Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 1

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα ήταν κάτι σαν εξαίρεση. Καθώς περνούν οι μέρες ωστόσο το πράγμα δείχνει να έχει αξιόλογη έκταση. Επ’ αφορμή της μισοαποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές της συρίας διάφοροι (προς τα παρόν με μισόλογα) τείνουν να καταγγείλουν την Ουάσιγκτον – επειδή «εγκαταλείψει τις ypg στις ορέξεις της Άγκυρας»….

Μιας και αρκετοί απ’ αυτούς τους «διάφορους» συμβαίνει να δηλώνουν «της αριστέρας» (του κράτους και του κεφάλαιου πάντα) φαίνεται ότι χάρη στα εθνικά συμφέροντα έχει συντελεστεί μια ολοκληρωτική μετάλλαξη. Που δεν περιορίζεται μόνο στο γκουβέρνο. Οι «αμερικάνοι φονιάδες των λαών» έχουν μετατραπεί σε «αμερικάνους σωτήρες των λαών» – κι ας έχουν κάνει αλλεπάλληλα εγκλήματα απ’ το 2001 και μετά· κι ας είναι εξαιτίας αυτών των εγκλημάτων που συνεχίζουν να έχουν τον στρατό τους και στη μέση Ανατολή, αλλά όχι μόνο.

Υπάρχει, βέβαια, εξήγηση: Για να έχει αξία η ελληνική συμμετοχή στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ πρέπει να είναι (έστω και υπόγεια) αντιτουρκική. Η ερμηνεία που οι ίδιοι οι ντόπιοι δημαγωγοί δίνουν για την απόφαση του ψόφιου κουναβιού (ότι, δηλαδή, φεύγει απ’ τη συρία και παρατάει τους κούρδους είτε λόγω «πίεσης» είτε μετά από συμφωνία με το καθεστώς Ερντογάν), αν και αντιστρέφει πλήρως τους συσχετισμούς δύναμης, τους θυμίζει ωστόσο αυτό που θα έπρεπε να ξέρουν. Σ’ αυτήν την συμμαχία «περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου» δεν έχουν όλοι οι συνεταίροι τους ιδιους εχθρούς! Ποτέ δεν είπε ή δεν εννόησε η Ουάσιγκτον ότι συμφωνεί με τον ελληνικό αντιτουρκισμό! Ούτε καν ο άλλος σύμμαχος, το Τελ Αβίβ, δεν έχει την ίδια άποψη για το τουρκικό καθεστώς – κι ας βρίζονται κάθε τόσο Netanyahou και Erdogan: μιας και βασικό ζητούμενο για το τουρκικό καθεστώς είναι η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία στους (άραβες) σουνίτες, πρέπει οπωσδήποτε να λέει κάτι για τους παλαιστίνιους. Πρακτικά ίσως το ιρανικό καθεστώς κάνει περισσότερα γι’ αυτούς· ή, έστω, τα προβάλει..

Ο ελληνικός εθνικισμός σε όλους του τις αποχρώσεις για έναν μόνο λόγο “νοιαζόταν” και “νοιάζεται” για τους κούρδους: στο βαθμό που είναι αντιτούρκοι. Ήλπιζαν στ’ αλήθεια οι ιερείς και οι πιστοί του ότι μετά την ήττα στο συριακό πεδίο μάχης η Ουάσιγκτον θα στρεφόταν κατά της Άγκυρας; Τόσο παρανοϊκοί είναι; (Ναι! Εδώ και χρόνια βλέπουν τακτικά οράματα διάλυσης της τουρκίας…)

Τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν τον απασχολεί η Άγκυρα! Η Τεχεράνη τον απασχολεί, κυρίως επειδή το απαιτεί ένας συμμαχός του, ένας άλλος ιμπεριαλισμός της περιοχής, ο ισραηλινός – με τον οποίο διατηρεί ακόμα ειδικές σχέσεις. Αλλά η Αθήνα δεν έχει αντι-ιρανικές καούρες απ’ την μεριά της: να που οι διαφορές προτεραιοτήτων και στόχων είναι αμοιβαίες!

