Category: Ασταμάτητη μηχανή

Θεωρία και πράξη

Δευτέρα 13 Μάη. Αν, πάντως, ο Guaido μείνει ζωντανός μπορεί να το ρίξει στο διάβασμα. Η αμερικανική διοίκηση «ειδικών επιχειρήσεων» διαθέτει πανεπιστήμιο (αλλοίμονο!) και εξέδωσε πολύ πρόσφατα μια 250σέλιδη ιστορική μελέτη με τίτλο «υποστήριξη στην αντίσταση: στρατηγικός σκοπός και αποτελεσματικότητα». Το πόνημα μελετάει 47 περιπτώσεις εμπλοκής των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (και των συμμάχων τους) σε ανατροπές σε διάφορα κράτη, από το 1941 ως το 2003. Εννοείται πως κατά το «πανεπιστήμιο ειδικών επιχειρήσεων» αυτές οι σχεδόν 50 περιπτώσεις είχαν «απελευθερωτικό» στόχο, και οι περισσότερες ήταν πετυχημένες…

Όχι, το καλό πανεπιστήμιο «ειδικών αποστολών» δεν σκοπεύει καμμία έκδοση για τις επιτυχίες της επιχείρησης «stay behind» στην ευρώπη (μόνο;) – ούτε για την εξέλιξή της σε «stay in front» απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα και μετά!…

Αλλά η βιβλιογραφική έλλειψη συγχωρείται. Μην πέσουν μαζεμένα όλα. Ας διαβαστεί πρώτα το “support to resistance…” για τα masters του πανεπιστημίου, και βλέπουμε μετά τι θα χρειαστεί για τα διδακτορικά.

Οι Guaido και σία ας δοκιμάσουν πανεπιστημιακή καριέρα… Μερικές φορές πιάνει σαν διέξοδος.

Δεν είναι Περλ Χάρμπορ… Αλλά….

Δευτέρα 13 Μάη. Στην αρχή η πετροχούντα των εμιράτων το αρνήθηκε μετά βδελυγμίας. Μετά, όμως, το παραδέχτηκε: 4 (ή, κατ’ άλλους 5) τάνκερ, αρόδου κοντά στα στενά του Ορμούζ (αντικείμενο ιδιαίτερου αμερικανικού ενδιαφέροντος, με “100.000 τόνους διπλωματίας”…) και σε νερά των εμιράτων, έξω απ’ το λιμάνι Fujairah, «κτυπήθηκαν από ενέργεια σαμποτάζ»… Το περί «σαμποτάζ» είναι η εκδοχή της πετροχούντας του Αμπού Ντάμπι – η έκρηξη όμως (ή οι εκρήξεις) ήταν πραγματικές.

Πριν λίγες ημέρες εκρήξεις είχαν γίνει και στο σαουδαραβικό λιμάνι Yanbu. Σε καμμία απ’ τις δύο περιπτώσεις δεν αναφέρθηκαν νεκροί. Η ετυμηγορία περί «σαμποτάζ» ίσως έχει μια κάποια (προβοκατόρικη) αξία, ειδικά όταν προέρχεται από καθεστώτα που κάνουν κομμάτια τυχόν διαφωνούντες (τύπου Khashoggi) και μετά, όταν ερωτηθούν, απαντούν «δεν ξέρουμε, κάπου πήγε…»

Πόσο χρειάζεται να κατηγορηθούν οι «τρομοκράτες» των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» (για το «σαμποτάζ») δεν ξέρουμε. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι απαραίτητα πάντα «Πέρλ Χάρμπορ».

Μερικές φορές είναι αρκετός κι ένας «κόλπος του Τονκίν»…

Η αισθητική της εξουσίας

Κυριακή 12 Μάη. Αν κατηγορήσετε την ασταμάτητη μηχανή για το αμάρτημα της προσωποποίησης της εξουσίας (σε «προεκλογική περίοδο»…) θα έχετε σχεδόν δίκιο. Σχεδόν. Όχι εντελώς.

