Category: Ασταμάτητη μηχανή

Γιλέκα και κουνάβια

Πέμπτη 6 Δεκέμβρη. Σιγά μη κρατιόταν. Το ψόφιο κουνάβι τιτίβισε την υποστήριξή του στα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα», ειρωνεύτηκε τον «φίλο του Macron», και έβγαλε το συμπέρασμα ότι τα «κίτρινα γιλέκα» τον δικαιώνουν…

Χρωστάμε μια κάποια αναφορά (η έρευνά μας θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα) για το φαινόμενο yellow wests. Ωστόσο η ψοφιοκουναβική «παρέμβαση» υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει κάτι που η απολιθωμένη λατρεία των «εξεγέρσεων» δεν μπορεί και δεν θέλει να καταλάβει: στην post ‘90s καπιταλιστική πραγματικότητα, όπου οι κατάλληλα μεθοδευμένες «χρωματιστές επαναστάσεις» σε διάφορα σημεία «ενδιαφέροντος» ντούμπλαραν και συκοφάντησαν ακόμα και πραγματικές επαναστάσεις (όπως οι αραβικές), η πραγματικότητα έχει περισσότερα του ενός «επίπεδα». Που σημαίνει: όσοι κινούνται απ’ την «αγανάκτισή» τους, όσο δίκαιη κι αν είναι στο πρώτο επίπεδο, είναι ταμάμ να γίνουν εύκολα οι χειραγωγημένοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» για λογαριασμό του δεύτερου και του τρίτου – αν δεν έχουν φροντίσει απ’ τα πριν να οργανωθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να αποκρούσουν κάθε φανερή ή υπόγεια προσπάθεια αξιοποίησής τους… από «άλλους»…

Παράδοξο ή όχι, η εμπειρία των «αυθόρμητων» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μαζικών αντιδράσεων, ειδικά εκείνων που μέσω μιας κάποιας βίας εξασφαλίζουν υλικό για τις μηχανές του θεάματος (που δουλεύουν ανεξέλεγκτα απ’ τα «υποκείμενα του αγώνα» – και, συχνά, εναντίον τους ενόσω τα κανακεύουν…) εδώ και σχεδόν 30 χρόνια έχει ξαναβάλει επιτακτικά στην ημερήσια διάταξη του κοινωνικού / ταξικού ανταγωνισμού το κρίσιμο ερώτημα της οργάνωσης. Της μεγάλης κλίμακας πολιτικής – κοινωνικής οργάνωσης που προηγείται της σύγκρουσης, την έχει προετοιμάσει κατάλληλα· και φορτώνεται την ευθύνη να αντιμετωπίσει κάθε προσπάθεια παραχάραξης, διαστρέβλωσης, «οικειοποίησης» από ψόφια κουνάβια ή οποιαδήποτε άλλου τύπου αφεντικά.

Τα παπατζιλίκια περί «οργάνωσης μέσω social media», που πρωτοδιαφημίστηκαν προβοκατόρικα σε βάρος των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, είναι κομμένα και ραμμένα στα ήθη και τα έθιμα των post modern πρωτοκοσμικών Εγώ. Αλλά αυτά τα πρωτοκοσμικά Εγώ, είτε κάθονται σε καναπέδες είτε ενοχλούνται απ’ τα ελατήρια και πετάγονται για λίγο από δαύτους, είναι θαυμασία πρώτη ύλη για τα αφεντικά τους. Γιατί – και τέτοια είναι η πόρνη αλλά και αυθεντική ιστορική διαλεκτική – τα αφεντικά δεν κάθονται σε καναπέδες. Κάθονται πάντα σε αναμένα κάρβουνα. Δεν περιμένουν πότε και αν θα ξαναβρεθούν μπροστά σε «κόκκινα» οδοφράγματα. Φροντίζουν έγκαιρα, και φροντίζουν διαρκώς, να ελέγχουν τα ενδεχόμενα ως εκεί. Δεν πουλάνε το σκοινί που θα κρεμαστούν. Πουλάνε τις απολαύσεις της κάθε είδους εθελόδουλης εκτόνωσης. Αυτά αντιμετωπίζονται – όχι, όμως, μέσω της «συνάθροισης». Μόνο μέσω της οργάνωσης, με υπομονή και επιμονή· προκαταβολικά, στη βράση, στο ξενέρωμα…

Με δυο λόγια τα αφεντικά είναι πολλαπλά οργανωμένα. Μέσα από κράτη και υπηρεσίες, μέσα από παρακρατικούς μηχανισμούς και μήντια, μέσα από την κοινωνιολογία, την ψυχολογία και την χωροταξία. Αντίθετα, οι ήσσονος οργανωτικής μέριμνας «εκρήξεις», είναι το αντίθετο απ’ αυτό που φαντάζονται και τα πιο τίμια δι-άτομα μέσα σ’ αυτές: είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων που έχουν την δυνατότητα να κινούνται ανεμπόδιστα στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο. Εκείνων που έχουν την πραγματική εξουσία.

Οι «αγανακτισμένοι» μικροαστοί, που συχαίνονται κάθε οργάνωση και κάθε μακρόχρονη δέσμευση, κάθε συλλογικό αυτοέλεγχο, κάθε ξεκαθάρισμα θέσεων, απόψεων και επιλογών επειδή αναγκάζονται να δώσουν πολύ περισσότερα απ’ τα λίγα του θυμικού τους για τα οποία είναι διατεθειμένοι· αυτές οι μάζες που απολαμβάνουν τους εαυτούς τους στους καθρέφτες των παλιών και νέων μήντια· όλοι αυτοί, άσχετα απ’ τις (κάποτε υπερφίαλες ακόμα κι αν είναι κατ’ αρχήν τίμιες) προθέσεις τους, είναι η ελεεινή πραγματικότητα που εξασφαλίζει στα αφεντικά το θέαμα της «αντισυστημικότητας».

