Τρίτη 23 Ιούνη. Μπορούμε τώρα να κάνουμε μια στοιχειώδη αναγωγή της τεχνητά, εκβιαστικά προκαλούμενης ζήτησης «υπηρεσιών υγείας» απ’ την μικροκλίμακα στη μεγακλίμακα. Κάθε ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά του γιατρού που θέλει να πουλήσει περισσότερο και πιο ακριβά την θεραπευτική του γνώση / δράση μπορεί να βρεθεί σε gigaδιαστάσεις. Η περίπτωση του covid-19 είναι πολύ πρόσφατη και πλούσια σε sid. Για την ακρίβεια: είναι ο ορισμός της supplier induced demand στην οικουμενικότερη και πιο βίαιη διάστασή της!
Η ανισότητα γνώσεων. Ο γιατρός ξέρει, ο πελάτης (μπορεί να είναι ασθενής μπορεί και όχι) δεν ξέρει. Στη μεγάλη κλίμακα, όπου οι πελάτες είναι «πλήθος», «αγέλη», υπάρχει ο κίνδυνος «διαρροής» μεταξύ τους κάποιων γνώσεων, που θα ενισχύουν στον έναν ή στον άλλο βαθμό τις αντιρρήσεις της πελατείας. Γι’ αυτό η άγνοια (του πλήθους) πρέπει να τονιστεί, να ενισχυθεί, να εικονογραφηθεί. Αντίστροφα η γνώση των ειδικών πρέπει να φωταγωγηθεί. Είναι προτιμότερο να προβάλλεται ή να υπονοείται ένα πλήθος τέτοιων ειδικών (που ξέρουν), πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να προβάλονται όλοι οι «ειδικοί» των οποίων η γνώμη συμβάλει στην sid – και να υπονομεύεται οποιαδήποτε αντίθετη άποψη…
Η σοβαρότητα και το κύρος του ειδικού. Στην ένας προς έναν σχέση ο γιατρός sid παίζει ένα μάλλον εύκολο θέατρο. Πρέπει να πείσει ότι ενδιαφέρεται για το καλύτερο στην υγεία του πελάτη· ότι είναι βαθύς γνώστης της περίπτωσης· και ότι είναι υποχρεωμένος απ’ την ιατρική δεοντολογία και το κύρος του να προτείνει το α και το β (δηλαδή την τεχνητή πρόκληση ζήτησης). Το θέατρο είναι εύκολο επειδή 9 φορές στις 10 ο ίδιος ο πελάτης θέλει να πιστεύει ότι ο ειδικός τον αναγνωρίζει σαν πρόσωπο και νοιάζεται γι’ αυτόν. Συνεπώς, αν κάποιος είναι έτοιμος να εξαπατηθεί είναι παιχνιδάκι να τον εξαπατήσει (ο ειδικός).
Στη μαζική σχέση διάγνωσης μιας φοβερής ασθένειας ή ενός τρομερού κινδύνου υγείας η υποκειμενική, ατομική διαθεσιμότητα του πελάτη είτε δεν ισχύει είτε δεν εκδηλώνεται άμεσα. Το πλήθος μπορεί να αναπτύξει διαφορετικές συμπεριφορές απ’ αυτές του κάθε μέλους του χωριστά. Απέναντι σ’ αυτό το ενδεχόμενο οι ειδικοί που θα τρομοκρατήσουν το πλήθος πρέπει να χρησιμοποιήσουν όχι το «χειρωνακτικό» know how του ιατρείου, αλλά τις πολύ πιο επεξεργασμένες συγκινησιακές τεχνικές των media…
Η παραγωγή του φόβου σαν “υποχρεωτική ιατρική ακεραιότητα”. Κανένας επαγγελματίας της υγείας, ατομικά, δεν πρόκειται να αυξήσει τα έσοδά του αν στον έναν πελάτη μετά τον άλλο λέει “έλα, δεν έχεις τίποτα σοβαρό, άραξε”! Όσο πιο “προβληματισμένος” εμφανίζεται ο γιατρός, όσο δηλαδή περισσότερο φοβίζει για το “τι μπορεί να συμβαίνει”, τόσο περισσότερο είναι πιθανό να προκαλέσει μια σχέση εξάρτησης απ’ την μεριά του πελάτη. Η άγνοια του πελάτη, η ανισότητα γνώσεων, δεν είναι ένα εγκυκλοπαιδικό γεγονός! Στην sid είναι σχέση εξουσίας, σχέση ελέγχου της ζωής του καθενός απ’ τον ειδικό…
Στη μεγάλη κλίμακα, όπου η σχέση της εξάρτησης και του εκφοβισμού δεν είναι άμεση και προσωπική, είναι και πάλι δουλειά των media να διαμορφώσουν και να διατηρήσουν αυτήν την σχέση εξουσίας. Αλλά, φυσικά, αυτή είναι η σταθερή δουλειά της μηντιακής μεσολάβησης, το μόνο που ξέρουν να κάνουν (και κάνουν καλά) οι δημαγωγοί: η διαρκής παραγωγή “έκτακτων καταστάσεων”, εντυπώσεων επείγουσας ανάγκης, εξάρτησης του κοινού απ’ την ντρόγκα του φόβου, εξαρτημένων ανακλαστικών, συγκινησιακής πανούκλας. Συνεπώς ο “συλλογικός ειδικός / τρομοκράτης” εκχωρεί ένα καλό μέρος των αρμοδιοτήτων του στα παλιά και νέα μήντια, για να αναπαράγουν, να ενισχύσουν, να πολλαπλασιάσουν, να κηρύξουν σαν μοναδική, αποκλειστική πραγματικότητα την “διάγνωση” που εξασφαλίζει την τεχνητή αύξηση της ζήτησης υπηρεσιών “προστασίας της υγείας”.
Η προσωπικότητα του ειδικού. Ένας επαγγελματίας της υγείας που θέλει να επιβάλει την sid φροντίζει να έχει διαμορφώσει το αντίθετο προφίλ. Είναι «πολύ καλός» σαν ειδικός· ούτε υποψία ότι απλά αντιμετωπίζει με επιτυχία τους πελάτες του σαν πορτοφόλια. Στη μεγάλη κλίμακα οι ειδικοί πρέπει να λανσάρουν το άμεμπτον του χαρακτήρα τους, τον αλτρουϊσμό τους, την μεγαθυμία και την γενναιοδωρία τους· και τα media, φυσικά, πρέπει να μεγενθύνουν όλες αυτές τις αρετές. Ταυτόχρονα, οπωσδήποτε, πρέπει να κρύψουν ότι χρηματοδοτούνται από διάφορες εταιρείες… Όπως ακριβώς κάθε μεμονωμένος γιατρός όταν συνταγογραφεί ένα φάρμακο πρέπει να κρύβει ότι πληρώνεται bonus απ’ την εταιρεία που το φτιάχνει.
Έχετε προσέξει να ισχύουν σχετικά με τον covid-19 τα πιο πάνω; Αν ναι λήμμα στην wikipedia δεν θα σας επιτρέψουν να γράψετε! Θα έχετε καταλάβει όμως κρίσιμα και βασικά γι’ αυτήν την καπιταλιστική πραγματικότητα την οποία υφιστάμεθα.