεζικές κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, θα ήταν σκόπιμο να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την μακριά κινεζική ιστορία: πληθαίνουν εκείνοι που επιμένουν ότι “το διάλειμα 5 αιώνων” όπου ο λεγόμενος “δυτικός κόσμος” έγινε το κέντρο του πλανήτη, τελείωσε.

Ο ναύαρχος Zheng He επιστρέφει – γενναιόδωρος λένε, όπως τότε (που όλη η ευρώπη ζούσε, περίπου, σε σπηλιές…)

(φωτογραφία κάτω: Χάρτης της γης, όταν η δυναστεία των Ming ήξερε ότι είναι στρογγυλή επειδή το ναυτικό της την είχε γυρίσει όλη· ενώ στην ευρώπη δεν ήξεραν ότι υπάρχει κάποιο εμπόδιο στο δρόμο για τις ινδίες αν πλέει κανείς συνέχεια προς τα δυτικά … Αριστέρα ανδριάντας του ναυάρχου Zheng He).

Ο θείος απ’ το Πεκίνο 2

Πέμπτη 11 Απρίλη. Να μια ακόμα “κλίμακα” στην προώθηση του Πεκίνου στην “γηραιά ήπειρο”: φεύγοντας απ’ τς Βρυξέλες ο κινέζος πρωθυπουργός Li Keqiang προσγειώθηκε στο Zagreb, πρωτεύουσα της κροατίας. Στο θρυλικό Dubrovnik γίνεται από σήμερα η διήμερη 8η σύνοδος των 16+1: το business ραντεβού 16 ευρωπαϊκών κρατών με το Πεκίνο.

Αν η σύνθεση της 16άδας μπει δίπλα στην σύνθεση της «τριάδας» (ιταλία, μονακό, γαλλία) που ευλόγησε πρόσφατα ο αυτοκράτορας Xi, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα: αλβανία, βοσνία, βουλγαρία, κροατία, σλοβενία, μακεδονία, μαυροβούνιο, ρουμανία, σερβία (δηλαδή όλα τα βαλκάνια πλην ενός, του ελλαδιστάν…), εσθονία, λιθουανία, λετονία (οι 3 της Βαλτικής), πολωνία, τσεχία, ουγγαρία, σλοβακία (οι 4 του visegrad): η Μεσόγειος, αν και δεν είναι το μοναδικό πέρασμα απ’ την ασία στην ευρώπη και το ανάποδο, παραείναι στρατηγική για το «μεταξένιο» project eurasia…

Κάποιοι, όχι αυθαίρετα, υποστηρίζουν ότι αφού όλα αυτά τα κράτη (τα 11 απ’ τα 16 είναι ήδη μέλη της ε.ε.) θέλουν (ορισμένα με ενθουσιασμό) «δουλειές με τους κινέζους», ούτε το Βερολίνο ούτε το Παρίσι θα μπορούσαν να υπονοούν στα σοβαρά «εμπορικό πόλεμο» κατά του Πεκίνου. Σύμφωνα μ’ αυτήν την ερμηνεία η «συμφωνία των Βρυξελλών» μεταξυ ε.ε. και κίνας ήταν η υποχρεωτική συνέπεια των επιμέρους deal που προωθεί το Πεκίνο, είτε κράτος – κράτος, είτε με ομάδες ευρωπαϊκών κρατών.

Όλοι ορκίζονται στο «νέο σχέδιο Μάρσαλ» υψωμένο εις την ν – τους δρόμους του μεταξιού. Στην κροατία για παράδειγμα η γέφυρα Peljesac (ενώνει δύο κροατικές περιοχές που δεν είχαν ως τώρα άμεση οδική σύνδεση), θεωρείται το μεγαλύτερο σε εξέλιξη έργο αυτή την εποχή· και κατασκευάζεται με κατά 85% ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, από κινεζική κατασκευαστική. Αλλά το Zagreb και ο θείος απ’ το Πεκίνο έχουν μέλλον στη σχέση τους: η κροατική κυβέρνηση θα υπογράψει «μνημόνιο συνεργασίας» με την «τρομοκρατική» Huawei για την εγκατάσταση 5G δικτύων· ενώ μια κροατική και μια κινεζική εταιρεία κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων θα υπογράψουν συμφωνία για την κατασκευή διαδρόμου τραίνων προς ουγγαρία μεριά.