Γιατί αν η ιστορία του «σύγχρονου ελληνικού κράτους» χωράει σε 35 δευτερόλεπτα διαφημιστικού / προεκλογικού promo αφήνοντας άλλα 25 για την αποθέωση του παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιου (εξοχότατου πρωθυπουργού), αν δηλαδή η ιστορία παρουσιάζεται τόσο λεηλατημένη ώστε να αποτελεί φυσιολογικό αποκορύφωμά της η τωρινή πολιτική βιτρίνα των ντόπιων αφεντικών, τότε στριμώχνεσαι, εκβιάζεσαι να «υπάρχεις» σαν το φιλοθεάμον κοινό στην παρέλαση της εξουσίας! Αν όλα υπήρξαν κάτι σαν «η συνωμοσία της ιστορίας» υπέρ του π.ε.τ. (και κάθε άλλου παρόμοιου, προηγούμενου και επόμενου), τότε δενόμαστε πισθάγκωνα, αιχμαλωτιζόμαστε στα ερείπια της εικονικότητας.

Ευρισκόμενη παρά τη θέλησή της σ’ αυτήν την θέση, στιγμιαία, απέναντι στην προσβολή της Ιστορίας, η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει να καταθέσει τίποτα άλλο εκτός από ένα σημαντικότερο καρέ, ένα καρέ που λείπει απ’ το πιο πρόσφατο προεκλογικό video του κυβερνείου· ένα καρέ το οποίο θα έπρεπε να ολοκληρώνει την προσωπολατρεία και την αποθέωση. Είναι αυτό:

Κατά μία «ανάγνωση της κοινωνίας» το ανώτατο σημείο, η κορύφωση της πολιτικής «διασημότητας», είναι να γίνεις εξώφυλλο (και πολυσέλιδο φωτογραφικό αφιέρωμα μέσα) σε ένα gossip περιοδικό. Ή, κατά μία άλλη «ανάγνωση της κοινωνίας», τα πρόσωπα της εξουσίας (οι βιτρίνες δηλαδή) πρέπει να είναι προσιτά στη «λατρεία των πολλών» αντανακλώντας θολά, μέσα απ’ το λούστρο τους, αυτούς τους «πολλούς».

Όπως και νάχει πρόκειται για πλάνα εκείνης της στιγμής όπου η πασοκική δεξιά (η οποία στην ειδωλολατρεία της εξουσίας εμφανίζεται σαν «αριστερά») αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος. Κι αυτό επειδή το (εικονικό) «σώμα της εξουσίας» κλείνει ραντεβού με τους φωτογράφους, μακιγιάρεται, ποζάρει, φτιάχνει το φωτογραφίσιμο πεδίο στα δικά του μέτρα διώχνοντας απ’ το πλάνο τους άλλους, με δυο λόγια μαστορεύει την Διασημότητα του Εαυτού (της εξουσίας) στα μέτρα όχι απλά ενός λατρευτικού «κοινού» αλλά ειδικά του εμπορίου (διασημοτήτων). Αλληθωρίζει προς την άκρα δεξιά του θεάματος επειδή αυτό το «σώμα της εξουσίας» εμφανίζεται σαν εξαιρετικό, σαν special, και ταυτόχρονα σαν πρωταγωνιστής στην παράσταση της εικονικής κοινο-τοπίας, δηλαδή της φετιχιστικής αισθητικής του εμπορεύματος.

Έχει δίκιο ο π.ε.τ. να διαμαρτύρεται που φωτογραφήθηκε λαθραία να ξεκουράζεται σε ένα μπουρζουάδικο (πλωτό) asset. Έπεσε θύμα του παράνομου εμπορίου της εικόνας του. Εδώ, όμως, τον περασμένο Νοέμβρη, ποζάρει οικειοθελώς και με χαρά. Το οργανώνει αυτό το εμπόριο, και το απολαμβάνει.

Οπότε είναι ο.κ.! (Μένουν σ’ εμάς οι αμαρτίες…)

Η πανούκλα του εθνικισμού 1

Κυριακή 12 Μάη. Και του ιμπεριαλισμού· είναι δίδυμοι. Στα μέρη μας εκδηλώνεται μια ορισμένη «νευρικότητα» (με καταγγελίες και λοιπά) για την εμφάνιση του τουρκικού γεωτρύπανου νότια της τουρκίας, σε περιοχή που η Λευκωσία και η Αθήνα έχουν βαφτίσει αυθαίρετα «κυπριακή αοζ». Η αλήθεια είναι (για να είμαστε σωστοί) πως αυτή η νευρικότητα / οι καταγγελίες είναι μάλλον χαμηλών τόνων. Και πάντως καθόλου του είδους «να πάει ο στόλος μας να βυθίσει το παλιοΦατίχ» (το γεωτρύπανο)!! Ωστόσο με πλήρη εθνική ενότητα ο μύθος της «τουρκικής επιθετικότητας» συντηρείται, μαζί με όλα τα κοσμητικά για τον Ερντογάν…

