Category: Ασταμάτητη μηχανή

Απορία…

Τετάρτη 28 Ιούνη. Κάνουν οι καπνοβιομηχανίες λαθρεμπόριο τσιγάρων; Πιο σωστά: το λαθρεμπόριο τσιγάρων γίνεται, βασικά, απ’ τις ίδιες τις καπνοβιομηχανίες; Συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Μήπως κι εκεί «τα λεφτά είναι πολλά»;

(Απάντηση: Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;)

Η αλήθεια είναι ότι η πρέζα είναι πολύ χειρότερη (και κερδοφόρα) υπόθεση απ’ τον καπνό. Δεν χρειάζεται κουβέντα γι’ αυτό, θα ήταν ηθικολογία. Δύο ή τρεις τόνοι στο βαπόρι απ’ την περσία είναι άλλη κλάση.

Όμως: αν, μιλώντας γενικά, το ελλαδιστάν είναι έδαφος transit· και, αν τα κυκλώματα μεταφοράς ανθρώπων και διαφόρων πραγμάτων είναι τα ίδια, ε, τι να πούμε κι εμείς;

Εσείς; Τι είναι που δεν καταλαβαίνετε; Μήπως το πως κινούνται τα assets;

Λεφτά; Ποια λεφτά;

Τρίτη 27 Ιούνη. Το εντόπιο «κοινωνικό υποκείμενο», δηλαδή η τάξη μας (άντε: μαζί και οι «απελευθερωτές» της) σφυρίζουν αδιάφορα στα βασικά ζητήματα της ανατίμησής μας. Είναι εύκολο άλλωστε. Οι 7ψχ είναι μια μικρή ομάδα, κι αυτά που λένε είναι «τρελά».

Τα αφεντικά απ’ την άλλη έχουν πολύ καλύτερη επίγνωση του τι σημαίνει μισθός (και ωράρια). Και δεν σφυρίζουν όταν πρόκειται για τέτοια βασικά (για την κερδοφορία τους).

Στην τελευταία σύνοδο των κρατών μελών της ε.ε. (την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή) το enfant terrible της γαλλικής πολιτικής σκηνής, ο Macron, είχε μια ιδέα ακριβώς στην «καρδιά» (αυτήν που επιμένει να προσπερνάει η τάξη μας…).

Πως προέκυψε το brexit; αναρωτήθηκε. Επειδή εργάτες απ’ την ανατολική ευρώπη παίρνουν τις δουλειές των άγγλων. Και πως θα αποφευγόταν αυτό; Με το να πληρώνονται αυτοί οι “φτηνοί” ανατολικοί με βάση τους μισθούς που ισχύουν τοπικά στη δύση, εκεί που βρίσκουν δουλειά.

Από πρώτη ματιά η ιδέα φαίνεται σοσιαλιστική: ίδιοι μισθοί για ίδια δουλειά… Όμως το κίνητρο είναι διαφορετικό: αν το «εργατικό κόστος» είναι το ίδιο, γιατί τα αφεντικά να προτιμήσουν τους «ξένους»; Και τι θα κάνουν οι γαλλικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις αν πρέπει να αυξήσουν τους μισθούς και τα μεροκάματα των «ανατολικών» εργατών και εργατριών τους; Θέλει μήπως ο Macron να τις κλείσει;

Όχι, βέβαια. Να ποιο είναι το χάσμα ανάμεσα στο να πολεμούν για την ανατίμησή τους οι ίδιοι οι εργάτες / εργάτριες, εμείς δηλαδή, και να εμφανίζεται κάποιος «καλός κύριος» (εκπρόσωπος των αφεντικών) που να νοιάζεται για το θέμα… Ο κυρ Macron έχει δύο πράγματα στο μυαλό του. Πρώτον την σχετική μείωση των «γαλλικών μισθών» (και υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γίνει αυτό) έτσι ώστε να πλησιάσει το γαλλικό μεροκάματο στο «ανατολικό», και όχι το ανάποδο. Και δεύτερο τις όποιες δυνατότητες της εντελώς «μαύρης» δουλειάς: αφού εκεί ο εργάτης είναι ανύπαρκτος δεν υπάρχει θέμα «εργασιακού κόστους»…. Έτσι δεν είναι; Στο κάτω κάτω ο Macron δεν ήθελε να προσβάλει τον ιταλό συνάδελφό του Gentiloni, θυμίζοντάς του τι συμβαίνει με τις εργάτριες γης απ’ την ρουμανία στον ιταλικό νότο…