(φωτογραφία κάτω: Το τιμητικό άγημα αποδίδει τιμές στον Li Keqiang, στο αεροδρόμιο του Zagreb. Γονατιστοί; Μωρέ και μπρούμυτα!)

Ο θείος απ’ το Πεκίνο τραβάει selfie

Πέμπτη 11 Απρίλη. Θα μπορούσατε να φανταστείτε για μήνες, πάνω σε μεταλλικές βάσεις, μια 20αριά αγάλματα σαν τα πιο πάνω γύρω γύρω απ’ την Ακρόπολη; Όχι· μπορείτε να φανταστείτε όμως πόσοι και ποιοί θα καταλάμβαναν τον “ιερό χώρο” για να εμποδίσουν το “ανοσιούργημα” και το “ξεπούλημα”…

Ωστόσο, τα μεταλλικά αγάλματα του Antony Gormley (τέτοια είναι τα πιο πάνω) θα μπορέσετε να τα δείτε (πάνω σε τσιμεντένιες βάσεις επειδή δεν γίνεται αλλιώς, που θα ξηλωθούν το φθινόπωρο όταν θα τελειώσει η σχετική έκθεση) στη Δήλο. Που είναι επίσης top αρχαιολογικός χώρος. Φυσικά με την άδεια του «κεντρικού αρχαιολογικού συμβουλίου»… Και πολλούς επαίνους για το πάντρεμα, ελέω τέχνης, του “παλιού” και του “καινούργιου”.

Είναι ένα παράδειγμα αυτό του γεγονότος ότι η διπολική εθνική / εθνικιστική ιδεολογία των ελλήνων απ’ την δημιουργία του ελληνικού κράτους ως σήμερα, έχει ένα διπολικό πυρήνα σε ότι αφορά τις «αρχαιότητες». Και επειδή πρόκειται για κομβικό στοιχείο της εθνικιστικής ελληνικής εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας (: «η καταγωγή απ’ την Αθήνα του Περικλή και τον Χρυσό Αιώνα», μ’ ένα απίστευτο άλμα πάνω από 19 αιώνες…), ούτε να γιατρευτεί μπορεί (χωρίς την διάλυση αυτής της «εθνικής ταυτότητας και ιδεολογίας»), ούτε να εξηγηθεί. Ο διπολισμός (: όποτε νομίζω ότι με συμφέρει υποστηρίζω την «αρχαιότητα» και όποτε με συμφέρει αλλιώς υποστηρίζω τον χριστιανισμό που την έκανε μπάζα…) είναι καταδικασμένος «για λόγους εθνικού συμφέροντος» να επανέρχεται αιώνια, με κάθε πιθανή κι απίθανη μορφή. Πότε όρκοι στον Αριστοτέλη, πότε όρκοι στο παπαδαριό… Πότε Κούδας, πότε Βούδας…

Παράδειγμα: αυτό που απαγορεύεται στην Ακρόπολη (που ήταν ένας ναός κάλυμμα της «τράπεζας» της Αθήνας στην ακμή της) επιτρέπεται στη Δήλο (στο προηγούμενο «ταμείο» της Αθηναϊκής συμμαχίας, που λεηλάτησαν οι ακμαίοι Αθηναίοι). Δεν έχουμε κανένα θέμα με τον Antony Gormley και την έκθεσή του ανάμεσα στα λιοντάρια. Ίσως υπάρχει ένα θέμα (για τα λαγωνικά) στο γεγονός ότι την έκθεσή του στη Δήλο χρηματοδοτεί ο βιομήχανος και φιλότεχνος Δασκαλόπουλος. Αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι. Ωστόσο δεν μας αφορά.

