Category: Ασταμάτητη μηχανή

Χάσαμε την ιταλία, stop!

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Ήταν η σημαία του θανάτου, αυτή που κρατούσαν όλοι οι πειθαρχημένοι στρατιώτες του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού: η ιταλία και τα φέρετρα. Δεν ήταν βέβαια η ιταλία στην πραγματικότητα· ήταν το Bergamo, το νοσοκομείο του οποίου είχε παλιά, κακή ιστορία απ’ την άποψη της υποστελέχωσης και των θανάτων (συνήθως ηλικιωμένων) από παρενέργειες της γρίπης. Τι σημασία είχαν όμως αυτές οι λεπτομέρειες; Το «μήνυμα πέρασε»…

Τι γίνεται πια με την ιταλία; Η ιταλία έχει απλά ξεχαστεί… Αναφέρονται (απ’ τα τέλη Ιούνη) ελάχιστοι θάνατοι, κι αν δουλεύει κι εκεί η «κοινή δεξαμενή» τότε για τους τρεις τελευταίους μήνες μπορεί να πει κάποιος ότι πρακτικά το θανατικό λόγω covid έχει μηδενιστεί. Φυσικά έχουν πολλαπλασιαστεί οι έλεγχοι / τεστ, και μαζί τους τα «κρούσματα», αυτοί κι αυτές που φέρονται να κουβαλάνε τον ιό ή κάποια απομεινάρια του. Ωστόσο η ιταλία δεν βολεύει αυτή την εποχή την εντόπια τρομοκρατία part 2.

Ούτε η αποτυχημένη σουηδία βολεύει – εννοείται. Το σουηδικό κράτος απέτυχε στο να προστατέψει τους ηλικιωμένους με σοβαρά προβλήματα υγείας· δεν απέτυχε όμως καθόλου στη «λογική» της επιδίωξης γενικής ανοσίας πληθυσμού. Και στη σουηδία γίνονται περισσότερα τεστ, και ανιχνεύονται αρκετές cases, αν και αισθητά λιγότερες απ’ τον περασμένο Μάη ή Ιούνη. Ωστόσο, απ’ τις 26 Σεπτέμβρη ως χτες έχει καταχωρηθεί 1 (ένας) νεκρός λόγω covid 19…

Δεν βολεύει ούτε η γερμανία. Απ’ τον Ιούνιο και ως τώρα η κατάσταση είναι σταθερή, και είναι η στατιστική εμμονή που καταγράφει ακόμα «νεκρούς του covid» – από 1 (έναν) ως 15 (δεκαπέντε) καθημερινά…

Η ισπανία; Η ισπανία είναι το αντιπαράδειγμα για όλα τα θεωρήματα των φίλων της καραντίνας και των επικεφαλής τους, ο αντίποδας της σουηδίας. Το ισπανικό κράτος εφάρμοσε τις πιο σκληρές απαγορεύσεις στην ευρώπη και για μεγάλο διάστημα: ακόμα και τα παιδιά έμειναν κλεισμένα στα σπίτια για 2 ολόκληρους μήνες! Απαγορευόταν ακόμα και η ελάχιστη βόλτα!! Εννοείται ότι επρόκειτο για την απόλυτη μπατσοκρατία στους δημόσιους χώρους…

Αν τέτοιου είδους φυλακίσεις αντιμετώπιζαν πράγματι την διάδοση του τσαχπίνη, τότε η ισπανία (και όχι η σουηδία, η κούβα ή η νικαράγουα) θα έπρεπε να έχει νικήσει οριστικά. Δεν συμβαίνει έτσι όμως, δυστυχώς για τους ισπανούς. Από την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου και μετά υπάρχουν μέρες με πάνω από 150 νεκρούς χρεωμένους στον covid-19.

Δεν είναι της αρμοδιότητάς μας να δώσουμε κάποια συμπαγή εξήγηση. Θυμόμαστε όμως τους αιρετικούς ειδικούς που έλεγαν απ’ την αρχή ότι αν εμποδιστεί η φυσιολογική εξάπλωση του τσαχπίνη στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που δεν πρόκειται να αρρωστήσει καν και καν (ή θα αρρωστήσει ελαφριά), αυτό δηλαδή που με καμάρι ονομάστηκε “ισοπέδωση της καμπύλης”, τότε απλά δεν θα επιτευχθεί η απαραίτητη φυσική γενική ανοσία του πληθυσμού, και – αντίθετα – θα επιμηκυνθεί η νοσηρή (έως και φονική) επίδρασή του στους ευάλωτους.

Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σκληρότητα του κράτους της την περασμένη άνοιξη; Πληρώνει ένα μέρος της ισπανικής κοινωνίας την σχεδιασμένη μεθόδευση για παράταση του φόβου (μέχρις ότου οι big pharma ετοιμάσουν τα high tech καλούδια τους) που στα μέρη τους εφαρμόστηκε με τρόπο αντάξιο του Φράνκο;

Σε ότι αφορά το ελλαδιστάν: πριν το καλοκαίρι γίνονταν από 600 ως 800 τεστ κάθε μέρα. Απ’ το καλοκαίρι και μετά γίνονται από 12.000 έως 18.000. Συνεπώς η τρομοεκστρατεία με τα «κρούσματα» είναι η απόλυτη απάτη: τα 20 φορές παραπάνω τεστ δεν βγάζουν σε καμμία περίπτωση 20 φορές περισσότερα «κρούσματα» σε σχέση με την περασμένη άνοιξη! (Σε ότι αφορά τους νεκρούς που χρεώνονται στον τσαχπίνη θεωρήστε εξαιρετικά πιθανό να εφαρμόζεται η ίδια «γενναιόδωρη» τακτική όπως την περασμένη άνοιξη: της «κοινής δεξαμενής»)

Ας πούμε λοιπόν ότι γίνονται κατά μέσο όρο 15.000 τεστ και ότι βρίσκονται κατά μέσο όρο 500 positive κάθε μέρα (γίναμε κι εμείς γενναιόδωροι). Πρόκειται για μόλις το 3,3% όσων ελέγχονται – και, εννοείται, δεν είναι άρρωστοι / ες, όσο κι αν η εντολή προς τους πάντες του ρημαδοΚούλη και της ιεράς συνόδου εξ αρχής («δεν είστε υγιείς… θα συμπεριφέρεστε σαν άρρωστοι») τηρείται πιστά απ’ τους δημαγωγούς που συνεχίζουν να στήσουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω…