Πρακτικά, αν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν τώρα, ούτε οι κούρδοι της συρίας έχουν να χάσουν οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό των εθνικιστών ηγετών τους! Η παραμονή τους στο εσωτερικό μιας ενιαίας συρίας, με αφοπλισμό και μια κάποια αυτοδιοίκηση όπως είχαν πριν το 2011 δεν τους απειλεί. Ούτε η Άγκυρα τους απειλούσε τότε – τα πράγματα άλλαξαν όταν προσπάθησαν να κατακτήσουν τουρκικά εδάφη, στο νότο, εφαρμόζοντας μάλιστα τις τακτικές του isis – επειδή είχαν πλάτες στην Ουάσιγκτον και στο Τελ Αβίβ.

Η επιστροφή στο status quo ante σε ότι αφορά τις πραγματικά κουρδικές περιοχές στη βόρεια συρία (πολύ μικρότερες απ’ αυτές που κατέχουν τώρα) μόνο την Αθήνα και το Τελ Αβίβ θα χαλάσει!

Ε!! Ας κάνουν μήνυση στη Μόσχα! (Ή μήπως οι έλληνες μπαίνουν στον πειρασμό να «κάψουν» αυτήν την ρημαδοσυμφωνία των Πρεσπών, για να δουν οι παλιοαμερικάνοι πόσα απίδια βάζει ο σάκος;)

Ο εθνικισμός κάνει καλή δουλειά… 2

Τετάρτη 26 Δεκέμβρη. Ψάχνοντας στα ράφια της ιστορίας για να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τις πολλές χιλιάδες εβραίων ανά τον κόσμο (αλλά κάποιους και μέσα στο ισραήλ) που δηλώνουν αντίθετοι στην εποικιστική αποικιοκρατία του ισραηλινού κράτους, στη βία της κατοχής της παλαιστίνης και στα εγκλήματα κατά των παλαιστινίων, τα αφεντικά του Τελ Αβίβ έχουν ανασύρει έναν παλιό όρο. «Εβραίοι που μισούν τον εαυτό τους» – ψυχοπαθείς δηλαδή. (Πόσα άλλα κράτη μπορούν να κάνουν το ίδιο εναντίον των «δικών τους» αντεθνικιστών; Όλα!!!)

Ο όρος είναι παμπάλαιος. Εφευρέτης του ο ιδρυτής του εβραϊκού εθνικισμού Theodor Herzl, ο οποίος ήξερε ήδη από τότε πως η μεγάλη πλειοψηφία των εβραίων ήταν αντιεθνικιστές. Στο βιβλίο του «Το Εβραϊκό Κράτος» που εξέδωσε το 1896, παρουσίασε όσους εβραίους ήταν αντίθετοι στο σχέδιό του σαν «αντισημίτες εβραϊκής καταγωγής» (!!!). Λίγο μετά, κάποιοι εβραίοι αντιεθνικιστές επέστρεψαν τον χαρακτηρισμό στον Herzl, κατηγορώντας τον ότι κι αυτός, όπως όλοι οι πραγματικοί αντισημίτες, δεν μπορεί να ανεχτεί τις διαφορές γνώμης στο εσωτερικό των εβραϊκών κοινοτήτων. Ωστόσο ο όρος «εβραίος που μισεί τον εαυτό του» άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός το 1930, όταν ο εβραιο-εθνικιστής Theodore Lessing εξέδωσε βιβλίο με αυτόν τον τίτλο.

Με τέτοια βαριά ιστορία δεν είναι παράξενο που ο όρος αυτός έχει ξαναεπιστρατευτεί. Το ισραηλινό φασιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς δεν αντέχει την αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του (όπως, άλλωστε, κάνουν όλα τα φασιστικά καθεστώτα στην ιστορία). Και προσπαθεί να εξοπλίσει την διανοητική, ιδεολογική και πολιτική αστυνομία του με «διαγνώσεις» υποτίμησης των αντιπάλων του. Σε πρώτη φάση.

Ποινικοποίησης όσων μπορεί, ψυχιατρικοποίησης των υπόλοιπων…

Ωωωω η πίστη!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Παρότι αυτό δεν αναφέρεται στα επίσημα ιδεολογικά πρωτοκοσμικά manual η πίστη, θρησκευτική άμεσα ή έμμεσα, εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στον καπιταλιστικό πλανήτη, και μάλιστα στις πιο “αναπτυγμένες” εκδοχές του.

