Category: Cyborg

Ηer: η μηχανή σε προσέχει…

Κυριάκη 3 Μάη. Εκείνο το «ελευθερία ή ασφάλεια; – ασφάλεια, ασφάλεια!» που ήταν η σημαία των έκτακτων «αντιτρομοκρατικών» νομοθεσιών σε διάφορα πρωτοκοσμικά κράτη νοιώθει κάπως ξεπερασμένο. Το διαδέχτηκε, μαστορεμένο με την ίδια υψηλή τεχνική που έχει η δημαγωγία και τα συμφέροντα των κρατών και των δυναμικών μερίδων των αφεντικών, το πολύ πιο διεισδυτικό και καθηλωτικό «ελευθερία ή υγεία; – υγεία, υγεία!» Οπωσδήποτε είναι αρκετοί στα μέρη μας που «ψήφισαν σωστά και υπεύθυνα»… Αν και εδώ, επειδή είσαι ό,τι δηλώσεις, χτες μπορεί να δήλωνες το ένα και αύριο να δηλώσεις το αντίθετο – no problem.

Αλλά το «δίλημμα» απασχολεί (…) κι άλλους πρωτοκοσμικούς. Στα σοβαρά. Το γαλλικό κράτος για παράδειγμα. Ένα ρεπορτάζ απ’ τους αμερικανικούς καθεστωτικούς new york times, πριν 2 βδομάδες, έδειχνε το δράμα:

Καθώς η γαλλία ψάχνει ιδέες για το πως θα ελέγξει τον κορονοϊό, οι ειδικοί άρχισαν να κοιτούν σ’ ένα εργαλείο που ήταν κεντρικό στη στρατηγική μερικών ασιατικών κρατών: την ψηφιακή ιχνηλάτιση επαφών. Έχοντας κατά νου τις απειλές στις “προσωπικές ελευθερίες”, ο ισχυρός υπουργός εσωτερικών απέρριψε αυτήν την λύση σαν ξένη προς την “γαλλική κουλτούρα”.

Αλλά μετά από τρεις βδομάδες και τον δεκαπλασιασμό των θανάτων, η γαλλική κουλτούρα μπορεί να αλλάζει, μαζί με την αντίστοιχη άλλων δυτικών δημοκρατιών, καθώς αγωνίζονται να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και το δημόσιο καλό…

“Έχει να κάνει με την γαλλική ιστορία και την ευαισθησία σε ζητήματα ελευθεριών που είναι εγγενής στην γαλλική κουλτούρα” λέει ο Cedric O που είναι επικεφαλής της ανάπτυξης μιας σχετικής εφαρμογής, σαν υφυπουργός ψηφιακής πολιτικής της γαλλίας…

«Πρέπει να έχουμε μια συσκευή που είναι ταυτόχρονα καταναγκαστική για όσους έχουν μολυνθεί και όσο πιο ευγενική γίνεται για τους άλλους» λέει ο Gilles Babinet, αντιπρόεδρος του γαλλικού ψηφιακού συμβουλίου, μιας επιτροπής που είναι σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης… Μια εφαρμογή που δημιουργήθηκε απ’ την ημι-αυταρχική κυβέρνηση της σιγκαπούρης, που είναι παλιός υπέρμαχος των ασιατικών αξιών, είναι η πηγή έμπνευσης για κάποιες παραλλαγές που δημιουργούνται απ’ τους γάλλους, τους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους….

Ο Cedric O λέει ότι αφού μελέτησε την τεχνολογία ιχνηλάτησης που χρησιμοποιήθηκε στην ασία, η γαλλία επέλεξε μια λιγότερο αδιάκριτη μορφή – την εφαρμογή της σιγκαπούρης που εκεί λέγεται “TraceTogether”.

Στη γαλλία θα λέγεται “StopCovid”, θα εγκαθίσταται εθελοντικά στα smartphones, δεν θα ιχνηλατεί την θέση ή την κίνηση, και θα χρησιμοποιεί μόνο τεχνολογία bluetooth για να εντοπίζει τις πρόσφατες επαφές του ατόμου. Αν οι χρήστες της εφαρμογής προκύπτουν θετικοί στον κορονοϊό, οι πρόσφατες επαφές τους θα ειδοποιούνται αυτόματα, και θα είναι δική τους απόφαση το να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα, δηλαδή το να κάνουν εξέταση, να αναζητήσουν θεραπεία, ή να μπούν μόνοι τους σε απομόνωση….

Χωρίς ψηφιακή ιχνηλάτηση, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ξέρουν με ακρίβεια «ποιο μέρος έχει μολυνθεί, ποιο μέρος είναι καθαρό, οπότε τα κλείνουν όλα» λέει η Ki Mo-ran, μια επιδημιολόγος σύμβουλος της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης. «Όλων οι ελευθερίες επηρεάζονται. Πρέπει να απαντήσουμε εάν η ατομική ιδιωτικότητα είναι πιο σημαντική απ’ τις ζωές μιας οικογένειας ή άλλων ανθρώπων».

Ζήτω το πάρτυ της αλγοριθμικής φυλακής! Ακόμα και στις πιο (δήθεν) «ήπιες» εκδοχές γαλλικού τύπου αναλογιστείτε μόνον αυτό: την Δευτέρα, που βγήκατε απογευματινή βόλτα, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς η μηχανή βαράει alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Τρίτη ντουγρού για εξέταση. Αρνητική – ανακούφιση. Την Τετάρτη, στο γυρισμό απ’ την δουλειά, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Την Πέμπτη ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Τρίτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Παρασκευή, στη βραδινή έξοδο, κάποιος / κάποια «εκεί γύρω» εντοπίζεται θετικός/ή· συνεπώς (ξανά) alarm, και τα λοιπά και τα λοιπά. Το Σάββατο ντουγρού για εξέταση, αφού η προηγούμενη (της Πέμπτης) δεν έχει αξία· μπορεί να κολλήσατε μετά… Αρνητική – (ξανα) ανακούφιση. Την Κυριακή ρεπό!… Μπορείτε να αναρωτηθείτε κατ’ οίκον τι ζωή είναι αυτή!.. Ίσως την επόμενη Δευτέρα πάτε σε μοναστήρι, να αφιερωθείτε στον μεγαλοαδύναμο· γιατί έχετε αρχίσει να ισορροπείτε επικίνδυνα στο σκοινί μιας καπιταλιστικά κατασκευασμένης μαζικής τρέλας!…

Αυτά στην «ήπια» και «εθελοντική» app, εντάξει; Αυτήν που είναι «ευγενική» απέναντι στην προσωπική ζωή… Γιατί υπάρχουν κι άλλες που είναι αγενείς και υποχρεωτικές. (Αυτές θα κερδίσουν τελικά!)