Δεν είναι (φρικτά) ενδιαφέρον το γεγονός ότι με τους χαμηλούς, βασικούς μισθούς ασχολούνται όλοι οι άλλοι εκτός από εκείνους που πληρώνονται με δαύτους; Αν, δηλαδή, κάποιος ήθελε να μας αποκαλέσει (σαν τάξη) «μαλάκες με περικεφαλαία» τι άλλο θα έκανε απ’ το να δείξει ότι για τα βασικά κάνετε γαργάρα;

Και πόσο άδικο θα είχε;

Είναι πολλά τα λεφτά…

Τρίτη 27 Ιούνη. Αυτές οι «αιτιολογήσεις», ότι κάθε φορά που ένας ισοβίτης φοβάται για την ζωή του τηλεφωνεί … στον υπ.αμ. ή/και ότι το χοντρικό εμπόριο ηρωΐνης είναι θέμα «εθνικής ασφάλειας» εφόσον «εμπλέκονται και τούρκοι», οπότε ένας σωστός πατριώτης υπ.αμ. έχει καθήκον να ανακατεύεται, αυτά λοιπόν που μόνο για νήπια προορίζονται, δείχνουν ότι ο ψεκασμένος έχει λερωμένη τη φωλιά του· και ότι θεωρεί τους πάντες ηλίθιους.

Όταν εμφανίζεται κάποιος στη μέση, ανάμεσα σε δύο αντίθετες πλευρές που τον πιέζουν, τον απειλούν, τον καλοπιάνουν, «για να μιλήσει» ή όχι, να πει το Α ή όχι, κλπ, διαμορφώνεται μια παράσταση συμμετρίας. Όχι άδικα. Αλλά η συμμετρία έχει προεκτάσεις.

Η εμπλοκή (για να το πούμε κομψά) του asset 1 στη θαλάσσια μεταφορά 2,1 (ή 3;) τόνων ηρωΐνης ήταν «ισχυρά πιθανολογούμενη» (πάλι κομψά το λέμε) απ’ την πρώτη στιγμή που η υπόθεση μπήκε σε επίσημη ελληνική κρατική διαχείριση. Καλοκαίρι του 2014 δηλαδή. Ο «υπεύθυνος εθνικής ασφαλείας» κύριος ψεκασμένος πήρε το πόστο του στις αρχές του 2015. Πράγμα που σημαίνει ότι κοιμόταν στη σκοπιά επί δύο χρόνια, ως τις αρχές του 2017, αν τώρα είναι που ανακάλυψε ότι «υπάρχει θέμα εθνικής ασφάλειας».

Κι όλη η φαιορόζ κυβέρνηση, και τα κόμματά της, και όλα τα υπόλοιπα της αντιπολίτευσης, πάλι «κοιμούνταν», φαίνεται… Κάποιοι θυμήθηκαν τώρα κάτι «βιβλία», 30, 40, 50, «30 βιβλία αρχικά» είπε ο βοηθός, απ’ τον asset 1 ή μέσω αυτού, προς τον «μικρό» Τσίπρα, επικεφαλής τότε της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» – Ιούνης 2012… Κανείς δεν ξέρει αν επρόκειτο για τα άπαντα του Μαρξ, τίποτα λογοτεχνίες ή τσελεμεντέδες. Αλλά εμείς, καχύποπτοι καθώς είμαστε, σκεφτόμαστε ότι τα «βιβλία» ήταν τα ίδια με εκείνα που άλλοτε ονόμαζαν «τούβλα»…

Πάντως οι σχέσεις του asset 1 με τον οίκο “Μητσοτάκη” είναι παμπάλαιες. Κανένα πρόβλημα… Όλα πήγαιναν καλά, λοιπόν, για πολλά χρόνια, κι ούτε η «εθνική ασφάλεια» πονούσε, ούτε ο ψεκασμένος ξενυχτούσε στο τηλέφωνο με τον Κορυδαλλό. Μέχρις ότου…

