Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ψήθηκε το ψόφιο κουνάβι;

Τετάρτη 24 Ιούλη. Το πόσο σοβαρά πρέπει να παίρνει κανείς τις δηλώσεις ενός αξιωματούχου – βιτρίνα σαν το ψόφιο κουνάβι είναι ένα ερώτημα. Απ’ την άλλη μεριά το ότι οι «σωματοφύλακες», οι «ιππότες του θανάτου» θέλουν μια επίθεση κατά της Τεχεράνης είναι γνωστό. Όπως γνωστό είναι πως αυτοί που δεν την θέλουν είναι οι αρχικαραβανάδες…

Ανακοινώνοντας νέες τιμωρίες («κυρώσεις») κατά του Πεκίνου επειδή συνεχίζει να παραλαμβάνει ιρανικό πετρέλαιο, το ψόφιο κουνάβι βρήκε χτες την ευκαιρία να δηλώσει ότι ένας πόλεμος [κατά του ιράν] μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, κι εγώ είμαι Ο.Κ. όπως και να γίνει. Σαν αιτία του ότι είναι «Ο.Κ.» δήλωσε το ότι οι ιρανοί συμπεριφέρονται πολύ άσχημα… και μου είναι όλο και πιο δύσκολο να κάνω μια συμφωνία μαζί τους…

Θα πεισθεί το ψόφιο κουνάβι ότι «έλα μωρέ, μια περιορισμένη επίθεση θα είναι»; Και ο Bor-Dun έρχεται την κατάλληλη ώρα για να δώσει κι αυτός ένα χέρι;

Θα δούμε.

(φωτογραφία: Επιδεικτική αεροφωτογραφία των ιρανών “φρουρών της επανάστασης”, α λα καρτποστάλ: τα ταχύπλοά τους κόβουν βόλτες γύρω απ’ το αγγλικό τάνκερ, σαν καρχαρίες…)

Οι καλοδεχούμενοι φασίστες

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)

Σεμνά και διακριτικά…

Τρίτη 23 Ιούλη. Στην καθεστωτική πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) εκτός απ’ αυτά που λέγονται συχνά έχουν σημασία εκείνα που δεν λέγονται. Ελάχιστοι ίσως να παρατήρησαν ότι στις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις της ρημαδοδεξιάς υπήρχε κάτι που έλειπε (όχι πως αν υπήρχε θα ήταν κάτι σημαντικό): το ζήτημα της αοζ και το «συνδεδεμένο» μαζί της «κυπριακό». Φυσικά, το αναμενόμενο θα ήταν κάποιος ύμνος στη «διεθνή νομιμότητα» (που το ελλαδιστάν έχει μόνιμα γραμμένη), στην «ήρεμη αυτοσυγκράτηση και στην αποφασιστικότητα», κλπ κλπ. Το μόνο που είπε ο ρημαδοΚούλης ήταν ότι θα καλέσει τον Erdogan σε μια «Αμοιβαία προσέγγιση… Να κάνουμε μαζί ένα τολμηρό βήμα μπροστά. Είμαστε υποχρεωμένοι απ’ τη γεωγραφία να ζούμε μαζί».

Διπολιτική διαταραχή στους διαχειριστές του ελλαδιστάν; Δεν ήταν ο Γου(α)δοΝικόλας που ζητούσε απ’ τον special one Πομπηία «την αμερικανική προστασία έναντι της τουρκίας»;

Εν τω μεταξύ ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou ήταν χτες πολύ ομιλητικός προκειμένου να «καρφώσει» τον Αναστασιάδη (το ρεπορτάζ απ’ τον νοτιοκυπριακό «πολίτη»):

“Εμείς πάντοτε λέγαμε ναι σε μια διαπραγμάτευση ανεπίσημη. Είναι σημαντικό για να αποφασίσουμε επί τίνος θα συζητήσουμε. Ωστόσο στο Κραν Μοντάντα αλλά και νωρίτερα στη Γενεύη, είχαμε πει ότι αυτές οι διαπραγματεύσεις θα είναι οι τελευταίες για ομοσπονδία. Πριν αρχίσει η σύνοδος το είπαμε. Επομένως εμείς ως Τουρκία τις τελευταίες μας διαπραγματεύσεις για την ομοσπονδία τις κάναμε. Αλλά τώρα πρέπει να δούμε τις εναλλακτικές. Τί είναι πιο ωφέλιμο;”, είπε επί λέξει ο κ. Τσαβούσογλου.