Τώρα φαίνεται ότι ετοιμάζονται για την «διδημία»! Ξέρετε τι είναι η «διδημία»; Όχι μόνο μια καινούργια λέξη που μπορεί να γίνει carpet bombing. (Έχουμε προειδοποιήσει: 24 Αυγούστου, the next option…)

(φωτογραφία: Καλοκαιρινή Ρώμη…)

Ποιά ιατρική (1); Η καταραμένη…

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Αυτή είναι μια εξομολόγηση στηριγμένη σε μια συζήτηση με τον David Sackett, το 2004, όταν μοιράτηκα μαζί του μερικές προσωπικές περιπέτειες που είχα στην στηριγμένη σε αποδείξεις ιατρική [evidence-based madicine / EBM], το κίνημα που αυτός διέδωσε. Η πρωτοβουλία του έχει επεκταθεί με όλα τα συνακόλουθα τα 12 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε. Η EBM είναι πια πολύ περισσότερο αναγνωρίσιμη και έχει υιοθετηθεί σε πολλά μέρη, αλλά όχι παντού. Για παράδειγμα ποτέ δεν είχε ιδιαίτερη επιρροή στις ΗΠΑ.

Καθώς αυξανόταν η επιρροή της ΕΒΜ, υπέστη πειρατεία για να υπηρετήσει ατζέντες διαφορετικές απ’ αυτές που σκόπευε στην πραγματικότητα. Σημαντικές τυχαιοποιημένες δοκιμές γίνονται σε μεγάλο βαθμό από, και προς όφελος της βιομηχανίας. Οι μετα-αναλύσεις και τα πρωτόκολλα έχουν γίνει επίσης φάμπρικα, που εξυπηρετεί σε μεγάλο βαθμό τα κατεστημένα συμφέροντα. Εθνικές και ομοσπονδιακές χρηματοδοτήσεις για έρευνες κατευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά σε έρευνες που έχουν μικρή σχέση με την ιατρική αποτελεσματικότητα. Έχουμε υποστηρίξει την αύξηση των αρχι-επιθεωρητών που συμπεριφέρονται βασικά σαν μάνατζερς ρουφώντας ακόμα περισσότερα χρήματα.

Οι έρευνες για διάγνωση και πρόγνωση και οι προσπάθειες να εξατομικευτούν οι θεραπείες τροφοδοτούν κατά καιρούς ψεύτικες προσδοκίες. Η επιδημιολογία κινδύνου έχει ξεπέσει σε άρθρα με σαλαμοποιημένα στοιχεία που δίνουν κύρος, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει φτάσει να καθορίζει την πολιτική με ψεύτικες αποδείξεις. Κάτω απ’ την πίεση της αγοράς η κλινική ιατρική έχει μετατραπεί σε χρηματιστική ιατρική. Σε πολλά μέρη η ιατρική και η φροντίδα υγείας σπαταλούν τα κοινωνικά αποθέματα και γίνονται απειλή για την ανθρώπινη ευημερία. Η άρνηση της ιατρικής και οι απατεώνες περνάνε καλά και οδηγούν περισσότερους ανθρώπους να παίρνουν τον λάθος δρόμο σε σχέση με τις επιλογές της ζωής τους, συμπεριλαμβανόμενης της υγείας.

Η ΕΒΜ παραμένει ένας στόχος στον οποίο δεν φτάσαμε, αλλά αξίζει να συνεχίζουμε να τον παλεύουμε.

Αυτά γράφτηκαν (και ειπώθηκαν) το 2016. Όχι τώρα. Πριν 4 χρόνια. Δεν θα πούμε ακόμα ποιος τα είπε – είναι πάντως κάποιος «ξεσκολισμένος» απ’ τους φίλους της καραντίνας. Που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι είναι φίλοι εκείνων που το πιο πάνω απόσπασμα καταγγέλει.

Δεν υπάρχει «μία ιατρική», όπως δεν υπάρχει «μια επιστήμη»! Θα προσπαθήσουμε (αν και δεν ξέρουμε με ποια μορφή) να περιγράψουμε την σύγκρουση που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια μέσα στο «ιατρικό σώμα»· την σύγκρουση που κορυφώθηκε απ’ την περασμένη άνοιξη αλλά κρατήθηκε σκόπιμα όσο πιο μακριά γινόταν απ’ την αντίληψη των υποτελών. Έτσι ώστε σαν τους τυφλούς στον Άδη να πάρουν θέση υπέρ της πλευράς εκείνης που λέγεται βιομηχανία υγείας.

Όσοι / όσες ξέρουν περι τίνος πρόκειται ας δώσουν ένα χέρι!

Ποιά ιατρική (2); Η αλγοριθμική…

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Ερώτηση: Εξακολουθεί η επιστημονική κοινότητα να μην καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο ιός;

Απάντηση: Φοβάμαι πως ναι, σε μεγάλο βαθμό. Σε όλες τις έρευνες που έχουμε πραγματοποιήσει για τον κορωνοϊό στο Χάρβαρντ, έχουμε αποτύχει. Σε όλες! Από την αρχή της κρίσης, για να μην κάνουν όλα τα εργαστήρια του πανεπιστημίου την ίδια δουλειά και αλληλοκαλυπτόμαστε, χωριστήκαμε σε ομάδες: άλλη είχε αντικειμένο έρευνας το εμβόλιο, άλλη τα διαγνωστικά τεστ, άλλη τα φάρμακα κ.ο.κ. Εμείς συνεργαστήκαμε με επιστήμονες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης και του Πανεπιστημίου της Βοστώνης – πολύ δυναμικός συνδυασμός -, που ειδικεύονται στις προγνώσεις βάσει μαθηματικών μοντέλων. Προσπαθήσαμε να προβλέψουμε ποιοι είναι πιθανό να νοσήσουν, ποιοι να διασωληνωθούν, ποιοι να πεθάνουν. Σε κανένα συμπέρασμα δεν οδηγηθήκαμε. Αυτός ο ιός μας κοροϊδεύει!…

Αυτά γράφτηκαν στις 27 Σεπτέμβρη του 2020 (πριν μια βδομάδα). Στην καθεστωτική «καθημερινή». Λεγόμενα του καθηγητή χειρουργικής τραυμάτων στο πανεπιστήμιο Harvard Γιώργου Βελμάχου. Ο τσαχπίνης κοροϊδεύει κοτζάμ Harvard και όχι μόνο; Μήπως κοροϊδεύει και μαγαζιά σαν το Imperial College του Λονδίνου (υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες απομιμήσεις του σε διάφορα μέρη του κόσμου, και στο ελλαδιστάν)· ή μήπως το Imperial College κοροϊδεύει εμάς;

