Month: January 2019

Το γκάζι εξατμίστηκε

Παρασκευή 11 Γενάρη. Ποιός άραγε θυμάται το (μέχρι καμιά 15αριά μέρες) θρυλικό “οικόπεδο 10” της κυπριακής αοζ; Αυτό που έκρυβε άπειρους θησαυρούς, τους οποίους θα ανακάλυπτε το γεωτρύπανο που είχε μισθώσει η αμερικανική exxon mobil, την οποία exxon mobil θα περιφρουρούσε ο 6ος στόλος… Κι έτσι, με την βοήθεια και την προστασία των αμερικάνων, οι ελληνοκύπριοι θα γίνονταν σεΐχηδες, και – φυσικά – ο εξίσου θρυλικός αγωγός east med θα τίγκαρε φρέσκο και σπαρταριστό γκάζι· και λοιπά, και λοιπά;

Τι κι αν στο ίδιο οικόπεδο (το νο 10) είχε κάνει πριν 3 χρόνια τρύπες η γαλλική total και δεν είχε βρει γκάζι ούτε για να γεμίσει αναπτήρες; Η exxon mobil, με το βαρύ της όνομα, θα ξεκλείδωνε τον «κρυμμένο θησαυρό». Στο κάτω κάτω, προτιμότερο να βρει το θαμμένο γκαζοσέντουκο μια αμερικανική εταιρεία (που θα έχει φύλακα άγγελο τον 6ο στόλο) παρά μια γαλλική, με στρατό που όλο κι όλο ένα αεροπλανοφόρο έχει…

Αμ δε!!! Η πρώτη απ’ τις δύο γεωτρήσεις στο «οικόπεδο 10» τελείωσε… και καμία κουβέντα για γκάζι! Λες και το γεωτρύπανο είχε πάει για να κάνει ψαροντούφεκο… Εδώ όμως το “new news” σημαίνει “bad news”. Αντί για πανηγυρικές δηλώσεις ανακοινώθηκε απ’ το νοτιοκυπριακό γκουβέρνο ότι «θα υπάρξουν συνολικές εκτιμήσεις, όταν γίνει και η δεύτερη προγραμματισμένη γεώτρηση». Ο σπουδαίος υπουργός Λακκοτρύπης (ενέργειας, εμπορίου και βιομηχανίας), ίσως και λόγω του know how που δείχνει το επώνυμό του, ζήτησε, μάλιστα, «υπομονή»: Χρειάζονται πάρα πολλές γεωτρήσεις για να υπάρχουν επιτυχή αποτελέσματα ξεκαθάρισε.

Οι τρύπες στον βυθό είναι κάτι σαν άλμα εις ύψος κυρ Λακκοτρύπη; Το γκάζι χρειάζεται συστηματική προπόνηση; Μήπως και καμμιά λειτανία, με τόσο παπαδαριό που βόσκει στο νησί;

Never mind. Και σαν διεθνές «πλυντήριο» μια χαρά είναι η μεγαλόνησος…

(φωτογραφία: Είχαμε την εντύπωση ότι στεφάνι φοράει κάποιος νικητής. Το «στέφθηκε με επιτυχία» είναι βέβαια μια λεκτική κατάχρηση (η επιτυχία δεν είναι στεφάνι), αλλά ακόμα κοντά στο αρχικό νόημα.

Το «στέφθηκε με αποτυχία» τι σημαίνει ακριβώς; “Φατούρο”;)

Η θεία Λίτσα undercover

Πέμπτη 10 Γενάρη. Τα κυβερνοκαραγκιοζιλίκια αφορούν μόνο τους θιάσους και το φιλοθεάμον κοινό τους. Στο κάτω κάτω οι θίασοι εντολές σκηνοθέτη εκτελούν (όπως πάντα).

Εκείνο που ενδιαφέρει την ασταμάτητη μηχανή είναι αυτό: αν υπάρχει (εκ μέρους του βαθέος ελληνικού κράτους / παρακράτους) “κρυφή ατζέντα” σε ότι αφορά την θρυλική “συμφωνία των Πρεσπών.” Πιο συγκεκριμένα, αν υπάρχει η ιδέα να ασκηθεί μια κάποια “πίεση” κυρίως στις ηπα (και δευτερευόντως στην ε.ε.), υπέρ του ελληνικού ιμπεριαλισμού, μέσα απ’ την καθυστέρηση της επικύρωσης αυτής της συμφωνίας… Μια “πίεση” εξαιτίας των “φιλοτουρκικών” κινήσεων της Ουάσιγκτον (και) στην ανατολική Μεσόγειο… (Η Άγκυρα κινείται σταθερά νότια του Καστελορίζου, σε περιοχή που σαν αοζ πράγματι της ανήκει, αλλά – βέβαια – η Αθήνα θεωρεί αυθαίρετα δική της. Το πρόβλημα της Αθήνας είναι ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τις τουρκικές ενέργειες χωρίς την αμερικανική στρατιωτική υποστηρίξη. Κι αυτήν δεν την έχει…)