Συνέχισε λέγοντας ότι “για παράδειγμα ο Αναστασιάδης εκεί στο Κραν Μοντάνα μου είπε ότι η καλύτερη λύση είναι η λύση δύο κρατών. Τον ρώτησα τον λόγο και μου είπε ‘επειδή οι Ε/Κ δεν θέλουν να μοιραστούν τίποτε με τους Τ/Κ’. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν τις αρμοδιότητες. Δεν θέλουν να διαμοιραστούν την εξουσία. Και μάλιστα είναι πολύ ενδιαφέρον, δεν θέλουν να διαμοιραστούν ούτε τα νοσοκομεία’,” υποστήριξε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.

Συνεχίζοντας και κάνοντας αναφορά στα όσα του είπε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο Τσαβούσογλου  υποστήριξε ότι ο Πρόεδρος του είπε πως: “Επομένως, μια ομοσπονδία, δεν θα λειτουργήσει. Αλλά ας το συζητήσουμε αυτό μετά τις εκλογές”.

“Μετά ήρθε στην Νέα Υόρκη (ο Νίκος Αναστασιάδης) και είπε ‘δεν κατάφερα να πάρω στήριξη από τη διεθνή κοινότητα για λύση δύο κρατών. Επομένως ας είναι συνομοσπονδία’. Εγώ του είπα ‘δεν αποκλείουμε καμιά επιλογή. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αλλά όπως είπες κι εσύ απέτυχαν οι συνομιλίες για ομοσπονδία και έκανες κι εσύ πίσω. Τώρα ας βάλουμε και τις άλλες εναλλακτικές στο τραπέζι, να δούμε ποια μας οδηγεί σε λύση και να τις συζητήσουμε’”, ανέφερε.

Ο νοτιοκύπριος πρόεδρος αντέδρασε λέγοντας ότι αυτά που του καταλογίζει ο Cavusoglou είναι «αναληθή» (στην διπλωματική αργκώ υπάρχει αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των λέξεων «αναληθές» και «ψευδές»…). Αλλά είναι γνωστό στη νότια κύπρο (και όχι μόνο): στριμωγμένες απ’ την αποτυχία των αντιτουρκικών τους φαντασιώσεων, με τον προστάτη σύμμαχο να ζητάει «τα πάντα» και περισσότερα, και τις εταιρείες να ζητούν «ηρεμία» στα οικόπεδα, Αθήνα και Λευκωσία ψάχνουν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τα εμπόδια του γκαζιού που έγινε «δίκοπο τρυπάνι». Έναν τρόπο που θα ικανοποιεί κάπως την Άγκυρα και τους τουρκοκύπριους… Ψάχνουν επειδή σ’ αυτή τη φάση δεν βλέπουν τίποτα άλλο βολικότερο.

Στη Λευκωσία το ξέρουν. Ο Αναστασιάδης προσπαθεί να κατεβάσει στην κούτρα του κάποια «λύση» που δεν θα είναι ομοσπονδία και ένα ενιαίο κράτος, αλλά κάτι σαν συνομοσπονδία δυο «εταίρων». Δεν μπορεί να το φωνάξει: είναι κάτι ελαφρά λιγότερο από την αναγνώριση βορειοκυπριακού κράτους. Και δεν περιλαμβάνεται σε καμία απόφαση του οηε ή «εθνική γραμμή» – ως τώρα… Αλλά εδώ που ήρθαν τα πράγματα…

Απ’ αυτή την άποψη οι χτεσινές δηλώσεις του Cavusoglou μπορεί να θεωρηθούν ψευδείς αλλά “άκομψες”, “πρόωρες”, “κτύπημα κάτω απ’ τη μέση” κλπ. Σίγουρα όχι “αποκυήματα της φαντασίας του”. Από πρακτική άποψη μοιάζει ευκολότερο να δεχτούν οι νοτιοκύπριοι την με κάποιον τρόπο επισημοποίηση αυτού που συμβαίνει ήδη, ειδικά αν πάρουν πίσω την Αμμόχωστο· σε σχέση με τους ελληνάρες, που περιμένουν πάντα την στιγμή “να πετάξουν τους τούρκους στη θάλασσα”.

