Palestine free! (3)

Δευτέρα 17 Μάη. Η “πολιτική της ρουκέτας” εκ μέρους της Hamas και των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζα ήταν δίκαιη από ηθική άποψη, ωστόσο δεν μπορούσε να πάει πέρα απ’ την “λογική των αντιποίνων” μέσα στη διαρκή και απάνθρωπη αιχμαλωσία των παλαιστίνιων. Πολλές φορές δοκιμάστηκε, κι άλλες τόσες το πράγμα κατέληξε σε διαπραγματεύσεις για εκεχειρία (με μεσολαβητή, συνήθως, την χούντα του Καΐρου) με κάποιες πενιχρές και πάντα ανακλίσιμες “υποχωρήσεις” του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Η “πολιτική της ρουκέτας” δεν μπόρεσε να ανοίξει προοπτικές και ανταγωνιστικές δυνατότητες ούτε για τους αιχμάλωτους στη Γάζα, ούτε για τους αιχμάλωτους στην υπόλοιπη κατεχόμενη Παλαιστίνη, είτε στη δυτική Όχθη, ειτε στην Ιερουσαλήμ/al Quds, είτε οπουδήποτε αλλού μέσα στην ισραηλινή επικράτεια. Αυτό είναι το νόημα της γνώμης μας ότι ο “πολιτικός κύκλος” αυτού του είδους ένοπλης δράσης έχει τελειώσει, και ότι έχει ξεπεραστεί… (Χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνέπειες του να είναι η Χαμάς εξουσία στη Γάζα).

Αντίθετα, ο αντι-απαρτχάιντ πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος BDS, που ξεκίνησε από Παλαιστίνιους και αναπτύχθηκε διεθνώς εκτός κατεχόμενων, φώτισε τον μαύρο ορίζοντα με ένα καθαρό και έντονο φως, χωρίς σκιές, ανοίγοντας δύσκολες μεν αλλά σαφείς προοπτικές στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Δημιούργησε νέες, σταθερές συμμαχίες στον δυτικό «πολιτισμένο» κόσμο, και τρόμαξε τόσο το απαρτχάιντ καθεστώς ώστε να επιστρατεύει κάθε βρώμικη δυνατότητα που διαθέτει για να το φρενάρει· σε μερικές περιπτώσεις με μικρή επιτυχία, συνολικά όμως αποτυγχάνοντας. Πράγματι: το πόσο φοβάται το Τελ Αβίβ τον προσανατολισμό του αντι-απαρτχάιντ αγώνα το δείχνει ο τρόπος που οι διεθνείς σύμμαχοί του έχουν προσπαθήσει να κατακρεουργήσουν ακόμα και τα δικά τους συντάγματα για να επιβάλουν λογοκρισία…

Όπως, όμως, έχει εύστοχα παρατηρηθεί δεν υπάρχει ως αυτή τη στιγμή ορατός πολιτικός οργανισμός μέσα στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για να αναλάβει εκεί την δουλειά του αναπροσανατολισμού και της εξέλιξης της «γραμμής» που καθαρά υποδεικνύει το BDS. H Fatah σαν πάντα κυρίαρχη στην ΟΑΠ και η πολιτικά προσοδική συμμορία του Abbas δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να αναλάβουν αυτά τα πολιτικά καθήκοντα· το μόνο που κάνουν είναι να παζαρεύουν τις μικροεξουσίες τους με το Τελ Αβίβ και τους διάφορους τοξικούς της αραβικής χερσονήσου. Όμως ούτε η Hamas μπορεί.

Η εξέγερση του Sheikh Jarrah ανήκει (κατά την ταπεινή μας άποψη) σ’ αυτήν την “γραμμή”, του BDS· που παραμένει “πολιτικά ορφανή” μεν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά θα μπορούσε να αναδείξει το δικό της εντόπιο πολιτικό προσωπικό, τις δικές της μορφές οργάνωσης, απ’ τα κάτω. Η Hamas επανα-ενεργοποιώντας την “πολιτική της ρουκέτας” (την οποία, ας το επαναλάβουμε, είχε βάλει στην άκρη σ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας για την Επιστροφή παρά τον τεράστιο όγκο των δολοφονιών και των σακατεμάτων των διαδηλωτών· και την είχε βάλει στην άκρη επειδή δεν κινδύνευε από εκείνες τις διαδηλώσεις η ηγεμονία της στη Γάζα…) έκανε ό,τι χειρότερο θα μπορούσε: “καπέλωσε” μια διαφορετική δυναμική που ξεπερνάει την δική της “γραμμή”.

Ξέρουμε ότι “αυτά συμβαίνουν”…. Επίσης ξέρουμε ότι βρισκόμαστε έξω απ’ τον χορό. Ωστόσο η Ιστορία των κολασμένων δεν έχει περιθώρια για παζάρια…

Comments are closed.