Όχι λοιπόν. Κανένας κορωνοϊός (και κανένας ιός) δεν «κοροϊδεύει»! Η αποτυχία που αναγνωρίζει ο κυρ Βελμάχος είναι, απλά, η αποτυχία μιας ολόκληρης άποψης που θέλει να εμφανίζεται σαν «ιατρική» ενώ δεν έχει καμμία σχέση, μιας άποψης που υποστηρίζει ότι είναι αρκετό να «παραμετροποιήσει» κανείς τις κοινωνικές συμπεριφορές (τα όποια γεγονότα), να φτιάξει ένα σύστημα εξισώσεων (έναν αλγόριθμο), να το «τροφοδοτήσει» με την παραμετροποίηση (data) και αυτό θα του βγάλει το «σωστό» αποτέλεσμα! Είναι η αποτυχία της αλγοριθμικής πρόγνωσης / αναπαράστασης, που είναι το πιο πρόσφατο «παιχνίδι στις πόλεις» (απ’ την μεριά των αφεντικών), είτε αφορά την δημόσια υγεία, είτε την δημόσια τάξη, είτε οτιδήποτε άλλο για το οποίο μπορεί να πουληθεί «πρόβλεψη».

Όλη σχεδόν η δημαγωγία της υγιεινιστικής τρομοκρατίας στηρίχτηκε σε τέτοιου είδους «προβλέψεις» (περί επερχόμενου Αρμαγεδώνα), οι οποίες συνεχίζονται. Οι τεχνικοί που φτιάχνουν αυτούς τους αλγόριθμους (που στην προκείμενη περίπτωση πουλιούνται σαν «ιατρική») είναι συνήθως άσχετοι με οτιδήποτε σχετικό με ιατρική. (Πελάτες τους μπορεί είναι τυχάρπαστοι «γιατροί» και «καθηγητές» που βρίσκονται στο pay roll των φαρμακοβιομηχανιών, όσο και πολιτικοί). Για παράδειγμα, ο πολύς Ferguson που έχει γίνει συνώνυμος του επαγγελματία τρομοκράτη για επιδημίες μέσω Imperial College χάρη στις εκρηκτικές (και ολοφάνερα δόλιες) αλγοριθμικές προβλέψεις του, είναι πυρηνικός φυσικός (!)

Το είδος αυτών των καλοπληρωμένων παρασίτων δεν είναι καθόλου καινούργιο. Όταν τα χρηματιστήρια ήταν στις δόξες τους υπήρχε μεγάλη ζήτηση για δουλειά εκεί, από εταιρείες εμπορίου μετοχών χοντρική / λιανική. Δεν ζητούσαν όμως οικονομολόγους. Ζητούσαν μηχανικούς, μηχανολόγους, πληροφορικάριους. Επειδή όλο το νταραβέρι στα χρηματιστήρια γινόταν και γίνεται από «έξυπνους αλγόριθμους»… Πότε πότε, από κάποιο «λάθος» του αλγόριθμου, γινόταν και κανά κραχ – ας πούμε στη Ν. Υόρκη… αλλά διορθωνόταν μετά… Σε κάθε περίπτωση εκείνη η παραγωγή «έξυπνων αλγορίθμων» που αγόραζαν και πουλούσαν μετοχές αυτόματα, πουλιόταν προς τους άσχετους σαν «οικονομολογία», και “το χρήμα γεννάει χρήμα”.

Τώρα πουλιέται σαν «ιατρική», «επιδημιολογία» κι άλλα παραμύθια. Είναι η πραγματικότητα που περιέγραφε ο πιο πάνω (…) πριν 4 χρόνια: …Η επιδημιολογία κινδύνου έχει ξεπέσει σε άρθρα με σαλαμοποιημένα στοιχεία που δίνουν κύρος, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχει φτάσει να καθορίζει την πολιτική με ψεύτικες αποδείξεις…

Ακριβώς αυτό.

Ιδιόμορφο καθεστώς;

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Για προσέξτε παρακαλούμε λίγο αυτό το απόσπασμα:

… Η μηχανή των μμε είναι μια μηχανή που ανάμεσα στα άλλα δημιουργεί συνθήκες έκτακτης ανάγκης (για μεσολάβηση)· είναι μια μηχανή που παράγει τις συνθήκες της αναπαραγωγής της. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, η προκλητικότητα του life style, η δήθεν τρομοκρατημενη φωνή των εκφωνητών και των παρουσιαστών, ο ειδικά βίαιος τρόπος με τον οποίο τα μμε έλκουν την προσοχή, είναι το άλλο μισό μιας περισσότερο κρυμμένης αλλά εξίσου διάχυτης κοινωνικής συνθήκης: το «επείγον», το «έκτακτο», ακόμα κι αν δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντεστραμμένη μορφή μιας ή πολλών κανονικοτήτων, αποτελούν το διπλό άλλοθι, τόσο των μεσολαβητών, όσο και των μεσολαβούμενων. Αυτό το «επείγον», το «έκτακτο», δεν αποτελεί μια διανοητική σύλληψη, αλλά ένα υπαρκτό, διάχυτο, καθημερινό βίωμα μπροστά σε μια συνθήκη (αυτή των μμε) που δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά ένας ολοκληρωτικός βομβαρδισμός με βόμβες έλλειψης.

Για να το πούμε αλλιώς: η έκτακτη ανάγκη, το επείγον της επικοινωνίας, είναι ο «γενικός τύπος» που εξασφαλίζει, δικαιολογεί, δικαιώνει και συγχωρεί την μεσολάβηση (της επικοινωνίας). Τα μμε έχουν αναθέσει στον εαυτό τους όχι απλά να παρεμβαίνουν σε τέτοιες στιγμές των κοινωνικών σχέσεων (στιγμές έκτακτης ανάγκης δηλαδή) αλλά να διαμορφώνουν κάθε κοινωνική σχέση σαν σχέση έκτακτης ανάγκης. Έκτακτης ανάγκης, εννοείται εκείνων που πρόκειται (και διατίθενται) να μεσολαβηθούν.