Συνεπώς το τι εννοεί ο ρημαδοΚούλης σαν “τολμηρό βήμα μπροστά” (αν εννοεί κάτι…) έχει το ενδιαφέρον του…

(φωτογραφία: Δεν τους φαίνεται. Ότι ο αριστερά είναι κατά συρροήν “παραβάτης της διεθνούς νομιμότητας” ενώ, αντίθετα, ο δεξιά είναι η προσωποίηση αυτής της διεθνούς… Καθόλου δεν τους φαίνεται…)

Νοτιοανατολική ασία

Τρίτη 23 Ιούλη. Περίμετρος είπαμε χτες; Ας κάνουμε αυτήν την υπόθεση εργασίας, ότι περί αυτού πρόκειται.

Η Ουάσιγκτον εμφανίζεται εκνευρισμένη αφού το Πεκίνο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καταφέρνει να τραβήξει προς τη μεριά του διάφορα κράτη της νοτιοανατολικής ασίας τα οποία το ψοφιοκουναβιστάν θεωρούσε συμμάχους του. Μετά το βιετνάμ, που σταδιακά ανακαλύπτει μεγαλύτερη κοινότητα συμφερόντων με τον κινεζικό καπιταλισμό παρά με τον αμερικάνικο, η καμπότζη προσφέρει γη (και θάλασσα) σε κινεζικές κατασκευαστικές, για κάτι που όλα δείχνουν ότι θα είναι ένα σετ λιμανιού / αεροδρομίου για διπλή χρήση. Πολιτική αλλά και (εν δυνάμει) στρατιωτική.

Η Dara Sakor είναι ένα φιλόδοξο «επενδυτικό σχέδιο» σχεδόν 4 δις δολαρίων με διάρκεια 99 χρόνων που χρηματοδοτείται απ’ το Πεκίνο. Περιλαμβάνει την κατασκευή και εκμετάλλευση διεθνούς αεροδρομίου, λιμανιού για μεγάλα πλοία, βιομηχανικού πάρκου, και ενός συμπλέγματος ακριβού τουρισμού με ξενοδοχεία, σταθμούς παραγωγής ηλεκτρισμού, εγκαταστάσεις καθαρισμού του νερού και νοσοκομείο. Δεν υπάρχει πουθενά φανερή μνεία σε κινεζικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις· αλλά η Ουάσιγκτον βλέπει να χάνει επιρροή και στην καμπότζη οπότε ανησυχεί για τα χειρότερα.

Γιατί, όμως, να μην έρθει η στιγμή του «μαζέψτε τα» για το ψοφιοκουναβιστάν; Έχουν πάθει αμνησία οι βιετναμέζοι, οι καμποτζιανοί και οι υπήκοοι του λάος για το τι πέρασαν κάτω απ’ τα αμερικανικά B 52 στα ‘70s;

Όχι βέβαια.

Dead don’t die

Δευτέρα 22 Ιούλη. Από φιλο-Τζαρμουσική και όχι φιλο-ζόμπι διάθεση εδώ ο Sturgill Simpson. Έτσι, επειδή μπορεί να πάτε να δείτε την ταινία.

Αυτά δεν τα φωνάζουν…

Δευτέρα 22 Ιούλη. Όπως (σας) το έχουμε πει, όποιος ζητάει προστασία πρέπει να πληρώσει. Επειδή, τώρα, στο ψοφιοκουναβιστάν είναι βέβαια large αλλά είναι και πρακτικοί άνθρωποι, η επιτροπή διεθνών υποθέσεων της αμερικανικής γερουσίας πέρασε πριν ένα μήνα (στις 25 Ιούνη) με μεγάλη διακομματική πλειοψηφία ένα σχέδιο νόμου για τη «νέα στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο». Εκεί περιγράφονται οι όροι με τους οποίους το ψοφιοκουναβιστάν μπορεί να προσφέρει προστασία στη νότια κύπρο και στο ελλαδιστάν.

