Παρασκευή 18 Γενάρη. Η τελευταία δεκαετία έχει υπάρξει γκρεμοτσάκισμα για την διεθνή θέση του ελληνικού καπιταλισμού. Αρκεί να δει κανείς (δεν είναι δύσκολο) την σημερινή θέση των ελληνικών τραπεζών, που υπήρξαν η “δηλητηριώδης αιχμή του δόρατος” για την ελληνική (οικονομική) εισβολή στα βαλκάνια μετά το 1995, όταν η προοπτική στρατιωτικών κατακτήσεων τελείωσε. Να δει κανείς σε τι κατάσταση ήταν το 2000 και σε τι κατάσταση είναι τώρα.
Πολύ πριν το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον αποφασίσουν ότι “θέλουν κάτι στα δυτικά βαλκάνια” η Αθήνα είχε γίνει (κρατικός / καπιταλιστικός) παρίας της περιοχής ακόμα και για τα βαλκανικά δεδομένα. Για παράδειγμα, πριν την θρυλική επιβολή των τραπεζικών ελέγχων (“capital controls”) στα μέσα του ’15, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα είχε επιβάλει την αποκοπή των ελληνικών τραπεζικών θυγατρικών στα βαλκάνια απ’ τις μητρικές τους. Για να μην μεταδοθεί στα βαλκανικά κράτη το “bank run”. Τελικά, από τότε μέχρι τώρα, οι ελληνικές τράπεζες αναγκάστηκαν να πουλήσουν σχεδόν όλες τις θυγατρικές τους στα βαλκάνια, μπας και ρεφάρουν οι ίδιες…
Με άλλα λόγια ο ελληνικός χρηματοπιστωτικός ιμπεριαλισμός στα βαλκάνια, αν και ήταν συγχρονισμένος με την διεθνή τάση, βούλιαξε μέσα στις φαντασιώσεις του. (Το θέμα έχει το δικό του χωριστό ενδιαφέρον). Μ’ αυτό το δεδομένο, το ελλαδιστάν θα μπορούσε να συνεχίσει να διατηρεί τις αγαπημένες του εθνικές εκκρεμότητες και στο «μακεδονικό» μόνο στο βαθμό που δεν θα αναγκαζόταν (και λόγω αδυναμίας) από κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» να σταματήσει τις καθυστερήσεις και το «πέσε κάτω!»
Αλλά του έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!!! Ο έμπειρος στα «βουλιάγματα διαπραγματεύσεων» ογκόλιθος ανέλαβε να παραστήσει ότι διαπραγματεύεται (λόγω της «διεθνούς πίεσης») με τους σοσιαλδημοκράτες του Zaev, για μια «κοινά αποδεκτή λύση», παραφυλάγοντας να «αποδείξει» ότι αυτοί είναι που δεν θέλουν – ή δεν μπορούν.
Το πράγμα φαινόταν αρχικά ότι δουλεύει μια χαρά (για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό). Προσέξτε, παρακαλούμε, πως παρουσιάζει την κατάσταση για τότε ένα απ’ τα «στόματα» του ντόπιου βαθέος κράτους, ο δημοσιογράφος Βασίλης Νέδος, στην καθεστωτική «καθημερινή» στις 13 Ιανουαρίου 2019. Συγκρατείστε την χρονολογία (θα την τονίσουμε):
Πέρυσι, ανάλογες ημέρες στη Νέα Υόρκη (17 Ιανουαρίου 2018) καταγραφόταν από τις τηλεοπτικές κάμερες ένα άβολο ζωντανό στιγμιότυπο, με πρωταγωνιστή τον αντιπρόσωπο της ΠΓΔΜ για το ονοματολογικό Βάσκο Ναουμόφσκι και τον Έλληνα ομολογό του Αδαμάντιο Βασιλάκη, αλλά και τον ειδικό απεσταλμένο του γ.γ. του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς να στέκονται αποσβολωμένοι, έχοντας μικρή πίστη ότι υπήρχαν ελπίδες να σημειωθούν θετικές εξελίξεις ακόμα μία φορά.
Λίγο αργότερα ο Σλαβομακεδόνας διπλωμάτης τορπίλιζε δημοσίως τη διαπραγμάτευση, μιλώντας για μη αξιοπρεπή λύση την οποία η χώρα του δεν φιλοδοξούσε να δεχτεί.
Εκείνη την εποχή, δύσκολα θα εισέπραττε οποιαδήποτε προσοχή όποιος ισχυριζόταν ότι σήμερα, ένα χρόνο μετά, η Βουλή της ΠΓΔΜ θα ψήφιζε αλλαγή του ονόματος της χώρας σε «Βόρεια Μακεδονία», ανοίγοντας τον δρόμο για την κύρωση μιας συνολικής συμφωνίας με την Αθήνα…
Τέλεια! Σούπερ!!! Τα πράγματα πήγαιναν κατ’ ευχήν! Δυο βδομάδες νωρίτερα, στις 4 Ιανουαρίου 2018 ο φαιός κυβερνητικός εταίρος, ο ψεκασμένος, ήταν κατενθουσιασμένος με τον ογκόλιθο υπ.εξ. Το ρεπορτάζ του ροζ site tvxs ξεκινούσε κι αυτό όλα χαρά εκείνη την ημέρα:
… Να περιβληθεί με απόλυτη εμπιστοσύνη ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, ζήτησε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος, εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου, μετά την κυβερνητική σύσκεψη για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Σημειώνοντας με έμφαση ότι ο υπουργός Εξωτερικών δεν είναι από εκείνους που άλλα υπογράφουν και άλλα λένε στη συνέχεια…
Τέλεια!!! Σούπερ!!! Οι χαζοβιόληδες των «μεγάλων δυνάμεων» θα διαπίστωναν γρήγορα ότι «η ελλάδα θέλει – αλλά τα σκόπια δεν..!». Και ο ελληνικός ιμπεριαλισμός θα ξανάβρισκε την ησυχία του και την «εθνική εκκρεμότητά» του με το «μακεδονικό»… Για άλλες, καλύτερες εποχές…