Παρασκευή 6 Μάρτη. Εισβάλοντας ο τουρκικός στρατός στον θύλακα του Idlib δεν είχε βέβαια στόχο … να φτάσει στη Δαμασκό (όπως σκόπιμα και αποπροσανατολιστικά δήλωνε η Άγκυρα). Ένας απ’ τους σίγουρους στόχους του ήταν αυτός: να «κάτσει πάνω» στους αντικαθεστωτικούς ένοπλους της HTS, που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ και δουλεύουν για τον άξονα, απορρίπτοντας κάθε προοπτική ειρήνευσης στον θύλακα. Να «κάτσει επάνω» τους την ώρα που ο συριακός στρατός ‘n’ friends, αφού περίμενε πάνω από ένα χρόνο το ενδεχόμενο η Άγκυρα να ελέγξει τους HTS με άλλα μέσα και αντίδωρα, αποφάσισε ότι αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώσει δια της βίας. Και εισέβαλε, κυρίως για να καταλάβει τους δύο βασικούς αυτοκινητόδρομους, τον Μ5 και τον Μ4.
Για να καταλάβετε την σοβαρότητα και την επικινδυνότητα μιας τέτοιας απόφασης θα πρέπει οπωσδήποτε να ξύσετε λίγο την μνήμη σας για να θυμηθείτε ότι ο θύλακας του Idlib (και οι χιλιάδες ένοπλοι αντικαθεστωτικοί εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους) βρίσκονταν υπό την διακριτική ίσως αλλά και αποφασισμένη στρατιωτική προστασία όχι βέβαια του τοξικού, αλλά της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ, του Λονδίνου – και του Παρισιού. Αυτοί οι γνωστοί προστάτες των αμάχων στο συριακό πεδίο μάχης, ο καθένας με τον τρόπο του, είχαν δηλώσει ξανά και ξανά ότι αν οι άμαχοι του Idlib κακοπάθουν (δηλαδή: αν ο συριακός στρατός ‘n’ friends εισβάλει με σοβαρές εδαφικές αξιώσεις στον θύλακα) θα αναλάβουν δράση· τιμωρώντας τους «εισβολείς». Εξ αποστάσεως βέβαια, με τους πυραύλους τους… Πόσο δύσκολη θα ήταν άραγε η “αποκάλυψη” μιας καινούργιας “επίθεσης με χημικά” του Άσαντ στο Idlib, σαν εκείνη την πέτσινη στην Douma, που μια χαρά έκανε την δουλειά της; Καθόλου…
Πώς, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να εισβάλει ο συριακός στρατός ‘n’ friends στο θύλακα, με στόχο κατάκτηση πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών (δηλαδή: με συνέπεια την δημιουργία πολλών χιλιάδων προσφύγων και τις δολοφονίες αμάχων) χωρίς να ανακατευτούν οι δυτικοί «ανθρωπιστές»; Ειπωμένο αλλιώς: πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό προπέτασμα καπνού, έτσι ώστε τα 3 μέλη του μπλοκ της Αστάνα (Μόσχα, Δαμασκός, Τεχεράνη) να απελευθερώσουν κρίσιμες ζώνες του θύλακα βραχυκυκλώνοντας τον άξονα; Η απάντηση ήταν αυτή, και ήταν λογική: με την βοήθεια του 4ου μέλους. Της Άγκυρας!
Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib είχε δύο στόχους, σε διαφορετικά επίπεδα. Σε τοπική κλίμακα έπρεπε να υπερφαλαγγίσει τους ένοπλους της HTS, αναγκάζοντάς τους να υπαχθούν άμεσα στην τουρκική διοίκηση (η Μόσχα το επιβεβαίωσε ήδη!). Σε κλίμακα παγκοσμίου πολέμου έπρεπε να πείσει τα κράτη μέλη του άξονα ότι ΔΕΝ χρειάζεται να επέμβουν, και ότι «θα καθαρίσει» (αντιρωσικά, αντιΆσαντ) η Άγκυρα. Για τις ανάγκες και των δύο ρόλων ο τουρκικός στρατός έπρεπε να πολεμήσει· όχι απλά να κάθεται στην άκρη. Έπρεπε να ματώσει (ή να δείξει ότι μάτωσε), να καταστρέψει μέσα του συριακού στρατού· να διαπράξει, τέλος πάντων, ό,τι περίπου προβλέπεται σ’ έναν κανονικό πόλεμο… Το έκανε (αν και έχουμε αμφιβολία για τις απώλειες που δήλωσε).