Το γεγονός, όμως, ότι χρησιμοποιούνται μάλλον μαφιόζικες μέθοδοι απέναντι σε μαφιόζικες πράξεις, αυτή η συμμετρία μεθόδων, μόνο με «αγαθούς σκοπούς» δεν μπορεί να έχει σχέση. Μοιάζει όλο και εντονότερο ότι οι παλιοί «κυβερνοφίλοι» (και ευεργετημένοι…) προσπαθούν να «συμμαζέψουν» τον asset 1 (το πορτοφόλι του· ή την σιωπή του…) χρησιμοποιώντας “ανορθόδοξες μεθόδους”. Και ότι σ’ αυτήν την επιχείρηση δεν αγγίζουν το άλλο θεματάκι, της “εγκληματικής οργάνωσης” στη μπάλα, για να μην εμπλακεί στην προσπάθεια “επαναπατρισμού” του άμεσα και βαριά η π.α.ε. – κάτι που θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες (για τους φαιορόζ).

Σου “χαρίζω” αυτό, σου “τραβάω το χαλί κάτω απ’ τα πόδια” στο άλλο… Πολύ νταραβεριτζίδικα αυτά. Όχι;

Ναι, είναι πολλά. Αλλά ποια λεφτά;

Τρίτη 27 Ιούνη. Υπάρχει κι άλλη συμμετρία στο ελληνικό στερέωμα («πάντα εν σοφία εποίησας»!). Όταν ο asset 2, απ’ τα μεσαία ράφια της ρωσικής ολιγαρχίας (και καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει αυτό), έβγαλε μια γλώσσα απ’ την Σαλονίκη ως το Ροστόφ για να γλύψει τον εξοχότατο, αυτός ο τελευταίος δεν θίχτηκε. Κολακεύτηκε. Τα σάλια τα πήρε για χρυσόσκονη· και εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, διεθνώς…  Από ιστορική άποψη όμως ο κυρ Ιβάν είχε εμφανιστεί στους στάβλους της δεξιάς (ή, έστω, της συγκυβέρνησής της με το βαθύ πασοκ). Συνεπώς μας παρουσιαζόταν μια αλλαγή βάρκας εκ μέρους του. Ή, έστω, μια μετατόπιση με ρυμουλκό αυτό ακριβώς το βαθύ πασοκ / κράτος, και την πολυδιάστατη πολιτική του.

Το κεφάλαιο, άσπρο ή μαύρο, δεν έχει προκαταλήψεις. Ούτε έχουν τέτοιες οι άνθρωποι που διορίζονται σαν πολιτικές βιτρίνες. Όμως για μόλις δυόμισυ χρόνια στις καρέκλες οι φαιορόζ έχουν δείξει μεγάλη ικανότητα όσμωσης με τις μαφίες. Και μεγάλη αδεξιότητα να την κρύψουν.

Οι προηγούμενοι ήταν ελεεινοί. Επαγγελματίες. Αυτοί οι φαιορόζ λανσάρουν ότι είναι «καθαροί» μόνο επειδή είναι ερασιτέχνες.

Ντόχα

Τρίτη 27 Ιούνη. Να κλείσουν το al Jazeera… Να κλείσουν και την τουρκική βάση… Να κόψουν κάθε σχέση με το ιράν… Να κάνουν και 10 συνεχόμενες κωλοτούμπες στον αέρα: η λίστα των απαιτήσεων του Ριάντ (και των λίγων βασάλων του στη χερσόνησο) απέναντι στην Ντόχα είναι σουρεαλιστική. Θα μπορούσε όμως να έχει συνταχτεί μετά από 2 ή 3 πρωϊνές (μεσημεριανές καλύτερα) «γραμμές». Εκείνη την ώρα όλα είναι δυνατά· αν νοιώθεις ότι έχεις εξουσία.

