Τετάρτη 17 Ιούλη. Αν αναπαράγουμε το πιο κάτω video δεν είναι για το θέμα του αλλά για την τεχνολογική του αρτιότητα: η δυνατότητα να «διασκευάσει» κανείς ένα πρόσωπο σε video αλλάζοντας τα χαρακτηριστικά του επιδεικνύεται εδώ πανηγυρικά. (Εδώ έγινε διασταύρωση της φάτσα του ψόφιου κουναβιού με την φάτσα του Putin…)
Το τι ρόλο θα παίξουν αυτές οι τεχνικές στην πλαστογράφηση της πραγματικότητας, το αφήνουμε στην αντίληψή σας για τον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο…
Τετάρτη 17 Ιούλη. Όπως ήταν αναμενόμενο, εν χορώ οι πολιτικές βιτρίνες της νότιας κύπρου απέρριψαν ομόφωνα την πρόταση Akinci για ισότιμη συνεκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων γκαζιού υπό την αιγίδα του οηε.
Πριν 2 μέρες σημειώναμε: …Αυτά τα δύο, τα λεφτά και η πολιτική ισότητα («παραδειγματικά» αλλά σ’ έναν κρίσιμο τομέα) βρίσκονται τώρα μπροστά τους ελληνοκύπριους, με μια μορφή: είτε δέχεστε είτε τα γεωτρύπανα συνεχίζουν (και όχι μόνο). Προφανώς θα ήθελαν να πουν ένα ξερό «όχι» – αλλά αυτό θα τους έβγαζε για άλλη μια φορά στην (διεθνή) σέντρα σαν ιδιοτελείς με περικεφαλαία…
Το είπαν τελικά το ξερό «όχι», που θα προσπαθήσουν να το σερβίρουν με διάφορες σάλτες. Απ’ τις δηλώσεις των εταίρων αυτής της εθνικής γραμμής προκύπτει ότι η συνέχεια του «όχι» θα είναι βλέποντας και κάνοντας. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του γ.γ. του ακελ Άντρου Κυπριανού, επειδή το «αριστερό» ακελ παριστάνει ότι «θέλει να σεβαστεί τα δικαιώματα των τουρκοκυπρίων» αλλά σε οποιαδήποτε στιγμή κρίσιμων αποφάσεων υιοθετεί την εθνικιστική στάση των υπόλοιπων.
Δήλωσε λοιπόν ο νοτιοκύπριος γ.γ. μιλώντας για το επίσημο σερβίρισμα του «όχι»:
… Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το πως τοποθετείται η διεθνής κοινότητα όπως είναι αυτή τη στιγμή διαμορφωμένη. Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχουμε εμείς εδώ στη Κύπρο, είναι προφανές ότι υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις και για την ετοιμότητα της δικής μας πλευράς για την επίλυση του Κυπριακού…
Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει «μας έχουν πάρει διεθνώς χαμπάρι ότι δεν θέλουμε λύση»… Ισχύει.
Ο Akinci απάντησε με τον τρόπο που του επιτρέπει το ξερό «όχι». Τους προτείνουμε συνεργασία και την απορρίπτουν στο όνομα της λύσης… είπε χοντρικά … πράγμα που κάνει ξεκάθαρο ότι δεν υπηρετούν την ειρήνη και την σταθερότητα στην κύπρο και στην περιοχή.
Ο τουρκοκύπριος υπ.εξ. Οζερσάι ήταν πιο καυστικός. … Αυτό το καλοκαίρι θα χαιρετάμε ο ένας τον άλλο απ’ της γεωτρητικές πλατφόρμες που είναι πλάι πλάι είπε.
Στην ανάγκη βάλτε ξαπλώστες και ομπρέλες – θα προσθέταμε…
Τετάρτη 17 Ιούλη. Το ψόφιο κουνάβι είναι πολύ δυστυχισμένο: πρέπει να ακυρώσει την πώληση των 100 (+…) f 35 στην Άγκυρα, πράγμα εντελώς αντίθετο απ’ την εμπορική του φιλοσοφία· με κόστος πολύ μεγαλύτερο για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία παρά για το τουρκικό καθεστώς.
