Παρασκευή 27 Δεκέμβρη. Η ασταμάτητη μηχανή οφείλει να υπενθυμίσει δυο ακόμα βασικά στοιχεία της (πρόσφατης) κριτικής αντιπληροφόρησής της – μιας και η χρονιά τελειώνει. Ή, αν το προτιμάτε, να τα φρεσκάρει.
Πρώτον, με έναν αμερικάνο πρόεδρο σαν το ψόφιο κουνάβι υπό κατηγορία (με ζητούμενο την εκπαραθύρωσή του) σε ένα εξαιρετικά πολωμένο περιβάλλον εντός ψοφιοκουναβιστάν και με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο να είναι σε εξέλιξη και κλιμάκωση, υπάρχει ένα ορισμένο «κενό διεύθυνσης» της άλλοτε μόνης υπερδύναμης. Που είναι ιστορικά πρωτοφανές αν συνυπολογιστούν οι συνθήκες, η παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο «εμπορικός» και «νομισματικός» πόλεμος, κλπ.
Οι ιστορικιστές και οι δημαγωγοί λένε: α, είναι ο τρίτος αμερικάνος πρόεδρος που βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση· ο πρώτος ήταν κάπου τον 19ο αιώνα, και ο δεύτερος, ο Clinton, την χρυσή για την αμερικανική ηγεμονία δεκαετία του ’90… Καμμία σχέση! Καμμία σχέση από οποιαδήποτε άποψη! Η «προσαγωγή» του ψόφιου κουναβιού είναι το κερασάκι στην τούρτα του ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός πόλεμος που μπορεί να κάνει η Ουάσιγκτον για να διασώσει ό,τι μπορεί. Σκέτος εμπορικός; Ή μήπως, μετά την ήττα των σχεδίων για την συρία, μια γερή επίθεση στο ιράν θα συγκρατούσε τόσο την Μόσχα όσο και το Πεκίνο για κάποιο διάστημα; Αυτή η εσωτερική πόλωση «γραμμής», για όσο κρατήσει, συνεπάγεται ένα είδος πρόσκαιρης «παράλυσης» – την οποία οι αντίπαλοί της Ουάσιγκτον θα αξιοποιήσουν με όποιον τρόπο κρίνουν καλύτερο. Είναι λογικό…
Ο ρημαδοΚούλης θα πάει λέει στην Ουάσιγκτον για να «ζητήσει βοήθεια» από αυτόν τον αμερικάνο πρόεδρο και αυτό το αμερικανικό κράτος… Δείχνει την απελπισία στην οποία βρίσκονται οι ειδικοί του ντόπιου ιμπεριαλισμού ως προς το πως πρέπει να κινηθούν το επόμενο διάστημα. Αν ζητούσαν βοήθεια απ’ την ‘Ndrangheta θα είχαν πιο στέρεες απαντήσεις· και πιο ταιριαστές στον χαρακτήρα του ελληνικού καθεστώτος…
Δεύτερον, δεν υπάρχει μια “λιβύη” κάπου εκεί, μια “συρία” κάπου πιο πέρα, μια “βόρεια κορέα” μακριά, μια “υεμένη” εδώ, ένα “αφγανιστάν” εκεί, μια “βολιβία” αλλού, κλπ. Δεν υπάρχουν “κομμάτια” του καπιταλιστικού πλανήτη, ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ενώ τα πεδία μάχης είναι πράγματι επιμέρους, τα μέτωπα είναι ενιαία. Ή, καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, έχουν την “φυσιολογική τάση” να ενοποιηθούν.
Αυτό αφορά πολλά· αφορά σίγουρα και τις επιλογές των ντόπιων αφεντικών. Είναι σαφείς: με την Ουάσιγκτον· ακόμα κι αν αυτή είναι “αντιφατική”, “ασαφής”, κλπ (“αντιφατικότητες” και “ασάφειες” που, έτσι κι αλλιώς, δεν θα κρατήσουν πολύ).
Μπορεί, για παράδειγμα, το ελληνικό καθεστώς (δηλαδή τα αφεντικά του και οι λακέδες τους) να θέλει “λίγο γαλλία” για να νοστιμίσει τον αντιτουρκισμό του· μπορεί ο “πολύς αμερικανισμός” του να μην δουλεύει στην κατεύθυνση που θα ήθελε· μπορεί οι συμμαχίες με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ και την χούντα του Καΐρου να έχουν κάτι ανθελληνικές υποσημειώσεις (το Τελ Αβίβ δεν αφήνει τη Λευκωσία να εκμεταλλευτεί το γκαζοκοίτασμα “Αφροδίτη” και το Κάιρο δεν οριοθετεί την αοζ όπως συμφέρει την Αθήνα…), μπορεί να χτυπιέται υπέρ της “διεθνούς νομιμότητας” την οποία όμως φοβάται· αλλά ο καιρός περνάει και τα περιθώρια στενεύουν: το ελλαδιστάν μπαίνει όλο και πιο βαθιά, με “σταθερά βήματα”, σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο…
Το ξέρουμε ότι χρονιάρες μέρες αυτό είναι το τελευταίο που θα θέλατε να σας απασχολεί… Αλλά δεν φταίμε… Αυτοί που κυβερνούν φταίνε. Συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Μαζί με τους οπαδούς τους.
Αν είναι κάντε μια ευχή: να κάνουμε εντελώς λάθος…