Με αυτή την έννοια, τα μμε αποτελούν μια πολύ καθοριστική συνθηκη διαμόρφωσης ακόμα και αυτών των ίδιων των κοινωνικών αναγκάων, και οπωσδήποτε των δημόσιων εκφάνσεων αυτών των αναγκών. Μπορούμε μάλιστα να προβλέψουμε πως η μεσολάβηση της «ικανοποίησης» των κοινωνικών αναγκών θα προχωρήσει προς περισσότερο αποκεντρωμένα μαζικά μέσα, όταν η δημιουργία τους θα είναι ήδη πλήρως μεσολαβημένη με έναν ανώτερο τεχνικά και πολιτικό τρόπο…

Πότε γράφονταν τέτοια πράγματα; Χμμμμμ…. Αφήστε… Παλιά… Το 1997… («μεσολάβηση και σε αντίθεση αυτονομίες»). Προϊστορική εποχή, ε; Τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε antisocial media… Οπότε τι ήταν η πρόβλεψη της τελευταίας φράσης;

Ήταν η υπόδειξη της εργατικής ανάλυσης: τα «αποκεντρωμένα μαζικά μέσα», ενός «ανώτερου τεχνικά και πολιτικά τρόπου», ήταν προβλέψιμα απ’ αυτήν την ξεσκισμένη εργατική ανάλυση πολύ πριν τα θύματα των antisocial media φανταστούν καν και καν ότι θα μπορούν να αποπατούν πληκτρολογώντας. Η διαμόρφωση μιας μηντιακής (: πληθωρικής) μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης επίσης ήταν προβλέψιμη· αργότερα μάθαμε και το όνομά της: management by stress…

Και τι έγινε; Τίποτα… Ποιός νίκησε; Οι απόπατοι…

Οι δημαγωγοί

Σάββατο 3 – Κυριακή 4 Οκτώβρη. Υποψιαζόμαστε πως ελάχιστοι / ες έχουν απομείνει που να εξακολουθούν να υιοθετούν την παλιά, καλή διαπίστωση “αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι”, αφού διαπιστώνουμε ότι – λόγω”έκτακτης ανάγκης υγείας” βέβαια… – τρέφονται απ’ τα σκουπίδια που τους ταΐζουν. Όταν, για παράδειγμα, μαθεύτηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση έδωσε ένα καλό ποσό με πολλά μηδενικά σε πάνω από 1.000 μηντιακά μέσα διάφορων ειδών (ανάλογα με την “επιρροή” τους) υπήρξε μια μικρή δήθεν αντιπολιτευτική φαγούρα του είδους “γιατί αυτοί κι όχι κι εκείνοι”… αλλά κανείς δεν αναρωτήθηκε στα σοβαρά το εξής: αν όντως πρόκειται για ένα ζήτημα ιδιαίτερης κοινωνικής σοβαρότητας (για τον τσαχπίνη μιλάμε…) για ποιον λόγο οι ιδιοκτήτες αυτών των μήντια πρέπει να πληρωθούν (και οι πιο «μεγάλοι» να καλοπληρωθούν); Δεν είναι αυτονόητο ότι «θα κάνουν το καθήκον τους» έτσι κι αλλιώς;

Είναι σαφές το γιατί πληρώθηκαν οι ιδιοκτήτες των μήντια (και όχι μόνο στην ελλάδα), και το γιατί επέβαλαν στους υφιστάμενούς τους, με το καλό ή με το κακό, την μία, μοναδική, ενιαία φωνή της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας. Στα μέρη μας αυτό συνήθως συμβαίνει στα «εθνικά θέματα», με πληρωμές απ’ τα φημισμένα «μυστικά κονδύλια» του υπουργείου εξωτερικών. Αλλά για την καινούργια τρομοεκστρατεία χρειαζόταν έξτρα «λάδωμα». Και έτσι έγινε.

Η παραγωγή κατάστασης έκτακτης ανάγκης είναι παιχνιδάκι για τα (παλιά) μήντια, και είναι επίσης το «αλάτι» των antisocial media. Αλλά δεν έφτανε αυτό σε σχέση με τον covid-19. Έπρεπε να απαγορευτεί / λογοκριθεί / παραμορφωθεί / προβοκαριστεί οποιαδήποτε αντίθετη γνώμη, άποψη, ετυμηγορία… Και όχι, βέβαια, των ανίδεων, των «ψεκασμένων». Αλλά οπωσδήποτε των ειδικών. Είναι μνημειώδης εκείνη η δήθεν συνέντευξη του αρχιδημαγωγού Χ’Νικολάου στον Γιάννη Ιωαννίδη (του Stanford), νωρίς νωρίς, στις 21 Μαρτίου, για το κανάλι που δουλεύει ο πρώτος. «Κατάφερε» μέσα από ηλίθιες ερωτήσεις και σχολιασμό των απαντήσεων, σε ελάχιστα λεπτά, να βγάλει και να σερβίρει στη μάζα σαν «συμπέρασμα» το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που έλεγε ο μισητός απ’ τους caradinieri προφέσορας… (Δεν το έκανε επειδή δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο Ιωαννίδης. Το έκανε επειδή πληρωνόταν για την διαστρέβλωση…)

Η κριτική του 1997 είναι βασική αλλά όχι αρκετή πια. Η δημαγωγία έχει εδώ και κάτι χρόνια τόσους πολλούς διατεθειμένους να την υπηρετήσουν, επαγγελματίες αλλά και ερασιτέχνες, ώστε ο μεταξύ τους ανταγωνισμός έχει γίνει διαγωνισμός ψεμμάτων – όλο και πιο τερατωδών. Εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία η ασταμάτητη μηχανή διαπιστώνει (και το έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) ότι ακόμα και τα πλέον “επίσημα” και “φημιστά” διεθνή media, αυτά που έκαναν όνομα «ελέγχοντας την εξουσία» (άλλοτε) έχουν εξελιχθεί σε τόσο ξετσίπωτους μηχανισμούς ψευδο- έως και τερατο-λογιών «όπου πρέπει», ώστε ιστορικά μνημεία καθεστωτικής δημαγωγίας του είδους «πράβδα» να μοιάζουν πια σαν χαζοπροσπάθειες σχολιαρόπαιδων. Αυτοί που εμφανίζονται σαν κυνηγοί της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» μέσω antisocial media (αναμφίβολα τεράστια «βιομηχανία») είναι οι κατεξοχήν σπεσιαλίστες του είδους! Ο μεταξύ τους εμπορικός ανταγωνισμός απλά παροξύνει τα παραμύθια τους.

