Σύνθημα στην πρωτεύουσα του ομάν Muscat
Δευτέρα 11 Μάρτη>> Λέγεται πως ένα μαζικό ένοπλο απελευθερωτικό κίνημα ένα μόνο καθήκον έχει όταν δέχεται «ανώτερης τάξης» κρατική επίθεση, καθήκον νίκης: να συνεχίσει να υπάρχει. Η ιστορία των απελευθερωτικών / αντιαποικιακών κινημάτων είναι μια ιστορία ποταμών αίματος – κι ωστόσο τις συντριπτικά περισσότερες φορές υπήρξαν νικηφόρα – εφόσον άντεξαν.
Δείτε, για παράδειγμα, τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα των αλγερίνων, κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας / ιμπεριαλισμού. Πριν ο γαλλικός στρατός αναγκαστεί να ξεκουμπιστεί το 1962 είχε σκοτώσει περισσότερες από 500.000 αλγερίνους (μπορεί και 1,5 εκατομμύριο σύμφωνα με άλλες καταγραφές)∙ είχε διαπράξει άπειρα εγκλήματα πολέμου (σφαγές αμάχων, βασανιστήρια, μαζικούς βιασμούς)∙ είχε ισοπεδώσει πάνω από 8.000 χωριά και οικισμούς∙ και είχε φυλακίσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πάνω από 2.000.000 αμάχους. Κι όμως: οι αλγερίνοι πληβείοι και το απελευθερωτικό μέτωπο (national liberation front / FLN) άντεξαν αυτήν την ασύλληπτη βία για 8 χρόνια, απ’ το 1954 ως το 1962 – και νίκησαν! Πάνω από 900.000 γάλλοι έποικοι (αρκετοί δεύτερης ή και τρίτης γενιάς πρωτοκλασσάτοι πολίτες της αλγερίας…) συνένοχοι του αίματος αναγκάστηκαν τελικά (απ’ τον φόβο τους για τη νέμεση) να φύγουν γυρνώντας στη γαλλία…
Για τα δικά μας πρωτοκοσμικά (και πλέον εντελώς «φλόρικα») δεδομένα, όπου μερικά δακρυγόνα σε μια διαδήλωση θεωρούνται τέτοιο «σοκ» ώστε δικαιούται ο καθένας να γυρίσει σπίτι του γεμάτος «παράσημα» και σπουδαίες αγωνιστικές αναμνήσεις, τέτοιοι αγώνες είναι απλά αδιανόητοι. Και φυσικά στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος είναι αδιανόητο το πως μπορούν να αντέχουν ακόμα οι παλαιστίνιοι και οι παλαιστίνιες ύστερα από δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες, άπειρες καταστροφές, πείνα, δίψα – υπό τις ευλογίες όλων των δυτικών αφεντικών (όπως γίνεται πάντα). Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο το να μεγαλώνει κάποιος στην αιχμαλωσία και να μην σκύβει το κεφάλι: υπάρχει μια απίστευτη «διαφορά κλάσης» ανάμεσα στην υποκειμενικότητα των λίγο πολύ καλομαθημένων πρωτοκοσμικών και των αποικιοκρατούμενων. Μια απίστευτη διαφορά θέλησης, κουράγιου, ηθικής και συναισθηματικής δύναμης. Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος ανθρώπων∙ ή, αν θέλουμε να το πούμε σωστά, Ανθρώπων.
Ένα ασφαλές «σήμα» της επιτυχίας τέτοιου είδους μαζικών, ένοπλων απελευθερωτικών κινημάτων, είναι όταν στο εσωτερικό του όποιου πρωτοκοσμικού, αποικιοκρατικού καθεστώτος εκδηλώνονται σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές κρίσεις εξαιτίας της βίαιης καταστολής και παράλληλα μ’ αυτήν – κυρίως εξαιτίας των αποτυχιών της. Το γαλλικό αποικιοκρατικό καθεστώς είναι καλό παράδειγμα αυτής της διαδικασίας διαλυτικής πολιτικής κρίσης, που κράτησε ουσιαστικά ως το αναγκαστικό ξεκίνημα διαπραγματεύσεων μεταξύ του Παρισιού (: Ντε Γκώλ) και του FLN, τo 1960. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς, με αυξανόμενη ένταση ευθέως ανάλογη της αδυναμίας του να καταστείλει την παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα.
