Κυριακή 22 Μάρτη. Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό (ανάλογα με την οπτική γωνία…), ότι το κράτος της Μόριας και του Έβρου απέκτησε τόσους έξτρα φίλους μόλις έγινε «κράτος της υγείας»; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το ότι οι «αλήτες – ρουφιάνοι – δημοσιογράφοι» αναγνωρίζονται σαν οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου μόλις άρχισαν τον βομβαρδισμό κηδειόχαρτων; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό το πως η άγνοια (συνδυασμένη με τους αυτοφυείς φόβους…) των υποτελών δηλώνει απεριόριστη υποτέλεια στην άγνοια (και στην τρομοκρατική μηχανική) της εξουσίας και των «εγκατεστημένων» ειδικών της; Δεν είναι, άραγε, εντυπωσιακό έως τρομακτικό πως φράσεις του είδους … Είμαστε σε πόλεμο … Όμως πιστέψτε με, η νίκη θα έλθει μόνον αν όλοι – ο καθένας χωριστά – φανούμε πειθαρχημένοι στρατιώτες… μεταδίδονται, εσωτερικεύονται και αφήνονται να δηλητηριάζουν με ταχύτητες που ακόμα κι ο πιο γοργοπόδαρος ιός δεν θα μπορούσε καν να ονειρευτεί;
Στο πιο πρόσφατο διάγγελμά του η κεντρική φωνή των ντόπιων προσταγών, ο ρημαδοΚούλης, είπε κάτι που θα έπρεπε να δράσει σαν το έσχατο σήμα του (πραγματικού) κινδύνου. Δεν ήταν «υπόδειξη». Ήταν διαταγή!
… Μην φέρεστε ως υγιείς που δεν βγαίνουν για να μην νοσήσουν. Αλλά σκεφτείτε διαφορετικά: Σαν να έχετε ήδη τον ιό και δεν πρέπει να τον μεταφέρετε σε άλλους…
Μέσα στην αθλιότητα των τεχνικών της εξουσίας θα ήταν, ίσως, προτιμότερο αν το κεντρικό μεγάφωνο του σφιξίματος – της – βίδας, είχε πει: γαμημένοι μαλάκες είσαστε όλοι άρρωστοι! Αλλά δεν είπε καν αυτό· δεν έπαιξε καν τον ρόλο του «γιατρού». Διέταξε κάτι ακόμα πιο «προχωρημένο»: παραστείστε ότι είστε άρρωστοι, εσωτερικεύστε τον ρόλο, συμπεριφερθείτε ανάλογα: σαν μιάσματα!!!
Αν τα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού προσπάθησαν (και στον έναν ή τον άλλο βαθμό κατάφεραν) να δημιουργήσουν τον τύπο «ο Εαυτός μου Υπεράνω Όλων», κι αν κατάφεραν να κάνουν το κέρδος (κέρδος οικονομικό / χρηματικό, σεξουαλικό, συμβολικό…) την κυρίαρχη κοινωνική συνθήκη, ο νεοκρατισμός, σ’ αυτήν την βίαιη επίθεση εμπέδωσής του, ανακατασκευάζει την «κοινή» κοινωνικότητα με τρόπο εφιαλτικό. Αίφνης ο ιδανικός υπηκόος δεν είναι ο «άνθρωπος – της – αγοράς», ο άνθρωπος που βάζει πάνω απ’ όλα το δικό του συμφέρον, αλλά εκείνος που εσωτερικεύει το ότι είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα μόλυνσης!! Η δεσπόζουσα, η κυρίαρχη, η μόνη σχέση που έχει σημασία σ’ αυτό το “μάθημα ζωής” (και η μόνη σχέση που αναλογεί στην «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», στην «κατάσταση εξαίρεσης») είναι η μόλυνση: μπορεί να μην αρρωστήσεις εσύ, μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι σου ούτε οι φίλοι των φίλων σου· μπορεί να μην αρρωστήσουν ούτε οι φίλοι των φίλων των φίλων σου… Αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει ένας ηλικιωμένος που θα αρρωστήσει – και θα πεθάνει – εξαιτίας σου!!!