Μ’ ένα κοινό εκπαιδευμένο εδώ και χρόνια στην άκριτη εσωτερικεύση της οποιασδήποτε “έκτακτης ανάγκης”· με τις υγιεινιστικές φοβίες να έχουν ποτήσει όχι μία αλλά δυο γενιές πρωτοκοσμικών· με “πολιτικοποιημένους” που έχουν καθηλωθεί στα μέσα του 20ου αιώνα και αδιαφορούν για την εξέλιξη του καπιταλισμού έκτοτε· με χρηματοδότες που διαθέτουν άπειρα ποσά για να εκβιάσουν υπέρ των συμφερόντων τους· με την ιστορική αναγκαιότητα της βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης· και με δημαγωγούς που έχουν κάνει τον Γκέμπελς να στριφογυρνάει ενθουσιασμένος στον τάφο του… τι πολεμάμε μέσα στη βαθιά νύχτα των άλλων;

Απουσία απ’ το internet;

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Μ’ εκείνη την αφελή σιγουριά που έχουν οι λαχανιασμένοι νεοφώτιστοι, το ελληνικό υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων θεώρησε ότι βρήκε έναν high tech τρόπο για να σπάσει τις καταλήψεις των σχολείων. Πρώτον, κάνοντας υποχρεωτική την λεγόμενη «τηλε-εκπαίδευση» για τα σχολεία που δεν λειτουργούν λόγω καταλήψεων. Και δεύτερον, «βάζοντας απουσία» στους καταληψίες, για τους οποίους θα απαγορεύεται η συμμετοχή στην «τηλε-εκπαίδευση».

Είναι ένας γνήσια ελληνικός συνδυασμός βλακείας και τεχνολογικού hype. Αρκετοί εστιάζουν στο ότι έτσι κι αλλιώς ούτε υπολογιστές ούτε καλές συνδέσεις έχουν όλα τα σπίτια (προτείνουμε να δοκιμάσουν οι «τηλε-εκπαιδευόμενοι» τις καφετέριες…) Πέρα απ’ αυτό δε φαίνεται να νομιμοποιείται η «απαγόρευση» – εκτός αν πρόκειται για απόφαση του συλλόγου διδασκόντων για αποβολή. Έτσι γινόταν, τουλάχιστον, στις προ «τηλε-εκπαίδευσης» εποχές… Χωρίς τέτοια απόφαση, σχολείο – σχολείο, και κατά παράβαση του τρόπου που λειτουργούν τα σχολεία στη βάση των κρατικών οδηγιών επί δεκαετίες, πώς ακριβώς σκοπεύει το υπουργείο παπάδων να κάνει πρακτικά τις απαγορεύσεις; Θα κόβει την σύνδεση;

Λείπει επιπλέον το σημαντικότερο, τόσο από συμβολική όσο και από πρακτική άποψη: το απουσιολόγιο! Δεν ξέρουμε ποιοί κάνουν αυτή τη δουλειά τώρα (κάποτε υπήρχαν οι «απουσιολόγοι», που ήταν συνήθως οι «καλοί μαθητές» που είχαν όρεξη να τιμηθούν με το καθήκον να είναι λιγάκι ρουφιάνοι για τις απουσίες των συμμαθητών τους) αλλά οπωσδήποτε πρέπει να φτιαχτεί.

Πρακτικά το σοφό υπουργείο υποδεικνύει την «τηλε-εκπαίδευση» σαν παρα-σχολείο· σα να πήγαιναν οι φρόνιμοι και νομιμόφρονες μαθητές στο σπίτι του καθηγητή όταν το σχολείο είχε κατάληψη….

Εν τω μεταξύ έχει γεννηθεί ένα καινούργιο ερώτημα: αν το διαδίκτυο χωράει απουσιολόγο πως κάνεις κατάληψη σ’ αυτό το «μαγαζί»;

Nagorno Karabakh

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Γράφαμε τις προηγούμενες ημέρες… και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφαμε. Για την ακρίβεια είναι κάπως χειρότερα.

Στις 29 Σεπτέμβρη (δεύτερη ημέρα των συγκρούσεων στον θύλακα) ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani προσέφερε (τηλεφωνικά) τις καλές του υπηρεσίες στον πρωθυπουργό της αρμενίας Nikol Pashinyan, ώστε μαζί με την Άγκυρα και την Μόσχα (το μπλοκ της Αστάνα…) να βοηθήσουν Yerevan και Baku να λύσουν τις διαφορές τους. Ο αρμένιος πρωθ. ευγενικά δέχτηκε ότι “οι εντάσεις και οι συγκρούσεις στην περιοχή αφορούν όλες τις χώρες γύρω” και εξίσου ευγενικά απέφυγε οποιαδήποτε δέσμευση.

Η Τεχεράνη διατηρεί καλές σχέσεις με την Yerevan παρότι ο Pashinyan απ’ το 2018 έχει τοποθετήσει το αρμενικό κράτος στο κλαμπ των φίλων του ψοφιοκουναβιστάν. “Παρότι;” Δηλαδή “ό,τι και να γίνει;” Όχι ακριβώς. Η πρόσφατη (21/9) απόφαση του Pashinyan να ανοίξει πρεσβεία στο ισραήλ (στο Τελ Αβίβ) σημαίνει ότι αν δεν έχει εγκατασταθεί ήδη σύντομα θα εγκατασταθεί στην Yerevan κλιμάκιο της mossad· αφού, ανταποδίδοντας, θα ανοίξει και το Τελ Αβίβ πρεσβεία στην αρμενία. Είναι η δεύτερη τέτοια απόβαση (η πρώτη είναι στo Tbilisi της γεωργίας). Και δεν θα κάνει κανέναν χαρούμενο· οπωσδήποτε όχι την Τεχεράνη και την Άγκυρα.

Δεν είναι καθόλου καλή περίοδος για «αθωώτητες» στις διεθνείς διακρατικές σχέσεις· και σίγουρα οι κινήσεις τουPashinyan, απ’ τις επιθέσεις στα βόρεια του αζερμπαϊτζάν τον Ιούλη και μετά, δεν γίνονται ως «αθώες». Κι αυτό σημαίνει ότι το «μπλοκ της Αστάνα» στο σύνολό του, από διαφορετικές αφετηρίες και με διαφορετική ένταση ίσως, θέλει να υποδείξει στο αρμενικό κράτος πως βρίσκεται «σε λάθος δρόμο». Και πως δεν έχει συμμάχους τόσο κοντά (ή τόσο αποφασισμένους) να το βοηθήσουν αν βρεθεί στα δύσκολα (όπως τώρα).

