Σάββατο 24 Νοέμβρη. Ίσως μια κοινοτοπία: ο ενσωματωμένος (και ο θεσμικός) ρατσισμός. Ή, για να το πούμε με άλλα λόγια: ο ρατσισμός εξοπλισμένος με κράτος / παρακράτος. Και όλη του την αιμοβόρα γραφειοκρατία.
Η ασταμάτητη μηχανή ζητάει προκαταβολικά την κατανόησή σας επειδή θα χρησιμοποιήσει τα λόγια ενός tres «θεσμικού παράγοντα» για κάτι που (νομίζαμε – ε;) θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν τα χέρια του κινήματος. Θα διορθώσουμε αμέσως μετά.
Να, λοιπόν, αποσπάσματα απ’ την χθεσινή ανοικτή επιστολή του Kumi Naidoo (γ.γ. της διεθνούς αμνηστίας) μετά την επίσκεψή του στη Μόρια. Τυπικά το γράμμα απευθύνεται στον αξιότιμο τενεκεδένιο πρωθυπουργό, που λόγω αξιώματος και στήριξης απ’ το βαθύ κράτος είναι, απλά, ένα ακόμα σκουλήκι στην παρέλαση των ηρώων του τρόμου.
…Η Μόρια δεν είναι το πρώτο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων που έχω επισκεφθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό που είδα εκεί ήταν σοκαριστικό. Τα προβλήματα υπερπληθυσμού είναι καταγεγραμμένα και όταν βρέθηκα εκεί διαπίστωσα ότι υπήρχαν σχεδόν τριπλάσιοι άνθρωποι από όσους/ες μπορεί να φιλοξενήσει ο καταυλισμός...
Είδα από πρώτο χέρι πώς οι άνθρωποι, ακόμη και οι έγκυες γυναίκες και τα μωρά, είναι αναγκασμένοι/ες να κοιμούνται σε κρύες, βρώμικες και υπερπλήρεις σκηνές. Οι γυναίκες και τα κορίτσια, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι/ες και τα μέλη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι/ες στον κίνδυνο. Οι ντουζιέρες και οι τουαλέτες είναι ελάχιστες, και δεν βρίσκονται σε ξεχωριστές περιοχές. Πολλές εγκαταστάσεις μάλιστα δεν κλειδώνουν και ο φωτισμός είναι φτωχός, κάτι που καθιστά ακόμη και τη διαδικασία του ντους ή της παροχής νερού αγχωτική και επικίνδυνη. Οι άνθρωποι πρέπει να περιμένουν στην ουρά για ώρες ώστε να πάρουν φαγητό, χωρίς καν να είναι σίγουροι ότι θα το λάβουν, ή για να δουν έναν/μία γιατρό. Τα παιδιά συχνά δεν έχουν καμία πρόσβαση στην εκπαίδευση και οι έφηβοι/ες αισθάνονται απομονωμένοι/ες και απελπισμένοι/ες λόγω της έλλειψης προοπτικής. Αυτό που με ανησύχησε περισσότερο, ήταν ο φόβος που εξέφραζαν οι γυναίκες. Φόβος σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας, φόβος για την ασφάλειά τους αλλά και για την ασφάλεια των παιδιών τους.
Επιπλέον, κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με μια σειρά ακτιβιστών/στριών, οργανώσεων και ΜΚΟ που προσφέρουν υπηρεσίες και υποστήριξη στους αιτούντες/ούσες άσυλο στη Λέσβο. Μοιράστηκαν μαζί μου παρόμοιες ανησυχίες. Μεταξύ άλλων, εξέφρασαν τη λύπη τους για τις απάνθρωπες συνθήκες και περιέγραψαν την κατάσταση ως ανθρωπιστική καταστροφή. Πολλοί/ές ανησυχούν για τη νομιμότητα των διαδικασιών και των πρακτικών που αφορούν την κράτηση και την απέλαση των αιτούντων/ουσών άσυλο και των μεταναστών/στριών, τη γραφειοκρατία των διαδικασιών συνέντευξης για την παροχή ασύλου – οι οποίες θα μπορούσαν να στερήσουν από όσους και όσες μεταφέρθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα τη δυνατότητα να παρευρεθούν στη συνέντευξη τους – καθώς και τις προσπάθειες που στοχεύουν στην ποινικοποίηση απλών ανθρώπων που δείχνουν αλληλεγγύη στους μετανάστες/στριες και τους πρόσφυγες…
Ο καλός κυρ Naidoo, κάνοντας διπλωματία (τι στο διάολο θα έκανε στο πόστο που κατέχει;) αποδίδει όλα αυτά τα δεινά στον “υπερπληθυσμό” προσφύγων / μεταναστών… Κι αυτό με τη σειρά του, το αποδίδει στις ρυθμίσεις της συμφωνίας ε.ε. – τουρκίας για την “διαχείριση των μεταναστευτικών ροών”….
Ώπα! Εδώ οι δρόμοι μας όχι απλά χωρίζουν – γίνονται και αντίπαλοι.