Παρασκευή 10 Ιούλη. Όσες / όσοι έχουν φτάσει ως εδώ προσεκτικά θα έχουν διαπιστώσει ότι περάσαμε απ’ το «βαρετό» κάποιων στοιχείων στο «επικίνδυνο» κάποιων διαπιστώσεων για την λειτουργία του συστήματος αποπλάνησης. Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ότι η τρομοεκστρατεία δεν έχει καμμία έγνοια να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει τα δήθεν «επιχειρήματά» της – απλά προελαύνει, ανοίγοντας τον δρόμο / τρόμο μέσω του carpet bombing. Αδιάλλακτα και ωμά: έτσι είναι (με τον covid-19) επειδή έτσι λέμε ΕΜΕΙΣ. Εσείς; Αν διαφωνείτε είστε απλά σκουπίδια, που θα τα καθαρίσουμε αργά ή γρήγορα.
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Και οι προσπάθειές μας να προειδοποιήσουμε έγκαιρα έχουν πέσει στο κενό. (Σιγά μην είχαν καλύτερη “τύχη”!!!) Η αδιαλλαξία της εξουσίας (και η διατήρηση ενός φαντάσματος «διαλόγου» μόνο για εκτόνωση, μέσω μήντια) είναι σύμφυτη με την έναρξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου, στις αρχές των ‘00s. Πολλοί πριν οι υποτελείς υιοθετήσουν αυτήν την αδιαλλαξία (στα social media) παριστάνοντας, αυτοί οι λούμπεν, το ότι έχουν γνώση / εξουσία· πριν η ένωση των φίλων της καραντίνας στις εθνικές και στις διεθνικές εκδοχές της συγχρονιστεί σαν 5η φάλαγγα με τις ανάγκες της αναδιάρθρωσης του κοινωνικού, σε στιγμή κάθε άλλο παρά «ανύποπτη», το πράγμα είχε ξεκαθαριστεί – απ’ την μεριά των εξουσιαστών. Και αφορούσε τα πάντα!
Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 14, τον Ιούλη του 2007 (ποιός άραγε να θυμάται;) κάτω απ’ τον τίτλο: είναι τα ερείπια μέρος της πραγματικότητας; γράφαμε:
O αξιωματούχος μου είπε ότι τύποι του είδους μου «ανήκουν σ’ αυτό που αποκαλούμε κόσμος – βασισμένος – στην – πραγματικότητα», τον οποίο περιέγραψε σαν αποτελούμενο από ανθρώπους «που πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν απ’ την συνετή μελέτη της πραγματικότητας όπως αυτή εμφανίζεται μπροστά μας». Συμφώνησα και μουρμούρισα κάτι για τις αρχές του διαφωτισμού και του εμπειρισμού. Mε έκοψε. «Aλλά ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι» συνέχισε. «Tώρα είμαστε αυτοκρατορία, κι όταν δρούμε δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Kαι την ώρα που εσείς μελετάτε αυτήν την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε – όσο πιο συνετά μπορείτε – ξαναδρούμε, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες, τις οποίες επίσης μπορείτε να μελετήσετε, κι έτσι προχωράνε τα πράγματα. Eίμαστε πρωταγωνιστές της ιστορίας …. και εσείς, όλοι εσείς, έχετε μείνει πίσω να μελετάτε αυτά που κάνουμε».
New York Times Magazine, Oκτώβριος του 2004
Nα λοιπόν που δεν θα έπρεπε να κατηγορήσει κανείς τους εγκέφαλους της Oυάσιγκτον για έλλειψη φιλοσοφικού βάθους! Tα πιο πάνω είναι κουβέντες κάποιου (ανώνυμου….) υψηλόβαθμου αμερικάνου αξιωματούχου προς τον δημοσιογράφο Ron Suskind. Kι εκφράζουν με συμπυκνωμένο τρόπο αυτό που θα ονομάζαμε ο βολονταρισμός της δύναμης. Δηλαδή: «είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος, και πραγματικότητα είναι αυτό που εγώ θέλω – δεν υπάρχει άλλη πραγματικότητα πέρα απ’ τα έργα μου».
Mπορεί επίσης κάποιος να μιλήσει για παρανοϊκό παραλήρημα μεγαλείου. Tο «δεν υπάρχει πραγματικότητα πέρα από εκείνη που δημιουργώ» θα ταίριαζε γάντι σε οποιονδήποτε περιδιάβαινε τους δρόμους με το χέρι στη γνωστή θέση, φωνασκώντας πως είναι ο Mέγας Nαπολέων.
Σε κάθε περίπτωση η σιγουριά του αμερικάνου αξιωματούχου (έστω, το 2004) δείχνει ένα βασικό σημείο του ιδεολογικού μαγνητικού βορρά στην πλανητική πολιτική των ηπα. Eίναι οι ιδέες εκείνου που πιστεύει πως είναι ο μόνος πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο μόνος κατασκευαστής της· ότι η ιστορία είναι παράσταση για έναν ρόλο· και πως αυτή η παράσταση εξελίσσεται «ακτιβιστικά». Aυτός ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας (η αυτοκρατορία της Oυάσιγκτον) κατασκευάζει τα γεγονότα, αλλά κατασκευάζει και τις αντιληπτικές δυνατότητες όσων παρατηρούν αυτά τα γεγονότα. Kατασκευάζει τον κόσμο, κατασκευάζει τα λόγια και τις εικόνες που μπορούν να κάνουν νοητό αυτόν τον κόσμο, κατασκευάζει το περιβάλλον της σύνεσης με την οποία μπορεί να μελετηθεί εκ των υστέρων η κάθε κατασκευή και το κάθε έργο. Kι εν τω μεταξύ έχει ξεκινήσει κιόλας για τον επόμενο γύρο, για τις νέες πραγματικότητες. Aνειρήνευτος ο πρωταγωνιστής – της – ιστορίας αναμετριέται όχι μόνο με ασήμαντους αντιπάλους αλλά κυρίως με τον ίδιο του τον εαυτό: ποτέ δεν θα γίνει μια στατική (θα ήθελε να πει ο αξιωματούχος) και ποτέ δεν θα είναι μια οριστική πραγματικότητα. Δεν είναι «το τέλος της ιστορίας» το πεπρωμένο της κυριαρχίας· είναι η αέναη ανα-κατασκευή της…
Ακριβώς εδώ βρισκόμαστε πάντα, εν έτει 2020: η διαρκής (ανα)κατασκευή της πραγματικότητας για την υγεία (που είναι, το επαναλαμβάνουμε, όχι μόνο άμεση εμπειρία αλλά, όλο περισσότερο το αντίθετο: πολιτική κατηγορία του κεφάλαιου που ανακατασκευάζει τις εμπειρίες….) – αυτό συμβαίνει γύρω μας…
Καταλαβαίνετε;