(Η ασταμάτητη μηχανή το ξεκαθάρισε πάντως απ’ την αρχή: όταν θα μας έχουν αρρωστήσει εντελώς, τότε θα μας πουν πως, επιτέλους, είμαστε «υγιείς»… Καλό θα είναι λοιπόν οι κάθε είδους «φίλοι της υγείας μέχρις θανάτου», όλοι αυτοί κι αυτές που δεν αναρωτήθηκαν ούτε για μισό λεπτό μήπως τους έκαναν επί μέρες, βδομάδες και μήνες πλύση εγκεφάλου και μαζικές ενέσεις φόβου, αυτοί κι αυτές που αδιαφόρησαν για το στοιχειώδες, το να αναπτύξουν δηλαδή την απαραίτητη πολιτική ανοσία, να αναλάβουν ξανά τις κοινωνικές τους ευθύνες… Και να τις «φορέσουν» όλες αυτές τις apps. Τα αφεντικά θα καταχαρούν.

Όσο για το “Her” στον τίτλο είναι αναφορά στην ομώνυμη ταινία, του Spike Jonze – 2013. Ενδιαφέρουσα, θα την προτείναμε σαν “μάθημα” – παίζει ο Joaquin Phoenix, πριν γίνει joker…).

Μπίζνες γιοκ

Σάββατο 2 Μάη. Το ότι η τουριστική βιομηχανία είναι βασικό στοιχείο του ελληνικού καπιταλισμού το ξέρουν και οι πέτρες. Εκείνο που κάνουν πως δεν ξέρουν (όχι οι πέτρες, οι υπόλοιποι!) είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της βιομηχανίας· που εκ των πραγμάτων την κάνουν ιδιαίτερα «ευαίσθητη».

Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι ο τουρισμός είναι γεωπρόσοδος σε μεγάλο βαθμό. Τί «πουλάει» η τουριστική βιομηχανία (και όχι μόνο η ελληνική); Τόπους, που δεν τους έχει φτιάξει η ίδια. Είτε πρόκειται για μνημεία και μουσεία, είτε πρόκειται για ακρογιαλιές, είτε πρόκειται για βουνά και ποτάμια, το βασικό, αρχικό εμπόρευμα είναι κάποιος τόπος. Πάνω σ’ αυτό στήνονται οι υπηρεσίες. Τα κέρδη των επιχειρήσεων παράγονται, φυσικά, απ’ την εκμετάλλευση της εργασίας· αλλά και απ’ την εκμετάλλευση των τόπων και των φυσικών υποθεμάτων τους (όπως, για παράδειγμα, το νερό).

Όπως όλες οι γεωπροσοδικές βιομηχανίες (π.χ. η βιομηχανία της εκμετάλλευσης ακινήτων) έτσι και ο τουρισμός δεν είναι, και δεν θα μπορούσε να είναι «αμόλυντος» απ’ τις αναδιαρθρώσεις. Και τις αλλαγές συσχετισμών δύναμης είτε ανάμεσα σε καπιταλιστικούς κλάδους, είτε ανάμεσα σε «κρατικές σημαίες». Οι ντόπιοι επιχειρηματίες τουρισμού ξέρουν ότι ικανό μέρος της «ανάπτυξης» των τελευταίων χρόνων οφειλόταν στην «κρίση» άλλων παραδοσιακών τουριστικών προορισμών, κυρίως στη μέση Ανατολή (αίγυπτος, ιράκ, συρία).

Μια επιδημία (και μάλιστα μια επιδημία που έχει μυθοποιηθεί τόσο εντατικά σαν τον covid-19) είναι όντως καταστροφή για την τουριστική βιομηχανία έτσι όπως αναπτύχθηκε ως τώρα. Σαν έντασης εργασίας και σαν γεωπροσοδική. Δεν μας ξαφνιάζει ωστόσο που έχει αρχίσει η τεχνολογική αναδιάρθρωση και αυτού του καπιταλιστικού κλάδου· πριν, μάλιστα, απ’ τον covid-19. Από πού έρχεται η εφαρμογή του «νέου Παραδείγματος»; Απ’ την κίνα (βαρετό ίσως, αλλά πρέπει να αρχίσουμε να το συνηθίζουμε).

Ο smart tourism δεν έχει σχέση με τις «εξυπνάδες» που φαντάζεται (;) το ρημαδογκουβέρνο. Έχει πολλή τεχνητή νοημοσύνη, πολλή επαυξημένη πραγματικότητα… Και μπορεί να αναπτύσσεται είτε on site (δηλαδή επί τόπου) είτε off site (χωρίς να πάει κάποιος σ’ ένα μέρος με την φυσική έννοια· «γυρίζω τον κόσμο μένοντας σπίτι!» – σας φαίνεται ανεπίκαιρο;).

Θα πούμε περισσότερα για το θέμα (αν και όχι εδώ). Ωστόσο θα πρέπει να θεωρήσουμε δεδομένο πως η υγιεινιστική τρομοκρατία στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες (δηλαδή στις κοινωνίες που κυρίως παράγουν και καταναλώνουν τουρισμό) αφού έκανε τρεις αποτυχημένες προσπάθειες να «πιάσει», τα κατάφερε με την τέταρτη. Άσχετα με το τι θα γίνει τελικά με τον συγκεκριμένο covid-19, θα μείνει μια μόνιμη (μαζική) ανησυχία στους εν δυνάμει τουρίστες είτε για την μολυσματικότητα στα μεγάλα πλήθη (και σε άγνωστα μέρη…), είτε για τις δυνατότητες νοσηλείας σε περίπτωση ανάγκης εδώ ή εκεί. Η όποια “ανεμελιά των διακοπών”  με τους γνωστούς “παλιούς” τρόπους θα σκοτεινιάζει πολύ ευκολότερα από ‘δω και στο εξής· και για καιρό…

Οι “καλές μέρες” φαίνεται πως τέλειωσαν. Είναι πολλές οι χιλιάδες των εργατών / εργατριών που δούλευαν μόνιμα ή σαιζόν στην ντόπια τουριστική βιομηχανία. Ανάλογα με την ηλικία τους και τις δυνατότητές τους θα ήταν χρήσιμο να αναζητήσουν και εναλλακτικές. Γιατί αν χωθούν όλοι / όλες είτε φέτος είτε του χρόνου σ’ έναν αγώνα “όλοι εναντίον όλων” για ένα μεροκάματο στον τουρισμό, πρακτικά τους μόνους που θα εξυπηρετήσουν θα είναι τα αφεντικά. Που θα πατήσουν αυτά τα μεροκάματα όσο περισσότερο μπορούν.

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 1

Παρασκευή 1 Μάη. Κάτι μας λέει (όχι «κάτι»… πολλά μας λένε!) πως όταν απ’ αυτήν εδώ την περιθωριακή γωνία του κυβερνοχώρου επιμένουμε ότι ο δήθεν φονιάς covid-19 είναι το άλλοθι και σημαία της βίαιης αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων (του κοινωνικού εργοστάσιου), της βίαιης και γρήγορης επιτάχυνσης της μηχανικής μεσολάβησης (engineering of everything), και της εφόδου του νεοκρατισμού, φαινόμαστε σαν ufo. Υπάρχουν κάμποσοι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί διαθέσιμοι στο λεξικό που θα μπορούσαν εύκολα να ριχτούν εναντίον μας: από «συνωμοσιολόγοι» ως «δεν ξέρουν τι τους γίνεται». Δεν ιδρώνει μεν τ’ αυτί μας… όμως, αν έχει σημασία οτιδήποτε γράφεται εδώ, αυτή δεν είναι φιλοσοφική. Αν δεν ενισχυθούν πολιτικά οι επείγουσες αρνήσεις (εργατικές αρνήσεις), τα μαύρα φίδια θα μας φάνε σύντομα όλους.