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί αν, για κάποιον “εθνικό λόγο”, επιταχύνονταν οι βουλευτικές εκλογές πριν την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Τότε, η νέα κυβέρνηση, θα μπορούσε να βρει διάφορες προφάσεις για να τρενάρει (ζητώντας, υπόγεια, κάποια ανταλλάγματα). Ειδικά αν δεν είναι μονοκομματική (αυτή η κυβέρνηση).

Όσο για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο κατασκευασμένος “εθνικός λόγος”, η αλήθεια είναι ότι στο ελλαδιστάν δεν υπάρχει μεγάλο ρεπερτόριο… Ας θυμίσουμε λοιπόν ότι στις 28 Δεκέμβρη του 2018 ο παλαιοπασόκος (νυν αντιπρόεδρος των ψεκασμένων) Σγουρίδης μίλησε (έτσι, “θεωρητικά”….) για “θερμό επεισόδιο” (με την Άγκυρα), σαν αιτία αναβολής της επικύρωσης… Ενώ πέντε μέρες αργότερα, στις 2 Γενάρη, ο τούρκος υπ.εξ. Cavusoglou έκανε μια «πολύ φιλική προειδοποίηση» προς την Αθήνα:

…Έχετε ένα «κακομαθημένο παιδί», τον υπουργό άμυνας… Προσέξτε όμως το κακομαθημένο σας παιδί για να μην προκληθεί κάποιο ατύχημα από τις δυνάμεις ασφαλείας μας… Δεν υπάρχει κανένα όφελος από την αύξηση της έντασης με δηλώσεις ή με το να ανεβείτε σε κάποια βραχονησίδα»….

Αυτές οι δύο δηλώσεις θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι η (πιθανή) ελληνική μεθόδευση για μια προβοκάτσια κάπου στο Αιγαίο «κάηκε»…. Απ’ την άλλη μεριά ο ψεκασμένος παραμένει υπ.αμ. (κάτι που συστηματικά αφήνει στην άκρη όλη η δημαγωγία περί της «πολιτικής επιβίωσής» του, με την γκρίνια του για την συμφωνία των Πρεσπών, λες και τα μόνα μέσα που διαθέτει είναι …το twitter…) και είναι γνωστός προβοκάτορας απ’ το παρελθόν. Πριν κάποιους μήνες είχε διατάξει μια τέτοια προβοκάτσια, που (αν θυμάστε) έγινε γρήγορα αντιληπτή απ’ την Άγκυρα, και κατέληξε στον εμβολισμό ενός ελληνικού πλοίου λιμενόμπατσων…

Επιπλέον, απ’ την εποχή της «υπόθεσης Οτσαλάν», είναι γνωστό ότι ο «κύριος Πάνος» υπάγεται σε κάποιο κλιμάκιο των υπηρεσιών. Θα μπορούσε, άραγε, να μεθοδεύσει την «δουλειά» του με τρόπο που θα επέτρεπε στον κυβερνοεταίρο του, ακολουθώντας το σετ των διαταγών που τον αφορούν, να βιαστεί για τις εκλογές και, έτσι, να σπρώξει την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών στο άγνωστο μέλλον;

Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, θεωρητικά / ιστορικά. Έχει διάφορες παραλλαγές, ίσως και χωρίς «εθνικό θέμα»… Σε κάθε περίπτωση η ασταμάτητη μηχανή δεν καταναλώνει τις «ερμηνείες» περί «ατομικών πεισμάτων» στην ντόπια πολιτική σκηνή. Το επαναλαβάνουμε: οι αρχικαραγκιόζηδες και οι παρέες τους δεν σολάρουν…

Γι’ αυτό… «τα μάτια μας δεκατέσσερα»… Με το στρίμωγμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ας μην αποκλείουμε προκαταβολικά τίποτα.

