Category: Ασταμάτητη μηχανή

Παρακμή α λα αμερικέν (3)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Για την περιβόητη “υγιεινομική κρίση” υπήρξε έγκαιρα, πριν συμβεί, θεωρητική ανάλυση έως πρόβλεψη – αλλοίμονο στα αδαή Εγώ που ξύπνησαν μέσα στον εφιάλτη και τον αγάπησαν! Αλλά δεν υπάρχει κάποιο manual της «αυτοκρατορικής παρακμής» για τις καπιταλιστικές συνθήκες του 21ου αιώνα, το οποίο να μπορεί να συμβουλευτεί όποιος θέλει να την μετριάσει… Κατά καιρούς διάφοροι, φιλότιμα αλλά ανιστόρητα, προσπάθησαν να παραλληλίσουν την παρακμή της αμερικανικής «μόνης υπερδύναμης» με την παρακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (;;;!!!) – ή να την συγκρίνουν με την παρακμή της αγγλικής αυτοκρατορίας, ένα αιώνα πριν.

Ατυχείς απόπειρες, για πάμπολλους λόγους, αλλά και – επιμένουμε – για έναν ακόμα, ασυνήθιστο στην καπιταλιστική εποχή. Το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο «αναπτύχθηκε» γραμμικά / ανοδικά τον τελευταίο 1,5 αιώνα (απ’ το τέλος του εμφυλίου και μετά) με συγκεκριμένες «σταθερές» που έγιναν αναπόσπαστο τμήμα της ιδεολογίας των λευκών προτεσταντών υπηκόων του. Πρώτον, η «ανάπτυξη» γινόταν πάντα μ’ ένα όπλο στο χέρι: είναι η αμερικανική μυθολογία των συνόρων και των ορίων που διαρκώς μετακινούνται καθώς οι ένοπλοι (έποικοι ή στρατός) προχωρούν, η μυθολογία του “let’s go west”. Δεύτερον, η βεβαιότητα ότι η αμερικανική επικράτεια είναι ένα ασφαλές «νησί» το οποίο δεν μπορούν να φτάσουν οι όποιοι εχθροί. Σ’ όλες τις επεκτάσεις με το όπλο στο χέρι αφενός ο αμερικανικός στρατός εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο στον πλανήτη, διαμορφώνοντας πραγματικά ή εικονικά σύνορα του imperium «κάπου μακριά», αφετέρου παρότι η τεχνολογία των διηπειρωτικών πυραύλων κατέστρεψε ουσιαστικά την ασφάλεια του «νησιού» που προστατεύεται από δύο ωκεανούς, έμεινε πάντα ένα απευκταίο, ένα μακρινό ενδεχόμενο.

Παρότι ο αμερικανικός στρατός έχασε νωρίς τον θρύλο του «αήττητου» (αρχίζοντας απ’ το βιετνάμ…) ποτέ το αμερικανικό κράτος και η κοινωνία του δεν βίωσε και δεν αναμετρήθηκε με την πραγματικότητα μιας ήττας τέτοιας που να συνεπάγεται σοβαρή, ζόρικη και μεγάλης διάρκειας συρρίκνωση της ηγεμονίας τους και των πλεονεκτημάτων της. Όλοι οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί (και στην ασία ο ιαπωνικός) έχουν ζήσει τέτοιες μεγάλες περιόδους, και έμαθαν να δρουν σαν ηττημένα κράτη / κεφάλαια στη σκιά των παλιών μεγαλείων. Ο αμερικανικός προτεσταντισμός δεν το έμαθε ποτέ· δεν ξέρει καν πως είναι κάτι τέτοιο, τι συμβιβασμούς και παραδοχές πρέπει να γίνουν και πως… Δεν έχει από πουθενά, από κανένα πανεπιστήμιο και κανένα think tank κάποιο κρατικό στελεχικό προσωπικό που να έχει θεσμική μνήμη τέτοιας κατάστασης. Απλά τέτοια μνήμη δεν υπάρχει. Όλοι τώρα νοιώθουν νευρικά και άβολα – αλλά όχι όλοι με τον ίδιο τρόπο, όχι όλοι κατασκευάζοντας τους ίδιους «αποδιοπομπαίους τράγους»…

Κι αυτό είναι ένα απ’ τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας παρακμής: οι επίσημοι διαχειριστές της αδυνατούν να αναπτύξουν οποιοδήποτε εναλλακτικό σχέδιο συντεταγμένης αναδίπλωσης. Μιλούν πάντα για την αμερικανική υπεροχή. Το ψόφιο κουνάβι με το «make america great again» (που φτάνει στην παράνοια ότι αυτή η μεγαλοσύνη επιτεύχθηκε κιόλας!) και η συμμαχία νεοσυντηρητικών – δεξιών δημοκρατικών με το υπονοούμενο ότι ο στρατός «μπορεί ακόμα».

«Κανονικά» ένα συλλογικό σώμα που βρίσκεται μπροστά σε κάτι πρωτοφανές με βάση τις (ιστορικές) εμπειρίες του είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσει ανορθολογικά. Αλλά στον καπιταλισμό «ορθολογισμός» και «παράνοια» της εξουσίας είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος! Κατά συνέπεια η αμερικανική παρακμή κινείται σ’ εκείνη την ομιχλώδη περιοχή του «διάφορα είναι πιθανά».