Η ενδοαραβική κόντρα έχει πάψει να απασχολεί (σίγουρα στα μέρη μας), αφού δεν θα γίνει πόλεμος (που δεν θα γινόταν!). Συνεχίζεται πάντως. Σκοπεύει σε κάτι πραγματικό το Ριάντ; Αν δεν είναι όλα «άσπρη σκόνη» το μόνο λογικό «μετά», όταν θα περάσουν οι 10 ημέρες του σαουδαραβικού τελεσίγραφου στο κατάρ χωρίς αυτό να συνθηκολογήσει, θα είναι… τα ίδια όπως και πριν. Δηλαδή τίποτα σπουδαίο.

Μετά την πρώτη ή και την δεύτερη μέρα του αποκλεισμού του, το σεϊχάτο του κατάρ βρήκε λύσεις για όλα τα προβλήματα: όταν έχεις λεφτά δεν είναι δύσκολο. Η Άγκυρα και η Τεχεράνη, σε συνεννόηση μεταξύ τους, προμηθεύουν το κατάρ όσα έχασε (με το αζημίωτο προφανώς)· συνεπώς το παλάτι του Ριάντ βρυχάται χωρίς να μπορεί να απειλήσει στα σοβαρά.

Το σημαντικότερο: αν όλος ο καυγάς γίνεται με φόντο στο συριακό πεδίο μάχης, τότε πολύ απλά οι φασιστοσεΐχηδες του Ριάντ μπορούν να ανακηρυχτούν losers! H Ντόχα δείχνει ότι πέρασε έγκαιρα στο σωστό στρατόπεδο. Κι αν δεν συμβεί κάτι συνταρακτικό, αρκεί να περιμένει.

Σε μερικές βδομάδες, σε έναν ή δύο μήνες, μπορεί όμως και νωρίτερα, το Ριάντ θα συνεχίζει να έχει νεύρα, αλλά δεν θα έχει τίποτα άλλο στη συρία…

Αφγανιστάν

Δευτέρα 26 Ιούνη. Η «μάνα» της ιμπεριαλιστικής αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας, απ’ το 2001, το αφγανιστάν, εμφανίζει ζόρικα συμπτώματα – για την Ουάσιγκτον: οι ταλιμπάν κήρυξαν και επίσημα τον πόλεμο κατά του isis, και ο isis ανταπέδωσε.

Η εύκολη εξήγηση, ότι πρόκειται για αναμέτρηση εδαφοκυριαρχίας μεταξύ «φανατικών» ομοϊδεατών, είναι πέρα για πέρα λάθος. Οι ταλιμπάν (πιθανόν με τις κατάλληλες συμβουλές των συμμάχων τους στη Μόσχα και στο Πεκίνο) δρουν σαν η “moderate” («μετριοπαθής») ισλαμική δύναμη στο αφγανιστάν, που εκτός απ’ τον isis έχει μέτωπο και εναντίον της αμερικανοκρατούμενης κεντρικής διοίκησης στην Καμπούλ.

Η Ουάσιγκτον και το Ριάντ χρηματοδότησαν μεν την δημιουργία ενός isis στο αφγανιστάν (για να επικαιροποιήσουν την «αντιτρομοκρατική» αναγκαιότητα της πρώτης) έχοντας όμως σαν πραγματικό στόχο τους ταλιμπάν που επεκτείνουν διαρκώς την εδαφική τους επικράτεια… Αλλά δεν προέβλεψαν ότι και οι ταλιμπάν έχουν σοβαρούς λόγους να είναι «αντι-τρομοκράτες», δηλαδή αντι-isis.

Έτσι, μετά το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου και στο αφγανικό η Ουάσιγκτον βρίσκεται μπλεγμένη στην ίδια την 16χρονη τακτική της, που έχει εν τω μεταξύ ξεπεραστεί. Ο «τρελός σκύλος» στην Ουάσιγκτον μελετάει το πόσο αμερικανικό στρατό θα ξαναστείλει στο αφγανιστάν, εναντίον των ταλιμπάν. Οι οποίοι απ’ τη μεριά τους έχουν τέτοια αυτοπεποίθηση πια ώστε να απαιτούν την πλήρη αποχώρηση των αμερικάνων και των συμμάχων τους απ’ τα αφγανικά υψίπεδα, … «και μετά μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας».