Πιο συστημική ελεεινότητα δεν έχει υπάρξει! Σ’ αυτήν βρίσκουν οι παρακρατικοί μηχανισμοί το υλικό τους: πιάνουν τα «έξυπνα πουλιά» του χυμαδιού απ’ την μύτη των συγκινήσεων.

Το «’68» το μελέτησαν πολύ καλά τα αφεντικά…

Το πριόνι που καπνίζει

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. «Αρπαγμένοι» βγήκαν συντηρητικοί και δημοκρατικοί γερουσιαστές απ’ την ενημέρωση (για την δολοφονία Khashoggi) που τους έκανε το αφεντικό της cia Gina Haspel. Ένας απ’ αυτούς, συντηρητικός (και οπαδός του ψόφιου κουναβιού…) ονόματι Lindsey Graham, που εξ αρχής ήταν επικριτικός, τώρα πια δηλώνει σίγουρος. «Δεν υπάρχει όπλο που καπνίζει – υπάρχει πριόνι που καπνίζει» δήλωσε.

Ένας άλλος συμπλήρωσε: Δεν έχω πια καμία αμφιβολία ότι αυτός διέταξε την δολοφονία. Αν οδηγούνταν σε δικαστήριο [η ενοχή του θα αποδεικνυόταν τόσο γρήγορα που] θα τον καταδίκαζαν μέσα σε μισή ώρα.

Ένας τρίτος πήγε λίγο πιο πέρα: Τώρα το μόνο ερώτημα είναι πως θα διαχωρίσουμε τον σαουδάραβα πρίγκηπα διάδοχο και την ομάδα του απ’ τους σαουδάραβες.

Η ενημέρωση που τους εξαγρίωσε έγινε «κεκλεισμένων των θυρών». Αλλά από τώρα και μετά αυτά που άκουσαν (οι λίγοι, σαν εκπρόσωποι της γερουσίας) θα τα μεταφέρουν στους υπόλοιπους. (Η βουλή των αντιπροσώπων θα ζητήσει επίσης την ίδια ενημέρωση – και, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, την δικαιούται.). Αυτό που μπαίνει πια μπροστά στα μούτρα του ψόφιου κουναβιού και των σωματοφυλάκων του, δεν είναι μόνο το «πάγωμα» των πωλήσεων όπλων στο Ριάντ για την σφαγή που κάνει στην υεμένη. Αλλά και οι κυρώσεις κατά του παλατιού για την δολοφονία Khashoggi. Σίγουρα κατά του τοξικού «και της ομάδας» του. (Που να προχωρήσουν επί τη ευκαιρία και οι μηνύσεις των συγγενών των νεκρών της 11ης/9ου!)

Έτσι όπως μεθοδεύτηκε η διακριτική υποστηρίξη στον τοξικό απ’ το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον (και η χοντροκομμένη απ’ το Τελ Αβίβ, τον Αμπάς – της «παλαιστινιακής αρχής»!!!… – και το Κάιρο) όλες αυτές οι πολιτικές βιτρίνες βρίσκονται πλέον εκτεθειμένες – όχι μόνο το ψοφιοκουναβιστάν. Η διακομματική βεβαιότητα των αμερικάνων γερουσιαστών για το πριόνι που καπνίζει είναι απλά η επίσημη επιβεβαίωση εκείνου που όλοι καταλάβαιναν· αλλά μια επίσημη επιβεβαίωση που δεν μπορεί τώρα ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Δεν είναι το κερασάκι αλλά η χειροβομίδα στην τούρτα… Για να το πούμε διαφορετικά: το παραμύθι «δεν είμαστε σίγουροι, δεν έχουμε όλα τα στοιχεία» τέλειωσε χτες. Τώρα δεν χρειάζονται ούτε «διαρροές» ούτε μισόλογα.

(Παρότι δεν είναι το πιο σημαντικό αυτή την στιγμή, να θυμίσουμε ότι στην αργεντινή έχει ξεκινήσει δικαστική έρευνα κατά του τοξικού…)

Όμως… Δεν πρόκειται απλά για έναν, έστω αξιωματούχο, έστω καθισμένο πάνω σε πολλές και μεγάλες πετρελαιοπηγές, μανιακό δολοφόνο με το πριόνι. Τώρα είναι στον πάγκο πολύ περισσότερα και σοβαρότερα.

Ο άξονας καπνίζει;

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Είναι μια βασική παράμετρος των εξελίξεων των επόμενων ημερών, βδομάδων ή λίγων μηνών, το κατά πόσο ο τοξικός θα «πεισθεί» εσωτερικά, απ’ τα κυκλώματα εξουσίας του παλατιού (και τον πατέρα του;), να παραιτηθεί· ή αν θα τα «στυλώσει», όπως έχει απειλήσει, προχωρώντας «σε αντίποινα» εναντίον όσων τον «ενοχοποιούν». Παρότι αυτά τα «αντίποινα» είναι περιορισμένα σαν «είδος» και συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο πετρέλαιο – πετρέλαιο – πετρέλαιο, είναι αρκετά για να προκαλέσουν διαφόρων ειδών διεθνείς αναταραχές. Που, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν σε βάρος της σαουδαραβικής χούντας· ίσως σε βάρος και της συμμάχου του, των εμιράτων.