Κατ’ αρχήν, και απ’ το προοίμιο, γίνεται αμερικανικός νόμος το ότι «οι ηπα, το ισραήλ, η ελλάδα και η κύπρος» (μ’ αυτήν την σειρά, σειρά ισχύος και όχι αλφαβητική…) συμφώνησαν στις 21 Μάρτη 2019 (ο ένδοξος παγκόσμιας εμβέλειας τενεκεδένιος Τσίπρας συμφώνησε, μεγάλη η χάρη του!…) να αμυνθούν έναντι κακόβουλων επιρροών στην ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Για το ψοφιοκουναβιστάν «κακόβουλη επιρροή» είναι οπωσδήποτε η Μόσχα… Εν πάσει περιπτώσει και το Αιγαίο είναι πια επίσημα υποψήφιο για πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου· με την υπογραφή της “πρώτης φοράς” – ντάξει;

Στη συνέχεια, όταν η κουβέντα (του νόμου) έρχεται στα γκάζια, το πράγμα είναι ξεκάθαρο: αυτό που ενδιαφέρει το ψοφιοκουναβιστάν είναι να στριμώξει το ρωσικό φυσικό αέριο (και όχι μόνο). Όπως το λέμε: μην κάνουν τα τουρκικά γεωτρύπανα το θαύμα τους και βρουν κανά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα, που θα φέρει την gazprom στα νερά της ανατολικής Μεσογείου… Θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!

Στη συνέχεια ο νόμος προβλέπει την πώληση αμερικανικών όπλων στη νότια κύπρο (τερματίζοντας μια απαγόρευση 45 χρόνων) υπό δύο προϋποθέσεις. Α) Να τερματιστεί το ρωσικό τραπεζικό νταραβέρι με τις νοτιοκυπριακές τράπεζες (ξέπλυμα ή μη)· και, Β) να απαγορευτεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πολεμικών σε νοτιοκυπριακά λιμάνια, ακόμα και για ανεφοδιασμό καυσίμων. Με δυο λόγια νοτιοκύπριοι: αν θέλετε αμερικανική προστασία πετάξτε στη θάλασσα τους ρώσους φίλους σας – και μαζί τα κέρδη σας απ’ αυτούς. (Ύστερα κάντε τρύπες στον βυθό και πείτε ότι τα βρήκατε μέσα στο γκάζι…).

Γι’ αυτά τα δύο ο όποιος αμερικάνος πρόεδρος θα πρέπει να δίνει αναφορά με τα «τελευταία νέα» στο κογκρέσσο μια φορά κάθε χρόνο, ώστε να συνεχίζεται (ή όχι) η προστασία…

Επιπλέον, αν η Αθήνα και η Λευκωσία θέλουν την αμερικανική προστασία, θα πρέπει να παραδόσουν στην Ουάσιγκτον: Α) Μια λίστα των μήντια των οποίων ιδιοκτήτες είναι ρώσοι (Δηλαδή; Θα πεταχτεί ο κυρ Ιβάν στους καρχαρίες; Αααααα…) ώστε να σταματήσει η προώθηση φιλορωσικών ιδεών στο ελληνικό πόπολο. Β) Μια αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής της Μόσχας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένου του τομέα του στρατιωτικού εξοπλισμού και διάφορων εργολαβιών. Και Γ) Μια αξιολόγηση των προσπαθειών της Μόσχας να επηρεάσει τις εκλογές σε ελλάδα, νότια κύπρο (και ισραήλ) μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα social media ή άλλων κακόβουλων τακτικών.

Εννοείται ότι στην ίδια κατηγορία έρευνας και αξιολόγησης περιλαμβάνονται (στο σχέδιο νόμου) και οι σχέσεις του ντόπιου παπαδαριού με την Μόσχα. (Παναΐα μου!)

Ακριβή η αμερικανική προστασία. Κάτι μας λέει ότι μετά την “πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση” εδώ και δεκαετίες, την φαιορόζ, ο ρημαδοΚούλης πέρα από λόγια παχιά, δύσκολα να κάνει νέο ρεκόρ. Ίσως το ρίξει στο “ποιοτικό παιχνίδι” ψάχνοντας να βρει κανάν “ενδιάμεσο δρόμο”.