Είμαστε σε μια κατάσταση δήλωσε χτες όπου η τουρκία είναι πολύ καλός πελάτης μας, και τώρα της λέμε ότι δεν πρόκειται να σου πουλήσουμε τα f 35 επειδή εξωθήθηκες να αγοράσεις ένα άλλο πυραυλικό σύστημα, ρωσικό… Βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Αλλά κι εμείς έχουμε μπει σε πολύ δύσκολη θέση. Αυτό δεν είναι δίκαιο.
Το ψόφιο κουνάβι έχει υιοθετήσει το θέωρημα που το χάρισε ο Erdogan: ότι αναγκάστηκε να αγοράσει τους ρωσικούς s 400 επειδή η κυβέρνηση Obama δεν του πούλησε τους patriot. Συνεπώς χρεώνει την τουρκική αγορά όχι στην Άγκυρα αλλά στον προκάτοχό του. Αυτό είναι (μιλώντας από δικηγορική άποψη) μια καλή υπερασπιστική γραμμή για το τουρκικό καθεστώς σ’ ένα αμερικανικό πολιτικό/ μαφιόζικο δικαστήριο, αλλά δεν ισχύει. Οι ρωσικοί s 400 είναι και καλύτεροι και φτηνότεροι απ’ τους αμερικανικούς patriot.
Γι’ αυτό, εξάλλου, θέλει να τους αγοράσει και το ινδικό καθεστώς, συμμαχικό των ηπα (εν μέρει…), που δεν έπεσε πάνω σε καμία Ομπαμική άρνηση για patriot! Κι αυτό κάνει την δυστυχία του ψόφιου κουναβιού ακόμα μεγαλύτερη: ασφαλώς και πρέπει να «τιμωρηθεί» το τουρκικό καθεστώς, για να υπάρχει προηγούμενο και για τους επόμενους αγοραστές ρωσικών όπλων. (Ας θυμήσουμε ότι η Ουάσιγκτον έχει βάλει «τιμωρία» και κινεζικές κρατικές εταιρείες που αγοράζουν ρωσικά όπλα· παρότι δεν θα υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να αγοράσουν αμερικανικά).
Να τιμωρηθεί, λοιπόν, η Άγκυρα, όπως και οποιοσδήποτε άλλος ενισχύει την ρωσική πολεμική βιομηχανία… Αλλά με την ακύρωση της πώλησης των f 35 το αμερικανικό καθεστώς πυροβολεί τα πόδια του. Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ως τώρα τακτική της των διεθνών «τιμωριών» («κυρώσεων») που είναι τόσο καθαρό ότι η Ουάσιγκτον είναι η πραγματικά χαμένη.
Αλλά τι να κάνεις;
Τετάρτη 17 Ιούλη. Η πετροχούντα των εμιράτων είδε και αποείδε πως όχι μόνο οι μισθοφόροι της δεν μπορούν να νικήσουν στην υεμένη αλλά ότι έχουν αρχίσει να υποχωρούν, και ανακοίνωσε ότι τα μαζεύει και φεύγει. Ο άλλος «απελευθερωτής», ο τοξικός του Ριάντ (ή ο βασιλιάς πατέρας του), δεν έχει σαλπίσει ακόμα την υποχώρηση. Αλλά είναι σαφές ότι οι υεμενίτες Houthis έχουν περάσει σε μια αντεπίθεση αναβαθμισμένη: κτυπούν με πυραύλους και drones μέσα στο έδαφος της σαουδικής αραβίας, και κτυπούν «δυνατά».