Σε σχέση με την όποια εξέλιξη (ή μη εξέλιξη) στην κορυφή του σαουδαραβικού καθεστώτος, το σημαντικότερο ερώτημα είναι: αν και εφόσον υπάρξει αντικαταστάτης του τοξικού (στη διαδοχή του θρόνου) το σαουδαραβικό καθεστώς θα συνεχίσει την ίδια «γραμμή» σε ότι αφορά τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ; Σε άλλου τύπου καθεστώτα, «δημοκρατικά» εντός ή εκτός εισαγωγικών, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι μια τέτοια αναγκαστική διαδοχή δεν θα οδηγούσε υποχρεωτικά σε αλλαγή «γραμμής».

Αλλά σε φεουδαρχικά καθεστώτα τύπου σαουδαραβική χούντα, το κεφάλι του βασιλιά μπορεί να σημαίνει πολύ περισσότερα απ’ όσα το σπασμένο γυαλί μιας βιτρίνας. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο τοξικός και η συμμορία του έχουν δημιουργήσει πολύ συμπαγείς, «μπετοναρισμένους υπέρ τους» μηχανισμούς εξουσίας μέσα στη σαουδική αραβία, αρχίζοντας απ’ τον στρατό και την αστυνομία. Αν είναι έτσι, η αναγκαστική (και πρακτικά υποτιμητική) αντικατάσταση του τοξικού (αν γίνει…) θα σημαίνει κάποιου είδους «νευρικότητα» έως και αστάθεια στο εσωτερικό του σαουδαραβικού καθεστώτος. Γιατί, είναι λογικό, ότι ακόμα κι αν ο τοξικός αποσυρθεί απ’ την κεντρική σκηνή, δεν θα παραιτηθεί απ’ τον έλεγχο των μηχανισμών – έχει αρκετούς εσωτερικούς εχθρούς για να ρισκάρει να μείνει «απροστάτευτος». Ο διάδοχός του (προφανώς…) δεν θα κληρονομήσει τον έλεγχο των μηχανισμών. Συνεπώς θα έχει «λιγότερη εξουσία» – και δεν το εννοούμε ποσοτικά.

Απ’ την άλλη μεριά, με τον τοξικό ανακηρυγμένο επίσημα «μανιακό δολοφόνο με το πριόνι» διάφορες πλευρές της διεθνούς πολιτικής του (βασικής για τους σχεδιασμούς του άξονα) θα μπουν διεθνώς κάτω από διαφορετικό φως. Ο πόλεμος στην υεμένη είναι το πιο προφανές, όπως και ο αποκλεισμός του κατάρ. (Ήδη ο μπαμπάς / βασιλιάς Salman κάλεσε τον εμίρη του κατάρ στην επόμενη σύνοδο «των κρατών του κόλπου», που θα γίνει στο Ριάντ στις 9 Δεκέμβρη… Τώρα το παίζουμε φίλοι…)

Αλλά αυτά είναι μόνο ένα μέρος της φιλόδοξης «εξωτερικής πολιτικής» του Ριάντ και όχι μόνο, που προσωποποίησε ο τοξικός. Οι αντι-Άσαντ ένοπλοι της HST για παράδειγμα, που εξακολουθούν να «πολεμούν» στον θύλακα του Idlib, τι θα κάνουν; Το Τελ Αβίβ που βασιζόταν τόσο στην υποστηρίξη του ιμπεριαλισμού του απ’ τον τοξικό πως θα τον σερβίρει τώρα; Το «αραβικό νατο» εναντίον του ιράν που προωθούν Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον πόσο θα επιζήσει ακόμα αφού είναι ταυτισμένο με τον τοξικό;

Κι εκείνος ο βασιλικός γαμπρός της Ουάσιγκτον, που έχει υπάρξει περσόνα ιδιαίτερα κεντρική και ακούραστη στη διεθνή προώθηση του τοξικού (για λογαριασμό των φίλων και συνεταίρων του στο Τελ Αβίβ), ο Jared Kushner, τι θα απογίνει;

H «σαουδαραβοποίηση» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προέκυψε σαν ο μόνος δρόμος του μετά την ρωσική απόβαση στο συριακό πεδίο μάχης και τις επιτυχίες του μπλοκ της Αστάνα… Όμως τώρα βρίσκεται ξαπλωμένη ακριβώς δίπλα στο κομματιασμένο πτώμα του Khashoggi. Ο φιλοκυβερνητικός Graham είπε και κάτι ακόμα χτες:

Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που μας είπε η Haspel και σ’ αυτά που μας είπαν οι Mattis και Pompeo για τον ρόλο του MBS στη δολοφονία Khashoggi είναι «η μέρα με τη νύχτα».

Αυτή η κουβέντα απέχει ελάχιστα απ’ την κατηγορία ενός ψοφιοκουναβικού προς το ψόφιο κουνάβι ότι «προστατεύει συνειδητά τον φονιά»…

Δι’ ασήμαντον αφορμήν – και σοβαρές αιτίες

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ίσως άλλους καιρούς να ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Συμβαίνει τώρα όμως. Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στον οποίο έχει χωθεί και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός…) κτυπιέται αυτή τη φορά όχι απ’ το μπλοκ της Αστάνα, όχι στρατιωτικά / πολιτικά, αλλά … δημοσιοσχεσίτικα! Κι αυτό, οι εντυπώσεις και το πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις ώριμες κοινωνίες του Θεάματος, αποδεικνύεται πολύ πιο ζόρικο «όπλο» απ’ τους πυραύλους και τα βομβαρδιστικά· για όσο καιρό ο 4ος πόλεμος δεν γίνεται ανοικτά.