Πώς, όμως, τώρα οι «κινέζοι επενδυτές» (της και μαφιόζικης cosco – όμως τρώει πολύς ντόπιος κόσμος ψωμάκι απ’ τα κοντέινέρ της…), κληρονόμοι ενός πολιτισμού πολύ αρχαιότερου απ’ τον ελληνικό, να καταλάβουν ότι τώρα, μόλις τώρα, μετά από περισσότερα από 2000 χρόνια, ένα «κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο» που σέβεται τον εαυτό του ανακάλυψε ότι ο μισός – καρακτισμένος – Πειραιάς είναι αρχαιολογικός χώρος; Είτε ψάξουν να εξηγήσουν μια τέτοια ανεπίτρεπτη καθυστέρηση δεκαετιών, είτε θεωρήσουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, θα σπάσουν τα μούτρα τους πάνω στον ελληνικό εθνικό διπολισμό. Είναι μοναδικός παγκόσμια, και είναι ανεξήγητος από κάθε λογική άποψη. Όμως στο τέλος, στον καπιταλιστικό κόσμο (που και οι έλληνες αγαπούν βαθύτατα) πρέπει κάθε αφεντικό να παίρνει τις αποφάσεις του. Ή πληρώνεις χοντρά εκεί που πρέπει και κάνεις έκθεση μοντέρνας τέχνης πάνω στην Ακρόπολη – ή πας αλλού. Με την ευρεία έννοια του “αλλού”.

Είναι γι’ αυτό που το ελλαδιστάν λείπει εδώ και χρόνια απ’ τα 16 + 1 ευρω-βαλκανικά ραντεβού του Πεκίνου; Δεν το ξέρουμε. Θα μπορούσε να είναι και το άλλο, το οποίο είναι στέρεη γνώση του καπιταλιστικού Πεκίνου, και σε ότι αφορά την «επενδυσή» του στον Πειραιά: αφού οι εφοπλιστές είναι το νο 1 «εθνικό κεφάλαιό» τους, τα συμφέροντά τους βρίσκονται παρέα με τα αμερικανικά. Κι αν σφίξουν τα πράγματα…

Λάθος εκτίμηση κάνει η κινεζική αυτοκρατορία;

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 1

Τετάρτη 10 Απρίλη. Τα ψέμματα, τα παραμύθια και οι μικρότερες ή μεγαλύτερες βρωμίτσες των πολιτικών βιτρινών είναι εύκολο να εντοπίζονται (και εύκολο να συνηθίζονται…). Αλλά κανένα σύστημα εκμετάλλευσης και εξαχρείωσης δεν θα μπορούσε να μακροημερεύσει στηριζόμενο μόνο στη δημαγωγία των πολιτικών βιτρινών του. Χρειάζεται άμεση δράση. Χρειάζονται ψέμματα, παραμύθια και όλο το βρώμικο οπλοστάσιο της προπαγάνδας, που να εκτοξεύονται και να πετυχαίνουν τον στόχο τους έξω απ’ την όποια “πολιτική σκηνή”.

Καλώς ήρθατε, λοιπόν, σ’ ένα ακόμα «πανόραμα επιχειρηματικότητας και σταδιοδρομίας» – το 9ο στη σειρά, πριν λίγες μέρες, στο «Μέγαρο». Πάνω απ’ την κεντρική του είσοδο γράφει (νοερά) μικροαστική αθωώτητα – (κάπου στο βάθος υπάρχει τυράκι «επιτυχίας»).

Wellcome!

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 2

Τετάρτη 10 Απρίλη. Πάνω από 6.000 επισκέπτες μέσα σ’ ένα τριήμερο (στην συντριπτική τους πλειοψηφία κάτω από 35 ετών)· 110 «workshops»· 280 «διακεκριμένοι» γκουρού του επιχειρείν: αν είχε διαφορετικό αντικείμενο θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια πετυχημένη μαζική πολιτική υπερπαραγωγή.