Η εισβολή στην υεμένη άρχισε τον Μάρτιο του 2015, και ήταν βασικό μέρος του σχεδίου των δύο «αδελφών» πετροχουντών να ανεβάσουν την γεωπολιτική αξία τους εν όψει της μεταπετρελαϊκής εποχής. Η χρηματοδότηση των ουαχαβιτών στη συρία και στο ιράκ ήταν επίσης βασικό μέρος του ίδιου σχεδίου. Τέλος η συμμαχία τους με το Τελ Αβίβ (σε βάρος των παλαιστινίων) ήταν το «καπάκι» αυτής της σχεδιαζόμενης ηγεμονίας τους στον αραβικό κόσμο.
Δεν πέρασαν δα και αιώνες από τότε, και οι φιλόδοξοι τοξικοί σεΐχηδες έχουν ηττηθεί κατα κράτος· σε όλα εκτός απ’ την συμμαχία τους με το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς. (Να συνυπολογίσουμε και τον αποκλεισμό / απειλές κατά της Ντόχα…) Ποιοί νικούν στον υεμενίτικο πεδίο μάχης; Οι ίδιοι που έχουν νικήσει (αν και όχι πλήρως) στο συριακό.
Στη φάση που θεωρούσαν πως έχουν το πάνω χέρι τόσο το Ριάντ όσο και το Αμπού Ντάμπι (μαζί με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ) δεν έχαναν ευκαιρία να κατηγορήσουν την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ αλλάχ ότι συμμετέχουν στον πόλεμο στηρίζοντας τους Houthis, εξοπλίζοντας τους δια θαλάσσης. Πράγματι υπάρχει τέτοια υποστήριξη, και προφανώς αυτή περιλαμβάνει πολεμοφόδια. Ωστόσο το πιο βασικό στοιχείο της είναι το «δυνατό» σημείο τόσο της λιβανέζικης οργάνωσης όσο και του ιρανικού καθεστώτος: το τεχνικό know how της σημαντικής αναβάθμισης ξεπερασμένων ή αναξιόπιστων όπλων.
Φαίνεται αυτό που λέγεται ασύμμετρος πόλεμος έχει μελετηθεί πολύ καλά τόσο στην Τεχεράνη όσο και στην Βηρυττό. Οι μισθοφόροι της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων είχαν στην εισβολή τους στην υεμένη ολοφάνερη υπεροχή μέσων και, επιπλέον, άφθονο χρήμα, ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού και απεριόριστη επιμελητειακή υποστήριξη. Κι ωστόσο οι αδύναμοι της σύγκρουσης, οι Houthis (μαζί με τον υεμενίτικο στρατό), αποδείχθηκαν ικανοί να εξελίσσονται διαρκώς. Φτάνοντας πρόσφατα στο σημείο να μπορούν να κτυπούν αεροδρόμια και αγωγούς της σαουδικής αραβίας πολύ μακριά απ’ την «πρώτη γραμμή».
Οι επιτυχίες των Houthis και των συμμάχων τους είναι σημαντική ήττα για το Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι, αλλά είναι επίσης καρφί στο μάτι τόσο της Ουάσιγκτον (και του Τελ Αβίβ) όσο και του Παρισιού και του Λονδίνου που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο είναι παρόντες στον πόλεμο για τον έλεγχο του κόλπου του Aden. Δεν εννοούμε μόνο τις πωλήσεις όπλων στους επιτιθέμενους· αλλά και την πιο άμεση συμμετοχή μέσω “ειδικών” καραβανάδων, ενδεχομένως και δικών τους μισθοφόρων.