Στη χοντρική του εθνικού συμφέροντος αυτό σημαίνει κάποιου είδους προσπάθεια “γεωπολιτικής αναβάθμισης” – μπας και η Ουάσιγκτον κάνει καμμιά έκπτωση… Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν θυμώσουν οι παοκτζήδες δεν θα τους συγκρατήσει ούτε ο 6ος στόλος μαζί με τον 7ο….

Ινδοκούς 1

Δευτέρα 22 Ιούλη. Είναι ένας πόλεμος που, μετά από σχεδόν 18 χρόνια (o πιο μακρύς ως τώρα στην αμερικανική ιστορία…), μπορεί να κερδηθεί; Όχι. Είναι ένας πόλεμος που χάνεται· σε αργή κίνηση, αλλά χάνεται. Συνεπώς, μετά απ’ την δολοφονία περισσότερων από 80.000 αμάχων (με μετριοπαθείς υπολογισμούς) και την βίαιη μετανάστευση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αφγανών (το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει στο ιράν και στο πακιστάν), η Ουάσιγκτον ίσως σκέφτεται («ίσως» λέμε…) μια κάποια «περήφανη αποχώρηση». Οι διπλωματικές κινήσεις δείχνουν προς τα εκεί· αλλά η ασταμάτητη μηχανή δεν βάζει το χέρι της στη φωτιά: και απ’ το συριακό πεδίο μάχης θα έφευγε ο αμερικανικός στρατός, και μάλιστα «σύντομα» – αλλά είναι ακόμα εκεί.

Στις 11 και 12 Ιούλη έγινε μια τετραμερής συνάντηση στο Πεκίνο, υπέρ της «ειρήνης στο αφγανιστάν». Αντιπρόσωποι της Μόσχας, του Πεκίνου, της Ουάσιγκτον και της Ισλαμαμπάντ εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση γεμάτη καλές προθέσεις. Αυτό το ραντεβού μπορεί να θεωρηθεί συμπληρωματικό των χωριστών διαπραγματεύσεων που κάνει το ψοφιοκουναβιστάν με τους ταλιμπάν (ή και επίσημη αφγανική κυβέρνηση με τους ταλιμπάν) στην Ντόχα, και των συζητήσεων της Μόσχας και πάλι με τους ταλιμπάν. Οι άμεσοι νικητές στο αφγανικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου είναι αυτοί.

Μπορεί, στ’ αλήθεια να φύγει η Ουάσιγκτον απ’ τα υψίπεδα; Μπορεί να φύγει χωρίς να αναγνωρίσει την ήττα της; Το κλειδί των απαντήσεων βρίσκεται σε μια άλλη απάντηση. Γιατί εισέβαλλε το 2001 ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Όχι επειδή οι ταλιμπάν ήταν υπεύθυνοι για την 11η Σεπτέμβρη του 2001! Μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν επίσημοι συνομιλητές των αμερικανικών πετρελαϊκών (και των πολιτικών εκπροσώπων τους) για project αγωγών στο αφγανικό έδαφος… Όχι επειδή ο μπιν Λάντεν ήταν υπεύθυνος για την 11η/9ου – πολλοί ήξεραν τότε, και περισσότεροι ξέρουν σήμερα ότι η επίθεση ήταν δουλειά των σαουδαραβικών, των ισραηλινών και των αμερικανικών υπηρεσιών.