Μέρα που είναι, μια ελάχιστη περιδιάβαση.

Μερικοί “αντισημίτες” ακόμα;

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Εκτός απ’ τις χιλιάδες των αντι-εθνικιστών εβραίων σ’ όλο τον πλανήτη (με σοσιαλιστικές ή και κομμουνιστικές απόψεις) υπάρχει άλλη μια κατηγορία αντιεθνικιστών – αντιισραήλ εβραίων, που γενικά αντιμετωπίζεται με ειρωνεία: οι βαθιά θρησκευόμενοι.

Καμία θρησκεία δεν είναι του γούστου μας! Ούτε μας λείπουν επιχειρήματα που τα ψάχνουμε στην μία ή στην άλλη θρησκο-ιδεολογία. Αυτό όμως δεν είναι εμπόδιο στην υλιστική ιστορική γνώση. Που υποδεικνύει με βεβαιότητα πως ενώ τόσο στον χριστιανισμό όσο και στον μουσουλμανισμό τα θρησκευτικά δόγματα (και οι πλασιέ τους) πράγματι χρησιμοποιήθηκαν σαν ιδεολογική επένδυση πολιτικών εξουσιών (κρατών του ενώ ή του άλλου είδους), καμμία απ’ τις 3 «μονοθεϊστικές θρησκείες» (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός) δεν ήταν υποστηρικτική, από άποψη «αρχών», ειδικά της μορφής «έθνος κράτος». Κι ο λόγος ήταν απλός: οι ιερείς τους αντιλάμβάνονταν αυτές τις θρησκείες σαν global. Ή, ειπωμένο με μια πιο βατή ορολογία, αντιλαμβάνονταν τους πιστούς τους σαν πολυεθνικό «αντικείμενο».

Συνεπώς, το ότι υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι εβραίοι που είναι εναντίον του εβραϊκού εθνικισμού (και, κατά συνέπεια, εναντίον του ισραηλινού κράτους) δεν είναι καθόλου ανιστόρητο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν βαθιά θρησκευόμενοι και των άλλων δύο θρησκειών το ίδιο αντίθετοι στα «δικά τους» εθνικά κράτη… Αν αυτό δεν συμβαίνει δεν οφείλεται σε «θεολογικούς» αλλά σε ιστορικούς λόγους: η θρησκευτική / ιδεολογική επένδυση μορφών της κοσμικής εξουσίας (βασιλείων, αυτοκρατοριών, εθνικών κρατών) είναι μια ιστορία πολλών αιώνων τόσο για τον χριστιανισμό όσο και για τον μουσουλμανισμό. Μέχρι που έγινε «φυσική υπόθεση». (Τόσο «φυσική» ώστε στα μέρη μας να κυβερνούν και οι παπάδες…)

Όχι, όμως, για τον εβραϊσμό / ιουδαϊσμό σαν θρησκεία (παρόλο που είναι η μήτρα των δύο άλλων). Η διάλυση του βασιλείου του Judah (μία απ’ τις φυλές του ισραήλ) το 587 π.χ., μετά την κατάκτηση των εδαφών του απ’ την βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, είναι η τελευταία ιστορική έκφανση μιας φυλετικο-θρησκευτικής εξουσίας που θα μπορούσε να σχετιστεί με τον εβραϊσμό σαν θρησκεία. (Για να υπάρχει ένα ιστορικό μέτρο αυτή η χρονολογία είναι πολύ κοντά στον θάνατο του αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα…)

Μετά από 2.500 χιλιάδες χρόνια και την δημιουργία μιας πολυεθνικής πραγματικότητας για πολλές δεκάδες γενιές εβραίων, η πρώτη μορφή κοσμικής εξουσίας (κράτους δηλαδή) που επενδύεται ιδεολογικά με όρους εβραϊσμού / ιουδαϊσμού είναι στην καρδιά της 2ης καπιταλιστικής βιομηχανικής επανάστασης, της γεωπολιτικής της, και της κορύφωσης της «αξίας» των μεσανατολικών πετρελαίων: το ισραηλινό αποικιακό κράτος, ηλικίας μόλις 70 χρόνων.

