Δευτέρα 13 Μάρτη>> Το τραίνο έχει φίλους – τα κτελ έχουν συμφέροντα!… Το τραίνο έχει σχεδόν εραστές των διαδρομών του, αν μας επιτρέπεται. Καθόλου άδικα. Δεν γίνεται να σ’ αρέσει το ταξίδι και να μην αγαπήσεις αυτήν την εφεύρεση της 1ης βιομηχανικής επανάστασης, για όλα της: απ’ την αρχαιολογία των σταθμών και της αναμονής του θηρίου ως τις διαδρομές τις ίδιες, απ’ το καφενείο στο Ορμένιο στα τέλη των ‘70s μέχρι τους πιο high tech ευρωπαϊκούς σταθμούς, απ’ τους ελεγκτές και τους σιδηροδρομικούς μέχρι το ξενύχτι των βραδινών διαδρομών με αλλόκοτες τυχαίες παρέες στο όποιο κυλικείο – και τους «λαθρεπιβάτες»….
Στο ελλαδιστάν το να υπερασπίζεσαι το τραίνο είναι περίπου σα να υπερασπίζεται τα ρωσικά σοβιέτ – είτε το ξέρεις είτε όχι: δεκαετίες πριν τα γκράφιτι στα βαγόνια γίνουν μια μητροπολιτική περιπέτεια για τους γκραφιτάδες, τα πρώτα χρόνια της επανάστασης στη ρωσία, τα τραίνα μετέφεραν τα μηνύματά της στην επικράτεια, όπου έφταναν (agit-trains, φωτογραφίες επάνω).
Κάντε λοιπόν μια νοερή διαδρομή πάνω σε ράγες (μιας και φαίνεται απίθανο να κάνετε μια πραγματική τους επόμενους μήνες), μετά το 2ο λεπτό, με μουσικό υπόβαθρο τον Steve Winwood. Και κρατείστε αναμμένο στην καρδιά σας ένα κερί γι’ αυτούς κι αυτές που δεν έφτασαν, κλείνοντας τ’ αυτιά και τα μάτια σας στην ακατάσχετη δημαγωγία – και στην οργανωμένη λήθη.