Τίποτα δεν θα είναι «ειρηνικό»…

Παλιές φιλίες

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ίσως δεν θα το θυμούνται ούτε οι παλιότεροι. Την χρυσή εποχή της “στρατηγικής περικύκλωσης της τουρκίας”, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, τότε που το ελλαδιστάν ένοιωθε ότι επίκειται να γίνει επιτέλους “των 2 ηπείρων και των 5 θαλασσών” περιμένοντας την διάλυση της τουρκικής επικράτειας, πέρα απ’ την «γραμμή άμυνας» (πάντα άμυνας…) Έβρος – νότια Κύπρος – pkk υπήρχε ένας ακόμα κρίκος που θα “κτυπούσε” την Άγκυρα από βορειοανατολικά. Ήταν το αρμενικό κράτος και οι οι ένοπλοί του.

Το σχέδιο εκείνο απέτυχε, έμεινε μόνο η πίκρα – και η “συμπάθεια” για το ορθόδοξο χριστιανικό αρμενικό κράτος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που εκτός απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και διάφοροι άλλοι “κύκλοι” έχουν ήδη πάρει θέση στην αναμέτρηση στο Nagorno Karabakh – την σωστή εθνικά θέση, as usual.

Απ’ την μεριά της η ασταμάτητη μηχανή αντι-πληροφορεί. Συνεπώς θα επαναλάβει το μεγαλύτερο μέρος μιας αναφοράς της στις 30 του περασμένου Ιούλη (και την σχετική φωτογραφία / χάρτη), τότε που όλοι οι τωρινοί (και αυριανοί) ντόπιοι φίλοι της Yerevan δεν ήξεραν καν κατά που πέφτει, κι ούτε τους ενδιέφερε. Έτσι, για να μην σας σκουπίσει ο «εθνικός άνεμος» – για μια χούφτα δολάρια…

…Το σιιτικό αζερμπαϊτζάν είναι σύμμαχος τόσο της Τεχεράνης όσο και της Άγκυρας. Επίσης οι συνοριακές διαφορές του Bacu με την Yerevan (αρμενία) χρονολογούνται απ’ την εποχή της διάλυσης της σοβιετικής ένωσης και αφορούν το Nagorno-Karabakh. Έγινε πόλεμος σε δύο δόσεις εκεί, αλλά απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’90, με την μεσολάβηση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Παρισιού επικρατεί μια «ειρήνη με τα δόντια σφιγμένα».

Οι σύντομες μεν αλλά φονικές μάχες μεταξύ αρμενικού και αζέρικου στρατού στις 12 και στις 14 Ιούλη φέτος θα μπορούσαν να θεωρηθούν απλά μια αναζωπύρωση αυτής της ψυχρής κατάπαυσης του πυρός στο Nagorno- Karabakh… Καμμία σχέση!! Η Yerevan «άνοιξε καυγά» στην εντελώς αντίθετη μεριά, βορειοανατολικά, στα σύνορα με την αζέρικη επαρχία Tovuz.

What for? Η Tavuz είναι ίσως η πιο στρατηγικής σημασίας περιοχή του αζερμπαϊτζάν. Απο κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Trilisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Οι αγωγοί, οι δρόμοι και τα τραίνα μεταξύ τουρκίας και αζερμπαϊτζάν θα ήταν συντομότερα αν περνούσαν απ’ το έδαφος της αρμενίας. Όμως (με επιλογή τόσο της Άγκυρας όσο και του Bacu) την παρακάμπτουν – κάνοντας την αρμενία μια μικρή «ουκρανία» ή μια μικρή «πολωνία» στους δρόμους των υδρογονανθράκων της ευρύτερης περιοχής του Καυκάσου… Δράματα!

Οι πρόσφατες στρατιωτικές ενέργειες της Yerevan είναι σαφώς προβοκατόρικες· αντιτουρκικές όσο και αντιαζέρικες. Σε μια ιστορική περίοδο που διάφοροι θα “έσπρωχναν” (ή και θα πλήρωναν) για την δημιουργία προβλημάτων σε σημαντικά assets του τουρκικού καπιταλισμού· τι θα λέγατε, ας πούμε, για τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron; Θεωρητικά σαν χριστιανική η αρμενία θα μπορούσε να έχει σύμμαχο και την Μόσχα· πλην όμως ο «φιλοαμερικάνος» πρωθυπουργός της Nikol Pashinyan έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα σε ρώσους επιχειρηματίες· μικρομεγαλισμός που, ως γνωστόν, εκνευρίζει ιδιαίτερα την Μόσχα.

Η Άγκυρα προφανώς θα στηρίξει το Bacu. Φήμες θέλουν να στρατολογεί σύρους αντικαθεστωτικούς απ’ το Idlib για να τους στείλει στο αζερμπαϊτζάν (βιομηχανία έχει γίνει αυτή η στρατολόγηση!). Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η Yerevan θεώρησε «απασχολημένη αλλού» την Άγκυρα – και έκανε λάθος…

Πατριώτες ο στόλος! (1)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Ήταν μια ευχάριστη διασκέδαση: να πετάς αμερικάνους πεζοναύτες στη θάλασσα! Μια φορά κι έναν καιρό (στα ‘70s και στα early ‘80s) η διασκέδαση της νεολαίας (και της όχι και τόσο νεολαίας) των Χανίων ήταν να φερμάρουν τους μεθυσμένους ή ξεμέθυστους αμερικάνους πεζοναύτες (απ’ τα πλοία στη Σούδα, που στην άδειά τους κατέληγαν – πού αλλού; – στο παλιό λιμάνι για ξύδια και γυναίκες…) και με ικανή κλωτσοπατινάδα να τους θυμίζουν ότι είναι ανεπιθύμητοι. «Φονιάδες των λαών» – και στο νερό!

