Category: Ασταμάτητη μηχανή

Δόξα στο «βαθύ» κεφάλαιο

Σάββατο 5 Αυγούστου. … Αν και παραβάσεις στο δίκαιο περί ανταγωνισμού εντοπίστηκαν από την έρευνα της επιτροπής ανταγωνισμού να έχουν γίνει σε διάφορους κύκλους έργων (1989 – 2000, 2001 – 2002, 2005 – 2012) πρόστιμα επιβλήθηκαν μόνο για την περίοδο 2005 – 2012, καθώς για τις προηγούμενες περιόδους η σχετική εξουσία της Αρχής έχει παραγραφεί. Έτσι, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ» οι παραβάσεις που διαπιστώθηκαν συνολικά ήταν 34, επιβλήθηκαν τελικά πρόστιμα για 11 εξ αυτών…

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων σε χθεσινό της ρεπορτάζ η καθεστωτική «καθημερινή». Είναι οι όμορφοι και εξαιρετικά φτηνοί «τίτλοι τέλους στην απόδοση δικαιοσύνης» για το γεγονός ότι μεγάλες, μεσαίες και μικρές ντόπιες κατασκευαστικές (μαζί με κάποιους ευρωπαίους συνεταίρους τους) τίναξαν την μπάνκα του κόστους των δημόσιων έργων (τσεπώνοντας δισεκατομύρια…) δρώντας σαν καρτέλ, απ’ το 1989 και μετά. Κι εκείνο που κάνει αυτό το τέλος όμορφο, φτηνό και φιλικό, είναι ότι εκτός έρευνας (και, άρα, προστίμων) έμειναν, επειδή είχε «λήξει (λέει) η αρμοδιότητα» της επιτροπής ανταγωνισμού, τα θρυλικά ολυμπιακά έργα. Εκεί, δηλαδή, που έγιναν τα ωραιότερα οργιώδη πάρτυ – για τους αναξιοπαθούντες ντόπιους εργολάβους.

Μετά απ’ αυτά, ο άκτωρας θα πληρώσει (με διευκολύνσεις υποθέτουμε) σαν πρόστιμο σχεδόν 38,5 μύρια, η j&p αβαξ λίγο παραπάνω από 18 μύρια, η τερνα κι αυτή κάτι πάνω από 18,5 μύρια, η ιντρακατ (του γνωστού ιντρα-ομίλου) λίγο παραπάνω από 4,3 μύρια… Και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι (μπορεί να βρουν και τρόπους να μην τα πληρώσουν…)

Αλλά δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος κάνει την χάρη στα αφεντικά του ελληνικού κατασκευαστικού κεφάλαιου να γυρίσουν πίσω μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό απ’ αυτά που έφαγαν. Είναι και κάτι ακόμα. Το ρεπορτάζ συνεχίζει σε άλλο σημείο:

… Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι λόγω της συμμετοχής τους στη διευθέτηση οφειλών [σ.σ.: η συμμετοχή τους στο να τους χαριστούν τα κέρατά τους απ’ τα πρόστιμα, δηλαδή] οι εταιρείες δεν τυγχάνουν μόνο του ευεργετήματος του μειωμένου προστίμου, αλλά αίρονται και οι ποινικές ευθύνες…

«Αίρονται οι ποινικές ευθύνες»! Τέσσερεις μαγικές λεξούλες. Τι σημαίνουν; Για να δουλεύει τόσα χρόνια το κόλπο της υπερκοστολόγησης των δημόσιων έργων έπαιζαν δωροδοκίες. Σε διάφορα επίπεδα της «δημόσιας διοίκησης» – είμαστε απόλυτα σίγουροι ως την κορυφή. Τους υπουργούς… Αλλά «αίρονται οι ποινικές ευθύνες». Κανένας δεν θα ψάξει πια ποιοί λαδώθηκαν, πόσο κλπ. Η υπόθεση μπήκε στο αρχείο, οριστικά…

Κι έζησαν κι αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Δεν είναι θαυμάσια η ελληνική δικαιοσύνη;

Έρμε κυρ Άκη! Αν δεν ήσουν τόσο επιδειξίας θα είχες βολευτεί κι εσύ με κάποια «άρση των ποινικών ευθυνών»….