Έγκαιρα είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι το ελληνικό σχέδιο περικύκλωσης της ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή ουσιαστικά του αποκλεισμού της Άγκυρας απ’ την αοζ που δικαιούται, απέτυχε. Αμερικανοποιήθηκε μεν το σχέδιο, αλλά με εντελώς διαφορετικούς στόχους και προσανατολισμούς. Βασικό στοιχείο του ελληνικού σχεδιασμού ήταν η ακύρωση οποιασδήποτε «λύσης για το Κυπριακό», κάτι που τελευταία φορά έγινε στην ελβετία, στα τέλη του 2016 και στο πρώτο μισό του 2017, όταν η ελληνική «εθνική γραμμή» μαξιμάριζε ξετσίπωτα…

Πέρασε όμως ο καιρός. Με τα τωρινά δεδομένα το ελληνικό καθεστώς είναι υποχρεωμένο να γίνει πιο ρεαλιστικό στον αντιτουρκισμό του: ακόμα κι αν η Ουάσιγκτον δημιουργεί προβλήματα στο τουρκικό καθεστώς, έχει στόχο να το τραβήξει στα νερά της, κι όχι να το ισοπεδώσει (αφού, άλλωστε, απέτυχε το πραξικόπημα του 2016…). Αλλά ο ελληνικός ρεαλισμός φτάνει μόνο ως τους χαμηλούς τόνους των «καταγγελιών», την μετακίνηση του διακόπτη της επίσημης «δικαιολογημένης εθνικής οργής» απ’ το 10 στο 5. Παραπέρα δεν έχει.

Έχει όμως παραπέρα στη Λευκωσία! Εκεί όσοι / όσες δεν είναι φασίστες ξέρουν πολύ καλά ότι οι τουρκικές κινήσεις είναι απόλυτα προβλέψιμες, στα όρια του «φυσιολογικού». Και ότι είναι το αποτέλεσμα της «εθνικά υπερήφανης» τακτικής τορπιλισμού που ακολούθησε το δίδυμο Κοτζιά – Αναστασιάδη στην πιο πρόσφατη προσπάθεια «επίλυσης του κυπριακού»· και της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Καΐρου, υπό την υψηλή (στρατιωτική) εποπτεία της Ουάσιγκτον.

Μέσα στην ίδια εθνική φαντασίωση σέρνεται ακόμα το φάντασμα του east med· κυρίως όμως γίνονται διαρκώς στρατιωτικές ασκήσεις…

Ένα χθεσινό άρθρο της νοτιοκυπριακής εφημερίδας «πολίτης» ξεκινάει έτσι:

Θα ήταν χρήσιμο κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί και υψηλόβαθμα στελέχη κομμάτων να βρουν το θάρρος να μιλήσουν ανοικτά στον κόσμο για όσα πραγματικά πιστεύουν για τη δυνατότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας να υλοποιήσει μέχρι τέλους τους βασικούς πυλώνες του ενεργειακού της σχεδιασμού, ανεξάρτητα από την επίτευξη λύσης του Κυπριακού. Άκουσα διά ζώσης πολιτικό αρχηγό να λέει «off the record», πριν 2-3 μήνες, όταν συζητούσε η Βουλή το νομοσχέδιο για το Ταμείο Υδρογονανθράκων και την ανάγκη ή όχι να διασφαλιστεί ένα ποσοστό από τα πιθανά έσοδα για τις ανάγκες των Τουρκοκυπρίων, πως αυτό που θα ψήφιζαν οι βουλευτές για τα μελλοντικά έσοδα μικρή σημασία θα είχε, αφού «χωρίς λύση του Κυπριακού ούτε ένα βαρέλι δεν θα μπορέσουμε να πουλήσουμε».