Ο καιρός πέρασε, τα αρχικά ελάχιστα μαγαζιά των Χανίων πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά, η τουριστική βιομηχανία δίδαξε «το δίκιο του πελάτη», και οι u.s. army seals έγιναν οι καλύτεροι πελάτες. Εν τω μεταξύ η διοίκησή τους καθιέρωσε φροντιστήρια «καλής συμπεριφοράς»· κι αν παραφερθούν (πράγμα όχι σπάνιο) υπόκεινται όχι στην ελληνική αλλά στην αμερικανική στρατιωτική «δικαιοσύνη». Αυτό το αποικιακό καθετώς λέγεται «ετεροδικία» – και εξασφαλίζει σχεδόν ατιμωρησία για τις «παρεκτροπές» τους.

Any way ο 6ος στόλος έχει γίνει προ πολλού στα μέρη μας «προστάτης των λαών». Εντελώς συμπτωματικά η αποδοχή της «προστασίας» έγινε την περίοδο της αυξανόμενης έντασης του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της μετατροπής της βόρειας αφρικής, της ανατολικής Μεσογείου και της ευρύτερης μέσης Ανατολής σε αλληλένδετα πεδία του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Εν τω μεταξύ το γλείψιμο θεωρείται τέχνη (όχι καλή, αλλά τέχνη) και το εθνικό γλείψιμο θεωρείται αρετή, εξωτερική πολιτική, και «συμβολή στη σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής». Ο Πομπηίας είναι ένα απ’ τα χριστιανοφασιστόμουτρα του αμερικανικού γκουβέρνου, διετέλεσε για ένα φεγγάρι και διευθυντής της cia (τον σπρώχνουν συγκεκριμένοι αμερικάνοι βιομήχανοι…), είναι σταθερός υποστηρικτής μιας επίθεσης στο ιράν, και πολλά άλλα «σταθεροποιητικά» α λα αμερικέν. Αλλά είναι επίσης ένας υπουργός εξωτερικών με κοντινή ημερομηνία λήξης. Ακόμα κι αν το ψόφιο κουνάβι ξανακάτσει στο άσπρο σπίτι (…θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς από μακριά αυτές τις «ροντέο» εκλογές) δεν είναι σίγουρο ότι ο Πομπηίας θα κρατήσει την καρέκλα του.

Συνεπώς η «υποδοχή» του, δηλαδή το απεριόριστο γλείψιμο στον αμερικανικό στρατό, δεν ήταν αναπόφευκτα. Είναι επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού καπιταλισμού (σίγουρα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου) και ιμπεριαλισμού. Οπότε υπάρχει και μια χρήσιμη πλευρά στην «επίσκεψη»: μαθαίνουμε!

(φωτογραφία: Αφίσα του περασμένου Δεκέμβρη.)

Πατριώτες ο στόλος! (2)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Το πρώτο που μάθαμε είναι εκείνο που δεν αναφέρθηκε ούτε σαν τέταρτη υποσημείωση. Παρότι ο Πομπηίας (ευρισκόμενος στη Σαλονίκη) έδειξε το αμερικανικό «ενδιαφέρον για ενεργειακά project για το καλό της ευρώπης» (και όλοι ξέρουν την καλωσύνη αυτού του ενδιαφέροντος…) εκείνος ο χιλιοτραγουδισμένος east med, ο σωλήνας που θα έκανε την ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη», δεν αναφέρθηκε ούτε καν σαν αναστεναγμός! Αιωνία η μνήμη του! Αυτό σημαίνει ότι με βαθιά πίκρα το ελλαδιστάν αναγνωρίζει πια (έμμεσα) όχι την ιμπεριαλιστική ματαιοδοξία του, αλλά πως είτε με διαπραγματεύσεις είτε με «επακουμβήσεις» ΔΕΝ μπορεί να τα βγάλει πέρα με το τουρκικό καθεστώς στην ανατολική Μεσόγειο· και ούτε το ψοφιοκουναβιστάν πρόκειται να βάλει πλάτη. Η αναγνώριση είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, ακόμα και στη σιωπή της: ο Πομπηίας είχε βαφτιστεί στις αρχές του 2019 ο plus one του ημιάξονα Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ, ο “εγγυητής” (και) του συγκεκριμένου σωλήνα…. (Αλλά ύστερα τα καμαρωτά παγώνια μάδησαν…)

Το δεύτερο που μάθαμε είναι η σπουδαιότητα (και το εθνικό καμάρι) για τον ελλιμενισμό ενός αμερικανικού ελικοπτεροφόρου στη Σούδα. Οι επαγγελματίες δημαγωγοί (όλοι αυτοί που πληρώνονται απ’ τα μυστικά κονδύλια του υπ.εξ….) μόνο που δεν κατουρήθηκαν απ’ την χαρά τους περιγράφοντας το πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό… αφήνοντας να εννοηθεί (τι άλλο;) ότι φορτώνοντας την αμερικανο-νατοϊκή (βασικά αμερικανική) βάση η Ουάσιγκτον γρυλίζει προς την μεριά της Άγκυρας. Μόνο που το USS Hershel “Woody” Williams ανήκει στην “αμερικανική διοίκηση αφρικής”, στην africom· που σημαίνει πως «απασχολείται» νότια και όχι ανατολικά της Κρήτης. Κι αυτή η απασχόληση (μιλώντας γενικά) έχει στόχους πολύ ευρύτερους απ’ αυτούς που αντέχουν οι ώμοι των πολιτικών βιτρινών / λακέδων του ελλαδιστάν.

Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

(φωτογραφία: Θα μπορούσε να είναι σκηνή απ’ τον Νονό 1, αλλά όχι: είναι μια χαρούμενη παρέα ηλικιωμένων αρχόντων στις αρχές των ’90s. Οι περισσότεροι / ες έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, η φήμη τους όμως ζει.)

Πατριώτες ο στόλος! (3)

Τετάρτη 30 Σεπτέμβρη. Τα πιο σοβαρά ζητήματα τώρα. Τα οποία δεν δημιουργήθηκαν απ’ τα πήγαινε έλα του Πομπηία μεταξύ Λευκωσίας και Αθήνας· απλά τονίζονται και (εκ)δηλώνονται.

Ευρισκόμενος, λοιπόν, στη Σαλονίκη ο Πομπηίας έκανε διάφορες αντι-ρωσικές δηλώσεις. Τόσο σχετικά με την «ενεργειακή απελευθέρωση της ευρώπης» όσο και για την «χριστιανική απελευθέρωσή της» – εδώ δίνει ρόλο στον αρχιαρχιτράγο του πατριαρχείου. Δεν χρειάζονταν σ’ εμάς, αλλά το ότι αυτές οι δηλώσεις «κάπου χάθηκαν στη μετάφραση» απ’ τα ελληνικά πατριωτικά μήντια, δείχνει ότι το ρημαδογκουβέρνο ΔΕΝ θέλει να αποκαλυφθεί, ούτε κατά λάθος, ότι η «καλύτερη ever συμμαχική σχέση με τις ηπα» για την οποία κοκορεύεται είναι, απλά, η επιλογή της συμμετοχής του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / παρακράτους στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. (Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα όμως τις άκουσε τις δηλώσεις…)

Θεωρούμε πιθανό ότι τα αφεντικά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ευρισκόμενα σε μια «στριμωγμένη» (αν και όχι οριστικά ηττημένη) θέση στη μέση Ανατολή, κατασκευάζουν μια «δεύτερη γραμμή ανάσχεσης» του ευρασιατικού project, χοντρικά στη μπλε ζώνη που βάλαμε στον χάρτη επάνω. Τα αφεντικά της εντόπιας γεωπολιτικής προσόδου πανηγυρίζουν που η επικράτεια του ελλαδιστάν «αποκτάει βάρος» στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τοποθετείται, αργά αλλά σταθερά, στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη. Μάλιστα ονειρεύονται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα αποσύρει «δυνάμεις» απ’ την (στην τουρκία ευρισκόμενη και τυπικά νατοϊκή) αεροπορική βάση του Incirlik και θα τις φέρει στην ελληνική επικράτεια…

(Μια τέτοια αμερικανική κίνηση θα είναι ανεπίσημη παραδοχή ήττας στη μέση Ανατολή – πράγμα που σημαίνει ότι τέτοια μετακόμιση θα γίνει με μεγάλο ζόρι (και στεναχώρια). Επίσημα ο αμερικανικός μιλιταρισμός αρνείται τέτοιο σχεδιασμό, αλλά η πραγματικότητα μπορεί μελλοντικά να τον επιταχύνει. Ενδιάμεσα η σημαντική βελτίωση των υποδομών τόσο στη Σούδα όσο και αλλού θα επιτρέπει το “δίπορτο”, το οποίο έτσι κι αλλιώς αξιοποιεί εδώ και κάτι χρόνια.)

Αν η πιο πάνω άποψή μας είναι βάσιμη, τότε φαίνεται καθαρά το γιατί Μόσχα και Άγκυρα φρόντισαν να αποκτήσουν έγκαιρα στρατιωτικά ερείσματα στο κέντρο της Μεσογείου, στη λιβυκή επικράτεια.

Το επόμενο ζήτημα είναι το τι σκοπεύουν (και τι μπορούν) να κάνουν οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί σε σχέση τόσο με το ευρασιατικό project όσο και με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς σ’ όλη αυτήν περιοχή (μέση Ανατολή, κεντρική και ανατολική Μεσόγειος, βόρεια αφρική). Ο βασιλιάς Macron, με το παρορμητικό, «νεανικό» και κυρίως γαλλικό ιμπεριαλιστικό «πάθος» του, εμφανίστηκε για μια σύντομη μονάδα ιστορικού χρόνου σαν υποψήφιο αφεντικό· προσπαθεί να ξαναφυτευτεί στον λίβανο άλλωστε. Και σαν «ο καινούργιος μάγκας» θεώρησε σκόπιμο να εκδηλώσει έχθρα απέναντι στην Άγκυρα. Το Βερολίνο, η Ρώμη, η Μαδρίτη και το Λονδίνο (άντε και η Βαλέτα) έχουν διαφορετική προσέγγιση, που είναι μακράν ρεαλιστικότερη απ’ αυτή του βασιλιά Macron: για τον έναν ή τον άλλο λόγο χρειάζονται την Άγκυρα μάλλον και όχι το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» ελλαδιστάν, το οποίο άλλωστε μόνο σε κάποια μικρά (συμφεροντολογικά) διαλείματα προσπαθεί να παραστήσει το «ευρωπαϊκό».