(φωτογραφία: Με την πρώτη ευκαιρία θα συγκεντρώσουμε τα γραπτά μας εδώ και 4 χρόνια για λογαριασμό μιας συνεκτικής και τεκμηριωμένης αντι-ιστορίας… Γιατί, στο τέλος, οι υπάλληλοι του βαθέος κράτους είναι ικανοί ο μεν ένας να το ρίξει σ’ έναν «ανένδοτο αντιφασιστικό αγώνα» και ο άλλος σ’ έναν «ανένδοτο αντικομμουνιστικό αγώνα»! Και θα βρεθούν αρκετοί ηλίθιοι που θα τα φάνε, είτε το ένα, είτε το άλλο…)

Η σιωπή είναι πιο συνένοχη απ’ ότι νομίζετε…

Πέμπτη 10 Γενάρη. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτό: το θέμα της κατάστασης των μεταναστών / προσφύγων στα διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης (είτε σε νησιά είτε στην ηπειρωτική ζώνη) έχει εγκαταλειφθεί κυριολεκτικά (εκτός απ’ τα διεθνή media) και στην ντόπια δεξιά αντιπολίτευση…

Είναι ελεεινή αυτή η “μετάθεση”. Θα έχει πολύ κακές συνέπειες. Μην μας πει κανείς (όπως συνηθίζεται…) μετά από καιρό “αααα, ναι μωρέ…”

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 10 Γενάρη. Αν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έσπερνε στη μέση Ανατολή (όπως και αλλού στον πλανήτη) στρατό και τώρα σπέρνει ένοπλη σύγχιση, πάλι ιμπεριαλισμός είναι. Σε αναζήτηση κατευθύνσεων – έστω, σ’ ένα δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου.

Ο αρχισύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ηπα Bolton πήγε στην Άγκυρα για να απαιτήσει διαβεβαιώσεις ότι «δεν θα σφαγούν οι κούρδοι»… Και έφυγε με την απαίτηση του τουρκικού καθεστώτος «πείτε μας σε ποιούς και πότε θα παραδώσετε τις 16 βάσεις που έχετε στη βόρεια και βορειοανατολική συρία». Μία πιθανή (αν και όχι η μοναδική) συνέχεια θα είναι η επιτροφή στο κουτάκι 1: η Άγκυρα να απειλεί “αντιτρομοκρατική” εισβολή στη βόρεια συρία, και τα λοιπά…

(Το τουρκικό καθεστώς είχε κι άλλες «εχθροφρονήσεις» για την Ουάσιγκτον. Όπως οι χθεσινές δηλώσεις του Cavusoglou: …Συνεχίζουμε να μιλάμε με την ρωσία και το ιράν για την εξέλιξη της αμερικανικής αποχώρησης, για να προλάβουμε την δημιουργία άλλων προβλημάτων. Το λέω αυτό για τις ηπα και άλλα κράτη: είτε τους αρέσει είτε όχι το ιράν είναι ένας παράγοντας στη συρία. Οπότε συνεχίζουμε να δουλεύουμε με τους υπάρχοντες παράγοντες…

Τα «άλλα κράτη» είναι γνωστά: ισραήλ, σαουδική αραβία, ενωμενα αραβικά εμιράτα…)

Φαίνεται πάντως ότι ένα μέρος (άγνωστο ποσοστό) του αμερικανικού στρατού στη συρία όντως φεύγει. Οι σχετικές πληροφορίες έρχονται απ’ το ιράκ όπου εγκαθίστανται οι πεζοναύτες, σε νέες βάσεις στα δυτικά, κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα. Οπωσδήποτε (λένε αυτές οι πληροφορίες) στην επαρχία Anbar.

Αυτό φαίνεται λογικό – για την Ουάσιγκτον και τον ιμπεριαλισμό της. Στο κάτω κάτω το ψόφιο κουνάβι δεν είπε ποτέ ότι θα πάρει τον στρατό του απ’ το ιράκ (πράγμα που μπορεί να αναγκαστεί να κάνει στο μέλλον…) Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η αμερικανική στρατιωτική αναδίπλωση γίνεται μέσα σ’ ένα “σύννεφο” παράλληλων ενεργειών (όπως, για παράδειγμα, η “εκστρατεία” του Bolton στην Άγκυρα) που λειτουργούν σαν θόρυβος.

Προφανώς κανένας απ’ το μπλοκ της Αστάνα (ούτε το καθεστώς της Βαγδάτης) δεν ονειρεύεται την απλή μετακίνηση του αμερικανικού στρατού λίγα χιλιόμετρα προς τα εδώ ή προς τα εκεί, πάντα μέσα στην «εύφορη ημισέληνο». Και η πιο μεσοπρόθεσμη σύγχιση έγκειται ακριβώς σ’ αυτό το ζήτημα: πως διαχειρίζεται, τελικά, η Ουάσιγκτον την ήττα της στους σχεδιασμούς της για την μέση Ανατολή; Και μαζί: πως διαχειρίζεται την ίδια ήττα το Τελ Αβίβ; Έχουν μεσομακροπρόθεσμο σχέδιο ή αυτοσχεδιάζουν;

Μπορεί να μην αναφέρεται, αλλά υπάρχει ένα σοβαρός καπιταλιστικός κλάδος που έχει κάθε σοβαρό λόγο να ξέρει: η πετρελαϊκή βιομηχανία….

