Category: Ασταμάτητη μηχανή

ΑΙ pets

Κυριακή 17 Γενάρη. Δείτε πρώτα το παρακάτω δίλεπτο video, και λέμε κάποια πράγματα στη συνέχεια.

Τι είδατε; 90% θα σκεφτήκατε «άλλη μια γιαπωνέζικη μαλακία» – σωστά; Ένα pet τεχνητής νοημοσύνης… – τι βλακεία; Ίσως αν βλέπατε έναν σκύλο που να έμοιαζε κανονικός αλλά να ήταν ρομποτικός να κοντοστεκόσασταν (υπάρχουν και τέτοιοι, πάντως…)

Κι όμως. Project σαν αυτό, του «moflin», έχουν την δική τους ξεχωριστή δυναμική στις συνθήκες της «νέας κανονικότητας» που έχει ξεκινήσει δια της βίας.

Πρώτον, επειδή μορφοποιεί μια εκδοχή χνουδωτού machine learning. Χωρίς καλώδια και χωρίς κουμπιά δεν φαίνεται ότι πρόκειται για μηχανή, και μάλιστα για μια μηχανή που διαδρά με το περιβάλλον της. Δεύτερον, επειδή η ίδια η μορφή δεν παραπέμπει σε κάποιο απ’ τα γνωστά pets. Αλλά αυτή η πρωτοτυπία έχει αρκετή κοινωνιολογία και ψυχολογία πίσω της· όπως, επίσης, και μια βασική τροχιά της τεχνητής νοημοσύνης. Αν οι μορφές της προσπαθούν να μιμηθούν υπαρκτές μορφές ζωντανών (ας πούμε σκύλους ή γάτες) θα βρίσκονται πάντα υπό την αίρεση της σύγκρισης μ’ αυτές τις μορφές. Διάφορες εταιρείες, κυρίως ασιατικές, δεν αποφεύγουν αλλά μάλλον επδιώκουν μια τέτοια σύγκριση – σαν μέτρο και κίνητρο διαρκών βελτιώσεων. Άλλες εταιρείες όμως προτιμούν να δημιουργήσουν ένα εξαρχής «νέο προϊόν», που να καθιερώσει μια δική του εμπορική τάξη. (Αυτής της λογικής ήταν, για παράδειγμα, τα iphones…)

Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο: η «ιαματική» χρησιμότητα της τεχνητής νοημοσύνης, με την μορφή νοστιμούτσικου ρομποτικού pet. Θα πρέπει να αναγνωρίσετε ότι έχει ακαταμάχητα πλεονεκτήματα: δεν τρώει, δεν χέζει – μόνο φόρτιση θέλει. Και προσφέρει «ζεστασιά» και «τρυφερότητα»…

Ξανασκεφτείτε το. Δεν είναι μια χαρά για συνθήκες κατ’ οίκον φυλάκισης; Βρείτε, τουλάχιστον, στέρεα επιχειρήματα για να μην κάνετε δώρο ένα τέτοιο pet αύριο ή μεθαύριο στα παιδιά σας… (Δεν θα έπρεπε να το πούμε, αλλά για την περίπτωση που δεν το σκεφτήκατε: αυτά τα «έξυπνα» οικιακά ρομπότ θα λανσαριστούν και σαν ιδανικοί φύλακες. Με τους αναβαθμισμένους αισθητήρες τους και το internet of things θα σας τηλε-ειδοποιούν για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στο σπίτι σας. Όπου κι αν βρίσκεσθε…)

Και οι γάλλοι σκοτώνουν

Κυριακή 17 Γενάρη. Στις 3 Γενάρη (πριν σχεδόν δυο βδομάδες), δύο γαλλικά mirage 2000 και ένα «βομβαρδιστικό» drone reaper έριξαν 3 βόμβες σε ένα σπίτι έξω απ’ το χωριό Bounti, στο κεντρικό μάλι. «Καθάρισαν» δεκάδες ένοπλους ανακοίνωσε χαρούμενη η διοίκηση του γαλλικού στρατού κατοχής του μάλι. «Περίπου 30». Για να παρουσιάζουν αριθμό σίγουρα μπορούσαν να διακρίνουν τα πτώματα – σ’ αυτές τις δουλειές χρειάζεται ακρίβεια.

Στον αριθμό οι γάλλοι κατοχικοί ήταν σχετικά ακριβείς. 28 ήταν το τελικό νούμερο. Αλλά δεν ήταν ένοπλοι αντάρτες. Ήταν ένας γάμος. Δολοφονήθηκαν 20 άτομα και τραυματίστηκαν σοβαρά 8. Ήταν η απάντηση του στρατού του βασιλιά Macron στην «απώλεια», μια μέρα πριν, στις 2 Γενάρη, τριών γάλλων πεζοναυτών που έπεσαν σε ενέδρα ανταρτών.

Δεν είναι ντροπή για κανέναν ιμπεριαλιστικό / κατοχικό στρατό το να μιμείται τους «μεγάλους» δασκάλους, τον αμερικανικό και τον ισραηλινό. Ο γαλλικός στρατός βρίσκεται στο μάλι εδώ και 8 χρόνια, με σκοπό να «φέρει την ειρήνη και την σταθερότητα», καταπολεμώντας την «τρομοκρατία». Δεν υπάρχει καμμία «επιτυχία» σ’ αυτό το πεδίο, υπάρχει όμως πολύ μεγάλη σ’ ένα άλλο, το βασικό: πολεμώντας την «τρομοκρατία» στη ζώνη του Sahel ο γαλλικός στρατός έχει επεκτείνει τις βάσεις του πέρα απ’ το μάλι στον νίγηρα και στο τσαντ.

