Σάββατο 25 Μάη. Το αστείο δεν είναι η με κλάματα παραίτηση της δόλιας κυρά May. Αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Το αστείο είναι που στην παρακμιακή επικράτεια της αυτού εξοχότητας υπάρχουν τόσοι πολλοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι αρκετό να ρίξουν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) “νέφτι στον κώλο” του σφηνωμένου στην πόρτα της εξόδου βρετανικού λέοντα για να εκτοξευτεί και να ορμήσει μπροστά. Μ’ άλλα λόγια υπάρχουν τόσοι πολλοί που πιστεύουν ότι το πρόβλημα με το brexit ήταν η διαπραγματευτική τακτική της δόλιας κυρά May (τώρα την κατηγορούν για κρυφο-remainer…) και όχι η ίδια η απόφαση εξόδου… Έτσι ώστε αυτό που χρειάζεται (έτσι νομίζουν οι μπαϊλντισμένοι brexiters) είναι ένας Farage που βρυχάται…
Ο υπεροπτικός εθνικισμός είναι βαθιά ριζωμένος σε μεγάλο μέρος της αγγλικής κοινωνίας: μετά από 3 χρόνια κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων εκεί εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το θέμα του διαζυγίου με την ε.ε. σαν κάτι που θα κανονιστεί όπως βολεύει την brexit αγγλική πλευρά. Δεν φαίνεται να απασχολεί τους brexiters ούτε καν το γεγονός ότι όσοι είναι αυτοί, άλλοι τόσοι είναι οι bremainers (δεν υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου…)· ούτε καν το γεγονός ότι οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί είναι φανατικά bremainers (και φανατικά ιρλανδοί)· ούτε καν το γεγονός ότι ο βράχος του γιβραλτάρ είναι στο ρουθούνι της Μαδρίτης. Μιλώντας γενικά αλλά όχι αυθαίρετα είναι αμφίβολο αν η μάζα των άγγλων “να σηκωθούμε να φύγουμε” είναι κάτι παραπάνω από μια μάζα ελλήνων “να σηκωθούμε να φύγουμε”: εντελώς εκτός πραγματικότητας όχι για το “αν” αλλά για το “πως” και το “γιατί”…
Όλα δείχνουν εύκολα απ’ την βόρεια πλευρά της Μάγχης – το πρόβλημα είναι (ήταν…) η δόλια κυρά Μay που δεν διαπραγματεύτηκε σωστά… (!!) Το ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οι κυβερνο-συντηρητικοί του Westminster είναι αναγκασμένοι να εσωτερικεύσουν τον (ιστορικά) “σχίζο” χαρακτήρα του αγγλικού εθνικισμού απέναντι στα κράτη της ηπειρωτικής ευρώπης (κυρίως την γαλλία και την γερμανία) σε μια ιστορική περίοδο που ο “μεγάλος προτεστάντης αδελφός” (η Ουάσιγκτον) είναι πολύ αδηφάγος και καθόλου φερέγγυος, αυτό ξεπερνάει κατά πολύ τις ικανότητες ή τις αδυναμίες της δόλιας κυρά Μay. Αλλά και την σκέψη των υπηκόων.
Το αστείο του αστείου της (διαχείρισης της) βρετανικής παρακμής είναι αυτό: η ήδη παραιτημένη πρωθ., δυο-τρεις μέρες πριν να γυρίσει σπίτι της, στις αρχές Ιούνη, θα υποδεχθεί το ψόφιο κουνάβι στο Λονδίνο – εν μέσω αντιψοφιοκουναβικών διαδηλώσεων και μπινελικιών…
Με δηλωμένα τα αισθήματα συμπάθειας προς την κυρά Μay, η ασταμάτητη μηχανή κοντεύει κι αυτή να βάλει τα κλάματα: πως κατάντησε έτσι η αγέρωχη βρετανία;