Γιατί, λοιπόν, εισέβαλλε ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν; Η πιο απλή απάντηση είναι «επειδή κάτι έπρεπε να κάνει η Ουάσιγκτον για να δείξει την πυγμή της, και το αφγανιστάν ήταν η εύκολη λύση». Αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να γίνει το αφγανιστάν «εύκολη λύση» έπρεπε να απειληθεί το πακιστάν ότι θα γυρίσει στη λίθινη εποχή αν δεν συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αποφάσισε να κηρύξει τον προληπτικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας το 2001 (με πρώτο αλλά όχι και μοναδικό στόχο τα υψίπεδα του ινδοκούς) όχι εναντίον των ορεινών χωριών των αφγανών βοσκών και αγροτών… Αλλά εναντίον της Μόσχας (όπου μόλις είχε αναλάβει τον έλεγχο η «πατριωτική» φράξια της KGB μέσω Πούτιν) – και, προληπτικά, εναντίον του Πεκίνου. Η εισβολή στο αφγανιστάν ταίριαζε τόσο καλά στους φόβους του Brzezinski για την θανάσιμη απειλή της δημιουργίας ενός ευρασιατικού μπλοκ! ‘Ετσι ώστε ακόμα κι αν στο Ινδοκούς ζούσαν μόνο αγρίμια, και πάλι η Ουάσιγκτον θα τα κατηγορούσε για την 11η/9ου!

Αρκεί να μπορούσε να στήσει εκεί τις βάσεις της.

Ινδοκούς 2

Δευτέρα 22 Ιούλη. Η μόνη (ανομολόγητη) αιτία που μπορεί να οδηγεί το ψοφιοκουναβιστάν στη σκέψη αποχώρησής του είναι ότι αυτό το εχθρικό μπλοκ έχει, πια, δημιουργηθεί. Και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με στρατό παρκαρισμένο στου διάολου τον κώλο, όταν ακόμα και η μεταφορά σαπουνιών και σαμπουάν για την καθημερινή περιποίηση του στρατεύματος εξαρτιέται από όχι-βεβαιωμένα-φιλικά κράτη· όπως το πακιστάν.

Μετά από 18 χρόνια υπάρχουν νικητές στο αφγανιστάν· πολύ πιο σημαντικοί απ’ τους ταλιμπάν. Το Πεκίνο, η Ισλαμαμπάντ – και η Μόσχα. Εκείνος ο αμερικανικός «προληπτικός πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που είχε στόχο αφενός να μπει ο u.s. army σφήνα στο μαλακό υπογάστριο της όποιας πιθανότητας για ευρασιατικό μπλοκ και, αφετέρου, να καταστρέψει τα καθεστώτα «του άξονα του κακού» (συρία, ιράν, βόρεια κορέα) είτε απέτυχε πανηγυρικά είτε έχει καθηλωθεί. Η Ισλαμαμπάντ κάνει τα δικά της κουμάντα, και οι οικονομικές της ελπίδες βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στους κινέζικους «δρόμους του μεταξιού». Η Άγκυρα, που θεωρούνταν δεδομένη, δεν είναι πια. Το στρατηγικό τρίγωνο Πεκίνου – Μόσχας – Τεχεράνης εξελίσσεται διαρκώς· δυσάρεστα νέα για το ψοφιοκουναβιστάν και τους συμμάχους του.

Με δυο λόγια. Αν («αν»: a big if…) η Ουάσιγκτον φύγει απ’ το αφγανιστάν θα είναι μόνο επειδή είναι αναγκασμένη να αναδιατάξει τις μεραρχίες της στην περίμετρο του ευρασιατικού μπλοκ· και πάντως χωρίς «σφήνες» και «προκεχωρημένα φυλάκια» εκεί που στριφογυρίζουν κάτι περίεργες «ειδικές δυνάμεις» των ταλιμπάν, ολοφάνερα εξοπλισμένες, ντυμένες και εκπαιδευμένες από στρατηγικούς εχθρούς του ψοφιοκουναβιστάν.

Τέτοια περίμετρος είναι η ανατολική ευρώπη· είναι η Μεσόγειος, με έμφαση στο ανατολικό της τμήμα· είναι η αραβική χερσόνησος και ο ινδικός ωκεανός· είναι η θάλασσα της κίνας· το κυβερνοδιάστημα· και άλλα που μπορεί να μας διαφεύγουν.

Γουστάρετε;

Στενά του Ορμούζ

Κυριακή 21 Ιούλη. Ο φάκελος είναι χοντροκομμένος, αλλά το μήνυμα είναι σαφές. Η ασταμάτητη μηχανή θα τολμούσε μάλιστα να σκεφτεί ότι η ιρανική πειρατεία στο με αγγλική σημαία πετρελαιοφόρο (αντίποινο, το ξέρουν οι πάντες, στην αγγλική πειρατεία σε με ιρανική σημαία αντίστοιχο πλοίο πριν 2 βδομάδες στο Γιβλαρτάρ) έγινε σε μεγάλο βαθμό για να γυριστεί και να προβληθεί αυτό το βίντεο.