Το μακέλεμα του Khashoggi, όσο φρικτό κι αν είναι, είναι παρανυχίδα μπροστά στο μακέλεμα εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που κάνουν εδώ και 17 χρόνια στην ευρύτερη μέση Ανατολή καθώς πρέπει στρατοί και καθώς πρέπει μισθοφόροι. Απ’ αυτήν την άποψη η πρώτη αντίδραση του τοξικού, που λέγεται πως ήταν «μα γιατί γίνεται θέμα ο Khashoggi; δεν καταλαβαίνω» είναι, πράγματι, η εύλογη απορία ενός αφεντικού που έχει κάνει πολύ χειρότερα, κι αυτός και οι σύμμαχοί του… Αλλά που, απ’ την άλλη μεριά, ζώντας φεουδαρχικά στο θησαυροφυλάκιό του, δεν μπορεί να συλλάβει το νευρικό σύστημα του Θεάματος.

Η δολοφονία και το κομμάτιασμα του Khashoggi είναι, πράγματι, «ασήμαντη αφορμή». Το γεγονός, όμως, ότι αυτή τη στιγμή το ψοφιοκουναβιστάν ψάχνει την ουρά του στη μέση Ανατολή δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Ούτε το ότι στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη έχουν ανάψει καπνογόνα… (Γι’ αυτούς που τα βάφουν – αν όχι μαύρα – σκούρα γκρι στην Αθήνα, ας μην μιλήσουμε ακόμα…)

Κι αν σήμερα ή αύριο μετοχές και χρηματιστήρια τραμπαλίζονται και οι τιμές του πετρελαίου πάρουν την ανηφόρα, κάτι θα πρέπει να σημαίνει αυτό. Όχι για την αστάθεια του κρεμασμένου ανάποδα τοξικού. Αλλά για την εντεινόμενη αστάθεια των καπιταλιστικών ισορροπιών.

Εδώ θα είμαστε να λέμε μερικά πράγματα – αλλά δεν θα είναι ευχάριστα..

(φωτογραφία: Θα απομείνει η «παιγνιώδης διάθεση» ενός καγκεμπίτη, που παρεπιπτόντως πουλάει και υδρογονάνθρακες. Τι ήθελε να επιδείξει η αλεπού τις προάλλες στο Buenos Aires; Ό,τι είναι αργόστροφη;)

Απάτη μόνο; Προβοκάτσια;

Τετάρτη 5 Δεκέμβρη. Ο διάσημος πια He Jiankui αποδεικνύεται σίγουρα απατεώνας. Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για τον κινέζο βιοτεχνολόγο που ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ότι έκανε γενετική κοπτοραπτική στο dna δύο εμβρύων (με τεχνητή γονιμοποίηση) τα οποία στη συνέχεια εμφυτεύτηκαν στην μήτρα της μητέρας τους – προκειμένου να γεννηθούν σαν HIV-proof.

Κατ’ αρχήν προκύπτει απ’ τις καταθέσεις ενός (απ’ τα οκτώ συνολικά ζευγάρια) που συμμετείχε στις αρχικές φάσεις αλλά τελικά αποχώρησε απ’ την «μαγική γενετική» του Jiankui, ότι τους είχε ειπωθεί ότι το project χρηματοδοτείται απ’ το κράτος· για να δικαιολογηθεί ότι δεν θα πλήρωναν τίποτα στη γενικά ακριβή αυτή διαδικασία τεχνητής γονιμοποίησης / εμφύτευσης. Δεύτερον, τους δινόταν η υπόσχεση ότι πέραν της HΙV-proof εγγυημένης γενετικής ταυτότητας, τα παιδιά τους θα ήταν γενικά εξυπνότερα και γενικά υγιέστερα.

Τρίτο, κι αυτό είναι το σημαντικότερο (το γράψαμε μόλις την περασμένη Παρασκευή). Το επιτελείο του Jiankui τους ενημέρωνε ότι στην χειρότερη περίπτωση όπου η πρωτεΐνη CCR5 δεν θα «έδενε» στο κατάλληλο σημείο του γονιδιώματος, τα μωρά δεν θα είχαν ανοσία στον hiv…. Σε στυλ “τι είχατε τι χάσατε”… Γι’ αυτό τον σκοπό ο Jiankui και το επιτελείο του πλήρωναν κάθε ζευγάρι με 40.000 δολάρια (ένα μεγάλο ποσό για τα δεδομένα του κινέζικου καπιταλισμού…) υπό την προϋπόθεση ότι παραιτούνται από οποιεσδήποτε διεκδικήσεις σε περίπτωση αποτυχίας του πειράματος / της μεθόδου.

Σ’ ένα κράτος με κατώτατο μισθό 375 δολάρια και μέσο μισθό στον τριτογενή τομέα τα 1500, το να πληρώνεται ένα ζευγάρι που θέλει να κάνει ένα παιδί με 40.000 δολάρια σημαίνει ένα πράγμα και μόνο: εξαιρετικά υψηλό ενδεχόμενο να αποτύχει το «πείραμα», και να αποκτήσει ένα παιδί HIV+ – ή και με άλλα γενετικά προβλήματα. Προφανώς ο Jiankui ήξερε ότι κορόιδευε όταν υποσχόταν “ασφαλές αποτέλεσμα” – αλλιώς δεν θα πλήρωνε τόσο. Το μεγάλο ποσό της “αμοιβής” αποδεικνύει την απάτη του.

Απομένει, όμως, το ζήτημα της δημόσιας ανακοίνωσής του· μιας ανακοίνωσης που ήταν αδύνατο να μην προκαλέσει όχι μόνο αγανάκτηση αλλά και έρευνα για το τι πραγματικά έκανε. Ήδη πολλοί κινέζοι βιοτεχνολόγοι και γενετιστές φοβούνται αυτό που είναι πιθανό: την πίεση για την επιβολή αυστηρών περιορισμών στις όποιες έρευνές τους.