Θα θυμάστε, ίσως, ότι μια απ’ τις καινούργιες «υγιεινομικές πρακτικές» (για την «υγεία του λαού» και για να μην «υπερφορτωθούν τα συστήματα υγείας» πάντα!) ήταν και παραμένει αυτό που διεθνώς (στα αγγλικά) λέγεται contact tracking και στα ελληνικά ιχνηλάτηση επαφών. Δηλαδή; Το να γίνεται έρευνα για το με ποιούς / ποιές ήρθε σε επαφή ένα «θετικό κρούσμα» (του covid-19) αναδρομικά, τουλάχιστον για τις πρόσφατες 2 εβδομάδες…

Φαίνεται φυσιολογικό; Ναι, εκεί έφτασε η «μέση κοινωνική συνείδηση» (κι εκεί βρίσκονται όλα τα πολιτικά τσακάλια της “κοινωνικής απελευθέρωσης”): να θεωρείται φυσιολογική η (αναδρομική) χαρτογράφηση των κοινωνικών σχέσεων του καθενός και της καθεμιάς… Πώς στην ευχή (θα αγανακτίσει ο φίλος της καραντίνας) θα σταματήσει η διασπορά ενός τόσο φονικού ιού αν δεν εντοπιστούν όσοι (μπορεί να) κόλλησαν απ’ τον / την Χ που εντοπίστηκε «θετικός/η»; Σωστά… σωστά… (Σκέψου νάταν και κάτι σοβαρό…)

Αν ως τα τέλη του 2019 ένα αστυνομικό όργανο ή ένας ανακριτής (οι μόνοι αρμόδιοι να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις…) οπουδήποτε στον πλανήτη, έχοντας κάποιον κατηγορούμενο για οτιδήποτε (και μόνο έτσι), τον ρωτούσαν λέγε ρε με ποιούς συναντήθηκες τις τελευταίες 14 ημέρες; το πιθανότερο είναι να εισέπραταν μια απάντηση μεταξύ του «και τι σε νοιάζει εσένα;» ως το «δεν θυμάμαι». Στα τέλη Απρίλη του 2020 έχουν συμβεί τα εξής (που οποιοσδήποτε με στοιχειώδη συνείδηση θα τα χαρακτήριζε, το λιγότερο, τρομακτικά!):

– Δεν χρειάζεται κανένας ανακριτής και κανένας μπάτσος…

– Δεν χρειάζεται να γίνει καμμία ερώτηση / ανάκριση…

– Είναι εντελώς εύλογο, κοινωνικά νομιμοποιημένο, υποχρεωτικό, να δώσει απόλυτο λογαριασμό ο καθένας για τις κοινωνικές του σχέσεις, αρκεί να έχει εντοπιστεί σαν covid-19 positive…

– Όλες οι καλές βιομηχανίες πληροφορικής, παντού στον κόσμο, σε συνεργασία με τα κράτη, έχουν φτιάξει (και συνεχίζουν να φτιάχνουν όλο και πιο βελτιωμένες) ψηφιακές «εφαρμογές» (apps) οι οποίες με διάφορους τρόπους (είτε μέσω των «κινητών», είτε μέσω «φορετών») κάνουν αυτή τη δουλειά (της «ιχνηλάτησης επαφών») για τους πάντες, διαρκώς, 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα· μεταφέροντας τα data σε βάσεις δεδομένων, για την αλγοριθμική επεξεργασία τους.

Όλα αυτά, που από την κρατική άποψη της μαζικής επιτήρησης και απ’ την καπιταλιστική άποψη της μαζικής υπεξαίρεσης «προσωπικών δεδομένων» θα ήταν ένα τρελό όνειρο ως τις 31 Δεκέμβρη του 2019, στις 30 Απρίλη του 2020 όχι μόνο είναι πραγματικότητα, όχι μόνο είναι κοινωνικά νομιμοποιημένα, αλλά είναι κάτι περισσότερο: κοινωνικά επιθυμητά! Και, φυσικά, έχουν ανοίξει όχι δρόμο αλλά υπερφαρδιά λεωφόρο…

Αυτό που ως πριν 4 μήνες θα λεγόταν «είναι η ζωή μου και σιγά μην σου δώσω λογαριασμό» σήμερα είναι το ακριβώς αντίθετο! Δεν είναι ένα θαύμα της βιοπολιτικής; Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Εκεί που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν μακρόχρονος πόλεμος, «σώμα με σώμα», ανάμεσα στα κράτη και στις εταιρείες απ’ την μια μεριά και την στοιχειώδη κοινωνική αξιοπρέπεια απ’ την άλλη που θα υπερασπιζόταν με πάθος τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαίωματα ιδιωτικότητας, αποδείχθηκε αρκετός ένας μικροσκοπικός κωρονοϊός και μια παρανοϊκή υγιεινιστική τρομοεκστρατεία διάρκειας ελάχιστων εβδομάδων!!! (Βοήθησε και η ασυγχώρητη πολιτική μυωπία όλων των απολιθωμάτων του 20ου αιώνα…)

Όπως θα έλεγε μια υγιεινιστική Madeleine Albright: όλος αυτός ο τρόμος άξιζε τον κόπο!!

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 2

Παρασκευή 1 Μάη. Θα εκλαγείτε αν μάθετε πόσες τέτοιες εφαρμογές επιτήρησης σε πραγματικό χώρο και χρόνο «αναπτύχθηκαν» ταυτόχρονα και μπήκαν σε εφαρμογή σ’ όλο τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό βορρά, μέσα στον ελάχιστο χρόνο που χρειάστηκε για να γίνει το θαύμα! Ο πιο πάνω πίνακας με τις πάνω από 30 περιπτώσεις είναι κατατοπιστικός.