Το παραδοσιακό δόγμα του νεοφιλελεύθερου «Είσαι Το Κεφάλαιο Του Εαυτού Σου» περιελάμβανε και την υπόδειξη ότι «η υγεία σου είναι βασικό μέρος του Κεφαλαίου σου· όπως και οι γνώσεις / εκπαίδευσή σου». Τώρα, με νεοκρατικούς όρους, η κοινωνία «αποσυντίθεται» σαν αγορά, σαν «πόλεμος όλων εναντίον όλων», και «ανασυντίθεται» σαν το πεδίο της αρρώστιας, άρα σαν η μάζα της κεφαλαιακής υποτίμησης, της μοριακής, άτομο – άτομο, καπιταλιστικής κρίσης αξιοποίησης. Τώρα η άγνοια είναι ΤΟ προσόν!
«Ανασυντίθεται» η κοινωνία σαν κάτι λιγότερο αλλά πολύ πιο «μεταδοτικό» από «καρκινικά κύτταρα» τα οποια για το μόνο που είναι ικανά είναι μεταστάσεις. Και ο καθένας πρέπει να εννοεί τον Εαυτό του / της όχι σαν το «Υγιές Ατομικό Κεφάλαιο» αλλά σαν το «Άρρωστο Ατομικό Κεφάλαιο» που επιτείνει την κοινωνική δηλητηρίαση· και που οφείλει να αυτο-εκπέσει σε «γυμνή επιβίωση», στον βαθμό μηδέν της (παλιάς;) κοινωνικότητας, σε αδρανή ζωϊκή, οργανική, κυτταρική «πρώτη ύλη» που μένει όσο το δυνατόν πιο ακίνητη, σαν ένα απλό και τυχαίο στάδιο στον ιμάντα της μόλυνσης. Που είναι η αντεστραμμένη επίδειξη τη συναρμολόγησης του τεχνικά ώριμου ΒιοΠληροφορικού Παραδείγματος.
Μέσα σ’ αυτήν την διαδικασία εκείνος – που – δεν – ξέρει – αλλά – έχει – την –ισχύ – να – διατάζει – και – να – απαιτεί – υπακοή είναι η μορφή / κράτος και η τεχνογραφειοκρατία του. Όλα τα ατομικά «άρρωστα κεφάλαια», όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι «κρίκοι της μόλυνσης», θα ιαθούν, θα απολυμανθούν όπως και όταν τα αφεντικά του κράτους αποφασίσουν. Όταν το κράτος πει σταματείστε τώρα να εσωτερικεύεται την ίωση που δεν έχετε, τώρα είστε ξανά «υγιείς» οι υπήκοοι θα ανακουφιστούν. Θα έχει επικυρωθεί η υποτέλεια, θα έχουν “περάσει τις εξετάσεις” – με καλούτσικο βαθμό…
Μια ψυχή είπε το εξής απλό: φανταστείτε ότι βάζετε μέσα σ’ ένα διαμέρισμα δύο ή τρία άτομα, τους απαγορεύεται να βγουν, και τα βομβαρδίζετε με ανακοινώσεις θανάτου – θανάτου – θανάτου. Τι περιμένετε να συμβεί;
Τι περιμένετε άραγε να συμβεί; Δυστυχώς δεν προβλέπεται για κανέναν «απλό υπήκοο» (καμμιά μορφή «γυμνής επιβίωσης») η θέση, η εξωτερικότητα του θεατή! Σ’ αυτό το διεστραμμένο big brother δεν είναι οι άλλοι «μέσα» κι εμείς «έξω». Έχουμε διαταχτεί να είμαστε όλοι «μέσα». Κι αυτοί που μας παρατηρούν είναι οι ίδιοι που μας επιβλέπουν, μας επιτηρούν: τα αφεντικά των νέων τεχνικών της εξουσίας…