Απ’ την μεριά τους διάφοροι «ανατολικοί» είναι τόσο αντι-ρώσοι ώστε προτιμούν να βουλιάξουν το Βερολίνο παρά να συμβιβαστούν με την γεωγραφική θέση και την ιστορία τους (η Βαρσοβία είναι το ιδανικό παράδειγμα εδώ και 2 αιώνες του “αλλού βρίσκομαι κι αλλού νομίζω ότι”…) Απ’ αυτήν άποψη δηλωμένοι σύμμαχοι του αμερικανικού ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού ως την Βαλτική (και, κατά συνέπεια, αναγκαστικά και του ελληνικού) είναι οι 4 του Visegrad και τα 3 βαλτικά κράτη – που ποτέ όμως δεν είδαν έστω με ελάχιστη συμπάθεια την παρακλητική παλάμη στο τεντωμένο χέρι του “έλληνα ζητιάνου”.

Ισοπέδωσέ τους!

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. O James Corbett θα πετιόταν άνετα στη φωτιά απ’ τους φίλους της καραντίνας. Είναι αναρχο-βολονταριστής και ελευθεριακός, γεννημένος στον καναδά, που από το 2004 (ερωτεύτηκε και) ζει στην ιαπωνία. Είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος (πραγματικά ανεξάρτητος!) που υπηρετεί αρχές και απόψεις καθόλου προσωπικές (αναρχικός είναι ο άνθρωπος!)· αρχές και απόψεις που δυστυχώς ξεπουλιούνται με το κιλό στις αγορές της εξουσίας. Από το 2007 ξεκίνησε ένα διαδικτυακό κανάλι, με τίτλο Corbett Report, με βασικά θέματα την αλήθεια για την 11η Σεπτέμβρη του 2001, το ολοκληρωτικό κράτος, την ευγονική, την παγκόσμια γεωπολιτική, τις απάτες των τραπεζών, τις κρατικές προβοκάτσιες και άλλα.

Η άποψή του για την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είναι αυτή που θα περιμένατε από έναν έντιμο αναρχικό. Δεν θα την παρουσιάσουμε αφού είναι εύκολο να παρακολουθήσετε με τα ματάκια σας οποιαδήποτε απ’ τις σχετικές εκπομπές στο site του.

Στα τέλη του περασμένου Αυγούστου ο Corbett παρουσίασε ένα ακόμα προπαγανδιστικό εργαλείο (θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εμετικό» αλλά έχουμε πολλά να δούμε ακόμα) των υγιεινο-τρομοκρατών, απ’ την γερμανία. Πρόκειται για το video game «corona world», σύμφωνα με το σενάριο του οποίου μια νοσοκόμα βγαίνει απ’ το σπίτι της για να ψωνίσει στο super market και, ενδιάμεσα, κερδίζει πόντους «καθαρίζοντας» όσους ανυπάκοους στις υγιεινομικές προσταγές συναντήσει…

Παρουσιάζεται σαν «αστεϊσμός». Οι καλοί πολίτες που χειροκροτούν απ’ τα παράθυρά τους δεν είναι άνθρωποι αλλά πίθηκοι (ίσως επειδή απλά χειροκροτούν και δεν δρουν…). Όμως ο παίκτης ταυτίζεται με την καλή και γενναία νοσοκόμα, και το νόημα είναι ότι με χειροκροτήματα ή χωρίς όσοι διαφωνούν με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είναι … η καμπύλη που πρέπει να ισοπεδωθεί…

Ρευστοποίηση

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. Την ίδια χρονιά που η Critical Art Enseble εξέδιδε στις ηπα το Marching plague (γράφαμε περισσότερα πριν 2 ημέρες…), το 2006, στην αγγλία εκδιδόταν το βιβλίο Liquid Fear του πολωνοεβραίου κοινωνιολόγου Zygmunt Bauman. Η προσωπική ιστορία του κομμουνιστή Bauman είναι το ίδιο βαριά όσο το όνομα που άφησε (πέθανε στις αρχές του 2017) – και τα όσα γράφει στο συγκεκριμένο βιβλίο (εκδόθηκε στα ελληνικά το 2007 απ’ τις εκδ. πολύτροπον) – είναι μια διεισδυτική καταγραφή μαζικών αλλά και εξατομικευμένων καταστάσεων της παρακμής των δυτικών κοινωνιών που τότε μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε στα σοβαρά. Έστω στη σκιά (αλλά και εξαιτίας) του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Τότε – απ’ ότι φαίνεται όχι τώρα.

