Category: Midnight Rebel

Δευτέρα 28 Μάρτη>> Ήταν απ’ τους μεγαλύτερους ποιητές και μουσικούς στην ιταλία για τον 20^ο αιώνα. Άλλοτε τον χαρακτήριζαν «ποιητή των ηττημένων» κι άλλοτε «τροβαδούρο των περιθωριακών». Αν και έχει πεθάνει εδώ και 23 χρόνια παραμένει σαν ένα είδος μουσικού, ποιητικού και πολιτικού θρύλου.

Εδώ ο Fabrizio de Andre τραγουδάει για την σφαγή δεκάδων γυναικών και παιδιών, αυτοχθόνων Cheyenne και Arapaho, από λευκούς χριστιανούς (τον αμερικανικό στρατό) το Νοέμβρη του 1864, στο Sand Creek του Colorado.

«Και τι σημασία έχουν αυτά;» θα ρωτήσουν οι πονηροί. «Σημασία έχει το τι γίνεται τώρα…». Άλλοι θα πουν «έτσι είναι η πρόοδος…» Αναρωτήθηκαν άραγε όλοι αυτοί μήπως υπάρχει ενδεχόμενο να αναστηθούν χιλιάδες, εκατομμύρια νεκροί, δολοφονημένοι απ’ τους λευκούς χριστιανούς, σ’ όλο τον πλανήτη, όχι επειδή ήρθε η «δευτέρα παρουσία» αλλά επειδή η μνήμη, ναι, αυτή η αφορεσμένη στη δύση εργάτρια της συνείδησης, η μνήμη των Άλλων, τους κρατούσε όλους αυτούς τους δολοφονημένους πάντα, κάπως άβολα, ζωντανούς;

Όχι. Δεν αναρωτήθηκαν. Εκείνοι που χορταίνουν με τα ψίχουλα απ’ τις τραπεζαρίες των δολοφόνων δεν ρωτούν «πού τα βρήκατε;»… Δεν θυμούνται, δεν ξέρουν, δεν φταίνε για τίποτα. Είναι κακομοίρηδες, φουκαράδες. Ζουν απλά στο αιώνιο «τώρα» όπως το διαμορφώνουν και το υποδεικνύουν τα αφεντικά.

Να θυμάστε τους αιμάτινους αιώνες… Η οργή δεν τρώει απ’ τα τραπέζια του γεμάτου υποσχέσεις ρόδινου μέλλοντος. Η οργή των καταπιεσμένων τρέφεται απ’ την μνήμη των δολοφονημένων προγόνων. Ξέρει.