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Πέμπτη 10 Γενάρη. Η τέταρτη στη σειρά (σε λιγότερο από 12 μήνες) επίσκεψη του βορειοκορεάτη Kim στο Πεκίνο, θα μπορούσε να θεωρηθεί πια σαν «επίσκεψη ρουτίνας». Αν και στη δυτική μεριά του καπιταλιστικού ημισφαιρίου το θέμα δεν κρίνεται σοβαρό, έχει παραμέτρους που μπορεί να το κάνουν αφετηρία ενός καινούργιου γύρου εκπλήξεων (εντός ή εκτός εισαγωγικών), όπως εκείνες πριν ένα χρόνο, όταν ξεκίνησε η «επίθεση φιλίας» απ’ την κορεατική χερσόνησο, με πρόσχημα τους χειμερινούς ολυμπιακούς στη νότια κορέα.

Υποτίθεται ότι το ψόφιο κουνάβι έχει δηλώσει (όση σημασία κι αν έχουν τέτοιες δηλώσεις πια) ότι πρόκειται να ξανασυναντηθεί με τον Kim σύντομα. Τον Γενάρη ή τον Φλεβάρη. Όμως δεν θα ήταν άστοχο αν το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ θεωρεί το ψόφιο κουνάβι dead man walking. Ξεκινώντας από μια απλή (έως γελοία) ρατσιστική εμμονή του, όπως η κατασκευή ενός τείχους στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα και οι αναταράξεις που προκαλεί στο αμερικανικό establishment· προχωρώντας στη διαχείριση τόσο του συριακού πεδίου μάχης όσο και του αφγανικού· φτάνοντας σε αυτά που περιμένουν το ψόφιο κουνάβι τους επόμενους μήνες (σε ότι αφορά τις νομικές / πολιτικές “περιπέτειές” του), σε συνδυασμό με το πόσο «έπιασαν τόπο» οι «δεσμεύσεις» του στην προηγούμενη καλοκαιρινή συνάντησή του με τον Kim στη Σιγκαπούρη, είναι λογικό να οδηγούν στο ότι το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ αντιμετωπίζει πλέον το ψόφιο κουνάβι σαν «περιορισμένης ευθύνης». Μπορεί και προσωρινό στην καρέκλα του….

Ο σχεδιασμός κατά συνέπεια («το Τόκιο κάτω – η Ουάσιγκτον έξω») δεν μπορεί να κεντράρει στο ψόφιο κουνάβι και στα ραντεβού του. Θα χρειαστεί κάποια κίνηση χωρίς τις ηπα πια, που να «γράψει». Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν αυτή θα γίνει τώρα ή λίγο αργότερα· κάποιοι, ωστόσο, θυμίζουν ότι Πεκίνο, Πγιονγκγιάνγκ και Σεούλ θα μπορούσαν να υπογράψουν μια συμφωνία ειρήνης – δηιουργώντας ένα τετελεσμένο (με όρους διεθνούς διπλωματίας) για την Ουάσιγκτον. Είναι κάτι που ξεστόμισε ο Kim στο «πρωτοχρονιάτικο» μήνυμά του· και δεν λέγονται εκεί κουβέντες στον αέρα.

Θα είναι τελικά αυτό; Θα είναι κάτι άλλο; Δεν θα πρέπει να αργήσει να φανεί διεθνώς. Κι αυτό για τους εξής λόγους:

Α) Είτε το ψόφιο κουνάβι παραμείνει στη θέση του μέσα στο 2019, με διαρκείς τριβές ωστόσο με το κογκρέσσο, άλλοτε για την μεταχείριση του τοξικού και άλλοτε επειδή η βουλή των αντιπροσώπων έχει περάσει στον έλεγχο της αντιπολίτευσης· είτε αντικατασταθεί τελικά απ’ τον ακόμα πιο original φασίστα Pence·

Β) Με έναν οικονομικό και στρατιωτικό ανταγωνισμό Ουάσιγκτον – Πεκίνου που δεν πρόκειται να μειωθεί·

Γ) Με το Τόκιο να αναζητάει όλο και πιο έντονα τον δικό του εθνικό μιλιταρισμό·

Δ) Με άλλα κράτη της ανατολικής ασίας να ζυγίζουν τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς τους

Με όλα αυτά (και άλλα, που πιθανόν αγνοούμε) ο χρόνος δεν είναι ουδέτερος. Και το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου δεν είναι δυνατόν να αφεθεί στην αμερικανική παρελκυστική τακτική. Κάποια ήττα της θα πρέπει να μεθοδεύεται ήδη…

