Δευτέρα 6 Σεπτέμβρη>> Ο Μαρξ αναλύει κάπου (την έχει γλυτώσει ως τώρα ο κυρ Κάρολος απ’ την αποκαθήλωση του Άρη, του ενός απ’ τους δύο διάσημους μ’ αυτό το όνομα, του αρμόδιου γι’ αυτά…) ότι σε ιστορικές φάσεις ριζικού μετασχηματισμού των διαδικασιών καπιταλιστικής συσσώρευσης, η μορφή – κράτος αναλαμβάνει τις ευθύνες «συλλογικού καπιταλιστή» και δρώντας πολιτικά και νομοθετικά για λογαριασμό των πλέον «εκσυγχρονιστικών τεχνολογικά» μερίδων των αφεντικών, αναγκάζει όλα τα υπόλοιπα (τις ας τις πούμε έτσι «καθυστερημένες μερίδες του κεφάλαιου») είτε να προσαρμοστούν είτε να εξαφανιστούν. Πρώιμο παράδειγμα αυτής της κρατικής λειτουργίας υπήρξε στην πρωτοπόρα βιομηχανική αγγλία η απαγόρευση της παιδικής εργασίας, στον 19ο αιώνα. Ήταν σαφές ότι τα λιγότερο μηχανοποιημένα υφαντουργεία, που στηρίζονταν στην παιδική εργασία (δεν θα εξηγήσουμε εδώ το γιατί) κτυπήθηκαν απ’ την σχετική νομοθεσία. Ωστόσο το αγγλικό κοινοβούλιο και η αντίστοιχη κυβέρνηση δρούσαν σαν το κόμμα των πλέον πρωτοπόρων (εκείνη την εποχή) τμημάτων των αφεντικών και όχι σαν κόμμα των πιο καθυστερημένων τεχνολογικά και οργανωτικά.
Συμβαίνουν τέτοια σ’ όλες τις καπιταλιστικές Αλλαγές Παραδείγματος – αλλά που να τα εξηγούμε τώρα στους ανεγκέφαλους…. Το ενδιαφέρον στην τωρινή, για την οποία η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία είναι ταυτόχρονα εισαγωγή στη βία και καταλύτης της «μετάβασης», είναι το ερώτημα αυτό: ποια είναι η ελάχιστη καπιταλιστική μορφή που πρέπει να υπαχθεί στην αναδιάρθρωση ακόμα κι αν δεν θέλει, ποιο είναι το «ελάχιστο μοναδιαίο κεφάλαιο» που είναι «καθυστερημένο» σε σχέση με τις προδιαγραφές και τις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, έτσι όπως τις προσδιορίζουν μονομερώς στη δύση τα πιο «δυναμικά» αφεντικά;
Την απάντηση την έδωσαν έγκαιρα οι περιθωριακοί «εφτάψυχοι»! Το «ελάχιστο μοναδιαίο κεφάλαιο», η μίνιμουμ καπιταλιστική μορφή που υπάγεται, δια της βίας, στην αναδιάρθρωση ή στην συντριβή της, είναι ο Εαυτός Κεφάλαιο!! Αυτό το εγκληματικό κατόρθωμα 30 – 40 χρόνων νεοφιλελευθερισμού, ενσωμάτωσε τόσο εθελοντικά, τόσο έντονα και τόσο αυτοκαταστροφικά την σύγκρουση ανάμεσα σε «νεκρό κεφάλαιο» (πάγιο: σώμα) και «ζωντανή εργασία» (: εκμετάλλευση) ώστε τώρα η αναδιάρθρωση ή η συντριβή του γίνεται υποχρεωτικά σε μοριακή, σε κυτταρική κλίμακα! Είναι γι’ αυτό το λόγο που οι γενετιστές μηχανικοί και οι μπηχεβιοριστές, έτοιμοι από καιρό, έγιναν ουσιαστικά οι «πολιτικοί καθοδηγητές» της κρατικής δράσης.
Εξηγούμε αλλού (τετράδιο νο 5, σύντομα…) μερικά πράγματα σχετικά. Το βασικό εδώ είναι πως η πολιτική και ιδεολογική διάσταση της μορφής – κράτους και της εκπροσώπησης του κεφαλαιϊκού βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, στο βαθμό που αναλαμβάνει την αναδιάρθρωση, ενός προς ένα και μαζικά όλων των ατομικών «παγίων» των Εαυτών – Κεφάλαιο, άρα όλων των σωμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι ο ολοκληρωτισμός. Θα μπορούσαμε (και θα έπρεπε, για ιστορικούς λόγους) να τον ονομάσουμε φασισμό 2.0.
Όπως θα ήταν «λογικό» (με την κρατική / καπιταλιστική έννοια) ο φασισμός 2.0 χρησιμοποιεί μεθόδους του φασισμού 1.0, όμως ούτε εξαντλείται σ’ αυτόν ούτε τον μνημονεύει. Ο φασισμός 1.0 ήταν η ιστορική εκδοχή της μορφής – κράτους στην υπηρεσία του μαζικού, εργοστασιακού καπιταλισμού. Ο φασισμός 2.0 είναι η «επίκαιρη» εκδοχή της κρατικής εξουσίας στην υπηρεσία του μαζικού ψηφιακού καπιταλισμού.