Εκείνα που έσπειρε η Ουάσιγκτον θερίζει; Αυτό. Είμαστε βέβαιοι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα σ’ όλη αυτή τη ζώνη του κόσμου: πρέπει να επεξεργαστεί μια εντελώς καινούργια, post-antiterrorism τακτική στρατιωτικών επεμβάσεων… Αλλά αυτό είναι δύσκολο. Και, κυρίως, χρονοβόρο.

Μείζονες και ελάσσονες αντίπαλοι των ηπα έχουν τρυπώσει για τα καλά κάτω απ’ την «αντριτρομοκρατική» κουβέρτα που αυτές ξεδίπλωσαν, και αξιοποιούν υποδειγματικά αυτό το στρατηγικό (ιδεολογικά και πολιτικά) κενό. Ενώ η αλλαγή διοίκησης στις ηπα σημαίνει την αλλαγή «γραμμής», το «καινούργιο» δείχνει δύσκολο να διαμορφωθεί.

Έτσι, το μεν ψόφιο κουνάβι κτυπιέται στο πόστο του· το δε αμερικανικό στρατιωτικο/ασφαλίτικο σύμπλεγμα ψάχνει να βρει μια καινούργια συσκευασία για την δράση του, χάνοντας εν τω μεταξύ «νομιμοποίηση». Ακόμα και εδάφη…

Gig economy

Δευτέρα 26 Ιούνη. Έχει υμνηθεί – σε βαθμό οργανωμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας. Η «οικονομία της πρόσβασης» έχει ήδη διαμάντια στο στέμμα της, σύμφωνα τουλάχιστον με τους υποστηρικτές τους. Αλλά όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν (και θα ξαναγίνει στο μέλλον) οι υπερβολικοί έπαινοι στους πρωτοπόρους κρύβουν τα προβλήματά τους, δημιουργώντας μια ψεύτικη πραγματικότητα (καθόλου αταίριαστο με τους καιρούς).

Η uber έχει γίνει θρυλική: σχεδόν το «μοντέλο». Είναι πράγματι πρωτοπόρα, αλλά ακριβώς γι’ αυτό όχι χωρίς σοβαρά προβλήματα. Που απειλούν να την γονατίσουν.

Ποιο είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της uber; Όχι οι παραδοσιακοί επιχειρηματίες (εταιρείες ή «μικροϊδιοκτήτες» α λα ελληνικά) των urban μεταφορών… όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην καρδιά του project: οι γιωταχήδες που «προσφέρονται» σαν υπεργολάβοι της πλατφόρμας, πρόθυμοι να παράσχουν μεταφορικό έργο (ανθρώπων ή/και πραγμάτων) πληρωνόμενοι «με το κομμάτι», είναι de facto ένα ασταθές εργολαβικό / εργασιακό υποκείμενο. Το οποίο η επιθετική στάση της uber έκανε ακόμα πιο ασταθές: χιλιάδες εμφανίζονται διατεθειμένοι να μπλέξουν σε κάτι που γενικά αγνοούν, αλλά χιλιάδες επίσης αποχωρούν απ’ τις λίστες της uber, θυμωμένοι για τις τακτικές (και την εντατικοποίηση). Στην πραγματικότητα θα μπορούσαν όμορφα κι ωραία να είναι «ευκαιριακοί» – δεν απαιτήθηκε ποτέ κάτι άλλο… Όταν, όμως, το φάσμα των κατηγόρων της uber εμπλουτίζεται από πρώην «συνεργάτες» της, δημιουργείται θέμα.

Το οποίο παίρνει την μορφή … κατρακύλας της μετοχής της. Όπως έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με την “dot.com economy” έτσι και με την “gig economy” οι θερμές συνηγορίες συνέκλιναν σε κερδοφορίες που εν μέρει μόνο (ή και καθόλου) οφείλονταν στην «πραγματική οικονομία». Κυρίως έβγαιναν απ’ την δημοσιογραφική και χρηματιστηριακή σπέκουλα.