(φωτογραφία: στη λιμουζίνα είναι ο Kim στο Πεκίνο. Το θωρακισμένο είναι κινεζικό. Αποδεικνύεται απ’ το ότι δεν τρέχει γύρω της η προσωπική φρουρά του Kim. Πήραν άδεια οι άνθρωποι…)

Συρία

Τετάρτη 9 Γενάρη. Δεν πήραμε ποτέ τοις μετρητοίς την διακήρυξη του ψόφιου κουναβιού περί “πλήρους και γρήγορης” αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτό και η ασταμάτητη μηχανή μιλούσε για μισο-αποχώρηση. Η πρόβλεψή μας ήταν πως ένα μέρος των αμερικάνων πεζοναυτών θα μετακομίσει στο ιράκ, κοντά στα σύνορα με την συρία, ένας αριθμός “συμβούλων” θα παραμείνει με τις ypg, και οι υπόλοιποι είτε θα αποσυρθούν είτε θα μεταφερθούν σε κάποια απ’ τις usa βάσεις στη μέση Ανατολή.

Ο «σύμβουλος εθνικής ασφάλειας» John Bolton (απ’ τους αυθεντικούς «σωματοφύλακες») είναι στη γύρα για να κάνει πιο λιανά την «αργή, προσεκτική και περίπου» αμερικανική αναδίπλωση. Πέρασε πρώτα απ’ το Τελ Αβίβ (εννοείτε…), και ανηφόρισε προς Άγκυρα – για να βάλει σαν όρο το «δεν θα σφάξετε κούρδους». Γιατί, για τον Bolton, οι ypg είναι κάτι παραπάνω από «αδέλφια»…

Αυτές είναι κουβέντες απλά για να εκμαιεύσει ότι «η Άγκυρα δεν συνεργάζεται, οπότε δεν μπορούμε να φύγουμε τώρα». Σημαντικότερο και πιο χαρακτηριστικό είναι κάτι άλλο: ότι «συμβούλευσε έντονα» (ή περίπου «διέταξε») τις ypg να μην κάνουν καμμία συμφωνία με την Δαμασκό και την Μόσχα, ώστε να «καλυφθούν» έναντι της Άγκυρας… Μ’ άλλα λόγια: μην μας παρατάτε σαν προστάτες, να μην σας παρατήσουμε σαν προστατευόμενους.
Αυτή η «συμβουλή» (ή «διαταγή») πετάει στα σκουπίδια την δήθεν έγνοια μήπως η Άγκυρα εισβάλει στην βόρεια συρία, στις ypgκρατούμενες περιοχές… Ο Bolton, η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ αντιλαμβάνονται – και σωστά – ότι δεν έχουν απέναντί τους ένα μεμονωμένο κράτος (π.χ. την συρία ή την τουρκία) αλλά ένα μπλοκ κρατών (το μπλοκ της Αστάνα) που δεν έχει κανένα λόγο να διαλύσει την συμμαχία του σε ότι αφορά το συριακό πεδίο μάχης. Προσπαθώντας να τραβήξει τις ypg μακριά απ’ την καιροσκοπική στροφή τους προς το μπλοκ της Αστάνα, θέλει να τους κρατήσει με την μεριά του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ, ακόμα κι όταν (και αν) ένα μέρος του αμερικανικού στρατού απομακρυνθεί.

Μπορεί να το πετύχει; Σαν «κλειδί» εμφανίζονται οι επιλογές των ypg. Η ιστορία της ηγεσίας του pkk, ήδη απ’ τα ένδοξα χρόνια του Οτσαλάν, έχει να επιδείξει μια μοναδική διαδρομή οππορτουνισμού και πολιτικού προσοδισμού. Αν αυτή η ηγεσία (υπαρκτή, τώρα, στο συριακό έδαφος) ενδιαφερόταν για τα συμφέροντα των κούρδων της συρίας και όχι της Ουάσιγκτον ή οποιουδήποτε άλλου, δεν θα είχε γίνει (η έσχατη) βιτρίνα των σχεδίων του άξονα στην περιοχή.

Συνεπώς ο κάθε Bolton (και η τακτική του) δεν πατάει στον αέρα. Όμως αυτό δεν είναι όλη η ιστορία – έτσι δεν είναι; Υπάρχουν και οι αντίπαλοι.

