Σάββατο 11 Σεπτέμβρη>> Το ότι η μυστηριώδης και ανεξήγητη κατάρρευση του κτιρίου 7 στο world trade center της Ν. Υόρκης ήταν και παραμένει το «κλειδί» που ξεκλειδώνει όλο το Θέαμα και το παραμύθι εκείνης της ημέρας ίσως να χρειαζόταν παραπάνω από 1 λεπτό απλής σκέψης. Το ότι, όμως, αυτή η κατάρρευση προβλήθηκε παγκόσμια σε πραγματικό χρόνο (μάλλον κατά λάθος…) και, στη συνέχεια, απλά εξαφανίστηκε απ’ το Θέαμα, είναι διαφορετικής τάξης ζήτημα. Οι αισθήσεις, η όραση εν προκειμένω, θεωρούνταν το 2001 (όχι πια…) βασική μέθοδος προσέγγισης της πραγματικότητας. Αν, λοιπόν, έγινε κατορθωτό να διαγραφεί απ’ την μνήμη και την όποια κριτική σκέψη ένα γεγονός που έγινε παγκόσμια ορατό όπως η συγκεκριμένη ανεξήγητη κατ’ αρχήν κατάρρευση, τότε κάθε άλλο αισθητηριακό ερέθισμα (της όρασης, της ακοής…) θα μπορούσε επίσης να εξαφανιστεί…
Ενώ, λοιπόν, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 «κάτι έγινε» στις ηπα, η εξαφάνιση οποιουδήποτε σχετικού τεκμηρίου των αισθήσεων σχετικά με το τι πράγματι έγινε σημαίνει πως «έγινε και κάτι άλλο ακόμα». Αυτό το δεύτερο είναι (υποστηρίζουμε) εξίσου σημαντικό με το πρώτο (τα αεροπλάνα, τους ουρανοξύστες, την «τρομοκρατία»), και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη διάρκεια. Και σημασία: κοινωνική, αισθητική, ηθική, πολιτική.
Αυτό το δεύτερο είναι η εξαφάνιση της πραγματικότητας για χάρη της εικονικότητας. Ας το επαναλάβουμε: η εικονικότητα υποκαθιστά και εξαφανίζει την πραγματικότητα: έτος 2001. Και μάλιστα, για να γίνουν όλα χειρότερα, η πραγματικότητα της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στη Ν. Υόρκη είχε ΚΑΙ εικόνα: την κατάρρευση του κτιρίου νο 7… Έτσι ώστε με τον όρο «εικονικότητα» δεν θα έπρεπε (απ’ το 2001 και μετά) να εννοούμε αυτό καθαυτό το μέσο (: τις εικόνες) αλλά κυρίως την κρατική / cybernetics προσταγή, που μπόρεσε (εν έτει 2001…) να χρησιμοποιήσει ή να «εξαφανίσει» και εικόνες.
Από τότε αυτή η προσταγή εξελίχθηκε σε «επιστήμη».