Αλλά δεν είναι το τέλος της ιστορίας. Πρώτον, επειδή το αντάλλαγμα για την «απελευθέρωση» απ’ τις καθολικές πραξικοπηματικές απαγορεύσεις (την βιοπολιτική α λα 18ος αιώνα όπως παρατηρούν πια αρκετοί στον πλανήτη…) είναι η κατάφαση, η αποδοχή, η συγκατάθεση σε ακόμα περισσότερο contact (δηλαδή! social) tracking. Και δεύτερον επειδή δεν υπήρξε καμμία μα καμμία συνωμοσία σ’ αυτόν τον θαυμάσιο και ταυτόχρονα ακαριαίο συντονισμό τόσων πολλών κρατών, τόσης πολλής κρατικής αγωνίας για την δημόσια υγεία, τόσων τεχνολογικών εταιρειών – και τόσων τυφλών υπηκόων…

Όχι!! Το πράγμα είχε ωριμάσει… Ο βιοπολιτικός έλεγχος και η βιοπολιτική επιτήρηση α λα 21ος αιώνας ξεπήδησαν απ’ την πανούκλα του υγιεινιστικού φόβου (που έκανε το μεγαλύτερο μέρος των πρωτοκοσμικών κοινωνιών να καταπιούν αμάσητο το κατασκευασμένο σοκ-και-δέος του covid-19) όπως η Αθηνά απ’ το κεφάλι του Δία!

Ασήμαντο χαρακτηριστικό αλλά πάντως χαρακτηριστικό: πριν καν καλά καλά οι υπήκοοι καταλάβουν σε ποιον ακρωτηριασμό είχαν συναινέσει (για το καλό της «υγείας» και των «δημόσιων συστημάτων» πάντα!!!) στην αρχή των πραξικοπημάτων, οι δημαγωγοί έσπερναν και οι υπήκοοι θέριζαν και αναπαρήγαγαν την φράση: μετά ο κόσμος θα είναι διαφορετικός… Τί καταλάβαιναν σαν επερχόμενη «διαφορά»; Τίποτα!… Απλά μηρύκαζαν… Μηρύκαζαν για να εκπαιδευτούν στην προεξόφληση όχι απλά της υποταγής αλλά ίσως ίσως ακόμα και της επιθυμίας για έναν «διαφορετικό κόσμο»!…

Στο βαθμό που έχει δημιουργηθεί μια κάποια ανησυχία (στη γερμανία σίγουρα) για το τι θα γίνονται όλα αυτά τα data, τα κράτη ξεδιπλώνουν τα φαρδιά τους στήθη μπαίνοντας μπροστά απ’ τις εταιρείες… Για να διαβεβαιώσουν ότι εγγυώνται τα πάντα: «τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαίωματα»… «τον σεβασμό στην ιδιωτικότητα των πολιτών»… «την μη εμπορική αξιοποίηση αυτών των τεράστιων όγκων data»…

Αστεία πράγματα! Αυτοί που ξέρουν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. Ακόμα και η κρατική (με την έννοια διάφορων «επίσημων οργανισμών φροντίδας της υγείας» πάντα, αλλοίμονο…) διαχείριση είναι δηλητηριώδης· κι ούτε να συνυπολογιστούν οι φανερές ή κρυφές (τεκμηριωμένες πάντως, ειδικά στην μεταSnowden εποχή) σχέσεις μεταξύ «κρατικών» και «ιδιωτικών» μηχανισμών…

Υπάρχουν μάλιστα κράτη (το γαλλικό πρωτοπορεί!) που ζητούν από τέρατα της πληροφορικής βιομηχανίας σαν την apple και την goggle να χαλαρώσουν τα εμπόδια παραβίασης της ιδιωτικότητας των data που έχουν ενσωματώσει σε μια πολύφερνη κοινή εφαρμογή τους για tracking! Έτσι ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να φτάνουν να αποκτούν ένα φωτοστέφανο προάσπισης των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων!!!!

Σε ένα χθεσινό άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση του wired, ο Matt Burgess (υποδιευθυντής σύνταξης) περιγράφει το πως προβλέπει αυτήν την «κανονικότητα 2.0»:

Καθώς θα βρίσκεσαι στην ουρά του supermarket τον Γενάρη του 2021 – με δύο μέτρα απόσταση απ’ τους γύρω σου – και το κινητό στην τσέπη σου κάνει τον χαρακτηριστικό ήχο προειδοποίησης απ’ την εφαρμογή ιχνηλάτησης επαφών που εγκατέστησες πριν έξι μήνες, η ρουτίνα θα είναι οικεία. Άλλωστε αυτό έχει ξανασυμβεί πάμπολλες φορές ήδη.

Κάποιος με τον οποίο διαστραυρώθηκες την τελευταία εβδομάδα – η εφαρμογή δεν σου λέει ποιος είναι – προέκυψε θετικός στον κορονοϊό. Η εφαρμογή σου λέει να πας αμέσως σπίτι. Θα πρέπει να αυτο-απομονωθείς μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εξέτασή σου. Η εξέτασή σου, όπως έγινε όλες τις προηγούμενες φορές, διατάχτηκε αυτόματα από ένα κέντρο δημόσιας υγείας ταυτόχρονα με την προειδοποίηση που ήρθε στο κινητό σου…

Δεν θα πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ: αυτός ο τεχνοφασισμός (λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να βρούμε πιο ήπιο χαρακτηρισμό), όπως συμβαίνει με κάθε έκρηξη ολοκληρωτισμού, γαρνιρίστηκε με θερμά χειροκροτήματα. Κάποιοι (ποίοι άραγε;) έριξαν την «ιδέα» να βγαίνουν οι κρατούμενοι στα μπαλκόνια τους, μια συγκεκριμένη ώρα κάθε απόγευμα, και να χειροκροτούν τους «ήρωες στην πρώτη γραμμή της μάχης»…

Και οι κρατούμενοι τσίμπισαν. Ανάθεμα κι αν καταλάβαιναν χριστό! Έτσι συμβαίνει όμως πάντα: νομίζουν οι μάζες ότι χειροκροτούν «κάτι άλλο»… Και πάντα μισούν οποιονδήποτε τους αποδεικνύει ότι βάζουν το κεφάλι τους πάνω στον πάγκο του χασάπη…

Ναι λοιπόν. Η ασταμάτητη μηχανή, το Sarajevo, το Cyborg, το “συμβούλιο για την εργατική αυτονομία”, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Οι πάμπολλοι φίλοι της καραντίνας;

Κοινωνική αποξένωση και επιτήρηση “επαφών” 3

Παρασκευή 1 Μάη. Φυσικά δεν είναι μόνο το (συνολικό) κοινωνικό εργοστάσιο που μπαίνει πανηγυρικά στην ψηφιακή επιτήρηση, έτσι ώστε οι δυτικοί καπιταλισμοί να μειώσουν την απόσταση «αποτελεσματικότητας / αποδοτικότητας» απ’ το κινεζικό παράδειγμα και το social credit σύστημά του. Είναι και οι τυπικοί χώροι / χρόνοι εργασίας.

Όμως αυτό δεν ήταν που ζητούσαν οι μισθωτοί, όλο αυτό το διάστημα, υπό την σοφή καθοδήγηση είτε του μικροαστισμού τους είτε των συνδικάτων τους; Μέτρα ασφαλείας για να μην κολλήσουν δεν ζητούσαν; Ε, να λοιπόν! Νάτα!!!

(Ούτε θα κολλήσουν…. αλλά ούτε και θα ξαναψιθυρίσουν τίποτα «αρνητικές σκέψεις» για την δουλειά, τ’ αφεντικό, τον προϊστάμενο ή τους ρουφιάνους του!)