Δημοσίως βέβαια, ο συγκεκριμένος πολιτικός αρχηγός και οι πλείστοι από τους υπόλοιπους, αλλά και η κυβέρνηση, δεν χάνουν ευκαιρία να διατρανώνουν ότι οι γεωτρήσεις μας θα συνεχιστούν γιατί είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα και οι διαπραγματεύσεις για την πώληση του επιβεβαιωμένου μας κοιτάσματος θα προχωρήσουν μέχρι τέλους και παράλληλα θα διαπραγματευόμαστε και για το Κυπριακό…

Κοροϊδεύουν δηλαδή…

Η πανούκλα του εθνικισμού 2

Κυριακή 12 Μάη. Ένα προχθεσινό άρθρο της ίδιας εφημερίδας, για το ίδιο θέμα (με τίτλο «τα επίχειρα μιας ακαταλόγιστης πολιτικής») πήγαινε έτσι:

Απευθύνομαι στους σκεπτόμενους πολίτες που μπορούν να δουν κριτικά μια δεύτερη ανάγνωση της πειρατικής ενέργειας της Τουρκίας με το γεωτρύπανο ΦΑΤΙΧ.

Ασφαλώς και είναι, από κάθε άποψη, πειρατική η τουρκική ενέργεια. Προβλέψιμη όμως στην εκτίμηση όσων παρακολουθούν το Κυπριακό. Αν πράγματι έτσι ήταν, τι έκανε ο υπεύθυνος ηγέτης της Κύπρου για να την αποτρέψει; Είχε τις δυνατότητες; Είχε επιλογές; Κι αν ναι ποιες ήταν;

Για όποιον γνωρίζει τα γεγονότα των τριών τελευταίων χρόνων το ένα και μοναδικό συμπέρασμα μιας κριτικής αποτίμησης είναι πως, ναι, είχε επιλογές. Είχε τη δυνατότητα επίτευξης μιας βιώσιμης λύσης του Κυπριακού (ουσιωδώς καλύτερης από το Σχέδιο Ανάν) που θα μετάβαλλε τις σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία σε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Αντίθετα από τα στερεότυπα περί τουρκικής αδιαλλαξίας, τα γεγονότα δακτυλοδεικτούν τον Κύπριο ηγέτη ως τον άνθρωπο που ματαίωσε τη λύση στο Κραν Μοντανά.

Ας το πούμε ευθέως. Η Τουρκία του Ερντογάν, για λόγους που δεν υπάρχει εδώ χώρος να αναφερθούν, αποδέχθηκε το Πλαίσιο Γκουτέρες και ειδικά τις πρόνοιες που την αφορούσαν, ήτοι,

– την κατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960 και την αντικατάστασή της με Μηχανισμό των ΗΕ για Ασφάλεια και εφαρμογή της λύσης, στον οποίο Μηχανισμό θα μετείχαν οι Εγγυήτριες Δυνάμεις αλλά μόνο σε συμβουλευτικό ρόλο και, οπωσδήποτε, χωρίς δικαίωμα μονομερούς επέμβασης,

– την απόσυρση όλων των κατοχικών στρατευμάτων (σε χρονοδιάγραμμα δύο περίπου χρόνων)

– την παραμονή μόνο των προβλεπόμενων από τη Συνθήκη Συμμαχίας του 1960 αγημάτων ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ (950-650 αντίστοιχα) με επανεξέταση σε 12 χρόνια (πρόνοια που θα μπορούσε άμεσα, σε επίπεδο Πρωθυπουργών, να μετατραπεί σε ρήτρα οριστικής αποχώρησης σε 12 ή 15 χρόνια).

…

Με την κατάρρευση της διάσκεψης ως εξ αυτής της στάσης, ο Πρόεδρος μπήκε πλέον σε μια λογική αντιπαράθεσης με την Τουρκία καθώς και με τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί.

Αντί άμεσης αποδοχής της πρότασης Ακιντζί για υπογραφή του Πλαισίου Γκουτέρες ως στρατηγικής συμφωνίας (Απρίλης 2018), πυροδότησε την ένταση με τις αιτιάσεις για δήθεν άλλο Πλαίσιο. Τις ίδιες αιτιάσεις, χωρίς να πείθει κανένα, επανέφερε κατά τις επαφές με την Ειδική Απεσταλμένη του ΓΓ, ώστε να μην προχωρήσει η προσπάθεια επανέναρξης μιας αποτελεσματικής διαδικασίας επίλυσης του προβλήματος. Υπαναχώρησε σε συμφωνημένα ζητήματα για διακυβέρνηση, επένδυσε στη λογική και τη ρητορική της έντασης με την Τουρκία στη λεγόμενη «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με άξονα το Ισραήλ του Νετανιάχου, αγνοώντας προβλέψιμους κινδύνους. Αυτή τη στιγμή η Κύπρος πληρώνει τα επίχειρα της ακαταλόγιστης πολιτικής Αναστασιάδη.

