Τετάρτη 8 Απρίλη. Τελειώναμε ένα χθεσινό σχόλιο με τα εξής:
… Η «σταδιακή έκθεση στον ιό» σημαίνει μεθοδευμένη χρονική παράταση της επιδημίας! Και η μεθοδευμένη χρονική παράταση της επιδημίας έχει σκοπό αυτή να είναι «ενεργή» μέχρις ότου κάποια απ’ τις δυτικές big pharma λανσάρει ένα εμβόλιο (κάτι που χρειάζεται κάποιους μήνες ακόμα)!!
Με απλά λόγια: η τακτική του ελληνικού κράτους (και όποιου άλλου κινείται στην ίδια τροχιά) είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των φαρμακοβιομηχανιών, και καθόλου της «υγείας του πληθυσμού»! Θα το πούμε, δε, από τώρα: αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι όπως λέει ο κυρ Σωτήρης – του – γύψου, και υπάρξει «δεύτερο κύμα» (μαζί, φυσικά, με «δεύτερο κύμα απαγορεύσεων»…) όταν με τα πολλά φτάσει το σωτήριο εμβόλιο απ’ τις δυτικές big pharma ΔΕΝ θα είναι «μόνο» του!!! Δεν θα είναι αυτό που νομίζετε!!
Θα έρθει «πακέτο» με πράγματα που δεν (θα πρέπει να) σας αρέσουν καθόλου!!! (Σας το είπαμε, θα το εξηγήσουμε εν καιρώ – ίσως όχι απο εδώ – και «αμαρτίαν ούκ έχωμεν!»)
Οι τελευταίες δύο φράσεις θα μπορούσαν να γαργαλήσουν όσους απολαμβάνουν τις «θεωρίες συνωμοσίας»…. Θα χάσουν!!! Το να αναλύει κανείς την καπιταλιστική (καθόλου κρυφή και καθόλου «συνωμοτική»!) πραγματικότητα είναι το ακριβώς αντίθετο. Όμως η ασταμάτητη μηχανή δεν χωράει (και δεν πρέπει να χωράει) τα πάντα! (Ήδη έχει χωρέσει πάρα πολλά!).
Να όμως κάτι που σχετίζεται μ’ αυτά που σας / μας αφορούν άμεσα, εκτυλίσσονται μπροστά τα μάτια σας / μας (με βίαιο τρόπο) υπό τον κωδικό covid-19 – κι όμως φαίνεται να καταλαβαίνουν ελάχιστοι…
…Η νέα κοινωνική συνθήκη θέτει στο σύστημα την ανάγκη ενός νέου μοντέλου επιτήρησης και πειθάρχησης. Το νέο αυτό σύστημα δε μπορεί να είναι εστιασμένο σε μια στατική παρατήρηση και καταγραφή με βάση έναν στατικό χαρακτήρα ή μια ορισμένη ηθική / αξιακή συγκρότηση, αλλά πρέπει να στοχεύει στο ευρύτατο φάσμα των ποικίλων, διαφορετικών και συχνά αντιφατικά εκφραζόμενων συμπεριφορών, σκέψεων και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, είτε αυτά εκφράζονται ατομικά από τους υπηκόους, είτε είναι αποτέλεσμα των μεταξύ τους αλληλεπιδράσεων. Συνεπώς, θα πρέπει να είναι διαρκής, γενικευμένη και διάχυτη στις ποικίλες πλευρές της κοινωνικής ζωής, να απαντά στο αίτημα για κοινωνική ασφάλεια και ταυτόχρονα να είναι διακριτική ώστε να συγκεντρώνει πάνω της όσο λιγότερες αντιδράσεις είναι δυνατόν.
Ακόμα παραπέρα, οι μορφές της οφείλουν να είναι τέτοιες ώστε να εμφανίζονται ως χρήσιμα και απαραίτητα εργαλεία στη ζωή των υπηκόων. Στόχος της σύγχρονης επιτήρησης είναι η πλήρης χαρτογράφηση των εκδηλώσεων της κοινωνικής ζωής, και εν τέλει η υπαγόρευση και οργάνωση των κανονικοτήτων της. Αντικείμενο της δεν είναι ο παραβάτης αλλά το σύνολο του πληθυσμού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέγιστο του στόχου της πραγματώνεται όταν οι επιτηρούμενοι συνεργάζονται στην επιτήρησή τους, αυτοπειθαρχούν και αυτο-υπευθυνοποιούνται πάνω σε ενα επιθυμητό και αναγκαίο για το σύστημα μοντέλο κανονικοτήτων, και είναι πρόθυμοι να αλληλοεπιτηρηθούν είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Μιλάμε για έναν συμβατό με την εποχή κοινωνικό έλεγχο.
Με βάση τα όσα είπαμε παραπάνω, διακρίνουμε στη σύγχρονη επιτήρηση δύο μορφές: την συμμετοχική και την από τα πάνω επιτήρηση.
Αντιλαμβανόμαστε τη συμμετοχική επιτήρηση ως όλους εκείνους τους τρόπους και μορφές μέσω των οποίων ο επιτηρούμενος εκθέτει εθελοντικά τα στοιχεία, τις συνήθειες, τις σκέψεις τις δικές του και των άλλων, με αποτέλεσμα να γίνεται ο ίδιος φορέας επιτήρησης και ελληλοεπιτήρησης… Μιλάμε για την αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων από τους σύγχρονους επιτηρητές με σκοπό τη διαμόρφωση ενός διαρκώς ανανεούμενου φακέλου συμπεριφορών… Ένα από τα καίρια για τα αφεντικά ζητήματα είναι η χάραξη κανονικοτήτων στο κοινωνικό σώμα…
Πότε και ποιοί έλεγαν τέτοια πράγματα (με αυτόν ακριβώς τον τονισμό); Πάνε δέκα χρόνια τώρα: 28 Ιούνη 2010, τα (τότε) μητροπολιτικά συμβούλια αυτονόμων…
(«Θεωρίες συνωμοσίας»; Πολιτικό «μεροδούλι – μεροφάι»; Περασμένα – ξεχασμένα;… Για εμάς όχι!)