Παρότι η σφαγή στην υεμένη (περί σφαγής πρόκειται: τουλάχιστον 20.000 υεμενίτες, στο μεγαλύτερο μέρος τους γυναίκες και παιδιά, έχουν δολοφονηθεί άμεσα με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες είναι εκείνοι που ζουν οριακά και μόνο μέσω της “ανθρωπιστικής βοήθειας” του οηε…) δεν θα τελειώσει αύριο, η έκβαση αυτού του “ξεχασμένου πολέμου” προστίθεται στους πρωτοκοσμικούς ιμπεριαλιστικούς πονοκεφάλους…
Τρίτη 16 Ιούλη. Οι ιστορικές σχέσεις των κορεών με το Τόκιο δεν είναι καθόλου καλές· απ’ την εποχή της ιμπεριαλιστικής επέκτασης της ιαπωνίας και τον Β παγκόσμιο. Φυσικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τέτοια ζητήματα θα μπορούσαν να είναι «περασμένα ξεχασμένα». Εκτός αν αναβιώνουν δυναμικά επειδή μπορούν να σταθούν δίπλα σε σύγχρονες, επίκαιρες κόντρες.
Το ζήτημα των σκλαβωμένων κορεατισσών στα ιαπωνικά «joy division» κάτεργα, στη διάρκεια της κατοχής της κορεατικής χερσονήσου στον Β παγκόσμιο, είναι ένα καθόλου περασμένο ξεχασμένο. Ανάλογα με τις κυβερνήσεις και τους ιδεολογικούς συσχετισμούς στη νότια κορέα, άλλοτε το ζήτημα των αποζημιώσεων προς αυτές τις γυναίκες (ή/και τους / τις απογόνους τους) είναι μία απ’ τις αιχμές της αντιπολίτευσης· είτε (όπως τώρα, με τον Moon Jae-in) μέρος της κυβερνητικής πολιτικής.
Στις αρχές του ’19 το ανώτατο δικαστήριο της Σεούλ αποφάσισε την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων ιαπωνικών εταιρειών στη νότια κορέα, για την αποζημίωση όχι μόνο των «comfort women» αλλά και όλων των νοτιοκορεατών που υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστική εργασία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το Τόκιο απ’ την μεριά του υποστηρίζει ότι το θέμα έχει διευθετηθεί οριστικά απ’ την συμφωνία του 1965, όταν πλήρωσε 800 εκατομύρια δολάρια σε δωρεές και χαμηλότοκα δάνεια στην τότε χούντα της νότιας κορέας. (Το βέβαιο είναι ότι τα θύματα του γιαπωνέζικου φασισμού δεν αποζημιώθηκαν ποτέ.)
Τώρα το Τόκιο απαντάει στην Σεούλ (για την δικαστική απόφαση) με «κυρώσεις»: περιορισμούς στις εξαγωγές βασικών στοιχείων της ηλεκτρονικής βιομηχανίας προς τις νοτιοκορεατικές εταιρείες. Π.χ.: samsung… H Σεούλ σκέφτεται τα αντίποινα: απαγόρευση στις εξαγωγές τσιπ στην ιαπωνία και δασμούς σε ιαπωνικές εισαγωγές. Οι νοτιοκορεάτες μποϋκοτάρουν ήδη ό,τι γράφει επάνω του sony, panasonic, sharp και λοιπά…
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως όσο ηθικό και συναισθηματικό βάρος κι αν έχει το παρελθόν (που δεν είναι, άλλωστε, τόσο μακρινό), υπάρχουν τρέχουσες σοβαρές αντιθέσεις. Οι δύο καπιταλισμοί, ο νοτιοκορεατικός και ο ιαπωνικός, είναι αντίπαλοι μεταξύ τους στο ίδια πεδία (τις τεχνολογίες και τις μηχανές της 3ης και της 4 βιομηχανικής επανάστασης). Επιπλέον, υπό τον δεξιό Abe, το Τόκιο εντείνει τον μιλιταριστικό εξοπλισμό του και παραμένει σύμμαχος της Ουάσιγκτον. Όπως και η Σεούλ· μόνο που αυτή συμμετέχει και στο «μπλοκ του Βλαδιβοστόκ»…
Κάποιοι λένε ότι η επιθετική οικονομική «πολιτική» του ψοφιοκουναβιστάν και οι λίστες με τις «κυρώσεις» δεξιά κι αριστέρα έχει δημιουργήσει ήδη «μόδα». Η παρατήρηση είναι επιφανειακή: αυτό που λέγεται «οικονομικός πόλεμος», απ’ όποιον κι αν κηρύσσεται, είναι βασικό στάδιο του 4ου παγκόσμιου…
Υπάρχει περίπτωση να κάνει η Σεούλ πίσω στο ζήτημα της διεκδίκησης αποζημιώσεων για τα θύματα της ιαπωνικής κατοχής; Με την τωρινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση όχι. Υπάρχει περίπτωση να κάνει πίσω στον «εμπορικό πόλεμο» το Τόκιο χωρίς να ικανοποιηθεί απ’ την Σεούλ; Με την τωρινή δεξιά κυβέρνηση όχι.