Όμως τέτοια ακριβώς ήταν! Όχι, βέβαια, με την έννοια του κομματικού χάπενινγκ. Ήταν πολιτική επιτυχία επειδή άνοιξε την καρδιά των καπιταλιστικών προσταγών των τελευταίων 40 χρόνων για να την επιβεβαιώσει σαν μια ζεστή αγκαλιά: «Γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς! Ξεκίνησε απ’ τον Εαυτό σου σαν Κεφάλαιο!»

Τι είναι, λοιπόν, που μαγνητίζει τόσες χιλιάδες νεαρών ντόπιων μικροαστών (πέρα, προφανώς, απ’ τον χαβαλέ) σ’ ένα event «σταδιοδρομίας και επιχειρηματικότητας»; Κατ’ αρχήν η πεποίθηση ότι τους αφορά. Έχουν σπουδάσει εδώ ή εκεί, άρα έχουν «προγραμματιστεί» να ανέβουν στα μεσοστρώματα· μπορεί και ψηλότερα. Ο προγραμματισμός τους είναι εν μέρει οικογενειακός και εν μέρει γενικευμένα ιδεολογικός / κοινωνικός. Γιατί να σπουδάζεις αν δεν πρόκειται να «πετύχεις»; Και πως θα «πετύχεις» αν δεν αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο σαν μια «αγορά» που θα την «κατακτήσεις» στον ένα ή στον άλλο βαθμό ξεδιπλώνοντας τις ικανότητές σου σαν επιχειρηματίας; Μπορεί να ξεκινήσεις την καριέρα σου σα σολίστας· αλλά σύντομα (κι αυτό είναι βασικό μέτρο της επιτυχίας) θα έχεις κόσμο στη δούλεψή σου… (Θα αποσπάς υπεραξία…)

Θέλουν να πάρουν ιδέες; Θέλουν να δουν τι παίζει; Θέλουν να δούν πόση απόσταση χωρίζει την καρέκλα ενός μαθητευόμενου – μάζα (περί το επιχειρείν) απ’ την σκηνή του πετυχημένου γκουρού; Σίγουρα θέλουν να φανταστούν τον εαυτό τους στο μέλλον που τους προβάλλουν αυτοί οι σίγουροι ιερείς: δυναμικό, πετυχημένο, με κύρος και φράγκα – παράδειγμα προς μίμηση.

Κανένα «πανόραμα» δεν πρόκειται να τους διδάξει ότι η επιχειρηματική επιτυχία σημαίνει να πατάνε και να σκαρφανώνουν σε πτώματα. Όχι επειδή οι γκουρού τους λυπούνται. Καθόλου. Αλλά επειδή το «όνειρο της επιτυχίας» για όλους αυτούς κι αυτές θα πρέπει να παραμείνει φωτεινό.

Η ηθική, συναισθηματική και διανοητική καταστροφή, των Άλλων (αλλά και των Ιδίων), είναι απλά «παράπλευρη απώλεια». Τα φράγκα μετράνε…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 3

Τετάρτη 10 Απρίλη. Η ιδέα ότι ο “Εαυτός μου είναι το Κεφάλαιό μου” (εννοημένο σαν σπουδές, κοινωνικές σχέσεις / άκρες και το “γεμάτο χαρίσματα” Εγώ) έχει υπάρξει η θριαμβευτική επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού, σ’ όλο τον “δυτικό κόσμο”, εδώ και 30 με 35 χρόνια. Αυτοί κι αυτές που τρέχουν στα “πανοράματα” τέτοιου είδους (όπως άλλοι ή μπορεί και οι ίδιοι τρέχουν να προσκυνήσουν τις “θαυματουργές εικόνες”..) μεγάλωσαν μέσα σ’ αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο: του μεγάλου, του τεράστιου Εγώ. Αυτό έφαγαν, αυτό ήπιαν, πάνω σ’ αυτό περπάτησαν. Ο κόσμος είναι πια μόνο ό,τι φωτίζει αυτό το (έτσι το νομίζουν) Απαστράπτον Εγώ του καθενός και της καθεμιάς – όλα τα υπόλοιπα είτε δεν υπάρχουν, είτε είναι αδιάφορος έως ενοχλητικός θόρυβος.

