Τρίτη 26 Νοέμβρη. Οι παγκόσμιες αλλαγές, ακόμα και οι ανατροπές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι σεισμικές. Και θα επηρεάσουν, επηρεάζουν ήδη, και το τελευταίο καλύβι σ’ αυτόν τον πλανήτη…
Μέσα στα ζόρια της Ιστορίας υπάρχει, ευτυχώς, και κάτι χρήσιμο: όλοι / όλες που κολυμπούν στους βάλτους της μικροαστικής σαπίλας (εκατομμύρια…) είναι αδύνατο πια να καταλάβουν· κι ακόμα πιο αδύνατο να σηκώσουν μπόι. Αλλά η αυτόνομη εργάτρια αναρωτιέται: ποιός θα ήθελε συμμαχητές σ’ αυτόν τον πόλεμο, τον ζόρικο, πολυεπίπεδο και αβέβαιο εργατικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει, ποιος θα ήθελε λοιπόν συμμαχητές τους ομφαλοσκόπους; Ευτυχώς λοιπόν: τα παραμύθια, τα παχιά λόγια και τα παπατζιλίκια τελειώνουν. Και οι κατεργαραίοι πάνε στους πάγκους τους.
Σημειώστε το κάπου, θα χρειαστεί: αυτό το νόστιμο και νεοφιλελεύθερο ότι «πραγματικότητα είναι ό,τι εγώ και η παρέα μου θεωρεί τέτοια» είναι ένας εξαιρετικός επιτάφιος! Χωρίς θρήνο – με χάχανα…
Με χάχανα – αλλά επιτάφιος!