Μόνο σταθεροποίηση ή και ένταση των «τριβών» πρέπει να περιμένει κανείς. Γιατί υπάρχει κι αυτή η λεπτομέρεια: ναι μεν, σε αρχικές φάσεις, τέτοιου είδους απαγορεύσεις, «κυρώσεις» και «εμπάργκο» δημιουργούν προβλήματα είτε στις εφοδιαστικές αλυσίδες (πρώτες ύλες, ανταλλακτικά, εξαρτήματα) είτε στην πρόσβαση σε αγορές· αλλά στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν κενά. Αυτά τα προβλήματα λύνονται (ή γίνεται προσπάθεια να λυθούν) με διάφορες εναλλακτικές. Για παράδειγμα η ρωσική παραγωγή μπορεί να καλύψει τις ελλείψεις των νοτιοκορεατικών βιομηχανιών σε φθοριούχο υδρογόνο, ένα αέριο που χρειάζεται για την κατασκευή των οθονών πλάσματος και των τσιπ· ένα απ’ τα στοιχεία των ιαπωνικών απαγορεύσεων… (Το Τόκιο ελέγχει το 80% της παγκόσμιας αγοράς φθοριούχου υδρογόνου, και οι νοτιοκορεατικές εταιρείες αγόραζαν το 45% των αναγκών τους απ’ την ιαπωνία).
Δημιουργούνται έτσι πιο σφικτά «οικονομικά μπλοκ» – σε αναμέτρηση μεταξύ τους…
(φωτογραφία: Αντι-ιαπωνική διαδήλωση στη Σεούλ, τον περασμένο Απρίλη, με θέμα την αναγνώριση και την αποζημίωση των αιχμάλωτων κορεατισσών στα ιαπωνικά σεξουαλικά κάτεργα του Β παγκόσμιου…)
Τρίτη 16 Ιούλη. Την άποψή μας την έχουμε διατυπώσει εδώ επίμονα, αν και μάταια (ως τώρα…): εξελίσσεται μια διεθνής σκληρή ιδεολογική και πολιτική επίθεση σε βασικές ιστορικές κινηματικές θέσεις όπως ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός, με μεταμοντέρνα μέθοδο: την διάβρωση και την εκτροπή «απ’ τα μέσα». Η επίθεση αυτή έχει κάποιες επιτυχίες διεθνώς και στα μέρη μας· η κατανόηση των χαρακτηριστικών της μόνο πολύ τελευταία έχει αρχίσει να γίνεται· κι ακόμα όχι με συστηματικό και συνεκτικό τρόπο.
Έχουμε τώρα ένα συμπαγές και περιεκτικό δείγμα αυτής της επίθεσης που δεν πρέπει να περάσει χωρίς αποδιάρθρωση. Συγκεκριμένα: στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας της Κουμουνδούρου («εφημερίδα των συντακτών») κάτω απ’ τον τίτλο «είμαι φιλοϊσραηλινός και όχι αντισημίτης» ο ειδικός βοθρολυματολόγος δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς παρουσιάζει και σχολιάζει την αντίδραση του φασίστα βορΒορίδη στις ισραηλινές κατηγορίες ότι είναι αντισημίτης (με την κλασσική έννοια, όχι την αντεστραμμένη που προωθεί εδώ και χρόνια το ρατσιστικό ισραηλινό κράτος).
