Πέμπτη 23 Απρίλη. Εντελώς κόντρα στις ρητορίες και στους όρκους ότι τα αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες νοιάζονται για την «υγεία των πληθυσμών» που ελέγχουν, η για τουλάχιστον 2, 2,5 μήνες «απόλαυση του κορονοϊού που καταστρέφει την κίνα» σήμαινε, απλά, χάσιμο χρόνου. Αν οι δυτικοί «ειδικοί» (οι περισσότεροι του σκοινιού και του παλουκιού) και οι πολιτικές βιτρίνες πίστευαν έστω και μια λέξη απ’ αυτές με τις οποίες μας βομβαρδίζουν εδώ και βδομάδες, θα έπρεπε να βρίσκονται στην κίνα, και ακόμα καλύτερα στην Wuhan, το αργότερο απ’ τα μέσα του Γενάρη. Όχι για να «βοηθήσουν» – είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσαν ακόμα κι αν ήθελαν. Αλλά για να μάθουν από πρώτο χέρι, να εκπαιδευτούν στο «πεδίο». Το κινέζικο καθεστώς, ακόμα κι αν θα ήθελε να κρύψει διάφορα, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί την παρουσία τους, έστω σε επιλεγμένα σημεία της «μάχης»: αν τους απαγόρευε θα επιβεβαίωνε πως «κρύβει» πολλά.
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα, και η δημαγωγική τερατολογία που είχε επιστρατευτεί κατά του κινεζικού καθεστώτος (τα περί «χιλιάδων πτωμάτων που τα κρύβουν» και «μεγάλης φονικότητας του κορονοϊού») γύρισαν στις πηγές τους. Αδύνατο να μαζευτεί: παρότι τα δημαγωγικά βομβαρδιστικά μπορούν πράγματι να εξαφανίσουν απ’ την μια μέρα στην άλλη ακόμα και το Έβερεστ, δεν θα μπορούσαν να μαζέψουν έναν φόβο που είχαν φτιάξει κατ’ αρχήν για χρήση εξωτερικής πολιτικής! Οι δε θρυλικοί «ειδικοί», αυτοί οι συγκεκριμένοι που μας έχουν βάλει τα δυο πόδια σε μισό παπούτσι, ήταν θεαματικά άσχετοι. Έτσι ώστε το μόνο που θα τους επέτρεπε να συνεχίσουν να δικαιολογούν το κύρος, τις θέσεις και τους μισθούς τους, ήταν το να συνεχίσουν να τερατολογούν… αυτή τη φορά σε βάρος των δυτικών πληθυσμών.
Το πόσο γρήγορα «μονταρίστηκαν» το ένα υγιεινιστικό πραξικόπημα μετά το άλλο στα περισσότερα δυτικά κράτη είναι κάτι που το έχουμε πολεμήσει απ’ εδώ (και όχι μόνο)· και θα συνεχίσουμε. Ωστόσο, «προς στιγμήν» (όπου η «στιγμή» είναι απλά ένας μικρής διάρκειας ιστορικός χρόνος) φάνηκε πως απασχολημένα με την δική τους κρίση / αναδιάρθρωση και την “εσωτερική” αξιοποίηση του τσαχπίνη covid-19, την διάσταση της «εξωτερικής πολιτικής», δηλαδή του διακρατικού ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού, την άφησαν στην άκρη…
Πόσο, όμως, θα μπορούσε να κρατήσει αυτή η «στιγμή»; Όχι πολύ. Όχι πολύ απ’ την στιγμή που το κινεζικό καθεστώς όχι μόνο περιόρισε αποτελεσματικά (και μάλλον γρήγορα) την επιδημία, αλλά άρχισε να ανασυντάσσεται τόσο οικονομικά / παραγωγικά, όσο και ιμπεριαλιστικά. Με την μορφή της soft power, την οποία ο δυτικός καπιταλισμός θεωρούσε αποκλειστικά δική του δυνατότητα. Η εξαγωγή ιατρικού know how, οι δωρεές υλικών, και οι πωλήσεις όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας, προς οποιονδήποτε στον κόσμο απλά «σήκωνε το τηλέφωνο καλώντας Πεκίνο» ήταν, και εξακολουθεί να είναι, μια εντυπωσιακή επίδειξη ισχύος (και «ανθρωπιάς»!…) Σα να μην έφταναν αυτά τα κινέζικης προέλευσης, προστέθηκαν μαζί τους και τα ρωσικής· ακόμα και κουβανικής – ω θεέ των δυτικών, αν είναι δυνατόν!!!
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Ο covid-19 (και κάθε covid-19…) δεν είναι απλά ένας ιός που προσπαθεί να ζήσει… Είναι (και ήταν απ’ την αρχή) ένα σύμβολο για πολιτική χρήση· σε κάθε κλίμακα. Κάτι περισσότερο από «σύμβολο»: πεδίο πολιτικής κυριαρχίας.
(Ο εσωτερικός ιμπεριαλισμός, τώρα με την μορφή των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων, και ο εξωτερικός, είναι συγκοινωνούντα δοχεία…)