Κυριακή 12 Γενάρη. Βρήκε την ευκαιρία η Κουμουνδούρου (σιγά μην την έχανε) απ’ την epic εκστρατεία γοητείας του ψόφιου κουναβιού απ’ τον ρημαδοΚούλη (και την όχι και τόσο πετυχημένη κατάληξή της – βλέπετε την διατύπωση, ε;… η ασταμάτητη μηχανή έβαλε καινούργια τακάκια στα φρένα της…) για να πουλήσει μια σκέτη από αντιαμερικανισμό. «Να μην ψηφιστεί η συμφωνία για τις βάσεις» λένε τώρα οι ροζ, που την δούλεψαν αυτήν την συμφωνία όσο δούλεψαν τα στομάχια τους σαν γκουβέρνο· δηλαδή φουλ!!
Είναι ικανοί να πουλήσουν ακόμα και αντιαμερικανισμό, όμως! Στην πραγματικότητα βγάζουν ανοικτά την γκρίνια που έχουν υπόγεια και οι ρημαδογκουβέρνοι· τα think tanks των τελευταίων, κάτι πανεπιστημιακοί και κάτι ειδικοί του σκοινιού και του παλουκιού, γκρίνιαζαν για την ελληνοαμερικανική φιλία απ’ την αρχή του 2019. Το θέμα είναι τα «ανταλλάγματα». Το τι δίνει το ψοφιοκουναβιστάν για την συμμαχία και την αγάπη του ελλαδιστάν.
Με δυο λόγια οι «αριστεροί» ψάλτες της εθνικής γραμμής κάνουν δεύτερη φωνή στους δεξιούς· και το τροπάρι είναι το ίδιο: πόσα δίνεις; – πόσα θες; Αυτή είναι όλη κι όλη η ιστορία της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου στην ελλάδα εδώ και χρόνια: το νταραβέρι να βγάλουμε περισσότερα – απ’ τους συμμάχους κι από όπου αλλού μπορούμε. Το θρυλικό «ηθικό πλεονέκτημά» της μετριέται και σε ντάλαρς.
Τι θέλει, λοιπόν, η εθνική γραμμή απ’ την Ουάσιγκτον και βγάζει τους αριστερούς της (δήθεν) στο κλαρί; Όπλα; Ναρκωτικά; Να κοπεί η τουρκία στη μέση και να χαριστεί στο ελλαδιστάν; Τι θέλει πια η πανελλήνια και διακομματική θεία Λίτσα;
Ένοπλο αντιτουρκισμό θέλει – το ναρκωτικό της… Porca miseria: η πιάτσα δείχνει να έχει στεγνώσει.
(φωτογραφία: Μισή “εθνική φύση”. Η άλλη μισή είναι ο Pyatt…)