Φαίνεται, γι’ αυτό, με απόλυτη διαύγεια το γιατί εβραίοι απ’ την μια μεριά και ισραηλινό κράτος / ισραηλινός εθνικισμός απ’ την άλλη είναι δύο πραγματικότητες σε τεράστια ιστορική και πολιτική απόσταση μεταξύ τους!!! Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πλούσιας ιστορίας του εβραϊσμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με ένα πολεμοκάπηλο εθνικό κράτος· και εβδομήντα χρόνια εθνοκρατισμού δεν μπορούν να ταυτιστούν με την γόνιμη πολυεθνικότητα ενός συλλογικού υποκειμένου που κυνηγήθηκε από μια διεστραμμένη θρησκεία (τον χριστιανισμό) σε διάφορα μήκη και πλάτη της «παλαιάς ηπείρου».

Φαίνεται, επιπλέον, με την ίδια διαύγεια, το γιατί η διάλυση του εθνικιστικού / φασιστικού / ρατσιστικού κρατικού μοντέλου που προσπαθεί να επιβάλει μια δια-θρησκευτική μιλιταριστική καπιταλιστική ελίτ (χριστιανική και εβραϊκή) τόσο στο σύνολο των εβραίων όσο και στους άραβες της μέσης Ανατολής (μουσουλμάνους, χριστιανούς, άθεους), για ξεκάθαρα γεωπολιτικούς λόγους και συμφέροντα, είναι νόμιμος αντι-φασιστικός πολιτικός στόχος.

Πολύ περισσότερο τα εβραϊκά (απ’ την άποψη της «θρησκευτικής ορθότητας») επιχειρήματα κατά του ισραηλινού κράτους έχουν αξία ριζικής αμφισβήτησης την στιγμή που το αποικιακό καθεστώς προσπαθεί να θωρακιστεί αυτοχαρακτηριζόμενο («συνταγματικά») σαν αποκλειστικά και μόνο «εβραϊκό κράτος» – κράτος νομιμοποιημένο, δηλαδή, ελέω θεού.

Η ύπαρξη των χιλιάδων λεγόμενων «υπερορθόδοξων εβραίων» προκάλει μεγάλη αμηχανία στους οπαδούς του φασιστικής προέλευσης επιχειρήματος πως όποιος είναι αντίπαλος του δομικού ρατσισμού του ισραηλινού κράτους είναι εχθρός των εβραίων, δηλαδή αντισημίτης… Το ίδιο, φυσικά, ισχύει με την ύπαρξη και αντικατοχική, αντιαπαρτχάιντ δράση των χιλιάδων αντι-εθνικιστών εβραίων της κοινωνικής αριστέρας σ’ όλο τον πλανήτη. Τελικά (κι αυτό είναι ένα απ’ τα βρώμικα μυστικά της καθεστωτικής προπαγάνδας) η ρετσινιά του «φιλοναζί» (γιατί περί αυτού πρόκειται) απευθύνεται και σε πολύ μεγάλο μέρος των πολυεθνικών εβραϊκών κοινοτήτων του πλανήτη!

Επειδή αυτό το καθεστωτικό κόλπο αντιστροφής των εννοιών και λογοκρισίας είναι πολύ πιθανό να θεσμιστεί και στα μέρη μας (σα συνέπεια της ελληνο-ισραηλινής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας) έχουμε να πούμε και να κάνουμε πολλά – πριν αρχίσουν να μας φυλακίζουν σαν «εγκληματίες σκέψης»….

Το αφεντικό είναι η αλήθεια!

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Η κωμική διάψευση (για την κοινή τουρκο-αμερικανική ναυτική άσκηση σε νερά «δικαιοδοσίας» της Λευκωσίας…) αναπαράχτηκε απ’ τα Δευτεριάτικα ντόπια media… αυτολεξεί. Απόδειξη της προέλευσής της (το υπ.εξ.) αλλά και το σιδερένιου νόμου πως «όταν μιλάει το εθνικό συμφέρον όλοι πρέπει να κάνουν τουμπεκί».

Ψευδής είδηση και ψευδές γεγονός λοιπόν ό,τι ενοχλεί την «εθνική γραμμή» και τους ιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς της… Ως εδώ το πράγμα είναι, πράγματι, για γέλια. Θα πάψει να είναι τέτοιο όταν η αναφορά στα «ενοχλητικά γεγονότα» γίνει αδίκημα («διασπορά ψευδών ειδήσεων» ή και κάτι ακόμα πιο σκληρό).