Παρότι η ανθρώπινη ματαιοδοξία είναι ισχυρή ντρόγκα, θα ήταν βιαστικό να υποθέσουμε ότι ο Jiankui ανακοίνωσε πως έκανε α) κάτι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο, β) κάτι ηθικά προβληματικό το λιγότερο, γ) χωρίς να δώσει κανένα συγκεκριμένο στοιχείο προς έλεγχο των λεγομένων του, κινούμενος μόνο απ’ την έπαρσή του, και χωρίς να λάβει υπόψη του τι θα ακολουθούσε.

Θέλουμε να πούμε: δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και άλλα κίνητρα, εντελώς διαφορετικά απ’ την τεχνοεπιστημονική ματαιοδοξία. Εκτός αν αυτό που περίμενε ήταν ότι θα ανέβουν οι τιμές των μετοχών που έχει σε επτά βιοτεχνολογικές εταιρείες – τις οποίες έστησε ο ίδιος.

Αν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του όταν βγήκε καμαρωτός καμαρωτός να ανακοινώσει τα κατορθώματά του, τότε την πίνει… Κι αν είσαι addicted η λογική σηκώνει τα χέρια…

Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι… (Δεν ξέρεις τι είναι;)

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί στο κέντρο της πόλης μπορεί να προσέξει κανείς (ακόμα…) σε παλιά κτίρια, που δεν έχουν αναπαλαιωθεί, τις τρύπες απ’ τις σφαίρες εκείνου του Δεκέμβρη. Του ’44.

Ένα απ’ αυτά που δεν θα έπρεπε να ξεχάσουμε ποτέ (ΠΟΤΕ!) είναι ότι οι ντόπιοι φασίστες, οι μαυραγορίτες, ο «εθνικός κορμός» με δυο λόγια, δεν νίκησαν όταν συμμάχησαν με τους γερμανούς· νίκησαν όμως όταν συμμάχησαν με τους άγγλους….

(Αυτά για εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που επιμένουν να αγνοούν, ή να παριστάνουν ότι αγνοούν, τι σχέση έχει η «εξωτερική πολιτική» του ελληνικού κράτους με την «εσωτερική πολιτική» του… Εκείνους – δεν είναι καθόλου λίγοι – που προτιμούν να απωθήσουν το μέλλον, νομίζοντας ότι μπορεί κανείς να πάρει διαζύγιο απ’ αυτό και τα αφεντικά του, χωρίς να κατασκευάσει, με όσο κόπο χρειάζεται, το αντίθετο παρόν… )

Ο αγώνας της μνήμης στο πλευρό των παλαιστινίων

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί, στο καπιταλιστικό πρωτοκοσμικό σύμπαν, αυτοί κι αυτές που υπερασπίζονται τον αντι-απαρτχάιντ, αντι-αποικιακό, απελευθερωτικό αγώνα των αντρών και των γυναικών στην Παλαιστίνη, έρχονται όλο και πιο συστηματικά αντιμέτωποι / ες όχι μόνο με τις προβοκάτσιες και την φασιστική προπαγάνδα αλλά και με καθαρές, ωμές απαγορεύσεις και τιμωρίες.

Είναι τόσο “ενοχλητική” αυτή η υποστηρίξη; Ναι, είναι· ακόμα περισσότερο επειδή δυναμώνει διεθνώς. Επειδή, ανάμεσα στα άλλα, σπάει ”κατά μέτωπο” τον αντιμουσουλμανικό, αντιαραβικό ρατσισμό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η αντίσταση στην Παλαιστίνη και είτε η υποστήριξή της είτε η απαγόρευση κάθε αλληλεγγύης σ’ αυτήν, είναι η “στενή δίοδος” απ’ όπου περνάνε ιδεολογικές και θεσμικές “τακτοποιήσεις” για τον 21ο αιώνα στον περιστρεφόμενο στην κρίση / αναδιάρθρωση πρώτο κόσμο.

Συμβαίνει το ίδιο με την υπεράσπιση (ή την ποινικοποίηση της υπεράσπισης) στους πρόσφυγες / μετανάστες στον “πρώτο κόσμο”, είτε αυτός λέγεται ευρώπη, είτε λέγεται βόρεια αμερική.

Μπροστά στα μάτια μας μεν αλλά και πίσω απ’ τις πλάτες μας σε ότι αφορά την διαυγή κατανόηση της συγκυρίας, συμβαίνει αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αρνείται πεισματικά να συνειδητοποιήσει…

Κι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι αρκετά πονηροί ώστε να έχουν εξασφαλίσει θέση θεατή, παίζουν στοίχημα ελπίζοντας ότι τίποτα δεν θα τους συμβεί αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε παραμεθαύριο. Λες και η παράταση, ακόμα κι αν μέρα τη μέρα κρατήσει αρκετά, θα εξαφανίσει όσα οι ίδιοι ψυλλιάζονται επειδή, για κάποιον μυστηριώδη λόγο, τα αφεντικά στο τέλος θα βαρεθούν…

Κάθε κάθαρμα της εξουσίας – και το βάρος της ιστορίας

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Όταν πεθαίνουν οι βιτρίνες της εξουσίας αγιάζουν. Όπως ο άλλοτε αμερικάνος πρόεδρος George Bush (πατέρας του μεταγενέστερου “junior” επίσης προέδρου στα ‘00s). Δεν πρόκειται να αγιάσουν οι χιλιάδες δολοφονημένοι ιρακινοί και ιρακινές απ’ την πρώτη αμερικανική “επέμβαση” στη μέση Ανατολή, το 1991, εναντίον του ιράκ του δικτάτορα (και πρώην σύμμαχου) Σαντάμ Χουσεΐν, που έγινε υπό την πολιτική ηγεσία του George Bush του Α. Με την “επιχείριση καταιγίδα της ερήμου”.

