Ανατριχιαστικό!

Παρασκευή 21 Φλεβάρη.«Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό», δήλωσε ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί συμβιβασμού στην Ανατολική Μεσόγειο…. (Αυτό είναι αντιγραφή ειδησειογραφική…)

Είναι συγκλονιστικό που ο γύπας υπ.εξ., ο γίγαντας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας “δεν θα συμμετάσχει” σε ατιμίες…. Ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι όπως δήλωσε η ελλάδα “είναι διαχρονικά και πάντοτε ανέτοιμη για ένα ανατολίτικο παζάρι και έναν ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό”… Περί ανετοιμότητας πρόκειται – άρα… Που σημαίνει “κάτσε να ρίξω κάτι επάνω μου…” – πράγμα που θα έκανε έξαλλη την θεία Λίτσα, η οποία κοιμάται φορώντας την χλαίνη και τις αρβύλες της.

Ο τούρκος υπ.εξ. πέταξε κάτι μπηχτές περί ελληνικού συμβιβασμού με την συμφωνία Άγκυρας – Tripoli· θα μπορούσε να είναι απλή δημαγωγία. Αλλά είναι ευκαιρία για την ερώτηση: πού βρίσκεται το ελληνικό μεγαλεπήβολο σχέδιο για κατάληψη της πρωτεύουσας της λιβύης από τον «τζενεράλ» και τον ελληνόφωνο ναύαρχό του; Πού βρίσκεται ο νταλκάς για τον Haftar; Που βρίσκεται η ακύρωση του άθλιου «μνημονίου»;

Κατά καιρούς τις τελευταίες εβδομάδες οι εντόπιοι δημαγωγικοί μηχανισμοί μεταδίδουν επικές ειδήσεις περί επικείμενης «πτώσης της Tripoli». Είναι σίγουρο ότι παίρνουν ραβασάκια («non paper») απ’ το υπ.εξ., απ’ τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και τους υφισταμενούς του. Οι οποίοι, άγνωστο τι πίνουν, βλέπουν τακτικά οράματα· τα οποία τα εθνικά υπεύθυνα μήντια αναπαράγουν με χαρά.

Τα γεγονότα επί του εδάφους είναι βέβαια εντελώς διαφορετικά. Ο «τζενεράλ» έχει καθηλωθεί εδώ και εβδομάδες στα περίχωρα της πρωτεύουσας· δεν κάνει καν χερσαίες επιθέσεις. Πότε πότε είτε βομβαρδίζει αεροπορικά είτε κανιοβολεί την Tripoli. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κατάληψής της. Η Μόσχα του έχει μαζέψει τα λουριά, και όχι μόνο μ’ έναν τρόπο. Επιπλέον, το ότι το ονοματάκι του παρα-ακούστηκε τους τελευταίους μήνες, δεν έχει βγει στα υπέρ του. Μπορεί να έχει πλάτες αλλά δεν φαίνεται να διαθέτει κεφάλι για άλλη χρήση εκτός απ’ το να κρατάει στη θέση του το βαμμένο μουστάκι του.

Με τούτα και με τ’ άλλα ο ξαφνικός έρωτας του ελλαδιστάν με την πάρτη του όχι μόνο δεν πέτυχε «κατάργηση του μνημονίου Sarraj – Erdogan», αλλά ούτε και πρόκειται να το πετύχει στο μέλλον. Επιπλέον, ένα κράτος (το ελληνικό) που επί 45 χρόνια τορπιλίζει την θρυλική «λύση του κυπριακού» και που επί 25 χρόνια ζάλισε (κυριολεκτικά) το σύμπαν με το «το όνομά μας είναι ψυχή μας» σε σχέση με το κράτος της (βόρειας) μακεδονίας, έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον διεθνή χαρακτηρισμό οι σπασαρχίδες – κι αυτό δεν είναι υπερβολή δική μας. Εκδηλώνεται με τα φιλικά κτυπήματα στην πλάτη πότε του ρημαδοΓου(αϊ)δονικόλα και πότε του ρημαδοΚούλη: ναι, ναι, δίκιο έχετε… αλλά πρέπει να τα βρείτε…

Προφανώς δεν είναι κάτι που θα ομολογηθεί: την «μάχη της λιβύης» την έχασε η Αθήνα. Έγινε για παράδειγμα η λεγόμενη «επίσημη ανάρτηση» (δηλαδή: ανακοίνωση) απ’ τον οηε της συμφωνίας Tripoli – Άγκυρας για τις αοζ, μια καθαρά τυπική διαδικασία που δεν έχει μεν ιδιαίτερο νομικό βάρος, ωστόσο έγινε στόχος «γενναίας διπλαμωτικής επίθεσης» απ το ελλαδιστάν, με σκοπό να αποφευχθεί (η «ανάρτηση»). Ήταν βλακώδες και εκτός πραγματικότητας εγχείρημα, μέσα στην εθνικιστική ιμπεριαλιστική έξαψη· «πολιτικοποίησε» όμως μια οηέδικη γραφειοκρατική διαδικασία – και απέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο. Όπως απέτυχαν και όλες οι προσπάθειες, με την ψυχή στο στόμα, να απονομιμοποιηθεί ο Sarraj, για να απονομιμοποιηθεί και η υπογραφή του στην οριοθέτηση των αοζ με το τουρκικό καθεστώς.

Με τούτα και με τ’ άλλα το μόνο κέρδος του ντόπιου κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου ήταν ο ελληνόφωνος «ναύαρχος» του «τζενεράλ» – για την περίπτωση που το ελλαδιστάν ξεμείνει από γενναίες ψαροκασέλες. Κατά τα υπόλοιπα εκείνο που του απομένει είναι μια προβοκάτσια – τα έχουμε πει – που ωστόσο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έχει κέρδη.

Ή η σιωπηλή παραδοχή της αποτυχίας του.

(φωτογραφία: Ενώ το ελληνικό, χοντροκομμένο μεν ιμπεριαλιστικό δε γνωστό δόγμα «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» φτιάχνει συμμαχίες με τύπους σαν τον «τζενεράλ», το ο «φίλος του εχθρού μου» δημιουργεί μια κάποια σύγχυση: αυτός τι είναι;

Ο Haftar ελέγχεται σε ικανό βαθμό απ’ την Μόσχα· προχθές πάλι εκεί βρισκόταν, για να ορκιστεί ότι «μόνο πολιτική μπορεί να είναι η λύση στη λιβύη» – τρέχα γύρευε… Αλλά η Μόσχα δεν είναι «φίλος» του ελλαδιστάν, έστω κι αν δεν είναι αναγνωρισμένος εχθρός, όπως είναι για το συμμαχικό ψοφιοκουναβιστάν.

Οπότε τι είναι τελικά ο «τζενεράλ»; Να τον κάνει το ρημαδογκουβέρνο σώγαμπρο ή είναι κανάς παλιο προικοθήρας;)

Comments are closed.