Στην ουσία πειρατική δεν είναι η τουρκική κίνηση. Πειρατικός είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και το νοτιοκυπριακό συνεταιράκι του. Και η cool τωρινή στάση («ψυχραιμία παιδιά») μπορεί μεν να σημαίνει ότι προς το παρόν (τα αφεντικά καταλαβαίνουν πως) έχει ηττηθεί, αλλά αφού η ήττα της πειρατείας που επιχειρήθηκε στην ανατολική Μεσόγειο δεν ομολογείται από κανέναν καθαρά, κρατιέται ανοικτό το ενδεχόμενο «μήπως μελλοντικά ξαναλλάξουν τα πράγματα»…

Μήπως γυρίσει το πράγμα…

Η πανούκλα του εθνικισμού 3

Κυριακή 12 Μάη. Για παράδειγμα η καθεστωτική / φιλοκυβερνητική ελληνική ιστοσελίδα tvxs δίνει χτες το περίγραμμα του γιατί «ψυχραιμία παιδιά» (ο τονισμός στο πρωτότυπο):

«Ο Ερντογάν προσπαθεί, πολύ απλά, να μετατρέψει τις δικές του γεωπολιτικές διεκδικήσεις σε δικοινοτικά ζητήματα. Να τα βάλει, μέσω των τουρκοκυπρίων και του Ακιντζί, σε τραπέζι διαπραγμάτευσης ως ισότιμος εταίρος με την ελληνοκυπριακή πλευρά», λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος διπλωμάτης.

Πρόκειται για μια τακτική που, εάν περνούσε, θα οδηγούσε ντε φάκτο σε υποχωρήσεις τόσο την Λευκωσία όσο και την Αθήνα. Και θα είχε προφανή επίπτωση και σε οποιαδήποτε νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, με την Τουρκία να εμφανίζεται πλέον ως «συνιδιοκτήτης» και επί ίσοις όροις συνέταιρος στον φυσικό πλούτο της Κύπρου μέσω των τουρκοκυπρίων.

Με αυτά τα δεδομένα, το πόσο μακριά θα τραβήξει το σχοινί ο Ερντογάν βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το μέχρι που θα φθάσει η αναμέτρηση της Αγκυρας με την Δύση, και κυρίως με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τόσο στην Αθήνα, όσο και στην Λευκωσία, τα σενάριο μιας πλήρους ρήξης εκεί, δεν είναι το ιδανικό. Και βάσει αυτής της παραδοχής, διπλωματικοί παράγοντες και από τις δύο πλευρές τονίζουν ότι η τρέχουσα συγκυρία απαιτεί υψηλή ψυχραιμία και λεπτούς χειρισμούς, ώστε να μην δοθεί η παραμικρή δυνατότητα και το παραμικρό άλλοθι στην Αγκυρα για «επιθετικούς αντιπερισπασμούς».

Τα γνωστά εθνικιστικά στερεότυπα: ο Ερντογάν που «τραβάει το σκοινί», ο «φυσικός πλούτος της κύπρου» (που φτάνει ως τον «φυσικό πλούτο της ελλάδας», δηλαδή όπου γουστάρουν τα αφεντικά των δύο κρατών), και ο «κίνδυνος συνιδιοκτησίας» – σε ό,τι, ιδανικά, πρέπει να μείνει ελληνική / ελληνοκυπριακή λεία…

Μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο (με πρωτοπόρους τους εφοπλιστές) έκτισε την συμμαχία του με τα δύο φασιστικά καθεστώτα της περιοχής, στο Κάιρο και στο Τελ Αβίβ, γινόμενο συνεργός και συνεταίρος στη σφαγή των εργατών εδώ κι εκεί. Και έπεσε στα πόδια της Ουάσιγκτον παρακαλώντας να της δώσει βάσεις και βασούλες, μπας και… Μέχρι που η Ουάσιγκτον ήρθε πράγματι, πάνοπλη – αλλά για τους δικούς της λόγους.