Οι μαλινέζοι στρέφονται όλο και περισσότερο ενάντια στη γαλλική κατοχή, και η δολοφονία 28 αμάχων αγροτών ενισχύει το μίσος εναντίον των κατοχικών. Ξέρουν οι ντόπιοι τι αντίστοιχα έχει κάνει ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν και ο ισραηλινός στη Γάζα και στη συρία· δεν έχουν αυταπάτες. Το να είναι «παράπλευρες απώλειες» είναι το καλύτερο που μπορούν να τους προσφέρουν οι «ελευθερωτές» τους – βάζοντας εν τω μεταξύ στο χέρι βασικές πρώτες ύλες απ’ τα εδάφη τους.

Θα καταφέρει ο βασιλιάς Macron (ή/και οι διαδοχοί του) να γλυτώσει την εκδίωξή του στρατού απ’ όλη αυτή την περιοχή τα επόμενα χρόνια; Αν δει drones ανταρτών να επιτίθενται στις βάσεις του, ας αρχίσει να μετράει ανάποδα: «κάποιοι» (και υπάρχουν αρκετοί διαθέσιμοι με τις απαραίτητες γνώσεις…) θα έχουν πιάσει δουλειά για τα καλά σ’ αυτά τα μέρη…

(φωτογραφία κάτω: Ο γαλλικός μιλιταρισμός, στις ιμπεριαλιστικές / κατοχικές του εκφάνσεις μάλιστα, συνεχίζει να διαφημίζεται στις στάσεις του Παρισιού. Απαλλοτριώνοντας νοήματα και λέξεις: “εμπιστοσύνη” γράφει η συγκεκριμένη αφίσα – και καταλαβαίνετε τι εννοεί…)

B’Tselem…

Κυριακή 17 Γενάρη. Πρόκειται για την μεγαλύτερη οργάνωση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στην επικράτεια του ισραηλινού ρατσιστικού καθεστώτος. Και πριν 5 ημέρες «επισημοποίησε» με τον πιο καθαρό και κατηγορηματικό τρόπο, αν μπορεί κανείς να το πει έτσι, εκείνο που οι παλαιστίνιοι, οι συμπαραστάτες τους, δεκάδες χιλιάδες αντεθνικιστές και αντιφασίστες εβραίοι της διασποράς, φωνάζουν εδώ και χρόνια. Η οργάνωση δημοσιοποίησε την έκθεσή της με τίτλο: Ένα καθεστώς εβραϊκής κυριαρχίας απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο: αυτό είναι απαρτχάιντ.

Ο Hagai El-Ad, διευθυντής της B’Tselem, δεν μασάει τα λόγια του. Σ’ έναν άρθρο του στον αγγλικό καθεστωτικό guardian (στο μήντιο που, δεν το ξεχνάμε, σε συνεργασία με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, πολέμησε με λύσσα τον πρώην επικεφαλής των εργατικών Jeremy Corbyn κατηγορώντας τον σαν «αντι-σημίτη» επειδή υποστηρίζε τον αγώνα των παλαιστινίων…) την ίδια ημέρα με την δημοσιοποίηση της έκθεσης:

… Δεν υπάρχει ούτε μια τετραγωνικό εκατοστό στην περιοχή που ελέγχει το Ισραήλ όπου ένας Παλαιστίνιος και ένας Εβραίος είναι ίσοι. Οι μόνοι πρώτης κατηγορίας άνθρωποι εδώ είναι οι Εβραίοι πολίτες όπως εγώ, και απολαμβάνουμε αυτό το καθεστώς τόσο μέσα απ’ τα σύνορα του 1967 όσο και έξω απ’ αυτά, στη Δυτική Όχθη. Χωρισμένοι απ’ τις διαφορετικές καταστάσεις της προσωπικής τους ζωής και απ’ τις πολλές παραλλαγές της κατωτερότητας που τους επιβάλει το Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι που ζουν κάτω απ’ τον ισραηλινό νόμο είναι όλοι ενωμένοι σ’ αυτήν την ανισότητα…. Πρακτικά, μια κυβέρνηση ελέγχει τους πάντες και τα πάντα ανάμεσα στο ποτάμι και στη θάλασσα, ακολουθώντας τις ίδιες οργανωτικές αρχές παντού όπου ασκεί αυτόν τον έλεγχο, δουλεύοντας για να βελτιώσει και να διαιωνίσει την κυριαρχία της μιας ομάδας ανθρώπων – των Εβραίων – πάνω στην άλλη – τους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι απαρτχάιντ.

Σε διαφορά με το ΝοτιοΑφρικανικό απαρτχάιντ, η εφαρμογή της δικής μας εκδοχής – απαρτχάιντ 2.0 αν θέλετε – αποφεύγει συγκεκριμένα είδη βαρβαρότητας. Δεν θα βρείτε ταμπέλες «μόνο για λευκούς» στα παγκάκια. Εδώ, η «προστασία του Εβραϊκού χαρακτήρα» μιας κοινότητας – ή του κράτους του ίδιου – είναι ευφημισμοί που σαν λεπτό πέπλο έχουν σκοπό να κρύψουν την αλήθεια. Αλλά η ουσία είναι η ίδια. Το ότι οι ορισμοί του Ισραήλ δεν εξαρτιούνται απ’ το χρώμα του δέρματος δεν κάνει κάποια υλική διαφορά: είναι η κυριαρχική πραγματικότητα που βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος – και είναι αυτή που πρέπει να ηττηθεί.