Λέτε ότι δεν πρόκειται να συμβούν τέτοια πράγματα; Αυτές κι αυτοί που είναι σήμερα γύρω στα 50 δεν θα έπρεπε να είναι καθόλου σίγουροι· και θα έπρεπε να προετοιμάσουν και τις / τους νεώτερες / ους. Πριν κάτι καιρούς, στο πρώτο μισό των ‘90s, τότε που δεν υπήρχε διαδίκτυο αλλά υπήρχαν αφίσες και προκηρύξεις, όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει δημόσια τα εθνικά ιερά («το όνομά μας είναι η ψυχή μας – η λύση είναι μία, σύνορα με την σερβία») κατέληγε στα δικαστήρια κατηγορούμενος για «πρόκληση πολιτών σε διχόνοια», «αμφισβήτητη πολιτεύματος», «διασάλευση δημόσιας τάξης» κι άλλα τέτοια σπουδαία. Και οι ποινές έπεφταν με το κιλό. Η κριτική στην κυρίαρχη εθνικιστική ιδεολογία και στο κράτος είχε σπρωχτεί στην παρανομία, κανονικά «και με το νόμο»… Ξέρουμε καλά για τι σας μιλάμε…

Άλλαξαν οι εποχές – μόνο, όμως, τεχνικά. Όταν οποιοδήποτε κράτος (το ενιαίο κόμμα των αφεντικών σε κάθε μέρος του κόσμου) λέει «αυτό-είναι-ψέμα» (επειδή είναι ένα γεγονός που πάει κόντρα στα «εθνικά συμφέροντα»), ανοίγει μπροστά του το οπλοστάσιό του. Ανάλογα με την συγκυρία και το θέμα μπορεί απ’ το να μην κάνει τίποτα, ως το να φιμώσει τους κοινωνικούς / ταξικούς αντιπάλους του· ως το να τους γονατίσει οικονομικά με πρόστιμα· ως να τους φυλακίσει.

Πως είπατε; Δεν γίνονται πια αυτά στις «φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης»; Έχετε μείνει πίσω…

Θαύματα και παραμύθια

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Όλες οι θρησκείες περιστρέφονται γύρω από «υπερβατικά κατορθώματα». Μπορεί να το διαπιστώσει κανείς ερευνώντας τον φετιχισμό και την μεταφυσική του εμπορεύματος: μπορεί ο καπιταλισμός σαν ιδεολογία να μην αναγνωρίζει την «θρησκευτικότητά» του, αλλά αυτή είναι εύκολο να διαπιστωθεί αντι-καπιταλιστικά!

Απ’ τις τρεις θρησκείες (η μία διάδοχη της άλλης) που κατασκευάστηκαν στη μέση Ανατολή και επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος του κόσμου, μόνο ο χριστιανισμός έχει διπλή, συνεστραμμένη μεταφυσική. Διατείνεται πως είναι «μονοθεϊστική» θρησκεία ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο: πολυθεϊστική, ειδωλολατρική, γεμάτη σύμβολα και φετίχ.

Η αφετηρία της «υπερβατικής» νομιμοποίησης των χριστιανικών αξιωμάτων είναι αυτό που οι χριστιανοί γιορτάζουν σήμερα: η γέννηση ενός παιδιού που είχε «μυστηριώδη» σύλληψη. Η ιδέα είναι ξεσηκωμένη κατευθείαν απο προηγούμενες (πολυθεϊστικές) θρησκείες, και τους μύθους για τα ζευγαρώματα θεών με ανθρώπους· κυρίως αρσενικών θεών με γυναίκες. Η ιδέα του «ημίθεου» προέρχεται απ’ τις «επιτυχίες» (ή τους βιασμούς…) του Δία και άλλων παρόμοιων. Συνεπώς με το καλημέρα ο χριστιανισμός κατασκευάστηκε με ειδωλολατρικά υλικά.