(Το ότι αυτή η υπόθεση δεν έκανε ούτε το ένα εκατομυριοστό του ντόρου που έχει γίνει με τις δωροδοκίες της siemens, θα πρέπει να θεωρηθεί εντελώς συμπτωματικό. Αλλά και “εθνικά σωστό”…)

Εδώ οι καλές ιδέες

Σάββατο 5 Αυγούστου. Οι ταλιμπάν (πιθανότατα με την διακριτική υποστήρξη της Μόσχας και του Πεκίνου) προωθούνται σταθερά στο αφγανικό πεδίο μάχης, και οι μετριοπαθείς υπολογισμοί δείχνουν ότι κατέχουν ήδη σχεδόν την μισή επικράτεια. Το γεγονός ότι πρόσφατα «κτύπησαν» στην Κανταχάρ μια αμερικανική φάλαγγα τεθωρακισμένων, σκοτώνοντας δύο αμερικάνους πεζοναύτες, ξαναέκανε για λίγο δημόσιο «θέμα» το τι γίνεται στο αφγανιστάν. Στην Ουάσιγκτον οι καθεστωτικές απόψεις κινούνται μεταξύ του «χάνουμε» και του «δεν κερδίζουμε». Χρειάζονται μερικές χιλιάδες φρέσκοι αμερικάνοι πεζοναύτες μπας και ανακοπεί η πορεία προς την τελική ήττα· αλλά το ψόφιο κουνάβι είχε υποσχεθεί το αντίθετο. Ο Μπιν Λάντεν δολοφονήθηκε, και ο μέσος κοκκινόσβερκος αδιαφορεί εντελώς για το ποιοι θα διοικήσουν τα υψίπεδα του ινδοκούς. Συνεπώς;

«Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!» Ο Steve Bannon, φασίστας, σύμβουλος του ψόφιου κουναβιού, και ο Jared Kushner, γαμπρός του και άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης του, τον “έφεραν σε επαφή” με την πρόταση δύο επαγγελματιών. Του Erik Prince και του Stephen Feinberg. Έχουν και οι δύο διαβόητες εταιρείες μισθοφόρων. Ο πρώτος την Blackwater (όπως κι αν έχει μετονομαστεί) και ο δεύτερος την DynCorp. Η πρότασή τους είναι απλή: να αναλάβουν τον πόλεμο στο αφγανιστάν αποκλειστικά και μόνο μισθοφόροι. (Ήδη, λέγεται, ότι η αναλογία μισθοφόρων προς όχι μισθοφόρους στην αμερικανική παρουσία στο αφγανιστάν είναι 3 προς 1).

Μια τέτοια ιδέα έχει όλα τα φόντα να αρέσει στο ψόφιο κουνάβι. Πρώτον, επειδή δεν θα αναγκαστεί να στείλει επίσημα το Πεντάγωνο, ξανά, κάμποσες χιλιάδες αρβύλες στο χώμα· με ό,τι συνεπάγονται τέτοιες επίσημες πράξεις. Δεύτερον, θα είναι ευκολότερο να πάψουν εντελώς τα μήντια να ασχολούνται μ’ αυτόν τον πόλεμο. Τρίτον, θα είναι ευκολότερο να κατακρεουργούνται οι αφγανοί· αυτοί οι μισθοφόροι είναι «αληθινά σκληροί τύποι». Και τέταρτον αυτές οι εταιρείες θα βγάλουν τρελά κέρδη, οπότε είναι μια καλή μπίζνα.

Δεν είναι καν απαραίτητο να γίνει ντόρος αν τέτοια είναι η τελική απόφαση· αν και θα πρέπει να εγκριθούν τα σχετικά κοδύλια, κι αυτό δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Το ψόφιο κουνάβι έχει ριζοσπατσικές ιδέες επί του θέματος: να χαρίσει η παραπαίουσα αφγανική κυβέρνηση διάφορα ορυχεία σε αμερικανικές εταιρείες, ώστε να αναλάβει η Ουάσιγκτον την προστασία της (της κυβέρνησης).

Αν, τελικά, η μπίλα της αμερικανικής κατοχής του αφγανιστάν κάτσει στους εταιρικούς μισθοφόρους, όλα «θα πάνε καλά» μέχρις ότου οι ταλιμπάν (ή όποιος άλλος) κάνει στους πρώτους αιχμάλωτους που θα πιάσει αυτά που έκανε η ιρακινή αντίσταση στους μισθοφόρους της Blackwater στη Φαλούτζα – και όχι άδικα: τους κρεμάσει, τους κάψει ζωντανούς, και στείλει το σχετικό βίντεο στον κυβερνοχώρο. Τότε, στο ιράκ, την «απάντηση» δεν την έδωσε η blackwater αλλά ο αμερικανικός στρατός, γιατί αυτός είχε την δύναμη: ισοπέδωσε την Φαλούτζα καίγοντας ζωντανούς πολλές εκατοντάδες κατοίκους της…

Όταν αυτό συμβεί στο αφγανιστάν (και θα συμβεί: όταν πέφτουν στα χέρια σου επαγγελματίες δολοφόνοι, δεν υπάρχει κανένα σαβουάρ βιβρ στην μεταχείρισή τους…) τι θα κάνει το ψόφιο κουνάβι ή ο όποιος διαδοχός του; Θα ξεμπερδέψει με τίποτα κρουζ;