Συμφωνούμε απόλυτα! Ο παλαιστίνιος Omar Βarghouti, απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες και τους δημιουργούς του διεθνούς κινήματος BDS, που αγωνίζεται για την επιβολή κυρώσεων και οικονομικών αποκλεισμών στο απαρτχάιντ ισραηλινό κράτος όπως είχε γίνει και εναντίον του απαρχάιντ νοτιοαφρικανικού, έστειλε ηλεκτρονικά στην B’Tselem ένα γράμμα αμέσως μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «… Βοηθάει στο να τελειώσουν τα βίαια και βαθιά ρατσιστικά ψέμματα για την όχι-και-εντελώς-τέλεια Ισραηλινή δημοκρατία, που ένα πρόβλημα έχει μόνο, αυτό που λέγεται ‘κατοχή’»…

Πράγματι, η βοήθεια της B’Tselem είναι καίρια. Μέσα στο απαρτχάιντ κράτος τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν «μπετοναρισμένα» και παγωμένα, καθώς όλο και περισσότεροι νεολαίοι αντιφασίστες φεύγουν από εκεί, απελπισμένοι (το λιγότερο) απ’ τον κρατικό και τον κοινωνικό φασισμό. Αλλά ο αγώνας για την απελευθέρωση όλης της Παλαιστίνης, απ’ τη θάλασσα ως το ποτάμι, είναι ένας παγκόσμιος αγώνας. Σ’ αυτή την διεθνή αρένα, βασικά στην δύση, είναι που το φασιστικό ισραηλινό κράτος προσπαθεί να υπονομεύσει και να προβοκάρει την όλο και πιο διαυγή και επεκτεινόμενη συνείδηση του ποιος είναι ο χαρακτήρας του – και του τι πρέπει να γίνει. Το Τελ Αβίβ, οι διεθνείς σύμμαχοί του αλλά και οι κάθε είδους πρόθυμοι λακέδες του έχουν επενδύσει πολλά στη φίμωση της αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους, προωθώντας έναν βρώμικο ορισμό του αντισημιτισμού, εξισώνοντας την κριτική στο ισραηλινό απαρτχάιντ με τον ναζισμό…

Ελεύθερη Παλαιστίνη!

Κυριακή 17 Γενάρη. Τώρα η B’Tselem, ενώνοντας θαρραλέα την φωνή της με το διεθνές αντιφασιστικό κίνημα υπέρ των Παλαιστινίων, μεταφέρει σ’ όλους εμάς τους υπόλοιπους την ευθύνη για την συνέχεια. Και ξέρουμε ποιος είναι (ποιός πρέπει να είναι!) ο τελικός σκοπός.

Ο γνωστός εβραιο-αμερικάνος δημοσιογράφος Peter Beinart έσπασε το ταμπού των καθεστωτικών φιλο-απαρτχάιντ απόψεων στις ηπα το περασμένο καλοκαίρι μ’ ένα άρθρο του στο Jewish Currents, και ένα δεύτερο στους καθεστωτικούς new york times. Είναι κάποιος που δηλώνει ότι “άλλαξε γνώμη”:

… Δεν πιστεύω πια σ’ ένα Εβραϊκό κράτος… Η λύση των δύο κράτων είναι αδύνατη πια, και ο πλήρης έλεγχος του Ισραήλ πάνω σε εκατομμύρια Παλαιστινίων που στερούνται βασικά δικαιώματα θα οδηγήσει σε πόλεμο, ίσως ίσως και σε εθνοκάθαρση. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι πρέπει τώρα να εργαστούν για να δημιουργήσουν ένα πλήρως δημοκρατικό διε-εθνικό κράτος που να αντιπροσωπεύει και την Εβραϊκή και την Παλαιστινιακή ταυτότητα, όπως το Βέλγιο ή η Βόρεια Ιρλανδία μετά την συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής…

Πιθανόν να πρόκειται για πρόταση συμβιβασμού απ’την μεριά του, μπροστά τον κίνδυνο της κατάρρευσης, αργά ή γρήγορα, του απαρτχάιντ. Πιθανόν, επίσης, οι συσχετισμοί δύναμης παγκόσμια και τοπικά δεν μην υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον σ’ ένα τόσο βάρβαρα αντιμουσουλμανικό κράτος σαν το ισραηλινό. Το δημοκρατικό (έστω, σύμφωνα με τα γνωστά δυτικά πρότυπα) διεθνικό κράτος μπορεί να φαίνεται δύσκολος στόχος, όχι όμως δυσκολότερος απ’ τον ίδιο στόχο που επιτεύχθηκε στη νότια αφρική.

Αρκετοί, με την συνηθισμένη βιασύνη των καφενείων, θα πουν ότι ακόμα κι αν όλη η ιστορική Παλαιστίνη απελευθερωθεί απ’ την ρατσιστική βία, η ταξική πραγματικότητα και διαστρωμάτωση θα παραμείνει ισχυρή – όπως έγινε μετά την δημιουργία του νέου νοτιοαφρικανικού κράτους. Ναι, αυτό είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο – ωστόσο οι Παλαιστίνιοι (και μαζί τους όλοι όσοι υποστηρίζουν τον αγώνα τους) δεν παλεύουν για μια όαση κομμουνισμού και αταξικής κοινωνίας στην άκρη της ανατολικής Μεσογείου! Ούτε οι ένοπλες οργανώσεις τους, άσχετα απ’ την ιδεολογία τους, υποσχέθηκαν ή υπονόησαν ποτέ κάτι τέτοιο εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Συνεπώς θα ήταν προτιμότερο αν οι “μελαγχολικοί προφήτες” αυτού του είδους φρόντιζαν να κάνουν κάτι της προκοπής στα μέρη που ζουν, αντί να αμπελοφιλοσοφούν πρακτικά υπέρ του απαρτχάιντ.

