Τρίτη 22 Φλεβάρη>> Αυτόν τον τσαμπουκά (συγχωρείστε μας την έκφραση) δεν τον περιμέναμε! Το ρωσικό καθεστώς αναγνώρισε την ανεξαρτησία των δύο (ουκρανικών) επαρχιών, του Lugansk και του Donetsk! Κι αυτό σημαίνει διάφορα που θα πούμε στη συνέχεια. Ωστόσο δεν πρόκειται για το «τέλος του κόσμου», ούτε για την επίσημη έναρξη ενός θερμού 4ου παγκόσμιου πολέμου (οι τζογαδόροι των πρώτων υλών ενέργειας φυσικά τέτοια θα λένε ή θα υπονοούν).
Να θυμίσουμε λοιπόν ότι υπάρχει μια κρατική οντότητα που ονομάζεται «τουρκική δημοκρατία της βόρειας κύπρου», που κατά τους έλληνες και ελληνοκύπριους εθνικόφρονες είναι «ψευδοκράτος», ωστόσο είναι αναγνωρισμένη σαν τέτοια απ’ την Άγκυρα και έμμεσα από μερικά ακόμα ισλαμικά κράτη. Αυτή η αναγνώριση (της τ.δ.β.κ.) δεν σημαίνει ωστόσο πως αν το ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν ήταν ελληνικό και ελληνοκυπριακό φασισταριό δεν θα μπορούσαν οι δύο «συνιστώσες κρατικές οντότητες» στην κύπρο, ο βορράς και ο νότος, να ενωθούν σε κάποιο είδος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας. (Στο ελβετικό Κραν Μοντανά το 2017 οριστικοποιήθηκε ότι Αθήνα και Λευκωσία εμφορούνται από ακροδεξιές / εθνικιστές απόψεις για το «κυπριακό» και όχι μόνο, όποιο κι αν είναι το γκουβέρνο….) Πρακτικά λοιπόν, σ’ ένα κόσμο που τα σύνορα μπορούν να εμφανιστούν αλλά και να εξαφανιστούν, η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Donbass πρέπει να θεωρηθεί μόνο σαν “καινούργια κατάσταση, καινούργια καθήκοντα”, κι όχι σαν το τέλος της ιστορίας.
Αυτό είναι το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο στην (οπωσδήποτε) τολμηρή κίνηση της Μόσχας της αναγνώρισης των δύο αντάρτικων δημοκρατιών του Donbass: επιβάλλει de facto σαν μοναδική εκδοχή εδαφικής αρτιότητας της ουκρανικής επικράτειας την ομοσπονδιοποίηση – κάτι που το ουκρανικό φασισταριό απορρίπτει μετά βδελυγμίας. Για να το πούμε αλλιώς: η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Lugansk και του Donetsk ΔΕΝ σημαίνει και την προσάρτησή τους∙ συνεπώς, η μόνη πιθανότητα να παραμείνουν τελικά ουκρανικό έδαφος είναι η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος…(Όπως, τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και στην κύπρο). Κι αυτό ακριβώς προβλεπόταν με τις “συμφωνίες του Μινσκ”!! Η αλλαγή του ουκρανικού συντάγματος προς ένα μοντέλο “γερμανικό” ή ίσως “ισπανικό”, με αυξημένη αυτοδιοίκηση για το Donbass (και όχι μόνο).
Φυσικά, μ’ αυτήν την ενέργεια η ανεγκέφαλη αλεπού φαίνεται να πετάει στα σκουπίδια την καλοπροαίρετη, ουκρανικής ιδιοκτησίας εφαρμογή αυτών των συμφωνιών… Ταμάμ! Οι συμφωνίες αυτές έχουν γίνει απόφαση του οηε απ’ το 2015 – όχι όμως και ο τρόπος που θα εφαρμοστούν! Συνεπώς το ότι η Μόσχα τις ξεφορτώνεται είναι σοβαρό από τυπική άποψη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εκείνος που προσπαθεί να τις ξεφορτωθεί ουσιαστικά πριν καν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών είναι το φασιστοκρατούμενο Κίεβο. Συνεπώς, από μια ρεαλιστική σκοπιά τακτικής αλλά και ιστορικής διαλεκτικής, θα λέγαμε ότι η Μόσχα τελειώνει όχι τις συμφωνίες στην ουσία τους αλλά την φάρσα εφτά χρόνων (υπάρχουν αυτές οι συμφωνίες; ισχύουν; πότε θα ισχύσουν;) – μεταφέροντας το ζήτημα της εφαρμογής τους σ’ ένα «ανώτερο επίπεδο» διακρατικού (διεθνούς) και ενδοκρατικού (προκειμένου για το Κίεβο) ανταγωνισμού. (Αυτό υπό τον όρο ότι δεν προχωρήσει στην προσάρτηση αυτών των επαρχιών).
Θα βοηθήσει αν την ανεξαρτησία των Lugansk και Donetsk αναγνωρίσουν λίγα κράτη ακόμα: η λευκορωσία, η βενεζουέλα…
Γιατί όμως το έκανε αυτό τώρα η Μόσχα;
(φωτογραφία: Οι συζητήσεις στο Μινσκ το 2015. Απ’ τους τέσσερεις μόνο ο ένας παραμένει στο πόστο του).