Ποτέ δεν γιορτάζουμε την πρωτομαγιά… Αλλά φέτος είναι για βαρύ πένθος!

Από μικρό….

Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Είναι ένα τόσο δα μικροσκοπικό πριγκηπάτο· με έκταση κάτι παραπάνω από το 1/20 της Αθήνας. Πληθυσμό με το ζόρι 40.000. Έχει όμως πρωτεύουσα, ονόματι Vaduz. Είναι ορεινό, ανάμεσα στην αυστρία και στην ελβετία, έχει ski resorts, και φυσικά είναι πλυντήριο («φορολογικός παράδεισος» στην καθώς πρέπει ορολογία). Όλα αυτά δεν το εμποδίζουν καθόλου να κάνει ένα άλμα στην πρωτοπορία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Covid – 19 βοηθούντος.

Η διοίκηση του Λιχτενστάιν, ίσως και ο πρίγκηπας Johannes Adam Ferdinand Alois Josef Maria Marco d’Aviano Pius (για συντομία: Hans-Adam 2) αυτοπροσώπως, αποφάσισε λοιπόν ότι για το καλό της δημόσιας υγείας (έχουν πρόβλημα κι εκεί, με τον αέρα των Άλπεων;) πρέπει κάθε υπήκοος να φοράει ένα high tech βιομετρικό μπρασελέ, που θα μεταφέρει διαρκώς δεδομένα υγείας (θερμοκρασία, σφιγμούς, ένταση βήχα, ποιός ξέρει τι άλλο;) σε μια κεντρική βάση δεδομένων – στη γειτονική ελβετία.

Σε πρώτη φορά το έχουν πάρει / φορέσει 2.000 απ’ τους υπηκόους. Τα δεδομένα τους συγκεντρώνονται, αναλύονται, αλγοριθμοποιούνται, και ο Mauro Pedrazzini, υπουργός εσωτερικών του πρίγκηπα, είναι ευχαριστημένος. Η κλινική μελέτη των δεδομένων γίνεται απ’ το υπουργείο υγείας της ελβετίας, κι όλα κουρντίζονται ώστε απ’ τον Σεπτέμβριο να μοιραστούν / φορεθούν τα μπρασελέ απ’ όλους / ες. Και τις 40.000: που να τολμήσει να πλησιάσει ο τύραννος τσαχπίνης covid-19; Το εξάρτημα είναι εξέλιξη ενός παρόμοιου που έχει λανσάρει με επιτυχία η ελβετική τεχνολογική εταιρεία Ava, με σκοπό την επιτήρηση του γυναικείου κύκλου (μα ποιες γυναίκες χρειάζονται τέτοια γκάτζετ;)

Κάποιο cloud εκεί, στην ελβετία, είναι πολύ busy: με δείγμα 40.000 αιχμάλωτους της υγιεινιστικής επιτήρησης, στη μέση της ευρώπης, πολλά χρήσιμα συμπεράσματα θα βγουν. Κι ας λέει η/ο Preciado ότι «δεν χρειάζονται τα wearables, μια χαρά είναι τα κινητά». Οι 40.000 διαρκείς, 24/7 ροές δεδομένων υγείας είναι special ευκαιρία για δοκιμή. Για να καλιμπραριστούν οι αλγόριθμοι, να βελτιωθούν… Δεν πας κατευθείαν έτσι, στα εκατομμύρια ροές…

Πάντα χρειάζεται κάτι επιπλέον το αφεντικό! Πάντα!! Ειδικά αν πρόκειται για την υγεία και την προστασία της; Ωωωωω πόσες θυσίες πρέπει να κάνετε!

(φωτογραφία κάτω: Κάτι παρόμοια “βραχιολάκια” δεν ήταν, ως πρόσφατα, αξεσουάρ για κατ’ οίκον κράτηση / έκτιση ποινής; Πώς προχώρησε το πράγμα τόσο εύκολα και γρήγορα;)

New currency

Κυριακή 26 – Δευτέρα 27 Απρίλη. Μέσα σ’ αυτούς τους παγκόσμιους στροβιλισμούς, έχοντας ξεφορτωθεί τα αρχικά ζόρια με την covid-19, το κινεζικό καθεστώς προχωράει στο επόμενο (ηγεμονικό για το ίδιο, δηλητηριώδες για το ψοφιοκουναβιστάν) βήμα. Το ψηφιακό yuan. Η κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε την πετυχημένη ολοκλήρωση της τεχνικής πλευράς, και προχωράει προς το τέλος της και η νομοθετική. Ένας αριθμός απ’ τις εταιρείες ναυαρχίδες του κινεζικού καπιταλισμού, όπως η Tencent, η Alibaba, η Huawei, η εμπορική τράπεζα της κίνας και μεγάλες κατασκευαστικές συμμετέχουν στην «ανάπτυξη» του ψηφιακού νομίσματος, αφενός λόγω της εμπειρίας τους στην blockchain τεχνολογία, και αφετέρου λόγω του πελατολογίου τους. Το Alipay της Alibaba και το WeChat Pay της Tencent έχουν ήδη 1,7 δισεκατομμύρια λογαριασμούς (κατά 300 εκατομμύρια περισσότερους απ’ τον κινεζικό πληθυσμό…) έχοντας ενοποιήσει τα social media, το ηλεκτρονικό εμπόριο και τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Κατ’ αυτόν τον τρόπο το Πεκίνο καθορίζει ήδη τα διεθνή πρότυπα (λειτουργικά και τεχνολογικά) για τα επόμενα ψηφιακά νομίσματα που θα δημιουργήσουν άλλα κράτη ή συμμαχίες τύπου ευρωζώνη.

Το ψηφιακό yuan δεν προορίζεται απλά για εσωτερική χρήση (συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, και του κεντρικού ελέγχου όλων μα όλων των πληρωμών..). Μια σειρά κράτη / πελάτες του Πεκίνου, εταίροι στους δρόμους του μεταξιού, τόσο στην ασία όσο και στην αφρική, πρόκειται να επωφεληθούν. Όντας το πρώτο νόμισμα με «κρατική πλάτη» που να προστατεύει την ανταλλακτική αξία του (σε αντίθεση με τα λίγο πολύ πειρατικά κρυπτονομίσματα τύπου bitcoin), θα γίνει η αιχμή της αύξησης της διεθνούς κυκλοφορίας του κινεζικού «εθνικού νομίσματος», χωρίς ελέγχους τύπου swift.