Είναι βέβαιο ότι τόσο η υποκειμενική όσο και η αντικειμενική θέση της αραβικής και της ισραηλινής εργατικής τάξης στην απελευθερωμένη Παλαιστίνη θα είναι καλύτερη χωρίς τον στρατό παντού, τα τείχη παντού, την ρατσιστική βία παντού, τις φυλακές / κάτεργα. Και θα είναι ευκολότερο (ευκολότερο, όχι εύκολο!) να αποσαφηνιστούν οι αντίπαλοι, οι καπιταλιστικές και οι προσοδικές ελίτ – άσχετα απ’ την εθνικότητα ή την θρησκεία τους.

Είναι καιρός που η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία απορρόφησε τις δυνάμεις μας – και φυσικά αυτός ο πόλεμος του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος θα συνεχιστεί και θα ενταθεί τους επόμενους μήνες, ίσως και χρόνια. Ας διπλασιάσουμε λοιπόν την διαθεσιμότητά μας, για να χωρέσει στη σωστή τους θέση κι όλα όσα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα ελεύθερη Παλαιστίνη!

Μόνο οι μπανάνες λένε την αλήθεια! (Διασπορά επικίνδυνων ειδήσεων)

Σάββατο 16 Γενάρη. Έχουν πει (και έχουν γράψει…) εναντίον της ασταμάτητης μηχανής και του Sarajevo, για την εργατική αντιπληροφόρηση και κριτική και για την τεκμηριωμένη στάση απέναντι στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία (δείχνοντας έγκαιρα τους πραγματικούς της στόχους…)… και τι δεν έχουν πει;

What for? Με τόσους ορκισμένους εχθρούς caradinieri και φίλους της pfizer και της γενετικής μηχανικής, αν η ασταμάτητη μηχανή είχε πει ή διαδόσει έστω και το ελάχιστο ψέμα εδώ και μήνες, θα είχε γίνει βούκινο … ακόμα και διεθνώς! (που λέει ο λόγος…).

Η εργατική αντιπληροφόρηση και κριτική, έχοντας πλήρη επίγνωση της κοινωνικής θέσης της και του πολιτικού / πολεμικού γεγονότος ότι βρίσκεται μόνιμα πολιορκούμενη, είναι υποχρεωμένη να είναι υπερβολικά ακριβής και υπερβολικά τεκμηριωμένη. Έχει τόσους και τέτοιους ταξικούς και θεσμικούς εχθρούς ώστε το ελάχιστο στραβοπάτημα στις θέσεις της θα έκανε πολλαπλάσια ηχώ εναντίον της.

Να τώρα μερικά κακά νέα που πρέπει να τονίσουμε, νέα που είναι πιθανό πως είτε θα αποσιωπηθούν είτε θα διαστρεβλωθούν τα μέρη μας – απ’ τους καθεστωτικούς «εραστές της αλήθειας» και τους λακέδες τους.

Πρώτα ένα χθεσινό απόσπασμα απ’ το καθεστωτικό ειδησειογραφικό πρακτορείο bloomberg (είναι «ψέκα» κι αυτό;):

Η Νορβηγία είπε ότι τα εμβόλια covid-19 μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνα για τους πολύ ηλικιωμένους και με προχωρημένη ασθένεια, [κάτι που είναι] η πιο επιφυλακτική δήλωση ως τώρα από μια ευρωπαϊκή αρχή υγείας, καθώς οι χώρες προσεγγίζουν στον πραγματικό κόσμο τις παρενέργειες απ’ τα πρώτα εμβόλια που πήραν έγκριση.

Αξιωματούχοι της Νορβηγίας είπαν ότι 23 άνθρωποι πέθαναν στη χώρα, λίγο μετά την πρώτη δόση του εμβολίου. Απ’ αυτούς τους θανάτους στους 13 έγιναν νεκροψίες, με τα αποτελέσματα να υποδεικνύουν ότι οι συνηθισμένες παρενέργειες συμβάλουν σε σοβαρές αντιδράσεις σε ευάλωτους, ηλικιωμένους ανθρώπους, σύμφωνα με τη Νορβηγική Υπηρεσία Φαρμάκων…

Και τώρα χθεσινό απόσπασμα απ’ την άλλη μεριά του πλανήτη, για το ίδιο θέμα. Απ’ τους κινεζικούς καθεστωτικούς global times (αυτοί δεν είναι «ψέκα»… είναι rivals!):

Κινέζοι ειδικοί υγείας κάλεσαν τη Νορβηγία και άλλες χώρες να αναστείλουν την χρήση των εμβολίων covid-19 που βασίζονται στην mRNA τεχνολογία, που παράγονται από εταιρείες όπως η Pfizer, ειδικά σε ηλικιωμένους, εξαιτίας των αβεβαιοτήτων για την ασφάλεια των εμβολίων, μετά τους θανάτους 23 ηλικιωμένων Νορβηγών που πήραν το εμβόλιο.

Το νέο mRNA εμβόλιο αναπτύχθηκε βιαστικά και ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί σε μεγάλη κλίμακα για την πρόληψη μιας μεταδοτικής ασθένειας, και η ασφάλειά του δεν έχει επιβεβαιωθεί σε μεγάλης κλίμακας χρήση σε ανθρώπους, δήλωσε ένας Κινέζος ανοσιολόγος. Τα περιστατικά θανάτου στη Νορβηγία απέδειξαν επίσης ότι η αποτελεσματικότητα των mRNA εμβολίων για τον covid-19 δεν είναι τόσο καλή όσο αναμενόταν, λένε οι ειδικοί.