Απ’ τους γονείς και τους δασκάλους μέχρι τους διαφημιστές και τους “ειδικούς της καριέρας”, όλοι τους είπαν πόσο ψηλά θα ανέβουν αν “επενδύσουν” στο προσωπικό τους Κεφάλαιο, κι αν το αξιοποιήσουν σωστά. Κανείς δεν τους είπε πόσο χαμηλά θα πέσουν έτσι! Κανείς δεν τους είπε ότι το σύστημα που έμαθαν να λατρεύουν έχει σχήμα πυραμίδας. Κι ότι μόνο με τέτοιο σχήμα μπορεί να υπάρχει. Κανείς δεν τους είπε ότι κάθε “επίπεδο επιτυχίας στην αξιοποίηση του ατομικού κεφαλαιου” χωράει όλο και λιγότερους. Και ότι οι εκπίπτωντες είναι όλο και περισσότεροι.

Κανείς δεν τους είπε ότι είναι απόλυτα βέβαιο πως προσπαθώντας να “ανέβουν σαν επιχειρηματίες” το συντριπτικά πιθανότερο είναι ότι θα πέσουν – όση “αξία” κι αν νομίζουν πως έχουν. Κανείς δεν τους είπε ότι τρώγοντας απ’ τις καπιταλιστικές φιλοδοξίες θα πεθάνουν σίγουρα από κατάθλιψη…

Ο καπιταλισμός σαν «πανόραμα» 4

Τετάρτη 10 Απρίλη. Αυτοί που διαφημίζουν το “γίνε κι εσύ επιχειρηματίας, μπορείς!” ξέρουν την αλήθεια. Δεν είναι απλά απατεώνες επειδή την κρύβουν. Είναι ειδικής κατηγορίας απατεώνες: διαδίδουν την φαντασμαγορία και την ιερότητα της “επιτυχίας του αφεντικού” για να κρατήσουν υπόδουλες τις μάζες των ξεπεσμένων. Υπόδουλες στο “όνειρο” του Και ως Κεφάλαιο Έσεσθε! Να τους κρατήσουν υπόδουλους στον θαυμασμό για τα αφεντικά τους, αύριο, μεθαύριο, κι ως το τέλος της γεμάτης απαγοητεύσεις ζωής τους. Υπόδουλους, ακόμα, στους ψυχο-συντηρητές και στα φάρμακα.

Όντως “τεράστια μαζική πολιτική επιτυχία” τέτοιες πολεμικές εκστρατείες! Όχι επειδή φτιάχνουν (στο ελλαδιστάν ή οπουδήποτε αλλού) στρατιές “πετυχημένων επιχειρηματιών” – όχι βέβαια! Επειδή υπνωτίζουν τις μάζες των φιλόδοξων Εγώ με την πειθαρχία της προσδοκίας… Επειδή συντηρούν τον δηλητηριώδη μικροαστικό εγωϊσμό, προκειμένου να επιστρατευτεί και να αξιοποιηθεί αλλού: δεν γίνεσαι φασίστας αν δεν είσαι μνησίκακος· και μόνο μνησίκακος μπορείς να είσαι αν νοιώθεις σαν ένα Κεφάλαιο που δεν αναγνωρίστηκε…

Πού είναι οι τρομοκράτες;

Τρίτη 9 Απρίλη. Όπως είχε αναγγελθεί, το ψοφιοκουναβιστάν ανακήρυξε τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, τον βασικότερο στρατιωτικό μηχανισμό της Τεχεράνης (: μεταξύ των άλλων είναι ο εγγυητής του τωρινού πολιτεύματος…) σαν “τρομοκρατική οργάνωση”. Η Τεχεράνη απάντησε ανακηρύσσοντας την “κεντρική διοίκηση” του αμερικανικού στρατού (“κεντρική” σε κλίμακα πλανήτη, άρα την διοίκηση που είναι υπεύθυνη για την μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία / centcom) επίσης «τρομοκρατική». Αλλά δεν πρόκειται για συμμετρική απάντηση απ’ την μεριά του ιρανικού καθεστώτος.

