Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Εδώ ή εκεί, στο καπιταλιστικό πρωτοκοσμικό σύμπαν, αυτοί κι αυτές που υπερασπίζονται τον αντι-απαρτχάιντ, αντι-αποικιακό, απελευθερωτικό αγώνα των αντρών και των γυναικών στην Παλαιστίνη, έρχονται όλο και πιο συστηματικά αντιμέτωποι / ες όχι μόνο με τις προβοκάτσιες και την φασιστική προπαγάνδα αλλά και με καθαρές, ωμές απαγορεύσεις και τιμωρίες.
Είναι τόσο “ενοχλητική” αυτή η υποστηρίξη; Ναι, είναι· ακόμα περισσότερο επειδή δυναμώνει διεθνώς. Επειδή, ανάμεσα στα άλλα, σπάει ”κατά μέτωπο” τον αντιμουσουλμανικό, αντιαραβικό ρατσισμό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η αντίσταση στην Παλαιστίνη και είτε η υποστήριξή της είτε η απαγόρευση κάθε αλληλεγγύης σ’ αυτήν, είναι η “στενή δίοδος” απ’ όπου περνάνε ιδεολογικές και θεσμικές “τακτοποιήσεις” για τον 21ο αιώνα στον περιστρεφόμενο στην κρίση / αναδιάρθρωση πρώτο κόσμο.
Συμβαίνει το ίδιο με την υπεράσπιση (ή την ποινικοποίηση της υπεράσπισης) στους πρόσφυγες / μετανάστες στον “πρώτο κόσμο”, είτε αυτός λέγεται ευρώπη, είτε λέγεται βόρεια αμερική.
Μπροστά στα μάτια μας μεν αλλά και πίσω απ’ τις πλάτες μας σε ότι αφορά την διαυγή κατανόηση της συγκυρίας, συμβαίνει αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αρνείται πεισματικά να συνειδητοποιήσει…
Κι εκείνοι που νομίζουν ότι είναι αρκετά πονηροί ώστε να έχουν εξασφαλίσει θέση θεατή, παίζουν στοίχημα ελπίζοντας ότι τίποτα δεν θα τους συμβεί αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε παραμεθαύριο. Λες και η παράταση, ακόμα κι αν μέρα τη μέρα κρατήσει αρκετά, θα εξαφανίσει όσα οι ίδιοι ψυλλιάζονται επειδή, για κάποιον μυστηριώδη λόγο, τα αφεντικά στο τέλος θα βαρεθούν…