Ως την Πέμπτη, η Νορβηγία είναι ανακοινώσει 23 θανάτους σε σχέση με τον εμβολιασμό…. Όλοι οι θάνατοι προέκυψαν σε ευάλωτους, ηλικιωμένους ασθενείς σε γηροκομεία. Ήταν όλοι πάνω από 80 χρονών, και μερικοί πάνω από 90, ανέφερε το Νορβηγικό κανάλι NRK.

… Ο Yang Zhanqiu, ιολόγος απ’ το πανεπιστήμιο της Wuhan, είπε στους Global Times την Παρασκευή ότι τα περιστατικά θανάτου, αν αποδειχθεί ότι προκλήθηκαν απ’ τα εμβόλια, έδειξαν ότι τα αποτελέσμα του εμβολίου της Pfizer και άλλων mRNA εμβολίων δεν είναι τόσο καλά όσο αναμενόταν, αφού ο κύριος σκοπός των mRNA εμβολίων είναι να θεραπεύουν ασθενείς.

… Ένας ανοσολόγος με έδρα το Πεκίνο, που ζήτησε να μείνει ανώνυμος, είπε στους Global Times την Παρασκευή ότι θα πρέπει να ανασταλεί διεθνώς η χρήση των mRNA εμβολίων που προωθεί η Pfizer, αφού αυτή η νέα τεχνολογία δεν έχει αποδείξει την ασφάλειά της σε μεγάλης κλίμακας χρήση, ή στο να προφυλάσσει από οποιαδήποτε μεταδοτική ασθένεια.

Είναι απλό να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Όμως να ποια είναι εκείνα ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να βγάλει:

Το πιάνετε; Όταν οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν απ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από παρενέργειες του covid, τότε πετιούνται στην κοινή δεξαμενή, και είναι «μια ακόμα ανθρώπινη ζωή που θέρισε ο κορονοϊός»… Όταν πεθαίνουν απ’ τις παρενέργειες των πλατφορμών γενετικής μηχανικής, ισχύει το αντίθετο: πέθαιναν από κάτι που «δεν έχει σχέση» με τις πλατφόρμες… έτσι συμβαίνει με τους άρρωστους ηλικιωμένους, πεθαίνουν, δεν το ξέρετε;… και τέλος πάντων μην βιαστείτε να ενοχοποιήσετε τις ιερές φαρμακο-μαφίες… Πρόκειται για υποδειγματικό ορισμό του doublethink…

Τάδε έφη Johnny Bananas – γνήσιος και εξαιρετικός εκπρόσωπος του newspeak… «Αλήθεια» είναι αυτό και μόνον αυτό· και οτιδήποτε άλλο αισχρό ψέμα και διασπορά του….

Όχι τόσο φίλος κι αδελφός;

Σάββατο 16 Γενάρη. Πόσα στήριξε το ρημαδογκουβέρνο στο ανανεωμένο «ελλάς – γαλλία – συμμαχία» εναντίον του αιώνιου εχθρού; Πόση επένδυση έγινε στο Charles de Gaulle (το αεροπλανοφόρο) που θα καθάριζε την ανατολική Μεσόγειο απ’ τον στόλο της «μπλέ πατρίδας» και θα έβαζε πλάτη να γεμίσει τρύπες και σωλήνες για χάρη του ελλαδιστάν; Μέχρι και 18 rafale «έκλεισε» τις προάλλες η πατρίδα, για να ευχαριστήσει τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Την τελευταία φορά που διαβάσατε στις σχετικές ειρωνείες μας ήταν στις 30 του περασμένου Σεπτέμβρη (του 2020). Ανάμεσα στα υπόλοιπα (πατριώτες ο στόλος! 2) γράφαμε (ο τονισμός τωρινός):

… Το τρίτο που μάθαμε είναι ότι μπορεί μεν να υπάρχει πια κάτι σαν «οικογενειακή παράδοση» του οίκου των Μητσοτάκηδων να ταΐζει έναν βασιλιά ή έναν μεγαλοαυλικό απ’ το αμερικανικό παλάτι, αλλά ο υιός είναι πολύ πιο ανιστόρητος και άσχετος απ’ τον πατέρα. Ο τελευταίος έκανε μεν τραπέζι στον Bush πατέρα το καλοκαίρι του 1991 (κι ενώ η «καταιγίδα της ερήμου» κατά του ιράκ είχε ολοκληρωθεί μάλλον βιαστικά…) αλλά ο πραγματικός φίλος του λεγόταν Helmut Kohl… Προφανώς με τα θρυλικά ντολμαδάκια επεδίωκε να εξισορροπήσει τις εντυπώσεις σε μια περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ευρώπη και στη μέση Ανατολή.