Μαζί με τους “ανώνυμους” δολοφονημένους των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών (εδώ αναφερόμαστε σε μια αμερικανική, που δεν είναι όμως η μοναδική) δεν είναι σημείο αναφοράς και προσανατολισμού πια ούτε το βάρος της Ιστορίας. Όποιος / όποια γεννήθηκε το 1991 είναι τώρα 27 χρονών. Είναι στα όρια του αδύνατου να υποθέσει κανείς ότι οι πρωτοκοσμικοί, ευρωπαίοι ή βορειοαμερικάνοι σημερινοί / ες των 27 ή των 30 χρονών έχουν την γνώση, την αίσθηση, την υποψία ότι η εποχή που ζουν, και τα ακόμα πιο ζόρικα που τους περιμένουν, εγκαινιάστηκαν τότε. Το 1991. Και υπό την αμερικανική βιτρίνα με το όνομα George Bush.

Τι μπορεί να σημαίνει “το βάρος της Ιστορίας” για τις διαδοχικές γενιές υπηκόων του post-modern καπιταλισμού, των βαθιά ενσωματωμένων προσταγών του Θεάματος; Δεν υπάρχει Ιστορία φίλε… Και το επαυξημένο Εγώ μου δεν πρόκειται να χρεωθεί οποιοδήποτε παρελθόν, παρόν, ή μέλλον στο οποίο (θα) δεν έχω αποφασιστικό ρόλο. Για να στο πω αλλιώς: η Ιστορία αρχίζει από εμένα και τελειώνει με εμένα.

Έτσι έχουν τα πράγματα – αν υπήρχε κάποιος αρκετά ωμός για να τα πει με το όνομά τους. Ο Ιστορικός χρόνος σαν η πραγματική αλληλουχία γεγονότων σε όλες τις κλίμακες, έχει εξαφανιστεί στον πρώτο, «ανεπτυγμένο» καπιταλιστικά κόσμο. Επειδή, χάρη σε επιτυχημένα πραξικοπήματα, ο χρόνος (όπως ο χώρος, όπως όλα) έχει γίνει selfie. Σ’ αυτήν την κατασκευή δεν έχουν καμμία σημασία τα πιο κάτω:

– Η αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο ιράκ, το 1991, έγινε για να αποκτήσουν οι ηπα μόνιμες βάσεις στη σαουδική αραβία, ώστε να ελέγχουν από κοντά και αυτοπροσώπως τη μέση Ανατολή – και τα πετρέλαιά της.

– Επειδή οι ηπα απέκτησαν μόνιμες βάσεις στη σαουδική αραβία, ένα μέλος της αριστοκρατίας του Ριάντ, με πολλά λεφτά, στράφηκε εναντίον τους. Λεγόταν Osama bin Laden.

– Στρεφόμενος κατά των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη σαουδική αραβία ο bin Laden χρηματοδότησε και υποστήριξε επιθέσεις αντάρτικου εναντίον τους σε μια μεγάλη ζώνη της μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

– Επειδή έκανε τέτοιες επιλογές ο Osama bin Laden, και για τον εξουδετερώσουν, αφού απέτυχαν να τον καθαρίσουν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (Ριάντ, Τελ Αβίβ) του «χρέωσαν» την 11η Σεπτέμβρη του 2001, την οποία σχεδίασαν και μεθόδευσαν οι μυστικές υπηρεσίες (ή κάποιες φράξιές τους) αυτών των κρατών. Παράλληλα (αυτές οι υπηρεσίες) κατάφεραν εύκολα να διεισδύσουν στις οργανώσεις της «ισλαμικής διεθνούς» που προσπαθούσε να φτιάξει ο κρυβόμενος Laden και να αναλάβουν την «τοπική» καθοδήγησή τους.

– Στη συνέχεια, αξιοποιώντας την 11η/9ου οι ηπα εκστράτευσαν και κατέλαβαν διαδοχικά το αφγανιστάν και το ιράκ – ελπίζοντας να κάνουν το ίδιο με την συρία και το ιράν.

– Δεν κατάφεραν μεν το δεύτερο σκέλος του σχεδίου, αλλά σε συνεργασία με διάφορες μυστικές υπηρεσίες (ή φράξιές τους) στην ευρώπη εξέλιξαν το νατοϊκό σχέδιο “stay behind” σε “stay in front” εξαπολύοντας επιλεκτικές «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε ευρωπαϊκό έδαφος – τις οποίες απέδιδαν στον bin Landen και στην ανύπαρκτη «οργάνωση» al-Qaeda.

– Στη συνέχεια, αξιοποιώντας υπαρκτά υποκείμενα απ’ το κατεχόμενο ιράκ έφτιαξαν μια νέα «τρομοκρατική» οργάνωση που τελικά ονομάστηκε isis. Με σχέδιο την δημιουργία μιας μόνιμα εμπόλεμης κατάστασης σε μια ζώνη του κόσμου, απ’ τον λίβανο ως το ιράν.

…

Δεν θα συνεχίσουμε. Το πολιτικό, πολεμικό 1991 (στη μέση Ανατολή αλλά και στα Βαλκάνια, και στον «μετασοβιετικό» Καύκασο) εξέβαλε στο 2001 σαν ένα ποτάμι που οι αρμόδιοι μηχανικοί διαμορφώνουν την κοίτη μέχρι τις εκβολές του. Και, με τη σειρά του, το 2001 εξέβαλε στο 2011, στο αρχικό πρωτοκοσμικό σοκ και, στη συνέχεια, στην βίαιη καταστολή των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων.