Είναι η ίδια περίοδος κατά την οποία ο εμπλουτισμός των βασάλων του άξονα (γενικά) και του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ (ειδικά) με διάφορες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου δίνει στην συμμαχία της Άγκυρας και της Τεχεράνης μια δυνατότητα: σαν οι σημαντικότεροι (κρατικοί) εκπρόσωποι του σουνιτισμού και του σιιτισμού μπορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να γίνουν ο «πολικός αστέρας» όλων των ανταγωνιστικών μουσουλμανικών ρευμάτων στις αραβικές κοινωνίες.

Απ’ την άλλη μεριά, αφού οι «στρατηγιστές» του άξονα επιδιώκουν ένα είδος περικύκλωσης (και η αρμενική επικράτεια θα μπορούσε να γίνει ένας κρίκος δίπλα στην γεωργιανή), αφού δηλαδή ο Pashinyan και όσοι εκπροσωπεί δείχνει έφεση προς τον τυχοδιωκτισμό, το Baku δρα σαν ξυπνητήρι του μπλοκ της Αστάνα στο αυτί του αρμένιου πρωθυπουργού.

Από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει μικρές μόνο περιοχές του Nagorno Karabakh. Αλλά από κάθε άποψη τα μεγέθη των δύο στρατών (αρμενικού και αζέρικου) είναι δυσανάλογα υπέρ του δεύτερου. Κάποια στιγμή (καλύτερα νωρίτερα παρά αργότερα, σκοτώνεται κόσμος…) ο Pashinyan θα αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια της ανεγκέφαλης αλεπούς / Putin – με τους όρους του τελευταίου…

Κι έτσι η πένσα θα κλείσει και σ’ αυτήν την περιοχή… (Εννοείται ότι Putin και Erdogan έχουν ήδη συζητήσει τηλεφωνικά τουλάχιστον μια φορά για το θέμα…)

The dissident

Παρασκευή 2 Οκτώβρη. Σήμερα συμπληρώνονται 2 χρόνια απ’ την δολοφονία (και τον κανιβαλισμό) του σαουδάραβα δημοσιογράφου Jamal Khashoggi, στο κτήριο του σαουδαραβικού προξενείου στην Istanbul. Ο τοξικός του Ριάντ (και ο μέντοράς του στο Abu Dabi) την έχουν γλυτώσει ως τώρα, κι ίσως νομίζουν ότι την γλύτωσαν για πάντα.

Όχι ο τοξικός του Ριάντ, ειδικά αυτός! Κατ’ αρχήν επειδή οι φίλοι του (στο Τελ Αβίβ, στην Ουάσιγκτον, στην Αθήνα, και οπουδήποτε αλλού) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα (μπορούν να) τον προστατεύουν για πάντα. Δεύτερον, επειδή οι άμεσοι εχθροί του (Άγκυρα, Τεχεράνη, διάφορες αραβικές οργανώσεις) συνεχίζουν να υπάρχουν. Τρίτον, επειδή στο υεμενίτικο πεδίο μάχης ηττάται (σταθερά), κι αυτό θα έχει κόστος. Και τέταρτον επειδή σε πόστα σαν το δικό του είναι σχετικά εύκολο να βρεθούν αντικαταστάτες με λιγότερο βρώμικα χέρια.

Σε δυο μέρες, την Κυριακή 4 Οκτώβρη, στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ζυρίχης πρόκειται να προβληθεί η ταινία / ντοκυμαντέρ (του Bryan Fogel) Τhe Dissident. (Στις ηπα και την τουρκία η προβολή θα αρχίσει τον ερχόμενο Δεκέμβρη…) Είναι σαφές ότι η (κινηματογραφική) δραματοποίηση ενός τέτοιου γεγονότος θα μυήσει το ευρύτερο πρωτοκοσμικό κοινό στην «κουλτούρα» της πετροχούντας του Ριάντ – και δεν πρόκειται να υπάρξει μια άλλη ταινία σαν αντίδοτο, με τίτλο (ας πούμε) «ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου», που να παρουσιάσει τον τοξικό σαν αθώο θύμα σκευωρίας.

Επιπλέον σήμερα θα ανακοινωθεί επίσημα στις ηπα η δημιουργία μιας οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της οποίας η ιδέα θα αποδοθεί στον Khashoggi. Λέγεται “democracy for the arab world now” (DAWN) και ανάλογα με τους χρηματοδότες της (υποψιαζόμαστε ότι θα είναι πολλοί και καλοί, ας πούμε απ’ την Ντόχα…) έχει πολύ μεγάλα και καλά περιθώρια δράσης μέσα στα διάφορα κυκλώματα τόσο των πρωτοκοσμικών εξουσιών όσο και των πρωτοκοσμικών μήντια. (Ακόμα και η χούντα του Καΐρου θα νοιώσει την «πίεση»…)

Τέτοια μέσα ανήκουν στο ρεπερτόριο εκείνου που λέγεται “soft power”. Ο τοξικός δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοια πράγματα, όπως και σε οτιδήποτε που δεν μπορεί να αγοράσει (ή να κομματιάσει). Ο Khashoggi θα γίνει ένα «φάντασμα» που θα πλανιέται για μεγάλο διάστημα πάνω απ’ τα παλάτιά του· με δυνατή καθοδήγηση…

Που σημαίνει: δεν έχουν παραγραφτεί ακόμα τα εγκλήματά του…

Παρακμή α λα αμερικέν (1)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Αν το θέαμα της λεκτικής αναμέτρησης του ψόφιου κουναβιού και του νυσταλέου Jo ήταν οικτρό, τουλάχιστον θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό: ακόμα κι ένα παρακμιακό κράτος (και σε μεγάλο βαθμό κοινωνία) έχει δικαίωμα να έχει τις πολιτικές βιτρίνες που του αναλογούν. Σε αντίθεση με ό,τι ξέρουμε στα μέρη μας και οι δύο υποψήφιοι ένοικοι του άσπρου σπιτιού πέρασαν από διαδοχικές εκλογές και την (ας την πούμε έτσι) «έγκριση» της βάσης των κομμάτων τους – πριν φτάσουν να επιδείξουν τις ικανότητές τους για κάποιο θεωρείο του Muppet Show.

Προαναγγέλονται (με βεβαιότητα) φοβερά και τρομερά πράγματα, ειδικά απ’ τη νύχτα των εκλογών (3 Νοέμβρη) και μετά. Σύμφωνα με το σενάριο, οι μεν οπαδοί του ψόφιου κουναβιού θα πάνε κανονικά στα εκλογικά τμήματα (επειδή είναι ατρόμητοι με τον covid 19) ενώ οι οπαδοί του νυσταλέου Jo (εκτός της αριστερής πτέρυγας που είναι αμφίβολο αν θα ασχοληθεί με την περίπτωσή του), επειδή φοβούνται τον τσαχπίνη, να ψηφίσουν μέσω ταχυδρομείου («επιστολική ψήφος»). Ποτέ πριν ένας ασήμαντος ιός δεν έκρινε την εξέλιξη της παρακμής μιας πυρηνικής άλλοτε υπερδύναμης!

