Δευτέρα 26 Απρίλη>> Τι έγινε, λοιπόν, στο ουκρανικό πεδίο μάχης; Ενώ όλα ήταν έτοιμα για μια καλή προβοκάτσια κατά της Μόσχας, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν! Πώς έγινε αυτό; Οι διεθνείς δημαγωγοί απλά σημειώνουν την «αποκλιμάκωση», χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις.
Υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που, ο καθένας απ’ την μεριά του, έπαιξαν τον ρόλο τους. Ο ένας λέγεται «σύμμαχοι» που η Ουάσιγκτον θα ήθελε να έχει στην ουκρανική προβοκάτσια. Ένας βασικός απ’ αυτούς είναι η Άγκυρα, σε σχέση με την οποία οι ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μάλλον παρά η οποιαδήποτε συνεκτική λογική επιβάλλουν μια στάση «μαστιγίου και καρώτου». Υποτίθεται ότι το τουρκικό καθεστώς έχει καλές σχέσεις με το ουκρανικό και, επιπλέον, από καιρού σε καιρό θυμάται ότι είναι «προστάσης» των τατάρων της Κριμέας… Ε, λοιπόν, σ’ όλο αυτό το διάστημα της «κρίσης», όχι μόνο ο Erdogan «συμβούλεψε» τον κωμικό Zelesky να μην τραβάει το σκοινί («η ειρήνη πάνω απ’ όλα!») αλλά επιπλέον, ενώ η κριμαϊκή χερσόνησος ήταν βασικός στόχος της προβοκάτσιας, δεν είπε ούτε μισή κουβέντα για τους τάταρους που (υποτίθεται) υποφέρουν εκεί! Προσεκτική και δηλωτική σιωπή, γεμάτη νόημα…
Ένας άλλος παράγοντας που αποσιωπάται είναι ο ουκρανικός στρατός. Είναι ίσως ο σημαντικότερος. Η συμμετοχή του στην προβοκάτσια (έτσι ώστε, κάποια στιγμή, να αναγκαστεί η Μόσχα να εισβάλει είτε στο Donbass είτε και αλλού στην ουκρανική επικράτεια) ήταν / είναι κρίσιμης σημασίας – και ο Zelesky είναι το αφεντικό του, έτσι δεν είναι;
Ποιος ξέρει; Το λογικό είναι ότι οι ουκρανοί αρχικαραβανάδες δεν πρέπει να έχουν καούρα να αντιμετωπίσουν τους ρώσους και να συντριβούν. Ζήτημα επιβίωσης, και όχι μόνο φυσικής. Και για να μην υπάρχουν παρανοήσεις, στις 17 Απρίλη, ο επικεφαλής του ουκρανικού στρατού στρατηγός Ruslan Khomchak απηύθυνε (μέσω facebook…) «ανοικτή έκκληση» στις πολιτικές αρχές να μην ρίχνουν λάδι στη φωτιά:
…Ζητάω απ’ τις κρατικές και τις τοπικές αρχές αποχή απ’ την διασπορά πανικού στην κοινωνία … και απ’ την δημιουργία στρατιωτικοποιημένων σχηματισμών που δεν προβλέπονται απ’ το νόμο…
Αυτοί οι τελευταίοι είναι το ουκρανικό φασισταριό που θα έπαιζε τον ρόλο της προβοκατόρικης εμπροσθοφυλακής, όπως ξέρει και όπως πληρώνεται να κάνει… Συνεπώς η «έκκληση» του ουκρανού αρχικαραβανά, ανάμεσα και πίσω απ’ τα λεγόμενά της, είχε μια σαφή προειδοποίηση: δεν έχουμε όρεξη να παίξουμε σ’ αυτό το παιχνίδι!
Μ’ αυτά τα δεδομένα, έχοντας σίγουρο μόνο το ουκρανικό φασισταριό, τι θα μπορούσε να κάνει το Joνυσταλεάν εκτός απ’ το να αναδιπλωθεί; Για πάντα; Όχι βέβαια!!! Όμως οι τωρινοί συσχετισμοί, που διαμορφώθηκαν με στέρεο τρόπο την τελευταία πενταετία, δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια για proxies, παρότι τέτοιοι υπάρχουν πάντα.
Κάτι άλλο πρέπει να εφευρεθεί…