Κι έτσι, αφού μεσολάβησαν αρκετά ακόμα, το 2018 και το 2019 δεν είναι βέβαια ο χρόνος που ορίζουν τα επαυξημένα πρωτοκοσμικά Εγώ. Αντίθετα. Η καπιταλιστική ιστορία τα αλέθει, επειδή δεν θέλουν (κι αφού δεν θέλουν δεν μπορούν) να την αντιληφθούν σαν αυτό που είναι και να της αντισταθούν.

Γι’ αυτό αγιάζει ο κάθε Bush – εγκληματίας. Επειδή τα αφεντικά και οι βιτρίνες τους δεν έχουν πάψει να νικάνε στο πιο πρίσιμο πεδίο μάχης: αυτό των συνειδήσεων…

Όμως στον ορίζοντα των selfie «αυτά δεν υπάρχουν»… Τόσο απλά…

Έχει φαγούρα ο τοξικός;

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Παρά τις προσπάθειες των σωματοφυλάκων του ψόφιου κουναβιού η γνωστή fun των βασανιστηρίων και τωρινή διευθύντρια της cia Gina Haspel (ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλλη θέση…) θα ενημερώσει σήμερα τους συντηρητικούς και δημοκρατικούς επικεφαλής της επιτροπής διεθνών σχέσεων της αμερικανικής γερουσίας. Για όσα ξέρει (ή όσα επιλέξει να πει ότι ξέρει) η cia για την δολοφονία του Khashoggi.

Απ’ την μεριά του ο τοξικός (σύμφωνα με την καθεστωτική τουρκική yeni safak) ψάχνει να βρει τρόπο να ξεκαρφωθεί. Να “αποδείξει” δηλαδή ότι δεν ήταν αυτός που έδωσε την εντολή (στο δεξί του χέρι) να φτιάξει ένα πιστό απόσπασμα θανάτου, αλλά … ένα άλλο χέρι· μπορεί και κάποιου άλλου…

Τους ισχυρισμούς της yeni safak δεν μπορούμε να τους ελέγξουμε. Τους μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη επειδή (ακόμα και σαν κατασκευή της Άγκυρας) έχουν ενδιαφέρον: σύμφωνα μ’ αυτούς ο συνεταίρος και μέντορας του τοξικού πρίγκηπας των εμιράτων Mohammad bin Zayed προσπάθησε να «πείσει» τον Mohammad Dahlan να «αναλάβει την ευθύνη» της διαταγής της δολοφονίας του Khashoggi.

Ποιός είναι ο Mohammad Dahlan; Ένα κάθαρμα και μισό, πρώην «επικεφαλής ασφαλείας» της δοσίλογης «παλαιστινιακής αρχής», συνεργάτης τόσο της cia όσο και της mossad στην Παλαιστίνη, που κυνηγημένος απ’ την Hamas και τα ριζοσπαστικά μέλη της Fatah έχει βρει άσυλο στο Dubai. Για να προσφέρει στην εκεί εξουσία τις υπηρεσίες του. Και να πληρώνει τους οπαδούς του στη Δυτική Όχθη… Διότι κάποιοι (και το Κάιρο ανάμεσά τους – υποθέτουμε βάσιμα και η Αθήνα) θα έβλεπαν με χαρά τον Dahlan να γίνεται ο διάδοχος του Mahmoud Abbas σαν “πρόεδρος της παλαιστινιακής αρχής”, όταν, φυσικά, αυτός ο τελευταίος εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο…

Οι ισχυρισμοί της yeni safak είναι ότι ο Dahlan αρνήθηκε να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος – και κατέληξε στο νοσοκομείο τραυματισμένος σοβαρά απ’ τους μπράβους του MBZ. Από πρώτη ματιά θα ήταν παράξενο να ελπίζει το δίδυμο τοξικός – MBZ ότι ένας συνεργάτης της cia και της mossad θα δεχόταν να αναλάβει την ευθύνη για την δολοφονία και το μακέλεμα του Khashoggi! Γιατί να κάψουν την μελλοντική τους ελπίδα στη Ramallah; Όμως δεν είναι το πρώτο παράξενο της ιστορίας. Αφού μιλάμε για δικτάτορες, και μάλιστα λίγο ή πολύ σε πανικό, που το μόνο που έμαθαν στη ζωή τους είναι ότι πληρώνοντας κάνεις τη δουλειά σου όποια κι αν είναι αυτή, γιατί να μην δοκιμάσουν να πείσουν έναν Dahlan – έχοντας κατά νου ότι θα βρουν κάποιον άλλο για να κάνει την τωρινή δουλειά του – και την όποια μελλοντική;

Πίσω στην Haspel και την cia. Οι ως τώρα «διαρροές της υπηρεσίας» έχουν φτιάξει με ακρίβεια το πορτραίτο του τοξικού στη δολοφονία. Το ερώτημα είναι: σήμερα πόσο έντονη θα είναι  η εσωτερική διαπάλη μεταξύ αντιμαχόμενων μηχανισμών του αμερικανικού καθεστώτος; Που σημαίνει: α) πόσο θα ζορίσουν την Haspel; και β) τι θα πει – απ’ αυτά που ξέρει καλά;

Εν τω μεταξύ οι αρμόδιοι του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών τι λένε για όσα συμβαίνουν στα εντόσθια του στρατηγικού συμμάχου; Ο ψεκασμένος; Που έχουν χαθεί όλοι; Γιατί αφήνουν τους πιστούς υπηκόους τους στα σκοτάδια;