Το parking

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Πόσο δεξιοί πρέπει να είναι κάποιοι ώστε αντί να καταργήσουν τις μαθητικές παρελάσεις (και τις στρατιωτικές, επίσης!), κάτι που θα μπορούσαν να το κάνουν ακόμα και κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι, κατεβάζουν ιδέες για τον εκδημοκρατισμό των σημαιοφόρων και των παραστατών; Με το άθλιο επιχείρημα ότι «είναι δικαίωμα κάθε μαθητή να κρατάει την σημαία», πράγμα που σ’ ένα μόνο λογικό μέτρο μπορεί να οδηγήσει: να κρατάει ο καθένας από μία, στις παρελάσεις, έτσι ώστε το «δικαίωμα στη σημαία» να γίνει πράξη… Πόσο δεξιοί είναι πια;

Όσοι / όσες διαβάζατε το χάρτινο Sarajevo, ειδικά στο πρώτο ένδοξο εξάμηνο του 2015, το ξέρετε: ποτέ δεν θεωρήσαμε αυτήν την “αριστέρα” μεταρρυθμιστική, ρεφορμιστική. Είναι ζήτημα αν μπορεί να θεωρηθεί καν και καν καρικατούρα του ιστορικού ρεφορμισμού της αριστέρας. Στο κάτω κάτω ποτέ δεν υποσχέθηκαν οι ροζ οτιδήποτε τέτοιου είδους. Και κανείς δεν τους ψήφισε για να το κάνουν!

Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ο δήθεν “μεταρρυθμιστικός” οίστρος τους αρχίζει και τελειώνει με ψευτομερεμέτια πάνω σ’ ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν είναι, εδώ και χρόνια, ούτε “δημόσιο”, ούτε “εκπαιδευτικό”, ούτε “σύστημα”. Είναι, απλά, ένα παρακμιακό και παρηκμασμένο parking νεολαίας (και άνεργης τέτοιας, από μια ηλικία και μετά…) με πολλούς ορόφους. Και πολλές σκοτεινές και βρώμικες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) γωνιές…

(φωτογραφία: Το Β λύκειο Αθηνών έκανε αυτήν την εμφάνιση στην επετειακή παρέλαση του αγίου “όχι” το 2012. Αυτό είναι ο εκδημοκρατικός του εθνικού μιλιταρισμού κυρ Γαβρόγλου – ή όχι; Οι ανώνυμοι εθνικιστοί λαϊκοί παράγοντες δεν περιμένουν από εσάς!! Αντίθετα: τρέχετε λαχανιασμένοι πίσω τους….)

Το μυαλό σου σημαδεύουν!

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος και πολύ σοβαρός λόγος που το ζήτημα μας αφορά σαν αυτόνομους εργάτες. Αν οτιδήποτε ονομάζεται (και όχι μόνο στα μέρη μας) «εκπαιδευτικό σύστημα» παράγει μαζικά από μισο- έως full- ειδικευμένους ηλίθιους μέχρι λειτουργικά αναλφάβητους (κι αυτό είναι που συμβαίνει!), το ζήτημα της απελευθέρωσης της τάξης μας, της εργατικής τάξης στον 21ο αιώνα, πάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι αποδεδειγμένο πια ότι δεν φτάνουν ούτε οι κοινωνικές εμπειρίες ούτε η κοινωνική θέση για να σηκωθούν τα κεφάλια. Πρέπει αυτά τα κεφάλια να είναι ικανά για σύγχρονη κριτική αποδιάρθρωση του οτιδήποτε εμφανίζεται σαν “αναπόφευκτη πραγματικότητα” – η πραγματικότητα του καπιταλισμού, δηλαδή.

Εάν, λοιπόν, το οποιοδήποτε “εκπαιδευτικό σύστημα” αποβλακώνει, είτε προσφέροντας την ελπίδα κάποιας “θέσης εργασίας” είτε όχι, τότε μας είναι απόλυτα εχθρικό σαν τέτοιο. Κι αν το “εκπαιδευτικό σύστημα” συνεργάζεται άψογα με το γενικό “ιδεολογικό σύστημα”, είναι δέκα φορές εχθρικό.

Κι όλα σ’ αυτά σ’ έναν αιώνα γενικευόμενης μηχανοποίησης της σκέψης! Είναι για ‘μας τόσο δεδομένο όσο ότι η γη περιστρέφεται γύρω απ’ τον ήλιο: όχι απλά σημαδεύουν τα μυαλά, αλλά τα κάνουν κιμά με επιτυχία! Έστω: αλγόριθμους…

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται κάποιοι που κάνουν “σημαία” τους … το ποιος / ποια θα κρατάει την “εθνική σημαία”…. Στις μιλιταριστικές σχολικές “εθνικές παρελάσεις”. Πόσο δεξιοί μπορεί να είναι;

Το εργοστάσιο έχει φαληρίσει…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. (Έχουμε πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα για το θέμα, αλλά δεν είναι για εδώ…). Είναι θέση μας ότι η μαζική δημόσια εκπαίδευση φτιάχτηκε παντού στον κόσμο κατ’ αναλογία του μαζικού εργοστάσιου (κρατώντας τις πειθαρχικές εφευρέσεις της προηγούμενης μοναστηριακής «εκπαίδευσης», αυτό που είχαν φτιάξει πριν τον καπιταλισμό οι παπάδες: την σωματική τιμωρία, για παράδειγμα…).

Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά της ήταν αναλογίες της μαζικής βιομηχανικής εργασίας. Απ’ τα σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια και την χωροταξία τους μέχρι την αντίληψη περί ωραρίων· απ’ τον ρόλο της αυστηρής πειθαρχίας μέχρι τις έννοιες της «ευγενούς άμιλλας» (του ατομικού ανταγωνισμού όλων με όλους), της «ανταμοιβής» και της «απόρριψης»· απ’ την σειριακή / γραμμική αντίληψη για το πως αποκτιέται η «γνώση» (μέσω της τακτοποιημένης συσσώρευσης…) μέχρι την παραγωγή των εγγράμματων μεσοστρωμάτων.

Το εργοστάσιο της εκπαίδευσης κτυπήθηκε κάποιες ιστορικές περιόδους, από μέσα και απ’ έξω· από «αριστέρα» και από «δεξιά»…. Αν μπορούσε να στέκεται κάπως στη θέση του ήταν χάρη σ’ αυτά που προσπαθούσε να πετάξει στην άκρη έως και να εξαφανίσει: από παράλληλα συστήματα μάθησης, «ανεπίσημα», έξω απ’ την εμβέλειά του. Απ’ τις κοινωνικές σχέσεις σαν τέτοιες (της γειτονιάς, του σογιού, της παρέας) ως τα «αντι-σχολεία» των κομμάτων και των οργανώσεων της πάλαι ποτέ αριστέρας (σε όλο το εύρος της)· απ’ τις πρώτες φάσεις συγκρότησης των νεανικών «υπο-κουλτουρών» στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, έως την κινηματική / ανταγωνιστική δημιουργία γνώσης, αμφισβήτησης και κριτικής… Αυτά όλα έμπαιναν αναγκαστικά μέσα στους διαχωρισμένους και συμπαγείς «εκπαιδευτικούς» χωροχρόνους, προκαλώντας τους τρύπες… Απ’ όπου, τελικά, ανάσαιναν, παρά τη θέλησή τους…

Παράδοξο ή όχι (ιστορικά εξηγήσιμο κατ’ εμάς): δεν ήταν η λογική του «εργοστάσιου της εκπαίδευσης» που εξολόθρευσε τελικά αυτές τις παράλληλες (και συχνά αντι-) θεσμίσεις του γνωρίζειν και του μανθάνειν· αλλά το ξεπέρασμά της! Απ’ την (ας το πούμε έτσι) «καπιταλιστική πρωτοπορεία». Απ’ τα ‘80s και μετά. Η σταδιακή γενική Αλλαγή Παραδείγματος της καπιταλιστικής οργάνωσης έχει περάσει και περνάει (και) απ’ την γενική αναδιάρθρωση της «γνωσιολογίας».

Ήδη υπάρχει – και κυριαρχεί – ένα παράλληλο και όχι επίσημο «εκπαιδευτικό σύστημα», που στην ουσία έχει αναλάβει όλες τις ιδεολογικές και πειθαρχικές αρμοδιότητες του παλιού «φορντικού εκπαιδευτικού συστήματος», σε καινούργια βάση πια, καθώς κι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των γνωσιολογικών: το ενσωματωμένο (μέχρι μυελού των οστών), ψηφιοποιημένο, μεσολαβημένο απ’ τις νέες μηχανές, θέαμα. Απέναντι σ’ αυτό, η μόνη χρησιμότητα που έχει απομείνει (διεθνώς, αλλά ακόμα χειρότερα σε περιπτώσεις σαν την ελληνική) στο παλιό και ένδοξο «εκπαιδευτικό σύστημα» είναι αυτή ενός κουφαριού που έχει αδειάσει απ’ το παλιό του περιεχόμενο και έχει απομείνει σα μπετονένιο σκιάχτρο: η χρησιμότητα του parking. Να παρκάρουν οι γονείς τα παιδιά τους για κάποιες ώρες της ημέρας· και τις φιλοδοξίες τους για πολλά χρόνια…

Αυτή η αλήθεια είναι, άλλωστε, η βάση των διαδοχικών κυμάτων «ιδιωτικοποίησης» του κουφαριού: η λογική της «φύλαξης»… Νεολαίων (ή όχι και τόσο), ελπίδων, φιλοδοξιών, φαντασιώσεων, προσδοκιών…