Ο βορΒορίδης είναι φασίστας. Συνεπώς και αντισημίτης… Είναι όμως πια; Ο ειδικός βοθρολυματολόγος (μέλος της αλλοτε ομάδας «ιός» της «ελευθεροτυπίας») εμφανίζεται σαν αντιφασίστας… Είναι όμως πια;
Το υλικό της συγκεκριμένης σελίδας είναι (πίσω απ’ την πλάτη των «πρωταγωνιστών») ένας έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα στον νυν υπουργό και στον δημοσιογράφο, με ουσιαστικό επιβλέποντα και κριτή το ισραηλινό καθεστώς. Ο δημοσιογράφος (που, για να το πούμε κομψά: κανένα πρόβλημα δεν έχει με το Τελ Αβίβ…) εμφανίζεται σαν «η συνείδηση» του αντιφασισμού, μόνο, όμως, όσο και όπως αυτός (ο «αντιφασισμός»…) βολεύει ένα σκληροπυρηνικό, φονικό ρατσιστικό καθεστώς σαν το ισραηλινό. Κι αυτό αφού πέρα απ’ τον υπουργό, τον δημοσιογράφο και την ισραηλινή «επίβλεψη» αυτού του ιδιότυπου έμμεσου «διαλόγου», στη «σκηνή» εμφανίζονται και κάποιοι άλλοι. Οι παλαιστίνιοι. Τους εμφανίζει ο βορΒορίδης… Και προκύπτει ότι πάνω στην βία εναντίον τους συμφωνούν και ο φασίστας, και ο «αντιφασίστας» – και το ισραηλινό κράτος (αυτό είναι γνωστό).
Πάμε λοιπόν. Με πλάγια είναι αποσπάσματα από το δημοσίευμα, με όρθια η δική μας άποψη.
Τρίτη 16 Ιούλη. Αναπαράγουμε το σύνολο της ανακοίνωσης του βορΒορίδη, το οποίο κατά τον Ψαρρά «είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό». Στη συνέχεια θα δούμε τι εννοεί ο ειδικός βοθρολυματολόγος σαν “αποκάλυψη”. (Η ορθογραφία του πρωτότυπου):
Ο Γενικός Γραμματέας της Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου κ. Βίκτωρ Ελιεζέρ, σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό, με κάλεσε δημόσια να αποκηρύξω το αντισημιτικό παρλεθόν μου. Ουδέποτε έχω υπάρξει αντισημίτης. Έχω όμως πολυετή πολιτική θητεία σε πολιτικά κόμματα και οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου και έχω συνυπάρξει πολιτικά με ανθρώπους που είχαν απαράδεκτες ιδέες.
Προς άρση λοιπόν οποιασδήποτε αμφιβολίας, αποκηρύσσω κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή μου σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική.
Επιπροσθέτως να γνωστοποιήσω στον κ. Ελιεζέρ τα ακόλουθα, ελπίζοντας ότι θα κατευναστούν οι ανησυχίες που εξέφρασε.
1. Ως μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του ΟΑΣΕ, σε συνεννόηση με τους συναδέλφους μου της Knesset, του Ισραηλινού Κοινοβουλίου, έχω τρεις διαδοχικές χρονιές εισηγηθεί την απόρριψη του αιτήματος της Παλαιστινιακής Αρχής να καταστεί μέλος της κοινοβουλευτικής συνέλευσης και αδιάστικτα και συστηματικά υποστηρίξει την καταδίκη του αντισημιτισμού. Οι Ισραηλινοί συνάδελφοί μου γνωρίζουν.