Φαίνεται πως ο λόγος που το ψοφιοκουναβιστάν ανακάλυψε καινούργιους «τρομοκράτες» είναι πολύ απλός: για να νομιμοποιήσει την διατήρηση των βάσεών του στο ιράκ, ενόψει της αυξανόμενης πιθανότητας ότι η ιρακινή κυβέρνηση θα ζητήσει να ξεκουμπιστούν. Στο ιράκ οι «λαϊκές πολιτοφυλακές», που σε μέγεθος και εξοπλισμό αναλογούν με τον ιρακινό στρατό και τυπικά υπάγονται σ’ αυτόν αν και με ανεξάρτητη οργάνωση, έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»· και είναι σαφώς εχθρικοί προς τις αμερικανικές βάσεις. Κάλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν «τρομοκράτες» απ’ την Ουάσιγκτον. Κι εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για το ψοφιοκουναβιστάν.

Η νομική βάση της στρατιωτικής παρουσίας των ηπα στο ιράκ είναι επίσημη συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Βαγδάτης, με σκοπό την αντιμετώπιση του isis. Ο isis έχει τελειώσει σχεδόν, κυρίως χάρη στη δράση των «λαϊκών πολιτοφυλακών» – συνεπώς δεν υπάρχει η αιτία της συμφωνίας. Ενώ αυτή δεν έχει καταγγελθεί ακόμα επίσημα απ’ την Βαγδάτη, η Ουάσιγκτον πρόλαβε να βρει καινούργιο σκοπό για τον στρατό της στο ιράκ: να “επιβλέπει” το ιράν. Μετά την πρόσφατη (11 – 13 Μάρτη) μάλλον επική επίσκεψη του ιρανού προέδρου Rouhani στο ιράκ (έκανε περιοδεία σε πολλές πόλεις…), και την υπογραφή συμφωνιών (συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών) μεταξύ Βαγδάτης και Τεχεράνης, η Ουάσιγκτον στριμώχτηκε – και θεώρησε πως πρέπει να διακηρύξει μια καινούργια “αντιτρομοκρατική” νομιμοποίηση.

Θα αρχίσει, λοιπόν, να επιτίθεται ο αμερικανικός στρατός κατά των «λαϊκών πολιτοφυλακών» στο ιράκ; Ούτε κατά διάνοια – θα είναι αυτοκτονία! Θα γίνει το αντίθετο; Μάλλον όχι, τουλάχιστον προς το παρόν. Αν, τελικά, η Βαγδάτη ζητήσει απ’ τον αμερικανικό στρατό να μαζέψει τα μπογαλάκια του, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον δημιουργεί έδαφος για να απαντήσει «όχι, υπάρχουν τρομοκράτες εδώ γύρω» – κι αυτό θα οδηγήσει σε πολιτικο-στρατιωτικό αδιέξοδο. Αν δεν επιχειρήσει κάποιος να διώξει τον αμερικανικό στρατό δια της βίας, θα προσπαθήσει να μείνει αξιοποιώντας το αδιέξοδο· ίσως με μακρόσυρτες «διαπραγματεύσεις» με την Βαγδάτη.