…και τα υπουργεία επίσης…

Παρασκευή 4 Αυγούστου. Οι οριτζινάλ δεξιοί, που πάντα ήταν υπηρέτες του χρήματος και του εμπορεύματος κι όχι της γνώσης σαν απόλαυση (και πολύ λιγότερο της κριτικής σκέψης σαν όπλο!) λυσσάνε: θέλουν ακόμα περισσότερη ιδιωτικοποίηση (του κουφαριού). Απ’ την μεριά τους είναι συνεπείς: αν κάτι μπορεί να βγάζει λεφτά, σα μπίζνα, γιατί να μην βγάλει; Στο κάτω κάτω «πληρώνοντας» ο κάθε πελάτης των ιδιωτικών «εκπαιδευτικών» parking απαλλάσσει εντελώς το «κράτος» απ’ τις παλιές υποσχέσεις του, αυτές του 20ου αιώνα, ή/και τις αναμνήσεις τους, ότι η «παιδεία» (και τα πτυχία) είναι ασφαλές ασανσέρ κοινωνικής ανόδου! Πλήρωσες για το α ή το β και πήρες τα τέτοια σου; Ε, ας πρόσεχες… Ας αγόραζες κάτι άλλο!!… Έτσι είναι οι «νόμοι της αγοράς»!

Απ’ την άλλη μεριά δεν θα περιμέναμε ποτέ απ’ αυτό που λέγεται «αριστέρα» (με διάφορα επίθετα μπροστά), όχι μόνο στα μέρη μας, να είναι σε θέση να συλλάβει τις συθέμελες σεισμικές αλλαγές που συμβαίνουν ήδη· και, ύστερα, να μπορεί να τις αντιμετωπίσει, με ορθολογικό τρόπο, έστω στο όνομα του «γενικού καλού». Όχι. Δεν περιμένουμε τέτοια πράγματα. Αν η οριτζινάλ δεξιά του κράτους και του κεφάλαιου είναι του είδους «σας πουλάω το σκοινί για να κρεμαστείτε» (και διανοητικά / μορφωτικά πια), η αριστέρα του κράτους και του κεφάλαιου είναι τους είδους «σας δένω τα μάτια για να μην δείτε την κρεμάλα».

Αλλά υπάρχουν και όρια…(ή, μήπως, όχι τελικά;). Να σερβίρεται σαν «προοδευτική μεταρρύθμιση» η συνδιοίκηση του parking και το καθολικό δικαίωμα της σημαιοφορίας; Πόσο δεξιοί πια;

(Ο καπιταλιστικός κόσμος που κινείται ήδη με άνεση και ταχύτητα στις ράγες του, στις ράγες του 21ου αιώνα, δεν πρόκειται να λυπηθεί κανέναν! Κανέναν! Οι μόνοι που θα σταθούν όρθιοι απέναντί του, όχι de facto από θέσεις ισχύος αλλά σίγουρα όρθιοι και με αυτοπεποίθηση, θα είναι όσοι / όσες είχαν και έχουν το θράσος και την ευφυία να αντικρύσουν αυτόν ακριβώς τον κόσμο, χωρίς απωθήσεις και χωρίς ψευδαισθήσεις. Όλοι οι υπόλοιποι, που σκιαμαχούν ακόμα με τον καπιταλιστικό 20ο ή και τον 19ο, είναι ξοφλημένοι – ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς αν επιμένουν ότι η ιστορία τους χρωστάει. Η Ιστορία τους έχει εξοφλήσει, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι.

Η διαλεκτική είναι αδιάλλακτη!)

Σκευωρία!

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το ξέρουν και οι πέτρες, γι’ αυτό και η υπόθεση είναι μια συμπύκνωση της ελληνικής παράνοιας τροφοδοτημένης κατάλληλα από επιμέρους «στενά συμφέροντα». Όλο κι όλο το θέμα σχετικά με το δικαστικό κυνήγι (ανελέητο θα χαρακτηριζόταν αν αφορούσε «πολιτική υπόθεση»…) του πρώην προέδρου της ελστατ αφορά το γεγονός ότι οι λεγόμενοι «καραμανλικοί» της ν.δ., που συγκυβερνούν στο φαιορόζ σχήμα (δεν το έχετε προσέξει; αλήθεια;) δεν θέλουν να αναγνωριστεί επίσημα στο εσωτερικό του ελλαδιστάν το τεράστιο έλλειμμα που άφησαν αφήνοντας το γκουβέρνο, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, για να μην δικαιωθεί ο καταραμένος Παπαντρέου ο Γ (σ’ αυτό συμφωνούν κι άλλοι!). Και δεύτερον, για να μην ανοίξει η όρεξη για καμιά έρευνα για το πως και γιατί δημιουργήθηκε ένα τέτοιο έλλειμμα μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, κάτι που θα μπορούσε να παρασύρει και να γκρεμίσει ακόμα και τον νυν πρόεδρο της δημοκρατίας.