Πέτυχε και στους δύο στόχους – η ελάχιστη τιμιότητα θα επέβαλε να αναγνωριστεί ότι «η τακτική της πένσας» (όπου οι σύμμαχοι εμφανίζονται σαν αντίπαλοι) δούλεψε άλλη μια φορά υποδειγματικά! Πύρινες δηλώσεις επί πύρινων δηλώσεων (κυρίως απ’ την μεριά της Άγκυρας)· κενές νοήματος εκκλήσεις απ’ το καθεστώς Erdogan στο νατο και στις ηπα για βοήθεια· απειλές και κατάρες… Τέλεια: η Άγκυρα έπαιξε πειστικά τον ρόλο του λυσσασμένου ενάντια στον Άσαντ και στους συμμάχους του· υπέρ των αγνών αντικαθεστωτικών (του τοξικού). Και πέτυχε. Σύσσωμο κοινό και κριτικοί θα έπρεπε να αποθεώσουν τον Erdogan και τους υπουργούς του γι’ αυτήν την οσκαρικού επιπέδου ερμηνεία! (Εν τω μεταξύ, παράλληλα, το τουρκικό καθεστώς βρισκόταν σε διαρκή αλλά αθόρυβη συνεννόηση τόσο με την Μόσχα όσο και με την Δαμασκό…).
Η εισβολή του τουρκικού στρατού στον θύλακα του Idlib και το «είμαστε ΟΙ φίλοι σας· να, ματώνουμε κιόλας!» απέναντι στους μισθοφόρους του Ριάντ, η τουρκική παράσταση – δηλαδή – ότι τώρα γέρνουμε προς την μεριά του άξονα, ήταν ο ων ουκ άνευ όρος για να πετύχει η εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στον θύλακα, και η (αιματηρή) κατάληψη του Μ5!!! Αν η Αγκυρα κρατούσε αποστάσεις, τότε είναι πολύ πιθανό (έως βέβαιο) ότι πολλοί αμερικανο-αγγλο-γαλλικοί πύραυλοι θα έπεφταν σε διάφορες θέσεις… Αν η Άγκυρα δεν ανακατευόταν, τότε το αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle που έκοβε βόλτες στην ανατολική Μεσόγειο κάνοντας ασκήσεις με τον αιγυπτιακό στρατό (αλλά οι ντόπιοι δημαγωγοί μας πούλαγαν ότι προστατεύει τα …κυπριακά θαλάσσια οικόπεδα!) θα σήκωνε τα πολεμικά του για να ρίξουν μερικούς γαλλικούς πυραύλους στην συριακή επικράτεια· και το ίδιο θα γινόταν απ’ το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Harry Truman, που βρίσκεται στα ανοικτά των εμιράτων, απέναντι απ’ τις ακτές του ιράν… Αν η Άγκυρα κρατούσε ουδέτερη στάση στην εισβολή του συριακού στρατού ‘n’ friends στο Idlib, θα έσκαγαν «άλλα κόλπα» – για να σταματήσουν την εισβολή εμποδίζοντας την ήττα των HTS.
Αλλά το τουρκικό καθεστώς ανέλαβε τις ευθύνες του απέναντι στους συμμάχους του: να παίξει τον «κακό μπάτσο». Και το έκανε εξαιρετικά πειστικά. (Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες, σα συνέπεια αυτής της πειστικότητας, έχει διαβάσει η ασταμάτητη μηχανή – όχι μόνο από έλληνες αλλά και από διεθνείς «αναλυτές». Μπορούσε φυσικά να ξεχωρίσει τους εγκάθετους του μπλοκ της Αστάνα που απλά έκαναν την δουλειά τους· αλλά και οι άλλοι ήταν πολλοί, πολύ σίγουροι, πολύ κατηγορηματικοί, πολύ καλά πληροφορ(ιοποι)ημένοι…)
Έκανε τόσο πετυχημένα την δουλειά της η Άγκυρα στο Idlib ώστε στη χτεσινή συμφωνία της εκεχειρίας προβλέπεται (δηλαδή εγκρίνεται απ’ την Μόσχα) να αυξήσει τον στρατό της στον θύλακα! «Πάνω στους HTS»… Αυτό κι αν είναι επιβράβευση “ήττας” (μεταξύ – συμμάχων)!!!
Εντάξει ως εδώ. Πρέπει όμως να αρχίσετε να καταλαβαίνετε την συνθετότητα της πληροφοριακής διαχείρισης των πολέμων σε post modern συνθήκες!