Κίτρινο, βαθύ κίτρινο, προς το μαύρο

Τετάρτη 9 Γενάρη. Ας υποθέσουμε πως είστε “απλοί άνθρωποι”, απ’ αυτούς που αποστρέφονται την “πολιτική”. Και, επειδή σας πνίγει το δίκιο σας (δεν θα πούμε τώρα πιο είναι αυτό) διαδηλώνεται και ξαναδιαδηλώνεται κάθε Σάββατο. Εν τω μεταξύ, ενόσω εσείς παραμένετε “απλοί, πολύ απλοί άνθρωποι”, συμβαίνουν (στο όνομά σας) τα εξής:

Α) Νωρίς νωρίς στην τροχιά των πνιγμένων – στο – δίκιο – σας – διαδηλώσεων, στις αρχές Δεκέμβρη, βγαίνουν κάποιοι “εκπροσωποί” σας (;) και ζητούν την παραίτηση της εκλεγμένης (σοσιαλφιλελεύθερης) κεντρικής πολιτικής βιτρίνας, και την αντικατάστασή της με έναν αρχιστράτηγο (με το όνομα Pierre de Villiers)… Κάτι σαν έκκληση για πραξικόπημα δηλαδή…

Β) Συχνά πυκνά όχι ανώνυμοι αλλά εξαιρετικά γνωστοί φασίστες μοστράρονται στις διαδηλώσεις σας (όπως αυτός της φωτογραφίας στη συνέχεια, θα επανέλθουμε) αν και εσείς λέτε ότι είστε «απλοί, πολύ απλοί», και «δεν γουστάρετε ούτε φασισμό ούτε αναρχία»…

Γ) Διάφοροι «λαοφιλείς» σχεδιάζουν να φτιάξουν κόμμα (στο όνομά σας) – ακροδεξιό, όπως κι αν το δείτε…

Δ) Ένας γνωστός φασίστας, από γειτονικό κράτος (ονόματι Salvini…), επικροτεί και συμπαρίσταται στον αγώνα σας, προφανώς χωρίς να εγκαταλείψει την ιδεολογία του.

Μετά απ’ αυτά (και άλλα που, κανονικά, θα έπρεπε να έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας…) τι κάνετε;

– Συνεχίζεται σαν να μη τρέχει τίποτα, επειδή όλα αυτά δεν μπορούν να αλλάξουν ότι είστε «απλός, πολύ απλός άνθρωπος, που τον πνίγει το δίκιο του»…

– Απομακρύνεσθε διακριτικά και χωρίς να το κάνετε θέμα επειδή, παρ’ όλα αυτά (τα προηγούμενα) «ο κόσμος έχει δίκιο»…

– Απομακρύνεσθε και σχολιάζετε / κουτσομπουλεύετε στον κύκλο των γνωστών σας ότι «ο Macron έχει βάλει τους φασίστες να μας δυσφημίσουν»…

– Φεύγετε και καταγγέλεται, με την ίδια ένταση όσο το δίκιο (που σας πνίγει) ότι δεν φτάνει να «σε πνίγει κάτι», γιατί έτσι κάνουν ταμείο όλες οι παραλλαγές εκείνων που πουλάνε σκοινιά…

– Κάτι άλλο…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει καμμία πολιτική αναστολή να καταγγείλει το φαινόμενο «κίτρινα γιλέκα» σαν μικροαστικό, μικροαστικότατο – και, σαν τέτοιο, έρμαιο στα χέρια διάφορων φασιστόμουτρων· σε ικανό βαθμό φασιστικό ήδη!

Αλλά τώρα ενδιαφέρεται για τα «υπόλοιπα». Γι’ αυτούς κι αυτές, δηλαδή, που είτε είναι φασίστες – εν – τω γίγνεσθαι, είτε είναι (παρά την μεγάλη ιδέα που έχουν για τους Εαυτούς / Εαυτές τους) η άμορφη μάζα που αλέθεται απ’ την Ιστορία κοπρίζοντας εκείνα που «δεν καταλαβαίνουν» – επειδή το «είμαι ένας απλός άνθρωπος» είναι πρόσχημα και άλλοθι· και καθόλου σωσίβιο ή δικαίωμα…

Μαύρο με κίτρινη φωτογένεια

Τετάρτη 9 Γενάρη. Φίλοι της ασταμάτητης μηχανής ενημέρωσαν ότι το εικονιζόμενο στην φωτο «κίτρινο γιλέκο» (την φωτογραφία είχαμε αναρτήσει πριν λίγες ημέρες) είναι γνωστό φασιστοκάθαρμα. Λέγεται Victor Lenta, και είναι δεκανέας που υπηρέτησε πιστά τον γαλλικό ιμπεριαλισμό στο τσαντ, στην ακτή του ελεφαντοστού και στο αφγανιστάν – απο εκεί και τα «παράσημα», άρα η επιβεβαίωση του πόσο κάθαρμα είναι. Έχει πάρει μέρος σε φασιστική επίθεση εμπρησμού τζαμιού στην Colomiers (το 2008), και εμφανίζεται σαν στρατολόγος φασιστών που πηγαίνουν για εκπαίδευση στην ουκρανία, και απ’ τις δυο μεριές: και στο Ντόνετσκ και στους φασίστες του Κιέβου. Εννοείται ότι είναι «πρόσωπο λατρείας» στους βόθρους των social media, από πολλά γαλλικά βοθρολύματα…