Επειδή, λοιπόν, αυτά ΔΕΝ πρέπει να συμβούν, έχει βρεθεί η λύση: ο συνωμότης πρόεδρος της ελστατ, το 2010, «φούσκωσε το έλλειμμα» του 2009, καθ’ υπόδειξη των τρισκατάρατων ξένων. Βέβαια το ελλαδιστάν ήταν ήδη σε «μνημονιακή κατοχή», απ’ τον Μάη του 2010 – ο τελικός υπολογισμός για το έλλειμμα του 2009 έγινε εκ των υστέρων, προς το τέλος του καλοκαιριού… Αλλά τι σημασία έχει;

Οπότε γύρω απ’ το σούρσιμο από δικαστήριο σε δικαστήριο του Γεωργίου (δούλευε και στο δντ ο μπαγάσας!) και την πρόσφατη καταδίκη του (για «πάρεργο της προδοτικής στάσης του») διατάσσονται όλα τα βαριά όπλα. Ειδικά εκείνα που ανακαλύπτουν στην καταδίκη την γνήσια έκφραση της «ανεξαρτησίας της ελληνικής δικαιοσύνης», την οποία «ανεξαρτησία» είχαν χάσει σε κάτι προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις…

Εννοείται ότι απ’ την μεριά τους έχουν σκαλώσει άσχημα και οι τρισκατάρατοι δανειστές. Παρατηρούν με ενδιαφέρον αλλά και απορία το γεγονός ότι μερικοί δεν πηγαίνουν φυλακή ακόμα και για (οικονομικά) κακουργήματα (ας πούμε στις τράπεζες) ενώ είναι κυνηγημένος κάποιος που εφάρμοσε τα ευρωπαϊκά μοντέλα μετρήσεων χαλώντας τα greek statistics. Αυτοί που φούσκωσαν τους λογαριασμούς είναι αόρατοι· ενώ εκείνοι που τους μέτρησαν δακτυλοδεικτούμενοι – πως κι έτσι;

Δεν έχουν καταλάβει οι έρμοι ότι του έλληνος ο δάκτυλος πυροβολεί τον ταχυδρόμο αν δεν του αρέσει το περιεχόμενο του γράμματος…

Ο επιχειρηματίας πρόεδρος

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Το θεώρημα φούντωσε με την εκλογή του ψόφιου κουναβιού στο προεδρικό πόστο στις ηπα· αλλά είναι παλιότερο και πολύ ευρύτερο: οι «επιτυχημένοι επιχειρηματίες» (λέει…) είναι ιδανικοί για κορυφαία πολιτικά (κυβερνοδιοικητικά) πόστα. Στα μέρη μας πριν όχι πολλά χρόνια ο κυρ Βγενόπουλος (της marfin μεταξύ άλλων) σπρωχνόταν από διάφορους βαθυκρατικούς σαν ο γενναίος που, πάνω στο άσπρο του άλογο, θα σώσει το ελλαδιστάν: πραγματιστής, πετυχημένος, φραγκάτος… Ε;

Υπάρχει μια διπλή μυθολογία εδώ που, με μέσω συγχώνευσης, προσπαθεί να πολλαπλασιάσει την πειθώ της – και να εξαφανίσει οποιαδήποτε αμφισβήτηση απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Απ’ την μια μεριά η κορυφαία πολιτική βιτρίνα πρέπει να έχει βασιλική εξουσία. Και επειδή κανείς δεν νοσταλγεί τα παλιά παλάτια, ιδεατά κατασκευάζονται καινούργια, που να μοιάζουν με στρατώνες. Απ’ την άλλη ο «επιτυχημένος επιχειρηματίας» μπορεί να μην είναι και πολύ ηθικός, είναι όμως αποτελεσματικός. «Δικτάτορας», με τον τρόπο του…

Υπάρχει κάποιος που πριν κάτι δεκαετίες έδωσε ένα ακριβές όνομα για την επίσημη σύμφυση κράτους και κεφάλαιου, την οποία ευαγγελιζόταν και εφάρμοσε για πρώτη φορά τόσο ανοικτά. Την ονόμασε φασισμό και ήταν ο καθ’ ύλην αρμόδιος για το βαφτίσι. Λεγόταν Μουσολίνι. Αλλά στους τωρινούς καιρούς οι οπαδοί του «επιχειρηματία / πολιτικού σωτήρα» δεν έχουν το κουράγιο να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Το πράγμα θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Οι πετυχημένοι επιχειρηματίες είναι γκάγκστερς, και δεν είναι δυνατόν να «πετύχουν» αλλιώς: πατάνε σε πτώματα φροντίζοντας, όταν χρειάζεται, να τα δημιουργήσουν. Μήπως, λοιπόν, ένας πετυχημένος μαφιόζος θα ήταν καλός και για πρωθυπουργός ή πρόεδρος, με την έννοια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη πυρός ώστε να επιβάλλει ό,τι γουστάρει; Εδώ η μικροαστική απάντηση είναι καταφατική υπό μια πολύ αυστηρή προϋπόθεση: ότι θα κάνει χάρες και στους αυλοκόλακες· άρα θα χρησιμοποιεί ένα μέρος της «δύναμης πυρός» του και για την ικανοποίηση όσων τον γλύφουν. (Η μικρογραφία της απάντησης βρίσκεται στην “δημοτική αρχή” του Βόλου…)