Μερικά αποσπάσματα θα μπορούσαν πάντως να φανούν χρήσιμα…

… Ο φόβος φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δε συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα κι αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά ή αιτία. Όταν μας στοιχειώνει χωρίς ορατό ειρμό ή λόγο, όταν η απειλή που θα έπρεπε να φοβόμαστε μπορεί να αναφανεί φευγαλέα παντού, δεν μπορούμε όμως να την αντικρύσουμε πουθενά. “Φόβος” είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας: στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε – ό,τι μπορούμε και ό,τι δε μπορούμε να κάνουμε – προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτηση ξεπερνάει τις δυνάμεις μας.

… Καθημερινά μαθαίνουμε ότι το ευρετήριο κινδύνων πολύ απέχει από το να θεωρηθεί πλήρες: νέοι κίνδυνοι αποκαλύπτονται και αναγγέλλονται σχεδόν κάθε μέρα, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσοι ακόμα και τι είδους έχουν καταφέρει να διαφύγουν της προσοχής μας (και των ειδικών!) – κι ετοιμάζονται έτσι να χτυπήσουν απροειδοποίητα.

Όπως παρατηρεί, με την αμίμητη ευφυία που αποτελεί σήμα κατατεθέν του, ο Craig Brown στο χρονογράφημά του για τη δεκαετία του 1990: «παντού υπήρχε μια αύξηση των Παγκόσμιων Προειδοποιήσεων. Κάθε μέρα, υπήρχαν προειδοποιήσεις για φονικούς ιούς, φονικά κύματα, φονικά ναρκωτικά, φονικά παγόβουνα, φονικό κρέας, φονικά εμβόλια, φονικούς φονιάδες και άλλες πιθανές αιτίες επαπειλούμενου θανάτου. Αρχικά, αυτές οι Παγκόσμιες Προειδοποιήσεις ήταν τρομακτικές, μετά από λίγο όμως ο κόσμος άρχισε να τις απολαμβάνει.»

… Επιπλέον είναι πολύ περισσότερα τα πλήγματα που αναγγέλλονται ως επικείμενα από εκείνα που όντως επέρχονται, οπότε μπορείτε πάντα να ελπίζετε ότι το ένα ή το άλλο πλήγμα, που αναγγέλθηκε μόλις χθες, θα σας ξεπεράσει. Τίνος ο υπολογιστής αχρηστεύτηκε από το φρικτό “ιό της χιλιετίας”; Πόσους ανθρώπους συναντήσατε που έπεσαν θύματα ακάρεων των χαλιών; Πόσοι από τους φίλους σας πέθαναν από την αρρώστια των τρελών αγελάδων; Πόσοι από τους ανθρώπους που γνωρίζετε αρρώστησαν ή έμειναν ανάπηροι από γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα; Ποιοί από τους γείτονες και τους γνωστούς σας δέχθηκαν επιθέσεις και σακατεύτηκαν από τους δόλιους και μοχθηρούς μετανάστες;  

… Η καταναλωτική οικονομία βασίζεται στην παραγωγή καταναλωτών, οι δε καταναλωτές που χρειάζονται να παραχθούν για προϊόντα που αψηφούν το φόβο είναι οι φοβισμένοι και τρομαγμένοι καταναλωτές, καταναλωτές που ευελπιστούν ότι οι κίνδυνοι τους οποίους φοβούνται μπορούν να αναγκαστούν σε υποχώρηση και ότι αυτό είναι κάτι που μπορούν να καταφέρουν (με μια ορισμένη βοήθεια επί πληρωμή, ασφαλώς)…“

Η διαπίστωση ότι οι καπιταλιστικές μηχανές (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανές», όπου συμπεριλαμβάνονται οι θεσμοί, οι ιδεολογίες, κλπ) εκτός από εμπορεύματα παράγουν και τους καταναλωτές που αναλογούν σ’ αυτά, και ότι – κατά συνέπεια – τα «ατρόμητα» εμπορεύματα (π.χ. τα φάρμακα, οι διαφόρων ειδών θεραπείες, τα σούπερ μάρκετ του υγιεινισμού γενικά…) χρειάζονται την παραγωγή τρομαγμένων καταναλωτών είναι ιδιαίτερα εύστοχη. Όπως και τα εμπορεύματα που υπόσχονται «αιωνιότητα» (για να αντικατασταθούν μετά από 2 χρόνια από άλλα με τις ίδιες υποσχέσεις) απαιτούν την κατασκευή καταναλωτών που φοβούνται τον θάνατο, ακόμα και με την μορφή της «κοινωνικής περιθωριοποίησης», ανά πάσα στιγμή και παντού.