Γιατί όμως οι κατασκευαστές αυτής της θρησκείας (ο Παύλος και οι υπόλοιποι) δεν περιορίστηκαν στην εκδοχή ενός προφήτη (όπως πολύ νωρίτερα ο ιουδαϊσμός με τον Μωϋσή και αργότερα ο μουσουλμανισμός με τον Μωάμεθ) και επεδίωξαν να κατασκευάσουν έναν «ανώτερης τάξης» καθοδηγητή, «ημίθεο», που μάλιστα τον πούλησαν σαν «γυιό του αφεντικού»; Γιατί κατέφυγαν σε copy paste της μυθολογίας του Διονύσου (ή και άλλων θεοτήτων στην ευρύτερη περιοχή); Η απάντηση φαίνεται απλή: επειδή ήθελαν να διεκδικήσουν (και αργότερα να επιβάλλουν) μια ανωτερότητα ονόματος προέλευσης εξ αρχής – και εξ εφόδου. Προφήτες κυκλοφορούσαν πολλοί σ’ όλη αυτή τη ζώνη της ανατολικής Μεσογείου εκείνους τους ταραγμένους καιρούς… Γυιοί του μεγαλοδύναμου όμως; (Αυτή η α.ο.π. αποδείχθηκε η ιδεολογική βάση / νομιμοποίηση για να γίνει ο χριστιανισμός και οι οπαδοί του μακράν η πιο φονική, εγκληματική και ανόσια θρησκεία / συμμορία στην ιστορία του πλανήτη).

Και να που – με τα σημερινά κριτήρια – ο χριστιανισμός είναι η μόνη απ’ τις 3 «μεγάλες» θρησκείες που απ’ την κατασκευή της είναι σεξιστική, μισογυνική! Η ιδέα μιας αιώνιας «παρθένου», δηλαδή ασεξουαλικής γυναίκας, μιας γυναίκας – αντικείμενο, που «τιμήθηκε» απ’ το μεγάλο αφεντικό με έναν κρίνο, ίσια ίσια για να γίνει η (ανθρώπινη) μήτρα για να γεννηθεί ο «γυιός» του, είναι συνολικά παρανοϊκή ακόμα και για τα ειδωλολατρικά δεδομένα (ο Δίας, για παράδειγμα, δεν έσπερνε γυιούς και, σε καμμία περίπτωση, διαδόχους και σωτήρες. Ήταν απλά, ας το πούμε λαϊκά, «μπερμπάντης», «ηδονιστής»… Δεν είναι σκοπό την «αναπαραγωγή του είδους του». Ο θεός των χριστιανών όμως έτσι εμφανίζεται: σαν ιδιοκτήτης ανθρώπινης κλωσσομηχανής…)

Άντε, τώρα, πήγαινε να πεις στους χριστιανούς «αντί να βρίζετε τις άλλες θρησκείες για κατώτερες, αντί να κατηγορείτε τον μουσουλμανισμό για μισογυνικό, σεξιστικό, και ό,τι άλλο σας βολεύει, δεν κοιτάτε καλύτερα τα μαύρα σας τα χάλια;»

Πήγαινε να τους το πεις να δεις με πόση αγάπη και αυτοκριτική διάθεση θα σε κοιτάξουν…

(Ισχύει λοιπόν πάντα το παλιό φεμινιστικό σύνθημα: αν η Μαρία μπορούσε να κάνει έκτρωση, θα είχαμε γλυτώσει τόσους αιώνες παπαδοκρατίας!)

Ακράδαντες αποδείξεις

Τρίτη 25 Δεκέμβρη. Και, για να γελάσει το χειλάκι σας, να ένα παλιό ανέκδοτο (του γερμανικού «χώρου»):

Ερώτηση: Ποιοί είναι οι 5 λόγοι που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός ήταν έλληνας;

Απάντηση: Α) δεν έφυγε ποτέ απ’ το σπίτι του·

Β) δούλεψε πρώτη φορά στα 30 του·

Γ) όταν αποφάσισε να δουλέψει έκανε την δουλειά του πατέρα του·

Δ) πίστευε ότι η μάνα του είναι παρθένα· και

Ε) η μάνα του πίστευε ότι είναι θεός….