Αντίθετα ο υιός, τραπεζώνοντας το ζεύγος Πομπηία στο σπίτι του, επιδεικνύει μέσω των (και με αφροδισιακή φήμη…) μπουμπουριστών χοχλιών (ας μας επιτραπεί) μια “ανανεωμένη συζυγική σχέση”… Είναι κάτι που εκείνος ο θυελλώδης αλλά σύντομος “έρωτας”, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, θα λάβει υποχρεωτικά υπόψη του. Πράγμα που δεν θα παραλείψει να δείξει (ο βασιλιάς) την ερχόμενη Πέμπτη / Παρασκευή, στη σύνοδο κορυφής της ε.ε., όπου κατά τα φαινόμενα θα συμφωνήσει να μην επιβληθούν κυρώσεις στην τουρκία… (Δεν ήταν αυτές οι κυρώσεις ο ελληνικός διακαής πόθος μέχρι προχτές;)

Μην πείτε το κοινότοπο «δεν υπάρχουν φιλίες και έρωτες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα»! Κάπου εδώ το έχετε διαβάσει: ο βασιλιάς Macron (έχουμε γράψει παραπάνω από μια φορά) θα (πρέπει να) ψάξει να βρει ένα σημείο ισορροπίας με τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες, οι οποίοι βρίσκονται πια όχι μόνο μπροστά του (στη συρία και στη λιβύη) αλλά και «μέσα» του (στο μάλι). Και το ελλαδιστάν θα ακολουθήσει πιστά τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών· έστω κι αν στις γραμμές τους υπάρχει κάποια βουβή αβεβαιότητα…

Δεν πέρασε δα και τόσος καιρός απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή ήταν φυσικά «ψέκα», αλλά… κανείς δεν μαθαίνει αλήθειες απ’ τις Β.Α./Ε.Κ. Ποτέ και για τίποτα.

Χτες θα πρέπει να ήταν μια κακή μέρα. Για τον ρημαδο—–Νικόλα και όλο το ρημαδογκουβέρνο. Αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς Macron και ο «απομονωμένος» Erdogan έχουν αρχίσει τα ραβασάκια ο ένας στον άλλον!.. Κατά τον υπ.εξ. Cavusoglu ήταν πρώτος ο τούρκος πρόεδρος που άνοιξε την καρδιά του, στέλνοντας ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα γεμάτο τρυφερότητα στον βασιλιά… (Δεν τον θεωρεί πια ψυχασθενή…). Κι εκείνος, που δεν είναι δα τόσο σκληρός όσο προσπαθεί να δείχνει, ανταποκρίθηκε με ένα «dear Tayyip» και μια συνέχεια του είδους «να κανονίσουμε να τα πούμε από κοντά … για διμερείς συνεννοήσεις σε θέματα όπως η τρομοκρατία, περιφερειακά ζητήματα όπως η Συρία και η Λιβύη, καθώς και για συνεργασία σε εκπαιδευτικά ζητήματα…» (Θέλει ο βασιλιάς βοήθεια απ’ τους ισλαμοδημοκράτες της Άγκυρας για να φτιάξει το “σωστό ισλάμ” που ονειρεύεται;)

Θυμήστε μας παρακαλούμε: που πέφτει η λιβύη; Είναι, μήπως, εκείνο το μέρος όπου ο άλλος φίλος και αδελφός των ελλήνων, ο «τζενεράλ» Haftar, θα έσπαγε τα μούτρα του Erdogan ισοπεδώνοντας την Tripoli, και μάλιστα το ελλαδιστάν θα του έστελνε και ενισχύσεις διαφόρων ειδών; Είναι αυτό το μέρος που συμφώνησε με την Άγκυρα για αοζ και έκοψε την φόρα της ελληνικής; Αυτό είναι; Ή πρόκειται για συνωνυμία;

Χάλια, εντελώς χάλια. Απ’ την μια να προσπαθείς να ικανοποιήσεις με κάθε τρόπο τις αμερικάνικες φαρμακο-μαφίες και το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπας και κάνει καμμιά “επένδυση”, ξέροντας ότι τα χειρότερα «από οικονομική άποψη» είναι μπροστά· και απ’ την άλλη να μένεις με την ελπίδα ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πιο φιλέλληνας απ’ το παλιό του αφεντικό, τον Obama…

 

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

Σάββατο 16 Γενάρη. Ιδού η απορία! Είναι το ψόφιο κουνάβι που ριζοσπαστικοποίησε τον λευκό, κοκκινόσβερκο, αμερικανικό μικροαστισμό; Ή είναι αυτός ο τελευταίος που έφτιαξε το ψόφιο κουνάβι από μηντιακά υλικά – και μπορεί να φτιάξει οποιονδήποτε διάδοχό του, ακόμα χειρότερο;

Η ιμπεριαλιστική (και δήθεν «προοδευτική και κοσμοπολίτικη») παράταξη του νυσταλέου Jo έχει καταλήξει, βολικά, στο πρώτο συμπέρασμα. Αυτό δείχνει (χωρίς να το καταλαβαίνει ή να το παραδέχεται) πόσο βαθιά «δεξιά» είναι, μ’ έναν πιο post modern τρόπο. Η προσωποποίηση του «κακού» και η κατασκευή ενός αποδιοπομπαίου τράγου ώστε να κουκουλωθεί ένα πολύ βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα ήταν ανέκαθεν – ειδικά στις καπιταλιστικές κοινωνίες – το σήμα κατατεθέν της απο-πολιτικοποίησης. Κι έτσι, απλά πολύ απλά, η εκκαθάριση ενός τέρατος αφήνει τον χώρο στο επόμενο· ένα ή και περισσότερα.