Το ψόφιο κουνάβι δεν είναι η καλύτερη περίπτωση «δύναμης πυρός». Κι αυτό εκτιμάμε πως οφείλεται στην επιχειρηματική του ειδίκευση. Αν, όπως αρκετά σοβαρά στοιχεία υποδεικνύουν, ήταν «πλυντήριο» (και τι άλλο είναι το real estate;) είναι προφανές ότι είναι χρήσιμος σαν σκέτη βιτρίνα· τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Παρά την σχεδόν αυτοκρατορική του πόζα είναι γυμνός.

Αλλά αυτό δεν είναι προσωπική ατυχία του. Η «αυτοκρατορική πυγμή» που ονειρεύονται οι μικροαστοί (εφόσον δεν θα στρέφεται εναντίον τους) είναι φάντασμα στην καπιταλιστική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει βασιλικό κεφάλι να μπει σε λαιμητόμο. Τα κυκλώματα και οι μαφίες που ασκούν τις βασικές εξουσίες είναι «δικτυακά»· και ήταν τέτοια πριν την εφεύρεση του internet. Μπορεί να εμφανίζονται κάποιοι σαν “αρχηγοί” – αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι και χρήσιμοι “υπαρχηγοί”…

Πράγμα που σημαίνει ότι η προσωπολατρεία ή η προσωποεμπάθεια (που θέλει να εμφανίζεται, τάχα, σαν «αντι-εξουσία») είναι οι δύο όψεις ενός εθελόδουλου πρωτογονισμού. Ασυγχώρητου…

Το αφεντικό πρώτα και πάντα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Ο σοσιαλφιλελεύθερος γάλλος πρόεδρος δεν είναι φασίστας. Όχι, σίγουρα, του είδους των ‘30s. Εκφράζει εκείνο το (καθόλου αμελητέο) τμήμα του γαλλικού κεφάλαιου που θα ήθελε εδώ και χρόνια κάτι ανάλογο με την «ατζέντα 2010» (που πέρασε στη γερμανία το 2003 ο κυβερνητικός συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών / πράσινων) αλλά δεν μπορούσε να το πετύχει παρά μόνο σε δόσεις.

Οι διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» στην γαλλική εργατική νομοθεσία (μια νομοθεσία που είχε διαμορφωθεί στα ’50ς, στα ‘60ς και στα ‘70ς για να κατευνάσει την μη ελέγξιμη εργατική απειθαρχία) έχουν σχεδόν λύσει τα χέρια των αφεντικών και στη γαλλία. Ο Macron θα «σκουπίσει» ό,τι έχει απομείνει. Και σαν σοσιαλφιλελεύθερος το κάνει μετά από «συζήτηση με τα συνδικάτα». Όπως πριν σχεδόν 15 χρόνια οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες του Schroder. Υποθέτουμε ότι θα τους θυμίσει τα “εθνικά καθήκοντά” τους στον ταραγμένο και όλο και πιο σκληρά ανταγωνιστικό καπιταλιστικό κόσμο.

Δεν έχουμε ακόμα πλήρη γνώση των νόμων που πέρασε χτeς ο Macron. Ένα βασικό τους στοιχείο, πάντως, είναι η σχεδόν πλήρης απελευθέρωση του «δίκιου του αφεντικού»: απ’ την ρύθμιση του ωραρίου μέχρι τις απολύσεις, και απ’ την ασφάλεια μέσα στη δουλειά μέχρι…

Αλλά αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά. Και πριν απ’ τον Macron, έκανε σημαντικά βήματα «απορρύθμισης» (δηλαδή μεθοδικής υποτίμησης της εργασίας) ο Hollande. Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα παραμείνει δικό μας. Αν η εργατική απάντηση στη γαλλία είναι μια απεργία … στις 12 Σεπτέμβρη (απ’ την και καλά «σκληροπυρηνική» cgt – γνωστός ο ρόλος της εδώ και δεκαετίες…), τότε…