Απέναντι σ’ αυτήν (ή σε οποιαδήποτε παρόμοια εξέλιξη) η Τεχεράνη δεν έχει να κερδίσει τίποτα κηρύσσοντας τον αμερικανικό στρατό «τρομοκρατική οργάνωση»! Θα πρέπει, μάλλον, να υποστηρίξει το ιρακινό καθεστώς για να εξασφαλίσει την μέγιστη διεθνή διπλωματική υποστήριξη ώστε να θεωρηθεί ο αμερικανικός στρατός εκεί «κατοχικός». Αν και δεν είναι σίγουρο ότι έτσι θα θορυβηθεί το ψοφιοκουναβιστάν (έτσι κι αλλιώς το ψόφιο κουνάβι απευθύνεται σε εντός ηπα κοινό…) αυτό φαίνεται το μέγιστο δυνατό – με τα τωρινά δεδομένα.

Τα υπόλοιπα, τις επιπλέον αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της, η Τεχεράνη θα πρέπει να βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει· έτσι κι αλλιώς.

«Φεμινισμός» με οπλοπολυβόλα

Τρίτη 9 Απρίλη. Το Τελ Αβίβ (και οι τσατσορούφιανοί του στον πρώτο κόσμο) πουλάνε την υποτιθέμενη υποστήριξη του καθεστώτος στα κοινωνικά ρεύματα σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων. Αλλά αυτά είναι δημόσιες σχέσεις, δηλαδή παραμύθια για ανόητους: ο βαθύς σεξισμός του ισραηλινού φασισμού ξεσπάει σαν ηφαίστειο, χωρίς προσχήματα, σε κάθε περίπτωση που αφορά είτε παλαιστίνιες γυναίκες· είτε και το γυναικείο φύλο συνολικά, αν μέσω αυτού μπορεί να εικονογραφηθεί ο “εχθρός”, το “απόλυτο κακό”.

Για παράδειγμα η ακροδεξιά υπουργός δικαιοσύνης στο Τελ Αβίβ Ayelet Shaked (έγινε παγκόσμια γνωστή με το πρόσφατο προβοκατόρικο προεκλογικό της βίντεο με το «άρωμα φασισμός»), είχε δηλώσει απ’ το 2014 (και το επανέλαβε το 2015) ότι θα πρέπει να εξολοθρεφτούν όλοι οι παλαιστίνιοι… Και οι γυναίκες, επειδή «γεννούν φίδια».

Όμως δεν είναι μόνο οι παλαιστίνιες γυναίκες που “γεννούν φίδια”… Το τελευταίο κατόρθωμα είναι προχθεσινό, και πολύ πιο επίσημο: απ’ το «twitter» του ισραηλινού στρατού (IDF). Παρουσιάζει σχηματικά ένα σώμα που εγκυμονεί την λέξη «terror», για να πει ότι το ιράν εγκυμονεί την τρομοκρατία στη μέση Ανατολή…. Μάλιστα ο ισραηλινός φασισμός πάει πιο πέρα: ενώ το σώμα είναι όρθιο (εννοώντας ότι είναι ανθρώπινο), χρησιμοποιείται (καθόλου τυχαία) η λέξη «breed» που αφορά τα ζώα… (Θέλετε να το κάνουμε «λιανά» ή καταλαβαίνετε;)

Αν το ίδιο «σχέδιο» το παρουσίαζε κάποιο γνωστό ευρωπαϊκό βοθρόλυμα, θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες! Και πολύ σωστά!!! Αλλά το προωθεί ο «ιερός» εγκληματικός, φασιστικός στρατός, που μέσα σ’ ένα χρόνο έχει σκοτώσει «μόνο» καμμιά 200αριά διαδηλωτές και έχει τραυματίσει «μόνο» καμιά 10αριά χιλιάδες. (Ντάξει τότε…)

Οπότε τα σκατά των δημόσιων σχέσεων του ναζισμού του Τελ Αβίβ και των συμμάχων του (συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου) περί «ενδιαφέροντος για τις σεξουαλικές ετερότητες» θα συνεχίσουν να σερβίρονται ζεστά ζεστά. Και να τρώγονται.

Πάλι καλά που δεν τα πατάνε – οι «πεινασμένοι» που τέτοια θέλουν και με τέτοια χορταίνουν!

Για σκέψου να λέρωναν τα παπούτσια τους;