Πριν 12 χρόνια, στις προεδρικές εκλογές του 2008 έγινε μια τέτοια “πολιτική εκκαθάριση”. Η ανερχόμενη επιθετικότητα αυτού του λευκού κατά κύριο λόγο και χριστιανικού αμερικανικού μικροαστισμού είχε βρει μια εκπρόσωπο / πολιτική βιτρίνα αισθητικά διαφορετική απ’ το ψόφιο κουνάβι. Μια 44χρονη πολιτικό, κυβερνήτη της Αλάσκα, οικογενειάρχισσα, μητέρα 4 παιδιών, περσόνα των μήντια, ακόμα και κυνηγό: ήταν το άστρο της Sarah Palin και του “tea party”…

H Palin κατέβηκε το 2008 στις εκλογές σαν υποψήφια αντιπρόεδρος του John McCain. Το δίδυμο έχασε απ’ τον Obama, καθώς ο ικανός ρήτορας αφροαμερικάνος δικηγόρος και ακαδημαϊκός από το Ιλινόις συνεπήρε και έπεισε να πάνε στις κάλπες ένα μεγάλο μέρος απ’ τους αδιάφορους ψηφοφόρους των μειονοτήτων. O John McCain δεν έμεινε άχρηστος ωστόσο: έγινε ο “άτυπος” υπ.εξ. των διοικήσεων Obama, ειδικά για τις βρωμοδουλειές στη μέση ανατολή…

Δεν ήταν το δήθεν «επαναστατικό» πρόγραμμα του 2 φορές εκλεγμένου Obama που «αγρίεψε» ως το 2016 τους ηττημένους συντηρητικούς και σε μεγάλο βαθμό θρήσκους λευκούς αμερικάνους προτεστάντες. Ήταν ότι έβλεπαν μπροστά τους τον χειρότερο εφιάλτη τους: πως γίνονται, αργά αλλά σταθερά, κοινωνική (και «πολιτιστική») μειοψηφία στο κράτος που θεωρούσαν δικό τους.

Ο μύθος της «χώρας των ευκαιριών / χωνευτηριού» άρχισε να τελειώνει απ’ την στιγμή που οι λευκοί μικροαστοί ένοιωσαν ότι χάνουν την εξουσία όχι από ένα διαφορετικό «πολιτικό πρόγραμμα» αλλά από διαφορετικά, αλλόφυλα κοινωνικά υποκείμενα. Οι ηπα φτιάχτηκαν σαν «προέκταση της κάνης», με το let’s go west, σε βάρος των αυτοχθόνων· έγιναν ιμπεριαλιστική δύναμη και, στη συνέχεια, υπερδύναμη πάλι σαν «προέκταση της κάνης», εναντίον πολλών στην ασία και στη λατινική αμερική· πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, μετά από τόσο και τέτοιο συλλογικό “φονικό ένστικτο” η μυθολογία (και η “αυτοπεποίθηση”) της δικαιολογημένης και νικηφόρας βίας να εξαφανιστεί την ώρα που αρχίζει η κατάρρευση; Δεν είναι δυνατόν· δεν γίνεται…

Πριν κάνουν το ψόφιο κουνάβι πρόεδρο οι ψηφοφόροι το 2016, τον είχαν εγκρίνει σε τουλάχιστον 8 εσωκομματικές αναμετρήσεις τα μέλη του κόμματος και οι εκπροσωποί τους. Το ουσιαστικό «προγραμματικό» στοιχείο του ψόφιου κουναβιού ήταν φαντασιωτικό. Αν ο Obama ανέμισε το «yes, we can» (με πολλαπλά νοήματα, μιας και καταλάβαινε καλά ότι η εσωτερική ευστάθεια των ηπα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την διαιώνιση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας τους…) και άρχισε να αποτυγχάνει στη δεύτερη θητεία του, το ψόφιο κουνάβι εξέφραζε κάτι πολύ λιγότερο αλλά και έωλο: το φάντασμα της «αυτοδύναμης ανάπτυξης» μέσω φρακτών για τους διεθνείς ανταγωνιστές. Ο εξαγριωμένος λευκός μικροαστισμός δεν καταλαβαίνει πολλά από «εξωτερική πολιτική», αλλά η ιδέα του «america first» μπορούσε να γίνει λιανά για εσωτερική κατανάλωση. Και επειδή αυτές οι φαντασιώσεις είναι οι μόνες ελπίδες που αναλογούν στους μικροαστικούς ορίζοντες, δεν εγκαταλείπονται. Υπάρχει και μια αμερικάνα θεία Λίτσα, μην αμφιβάλετε!

Τώρα ο νυσταλέος Jo και το κόμμα του νομίζουν ότι αρκεί να κόψουν το πολιτικό κεφάλι του ψόφιου κουναβιού για να γίνουν οι οπαδοί του ψόφιοι κοριοί… Τον κατηγορούν ότι προκάλεσε κάτι «σαν χρωματιστή επανάσταση» στο εσωτερικό των ηπα, ενώ αυτό το είδος ήταν (και παραμένει) αποκλειστικά για εξαγωγές! Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, υπουργοποιήθηκε απ’ τον νυσταλέο Jo μια απ’ τις «ειδικούς» αυτών των εξαγωγών: η “fuck E.U.” Victoria Nuland, επόπτρια (μαζί με τον μετέπειτα πρεσβευτή στην Αθήνα Pyatt…) της σφαγής στην πλατεία Maidan του Κιέβου και του φασιστικού πραξικοπήματος στην ουκρανία το 2014.

Όχι, οι «κοσμοπολίτες» του κράτους και του κεφάλαιου δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τους φασίστες· αρκεί να είναι υπάκουοι! Και φυσικά τους χρειάζονται στην Ουάσιγκτον: κάποιοι πρέπει να προστατέψουν με πάθος τα αμερικανικά σύνορα όσο πιο μακριά γίνεται απ’ τους δύο ωκεανούς, ειδικά προς τη δύση.

Αλλά οι λευκοί, χριστιανοί μικροαστοί έχουν μικρότερο ορίζοντα. Αντιλαμβάνονται πια το τομάρι τους σαν το σύνορο που κινδυνεύει. Και δεν πρόκειται να αλλάξουν γνώμη, με ή χωρίς ψόφιο κουνάβι.