Σε βάρος τίνος θα γίνει αυτό; Το μαντέψατε: του δολαρίου (αλλά και του ευρώ, σε δεύτερο χρόνο)…

(φωτογραφία: Εννοείται ότι οι αμερικανικές εταιρείες που έχουν εκατομμύρια πελάτες στην κίνα συγχρονίζονται…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα

Παρασκευή 24 Απρίλη. Είναι πιθανό να ξενίζει το γεγονός ότι μια ιστορία που εμφανίζεται σαν «μαζικό πρόβλημα υγείας» (όπως ο covid-19) είναι πρακτικά πολύ περισσότερα και σημαντικότερα… Και ότι, κατά συνέπεια, η βίαιη αναδιάρθρωση των σωμάτων και των κοινωνικών σχέσεων μέσω της «πανδημίας» έτσι ώστε να γίνουν πιο «δεκτικά» στις απαιτήσεις της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι μια πολυδιάστατη εξέλιξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο τακτικές και στρατηγικές δημόσιας τάξης (: η αστυνομο-ποίηση και η ψηφιο-ποίηση του υγιεινισμού) αλλά, επίσης, ενέργειες όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού (: η στρατιωτικο-ποίησή του). Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος (ή η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει κάποιον) που να διορθώνει την διανοητική μυωπία, την εμπειρίστικη αντίληψη για την πραγματικότητα ή ακόμα και τον ιδεολογικό οππορτουνισμό. Η φράση Il n’y a pas de politique qui ne soit pas une politique des corps (“δεν υπάρχει πολιτική που να μην είναι πολιτική των σωμάτων”) κάποτε ήταν μέρος της φωτιάς της κοινωνικής (και εργατικής) αμφισβήτησης… Κάποτε… Κάποτε το πιο γλυκό φιλί ήταν στα οδοφράγματα… Τώρα αυτή η φράση είναι ένας από εκείνους τους βαρετούς γρίφους που καλό είναι να αποφεύγουν οι οκνηροί (και διάφοροι κουτοπόνηροι…).

Πόσο πρόβλημα υγείας είναι, πραγματικά, ο covid-19; Ο «αδέκαστος» κυβερνήτης της Ν. Υόρκης Cuomo δήλωσε χτες ότι μετά από μια δειγματοληπτική έρευνα, προέκυψε ότι το ποσοστό θνησιμότητας (αναλογία όσων πεθάνουν προς όσους μολύνονται) στην πόλη είναι (τελικά) «μικρότερο απ’ όσο νόμιζαν»… Είναι κάπου στο 0,5%… Οι πιο συστηματικές έρευνες πάνω στο θέμα (μία έγινε πιο διάσημη από άλλες επειδή την έκανε το team του Ιωαννίδη, στη Santa Clara) δείχνουν ωστόσο πως αυτό το ποσοστό είναι ακόμα μικρότερο. Περίπου στο 0,15%. Ο Ιωαννίδης (και όλο και περισσότεροι μάλλον «αιρετικοί» ειδικοί…) υποστηρίζει (το λέει στην συνέντευξη που αναρτήσαμε προχτές…) πως η πιθανότητα θανάτου μετά από μόλυνση απ’ τον covid-19 (αυτό το 0,15%) είναι η ίδια με την πιθανότητα θανάτου κατά την διάρκεια οδήγησης ι.χ. απ’ το σπίτι στη δουλειά και πίσω: αυτό το δεύτερο αναμφίβολα ΔΕΝ θεωρείται «σοβαρό πρόβλημα υγείας»… Παρόλα αυτά ο καθένας πρέπει να προσέχει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους…

Ο οκνηρός θα διαβάσει στα πιο πάνω «αριθμούς»· και εφόσον έχει φάει το παραμύθι θα θυμώσει επειδή δείχνουμε … ασέβεια στους ανθρώπους! Η σύγκριση, όμως, δεν είναι αριθμητικό τρικ. Είναι σύγκριση πολιτικών αντιλήψεων ως προς τι είναι τι. Με την ίδια ακριβώς έννοια που είναι πολιτική αντίληψη η «ευαισθησία για ένα σκυλάκι που κτύπησε» και ο ταυτόχρονος κυνισμός απέναντι στις χιλιάδες δολοφονημένους / ες στη μέση Ανατολή ή στις συστηματικές δολοφονίες παλαιστινίων (με την έμμεση συμμετοχή και του ελληνικού κράτους).

Και επειδή αυτό που συμβαίνει είναι η οργανωμένη διασπορά (και ενσωμάτωση) όχι του covid-19 αλλά ενός ορισμένου και πολύ συγκεκριμένου σετ ιδεών που τον έχουν κάνει «σημαία», ακριβώς γι’ αυτό μπορούμε να «αποκαλύψουμε» μια συγκεκριμένη πολιτική εξουσίας. (Εδώ οι οκνηροί θυμώνουν ακόμα περισσότερο και αρχίζουν να πληκτρολογούν ή να μουρμουράνε διάφορα…).

Σε μια ενδιαφέρουσα πρόσφατη ανάλυση της/του Paul B. Preciado (μεταφρασμένη, απ’ το blog Σφίγγα και άλλες χίμαιρες σε δύσκολους καιρούς) μπορεί κανείς να διαβάσει μεταξύ άλλων κι αυτό:

… Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, τη σύφιλη. Η επιδημία έπληξε για πρώτη φορά την πόλη της Νάπολης το 1494. Η ευρωπαϊκή αποικιακή επιχείρηση είχε μόλις αρχίσει. Η σύφιλη ήταν σαν τον πυροβολισμό εκκίνησης για την αποικιοκρατική καταστροφή και τη φυλετική πολιτική που θα έρθει μαζί της. Οι Άγγλοι την χαρακτήρισαν «η γαλλική ασθένεια», οι Γάλλοι είπαν ότι ήταν «το ναπολιτάνικο κακό» και οι Ναπολιτάνοι ότι είχε έρθει από την Αμερική: ειπώθηκε ότι ήταν φερμένη από τους αποίκους που είχαν μολυνθεί από τους ιθαγενείς… Ο ιός, όπως μας δίδαξε ο Derrida, είναι εξ ορισμού ο αλλοδαπός, ο άλλος, ο ξένος. Σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη, η σύφιλη υλοποίησε στα σώματα του 16ου έως και τον 19ο αιώνα τις μορφές καταπίεσης και κοινωνικού αποκλεισμού που κυριαρχούσαν στην πατριαρχική-αποικιακή νεωτερικότητα: την εμμονή για τη φυλετική καθαρότητα, την απαγόρευση των αποκαλούμενων «μικτών γάμων» μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής τάξης και «φυλής» και τους πολλαπλούς περιορισμούς που βάρυναν πάνω στις σεξουαλικές και εξωσυζυγικές σχέσεις.