Τώρα πια, μ’ αυτές τις ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις, τα ντόπια αφεντικά μας σέρνουν άβουλους και μοιραίους σε πόλεμο…

Αύριο; Σε έξι μήνες; Σε ένα χρόνο; Σε δύο; Δεν ξέρουμε… Όμως οι μικρόνοες (και είναι δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των “πανέξυπνων” υπηκόων) καλύτερα να μην κάνουν ξόρκια και προσευχές. Εκτός αν σκοπεύουν να ζήσουν για λίγο ακόμα… οπότε δεν τους αφορά το τι θα γίνει ούτε «σε έξι μήνες» ούτε «σε δύο χρόνια»…

Η πανούκλα του εθνικισμού 4

Κυριακή 12 Μάη. Εν τω μεταξύ είναι πολλοί και διάφοροι που δουλεύουν πυρετωδώς, ο καθένας ανάλογα με τα κυβικά του, για τον αντιπερισπασμό και την συσκότιση απέναντι στις πραγματικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις και συμμαχίες των ντόπιων αφεντικών. Κοινός τους στόχος είναι να περνάει απαρατήρητη η ελληνο-ισραηλινή εγκληματική συμμαχία και η στρατηγική της σημασία.

Μπορούν να παπαρολογήσουν για οτιδήποτε άλλο… Μπορούν να (προσπαθήσουν να) πουλήσουν τα πιο ακροδεξιά δόγματα, του είδους «εμείς ασχολούμαστε με τα ζητήματα της γειτονιάς» ή «δεν ανακατευόμαστε στις διακρατικές σχέσεις»… Μπορούν να μασκαρευτούν οτιδήποτε για να δώσουν «επαναστατικό κύρος» στον αποπροσανατολισμό… Το βασικό και το κοινό είναι το ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙ ΑΥΤΟ! Απαγορεύεται η αντιπαλότητα στην ήδη δολοφονική (στην Παλαιστίνη…) ελληνο- ισραηλινή συμμαχία, απαγορεύεται η αντιπαλότητα στην ήδη δολοφονική (στην αίγυπτο) ελληνο-αιγυπτιακή συμμαχία! ΔΕΝ ΔΡΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΩΝ!

Δεν είναι «αβλεψία» ή «έλλειψη πληροφόρησης» η αιτία! Είναι κρατική / παρακρατική σκοπιμότητα και σχεδιασμός, που τα υπηρετούν με διάφορα ανταλλάγματα. Απόδειξη είναι πως όχι μόνο το συμμαχικό στο ελλαδιστάν ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ανύπαρκτο για δαύτους, αλλά και η επίσης συμμαχική αιγυπτιακή χούντα!

Για όσους το παίζουν «κινηματικοί» ο χαρακτηρισμός πέμπτη φάλαγγα είναι, πια, επιεικής…

(φωτογραφία: Από μεγάλη χθεσινή διαδήλωση αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή αντίσταση – στο Λονδίνο…)

Όλα πάνε καλά 1…

Σάββατο 11 Μάη. Δεν ξέρουμε που και πότε, η ασταμάτητη μηχανή είναι όμως σίγουρη ότι φαινόμενα σαν το χθεσινό θα καταταγούν απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος στην κατηγορία «υποδειγματικά προπέτασμα καπνού».

Ενόσω η κινεζική αντιπροσωπεία βρισκόταν στην Ουάσιγκτον για συνέχεια των (υποτιθέμενων) διαπραγματεύσεων για τις οικονομικές / εμπορικές διαφορές τους, το ψόφιο κουνάβι ξεκίνησε έναν νέο κύμα δασμών στις κινεζικές εισαγωγές. Επειδή, είπε, η κίνα «έκανε πίσω» σε υποτίθεται συμφωνημένα σημεία.

Η αμερικανική κίνηση ήταν προσβλητική – με την έννοια της διαπραγματευτικής δεοντολογίας. Το «έλα να διαπραγματευτούμε, έχω ένα πιστόλι στο τραπέζι» είναι too much από μόνο του· το να αρχίζεις να πυροβολείς κιόλας σημαίνει «ροντέο». Κανονικά το Πεκίνο θα έπρεπε να ακυρώσει το ταξίδι της αντιπροσωπείας του…

Παραδόξως, όμως, δεν έκανε αυτό. Ο Liu He πήγε κανονικά… Κι όχι μόνο πήγε, όχι μόνο (όπως δήλωσε) «έκανε εποικοδομητικές συζητήσεις» (που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα…), αλλά επιπλέον άφησε ανοικτή την συνέχεια των «διαπραγματεύσεων». Αυτά την ώρα που κανονικά όλη η δομή εξουσίας στο Πεκίνο πρέπει να βγάζει αφρούς.