Στο ιδιαίτερα χρήσιμο video με την συνέντευξη του Ilan Pappe στην Darren Abuchaida (του al Jazzera) που βάλαμε στις 26 Φλεβάρη, ο Pappe λέει κάτι που ίσως πέρασε απαρατήρητο (ή χωρίς ιδιαίτερη σημασία). Ότι το εσωτερικό σχίσμα στην ισραηλινή κοινωνία μεταξύ των πλέον θρησκόληπτων θεοναζί (που έχουν γίνει η πλειοψηφία και έχουν σαν αναφορά και «βιβλιογραφία» την παλαιά διαθήκη) και των κοσμικών φασιστών (που είχαν ιστορικά την εξουσία και έχουν ως αναφορά το Ολοκαύτωμα) έχει φτάσει σε εκρηκτικό σημείο∙ και ότι αυτό δείχνει την (αθέλητη προφανώς!!!) υπονόμευση της αποικιοκρατικής «σταθερότητας» και την αρχή της διάλυσης του καθεστώτος. Κανένα απ’ τα δύο μπλοκ δεν εργάζεται υπέρ της κατάρρευσης του «κοινού ονείρου»! Ωστόσο η διαπάλη εξουσίας μεταξύ τους είναι τέτοια που μετά από 5 μήνες θανάτου στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη το σύστημα έχει αποτύχει στρατηγικά, και βρίσκεται σε αδιέξοδο, πιθανότατα όχι διαχειρίσιμο. (Κάτι παρόμοιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει και στις ηπα μετά τις διαδοχικές αποτυχίες / ήττες…)
Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά τα δύο μπλοκ συμφωνούν στο απαρτχάιντ, διαφωνούν όμως σε όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανόμενων και των τακτικών για την διαιώνισή του. Η μετατροπή της θρησκείας (: ιουδαϊσμός…) σε εθνικισμό (το καθαρό και αμόλυντο κράτος-των-εβραίων…) φέρνει στην «πολιτική» ως τεχνική της εξουσίας μεγάλες ποσότητες παράνοιας! Η σύγκρουση μεταξύ τους ξεκίνησε με αφορμή της «τύχη» του συνταγματικού δικαστηρίου. Πίσω και πέρα απ’ την ιδεολογική σκλήρυνση (το γεγονός δηλαδή ότι αυτό το δικαστήριο δεν είναι αρκετά θεοναζί, άρα όχι αντιπροσωπευτικό των ιδεολογικών συσχετισμών…) υπήρχε κι αυτό: το ότι μια φορά στις εκατό ή στις χίλιες έδινε δίκιο σε κάποια προσφυγή αιχμάλωτου, κατεχόμενου παλαιστίνιου.
Η «εισβολή του al Aqsa» στις 7 Οκτώβρη του 2023 επιτάχυνε και όξυνε αυτήν την εσωτερική πόλωση. Με δύο τρόπους. Απ’ την μια μεριά αποδεικνύοντας την δομική (κι όχι συγκυριακή!) αδυναμία του ισραηλινού κατοχικού στρατού. Και απ’ την άλλη μέσω της απαγωγής πάνω από διακοσίων καραβανάδων και έφεδρων (: πολιτών), πράγμα που θα ανάγκαζε το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς να διαπραγματευτεί με την αντίσταση, όχι για κάτι άλλο αλλά για την μαζική απελευθέρωση των χιλιάδων παλαιστινίων κρατούμενων.