(φωτογραφία: O γνωστός φασίστας πλασιέ παρεξηγήθηκε επειδή ο Χριστούλης χαρακτηρίστηκε «μετανάστης»… Που να μάθαινε και το άλλο: ότι ήταν “αγνώστου πατρός”…)

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός”

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Όσοι βιάζονται να απονείμουν στο ψόφιο κουνάβι το νόμπελ ειρήνης (επειδή ανακοίνωσε μια μισοαπόσυρση του στρατού του απ’ το συριακό πεδίο μάχης και επειδή «κουβεντιάζει» λίγη ειρήνη στα αφγανικά υψίπεδα) ας θυμηθούν ότι πρόκειται για δύο θέσεις της γραμμής αντιπαράθεσης Μεσόγειος / Ειρηνικός στις οποίες ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός σχεδιασμός δέχεται σοβαρές «πιέσεις». Γράφουμε «σχεδιασμός» και όχι «στρατός» επειδή, πράγματι, ούτε στη συρία ούτε στο αφγανιστάν (ούτε στο ιράκ) οι αμερικανικές βάσεις / εγκαταστάσεις βρίσκονται σε άμεση απειλή. Σε κάθε περίπτωση δεν βρίσκονται στις παραμονές μιας αναγκαστικής φυγής όπως τους συνέβη στο βιετνάμ.

Πρακτικά το μόνο πλεονέκτημα της «γραμμής» που υποτίθεται ότι εκφράζει το ψόφιο κουνάβι είναι ότι οι αντίπαλοί του εντός ηπα (και είναι πολλοί και σημαντικοί) δεν μπορούν να προτείνουν ανοικτά και καθαρά το αντίθετο: μια μεγάλη στρατιωτική συγκέντρωση και στα δύο αυτά πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Πιθανόν να είναι να ανέφικτο κάτι τέτοιο όταν έχουν ανοικτά τόσα επιμέρους μέτωπα. Δεν προτείνουν, δηλαδή, ότι μετά τον isis πρέπει να «διαλυθεί» και το καθεστώς Άσαντ (σαν κρίκος του μπλοκ της Αστάνα…) με την στρατιωτική κατάληψη της Δαμασκού· ούτε προτείνουν ότι πρέπει και είναι εφικτό να νικηθούν οι ταλιμπάν αρκεί να πάνε εκεί 150.000 αμερικάνοι πεζοναύτες.

Πρόκειται, εν τέλει, για μια περίοδο τακτικής ασάφειας για την Ουάσιγκτον που έχει προκληθεί απ’ την διπλή πίεση του μπλοκ της Αστάνα (στη συρία) και του μπλοκ του Ινδοκούς (στο αφγανιστάν). Για την συρία ο σχεδιασμός ήταν μια “φτηνή λύση”, μέσω proxies – ειδικά εφόσον πλήρωνε και ο τοξικός… Δεν πέτυχε.

Υπάρχει κι ένα τρίτο σημείο πίεσης: η κορεατική χερσόνησος. Αν θυμάστε κι εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίστηκε σαν «ειρηνοποιός» – μέχρι που φρέναρε (ή τον φρέναραν) κρατώντας το ζήτημα στον «αέρα». Κι εκεί το μπρος – πίσω προκλήθηκε απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ· το πάγωμα ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει ως τώρα ο αμερικανικός σχεδιασμός.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τόσο η 11η Σεπτέμβρη του 2001 (σαν πρόσχημα εισβολής στο αφγανιστάν και στο ιράκ) όσο και ο isis (σαν πρόσχημα ενίσχυσης της στρατιωτικής δράσης του άξονα στη μέση Ανατολή) ήταν πρωτοκοσμικές κατασκευές. Αμερικανικές και όχι μόνο. Η “απάντηση” ονομάστηκε «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» – ένας πόλεμος που βοήθησε μεν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αυξήσει κατά πολύ τις βάσεις και τις δράσεις του όχι μόνο στην ασία αλλά και στην αφρική· αλλά έχει ξεπεραστεί πια απ’ την όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Το 2018 δεν ήταν «καλή χρονιά» για τις ηπα και τους συμμάχους τους… Ακόμα και ο πιο πολεμοκάπηλος δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί: χρειάζεται ένας κάποιος (έστω εν μέρει) ανασχεδιασμός. Γι’ αυτό ο «ειρηνοποιός» δεν αποσύρει τον στρατό του ούτε απ’ την ανατολική Ευρώπη ούτε απ’ τον δυτικό Ειρηνικό· ούτε, βέβαια, απ’ την αφρική· και από καμμία θάλασσα και κανέναν ωκεανό.

Επιπλέον το ψόφιο κουνάβι είναι εύκολο να αποδειχθεί προσωρινό στην καρέκλα του.