(φωτογραφία: Η Palin και οι επιδόσεις της στο κυνήγι. Το ψόφιο κουνάβι δεν είχε να επιδείξει τέτοιες, κι εκεί υπάρχει ένα κάποιο κενό στη λευκή, αμερικάνικη “ψυχή”… Μπορείτε να φανταστείτε μια παραλλαγή νεώτερη ηλικιακά, με sport προσόντα τύπου “ανεγκέφαλης αλεπούς” / Putin; Θραύση θα έκανε!)

5 – The cognitives ‘n’ the ignorants σε πραγματικό χρόνο…

Παρασκευή 15 Γενάρη. Έχουμε πει ως τώρα δυο τρεις κουβέντες για τον «γνωσιακό καπιταλισμό» υποστηρίζοντας πως είναι (ή ήταν…) ένας παραπλανητικός ευφημισμός της καπιταλιστικής απαλλοτρίωσης και της μεταφοράς σε μηχανές (με την ευρεία έννοια της λέξης «μηχανή») ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων που ως πρόσφατα ήταν (ή έμοιαζαν να είναι) εκτός δυνατότητας μηχανοποίησης. Πρακτικά: την ευρεία μηχανοποίηση ζωντανών ανθρώπινων γνώσεων και σχέσεων με σκοπό τον «αποδοτικότερο» έλεγχο του συνόλου του κοινωνικού εργοστασίου.

Έχουμε επίσης υπονοήσει (και θα πρέπει μελλοντικά να αναλύσουμε προσεκτικότερα) ότι όπως σωστά είχε προβλέψει ο Μαρξ ενάμισυ αιώνα πριν, κάθε άλμα (καπιταλιστικής) μηχανοποίησης είναι επίσης άλμα απο-ειδίκευσης – και είναι τέτοιο υποχρεωτικά. Σ’ αυτήν την διαδικασία (που, τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών, έχει συμβεί ήδη 3 φορές στην καπιταλιστική ιστορία: οι 3 ως τώρα βιομηχανικές επαναστάσεις) δεν αλλάζει-ο-κόσμος γενικά κι αφηρημένα! Συμβαίνουν πολύ συγκεκριμένες αλλαγές (από την εργατική σύνθεση ως την γενική αντίληψη για την ζωή, και απ’ τις μορφές ελέγχου και διακυβέρνησης ως τις εκδηλώσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού…) που είναι εύκολο να θεωρηθούν «μαγικές» – ειδικά όταν η κριτική έχει εγκαταλείψει τα όπλα και τις θέσεις της.

Τους τελευταίους 10 μήνες η ασταμάτητη μηχανή επιχείρησε να υποδείξει αυτήν την σε εξέλιξη διαδικασία με κυρίως θέμα την αναδιάρθρωση (της βιομηχανίας) της υγείας, την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, την θανατοπολιτική της καπιταλιστικής μετάβασης, την βίαιη επιβολή της γενετικής μηχανικής και την σχέση όλων αυτών με τον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Όλα αυτά μέσα σε μια συστηματική και πυκνή ομίχλη, αποτέλεσμα του δημαγωγικού carpet bombing. Το τι έχει πετύχει (και αν έχει πετύχει κάτι…) ίσως το ξέρετε καλύτερα. Ας αναγνωρίσουμε πως όσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι είναι το αυτοκίνητο σε κάποιον που το μόνο μεταφορικό μέσο που έχει δει στη ζωή του είναι τα μουλάρια, άλλο τόσο δύσκολο είναι, σ’ αυτή την ιστορική / κοινωνική φάση, να εξηγήσεις πόσο διαφορετικές (και επικίνδυνες) είναι οι “πλατφόρμες γενετικής τροποποίησης” των κυττάρων σε όποιον τις θεωρεί παραδοσιακά εμβόλια… Κι ούτε λόγος πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις τι σημαίνει καπιταλιστικό κράτος στον 21ο αιώνα σ’ όποιον επιμένει ότι “κράτος” είναι η πολιτική βιτρίνα που ψήφισε ή δεν ψήφισε.

Ωστόσο, μ’ όλες τις δυσκολίες, η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί βασικό της καθήκον όχι απλά να συνεχίσει αλλά να διευρύνει την επισκόπηση της θεματολογίας της εξελισσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, δίπλα και πέρα απ’ τον τομέα της «υγείας». Μπορεί να μην είναι τρόπος για δημόσιες σχέσεις – είναι όμως απαίτηση της εργατικής αυτο-μόρφωσης.

Ο σπονδυλωτός (και συχνά σχολιαστικός) χαρακτήρας της ασταμάτητης μηχανής δεν προσφέρει βέβαια τις δυνατότητες ενός μεγάλου αναλυτικού κειμένου, ενός βιβλίου ας πούμε· επιτρέπει όμως απ’ την άλλη να παρακολουθούμε και να αναλύουμε τις εξελίξεις σε πραγματικό χρόνο. Αυτό έχει οπωσδήποτε δυσκολίες και de facto ατέλειες· ο πραγματικός ιστορικός χρόνος δεν περιμένει! Όμως από εργατική / ανταγωνιστική άποψη αυτό το «ο καπιταλισμός και η μορφή κράτος σε πραγματικό χρόνο» έχει ιδιαίτερη σημασία για όποιον / όποια ζει στον 21ο αιώνα και δεν είναι τόσο αφελής ή τόσο κουρασμένος διανοητικά ώστε να ελπίζει ότι «κάποτε όλα αυτά θα τελειώσουν»… οπότε θα έχει την πολυτέλεια της άνεσης χρόνου για να μελετήσει το «τί έγινε λοιπόν;» αναδρομικά…