Έτσι, στην ήδη εκδηλωμένη λόγω δικαστηρίου πόλωση, προστέθηκε και η απαίτηση της απελευθέρωσης των ομήρων (ακόμα και με τους όρους της παλαιστινιακής αντίστασης!) Είναι φανερό ότι είναι κυρίως το μπλοκ των κοσμικών φασιστών (στην «αντιπολίτευση» τώρα πια) που έχει αυτή την απαίτηση, στρεφόμενο κατά του γκουβέρνου των θρησκόληπτων θεοναζί, που δείχνουν (και έμμεσα το λένε) ότι εν τέλει αδιαφορούν γι’ αυτούς (τους ομήρους) – η παλαιά διαθήκη δεν γράφει κάτι για την περίπτωσή τους… Κι έτσι, ενώ κάθε Σάββατο γίνονται σε διάφορες πρωτοκοσμικές πρωτεύουσες μεγαλύτερες ή μικρότερες διαδηλώσεις με σύνθημα “from the river to the sea Palestine will be free” (κουρελιάζοντας την επί σχεδόν δύο δεκαετίες πανάκριβη εκστρατεία του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να ποινικοποιήσει ως «αντισημιτισμό» οποιαδήποτε αναφορά στην κατοχή της Παλαιστίνης…) στο Τελ Αβίβ γίνονται κάθε Σάββατο όλο και πιο μαζικές (και όλο και πιο «απείθαρχες») διαδηλώσεις που ζητούν την επιστροφή των ομήρων, αλλά και την παραίτηση του θεοναζί γκουβέρνου, άμεσα εκλογές, κλπ.
Σα να μην έφτανε αυτή η εκδήλωση της εσωτερικής κρίσης του αποικιοκρατικού καθεστώτος, έρχεται τώρα να προστεθεί ένα ακόμα «επίπεδο». Η απαίτηση (των κοσμικών φασιστών) για «πανστρατιά» σκοντάφτει σοβαρά στο κατοχυρωμένο «δικαίωμα των υπερ-ορθόδοξων» (οι περισσότεροι απ’ τους οποίους είναι θεοναζί, αλλά όχι όλοι) να μην στρατεύονται, επειδή «μελετούν τας γραφάς»!!! Ο Yitzak Yosef, αρχιραβίνος των υπερ-ορθόδοξων, απείλησε χθες ότι αν πιεστούν να στρατευτούν «θα αγοράσουμε εισιτήρια και θα φύγουμε» καθώς «οι κοσμικοί δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς το torah και χωρίς τα κολέγια ταλμουδικών σπουδών ο στρατός δεν θα πετύχει». Πρόκειται ούτε λίγο ούτε πολύ για 66.000 υπερ-ορθόδοξους σε στρατεύσιμη ηλικία… Η πλευρά των κοσμικών, συμπεριλαμβανόμενου του υπουργού πολέμου Gantz, μίλησε σχεδόν για «προδοσία»∙ ενώ ένας άλλος υπουργός, θεοναζί αυτός και «εθνικής ασφάλειας», ο Itamar Ben-Gvir, δήλωσε ότι «δεν στηρίζει την επιβολή της στράτευσης…» και ότι τέτοια προβλήματα «λύνονται με αγάπη» (!!!)
Ενώ, λοιπόν, η γενική ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική συμφωνία εξακολουθεί να ισχύει στην κοινωνική βάση του καθεστώτος, το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της υποσκάπτεται σταθερά. Χάρη στην παλαιστινιακή αντίσταση, μαζί με το θέμα των ομήρων, έχει προκύψει τώρα (εξαιτίας των σοβαρών απωλειών του ισραηλινού στρατού στη Γάζα) και το πολωτικό ερώτημα ποιος σκοτώνεται και ποιος την γλυτώνει – πάντα υπέρ του «εθνικού καλού» του Τελ Αβίβ.
Είναι σωστό κατά συνέπεια ένα ακόμα σημείο της γνώμης του Pappe: είναι απαραίτητη και η «πίεση-απ’-έξω» (η «διεθνής», κινηματική και όχι μόνο…) και η πολιτική ανασυγκρότηση της παλαιστινιακής αντίστασης (βρίσκεται σε εξέλιξη…), προκειμένου η οξεία εσωτερική κρίση του θεοναζί απαρτχάιντ να μην μείνει «αποκλειστικά δικό του πρόβλημα».
Η πρώτη είναι απαραίτητη για να επιταχυνθεί αυτή η κρίση: BDS και όχι μόνο!
Η δεύτερη είναι απαραίτητη για να αξιοποιήσει υπέρ της (η παλαιστινιακή αντίσταση) αυτήν την διπλή ιστορική κίνηση, μέσα κι έξω απ’ το απαρτχάιντ καθεστώς…