Κάνουμε την εκτίμηση ότι το Πεκίνο, σ’ αυτήν την ιστορική φάση όξυνσης της αντιπαράθεσης με την Ουάσιγκτον (που περιλαμβάνει εκτός απ’ το νέο γύρο δασμών τις στρατιωτικές παρελάσεις του αμερικανικού στόλου στη θάλασσα της κίνας και την προσπάθεια εξοπλισμού της ταϊβάν) έχει επιλέξει να δείχνει όσο το λιγότερο γίνεται το τι σκέφτεται. Υπηρετώντας αυτόν τον στόχο, δηλαδή το να «μην εξωτερικεύει φραστικά ή συμβολικά την αντίδρασή του» σ’ αυτή τη φάση, το κινεζικό καθεστώς έστειλε τον Liu He «κανονικά» στην Ουάσιγκτον για τον «11ο γύρο διαπραγματεύσεων».

Όμως η έλλειψη έντονης (και όχι μόνο φραστικής) αντίδρασης σημαίνει το ανάποδο απ’ το «ηρεμία στο μέτωπο του Ειρηνικού»…

(φωτογραφία: Ο κινέζος αντιπρόεδρος Liu He αποχαιρετά τον αμερικάνο υπ.οικ. Steven Mnuchin – στο κέντρο – και τον αμερικάνο εκπρόσωπο στις διαπραγματεύσεις Ουάσιγκτον / Πεκίνου Robert Lighthizer, μετά το γρήγορο τέλος ενός ακόμα γύρου, χτες, στην Ουάσιγκτον…)

Όλα πάνε καλά 2…

Σάββατο 11 Μάη. Πριν μήνες η ασταμάτητη μηχανή είχε εκθέσει την εκτίμησή της: κάθε πόντο νομιμοποίησης της μιλιταριστικής της δράσης στον Ειρηνικό που χάνει η Ουάσιγκτον εξαιτίας της διαχείρισης που κάνει το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ στο ζήτημα της βόρειας κορέας, θα επιχειρήσει να τον κερδίσει τραβώντας το χαρτί της ταϊβάν. Και είναι σαφές ότι αυτό κάνει.

Η πρόσφατη διακομματική υπερψήφιση του «νόμου για την βοήθεια στην ταϊβάν 2019» και του «νόμου επιβεβαίωσης της προσήλωσης των ηπα στην ταϊβάν 2019» απ’ τη αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων (με ψήφους 414 υπέρ και μηδέν κατά…) είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο παλιών (και επανειλημμένων) δεσμεύσεων της Ουάσιγκτον ότι (θα) τηρεί την «πολιτική της μίας κίνας» και ότι δεν θα ανακατεύεται στα ζητήματα της ταϊβάν με τρόπο που να προκαλεί το Πεκίνο. Η τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση του νησιού στηρίζεται πολύ στην Ουάσιγκτον· στην απέναντι μεριά ο Xi δήλωσε ήδη απ’ τον περασμένο Γενάρη ότι δεν αποκλείει την «στρατιωτική λύση» αν η επανένωση της ταϊβάν με την κίνα (στο μοντέλο «ένα κράτος δύο συστήματα» δεν γίνει ειρηνικά). Ακόμα κι αν το κινεζικό καθεστώς έχει την υπομονή να περιμένει την αλλαγή κυβέρνησης στην ταϊβάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές (στις 20 Μάη του 2020), δεν έχει σίγουρα την διάθεση να παρακολουθεί το ψοφιοκουναβιστάν να προσπαθεί να το κυκλώσει με διαρκώς επιθετικότερες «πρωτοβουλίες».

Σ’ ένα τέτοιο γενικό ταμπλώ, αυτό το κινεζικό καλάααααααα… στους νέους δασμούς θα έπρεπε να ανησυχεί τους ψοφιοκουναβικούς του αμερικανικού ιμπεριαλισμού…

Όλα πάνε καλά 3…

Σάββατο 11 Μάη. Η τακτική του Πεκίνου μοιάζει με την ως τώρα τακτική της Τεχεράνης. Και έχει επίσημο όνομα. Λέγεται «στρατηγική υπομονή» (strategic patience). Αστεία ή σοβαρά μπορεί να έλκει την καταγωγή της απ’ τις παλιές ασιατικές πολεμικές τέχνες: αποφεύγεις τα κτυπήματα του αντιπάλου προσδοκώντας να καταβληθεί απ’ την αποτυχία της δύναμής του.

