Τετάρτη 12 Δεκέμβρη. Ενώ το γαλλικό κράτος / κεφάλαιο διαχειρίζεται με τον δικό του τρόπο τα υπαρξιακά του δράματα, λίγο βορειότερα το αγγλικό προσπαθεί να ξεμπλέξει τα δικά του.
Πριν και μετά το δημοψήφισμα της 23 Ιούνη του 2016 (το οποίο ένας δεξιός γιάπης πρωθυπουργός, ο Cameron, το προκήρυξε επειδή ήταν σίγουρος ότι θα κέρδιζε το «ναι» στην παραμονή στην ε.ε….) υπήρχαν δύο βασικά μπλοκ στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας σχετικά με το ζήτημα: οι οπαδοί της εξόδου και οι οπαδοί της παραμονής. Μετά από 2,5 χρόνια διαπραγματεύσεων (με την γραφειοκρατία της ε.ε.) για τους όρους της εξόδου, τα μπλοκ έχουν πολλαπλασιαστεί:
– οι οπαδοί του «η συμφωνία που επιτεύχθηκε για την έξοδο είναι η καλύτερη δυνατή»·
– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, να ξαναγίνει διαπραγμάτευση»·
– οι οπαδοί του «δεν την κουβεντιάζουμε, την απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας, κι ας πάνε να γαμηθούνε στην ήπειρο: σηκωνόμαστε και φεύγουμε όπως είμαστε»·
– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα, τελικά η συμφωνία είναι σκατά» – ναι στην παραμονή·
– οι οπαδοί του «να ξαναγίνει δημοψήφισμα έτσι κι αλλιώς, γιατί παπαριές έλεγαν οι brexiters τότε»·
– οι βορειοϊρλανδοί καθολικοί οπαδοί του «κάντε ό,τι θέλετε, αλλά αν πρόκειται να ξαναφτιαχτούν σύνορα με την ιρλανδία θα γίνει της πουτάνας»·
– οι σκωτζέζοι του «εμείς ψηφίσαμε να μείνουμε στην ε.ε., αν θέλει η βασίλισσα ας φύγει – εμείς θα φύγουμε από το βασίλειό της».
Είναι ασυνήθιστο αλλά είναι αληθινό. Στην υποτιθέμενη «πιο παλιά δημοκρατία» του πλανήτη (βασιλευόμενη φυσικά…) ένα δημοψήφισμα που έγινε από ασυγχώρητα υπερβολική σιγουριά και ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από υπερβολική μικροαστική βλακεία, έχουν καταλήξει σ’ ένα δράμα που δεν είναι στενά πολιτικό (με την έννοια του αν η May θα συνεχίσει να πρωθυπουργεύει).
Προς στιγμήν μοιάζει ως το κραταιό (;) αγγλικό κεφάλαιο να μην είναι σε θέση να παράξει και να επιβάλει στοιβαρά μια σαφή γραμμή, αναλαμβάνοντας φυσικά και την ευθύνη των όποιων συνεπειών. Αυτό είναι απόδειξη βαθιάς παρακμής. (Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για παραδοσιακό σύμμαχο της Αθήνας…)
Οι οπαδοί της «χρυσής απελευθέρωσης απ’ τα δεσμά της ε.ε.» διέδιδαν (όχι μ’ αυτά τα λόγια φυσικά) ότι ο αγγλικός καπιταλισμός θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα στον 21ο αιώνα αν ακολουθούσε αυτό που λίγους μήνες αργότερα μορφοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον σαν «δόγμα Trump». Δηλαδή: τέλος οι πολυμερείς δεσμεύσεις (όπως η ε.ε.), ζήτω οι διμερείς εμπορικές / οικονομικές συμφωνίες, όπου (θα) έχουμε το πάνω χέρι.
Δυόμισυ χρόνια μετά δεν φαίνεται να είναι πολλοί εκείνοι που πιστεύουν στα σοβαρά πως εκείνα που θα χάσει ο αγγλικός καπιταλισμός απ’ τις free σχέσεις του με εκείνον της «ηπείρου» (ε.ε.) θα τα κερδίσει, και με το παραπάνω, πουλώντας όπλα στους τοξικούς του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι, και ανασταίνοντας τα ρετάλια της άλλοτε «βρετανικής κοινοπολιτείας», αυξάνοντας δηλαδή τις εξαγωγές του στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία. Ενόσω οι χρηματοπιστωτικές μπίζνες παγκόσμιου βεληνεκούς που είχαν έδρα τους το Λονδίνο (σαν μέλος της ε.ε.) απειλούν ότι θα πάνε σ’ άλλες παραλίες, δεν εμφανίζεται κανείς που να υποστηρίζει «ναι, αλλά θα κερδίσουμε αυτά κι αυτά».
Το παράδοξο και ενδιαφέρον είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο το «μαλακία έγινε με το «ναι» στο δημοψήφισμα» μεταφέρεται στην αγέρωχη αγγλική πολιτική σκηνή. Άλλοι εμφανίζονται σαν αποφασισμένοι να γίνουν καμικάζι («έξοδος εδώ και τώρα») και άλλοι, όπως οι σοσιαλδημοκράτες του Corbyn, προσπαθούν να παρακάμψουν το μείζον κυνηγώντας το ελλάσον: εκλογές (ή παραίτηση της May).
Δεν μοιάζει σαν η περίσταση όπου μια «τρομοκρατική ενέργεια» θα βοηθούσε να λυθεί ο κόμπος…
Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις: πόλεμος γίνεται…
(φωτογραφία: Ε, ναι λοιπόν: τα φωσφοριζέ γιλέκα φοριούνται πολύ απ’ τους φασίστες αυτή την εποχή. Δηλαδή τι; Θα αφήσουν τον ρημαδοΠανάγο και την παρέα του να κάνουν την «σωστή παρέμβαση»;)