Δευτέρα 31 Αυγούστου. Το πάνω σχέδιο (ο barcode φυλακή), ένα απ’ τα πρώτα stencil σ’ αυτήν την πόλη, ήταν απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα “σήματα” του κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σήμα του κινήματος, σήμα της κριτικής του στάσης απέναντι στην τεχνολογία. Την ίδια εποχή (και με την ίδια αφορμή, το ζήτημα των “ηλεκτρονικών ταυτοτήτων” που κυκλοφορούσε περισσότερο σαν φήμη / προοπτική παρά σαν κάτι άμεσο) οι χριστιανοί μιλούσαν για το “χάραγμα του σατανά” και τον “666”… Ήταν διακριτοί, ήταν καταγέλαστοι, και σε καμμία περίπτωση οι κινηματικοί δεν ανησυχούσαμε μην μας μπερδέψει κανείς με δαύτους….
Εκεί γύρω, στις αρχές της δεκαετίας, οι αναρχοαυτόνομοι της ιατρικής στην Αθήνα κυκλοφόρησαν ένα περιοδικό με τίτλο να μην αφήσουμε το λευκό να εξορίσει τα άλλα χρώματα. Περιοδικό κριτικής στην ιατρική και στην ιατρικοποίηση· με πιο έντονο προσανατολισμό την εναντίωση στην ψυχιατρική και την ψυχιατρικοποίηση…
Δεν έπιασε νοσταλγία την ασταμάτητη μηχανή. Θυμάται. Απλά θυμάται. Θυμάται πως υπήρξε ένας καιρός σ’ αυτήν εδώ την γαμοχώρα που οι «περιθωριακοί» είχαν αρκετή ευρύτητα ορίζοντα και αρκετή επίγνωση της σύνθετης πραγματικότητας (σύνθετης για τα τότε δεδομένα…) ώστε να ασχολούνται με την κριτική στην τεχνολογία και στην επιστήμη· συμπεριλαμβανόμενης της «μυθικής» ιατρικής… Υπήρξε μια εποχή που η «περιθωριακότητα» ήταν συνυφασμένη με την συνειδητή ιεροσυλία απέναντι σε διάφορες «σταθερές» του συστήματος… Υπήρξε μια εποχή όπου το να λες «όχι» δεν ήταν ατάκα και αυτο-κατανάλωση· σήμαινε ότι έπρεπε να έχεις ψάξει και να ξέρεις τους λόγους του «όχι» σου, ώστε να απαντάς (ή και να κατατροπώνεις) τους ακόλουθους των «ναι»…
Αυτή η εποχή κράτησε χοντρικά ως το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’80. Ύστερα άρχισε να «σβήνει», αλλού αργά αργά κι αλλού γρήγορα (για λόγους που ξεπερνούν τον χώρο της ασταμάτητης μηχανής για να εξηγηθούν). Το βέβαιο είναι ότι μια δεκαετία μετά, στα μέσα των ‘90s, θα έψαχνε κανείς με το φανάρι άνθρωπο του «πεζοδρομίου» που να θεωρεί πως τέτοια ζητήματα (η τεκμηριωμένη κριτική στην τεχνολογία, στις επιστήμες, κλπ) ανήκουν υποχρεωτικά (και όχι «άμα γουστάρεις»…) στα «βασικά» του ανταγωνισμού· και δύσκολα θα τον εύρισκε. Τα πανεπιστήμια είχαν ανοίξει τις πόρτες τους για οτιδήποτε και οποιονδήποτε· συνεπώς ήταν όχι το κίνημα και οι ανάγκες του ανταγωνισμού αλλά τα μεταπτυχιακά που έγιναν η «αιτία» να ασχολείται κανείς με τέτοια πράγματα. «Μεταπτυχιακά» … δηλαδή μια καλύτερη θέση στην αγορά εργασίας…
Η ασταμάτητη μηχανή θυμάται. Θυμάται, για παράδειγμα, πως όταν στις 11 Ιούνη του 2003 μια υπο-ομάδα των «μητροπολιτικών συμβουλίων» παρουσίασε σε δημόσια εκδήλωση το θέμα σώματα την εποχή της βιοπληροφορικής: πληροφοριοποίηση της κοινωνίας, βιοτεχνολογία της ανθρώπινης αναπαραγωγής έμοιαζε με ufo. To ίδιο ίσχυσε όταν, στο τέλος της ίδιας χρονιάς, του 2003, έγινε παρουσίαση / εισήγηση ενός άλλου θέματος: video games, η ηλεκτρονική τάξη των κοινωνικών σχέσεων. («Κοίτα να δεις με τι μαλακίες ασχολούνται» έλεγε εν χορώ ο «χώρος» – και μούτζωνε τους “ελιτιστές”…)
Η συνέχεια της τεκμηριωμένης, ανταγωνιστικής κριτικής σ’ ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων / περιεχομένων είχε χαθεί· και η κατάντια των τελευταίων μηνών απλά επιβεβαιώνει αυτό που ήταν γνωστό (στην ασταμάτητη μηχανή) εδώ και χρόνια… Αυτό που πολέμησε και πολεμάει ίσως περισσότερο απ’ όλα…