Όψιμος, αλλά ρεαλισμός…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Εν όψει της όποιας απόσυρσης του αμερικανικού στρατού απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές, οι ηγέτες των σχετικών κουρδικών πολιτικο-στρατιωτικών οργανώσεων απευθύνονται στην εναλλακτική λύση: στο μπλοκ της Αστάνα. Στην Δαμασκό και στη Μόσχα, για να εμποδίσουν την τουρκική εισβολή (!).

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την πολιτική ευφυία των συγκεκριμένων “ηγετών”, ή τον καιροσκοπισμό τους (το δεύτερο είναι που κατέχουν σε απεριόριστες ποσότητες εδώ και δεκαετίες). Σε κάθε περίπτωση όλα τα μέλη του μπλοκ της Αστάνα διαπραγματεύονται από θέση ισχύος. Για παράδειγμα το καθεστώς Άσαντ απορρίπτει οποιοδήποτε ενδεχόμενο χωριστού “κουρδικού στρατού”. Μόνο κουρδικές μονάδες στον ένα και ενιαίο συριακό στρατό, υπό αραβική διοίκηση δέχεται. Λογικό. Η Μόσχα δέχεται επίσης (σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ) να πείσει (;) την Άγκυρα να μην εισβάλει, αλλά μόνο αν ο έλεγχος των συρο-τουρκικών συνόρων περάσει σε μικτά ρωσικά / συριακά περίπολα.

Όλα αυτά είναι υπό διαμόρφωση και σε εξέλιξη, αλλά μπορεί κανείς να υποθέσει (αν δεν μεσολαβήσουν απρόοπτες εξελίξεις) ότι οι πραγματικά κουρδικές περιοχές, πολύ μικρότερες απ’ την τωρινή ζώνη στα ανατολικά του Ευφράτη, θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κατάσταση που ήταν πριν την συριακή εξέγερση του 2011 και την βάρβαρη καταστολή της απ’ το χασάπικο καθεστώς Άσαντ, που άνοιξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Θα είναι, δηλαδή, μια περιοχή της συρίας, με ενισχυμένη αυτοδιοίκηση – και ως εκεί.

Μόνο που για να οριστικοποιηθεί αυτό θα πρέπει να φύγει και η τελευταία αμερικανική αρβύλα· ενώ ο πλούσιος εξοπλισμός που έχει παραδόσει η Ουάσιγκτον στις ypg θα πρέπει να πέρασει στα χέρια του συριακού καθεστώτος. Αυτά εύκολα γράφονται αλλά δύσκολα γίνονται.

Συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε.

(Στην Θεαματική κωμωδία των καιρών, με τα διαρκή μονόπρακτα, ένα ακόμα: ο ρημαδοΠανάγος – you know who – συμπαρίσταται στους κούρδους που «εκφράζουν την δυσφορία τους για την πρόθεση των ηπα να τους εγκαταλείψουν»…

Καθάρματα αμερικάνοι – εγκαταλειψίες των λαών!…)

Το θέμα είναι ανύπαρκτο…

Δευτέρα 24 Δεκέμβρη. Το ζύγισε από εδώ η Λευκωσία, το ζύγισε απο ‘κει.. Και κατέληξε στο σοφό συμπέρασμα (σύμφωνα με το κρατικό ραδιόφωνό της…) ότι ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστεί την δημοσιοποίηση της “ανθελληνικής” τουρκο-αμερικανικής άσκησης (γράφαμε χτες) ήταν να δηλώσει ότι …δεν έγινε! Σατανικό: ο αιώνιος εθνικός εχθρός photoshopιασε το θέμα, και έφτιαξε ωραίες φωτογραφίες, για να κοροϊδέψει τον κόσμο…

Το πιο κωμικό αυτής της «διάψευσης» είναι πως αν ίσχυε (ότι ο τουρκικός στόλος έκανε copy paste μια αμερικανική πυραυλάκατο και την έβαλε ανάμεσα στις φρεγάτες του) αυτός που θα είχε τσινίσει θα ήταν η Ουάσιγκτον – και όχι η Λευκωσία…

Εθνική βλακεία, με τον τόνο… Μεγάλα, ανεξάντλητα κοιτάσματα!… Ποιος αγωγός θα τα μεταφέρει;