Τσιμεντάρισμα

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. …Αυτό που αποκρύπτεται, όταν η αποδόμηση καταπιάνεται με το ζήτημα του θανάτου, είναι το αντικειμενικό και ανεξάλειπτο γεγονός της βιολογικά καθορισμένης θνητότητας των ανθρώπινων όντων. Σπάνια ακούει κανείς, αν ακούει ποτέ, για ανθρώπους που πεθαίνουν από θνητότητα… Ακόμα και η έννοια του “θανάτου από φυσικά αίτια” – ήδη ένας απολυμασμένος λεκτικός ευφημισμός της “θνητότητας”- έχει πέσει σε αχρησία. Οι γιατροί σπάνια γράφουν “φυσικά αίτια” όταν συμπληρώνουν ένα πιστοποιητικό θανάτου· όταν δεν διαθέτουν άλλη, πιο συγκεκριμένη εξήγηση, οπωσδήποτε θα συστήσουν νεκροψία για να καθορίσουν τη “γνήσια” (δηλαδή την άμεση) αιτία θανάτου. Η αδυναμία τους να εντοπίσουν μια τέτοια αιτία θα στιγματιστεί ως ένδειξη επαγγελματικής ανικανότητας. Πρέπει να επισημαίνεται και να δηλώνεται μια συγκεκριμένη αιτία για κάθε θάνατο, ως νόμιμη δε αιτία θανάτου γίνεται δεκτή εκείνη που είτε είναι είτε μπορεί να καταστεί αποτρέψιμη, τώρα ή στο ορατό μέλλον (δηλαδή με περαιτέρω έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων και τεχνικών) – τουλάχιστον επί της αρχής, αν όχι σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Ούτε οι συγγενείς ούτε οι φίλοι του αποθανόντα θα δεχθούν τα “φυσικά αίτια” ως απάντηση στο ερώτημα γιατί επήλθε ο θάνατος. 

… (Αυτή) η αποδόμηση του θανάτου, παραδόξως, επιτείνει το μέγεθος του τρόμου του θανάτου και αυξάνει δραστικά την καταστροφική ισχύ του, ακόμα κι όταν φαίνεται ότι θέτει υπό αμφισβήτηση το φάσμα του… Ο θάνατος είναι τώρα μια μόνιμη, αόρατη αλλά άγρυπνη και στενά επιτηρούμενη παρουσία σε κάθε ανθρώπινο εγχείρημα, βαθιά αισθητή επί 24ώρου βάσεως και κάθε μέρα του χρόνου….

… Αφ’ ης στιγμής η τρομακτική ανησυχία για τελικό αλλά μακρινό θάνατο διασπάστηκε σε καθημερινή ανησυχία για την έγκαιρη διαπίστωση και αντιμετώπιση (ή ακόμα καλύτερα αποσόβηση) των αναρίθμητων και πανταχού παρόντων μεμονωμένων και χειροπιαστών αιτιών θανάτου, και καθώς οι συναγερμοί για καινοφανείς αλλά μέχρι πρότινος άγνωστες παθογόνους ουσίες και καταστάσεις διαδέχονται ο ένας τον άλλο με γοργούς ρυθμούς, κάθε πράξη και κάθε περίσταση πράξης, ακόμα και πράξεις και περιστάσεις που πιστεύαμε μέχρι τούδε ότι ήταν ακίνδυνες και αβλαβείς ή δεν τις σκεφτόμασταν καθόλου ως “συναφείς με το θάνατο”, γίνονται ύποπτες πρόκλησης ανεπανόρθωτης βλάβης και δυνητικοί φορείς θανάσιμων ασθενειών. Πλέον δεν υπάρχει στιγμή ανάπαυσης από την απειλή του θανάτου. Η μάχη εναντίον του ξεκινά από τη γέννηση και γεμίζει όλη τη ζωή. Όσο μαίνεται, στέφεται από νίκες – ακόμα κι αν είμαστε καταδικασμένοι να ηττηθούμε στην τελική σύγκρουση. Πριν από αυτήν ωστόσο (και ποιος ξέρει προκαταβολικά ποια μάχη θα αποδειχθεί η τελευταία;) ο θάνατος μένει “κρυμμένος στο φως”.

Διασπασμένος σε αναρίθμητες ανησυχίες για αναρίθμητες απειλές, ο φόβος του θανάτου γεμίζει το σύνολο της ζωής, καίτοι υπό την αραιωμένη μορφή μιας ελαφρώς μειωμένης τοξικότητας …

Δεν μπορεί να βρεθεί επειδή δεν υπάρχει ένα “κέντρο διάλυσης και ανασύνθεσης” των φόβων / φοβιών του θανάτου. Ξέρουμε όμως ότι απ’ τα πρώτα της βήματα, στις αρχές του 20ου αιώνα στις ηπα, η οργανωμένη διαφήμιση, προκειμένου να παράξει τους καταναλωτές των εμπορευμάτων του τότε καπιταλισμού άρχισε την ιδεολογική εκστρατεία παραγωγής του έμφοβου υπήκοου, που αν δεν αγοράσει αυτό ή εκείνο θα είναι “ξεπερασμένος” και θα πεταχτεί στην άκρη του οριζόντα της “κοινωνικής αναγνώρισης” – και στα σκουπίδια του. Ξέρουμε ότι η οργανωμένη κατανάλωση ήταν εξ αρχής οργανωμένη κατασκευή φόβων “κοινωνικού θανάτου”.

Μετά από έναν αιώνα, με τον “καταναλωτισμό” να είναι μια βαθιά ενσωματωμένη κοινοτοπία, δεν είναι καθόλου παράξενες οι πιο πάνω παρατηρήσεις του Bauman. Ούτε θα χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια – όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων – μια χοντροκομμένη μεν αλλά μαζικά οργανωμένη δημαγωγική εκστρατεία να «ανακατέψει τον βούρκο» εκατοντάδων εκατομυρίων πρωτοκοσμικών (αυτοκαταναλωτικών) φοβιών, κεφαλαιοποιώντας τον καπιταλιστικά σε μια μανιακή προσήλωση στον «ένα και μοναδικό φόβο θανάτου», τον τσαχπίνη covid 19.