Στου διαόλου τη μάνα

Πέμπτη 3 Αυγούστου. Υπάρχει μια έκταση στο τριεθνικό σύνορο ανάμεσα στην κίνα, την ινδία και το μπουτάν (το «βασίλειο της αρμονίας») τόσο μικρή που δυσκολεύεται κανείς να την εντοπίσει στους χάρτες. Λέγεται Dok I am, αλλά δεν ορκιζόμαστε ότι δεν έχει και άλλα ονόματα. Είναι αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας, αλλά όχι ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί. Ανάμεσα στο Πεκίνο και το Θιμπχού (την πρωτεύουσα του μπουτάν). Το Πεκίνο μνημονεύει μια συνθήκη του 1890 σαν απόδειξη της κυριότητάς του στην περιοχή, αλλά ο βασιλιάς της αρμονίας δεν την αναγνωρίζει, όπως έκανε και ο πατέρας του. Και επειδή το μικροσκοπικό βασίλειό του δεν έχει σπουδαίο στρατό έχει αναθέσει την ασφάλειά του στο ινδικό κράτος. Που εκπαιδεύει και τον μπουτανέζικο στρατό, ένα σκέτο στρατό ξηράς 16.000 στρατιωτών. Χωρίς αεροπορία…

Έτσι, όταν πρόσφατα το Πεκίνο άρχισε να φτιάχνει έναν δρόμο σ’ αυτό το ελάχιστο, ασήμαντο και αμφισβητούμενο οικόπεδο του Dok I am, πάνω στα άγρια Ιμαλάια, ο ινδικός στρατός ανέλαβε δράση, στις 18 Ιούνη: μπήκε στην περιοχή για να την προστατέψει. Για λογαριασμό του βασίλειου της αρμονίας.

Έκτοτε ξεκίνησε ένας φραστικός πόλεμος ανάμεσα στο Πεκίνο και το Ν. Δελχί, που έχει και πυροτεχνήματα συνηθισμένα σε κουλτούρες βαλκανιο-μεσανατολικές. Το Πεκίνο ζήτησε απ’ τον ινδικό στρατό να αποχωρήσει, το Ν. Δελχί απάντησε «σιγά, δεν είναι δικό σας το οικόπεδο, είναι των φίλων μας στο Θιμπχού», και οι κορώνες κι απ’ τις δυο μεριές έφτασαν μέχρι «αυτό είναι απειλή στην περιφερειακή ειρήνη». Εν τω μεταξύ οι εισβολείς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ήταν όλοι κι όλοι 270 ινδοί στρατιώτες. Ο κινεζικός στρατός έμεινε σε μια κάποια απόσταση… κάνοντας ασκήσεις…

Αν κάποιος παρακολουθούσε τα πύρινα «άρθρα γνώμης» θα αναρωτιόταν μήπως επίκειται πόλεμος ινδίας – κίνας… Φαίνεται πως μάλλον και τα δύο καθεστώτα βρήκαν ευκαιρία να κάνουν εθνκιστική γυμναστική. Γιατί στα τέλη του Ιούλη οι 270 εισβολείς είχαν γίνει μόλις 40. Αθόρυβα.

Εξακολουθούν, βέβαια, να είναι «τεράστια προσβολή» ακόμα και αυτοί οι 40, αν θέλει να το δει κανείς έτσι. Μήπως, όμως, θα ήταν ευκολότερο για το Πεκίνο να αγοράσει, με κάποιον τρόπο το «βασίλειο της αρμονίας»; Σαν τμήμα, ας πούμε, κάποιου κλάδου του «δρόμου του μεταξιού»; Ή να περιμένει να πιάσει ο χειμώνας και να φύγουν εντελώς οι 40 γενναίοι ινδοί πριν τους σκεπάσουν τα χιόνια;

Ηθικό δίδαγμα: αν ψάχνετε ένα μέρος για να βρείτε την ησυχία σας, αυτό ίσως να μην είναι το Μπουτάν. Δοκιμάστε στον βόρειο πόλο, αλλά όχι όπου νάναι, γιατί κι εκεί υπάρχουν διεκδικούμενα εδάφη, βυθοί, πάγοι, κλπ. Ίσως να είναι cool (πολύ cool!) δίπλα στο παλούκι, στον άξονα της γης… που λογικά κάπου πρέπει να εξέχει αν μας έχουν πει αλήθεια ότι η γη είναι στρογγυλή…

(φωτογραφία πάνω: σπουδαγμένο στα καλύτερα αγγλικά πανεπιστήμια το νεαρό βασιλικό ζεύγος του μπουτάν καθιέρωσε και έναν «δείκτη ευτυχίας των υπηκόων» στις οικονομικές μετρήσεις του υπουργείου των οικονομικών του… Το πολίτευμα είναι συνταγματική μοναρχία, αλλά ο βουδισμός των σχεδόν 700.000 υπηκόων τους φέρνει αντικειμενικά πολύ κοντά στο Ν. Δελχί.

φωτογραφία κάτω: πολύ καλά κάνουμε και κοροϊδεύουμε εκείνους που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχονησίδες. Υπάρχουν κι άλλοι όμως, του ίδιου τύπου αλλά διαφορετικού υψομέτρου. Που θα σκότωναν και θα πέθαιναν για βραχοκορφίδες…)