Αλλά η Ουάσιγκτον έχει ακόμα περιθώρια να ασκεί την δύναμή της. Και η Τεχεράνη δεν έχει αντίστοιχα περιθώρια να αποφεύγει τα κτυπήματα. Οι διαδοχικές αμερικανικές «κυρώσεις» που ξεκίνησαν απ’ τον πετρελαϊκό τομέα και προχωρούν τώρα στην μεταλλουργία έχουν μεν σαν αντίβαρο τις εμπορικές σχέσεις της Τεχεράνης με το Πεκίνο, την Μόσχα, την Άγκυρα και την Ντόχα· έχουν όμως πραγματικές συνέπειες στον ιρανικό καπιταλισμό. Ειδικά εφόσον το Παρίσι και το Βερολίνο, είναι μεν (στα λόγια) εναντίον της αμερικανικής μονομέρειας, δεν φαίνεται όμως να κάνουν τα πρακτικά βήματα που θα αναλογούσαν στην περίσταση.

Η Τεχεράνη, στα πλαίσια της «στρατηγικής υπομονής» έχει φτάσει στο σημείο να υιοθετήσει την τακτική της Μόσχας: Ο Trump; Μωρέ ο Trump είναι καλούλης, και δεν θέλει πόλεμο – η «ομάδα B» είναι που τον σπρώχνει δήλωσε πρόσφατα ο ιρανός υπ.εξ…. Η «ομάδα B» είναι ο Bolton, o Netanyahou (“Bibi” χαϊδευτικά…) και οι δύο «bin», ο τοξικός και ο μέντοράς του στο Ντουμπάι.

Αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα. Βασικότερο είναι ότι οι αμερικάνοι πολεμοκάπηλοι, υπό την ηγεσία των συντηρητικών, έχουν σηκώσει τις ίδιες σημαίες που ανέμιζε ο Μπους ο Β το 2001 και το 2003 – σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, και με χειρότερους σε βάρος τους συσχετισμούς. Κάτω απ’ τις ίδιες σημαίες βρίσκεται και ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός / φασισμός. Του οποίου οι πολιτικές βιτρίνες ξέρουν καλά ότι αν στις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη του 2020 κερδίσουν οι «δημοκρατικοί» (και μάλιστα όχι απλά οι «δημοκρατικοί» του Obama αλλά μια νέα γενιά ριζοσπαστικοποιημένων προς τα αριστέρα ψηφοφόρων) τα σχέδια τους για περιφερειακή ηγεμονία θα βουλιάξουν.

Αυτό σημαίνει πως τόσο για το ψοφιοκουναβιστάν όσο και για το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς υπάρχει ήδη μια «στενότητα χρόνου»: αυτά που θέλει να κάνει ο άξονας στη μέση Ανατολή πρέπει να τα κάνει μέσα στους επόμενους μήνες· και πάντως πριν τις εκλογές του 2020. (Ας θυμήσουμε επί τη ευκαιρία πως ούτε στις εκλογές του 2016 οι συντηρητικοί πήραν την πλειοψηφία. Κέρδισαν το άσπρο σπίτι λόγω των ιδιομορφιών του συστήματος, και επειδή η Clinton εμφανιζόταν σαν πιο πολεμοκάπηλη απ’ το ψόφιο κουνάβι…)

Αυτή η «στενότητα χρόνου» αφήνει ήδη μια μυρωδιά μπαρουτιού πολύ έντονη στη μέση Ανατολή, παρότι πρόκειται για δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου πολέμου, επειδή εδώ συντίθενται δύο μείζονες ιμπεριαλισμοί (ο αμερικανικός και ο ισραηλινός) που ο καθένας χωριστά και οι δύο μαζί βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση μετά την αποτυχία των σχεδιασμών τους για την συρία και το ιράκ.

Όμως δεν μπορούν πια να κάνουν ό,τι θέλουν. Μέσα απ’ την αλληλουχία των «μπλοκ» που έχουν στον πυρήνα τους τον ρωσικό και τον κινεζικό ιμπεριαλισμό, ίσως δεν υπάρχει πια «αδύναμος κρίκος» στην αλυσίδα της παγκόσμιας ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης…

Ισχύει ωστόσο κι αυτό: όταν τέτοιες αναμετρήσεις οξύνονται δεν λαμβάνονται πάντα αποφάσεις «τετράγωνης λογικής»…