Το ότι οι διπλανοί του είναι ομοϊδεάτες του δεν σηκώνει αμφιβολία. Είναι, όμως, και όλοι όσοι βρίσκονται πίσω του φασίστες;

Χμμμμ… Να πως η άγνοια της ιστορίας (και μια εσωτερικευμένη δειλία που συμβουλεύει ότι πρέπει να – ψειρίζουμε – την – μαϊμού αν πρόκειται να αποφανθούμε για τους φασίστες· απ’ την άλλη δεν ισχύει η ίδια διακριτικότητα όταν είμαστε κατηγορούμενοι για (αντεστραμμένο) «αντισημιτισμό», κι αυτό κάτι σημαίνει), να λοιπόν πως η πραγματικότητα θολώνει ελλείψει ευθυκρισίας και γενναιότητας, τόσο όσο χρειάζονται τα αφεντικά.

Έχουμε και κοντινή case study: «αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα… Τίγκα οι ελληνικές σημαίες και μόνο· ήταν όμως όλοι φασίστες; Δεν υπήρχαν εκεί και αναρχικοί, κομμουνιστές διαφόρων ειδών, κλπ;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (1)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Είναι, στ’ αλήθεια, κανείς τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να νομίζει πως εκείνοι που στήριξαν είτε ενεργητικά είτε παθητικά διάφορους Χίτλερ και διάφορους Μουσολίνι, ειδικά στις “πορείες τους προς την εξουσία”, ήταν ορκισμένοι φασίστες; Όχι λοιπόν, δεν ήταν!!! Ξεγελάστηκαν – μ’ έναν τρόπο όμως που δεν πρέπει και δεν μπορεί να βγει έξω απ’ την εργατική κριτική, θεωρούμενο ως “ανθρώπινο λάθος”.

Ήταν, στ’ αλήθεια, κανένας τόσο αφελής και τόσο ιστορικά άσχετος ώστε να μην καταλαβαίνει τι έκανε πραγματικά (τι συνέβαινε πραγματικά) την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο του 2011, είτε στο Σύνταγμα είτε στην διεκδίκηση του “αληθινού νοήματος του ‘όχι’” στις (εθνικιστές, ε;) παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη; Ναι, λοιπόν, ήταν!!! Ξεγελάστηκαν… Κάποιοι το παραδέχτηκαν σιωπηλά μετά από 6 ή 7 χρόνια, κι αφού πριν είχαν κάνει ό,τι μπορούσαν για να στηρίξουν την “πολιτική έκφραση των πλατειών”, την φαιορόζ κυβερνητική σαπίλα, το 2015. Κάποιοι το παραδέχτηκαν πιο φωναχτά. Όμως η Ιστορία δεν γράφεται με συγγνώμες!!!

Τι είναι λοιπόν οι «ξεγελασμένοι», είτε στο ελλαδιστάν, είτε στο ιταλιστάν, είτε στο γαλλιστάν, είτε στο ψοφιοκουναβιστάν, είτε στο αγγλιστάν, είτε οπουδήποτε; Πως εμφανίζεται (και μάλιστα) μαζικά αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, για να παράξει «κεντρικά πολιτικά γεγονότα», τα οποία εκ των υστέρων (και συχνά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα) δεν αναγνωρίζει σαν έργα του;

Κι ακόμα περισσότερο: έχει δικαίωμα το Sarajevo, η ασταμάτητη μηχανή, να κατηγορεί αυτές τις μάζες (που καθόλου δεν νοιώθουν τέτοιες) σαν φασιστικές κρίνοντας απ’ την σκοπιά της εργατικής αυτονομίας; Δεν έχουν δικαίωμα «οι άνθρωποι» να «κάνουν λάθη», ακόμα κι αν τα «λάθη» τους ταΐζουν τελικά την εξόντωση των Άλλων;

Το “πλήθος” σαν τέτοιο: σαν στιγμή της εξουσίας (2)

Τετάρτη 9 Γενάρη. Οι νόρμες των εξουσιών φτιάχνουν υποκειμενικότητες (ατομικές και συλλογικές). Αυτό είναι παλιό, προκαπιταλιστικό. Η θρησκευτική (χριστιανική) πίστη έφτιαχνε μαζικά Εγώ· οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες έφτιαχναν μαζικά Εγώ· ο καπιταλισμός σ’ όλη την ιστορία του φτιάχνει μαζικά Εγώ. Τα οποία μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με την καπιταλιστική “ανάπτυξη”. (Να πούμε ότι η ιδεολογία του εμπορεύματος και το Θέαμα παράγουν και αναπαράγουν την “ιδιοσυγκρασία του καταναλωτή”; Παραείναι κοινότοπο – αλλά το θυμίζουμε…)