Αν έτσι γίνουν τα πράγματα, τότε με βάση την καταμέτρηση των ψήφων απ’ τα εκλογικά τμήματα, κάποια στιγμή τα χαράματα της 4ης Νοέμβρη, θα προηγείται το ψόφιο κουνάβι – που θα αυτοανακηρυχτεί νικητής. Θα απομένει όμως η καταμέτρηση μερικών εκατομυρίων επιστολικών ψήφων, που θα κρατήσει μέρες. Το ψόφιο κουνάβι και το επιτελείο του αμφισβητούν από τώρα αυτές τις ψήφους, υποστηρίζοντας ότι οι αντίπαλοί τους θα κάνουν μεγάλης έκτασης νοθεία. Αυτό σημαίνει ότι απ’ την Τετάρτη 4η Νοέμβρη θα αρχίσει μια συγκρουσιακή διαδικασία αμοιβαίων αμφισβητήσεων και διαδικαστικών επικλήσεων (σαν φοιτητικές εκλογές στη νομική στα ‘80s ένα πράμα…), που θα περιλαμβάνει ενδιάμεσα διάφορα θεσμικά που δεν είναι σίγουρο ότι καταλαβαίνουμε (συν το ξαναμέτρημα των επιστολικών ψήφων), μαζικές συγκεντρώσεις και αντισυγκεντρώσεις, και στο τέλος μια απόφαση του «ανώτατου δικαστηρίου» που θα αποφανθεί για τον νικητή. Γι’ αυτό άλλωστε το ψόφιο κουνάβι θέλει (και πιθανότατα θα έχει) την πλειοψηφία αυτού του δικαστηρίου με τη μεριά του.

Αλλά απ’ την μεριά του ο νυσταλέος Jo φαίνεται ότι σκοπεύει να προσθέσει άλλες δύο χωριστές πολιτείες με δημοκρατικό προφίλ στις συνιστώσες των ηπα (την Washington D.C. και το puerto rico) αν εκλεγεί πρόεδρος και επίσης να προσθέσει 4 ακόμα θέσεις στο «ανώτατο δικαστήριο» ώστε ο συσχετισμός 6 – 3 υπέρ των συντηρητικών (και του ψόφιου κουναβιού) να γίνει 7 – 6 (υπέρ των δημοκρατικών). Κάτι ανάλογο είχε επιχειρήσει και ο Roosevelt το 1937, αλλά απέτυχε. Θεωρείται ανάθεμα επειδή από τότε τα νομοθετικά σώματα αποφάσισαν ότι ο αριθμός αυτών των ανώτατων δικαστών δεν μπορεί να αλλάξει – επειδή έτσι κατασκευάστηκε, κι αν αρχίσουν οι αλλαγές στον αριθμό τότε θα γίνονται συνέχεια τέτοιες ανάλογα με το ποιος ελέγχει το κογκρέσσο (οι δικαστές είναι ισόβιοι, συνεπώς η μόνη δυνατότητα να αλλάξουν οι συσχετισμοί εκεί είναι προστίθενται διαρκώς θέσεις). Επιπλέον οι δημοκρατικοί κουβαλάνε στις καμπούρες τους την αποκάλυψη του «transition integrity project» που είναι ένα καινοφανές σχέδιο για την περίπτωση εκλογικής ήττας (επ’ αυτού μελλοντικά, αν χρειαστεί).

Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να ξέρουμε… Λέγεται ότι αυτόν τον καιρό (εδώ και λίγους μήνες) όλο και περισσότεροι αμερικάνοι αγοράζουν όπλα. Υποθέτουμε πως, αν χρειαστεί (αν δηλαδή τα οικιακά οπλοστάσια βγουν στους δρόμους), ο αμερικανικός στρατός μπορεί να εμφανιστεί επί σκηνής σαν ο εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης» – εννοούμε: με κάποιου είδους ημι-πραξικόπημα αφού το πολιτικό προσωπικό θα παίζει ξύλο.

Εκείνο που δεν λέγεται ωστόσο είναι το ποια είναι η τόσο κεντρική (και τόσο πολωμένη) διακύβευση για το αμερικάνικο σύστημα, στα τέλη του 2020. Σε άλλους καιρούς, με λιγότερο θέαμα και μεγαλύτερη ικανότητα κριτικής σκέψης, κάποιοι θα έδειχναν τα διαφορετικά πολιτικά προγράμματα εσωτερικής εφαρμογής. Ας πούμε «νεοφιλελεύθεροι» εναντίον «σοσιαλιστών». Δεν είναι αυτή η περίπτωση! Ούτε το ψόφιο κουνάβι είναι «νεοφιλελεύθερο» (το αντίθετο) ούτε ο νυσταλέος Jo είναι «σοσιαλιστής» (!!!). Αν υποθέσουμε ότι έχουν προγράμματα (συζητήσιμο…) οι διαφορές τους δεν είναι αβυσσαλέες. Υπάρχει σε ορισμένα ζητήματα ιδεολογική αντίθεση (π.χ. για τους μετανάστες ή για τις εκτρώσεις), αλλά αυτές ούτε καινούργιες είναι, ούτε θα δικαιολογούσαν μια κεντρική, «θεσμική» (ακόμα και «συνταγματική») κρίση / κατάρρευση. Και σίγουρα δεν είναι κάποιες άλλες κεντρικές προγραμματικές πολιτικές διαφορές που ανεμίζουν στις κομματικές τους συγκεντρώσεις. Οι «δημοκρατικοί» έχουν ενισχυθεί απ’ τους «νεοσυντηρητικούς» της εποχής Bush· ενώ δεν αποκλείεται τμήματα των σχετικά εξασφαλισμένων μεταναστών να ψηφίσουν το ψόφιο κουνάβι. Για τους ίδιους πάνω κάτω λόγους που το έκαναν και το 2016…

Παρακμή α λα αμερικέν (2)