Η ουτοπία της κοινότητας και το μοντέλο ανοσίας της σύφιλης είναι αυτό του αστικού λευκού σώματος, σεξουαλικά περιορισμένου στην έγγαμη ζωή, ως πυρήνα της αναπαραγωγής του εθνικού σώματος. Ως εκ τούτου, η πόρνη μετατράπηκε στο ζωντανό σώμα που συμπύκνωσε όλα τα ειδεχθή πολιτικά σημαίνοντα κατά την επιδημία: γυναίκα εργάτρια και συχνά υποκείμενο φυλετισμού, σώμα έξω από τους οικιακούς κανονισμούς και το γάμο, που μετέτρεψε την σεξουαλικότητά του στα μέσα παραγωγής του, η εργάτρια του σεξ έγινε ορατή, ελεγχόμενη και στιγματισμένη ως ο κύριος φορέας της εξάπλωσης του ιού. Αλλά δεν ήταν η καταστολή της πορνείας, ούτε ο περιορισμός των ιερόδουλων σε εθνικούς οίκους ανοχής (burdeles) (όπως φαντάστηκε ο Restif de la Bretonne) αυτό που θεράπευσε την σύφιλη. Ακριβώς το αντίθετο. Η απομόνωση των ιερόδουλων τις έκανε μόνο πιο ευάλωτες στη νόσο. Αυτό που θεράπευσε τη σύφιλη ήταν η ανακάλυψη των αντιβιοτικών και ιδιαίτερα της πενικιλίνης το 1928, ακριβώς μια στιγμή βαθιών μετασχηματισμών της σεξουαλικής πολιτικής στην Ευρώπη με τα πρώτα κινήματα απο-αποικισμού, την πρόσβαση των λευκών γυναικών στην ψήφο, τις πρώτες αποποινικοποιήσεις της ομοφυλοφιλίας και μια σχετική απελευθέρωση της ετεροφυλοφιλικής ηθικής του γάμου…

(φωτογραφία: Έξω απ’ τον σταθμό Gare de Lyon, Παρίσι, 23 Μάη 1968…)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 2

Παρασκευή 24 Απρίλη. Θνησιμότητα 0,15% σημαίνει πως αν έχουν μολυνθεί απ’ τον covid-19 10.000 άτομα πιθανότατα να πεθάνουν τα 15. Ωστόσο αυτός ο “μέσος όρος” είναι κάπως παραπλανητικός. Ξέρουμε (κι αυτό είναι γνωστό απ’ τον περασμένο Γενάρη, όταν ο covid-19 ήταν για τους δυτικούς ένα «εξωτικό κακό νέο που θα γονατίσει την κίνα») ότι απ’ τις επιπλοκές της μόλυνσης πεθαίνουν κυρίως άτομα μεγάλης ηλικίας (: πάνω από 65 χρονών) που έχουν ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας. Οι 15 (στις 10.000) που θα πεθάνουν δεν είναι «ισοκατανεμημένοι» σ’ όλες τις ηλικιακές ομάδες και σ’ όλα τα φύλα. Οι 14,5, ίσως και παραπάνω, είναι ήδη άρρωστοι ηλικιωμένοι. Όσο κατεβαίνει κανείς απ’ τα 65 χρόνια προς τα κάτω και σε λιγότερα ή καθόλου προβλήματα υγείας, η «φονικότητα» του covid-19 τείνει (και φτάνει) σχεδόν στο 0%.

Μ’ άλλα λόγια, και χωρίς καμμία διάθεση υποτίμησης της ζωής κανενός: αν κριθεί ως προς την φονικότητά του ο covid-19 είναι κατά βάση μια γεροντική ασθένεια. Δεν το λέει κανείς, αλλά έτσι είναι. Κι αυτό σε αντίθεση με την κοινή, εποχιακή γρίπη, που δημιουργεί μερικές φορές σοβαρές (έως θανατηφόρες) επιπλοκές και σε παιδιά, και η φονικότητά της, παρότι είναι πολύ εντονότερη στους ασθενείς ηλικιωμένους, μοιράζεται και σε άλλα ηλικιακά υποσύνολα. Δεν είναι παράξενο να υπάρχει μια γεροντική ασθένεια. Υπάρχουν και παιδικές ασθένειες – και δεν είναι «δυσμενής διάκριση» το να τις χαρακτηρίζει κανείς έτσι!

Πώς αντιμετωπίζεται μια απειλή τόσο «στοχευμένη» απ’ την σκοπιά της ηλικίας και της βιολογικής / οργανικής κατάστασης; Εδώ η τωρινή πολιτική σαν «τεχνική της εξουσίας» ξεχυλίζει από παντού. Έτσι ώστε ο οκνηρός και ο «πειθαρχημένος στρατιώτης» θα πρέπει να είναι θεόστραβος για να μην βλέπει καν και καν πέρα απ’ την μύτη του.

Αν μας έλεγαν: Ξέρετε κάτι; Υπάρχει ένας μεταδοτικός υιός που μπορεί να σκοτώσει 15 άτομα σε κάθε 10.000, κυρίως ηλικιωμένους και με κακή κατάσταση της υγείας τους, πέρα απ’ το ότι η φροντίδα υγείας θα έπρεπε να είναι έντονα προσανατολισμένη σ’ αυτούς που πράγματι κινδυνεύουν, η κυρίως κοινωνική αντίδραση, ατομική και συλλογική, θα ήταν η ταύτιση με τους υπόλοιπους 9.985 (ανά 10.000) που θα βρεθούν, ίσως, στην γκάμα από καθόλου συμπτώματα έως μέτρια συμπτώματα. Δεν είναι καθόλου παράλογο: κανείς δεν βγαίνει απ’ το σπίτι του για να πάει στη δουλειά έχοντας κάνει την διαθήκη του· ακόμα κι αν οι 15 στους 10.000 συμβαίνει να σκοτώνονται σε κάποιο τροχαίο….

Ωστόσο ΔΕΝ μας είπαν ΑΥΤΟ τα μεγάλα στόματα του κράτους και των αφεντικών! Μας είπαν κάτι εντελώς διαφορετικό. Μας είπαν: κανένας από εσάς δεν είναι υγιής, όλοι είστε εν δυνάμει άρρωστοι / φορείς, και – στο τέλος της ημέρας – θα έχετε μολύνει κάποιον ηλικιωμένο, που θα πεθάνει· δηλαδή θα τον σκοτώσετε!!! Γι’ αυτό θα σας κλείσουμε στα σπίτια σας και θα βγαίνετε από εκεί μόνο με την άδειά μας! (Μπορείτε να φανταστείτε κάτι ανάλογο για τα τροχαία «ατυχήματα»; Γενική απαγόρευση της κυκλοφορίας, κατ’ οίκον εγκλεισμό, κλπ κλπ;)

Τί μας είπαν, δηλαδή; Μας είπαν (και αυτό έγινε αποδεκτό από κάθε είδους «πειθαρχημένους στρατιώτες») ότι οι κοινωνικές σχέσεις είναι μολυσματικές και θανατηφόρες! Πρέπει να αναδιαρθρωθούν «για λόγους δημόσιας υγείας»!! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (γι’ αυτό, άλλωστε, την πρακτική εφαρμογή της αναλαμβάνει και η αστυνομία και ο στρατός – τα αφεντικά ποτέ δεν κάνουν λάθος στους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν!). ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ) σε μια πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ριζικών καπιταλιστικών αλλαγών που σχετίζονται άμεσα και με το σώμα και με το πνεύμα! Ακόμα κι αν οι πάντες καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται και το δέχονταν, ακόμα κι αν αυτή η πολιτική άρεσε σε όλους, δεν θα άλλαζε ούτε μια κεραία στην πραγματικότητα: ο covid-19 χρησιμοποιείται σαν «πολιορκητικός κριός» σε βάρος του κοινωνικού as we know it· ο στρατώνας είναι από πίσω του…

(φωτογραφία: Αυθεντική και τίμια σκηνή κοινωνικής ευθύνης και φροντίδας για την δημόσια υγεία: και “μάσκα” και καμμένο ι.χ….)