Το να κάνεις ρεσάλτο σε ένα άοπλο τάνκερ δεν είναι, δα, κάποια δύσκολη αποστολή. Αλλά το ιρανικό καθεστώς ήθελε / θέλει να επιδείξει ότι αυτό είναι το αφεντικό των στενών του Ορμούζ· και ότι δεν γίνεται κάθε πετρελαιοφόρο να συνοδεύεται και από ένα πολεμικό security.

Επιμένουμε ωστόσο ότι υπάρχει τυχοδιωκτισμός εδώ· κι όχι με κριτήριο το «ποιος έχει δίκιο» στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Οι δικαιολογίες για το ιρανικό ρεσάλτο είναι το ίδιο φαιδρές με τις δικαιολογίες της αγγλικής πειρατείας στο grace 1. Η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας δεν έχει δικαίωματα πειρατείας· αλλά η ιρανική ανταπόδοση δεν τα περιορίζει.

Εν τέλει υπάρχουν και κάποιοι που δουλεύουν στα καταστρώματα και στ’ αμπάρια είτε του ενός είτε του άλλου εμπορικού πλοίου. Κι εδώ υπάρχει το «μήνυμα του μηνύματος»: όπως και η εργατική τάξη στο σύνολό της έτσι κι αυτά τα μικρά, στο μπάρκο δείγματά της, είναι απλά «κρέας»…

Περίπολα

Κυριακή 21 Ιούλη. Το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθεί να φτιάξει μια «συμμαχία των προθύμων» για να περιπολεί στα ανοικτά του ιράν – υπό τις αμερικανικές διαταγές μεν, με μοιρασμένα τα έξοδα δε. Αλλά δεν τους βρίσκει αυτούς τους πρόθυμους ως τώρα. Το μέγιστο είναι κάποια κράτη διατεθειμένα να προστατεύουν τα πλοία με δική τους σημαία και μόνο· τίποτα περισσότερο.

Είναι αποτέλεσμα των ιρανικών τσαμπουκάδων αυτή η απροθυμία; Προφανώς. Εδώ και κανά δυο χρόνια η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φτιάξει ένα «αραβικό νατο», και προκοπή δεν βλέπει. Τώρα προσπαθεί για ένα (έστω) «επικεντρωμένο θαλάσσιο νατο»· και πάλι τζίφος. Τέτοιου είδους συμμαχίες είναι για να κρύβεται ο ένας πίσω απ’ τον άλλο και όλοι μαζί πίσω απ’ τους αμερικάνους· αν αυτοί οι τελευταίοι ζητάνε περισσότερα από λεφτά οι κρυψώνες στενεύουν. Ακόμα και το Τελ Αβίβ έχει τους λόγους του να προτιμάει να κάνουν την «δουλειά» (της «τιμωρίας» της Τεχεράνης) βασικά οι αμερικάνοι.

Προς το παρόν μερικές εκατοντάδες αμερικάνοι πεζοναύτες (από 500 ως 1000) θα μετακομίσουν στην σαουδαραβική έρημο, στην αεροπορική βάση «πρίγκηπας Sultan», 150 χιλιόμετρα βόρεια του Ριάντ. Το αρχηγείο θα στείλει και μερικά f 22 – να βρίσκονται, καλού κακού. Αυτά γίνονται, υποτίθεται, για την προστασία της σαουδαραβικής πετροχούντας απ’ την ιρανική κακία. Ισχύει όμως και το ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση…

Το Ριάντ πληρώνει – την προστασία… Τσάμπα δεν γίνεται η δουλειά. Ο Γου(α)δοΝικόλας, ο νέος υπ.εξ. του ελλαδιστάν, που ζήτησε κι αυτός προστασία απ’ την Ουάσιγκτον, έχει φροντίσει να εγγραφούν τα σχετικά κονδύλια (της προστασίας) στον προϋπολογισμό; Ή θα πληρώσει κι αυτός, όπως ο ψεκασμένος, σε είδος;