Τελικά, μετά από 2 μήνες, με ποιον είναι το ελλαδιστάν; Με τον Khashoggi (και την Άγκυρα) ή με τους δολοφόνους του (και το Τελ Αβίβ); Τόσοι ντόπιοι δημαγωγοί με πλουμιστά φτερά πληρώνονται απ’ τα υπουργεία και τις υπηρεσίες για να πουλάνε την σωστή “άποψη”…

Γιατί δεν μας διαφωτίζουν για την «εθνική γραμμή» επί του θέματος;

Τέρατα ευφυίας

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη. Είναι αργόστροφος … και γι’ αυτό δημιουργεί προβλήματα … δεν μπορούμε να τον εμπιστευτούμε. Αυτή είναι η γνώμη του αμερικάνου υπ.αμ. “τρελού σκύλου” James Mattis για τον Putin. Θα πρέπει να είναι κολλητική μόδα στην Ουάσιγκτον: πρώτο το ψόφιο κουνάβι διέδιδε ότι έχει alien IQ. Τώρα βρέθηκε και δεύτερο της ίδιας ποιότητας και αυτοπεποίθησης, στην ίδια παρέα. Στην κατάσταση που βρίσκεται η άλλοτε μόνη υπερδύναμη πράγματι χρειάζεται τέτοιους τετραπέρατους ανθρώπους στο γκουβέρνο.

Έχουμε την εντύπωση ότι ακόμα περισότερο τους χρειάζονται οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον. Αλλά αυτοί είναι λίγο πολύ ηλίθιοι, και δεν καταλαβαίνουν…

Να, για παράδειγμα, μια ενέργεια υψηλής νοημοσύνης. Το ψόφιο κουνάβι συμφώνησε με τον Xi (αυτόν πως να τον βλέπουν στην Ουάσιγκτον από στροφάρισμα;) ένα τρίμηνο «πάγωμα» των επιπλέον δασμών που θα έβαζε στις κινεζικές εισαγωγές, με αντάλλαγμα να αγοράσει το Πεκίνο «μεγάλες ποσότητες αμερικανικών ειδών». Ξεκινώντας από σόγια, μπρόκολα, λάχανα – και γενικά προϊόντα της ευλογημένης αμερικανικής γης…

Από κάποιες μεριές αυτό φαίνεται μπακαλίστικο deal. Αν κάθε τρίμηνο το Πεκίνο κάνει αυξημένες αγορές απ’ το αμερικανικό supermarket θα έχει bonus, δωροεπιταγή, το πάγωμα των δασμών; Με δεδομένο ότι οι επόμενες αμερικανικές εκλογές είναι το 2020, θα πρέπει οι κινέζοι να αγοράζουν σόγια και να την πετάνε στην θάλασσα της κίνας ως τότε αν η τερατωδώς ευφυής ιδέα του ψόφιου κουναβιού είναι πως έτσι δεν θα χάσει τις ψήφους των κοκκινόσβερκων παραγωγών της ευλογημένης (αμερικανικής γης). Ούτε οι φαιορόζ δεν θα το σκέφτονταν αυτό – που, γενικά, είναι κι αυτοί τέρατα (ευφυίας).

Τα νούμερα, πάντως, είναι πικρά ως τώρα για τον «υπερδύναμο» μπακάλη. Τον Γενάρη του 2016 το μηνιάτικο εμπορικό έλλειμα της Ουάσιγκτον απέναντι στο Πεκίνο ήταν σχεδόν 30 δις δολάρια. Ένα χρόνο μετά, τον Γενάρη του 2017, ήταν 31,3 δις. Το Γενάρη του 2018 ήταν σχεδόν 36 δις. Και τον Σεπτέμβρη του 2018, παρά τους δασμούς, ήταν 40,2 δις. Είναι αυτό που λέγεται σταθερά αυξητική τάση. Ακόμα κι αν πετύχει το ψοφιοκουναβιστάν μια κάποια σταθεροποίησή του με τρίμηνες “ανακωχές”, είναι τόσο υψηλό που μόνο αν απαγορέψει τις κινεζικές ειααγωγές έχει ελπίδα να μηδενίσει· με τεράστιο κόστος, φυσικά, για τους υπηκόους του (θα κάνουν βουτιές σε βουνά σόγιας…)

Πιο σημαντικό: το 2025 είναι πολύ κοντά, κι ας αφήσουμε το ότι δεν θα έπρεπε να λογαριάζει κανείς χρονολογικά με απόλυτο τρόπο… Τι 2025 τι 2023; Το σχέδιο “made in china 2025” στοιχειώνει ήδη τον αμερικανικό καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό, και όχι μόνον αυτόν. Κατά βάθος το ξέρουν καλά οι πάντες: ο μόνος τρόπος για να σταματήσεις έναν τόσο επίφοβο δυναμικό ανταγωνιστή, που αξιοποιεί την παγκόσμια αγορά με τον τρόπο που θα ήθελες (αλλά δεν μπορείς πια) να το κάνεις εσύ, είναι να τον καταστρέψεις. Πως, όμως, θα τα καταφέρεις χωρίς να καταστραφείς κι εσύ (ή κυρίως εσύ); Ιδού η απορία!

Γι’ αυτό χρειάζονται τα τέρατα ευφυίας στο αμερικανικό γκουβέρνο. Επειδή (όπως το έθεσε ο αργόστροφος Putin), για να μην πυροβολήσουν τα πόδια τους αυτοπυροβολούνται κάπου πιο ψηλά (χωρίς να μπει σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ο αργόστροφος για το που ακριβώς…)