2. Έχω μιλήσει στο κοινοβούλιο εναντίον του λεγόμενου αντιρατσιστικού νόμου, αναγνωρίζοντας ως το μόνο θετικό του σημείο την ποινικοποίηση της αρνήσεως του Ολοκαυτώματος (βλ. και σχετ. επιστολή μου στο ΚΙΣ από 7.6.2013)
3. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει αρθρογραφήσει υπέρ της μεταφοράς της Ελληνικής Πρεσβείας από το Τελ ΑΒίβ στην Ιερουσαλήμ (βλ. άρθρο μου στην «Καθημερινή», 5.3.2018).
4. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που υποστηρίζει τη σύναψη αμυντικής και όχι μόνο στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ (βλ. The press project: «Κανόνες εμπλοκής απέναντι στην Τουρκία και στροφή στο Ισραήλ ζητά ο Βορίδης»).
5. Είμαι ο μόνος Έλληνας πολιτικός που έχει τοποθετηθεί εναντίον της καταδίκης του Ισραήλ για τα περιστατικά στη Γάζα (βλ. bankingnews.gr μετά από δηλώσεις μου στο ραδιόφωνο «24/7», 2.4.2018).
Μετά ταύτα, ελπίζω οι όποιες ανησυχίες να έχουν διασκεδαστεί.
Πράγματι, αυτό θα έπρεπε να κάνει ο δημοσιογράφος. Να διασκεδάσει. Γιατί, μετά από το «ξεκαθάρισμα» είναι πεντακάθαρο: ένας φασίστας με αντι-εβραϊκό παρελθόν μεγάλωσε και εξελίχθηκε σε έναν «κύριο» με αντι-μουσουλμανικό, αντι-παλαιστινιακό παρόν· πάντα, όμως, φασίστας. Δεν είναι πια αντισημίτης (με την ιστορική έννοια). Είναι ένας «μετανιωμένος» αντισημίτης. Είναι φίλος του ισραηλινου ρατσισμού / φασισμού. Και καμαρώνει επιδεικνύοντάς το.
Όμως ο ειδικός βορθολυματολόγος δημοσιογράφος Δ. Ψαρράς δεν το βλέπει έτσι… Ούτε καν η ομολογία του «μετανιωμένου» υπουργού ότι είναι αντίθετος με τον «λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο» δεν κάνει το αυτί του να ιδρώσει: Όχι! Ο δημοσιογράφος ΔΕΝ θα χαρακτηρίσει τον υπουργό φασίστα ΤΩΡΑ, τώρα που αυτός εκθέτει το πόσο φίλος του ισραήλ είναι!!! Όχι! Κατά τον δημοσιογράφο δεν υπάρχει τίποτα φασιστικό στο “ξεκαθάρισμα” του υπουργού… Τίποτα – τίποτα – τίποτα!
Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.
Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.
Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.
Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;
α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της
β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του
γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ
δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…
Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.
Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)
Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω:
Τρίτη 16 Ιούλη. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο που ακολουθούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες όλων των ειδών, παγιδευμένοι από την ίδια τη δική τους συνωμοτική κοσμοθεωρία. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι το Ισραήλ και ο «αιώνιος Εβραίος» κινούν τα νήματα της «παγκοσμιοποίησης», ο μόνος τρόπος να αναδειχθούν στην πολιτική θεωρούν ότι είναι να συνεργαστούν με αυτούς τους σκοτεινούς «εξουσιαστές». Το έκανε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης το 2005, στέλνοντας μάλιστα εκπρόσωπό στον εορτασμό της Χανουκά, το έκανε το 2018 ο Γεωργιάδης με ταξίδι μετάνοιας στο Ισραήλ, το κάνει τώρα ο Βορίδης. Όποιος θέλει μπορεί να πειστεί για την ειλικρίνειά του.
Εξαιρετικά τυχοδιωκτική η «ερμηνεία» του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου για την μετάνοια των αντισημιτών: επειδή είναι φασίστες (λέει…) παύουν να είναι φασίστες συνεργαζόμενοι με τους «σκοτεινούς εξουσιαστές» για να αναδειχθούν… Εννοείται ότι πρόκειται για γελοία εξήγηση (άραγε γιατί και οι ναζί δεν έκαναν το ίδιο; Και γιατί οι φασίστες δεν έκαναν το ίδιο και απέναντι στον «κόκκινο εχθρό»;) – αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά από «μετανοιωμένους».