Μια χούφτα παρατηρήσεις ακόμα 3

Παρασκευή 24 Απρίλη. Στο ίδιο κείμενο η/ο Paul B. Preciado παρατηρεί:

…Οι διαφορετικές στρατηγικές που έχουν υιοθετήσει διάφορες χώρες έναντι της επέκτασης του Covid-19 δείχνουν δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους βιοπολιτικών τεχνολογιών. Ο πρώτος, σε λειτουργία κυρίως στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, εφαρμόζει αυστηρά πειθαρχικά μέτρα που από πολλές απόψεις δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν κατά της πανώλης. Πρόκειται για τον περιορισμό στο σπίτι ολόκληρου του πληθυσμού. Αξίζει τον κόπο να ξαναδιαβάσετε το κεφάλαιο για τη διαχείριση της πανώλης στην Ευρώπη, στο Επιτήρηση και Τιμωρία,για να συνειδητοποιήσετε ότι οι γαλλικές πολιτικές διαχείρισης του Covid-19 δεν έχουν αλλάξει πολύ από τότε…

…Η δεύτερη στρατηγική, που ξεκίνησε από τη Νότια Κορέα, την Ταϊβάν, τη Σιγκαπούρη, το Χονγκ Κονγκ, την Ιαπωνία και το Ισραήλ, προϋποθέτει τη μετάβαση από τις νεωτερικές πειθαρχικές τεχνικές και αρχιτεκτονικές μεθόδους ελέγχου, σε φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές βιο-επιτήρησης: εδώ δίνεται έμφαση στον ατομικό εντοπισμό του ιού, μέσω του πολλαπλασιασμού των τεστ και της συνεχούς και αυστηρής ψηφιακής παρακολούθησης των ασθενών μέσω των φορητών πληροφορικών τους συσκευών. Τα κινητά τηλέφωνα και οι πιστωτικές κάρτες εδώ μετατρέπονται σε όργανα επιτήρησης που επιτρέπουν την παρακολούθηση των κινήσεων του ατομικού σώματος. Δεν χρειαζόμαστε βιομετρικά βραχιόλια: το κινητό έχει γίνει το καλύτερο βραχιόλι, κανείς δεν το αποχωρίζεται ούτε για να κοιμηθεί. Μια εφαρμογή GPS ενημερώνει την αστυνομία για τις κινήσεις οποιουδήποτε ύποπτου σώματος. Η θερμοκρασία και η κίνηση ενός συγκεκριμένου σώματος μπαίνουν σε μόνιτορ μέσω κινητών τεχνολογιών και παρατηρούνται σε πραγματικό χρόνο από το ψηφιακό μάτι ενός Κράτους κυβερνο-αυταρχικού για το οποίο η κοινότητα είναι μια κοινότητα χρηστών του κυβερνοχώρου και η κυριαρχία είναι πάνω από όλα ψηφιακή διαφάνεια και διαχείριση ανοιχτών δεδομένων… Ο Covid-19 έχει νομιμοποιήσει και επεκτείνει αυτές τις κρατικές πρακτικές βιο-επιτήρησης και ψηφιακού ελέγχου, ομαλοποιώντας τις και κάνοντάς τις «απαραίτητες» για να διατηρήσει μια ορισμένη ιδέα ανοσίας…

Και πιο κάτω:

Η πολιτική διαχείριση του Covid-19 ως τρόπος διαχείρισης της ζωής και του θανάτου σχεδιάζει τα περιγράμματα μιας νέας υποκειμενικότητας. Αυτό που θα έχει εφευρεθεί μετά την κρίση είναι μια νέα ουτοπία της άνοσης κοινότητας και μια νέα μορφή ελέγχου του σώματος. Το υποκείμενο της νεοφιλελεύθερης τεχνο-πατριαρχίας που ο Covid-19 κατασκευάζει δεν έχει δέρμα, δεν μπορείς να το αγγίξεις, δεν έχει χέρια. Δεν ανταλλάσσει φυσικά αγαθά, ούτε αγγίζει νομίσματα, πληρώνει με πιστωτική κάρτα. Δεν έχει χείλη, δεν έχει γλώσσα. Δεν μιλάει απευθείας, αφήνει φωνητικό μήνυμα. Δεν συναντιέται με άλλους, ούτε συλλογικοποιείται. Είναι ριζικά ατομικό. Δεν έχει πρόσωπο, έχει μάσκα. Το οργανικό του σώμα αποκρύπτεται για να μπορέσει να υπάρξει ύστερα από μια αόριστη σειρά σημειο-τεχνικών διαμεσολαβήσεων, μια σειρά από κυβερνητικές προσθετικές επεμβάσεις που χρησιμεύουν ως προσωπείο: το προσωπείο της διεύθυνσης ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, το προσωπείο του λογαριασμού στο Facebook, το προσωπείο του Instagram. Δεν είναι ένας φυσικός παράγοντας, αλλά ένας ψηφιακός καταναλωτής, ένας τηλε-παραγωγός, είναι ένας κωδικός, ένα pixel, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μια πόρτα με ένα όνομα, μια διεύθυνση στην οποία μπορεί να στείλει τις παραγγελίες του το Amazon.

Μια από τις κεντρικές αλλαγές στις βιο-πολιτικές φαρμακο-πορνογραφικές τεχνικές που χαρακτηρίζουν την κρίση Covid-19 είναι ότι η προσωπική κατοικία –και όχι οι παραδοσιακοί θεσμοί περιορισμού και κανονικοποίησης (νοσοκομείο, εργοστάσιο, φυλακή, σχολείο)– εμφανίζεται τώρα ως το νέο κέντρο της παραγωγής, της κατανάλωσης και του βιοπολιτικού ελέγχου. Πλέον δεν πρόκειται μόνο για το σπίτι ως χώρο περιορισμού του σώματος, όπως συνέβη στην αντιμετώπιση της πανώλης. Η προσωπική κατοικία έχει γίνει τώρα το κέντρο της οικονομίας της τηλε-κατανάλωσης και της τηλε-παραγωγής. Ο οικιακός χώρος υπάρχει τώρα ως ένα σημείο μέσα σε έναν ελεγχόμενο διαδικτυακά χώρο, ένα μέρος ταυτοποιήσιμο σε έναν χάρτη google, ένα κουτί αναγνωρίσιμο από ένα drone…

(φωτογραφία: Ένα αστυνομικό drone δίνει διαταγές από αέρα, σ’ έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο στο Heerlen της ολλανδίας, στις 4 Απρίλη…)