Κάποτε, στο μακρινό παρελθόν, προειδοποιήσαμε: ο πληθωρισμός των καταναλωτικών σημείων απλής ή θριαμβευτικής επιβίωσης στην καπιταλιστική αρένα θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε μια βίαιη εκστρατεία αποπληθωρισμού, όπου τα σύμβολα της ζωής και του θανάτου θα συγκεραστούν σε ελάχιστα (και κεντρικά / κρατικά ελεγχόμενα). Ο πληθωρισμός των φοβιών αξιοποιείται πια (καπιταλιστικά και εξουσιαστικά) σαν το λίπασμα για να ανθίσουν επιλεγμένες μαζικές μονο-φοβίες: ο covid-19 έχει κηρυχτεί σχεδόν η μοναδική «νόμιμη αιτία θανάτου» στο βαθμό που … είτε είναι είτε μπορεί να καταστεί αποτρέψιμη, τώρα ή στο ορατό μέλλον (δηλαδή με περαιτέρω έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων και τεχνικών). Δόξα στο βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα!

Το κόλπο με τον covid δεν δουλεύει τέλεια ακόμα, αλλά οι κυνόδοντες της αναδιάρθρωσης και της καπιταλιστικής εξουσίας κόβουν… Και η όρεξη των αφεντικών είναι θηριώδης.

“Μέσα”!

Τρίτη 29 Σεπτέμβρη. Τον Heiko Schoning, που μιλάει (και όχι μόνο) στο παρακάτω video τον ξέρετε – κάποιοι / κάποιες. Πριν ένα μήνα, την Κυριακή 30 Αυγούστου (το μονοπώλιο της αλήθειας), είχαμε παρουσιάσει ένα άλλο video, απ’ την πρώτη δημόσια εκδήλωση μιας πρωτοβουλίας γερμανών γιατρών για την «εξωκοινοβουλευτική έρευνα σχετικά με τον covid-19». Ο Schoning είναι συνιδρυτής αυτής της επιτροπής.

Βρέθηκε πριν 3 ημέρες σε μια μεγάλη διαδήλωση στο Λονδίνο, ενάντια στα πραξικοπήματα, την τρομοκρατία και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό με την αναμενόμενη σοδειά των προϊόντων της γενετικής μηχανικής… Ήταν η μέρα του: η αστυνομία τον έδεσε. Σαν «γερμανό»; Σαν «αμφισβητία»; Σαν «γερμανό αμφισβητία»;

Τον κράτησαν μια μέρα – δεν έπαθε τίποτα σπουδαίο, εκτός απ’ το ότι η αστυνομία κατέσχεσε το κινητό του, τον υπολογιστή του και ένα βιβλίο…

Εν τω μεταξύ στο ελβετικό κοινοβούλιο αποφάσισε την επέκταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (αυτό που στo ελλαδιστάν ο άρειος πάγος ονόμασε ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης – με κεφαλαία πάντα…) μέχρι το τέλος του 2021. Σωστά διαβάσατε: όχι του 2020 αλλά του 2021. Αυτό σημαίνει ότι καταργείται ως τότε το σύνταγμα, αφού το «εκτελεστικό» (η κυβέρνηση και τα όργανά της) θα συνεχίσει να έχει εξω-συνταγματικές εξουσίες. Είναι ένα διαρκές πραξικόπημα με «κοινοβουλευτική κάλυψη» – μια υβριδιακή μορφή του νέου ολοκληρωτισμού, της θεμελίωσης του νεο-κρατισμού.

Μέσα στην απόφαση (21 άρθρα και πάμπολλά υπο-άρθρα) περιλαμβάνεται και η εξουσιοδότηση προς την κυβέρνηση να επιβάλει τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των ελβετών με το mRNA εμβόλιο της «εταιρείας φάντασμα» Moderna. (Το ελβετικό κράτος έχει ήδη παραγγείλει 5 εκατομύρια δόσεις απ’ το εμβόλιο που μεταλλάσσει τα ανθρώπινα κύτταρα – για το καλό της υγείας πάντα…). Πρέπει να θυμίσουμε ότι η ελβετία δεν ανήκει στην ε.ε…. αλλά επίσης ότι σε επίπεδο κορυφαίων θεσμών της ε.ε. γίνεται μεγάλη προετοιμασία για παρόμοιες πραξικοπηματικές εξελίξεις. Ελπίζουμε ότι θα ξέρουμε σύντομα.

Αυτά και άλλα είναι πιθανό να σας φοβήσουν. Αλλά το σωστό και το απελευθερωτικό είναι να σας θυμώσουν, για τους σωστούς και όχι παρανοημένους λόγους. Εκείνο που σίγουρα δεν πρέπει να κάνετε είναι να ελπίζετε ότι κάποιοι «άλλοι» θα σταματήσουν αυτόν τον εξελισσόμενο παρανοϊκό εφιάλτη.

Οι «άλλοι» είστε εσείς κι εμείς…

Ai Du

Δευτέρα 28 Σεπτέμβρη. Ένα απ’ τα πιο γνωστά κομμάτια του μαλινέζου Ali Farka Toure.. με “οδηγίες ακρόασης” απ’ τον Afel Bacoum…

Καλή εβδομάδα, επιμονή και ψυχραιμία. United we stand!