Φαίνεται όμως ότι το ισραηλινό υπ.εξ. «συγχωρεί» τους «μετανιωμένους» αντισημίτες / φασίστες (που θέλουν να αναδειχθούν στην πολιτική) – είναι, σα να λέμε, ένα χαζό υπ.εξ. που δεν ξέρει τι του γίνεται. Συγχώρεσε τον Καρατζαφύρερ, συγχώρεσε τον πλασιέ…
Είναι άραγε ειλικρινείς αυτοί οι «μετανιωμένοι» αντισημίτες; αναρωτιέται ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος… Διότι αν είναι ειλικρινείς, αν είναι δηλαδή ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ, ΤΩΡΙΝΟΙ φασίστες και όχι παλιομοδίτες, αν είναι ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ και όχι αντισημίτες, αν είναι σύμμαχοι του Netanyahou και όχι του Chomsky (για παράδειγμα…), τότε Ο.Κ.
Αλλά είναι; (Ο ψεκασμένος υπ.αμ. ήταν πάντως αληθινός φίλος του Τελ Αβίβ – ε;)
Τρίτη 16 Ιούλη. Αυτός ο έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα σε κάποιον που διεκδικεί τις δάφνες του (θεωρητικού) «αντιφασίστα» (και μοιράζει επικυρώσεις και σε άλλους του ίδιου φυράματος…) με προδιαγραφές ισραήλ, και κάποιον που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με τις ίδιες προδιαγραφές, έχοντας όμως αντίθετη αφετηρία, επιδεικνύοντας άρα την εξέλιξή του και την πετυχημένη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι, στην πραγματικότητα, η απεικόνιση όχι μόνο ενός πολύ ευρύτερου, διεθνούς πολιτικού σχεδίου. Αλλά και μια επιθετικής, βρώμικης, προβοκατόρικης ιδεολογικής αντιστροφής που απ’ την μια θέλει να κάνει «το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο» την εξόντωση των παλαιστινίων (και των αράβων γενικότερα) και απ’ την άλλη να «κάψει» οποιαδήποτε αντίσταση στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Και στα δύο, και στο πολιτικό σχέδιο και στην ιδεολογική επίθεση, ρόλοι “μπροστινών” ανατίθενται στους “μετανιωμένους”: στους μετανιωμένους παλιούς αντισημίτες, ναζί, κλπ, ώστε να ευθυγραμμιστεί όλος αυτός ο βόθρος με τον αντιμουσουλμανισμό· στους μετανιωμένους παλιούς “αριστερούς”, “αντιφασίστες” κλπ, για να νομιμοποιήσουν τον τωρινό φασισμό με τις παπαρολογίες τους και την σύγχιση που σπέρνουν. (Εννοείται πως όλα αυτά αμοίβονται με διάφορους τρόπους. Φράγκα, δουλειές, πανεπιστημιακές καριέρες, και διάφορα άλλα…).
Το πρώτο, το πολιτικό σχέδιο, είναι γνωστό. Ο κάθε Netanyahou, ο κάθε Lieberman, όλο το εξουσιαστικό και υποτελές φασισταριό του ισραηλινού κράτους, τα έχει βρει μια χαρά με κάθε Orban, κάθε Trump, κάθε Pence, κάθε Pompeo, κάθε Τσίπρα και κάθε ψεκασμένο… Με τον σοσιαλδημοκράτη Corbyn έχει πρόβλημα, με την Ilhan Omar – και με τους αντιφασίστες εβραίους εντός και εκτός ισραηλινών συνόρων.
Όσο για την ιδεολογική αντιστροφή και τις συνέπειές της; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα; Δεν έχετε ανατριχιάσει ακόμα με το ενδεχόμενο να νικήσουν;