Δευτέρα 30 Νοέμβρη. Εδώ και χρόνια η ανταγωνιστική (και εργατική) συνείδηση δεν περνάει τις καλύτερες εποχές της στη γαλλία. Συνεπώς θα πρέπει να αναγνωριστεί στον βασιλιά Macron ότι κατάφερε, με την μπατσαρία του (ξεκινώντας απ’ τα εγκλήματα που έκαναν κατά των μικροστών των «κίτρινων γιλέκων»), να μετατρέψει ένα καλό τμήμα της γαλλικής κοινωνίας σε a.c.a.b. Κι αυτό ενώ, υποτίθεται, θα έπρεπε να έχει εξασφαλίσει την μέγιστη “εθνική ενότητα” επιστρατεύοντάς την μπας και το κράτος / κεφάλαιο που εκπροσωπεί κρατήσει το κεφάλι του έξω απ’ το νερό μέσα στη δίνη της αναδιάρθρωσης και της φυγής προς την 4η βιομηχανική επανάσταση.
Τηρουμένων των αναλογιών (καθόλου ασήμαντες) το Παρίσι εμφανίζει τα ίδια συμπτώματα με την Ουάσιγκτον: πόλωση (γύρω από ζητήματα “δημόσιας τάξης” κατά κύριο λόγο) και αποσάρθρωση της κυβερνητικής νομιμότητας. Το ότι ο βασιλιάς δεν είναι ψόφιο κουνάβι λίγο επιδρά σ’ αυτήν την εξέλιξη. Η παρακμή εκφράζεται και με την αστυνομική βαρβαρότητα, που έχει ξεφύγει απ’ τους συνηθισμένους “στόχους” της, τα παρισινά banlieue. Μήπως είναι οι μηχανισμοί της δημόσιας τάξης (και) στη γαλλία που υποδεικνύουν τις νέες περιθωριοποιήσεις;
Πριν ο βασιλιάς Macron φτιάξει το «σωστό, γαλλικό ισλάμ» ίσως χρειαστεί να φτιάξει τον «σωστό, γαλλικό λαό». Αυτός που διοικεί τώρα δεν δείχνει διατεθειμένος να γίνει κρέας για πλαστικές σφαίρες και κλομπ…
(φωτογραφίες: Η καινούργια νομοθετική έμπνευση του γαλλικού παλατιού για την “global security” έχει εκνευρίσει τους υποτελείς – και σωστά…)