Σάββατο 5 Δεκέμβρη. Το δεύτερο που ξεκαθαρίζουμε (και δεν το διαπραγματευόμαστε!) είναι η αμφισβήτηση της “ουδετερότητας” των επιστημών· και σε κάθε περίπτωση των τεχνο-επιστημών. Ό,τι εμφανίζεται σαν “επιστημονικό” είναι υπεράνω κριτικής; Ή η κριτική σ’ αυτό προέρχεται από θρησκόληπτους ή/και μεταφυσικούς; Κι αν η απάντηση είναι ότι “ναι, η επιστήμη δεν είναι υπεράνω κριτικής”, επιτρέπεται άραγε η κριτική μόνο στους “ειδικούς”, είναι – σα να λέμε – «εσωτερικό debate» των ειδικών, ή επιτρέπεται η κριτική και χωρίς διδακτορικά;
Και πάλι η κινηματική ιστορία (μας), από εκείνα τα μακρινά τότε, έχουν τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Καμμία επιστήμη και καμμία γνώση (θρησκευτική, επιστημονική, οτιδήποτε) δεν είναι υπεράνω κριτικής· με την προϋπόθεση ότι η κριτική δεν είναι η εύκολη ψυχο-διανοητική αφόδευση της κάθε ημέρας, αλλά έργο επίπονο, επίμονο, χρονοβόρο και συνεκτικό. Ειδικά σε ότι αφορά την τάξη μας ένα από εκείνα που την χαντακώνουν και την υποδουλώνουν είναι η «ιερότητα», το don’t touch, το «πίστευε και μη ερεύνα» από παλιές και καινούργιες θρησκείες, των «επιστημονικών» τέτοιων συμπεριλαμβανόμενων.
Ο Γ. Ιωαννίδης έγινε γνωστός στα μέρη μας φέτος για εντελώς συγκυριακούς λόγους. Θα ήταν ωστόσο διαφωτιστικό να παρακολουθήσει κανείς παλιότερες διαλέξεις του, όταν δεν υπήρχε τσαχπίνης, όπου ανέλυε με αδιαμφισβήτητα στοιχεία και αποδείξεις την αθλιότητα των επιστημονικών ερευνών και, άρα, την αθλιότητα των επιστημονικών κύκλων. Που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ την ανάλογη αθλιότητα των θρησκευτικών κύκλων.
Πώς ξέπεσε τόσο και έτσι η επιστήμη, η άλλοτε ελπίδα της ανθρωπότητας να ξεφύγει οριστικά απ’ τα ψέμματα, τα παραμύθια και τις προκαταλήψεις; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη, αρκεί κανείς να ασχοληθεί με την ιστορία της επιστήμης τα τελευταία 200 χρόνια. Η όλο και πιο έντονη και δομική συνάρθρωσή της και με τα κρατικά και με τα καπιταλιστικά συμφέροντα την έκανε εξάρτημα· με ελάχιστες αν και αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Πρέπει κανείς να είναι ιερόσυλος απέναντι στην επιστήμη αν πρόκειται να την διασώσει σαν την πιο ενδιαφέρουσα και δημιουργική περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος! Και, οπωσδήποτε, δεν πρέπει να αφήνουμε ούτε ένα χιλιοστό εμπιστοσύνης στην καπιταλιστική αξιοποίηση / αλλοτρίωση αυτής της περιπέτειας!
Με δυο λόγια: αν αξίζει να υπερασπιστεί κανείς αυτό που υποσχέθηκε κάποτε η επιστήμη (και αξίζει!) είναι υποχρεωτικό να αναδεικνύει τα εγκλήματα εκείνων που σωστά οι Kαταστασιακοί χαρακτήρισαν ειδικευμένους ηλίθιους – χρηματοδοτούμενους απ’ τα αφεντικά. Δεν υπάρχει μαζικό έγκλημα εδώ και πάνω από έναν αιώνα που να μην είχε «επιστημονική υπογραφή»! Απ’ τα χημικά αέρια στα χαρακώματα του Α παγκόσμιου μέχρι τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι· απ’ τα ιατρικά πειράματα των ναζί μέχρι τις νομοθεσίες ευγονισμού που ίσχυαν σε ευρωπαϊκά κράτη ως και τη δεκαετία του ‘70· απ’ την ψυχιατρική καταστολή μέχρι τα διαρκή εγκλήματα των φαρμακοβιομηχανιών· απ’ την πολεοδομία της κατανάλωσης και του ελέγχου μέχρι τους εγκατεστημένους στον αμερικανικό κατοχικό στρατό στο αφγανιστάν και στο ιράκ ανθρωπολόγους· απ’ την χειραγωγική αξιοποίηση της πληροφορικής ως την επερχόμενη επιβολή της «εκτεταμένης πραγματικότητας», επιστήμονες βρίσκονται πάντα στην καρδιά της κρατικής και καπιταλιστικής κυριαρχίας!
Κι αν πρέπει να κρατάμε την συλλογική εργατική διανοητική δυνατότητα σε ακμή (και πρέπει!) οφείλουμε μεταξύ άλλων να πολεμάμε τον διαχωρισμό διανοητικής και χειρωνακτικής εργασίας, που είναι σε βάρος της δεύτερης και υπέρ της ασυδοσίας των επαγγελματιών διανοούμενων και «ειδικών» της κάθε εξουσίας!