Αυτά τα Εγώ ποτέ δεν ένοιωθαν κατασκευασμένα – εκτός απ΄όταν αρνούμενα τους εαυτούς τους ανακάλυπταν την κοινωνική κατασκευή τους. Κατά τα άλλα, οι δούλοι (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι είναι στ’ αλήθεια “κατώτερο” είδος σε σχέση με τα αφεντικά τους… Οι αμαρτωλοί (βίαια τέτοιοι) πίστευαν πολύ συχνά ότι όντως τους αξίζει η τιμωρία… Κλπ.

Εδώ και περίπου 4 δεκαετίες, η (νεο)φιλελεύθερη δέσμη κανόνων και ιδεών του καπιταλισμού φτιάχνει Εγώ. Μαζικά, γενιά μετά την γενιά. Αυτά τα Εγώ έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κι ας αρνούνται να τα αναγνωρίσουν σαν “δώρα” της υποτέλειάς τους.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό τους; Η υπερβολική “αυτοπεποίθηση”, η εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένη “ιδέα για τον Εαυτό” (μαζί με τα ναυάγιά της που ονομάζονται “ψυχολογικά προβλήματα” ενώ είναι μόνο τα αποτελέσματα της αναπόφευκτης τριβής και ματαίωσης στη συσχέτιση με άλλους εξαιρετικά και αδιάλλακτα συγκροτημένους Εαυτούς).

Αυτή η υπερβολική “αυτοπεποίθηση” έχει πάνω της όλα τα στοιχεία του μικροαστισμού. Ενώ η πραγματική εμβέλεια του “ξέρω Εγώ” είναι η ιδιωτική ζωή (κι αυτό αμφίβολο), ενώ το “ξέρω Εγώ” είναι ανίσχυρο ακόμα και στους μικρόκοσμους των δουλειών, αν συγχρονιστεί / συντοπιστεί (φυσικά ή ηλεκτρονικά) με πλήθος άλλων “ξέρω Εγώ” είναι ικανό να εκτοξευτεί / εκραγεί στη στρατόσφαιρα, σαν η μαζική βεβαιότητα του “απλού ανθρώπου” ότι είναι αρκετός (όχι το δίκιο του αλλά) ο εμπειρισμός του για να “καταλάβει τον κόσμο”. Να τον “καταλάβει” και με τις δύο έννοιες: να τον εξηγήσει και να τον κατακτήσει.

Σ’ αυτήν την στρατόσφαιρα των αδιάλλακτα συγκροτημένων “ιδεών για τον Εαυτό”, που εκτοξεύονται απ’ την απειροστή μικροκλίμακα της όποιας ιδιωτικής ζωής τους για να κατακτήσουν το σύμπαν (“σηκώνονται απ’ τον καναπέ” σε plain ελληνικά – και τρίζει η γη…), εννοώντας την κατάκτηση αυτή σαν “φυσική συνέπεια του δίκιου τους” είναι που αναπαράγεται η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας! Είναι εκεί που το μικροαστικό / μικροαστικοποιημένο “πλήθος” ΔΕΝ είναι το multitude (: «πολυδύναμο», η ιδέα που πούλησε ο κανάγιας στα στερνά του Negri…) αλλά το παράλυτο attitude: η πληθυντική στάση / παράθεση τυποποιημένων Εγώ, την οποία οι ειδικοί της «μηχανής», της καπιταλιστικής διαδικασίας που τα παρήγαγε, μπορούν να διαχειριστούν εύκολα. Και είναι λογικό να μπορούν: ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται.

Για να το πούμε διαφορετικά: σ’ ένα καθεστώς κυριαρχίας όπου η εξαπάτηση είναι βασική μέθοδος ελέγχου οι εξαπατημένοι δεν είναι αθώοι. Ούτε “θύματα”. Είναι, απλά, η προβλεπόμενη εκροή του συστήματος. Και επειδή είναι τέτοιοι (άσχετα με την μικρο-ιδέα που έχει ο καθένας χωριστά για τον μεγα-Εαυτό του) είναι διαχειρίσιμοι. Όχι στο όνομα της κοινωνικής απελευθέρωσης! Στο όνομα της ανανέωσης της κοινωνικής υποδούλωσης – ίσως κάτω από κάποιον άλλο «πατέρα», ένα άλλο σύμβολο, καινούργιο ή παλιό.