Παρασκευή 3 Ιούλη. Στην 5η σελίδα της απόφασης του 2011 υπάρχει μια ακόμα ενδιαφέρουσα υπενθύμιση του νόμου του 1986 (ο τονισμός δικός μας):
… [Οι εταιρείες] Είναι προστατευμένες από ευθύνες για κολάσιμες βλάβες αν δεν υπάρχει αστοχία τους στο να είναι συνεπείς με τις ρυθμιστικές προϋποθέσεις, [δεν υπάρχει] «απάτη», «εμπρόθεση και άδικη διακράτηση πληροφοριών» ή άλλη «εγκληματική ή παράνομη δραστηριότητα». Και σε σχέση με την παρούσα περίπτωση, ο νόμος [του 1986] ελαχιστοποιεί καθαρά την ευθύνη τους για τις αναπόφευκτες, δυσμενείς παρενέργειες:
«Κανένας κατασκευαστής εμβολίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου σαν υπεύθυνος για βλάβες που προκαλούνται από εμβόλια, ή για θανάτους που προκλήθηκαν απ’ την χορήγηση εμβολίου μετά την 1 Οκτώβρη του 1988, αν η βλάβη ή ο θάνατος προκλήθηκαν από παρενέργειες που ήταν αναπόφευκτες παρότι το εμβόλιο κατασκευάστηκε με σωστούς τρόπους και συνοδευόταν απ’ τις κατάλληλες οδηγίες και προειδοποιήσεις».
Η περίπτωση στην οποία το αμερικανικό δικαστήριο, το 2011, απέρριψε την οποιαδήποτε ευθύνη της Lederde, ήταν σοβαρή. Σύμφωνα με την ίδια απόφαση:
…Η Hannah Bruesewitz γεννήθηκε στις 20 Οκτώβρη του 1991. Ο παιδίατρος της χορήγησε το τριπλό εμβόλιο, σύμφωνα άλλωστε με τις κρατικές οδηγίες για την ανοσοποίηση των παιδιών μέσω εμβολίων. Μέσα σε 24 ώρες απ’ τον εμβολιασμό της τον Απρίλη του 1992, η Hannah άρχισε να έχει επιληπτικές κρίσεις. Υπέφερε πάνω από 100 τέτοιες κρίσεις τον επόμενο μήνα, και οι παιδίατροι έκαναν τελικά την διάγνωση ότι πάσχει από «υπολειπόμενη επιληπτική διαταραχή» και «αναπτυξιακή καθυστέρηση». Η Hannah, 20 χρονών τώρα [σ.σ.: το 2011] , συνεχίζει να έχει την ίδια διάγνωση…
Το συγκεκριμένο εμβόλιο δινόταν απ’ το 1948. Αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι τα υλικά ήταν ακριβώς ίδια όλα τα χρόνια. Αν η περίπτωση της Hannah (που απέκτησε εγκεφαλοπάθεια…) οφειλόταν πράγματι σε παρενέργειές του (κάτι που προέκυπτε ήδη απ’ το ιστορικό) που ωστόσο ήταν σπάνιες, η εταιρεία (η Leverde, που εν τω μεταξύ, το 2011, είχε εξαγοραστεί και αλλάξει όνομα – έχει πια συγχωνευτεί υπό ένα γνωστό εμπορικό trademark: Pfizer…) δεν θα κινδύνευε από βροχή παρόμοιων αγωγών, ό,τι κι αν πλήρωνε για την περίπτωση Bruesewitz.
Ωστόσο η προστατευτική νομοθεσία που καθιερώθηκε τότε και ισχύει πάντα δεν είχε σκοπό καν και καν να σώσει τις αμερικανικές φαρμακοβιομηχανίες απ’ την πιθανότητα πτώχευσης λόγω δικαστικά επιβεβαιωμένων ευθυνών τους. Σκόπευε να τις απαλλάξει συνολικά από τέτοιες ευθύνες, μικρές ή μεγάλες! Έτσι ώστε η απλή αναγραφή των παρενεργειών ενός εμβολίου (ή, μιλώντας πιο γενικά, ενός οποιουδήποτε φαρμάκου) στο σχετικό σημείωμα μέσα στο κουτί, να γίνει η βασιλική οδός των κερδών τους. Κι αυτό επειδή, ακόμα κι αν κάποιος διαβάσει αυτές τις παρενέργειες, τι μπορεί να κάνει αν το φάρμακο έχει συνταγογραφηθεί για κάποιο λιγότερο ή περισσότερο σοβαρό πρόβλημά του; (Ούτε ο γιατρός, φυσικά, έχει ποινική ευθύνη για τις παρανέργειες ενός φαρμάκου που συνταγογραφεί…)
Συνεπώς η νομοθεσία του 1986 μετέτρεψε την (ποινική) ευθύνη των φαρμακοβιομηχανιών σε … (υπαρξιακή) ευθύνη των πελατών τους! Ανοίγοντας έναν δρόμο που, στην τωρινή φάση της covid-19 τρομοεκστρατείας, εικονογραφεί με ακρίβεια τι είναι ο καπιταλισμός, τόσο γενικά όσο και σαν «βιομηχανία φροντίδας υγείας»…
Θέλουμε να ελπίζουμε πως όσοι / όσες έχουν διαβάσει ως εδώ δεν έχουν φανταστεί μια «συνωμοσία»! Αλλά έχουν συνειδητοποιήσει πως τέτοια είναι γενικά η καπιταλιστική εξέλιξη, και τέτοια είναι ειδικά η καπιταλιστική εξέλιξη στη βιομηχανία υγείας. Και δεν είναι καθόλου «μυστική»!!!