Αρκούν όμως λίγα περιστατικά (του είδους σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος πελάτη από οδηγό / εργολάβο της εταιρείας, ή καταγγελίες για εργασιακή εκμετάλλευση από άλλους) για να πάρει η σπέκουλα την αντίθετη φορά. Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι το λογικό να συμβαίνει όταν αγοράζεται και πουλιέται «αέρας». Κι αν η εταιρεία (όπως έγινε…) προσέφερε στους πιο «πιστούς συνεργάτες» τους την δυνατότητα να γίνουν μικρομέτοχοι, η απειλή της «εξαέρωσης» μπορεί να γίνει θαυμάσια μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

Η gig economy βρίσκεται μπροστά στις «παιδικές αρρώστιες» της: τα μαγαζιά της πρέπει να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από τζογαδόρικες «καλές ιδέες». Αυτό συνεπάγεται ένα είδος «προσγείωσης» στις ταλαντώσεις της (εν τέλει) εργασιακής πραγματικότητας με την οποία τα gig αφεντικά νόμιζαν ότι έχουν ξεμπερδέψει.

Θα χαρούμε ιδιαίτερα όταν η σύγχρονη εργατική τάξη αρχίσει να εννοεί αυτά τα ζητήματα όχι σαν «κλαδικα ζόρια» αλλά σαν την καπιταλιστικη Αλλαγή Παραδείγματος μέσα στην οποία πρέπει, με ποινή εξαθλίωσης όσο καθυστερεί, να σηκώσει γρήγορα το μπόι της.

Γενικά, συνολικά – και αδιαπραγμάτευτα.

Αόρατες πόλεις

Κυριακή 25 Ιούνη.

Δεν έχει τόκο το όνειρο

που αποταμιεύσαμε σε χρονοτράπεζες.

 

Είδα πρόσωπα / όλο μάτια / ζευγάρια μάτια

τεράστια / χωρίς εικόνες / να ρουφάνε

μπερδεμένα κουβάρια / ύλης / και

δάκρυα παγωμένα σε μάτια μεταναστών

γεμάτα μάτια δρόμους / απλωμένη μπουγάδα

να στεγνώσουν τις μνήμες /

διευρυμένο άνοιγμα

σε έγκλειστο χώρο.

Οργανωμένο έγκλημα

Κυριακή 25 Ιούνη. Πριν ακριβώς 10 χρόνια (18 Απρίλη του 2007) σαν οργανωμένη εργατική αυτονομία παρουσιάσαμε δημόσια την θέση μας περί κρατικοποίησης του (οργανωμένου) εγκλήματος. Όπως και σε κάθε άλλη αναλυτική / πολιτική δουλειά που κοιτάει τις κυρίαρχες τάσεις των καπιταλιστικών διαδικασιών και άρα το μέλλον (αντί να αναμασάει βαρετές κοινοτοπίες και να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες) έτσι και στην θέση μας περί «κρατικοποίησης του εγκλήματος» αντιμετωπίσαμε την παγερή αδιαφορία· ή, ακόμα, και ειρωνικά σχόλια.

Never mind. Απ’ τις σελίδες του Sarajevo προχωρήσαμε την σχετική ανάλυση συστηματικά και προσεκτικά όλα αυτά τα χρόνια· μια ηλεκτρονική αναζήτηση το δείχνει. «Χρωστάμε», ακόμα, μια πλήρη, συνεκτική και επικαιροποιημένη πολιτική παρουσίαση του ζητήματος…

Ποιος θα το περίμενε, λοιπόν; Η «πανηγυρική» επιβεβαίωση των θέσεων μας ήρθε προχτές από μια μεριά «υπεράνω ανταγωνιστικής υποψίας». Απ’ την ιταλική εθνική διεύθυνση καταπολέμησης της μαφίας και της τρομοκρατιας (DNA). Σύμφωνα με το πρόσφατο πόρισμα αυτής της κρατικής δομής:

…[Οι δομές του οργανωμένου εγκλήματος] υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν σε “δημόσιο κράτος”, ελέγχοντας τις διαδικασίες και τις επιλογές στην οικονομία της Ιταλίας… Η σταθερή και διαρκής χρήση των μεθόδων διαφθοράς / διαπλοκής απ’ την πλευρά των εγκληματικών οργανώσεων συγκλίνει στην ολοκληρωτική κατάκτηση, ακόμα και τον έλεγχο, των εξουσιών των δημόσιων αρχών… Συχνά είναι η ίδια η μαφιόζικη οργάνωση, που έχοντας αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία και τις απαραίτητες πολιτικές σχέσεις, εντοπίζει απο μόνη της τους τομείς στους οποίους διαβλέπει ότι θα εξασφαλίσει χρηματοδοτήσεις. Και κατά συνέπεια κατευθύνει και διαχειρίζεται τις δημόσιες δαπάνες…

Οπωσδήποτε δεν θα περιμέναμε απ’ την μεριά μιας κρατικής (ή μήπως μαφιόζικης;) υπηρεσίας να είναι αντικαπιταλιστική / αντικρατική. Διατηρούμε λοιπόν ακέραιη την διεισδυτική αναλυτική ικανότητα της κριτικής: η κρατικοποίηση του εγκλήματος δεν είναι παρά η αναγκαία και ικανή μορφή της ενίσχυσης της άγριας συσσώρευσης….

Ο asset 1

Κυριακή 25 Ιούνη. Δεν ήταν άραγε αυτός που για χάρη του υποψήφιου που προωθούσε (πιο σωστά: που προωθούσαν οι πίσω του) για την δημαρχία του Πειραιά, το 2014, η Κουμουνδούρου «έπνιξε» τον δικό της υποψήφιο; Ο Μώραλης εκλέχτηκε και κρύφτηκε όσο πιο καλά γινόταν για την όποια σχέση του με την «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση». Και ο κυρ Δρίτσας, που πήγε να βάλει τις φωνές για το deal και την μεταχείριση του κόμματος απέναντί του, ανταμοίφθηκε στη συνέχεια με υπουργική καρέκλα. Σωστά;

Δεν ήταν αυτός που έδωσε το χρίσμα (και τα κουκιά) στην υποψήφια της Κουμουνδούρου για την περιφέρεια Αττικής, σε ανταπόδοση για τις δημοτικές εκλογές στον Πειραιά; Αυτός ήταν· ή αυτός ήταν ο «μπροστινός»…

Δεν ήταν αυτός που έκανε επισκέψεις στο παλάτι και «επαφές» με τον αντ’ αυτού, τον ίδιο καιρό που ερευνούνταν η συμμετοχή του στην «ποδοσφαιρική εγκληματική οργάνωση»; Αυτός ήταν. Και δεν ήταν αυτός που τα «έχωσε» για μια τηλεοπτική άδεια, όταν ο αντ’ αυτού οργάνωνε την εκστρατεία του κατά της διαπλοκής και την μαγκιά «τους τα πήραμε»; Αυτός ακριβώς ήταν.

Ας μην μιλήσουμε για άλλα. Ίσως αυτές οι αγάπες πάλιωσαν. Φάνηκε ότι κάτι στράβωσε μετά την κατάρρευση του τηλεοπτικού διαγωνισμού. Ελάχιστα βγήκαν δημόσια. Ίσως ένα άρωμα του είδους «με κοροϊδεύετε;» απ’ την μεριά του asset 1. Κι ύστερα ο ψεκασμένος, απ’ τις αρχές του 2017, άρχισε να τον βρίζει· και ένα μήντιο του asset τον υπ.αμ. Ή, μπορεί, η αλληλουχία να ήταν η ανάποδη…

Και υπάρχει, βέβαια, το παπόρι απ’ την περσία. Με τους 2,1 (ή 3;) τόνους πρέζα. Όμως τι σόι «διαχείριση» είναι αυτή που στο κέντρο της βρίσκεται ένας ισοβίτης και το τι είναι ή δεν είναι διατεθειμένος να «καταθέσει»; Ποιος διαπραγματεύεται με ποιον; – για να το πούμε απλά.

Κάτι τελευταίο. Ο ψεκασμένος, στα νειάτα του, έγινε γνωστός σαν «κύριος Πάνος». Που, γιατί, σε ποια αποστολή (και για λογαριασμό ποιων); Όποιος δεν ξέρει ή δεν θυμάται ας το ψάξει… Δεν έχει περάσει, σα, και κανάς αιώνας!!!