Πέμπτη 1 Οκτώβρη. Ποιό είναι, λοιπόν, το κρίσιμο πεδίο αυτής της σύγκρουσης; Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι η διαχείριση αυτής καθ’ αυτής της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη – παρότι αυτό δεν λέγεται με το όνομά του. Το ψόφιο κουνάβι φαίνεται πως ανάμεσα στα υπόλοιπα αντιπροσωπεύει εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα (και εκείνα τα τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, ας πούμε τους επιχειρηματίες του σχιστολιθικού πετρελαίου ή της αγροτικής βιομηχανίας) που ζορίζονται άμεσα (και θα κτυπηθούν περισσότερο) απ’ την παγκόσμια καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Είναι αυτοί που υποστηρίζουν τον μερκαντιλισμό του ψόφιου κουναβιού, παρότι επί της ουσίας αυτός τους δίνει εικονικές προοπτικές επιβίωσης, αφού είναι συνώνυμος της σοβαρής συρρίκνωσης της αμερικανικής επιρροής. Είναι η ίδια φαντασίωση (και πάνω κάτω τα ίδια κοινωνικά υποκείμενα) του brexit: μένουμε μόνοι μας και μεγαλουργούμε – όπως παλιά! Μαζί με τον μερκαντιλισμό και σαν μέρος του έχουν την φαντασίωση της “σωτήριας αναδίπλωσης” της αμερικανικής στρατιωτικής ηγεμονίας.

Αξίζει να θυμηθούμε επ’ αυτού το γιατί (ίσως…) η ρητορική του ψόφιου κουναβιού “θα φέρω τον στρατό μας πίσω από διάφορα μέτωπα” (την οποία δεν μπορεί ωστόσο να πραγματοποιήσει…) θα μπορούσε να έχει πρακτικό νόημα για ένα τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού – και σίγουρα όχι εξαιτίας πολιτικού, ανταγωνιστικού αντιμιλιταρισμού! Είναι γνωστό ότι πολλές χιλιάδες κατατάσσονται (εθελοντικά) στον αμερικανικό στρατό επειδή διαφορετικά δεν μπορούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους. Σκεφτείτε τώρα: πώς μπορεί να λειτουργεί στη σκέψη ενός τέτοιου εθελοντή (και, ενδεχομένως, της οικογένειάς του) το γεγονός ότι απ’ την μια μεριά διακινδυνεύει να γυρίσει σε φέρετρο (ή να αυτοκτονήσει από ψυχολογικά προβλήματα μετά την αποστράτευση) για να πάρει αργότερα ένα ή και περισσότερα “χαρτιά”, και απ’ την άλλη αυτά τα “χαρτιά” γίνονται όλο και πιο άχρηστα στην αναδιαρθρούμενη αγορά της διανοητικής εργασίας; Γιατί η ιδέα “ο στρατός μας πίσω” να μην θεωρείται, με διάφορους τρόπους, σαν απαλλαγή έστω απ’ τον κίνδυνο του θανάτου;

Απ’ την άλλη μεριά ο νυσταλέος Jo φαίνεται να αντιπροσωπεύει τα πιο επιθετικά τμήματα του αμερικανικού κεφάλαιου, εκείνα με το πιο «κοσμοπολίτικο» παρελθόν, παρότι αυτά είναι που νοιώθουν με τον τρόπο τους όχι την απειλή της αναδιάρθρωσης (την προώθησαν…) αλλά την καυτή ανάσα του κινεζικού καπιταλισμού καθώς η αναδιάρθρωση προχωράει. Μια σειρά αμερικανικές εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, που έχουν ήδη «παγκόσμια αγορά», έχουν λόγους να πιστεύουν (ή να ελπίζουν) ότι θα την κρατήσουν – αρκεί να μην πέσουν θύματα του «εμπορικού πολέμου». Η εστίαση του ψόφιου κουναβιού στις 5G τεχνολογίες και στην πρωτοπορεία της Huawei απ’ τις αγωνίες αυτών των τμημάτων του αμερικανικού κεφάλαιου προήλθε, αν και δεν είναι βέβαιο ότι η τακτική του θα τις εξυπηρετήσει μέχρι τέλους. Απ’ την άλλη μεριά καταλαβαίνουν πως ίσως στο κοντινό μέλλον να δυσκολευτούν να ανταγωνιστούν τις ασιατικές όμοιές τους με όρους καινοτομίας. Το ότι καλοβλέπουν απ’ την μια μεριά την ακόμα μεγαλύτερη «ανάπτυξη» του αμερικανικού στρατοβιομηχανικού συμπλέγματος (που έχει γίνει και επί ψόφιου κουναβιού) και απ’ την άλλη την χρήση του κατά της κίνας (που δύσκολα θα ενέπνεε έναν real estater) δεν θα πρέπει να θεωρείται παράξενο…

Κανένα απ’ αυτά τα δύο αυτά υποσύνολα στην σχηματική αυτή διάταξη δεν έχει απάντηση και σχέδιο για το πως θα διασωθεί η αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη, όπως για παράδειγμα ο διεθνής κύκλος κυκλοφορίας του δολαρίου ή η τεχνολογική υπεροχή της άλλοτε θρυλικής silicon valley (που τείνει να ξεχαστεί σαν το κάστρο των τεχνολογικών καινοτομιών!). Όμως η μετακόμιση ικανού μέρους των πολεμοκάπηλων «νεοσυντηρητικών» στη μεριά του νυσταλέου Jo υποδεικνύει ότι εκείνο το μέρος του αμερικανικού κεφάλαιου που εκπροσωπεί είναι ίσως περισσότερο αποφασισμένο “να τραβήξει την σκανδάλη” διεθνώς· σε σχέση με τους κοκκινόσβερκους οπαδούς του ψόφιου κουναβιού που θα προτιμούσαν να την τραβήξουν στο εσωτερικό, εναντίον του antifa ή του black life matters.

Θα πρέπει να προσθέσουμε πάντως ότι η δομή του αμερικανικού συστήματος εξουσίας είναι τόσο μεγάλο βαθμό «λομπίστικη» και «κυκλωματική» (μέσα και έξω απ’ το νόμο), ώστε το σχήμα των δυο υποσυνόλων που παρουσιάζουμε θα πρέπει να θεωρηθεί κατ’ αρχήν αφαιρετικό – «σχήμα εργασίας».

Σε κάθε περίπτωση διατυπώνουμε (όχι αυθαίρετες) υποθέσεις για κάτι που επιφανειακά μεν φαίνεται μακρινό, ουσιαστικά όμως είναι πολύ κοντινό. Ο Πομπηίας έκανε την θριαμβευτική του περατζάδα απ’ τα μέρη μας, και η Ουάσιγκτον δείχνει να είναι η τελευταία ελπίδα του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις τρέχουσες συνθήκες…